Arben Iliazi/

Më 10 dhjetor 1936 mbylli sytë Luigji Pirandelo, një nga shkrimtarët më të mëdhenj italianë, poet dhe, padyshim, një prej emrave më të mëdhenj të dramaturgjisë moderne të shekullit njëzet, duke krijuar vepra që pasqyruan fuqishëm natyrën tragjikomike të ekzistencës njerëzore. Pirandelo krijoi një frymë të re letrare-dramatike, duke u marrë me tema të cilat ishin të ndërlidhura me psikologjinë, ndërsa personazhet e tij janë me ngarkesa që kanë të bëjnë edhe me identitetin si dhe me prejardhjen e tyre.

Në veprat e këtij autori fati njerëzor del se është i bazuar mbi iluzionet, lojërat, maskat, shkatërrimi i të cilave do të sillte një lloj fataliteti për njerëzit. Pirandelo tregon se si arti apo iluzioni përzihen me realitetin dhe se si njerëzit i shohin gjërat në një mënyrë krejt ndryshe – fjalët nuk janë të besueshme dhe realiteti është në të njëjtën kohë i vërtetë dhe i rremë. Çdo njeri kërkon që të përfitojë me çdo lloj forme dhe e shtuquajtura xhentilesë në jetë nuk është gjë tjetër veçse një maskë boshe që mbulon këta demonë të urrejtjes dhe xhelozisë.

Pirandelo demonstroi me vepra se sa e kotë dhe boshe është jeta njerëzore dhe ajo që në lojën e ndërgjegjes është ftesë për vdekje, shndërrohet në një rregull jete, që përfshin rebelimin, lirinë dhe pasionin.

Sipas Pirandelos, jeta është skenë ku veprojmë jashtë dramës me veten tonë si njerëz të zakonshëm, apo me veten tonë si heronj. Procesi i “zbulimit të së kundërtës” kryhet nëpërmjet situatave komike, farsës ose ngjarjeve të çuditshme. Veprat e tij dëshmojnë për fuqinë tragjike të rrethanave mbi njerëzit, për pamundësinë e mirëkuptimit reciprok, për ndjenjën e tmerrshme të tjetërsimit.

Farsat tragjike të Pirandelos janë parë shpesh si pararendëse të Teatrit Absurd, duke ndikuar mjaft te autorë të njohur si: Zhan Anui, Zhan Pol Sartri, Eugen Jonesko, Albert Kamy, Samuel Beketi e të tjerë.

Ai ka merita të mëdha për “ringjalljen” edhe për “ringritjen” e dramaturgjisë në Itali. Dramaturgu anglez Ronald Harvud, në librin “Historia e teatrit” (E tërë bota është skenë), shkruan se Pirandelo ka mundur të jetë më shumë konvencional për nga qëllimet formale sesa, bie fjala, Arto, por ia doli fuqishëm të ishte po aq radikal.

Dramën e parë “Epilogu” e shkroi në vitin 1898. Suksesin e parë në krijimtarinë dramatike e ka arritur me një dramë të shkruar në vitin 1916 dhe 1917, kur publikoi dy dramat: “Lisora” si dhe “Keni të drejtë”. Në vitin 1921 shkroi dramën “Gjashtë personazhe kërkojnë autorin”, e cila e bën të njohur autorin e saj edhe jashtë kufijve të Italisë. Drama “Secili me mënyrën e vet” doli nga shtypi më 1924 dhe më 1930 edhe pjesa e tretë e saj “Sonte improvizojmë”. Dramat “Henriku IV”, “T’i veshësh lakuriqët”, “Njeriu me lule në gojë”, “Jeta që të dhashë”, u shkruan ndërmjet viteve 1918 dhe 1935 dhe u përmblodhën në një libër të përbashkët me titullin “Maskat lakuriqe”.

Për shkak të qëndrimeve profashiste, në vitin 1924, Pirandelo emërohet drejtor artistik i Teatro d’Arte të Romës.

