“PA TITULL”
Për ne,
Por ,
As shpirti s’njeh kohë po ashtu…
Si për dreq,
Në largësi tik-tak-u i orës na treti,
Dhe agonia e ëndrave kuturu..
Krijesë e bukur eja!
Më shpejt se çasti mësho…
Ta zhbëjmë këtë stilemë të vjetër,
Në botën tonë ,
Në zjarrin tonë,
Si dy të përmalluar!
Të etur!
Unë i pashpirt, ti e pakohë …
———————-
OPINGAT E MIA
I kam var në murr opingat,
Tek çengeli i vjetër…
I ndryshkur,
Në krisjen e këtij ledhi që ndan!
Gjurmët e tyre,
I fshiu era, moti, heshtja..
Disa i rrëmbeu deti!
Gjurmët u mbuluan me gjurmë …
Ndoshta !
Një diç?!
Më brengos në përhijim…
Shputa e këmbës,
Më “ha” sa herë i shoh!
Ndoshta …
Shtigjeve ku rendja tërbuar,
Ju mungon hapi im !
Opingat e mia ..
Të kthyera kokëposhtë,
Të varura,
Tek çengeli i vjetër …
I ndryshkur,
Tungjatjeta !
Mbeçi me shëndet !
————-
DREJT FTOHTËSISË
Drejt një kohe pa ndjenjë po ikim,
Drejt një udhe pa kuptim,
Drejt një ftohtësie të trishtë,
Drejt heshtjes me njerinë…
Mos vallë, Prometeu zjarrin ka rimarr?