Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

PERSE KERKON TE KTHEHET?

by

pse kërkon të kthehet?/
Nga Astrit Lulushi/

Çfarë dikur ishte gjoja një ideal /
Është sot skelet, si dordolec/
Qëndron përballë erës,/
Por njerëzve u mungon guximi/
Për të parë çka nën ‘të,/
T’i shkojnë pranë e t’ia heqin leckat/
E lyera me gjak./
Skeleti është komunizmi
Që tani del me tjetër,…izëm. 
Dikur mund të ekzistonte arsye
(Jo e justifikueshme)
Për përhapjen e besimit
Se komunizmi ishte ide
E motiviuar nga mirësia 
Që synonte mirëqenien. 
Sot, ai besim s’mund të quhet më
Gabim naiv e i pafajshëm
Pasi është provuar 
Por përsëri kërkon të kthehet.

Edward Lear- Imitim i poetëve të vjetër

by

Imitim i poetëve të vjetër/
Edward Lear/
(shqipërim nga Astrit Lulushi)/

Koha është ngadalësim i shpejtë!/
Përdore atë, njeri, edhe kur ajo zgjat:/
Që të mos thonë “ke marrë fund”,/
Para se të fillosh punët e ditës./
Koha është falje e një toke të mirë!/
Për të kurorëzuar punën tënde të ndershme:/
Por nëse barërat e këqia lihen/
Ato mbysin përpjekjet e farave në rritje./
Koha është pronë e paluajtshme e datës së pasigurt!/
Dhënë për ty nga fati i përjetshëm./
Mos e lë mënjanë, para se afati i shkurtër të skadojë,/
Për të shpëtuar shpirtin nga flakët e zjarrit që s’shuhet. /

LAGUNA E IDHET E DHIMBJES…

by

SOFRA POETIKE E DIELLIT//

Poezi /

Nga Anton Çefa /

Lagunë e idhtë e dhimbjes/

           (Tokës sime)/

Oh, toka ime e shejtë,/

Ec e ec,/

Sa vite bana udhë e udhë/

Mbi pllajën e idhtë të dhimbjes./

Në albumin plot baltë të rrugëve/

M’i ruen gjurmët e hapave/

Si peng kujtimi/

Të nji fjale/

Me ngjyra të dridhshme ethesh/

Ku feks jehonë e shqetë e brëngës për ty/

Si rrezatim ylberi.

Oh, toka ime e shejtë,

Lagunë e idhtë e dhimbjes,

Filtroma fjalën time

Me baltën tande të shejtë !

Jehe melodish

Në mendimin tim

Thërmohet nji tingull guri

E vorbuj flake

Ngre në çdo pikël gjaku,

Mandej nji mal me dhimbje

E jehe melodish

Ma të lashta se kohë e gurit.

Te guri mbështeta kokën

Te guri mbështeta kokën

Emnin e frymën,

Te guri ia vuna sinoret fjalës

E vetes.

Te guri thinjat më ranë

Siç bien nga kokë e kohës.

Me gurin çava gropën e gjoksit

Dhe i dhashë dritë natës së kobit.

Se guri asht rit i shejtë i jëtës sonë,

Enigma e gjakut të Arbnit.

Njeriu

Për lindjet e dritës

Prendimet përflaken n’lakmi

Dhe agimet

Drejt muzgjeve përjetësisht shtrijnë duert.

Njeriu –

Nji pikë e vetme

Në këtë univers dëshire.

Dhimbje e gdhendun

Dhimbje e heshtun

E gjatë

E gdhendun në gurin prej mermeri të kaltër

Të jetës

Në shteg të pambarimit.

Herë- herë tundim i nji dyshimi,

Nji pyetje

Mandej nji flakëz shprese

Gjithmonë e ndezun.

Mall i dikurshëm

Mall i dikurshëm,

Si hini i nji stine të djegun

Në krahanuer.

Kur të trazoj

Me nji mashë të fortë kujtimi

Ti rishtas djeg

Etje qi s’shuhet kurr.

Ti

Ti që në dekorin e dhimbjes sime,

me duer të brishta,

vizaton fytyrën tande

si pa dashtë,

ti që në brigjet e andrrës sime

hedh nji klithmë pulbardhe

si pa u kujtue,

ti që me kurmin tand t’ përflakun

përndez delire në damarët e mi,

si pa u mendue,

je vëtë dashuria

e unë jehonë e saj.

Shija e fjalës

Ia kam ndie shijen fjalës

Si lules,

E njomë, e hijshme, e brishtë.

Ia  kam ndie shijen fjalës

Si detit,

e kripun, e gjanë, e thellë.

Ia kam ndie shijen fjalës

Si malit,

E rreptë, madhështore, e lirë.

Ia kam ndie shijen fjalës

Si trollit,

E lashtë, e dashtun, burrnore.