Në vitin 1934, dy vjet para se të vdiste, Luigji Pirandelos i jepet Çmimi Nobël për Letërsi. Në arsyetimin e Komitetit për Ndarjen e Çmimit Nobël specifikohet talenti i dramaturgut të njohur, ndikimi i të cilit u tregua i thellë dhe jetëgjatë. “Mendoj se jeta është një çmenduri e pikëlluar”, shprehej Pirandelo, teksa komentonte fitimin e këtij çmimi prestigjioz.

Pirandelo ishte dhe mbetet një gjeni i artit i cili, përmes dhimbjes dhe filozofisë, la një trashëgimi të pavdekshme.

***

Luigji Pirandelo kish lindur më 28 qershor 1867, në fshatin Kaos të Agrixhentos, një qytezë në Rajonin e Sicilisë jugore, që i përket katundeve arbëreshe, të themeluar nga emigantët shqiptarë që erdhën në Sicili.

Siç dëshmohet nga historiani nga Palermo, Rocco Pirri (1577 – 1651), shumë familje të provincës së Agrixhentos mund të kenë ardhur nga territoret arvanite të Greqisë, nga Peloponezi, në vitet 1448. Në vitin 1521 arriti një valë tjetër popullsie shqipfolëse, nga ishulli i Peleponezit, Andria.

Pirandelo ishte mik i ngushtë i Zef Skiroit, poet, gjuhëtar, folklorist dhe publicist i shquar arbëresh. Miqësia e tyre daton nga viti 1882, kur Pirandelo u transferua bashkë me familjen në Palermo. Studiuesi i letërsisë arbëreshe, profesor Matteo Mandalà, thotë se Pirandelo mbajti një letërkëmbim të rregullt me Skiroin.

(Shih Peppino mio: lettere di Luigi Pirandello a Giuseppe Schirò (1886-1890), a cura di Antonino Perniciaro, Filomena Capobianco, Cristina Iacono, con un saggio introduttivo di Matteo Mandalà, Biblioteca museo Pirandello di Agrigento, 2002), pas një botimi të pjesshëm dhe të cungët të vitit 1994 (Luigi Pirandello, Amicizia mia. Lettere inedite al poeta Giuseppe Schirò (1886-1887), a cura di A. Armati, A. Barbina, Istituto di studi pirandelliani. Quaderni 9, Bulzoni, Roma, 1994).

Sipas studiuesit Matteo Mandala, interes paraqet gjithashtu edhe një çështje që ka intriguar gjithmonë studiuesit e Pirandelos.

E kemi fjalën për njohjen e shqipes nga ana e shkrimtarit të madh, i cili pati përkthyer italisht poezinë “Jashta Jetës” të mikut Zef Skiroi (shih Arbri i ri, viti I, nr. III, Palermo, 1887, f. 11-12c). Luigji u mor me shqipen, siç del nga shënimet autografe në fletoren e njohur me titullin “Provenzale” që përmban studime të filologjisë romane, shkruar në Bon mes viteve 1889-1891. (shih Luigi Pirandello, Provenzale. Bonn a/Rh. 1889-91. Manoscritto, Regione Siciliana Ass. BB.CC.AA. e P.I., Biblioteca-Museo “Luigi Pirandello” di Agrigento, Siracusa, 2002, f. 191). A i përkiste Pirandelo komunitetit të arbëreshëve të Italisë? Ai vetë nuk është se e ka pohuar gjëkundi. Është detyra e studiuesve ta vërtetojnë këtë. Nuk duhet nxituar për të arritur përfundime.

Bujar Leskaj/

77 vite më parë, në 10 Dhjetor të vitit të vitit 1948 u miratua nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara, Deklarata Universale për të Drejtat e Njeriut. Deklarata lindi si përgjigje ndaj tmerreve të Luftës së Dytë Botërore dhe përfaqëson përpjekjen e parë globale për mbrojtjen e atyre të drejtave që shumë njerëz besonin se ishin të drejta themelore që i takojnë të gjitha qënieve njerëzore. Edhe pse kanë kaluar rreth 77 vite nga miratimi i kësaj deklarate, mosrespektimi i të drejtave të njeriut vazhdon të jetë një problem me përhapje të gjerë në disa vende të ndryshme të Botës, duke përfshirë dhe vendin tonë.

