Politike – Page 2 – Dielli

NJË FRYMË E RE ANTI-SOCIALISTE/ANTI-KOMUNISTE NË KONGRESIN E ARDHËSHËM TË SHBA

November 15, 2020 by dgreca

Nda Frank Shkreli- Është një fenomen i ri dhe interesant i zgjedhjeve të fundit këtu në Shtetet e Bashkuara për të cilin po flitet pak ose aspak, pasi të gjithë janë përqëndruar në zgjedhjen e presidentit. Mundt ë jem gabim, por për herë të parë në histori, në Kongresin e ardhëshëm të Shteteve të Bashkuara — të dalë nga zgjedhjet që posa u mbajtën këtu në Amerikë – siç duket do të formohet një grup anti-socialist/anti-komunist kongresistësh të rinjë. Sipas lajmeve në media, ndër kongresistët e rinjë të Partisë Republikane që fituan në zgjedhjet e 3 Nëntorit janë edhe dy anëtarë të cilët kanë lindur dhe janë rritur nën socializëm/komunizëm: Carlos Gimenez, tani përfaqsues i shtetit Florida, i lindur në Kubë dhe Victoria Sparts e lindur në Ukrainë si dhe dy kongresiste të reja republikane, me prindër të ardhur këtu, nga Kuba: Nicole Malliotakis dhe MaElvira Salazar – përfaqësuese të reja republikane në Kongresin e Shteteve të Bashkuara.

Si shembuj të këtij fenomeni të ri politik, po paraqes për lexuesit — në profil të shkurtër — dy femra të reja, kongresistën Victoria Spartz nga shteti Indiana e lindur në Ukrainë dhe Nicole Malliotakis nga Nju Jorku, nëna e të cilës ka lindur në Kubë. Këto janë dy nga 35 femërat republikane që do të shërbejnë në sesionin e Dhomës së Përfaqësuesve të Kongresit, që fillon punën me 20 Janar, 2021, duke sjellur, kështu, edhe njerëz të rinjë që zgjidhen për herë të parë në Kongresin amerikan.

Nicole Malliotakis, nëna e të cilës ka lindur në Kubë do të jetë një prej 10 anëtarëve që e konsiderojnë veten kubano-amerikanë, në Kongresin e ardhëshëm të Amerikës. Deputetja e re tha për median amerikane se në fushatën e saj për Kongres, ajo pati mbështetjen e Senatorit Mark Rubio dhe të Kongresistit Mario Diaz-Balart, të dy kubano-amerikanë nga shteti Florida dhe se njihet due është në kontakt gjithashtu edhe me kubano-amerikanë të tjerë, të posa zgjedhur në Kongres. Ajo u shpreh se këta anëtarë të Kongresit do të formojnë, “Grupin Kuban” të interesit, ose (Cuban Caucus). “Kjo është shumë e rëndësishme”, u shpreh ajo, “sepse kubano-amerikanët dinë më shumë se çdo kush tjetër se çdo të thotë të jetosh nën komunizëm e socializëm dhe janë mjaft vigjilent ndaj individëve që dëshirojnë të na mohojnë liritë individuale dhe të na çojnë në rrugën drejt socializmit. Zërat tonë do të jenë me rëndësi dhe do të formojmë një grup anti-socialist në Kongres”, për të kundërshtuar idetë e përfaqësuesve të majtës ekstreme demokrate në Kongres, ka thenë kongresistja e re republikane nga Nju Jorku, Nicole Malliotakis për rrjetin televiziv Fox.

Ajo shtoi se ka familjarë të saj që ende jetojnë në Kubë, ndërsa thekësoi se ajo i njeh shumë mirë shtypjet (e regjimit komunist atje) nën të cilat ata jetojnë në atë vend komunist prej dekadash. Ajo thekësoi gjithashtu se për të, si bijë e një refugjati kuban, Shtetet e Bashkuara, “Duhet të bejnë çdo gjë që të jetë e mundur për të vazhduar që Amerika të jetë gjithnjë udhëheqëse e botës së lirë, për të promovuar lirinë dhe demokracinë, kudo në botë.”