Amaneti i gjyshit

Amanetin të randë ma la gjyshi:

“Fjala s’bahet dysh!”, më tha.

Fjalën ia lashë lisit amaet,

Po fryu vjeshtukja

E ai e shkundi si gjethet.

Ia lashë fjalën lumit amanet,

Po ai e çoi në det

Me valëzat e prrojeve.

Ia lashë fjalën gurit amanet

E ai e mbajti.

Guri-gur e fjala-fjalë.

BUKURI…

by

…bukuri/
Wilfred Owen/
(shqipërim nga Astrit Lulushi)/

E bukur, e ndershme, elegante,/
Është ajo që na pëlqen, thotë Kant,/
Pa menduar për interes ose avantazh./
Përdorur për të parë/
Kur flasim për bukurinë/
Dhe masim entuziazmin e tyre./
Njoh një njeri që kurrë nuk thotë Bukuri/
Veç për një kalë;/
Njerëzit rrallë flasin për bukurinë/
As të dashuruarit nuk mendojnë shumë për ‘të/
Femrat natyrisht e konsiderojnë për orë të tëra/
Në pasqyra;/
Një shrapnel -/
Ku lëkura e lagësht shndriste kur ai notoi/
Si një qenie detare plotësisht e lirë
Ne të dy thamë: ‘Çfarë bukurie!’
E njihja atë lule të pa shpresë
Sikur të jetosh e të shohësh sërish
Trëndafilat e shtëpisë tënde.
Bukuria është ajo që kënaq dhe kënaqet,
Nuk sjell përparësi personale – Kant.
Por më vonë kam dëgjuar
Një sëmundje ra në një lulekuqe
Dhe ajo u mbyt me të.

Bota është skenë

by

Bota është skenë-William Shakespeare
(shqipërim nga Astrit Lulushi)

Bota është skenë e madhe/

Me të gjithë njerëzit aktorë/

Për secilin ka hapësirë/

Dhe role për të luajtur. /
Shtatë moshat, quhet shfaqja;/
Në fillim është foshnjëria/

Me të qara e nevoja/

Shpesh kot e pakuptim/
Por këtë njeri s’e di. /
Pastaj vjen fëmijëria/

Me zhurmë e prapësira/

Me fytyrën që ndrit

Nisesh ngadalë si kërmilli

Pa dëshirë për në shkollë.

Pastaj vjen dashuria,

Me psherëtima e balada

Për atë që do

Por s’ke guxim t’ia thuash. 
Dhe vjen koha për ushtar

Betime të ndryshme merr

Nderin vë në ballë

S’lë njeri ta prekë

I shpejtë, gati për grindje

Mbi të tjere kërkon të dukesh

Pa marrë parasysh rrezikun

Edhe mbi top hidhesh.

Pastaj vjen drejtësia

Barku i madh të duhet

Një kapele e mirë në kokë

Një vështrim të rëndë

Dhe një mjekër formale.
Mosha e gjashtë ndërron;

Pantallonat të gjëra bëhen
Sepse ti ke rënë

Syzet të varen në hundë 

Vë një çantën nën sqetull

Të dukesh i ri e i mbajtur

Në një botë që s’pyet ç’je. 

Kur mbërrin në këtë fazë

E sheh se je pafuqi e i plakur

Dhe nisesh përsëri drejt fëmijërisë.
Skena e fundit që e mbyll këtë histori

Është fëmijëria e dytë dhe harresa

Pa dhëmbë, pa sy, pa shije

Pa të gjitha ke mbetur.

***

E pashprehur
Nga Astrit Lulushi/

Lufta ndryshon shumë gjëra
Në art, në jetë dhe mes tyre,
Shpresohet, shumë nga idetë
Për çfarë janë a s’janë “intelektuale”.

Udhë të thella ka në det
Gjurmët e atyre që kaluan nuk njihen
Por nga koha e errët njeriu doli
Rrugëve të botës duke u endur –
Kullat Babele që ata ngritën
Me re të bardha i mbuluan
Kur ti mendon se u shembën
Ato vazhdojnë të na sundojnë
Me natë u mbuluan të gjitha.

Mediokri flet vazhdimisht flet
Dhe njerëzve u duket i mençur
Ç’të bëjnë, të presin 40 vjet
Apo të enden në shkretëtirë
Në këto orë të tmerrshme
Kur atdheu humbet nga sytë
Dheu u rrëshqet nga këmbët.

Zot, vetëm Ti ke mbetur
Mësoji si të luten
Jepu edhe një herë zemër
Vetëm ajo nuk di të tallet.
Shpatën e së Vërtetës
Të parët e tyre e kishin
Kur Ti ishe Zot-Prijës;
Lëre të çajë terrin
Lutja e tyre e pashprehur,
Sepse, ndërsa shpirtërat
Janë në errësirë
Ata e dinë se Ti je atje.