Qytetarët shqiptarë edhe pse kemi 35 vite pluralizëm politik e demokraci, nuk gëzojnë mjaftueshëm informacion për të drejtat dhe liritë e tyre apo dhe mjetet ligjore se si t’i ushtrojnë këto të drejta.

Në këto 12 vite qeverisjeje të sektit Rama, i cili ka mbërthyer për fyti gjithçka situata e të drejtave të njeriut është përkeqësuar. Shqiptarët vetëm me fjalë gëzojnë të drejta, se në praktikë ata nuk kanë asnjë: u vidhet prona, jeta, dinjiteti, gjithçka nga ky sekt!

Në Shqipëri gjatë viteve të qeverisjes së sektit Rama është përkeqësuar aksesi i qytetarëve, gazetarëve dhe juristëve në të drejtën për informim; është përkeqësuar aksesi i organizatave të shoqërisë civile në proceset e konsultimit publik të ligjeve të rëndësisë së veçantë dhe aksesi efektiv i tyre në politikbërje.

Gjatë këtyre viteve shpesh herë është cënuar e drejta për tubime dhe organizime, janë vështirësuar kushtet social- ekonomike të grupeve të margjinalizuara të shoqërisë, të cilat u përballën me papunësi, ndikoi në rritjen e numrit të grave dhe vajzave të dhunuara në familje, etj. Përpjekjet për mbrojtjen dhe respektimin e të drejtave dhe lirive të njeriut, evidentojnë nevojën për të forcuar llogaridhënien, transparencën dhe përgjegjësinë e institucioneve shtetërore në raport me individin dhe interesin publik në tërësi si dhe nevojën për të siguruar më shumë mundësi dhe barazi, për të rinj dhe të reja, vajza dhe gra, persona me aftësi të kufizuara, apo persona të tjerë që i përkasin grupeve të disavantazhuara nga pikëpamja sociale dhe ekonomike në shoqërinë tonë.

Ndaj sot kemi detyrimin e madh si politikanë, politikëbërës, qytetarë të përgjegjshëm të luftojmë vazhdimisht për respektimin e të Drejtave të Njeriut. Pa respektimin e dinjitetit të njeriut, detyrimet morale dhe juridike midis njerëzve as mund të lindin dhe as mund të mbahen në këmbë. Do të kishim të bënim me një hap pas të njerëzimit dhe me pranimin e barbarisë. Shteti juridik, në thelb, do të ishte i kërcënuar. Vetë Demokracia do të ishte e kërcënuar.

Dr. Pashko R. Camaj/

Last night at Vatra, we had the distinct honor and pleasure of welcoming Robert Lulgjuraj, a young man running for the United States Congress from Michigan’s 10th Congressional District. Robert can be described with one word: quintessential. He represents the quintessential Albanian-American story, someone we can all be proud of, a unifying figure who brings together Albanians from every state and region with the shared purpose of electing a true voice that reflects America’s interests and the values we uphold.

Robert embodies the real American journey, from humble beginnings rooted deeply in Malësia to a principled and determined run for Congress. With the support of our community and voters, he stands poised to become the first Albanian-American ever to serve in the U.S. Congress, a milestone that would mark a historic moment for all Albanians and for Vatra.

The evening’s discussion was enriched by contributions from the longstanding members of Vatra, Asllan Bushati and Ilir Cubi, as well as from Dritan Haxhia, who spoke thoughtfully about their experiences with Vatra and their perspectives on the path forward.

We reflected on our shared history and Vatra’s extraordinary legacy, but most importantly, we focused on the road ahead. Together, we explored meaningful ways in which our community can unite to support one of our own at this pivotal moment. Last night, we made it clear that Robert will have our full support, both from Vatra and from the broader Albanian-American community across this great nation of ours.