Nicole Malliotakis

@NMalliotakis

We have quite a few Republican Members in the new class who are either children of those who escaped socialism/communism or fled themselves like

@CarlosGimenezFL

who left Cuba 60 years ago today. We will work together to preserve freedom, opportunity & the American Dream

”Do të punojmë së bashku për të ruajtur lirinë, mundësitë më të mira për jetesë dhe Ëndërrën Amerikane”

11:34 AM · Nov 13, 2020·Twitter for iPhone

Aktualisht, nënvijoi kongresistja e ardhëshme republikane në Kongres, është kongresistja Alexandria Ocasio-Cortez me “brigadën” e saj socialiste, e quajtur “Squad”, por tani ne kemi individë me prejardhje dhe përvoja të ndryshme – shumë prej të cilëve janë arratisur nga komunizmi/socializmi, e të cilët janë ashtu si edhe unë që jam bijë e një refugjati kuban, tha ajo. Do të jemi ne, ata të cilët do të themi — bazuar në përvojën tonë ose të familjeve tona — se pse socializmi është një sistem i keq dhe, njëkohësisht, do të luftojmë për të mbrojtur liritë tona dhe për të ruajtur sistemin kapitalist i cili siguron punësime dhe mundësi të reja”, tha ajo në një intervistë pas fitores së saj.

Këta kongresistë të ri republikanë janë imigrantë nga Korea, nga Kuba dhe nga Ukraina, ndër të tjera vende, të cilët do sjellin në Kongresin amerikan përspektivat, alternativat dhe qëndrimet e tyre anti-komuniste dhe anti-socialiste, u shpreh ajo.

Disa prej antareve dhe antarëve të rinjë republikanë, që fituan në zgjedhjet e fundit, duke zvogëluar numrin e shumicës së demokratëve në Dhomën e Përfaqësuesve të Kongresit amerikan

Nga kongresistet e reja republikane bie në sy sidomos, Victoria Spartz, e lindur në Ukrainë, ardhur në Amerikë para 20-vitesh, dhe e cila mishëron atë që cilësohet si “endërra amerikane”. E lindur dhe e rritur në një vend socialist/komunist si Ukraina, ajo ka përjetuar personalisht anën e errët të socializmit. Si pasojë e asaj përvoje, ajo ka adaptuar në Amerikë një filozofi politike konservatore, sipas të cilës një qeverisje e kufizuar është gjithmonë më e mirë për qytetarët, ndërkohë që vendimet financiare, ekonomike dhe shëndetësore duhet të merren nga vet individët, në një treg të lirë dhe jo nga burokratët dhe përfaqësues të grupeve të interesit.

Pllakat fushate e Kongresistes së re republikane Victoria Spartz nga shteti Indiana, por e lindur në Ukrainë – “Luftë Socializmit” – me moton: E Kualifikuar, e Sprovuar, Konservatore

Gjatë punës së saj në Legjislaturën e shtetit Indiana, Kongresistja e re republikane njihej si një konservatore fiskale që mbështet kufizimet e pushteteve të qeverisë mbi qytetarët, si një grua e cila nuk ka frikë të trajtojë çështje të vështira dhe në përgjithësi të sfidojë status-quo-në. Në profilin e saj thuhet se ajo ka luftuar për të shfuqizuar rregulloret e panevojshme qeveritare, për të reformuar kujdesin shëndetësor, për të përmirësuar rezultatet arsimore, për të mbrojtur të drejtat e pronës private dhe për të sjellë transparencën dhe llogaridhënien për qeverinë e shtetit Indiana. Victoria Spartz është aktive në komunitetin e saj lokal, ku thuhet se ka sponsorizuar, vullnetarisht, kauza të shumta bamirësie dhe ka ndihmuar shumë fushata politike të Partisë Republikane në qarkun zgjedhor ku jeton, të cilin tani do e përfaqësojë në Kongresin amerikan.

Duket se edhe në Senatin amerikan është përhapur kjo frymë anti-socialiste/anti-komuniste në vend. Kandidatja e Partisë Republikane për në Senatin e Shteteve të Bashkuara, Kelly Loeffler, në portalin e saj u premton qytetarëve të shtetit jugor të Amerikës, Xhorxhia se ajo “NUK DO TË LEJOJË KURRË QË AMERIKA TË BËHET SHTET SOCIALIST”. Zgjedhjet e posaçme për në Senat në shtetin Xhorxhia do të mbahen në janar 2021 – zgjedhje nga të cilat do të varet edhe nëse Partia Republikane fiton një shumicë të ngushtë në Senat, dhoma e epërme e Kongresit të Shteteve të Bashkuara.