Bujar Leskaj/

𝟯5 𝘃𝗶𝘁𝗲 𝗺𝗲 𝗽𝗮𝘀, 𝗣𝗮𝗿𝘁𝗶𝗮 𝗗𝗲𝗺𝗼𝗸𝗿𝗮𝘁𝗶𝗸𝗲 𝗲𝘀𝗵𝘁𝗲 𝗻𝗲 𝗯𝗼𝗿𝘅𝗵 𝗺𝗲 𝘀𝘁𝘂𝗱𝗲𝗻𝘁𝗲𝘁 𝗲 𝗱𝗵𝗷𝗲𝘁𝗼𝗿𝗶𝘁.

35 vjet më parë, studentët e asaj kohe kryen një akt me të vërtetë madhor, që do të ndryshonte gjithë rrjedhën e Historisë Shqiptare.

Dhe ata, Studentët e Dhjetorit ‘90, LIBERATORËT, u bënë iniciatorë të kthesës së madhe historike, që solli rënien e komunizmit dhe lindjen e Demokracisë në Shqipëri.

Ata, Studentët e Dhjetorit ’90, dolën në ballë të epokës, të një epoke, që, ndoshta kërkonte prestigjiatorë.

Dhe ata…, pa ulërima dhe pa lajka, i thanë gjërat me emrin e tyre. U ndeshën me konservatorizmin dhe forcat regresive qeverisëse të Shqipërisë. Dhe paraqitën një propozim tjetër për atdheun. Propozuan dhe ofruan demokracinë, lirinë e besimit, mendimit, fjalës, veprimit…

8 Dhjetori i 1990-ës merr një vlerë të veçantë, e cila kurrë nuk do të zbehet. Studentët e Dhjetorit ’90 meritojnë mirënjohjen më të thellë, sepse bëhet fjalë për një brez studentësh, të cilët të paarmatosur, por edhe të vendosur morën përsipër të shpëlanin turpin e një vendi që në heshtje dhe në humbje, qeverisej për pesëdhjetë vjet nga diktatura shkatërrimtare komuniste. Djem e vajza 20- 22 vjeçarë ishin për pak ditë të lirët e rrethuar të historisë sonë bashkëkohore shqiptare.

Një brez djemsh e vajzash 20 vjeçarë që bëri politikë me fjalë, me këngë, me shpirtin dhe, mbi të gjitha, me trupin e tyre të njomë e të drobitur nga uria. Një brez që zgjoi një popull të tërë nga gjumi letargjik e që vrau frikën. Një brez 20 vjeçarësh që rrezikuan jetën, studimet, për të fituar një çast që jeton përgjithmonë.

Dhe ajri i lirisë që atëherë frynte në Tiranën e acartë edhe kur dëgjoheshin thirrjet e studentëve, sirenat e makinave të policisë, apo edhe kur sambistët i rrihnin me shkopinj gome, nuk kishte se si të mos përqafohej nga një popull i tërë.

Respekt e mirënjohje për ata studentë e pedagogë të guximshëm e demokratë, të cilëve Historia u ka borxh!

Respekt e mirënjohje për ata studentë që nuk kërkuan që rreth tyre të thurreshin legjenda e mite, që luftuan që të shemben njëherë e mirë idhujt e mitet e rremë.

Me shprehjen “E duam Shqipërinë si gjithë Europa”, studentët kërkuan në emër të një populli, atë ç’ka i mungonte Shqipërisë e shqiptarëve: pluralizmin politik, Lirinë e Demokracinë.

Idealet e rinisë studentore të Dhjetorit ‘90 ishin dhe mbeten idealet më të larta, më fisnike, më njerëzore të shqiptarëve.

Ndaj dhe 8 Dhjetori ‘90 është dita e nderimit të lirisë dhe vlerave të saj.

Është dita e “bijës” së kësaj Lëvizjeje, Partisë Demokratike, e cila nëpërmjet liderit të saj, Sali Berisha, themeluesve të tjerë Azem Hajdari, Gramoz Pashko, Aleksandër Meksi, Arben Broci, Arben Imami, Pjetër Arbnori rikthyen atdheun në botën perëndimore, në liri e demokraci.

Është dita e nderimit të udhëheqësit të tyre, Azem Hajdarit.

Është dita e Heroit të Demokracisë, Arben Broci dhe e të gjithë atyre që u sakrifikuan për Demokracinë.

Është dita e nderimit të studentëve protagonistë: Azem Hajdari, Arben Broci, Arben Lika, Shenasi Rama, Tefalin Malshyti, Mesila Doda, Mimoza Ferraj, Arian Manahasa, Ilir Dizdari, Ardi Stefa, Skënder Madani, Luan Meçaj, Ridvan Peshkëpia, Arben Sulo, Edvin Shvarc, Ndue Lugja, Bardhyl Ukcamaj, Afrim Krasniqi, Arben Muça, Ilir Nikolla, Bislim Ahmetaj, Albert Kushta, Agim Parllaku, Arben Ibro, Spiro Curra, Aleksandër Biberaj, Roland Bejko, e dhjetëra studentë të tjerë, që u vunë në ballë të protestave.

Në këtë datë do të dëshiroja të falenderoja dhe veçanërisht të gjithë studentët vlonjatë, Mimoza Ferraj, Ardi Stefa (që i ngarkuar nga Komisioni Nismëtar solli në Vlorë Programin dhe Statutin e PD, për themelimin e degës), Alma Bendaj, Albert Kushti, Arian Nika, Ermal Arapi, Alban Arapi, Enela Pici, Enkeleida Stefa, Dorian Sofia, Alban Xhiku, Arben Meçaj, Besnik Dervishi, Arben Petro, Lad Kordhaj, Sokol Bala, Edmond Ruçi, Altin Llupa, Edmond Banushi, Marsela Ahmeti, Petrit Zeqiri, Luan Meçaj, pedagogun Herkole Sava, e dhjetëra të tjerë, të cilët me guxim, kurajo e vendosmëri ishin në ballë të protestave, ishin nga firmëtarët e themelimit të Partisë Demokratike të Shqipërisë, kontribuuan në themelimin e degës së Vlorës dhe qëndruan konseguentë të vlerave e idealeve të Dhjetorit ’90!

Ju jemi mirënjohës përjetësisht!

***

Sot, 35 vite më pas, ende Partia Demokratike u është në borxh këtij brezi studentësh, pesëdhjetëvjeçarë, tashmë. Shumë prej tyre u larguan ose i larguan nga politika aktive.

Shumë prej tyre provuan emigrimin dhe represionin e qeverive socialiste. Provuan varfërinë ekonomike, papunësinë, provuan dhunën fizike e shpirtërore.

Por asnjëherë ata nuk tradhtuan idealet e tyre demokratike, me të cilat ishin mbrujtur.

Gjithmonë pranë PD edhe pse në heshtje e pa kërkuar asnjëherë asgjë. Sepse në ADN-në e tyre qëndronte e qëndron idealizmi, demokracia, vlerat e vërteta njerëzore.

E, pra. Partia Demokratike u ka ende detyrim atyre studentëve, atij brezi.

Sa të përfaqësuar janë ata në parti?

Dhe pse u “fshi” si me gomë ideja e drejtë e kryetarit të PD, z. Sali Berisha, që Studentët e Dhjetorit dhe ish të Përndjekurit Politikë me shoqatën e tyre të jenë në PD me statusin e organizatave partnere, njëlloj si FRPD dhe LDG, dhe të kenë përfaqësim sipas kuotave që u takojnë në Këshillin Kombëtar dhe në organet e tjera vendimmarrëse?

Duhet korrigjuar urgjentisht; duhet të thërritet përsëri Këshilli Kombëtar e të rishikojë vendimin.