Mbetet për tu parë, nëse kjo frymë e re anti-socialiste/anti-komuniste e grupit të rinjë të legjislatorëve të posa zgjedhur republikanë në Kongres, do të këthehet ose jo në vepra konkrete për të luftuar prirjet socialiste të krahut të majtë ekstrem të Partisë Demokrate, të promovuara nga ish-kandidati demokrat për president, Senatori Bernie Sanders i shtetit Vermont.

Por duke pasur parasysh se zgjedhjet në Shqipëri janë caktuar të mbahen prillin që vjen, ndërkohë që zgjedhjet në Kosovë duket se janë në “hava”, nuk mund ta përmbajë veten e të mos bëj pyetjen pse jo edhe në Shqipëri e në Kosovë? Pse pas 30-vjet post-komunizëm, kemi të njëjtat parti dhe të njëjtit politikanë që po e çojnë Kombin shqiptar drejt një gremine historike, ekonomike, politike dhe kombëtare duke shkaktuar, ndër të tjera tmere nga politikat e tyre të papërgjegjëshme, që jo vetëm, prekin jetën e përditëshme të shqiptarëve, por po shkaktojnë edhe zbrazjen fizike, katastrofike të trojeve shqiptare. Pas tre dekadash, PSE në trojet shqiptare nuk ka individë ose grupe individësh që të dalin me ide dhe programe ose me alternativa të reja për t’u përballur me sfidat e mëdha, për të cilat jam i sigurt se të gjithë, pa dallim, e dinë dhe i ndjejnë në palc se janë reale dhe të frikshme për të ardhmen e shqiptarëve, nëqoftse vazhdohet kështu, anë e mbanë trojeve të tyre. KU është brezi i ri i shqiptarëve (djem dhe vajza që e duan Kombin) të pas 1990-tës, që nuk angazhohen për të shpëtuar të ardhmen e vet dhe të shqiptarëve në përgjithësi? Shikoni fytyrat e reja dhe angazhimin në politikë të rinjëve dhe shumë të rejave amerikane, nga të dy partitë kryesore politike të vendit. Merrni shembull! Atdheu ju thërret, sot më shumë se kurrë!

Kandidatja republikane nga shteti Xhorxha, për në Senatin e Shteteve të Bashkuara, Kelly Loeffler

Kelly Loeffler

@KLoeffler

US Senate candidate, GA-Special

Our campaign has gained nearly 90k followers since Election Day. Georgians are rising up to REJECT socialism & save our country. Here’s my promise to the great people of Georgia: I WILL NEVER LET AMERICA BECOME A SOCIALIST NATION.

. .

Kongresistja e re amerikane Victoria Spartz nga Ukraina dhe Nicole Malliotakis me origjinë nga Kuba, pjesë e një grupi antarësh të rinjë republikanë që siç duket po sjellin një frymë të re politike në Kongresin e Shteteve të Bashkuara.

”Skuadra” është emri i femërave kongresiste të krahut të majtë të Partisë Demokrate, të zgjedhura dy vjetë më parë në Kongresin amerikan, të frymëzuara nga ideologjia majtiste e Senatorit demokrat, Bernie Sanders

“Skuadra socialiste” e katër femërave kongresiste të krahut të majtë ekstrem demokrat në Kongresin amerikan

EXCLUSIVE INTERVIEW WITH KRISTI PANCE – ASSOCIATE RESEARCH FELLOW AT ROGERS CORPORATION INNOVATION CENTER

November 13, 2020 by dgreca

by Rafaela Prifti/

Kristi Pance’s research work has been awarded many US, European and worldwide patents. He says that it takes some time for new inventions to find large scale applications but he is optimistic about the new antennas designed by him and a team of colleagues. Kristi believes that the 2020 pandemic will have long term social, economic, political and scientific ramifications. His advice to students and young researchers is to fail effectively and to keep it simple. In the end, he shares a special message for Albania’s Independence Day!

Read full interview in Dielli’s Special Issue of November

I am grateful for this opportunity to talk with you, an Albanian-American physicist and researcher. I will start with a question about the 2020 Nobel Prize in Physics. Three Laureates shared the prestigious honor awarded last month: Roger Penrose of Oxford University for showing that the general theory of relativity leads to the formation of black holes, Reinhard Genzel of LMU and Andrea Ghez of University of California, Los Angeles for discovering methods indicating that an invisible and extremely heavy object governs the orbits of stars at the center of our galaxy. What do these achievements mean for fellow physicists such as yourself? What is their significance for science at large?