Ish- Studentët e Dhjetorit ’90 dhe ish- të Përndjekurit e vërtetë Politikë duhet të kenë vendin e tyre në organet vendimmarrëse të PD.

Studentët e Dhjetorit ’90 nuk duhen trajtuar si element dekorativ në raste datash të shënuara, apo si veteranë, për të marrë prej tyre kapital politik!

Janë ende të rinj. Kanë çfarë t’i japin ende atdheut. Kanë ide, pjekuri politike, qytetare e profesionale, vrull, energji e idealizëm.

Ata janë nga ai brez, që do të jetë gjithmonë i gatshëm që po t’i thërrasë atdheu t’i rrëzojnë edhe një herë diktaturat!

Gjon F. Ivezaj/

Faik Konica lindi më 15 mars 1875 në fshatin Konicë, në zemër të maleve shqiptare, në një familje bejlerësh të njohur për kulturën dhe traditën e tyre. Qysh në fëmijëri ai u rrit mes historive të heronjve, tregimeve popullore dhe mësimeve të para në gjuhët turke, arabe dhe greke, që i dhanë jo vetëm dije, por edhe ndjenjën e përkatësisë dhe krenarisë për kombësinë e tij. Zemra e tij u mbush me dashuri për vendlindjen dhe me një ndërgjegje të hershme patriotike, ndërsa shpirti i ri u ngroh me ëndrrën për një Shqipëri të lirë dhe të bashkuar. Arsimi i hershëm dhe mësuesit e tij të devotshëm i hapën horizontin e dijes dhe formuan themelin e një mendjeje të ndritur, të përgatitur për sfidat që do të vinte përpara popullit shqiptar.

Ai vazhdoi arsimin në kolegjin jezuit të Shkodrës, ku mësimet e thella dhe fryma e disiplinës e formuan si intelektual dhe njeri me ideal. Më pas, në liceun perandorak francez në Stamboll, Konica thelloi njohuritë në letërsi, histori dhe filozofi, duke u njohur me kulturën evropiane, ndërsa zemra vazhdoi të rrihte për Shqipërinë. Në Francë ai ndoqi shkollën e mesme dhe universitetin në Dijon, ku u diplomua në filologji romane dhe letërsi. Studimet e mëtejshme në Paris, në Collège de France, për letërsinë mesjetare, latinisht dhe greqisht, i dhanë një horizont të gjerë dijesh dhe e përgatitën për të shërbyer kombit me mendjen dhe penën e tij.

Më 1895, Konica botoi në Paris broshurën “Shqipëria dhe turqit”, duke shfaqur ndërgjegjen e tij patriotike dhe vizionin për një Shqipëri të lirë dhe të ndërgjegjshme. Më 1897, ai themeloi revistën “Albania” në Bruksel, një organ politik, kulturor dhe letrar, që botohej në shqip, frëngjisht dhe turqisht. Revista u bë mjet i fuqishëm për ndërgjegjësimin kombëtar, për afirmimin e identitetit shqiptar dhe për zhvillimin e gjuhës dhe letërsisë shqipe. Përmes saj, Konica promovoi vlera të larta morale dhe intelektuale, duke i nxitur shqiptarët të ruanin gjuhën, historinë dhe traditat, dhe duke formuar një ndërgjegje kombëtare që tejkalonte kufijtë e vendlindjes.

Revista “Albania” u bë qendër intelektuale dhe letrare për shqiptarët e diasporës dhe ata në vend, duke ofruar artikuj, ese, polemika, shkrime historike dhe vlerësime letrare që formuan bazën e mendimit modern shqiptar. Përmes saj, Konica shërbeu si udhëheqës i mendimit dhe kritikës letrare, duke shfaqur dashurinë e thellë për kombin dhe vizionin për emancipimin dhe zhvillimin kulturor të tij.

Pas mbylljes së “Albania”-s, Konica u vendos në Shtetet e Bashkuara, ku punoi ngushtë me Fan Nolin dhe intelektualë të tjerë të shquar të diasporës shqiptare. Ai u angazhua në themelimin e federatës Vatra, e cila u bë shtylla kryesore e organizimit dhe bashkimit të shqiptarëve jashtë vendit. Konica u zgjodh sekretar i përgjithshëm dhe më vonë kryetar i Vatrës, duke udhëhequr gazetën Dielli, ku shkrimet e tij u bënë një zë i fuqishëm për unitetin, identitetin dhe kauzën kombëtare. Ai punoi për ruajtjen e traditës dhe gjuhës, për ndërgjegjësimin dhe edukimin e shqiptarëve, duke mbajtur një linjë të qartë patriotike dhe kulturore.

Kontributi i tij nuk u kufizua vetëm në diasporë. Ai përfaqësoi Shqipërinë në aktivitete ndërkombëtare dhe diplomatike, duke mbrojtur të drejtat e vendit dhe duke ngritur zërin e kombit shqiptar në arenën ndërkombëtare. Në vitin 1913, ai u zgjodh kryetar i kongresit shqiptar në Trieste, një ngjarje vendimtare për ruajtjen e integritetit dhe unitetit të trojeve shqiptare, dhe më pas përfaqësoi shqiptarët në Londër në konferencën ndërkombëtare, duke artikuluar të drejtat dhe aspiratat e popullit të tij. Përmes këtyre veprimeve, Konica u shfaq si një udhëheqës vizionar, i cili i vendosi interesat e kombit mbi çdo gjë tjetër.

Gjatë gjithë jetës, ai mbeti një shembull i përkushtimit, integritetit dhe dashurisë për Shqipërinë. Në SHBA ai rifilloi botimin e gazetës Dielli, ku vijoi të shkruante artikuj, kolumna dhe komente mbi zhvillimet politike, shoqërore dhe kombëtare, duke nxitur mendimin kritik dhe duke forcuar ndjenjën e përgjegjësisë ndaj atdheut. Në vitin 1926 u emërua ministër fuqiplotë i Shqipërisë në SHBA, duke përdorur dijen, ndikimin dhe integritetin e tij për të mbrojtur interesat e vendit dhe për të përfaqësuar kombin në mënyrë dinjitoze në arenën ndërkombëtare.

Faik Konica ndërroi jetë më 15 dhjetor 1942 në Washington, D.C., larg vendlindjes, por me shpirtin gjithmonë të lidhur me Shqipërinë. Trashëgimia që la pas është e jashtëzakonshme: ai është simbol i përkushtimit, dijes, kulturës dhe dashurisë së pastër për atdheun. Ai kontribuoi në ngritjen e gjuhës dhe letërsisë shqipe, në afirmimin e identitetit kombëtar, në edukimin dhe bashkimin e shqiptarëve kudo në botë. Emri i tij mbetet një dritë udhërrëfyese për brezat, një shembull i pavdekshëm i dashurisë për kombin dhe dëshmi e fuqisë së penës, mendimit dhe zemrës për të krijuar një trashëgimi të paharrueshme.

Në dorën e fundit të jetës së tij, Faik Konica la pas një Shqipëri më të ndërgjegjshme, më të bashkuar dhe më të respektuar në botë. Me çdo fjalë, me çdo artikull, me çdo hap diplomatik dhe me çdo veprim patriotik, ai tregoi se dashuria për atdheun nuk njeh kufij, nuk njeh distanca dhe nuk shuhet kurrë. Ai mbetet frymëzim i gjallë për çdo shqiptar që ëndërron një vend të lirë, të kulturuar dhe të bashkuar. Trashëgimia e tij është përjetësisht dritë udhërrëfyese që do të udhëheqë brezat e ardhshëm dhe do të kujtojë gjithmonë fuqinë e mendimit, të penës dhe të zemrës për të ndërtuar një Shqipëri të denjë për historinë dhe të ardhmen e saj.