Predicting Nobel Prize individual winners is rather more difficult than anticipating the winning field at times. For example this year, astrophysics was one of the expected winning fields of science. In a classic Nobel trio, the prize was awarded to a theoretical astrophysicist, Roger Penrose and two experimental and observational astrophysicists, Reinhard Genzel and Andrea Ghez for their ground-breaking discoveries in black hole physics. Sir Roger Penrose is a mathematical physicist, mathematician and philosopher who made significant contributions in different fields of science. One of the most celebrated scientists of our time, Penrose was a long-time collaborator of the great Steven Hawking. He and Hawking were the first to prove that black holes come out naturally from the equations of General Relativity when applied to stars or systems of stars with masses above a certain threshold. Sir Penrose invented wonderful mathematical tools to explain and further develop General Relativity and black hole physics. Looking back at the history of science and particularly astronomy, the moment of shifting from Ptolemy geocentric to the Copernican heliocentric system was a great scientific and philosophical tipping point. The significance of our Sun being at the center of the solar system gave rise to ideas and theories of possible existences of other solar systems in even greater hierarchical structures called galaxies. It serves as an analogy to the recent discoveries and advancements in the theory of super massive black holes at the center of any galaxy. The two Laureates, Reinhard Genzel and Andrea Ghez developed very fine methods to map out with great accuracy the motions of stars near the center of our galaxy as evidence of the existence of supermassive black holes.

As a Research Fellow at the Rogers Corporations, how do you view the correlation between technological needs and the driving force for innovation and research? How do you perceive the synergy between science and technology, that is summarized in the expression: Science questions beget new technology and new technology begets new science?

There exists a great correlation between science and technology. After all technology is nothing less than science applied for practical needs. The day-to-day needs motivate research which results in a new scientific contribution followed by a novel technology, which potentially pushes further the boundaries of science discoveries and so on. For example, today’s communications speed calls for a high capacity of data transmission. Science responded by inventing and designing massive MIMO (multiple input and multiple output) systems. Their practical production requires smaller, more efficient and lower cost components, pushing the current limits of technology. Among other things, it requires developing new materials which is a longstanding traditional expertise at Rogers Corporation. To illustrate it with an example that ties in with the 2020 Nobel Prize Physics Award: the Hawking-Penrose famous paper on gravitational collapse and singularities that predicted black holes was presented in 1970. Although the methods did not exist, it fueled the efforts and pushed technological capabilities. Their work preceded Genzel-Ghez discovery by around 30 years.

You completed your college education in Albania in the late 80s. What was it like then? And what do you look forward to?

Right after finishing my undergraduate studies in 1987, I joined the faculty at the Theoretical Physics Department at the Natural Sciences College in Tirana. There I worked alongside some brilliant Albanian physicists. Five years later, I left Albania to complete advanced studies at the renown Center for Theoretical Physics in Trieste, Italy. Then I had the opportunity to pursue my graduate studies at Northeastern in Boston. I consider myself part of the generation that received a very good education in Albania. We were equipped to compete successfully with well qualified peers and researchers in Europe and in the US. As an innovator, I look forward to large-scale commercialization of my inventions in widely applied or practical uses.

What is your advice to students and young graduates as they embark on the areas of modern sciences? What advice would you have given yourself in Albania? Have you encountered an increased interest by Albanian students in the science of physics?

I have come to know quite a number of very successful Albanian students of Science and Engineering here in the States. My advice may sound cliche yet it is worth repeating: work hard and never give up! There are no shortcuts particularly in science. To the young researchers, I would advise: “Fail efficiently!” Let me explain what I mean by that. The harder you work, the faster you are bound to encounter failure and the better you are able to manage your failures, the closer you come to the eventual success. A successful researcher or innovator is obviously knowledgeable, however his edge over the competition comes from another type of knowledge that is acquired through endless hours of hard work. The more efficiently you fail, the closer you come to the right solution, because you know more about the paths and ways that don’t work. That is a wonderful piece of knowledge that is only yours, not written or found in the books and that can make the whole difference. One more piece of advice: “Target simplicity”. Nature’s ultimate secret is simplicity, albeit elusive. A solution, or model that seems complicated, is likely wrong. We usually try to complicate things, but the ability to complicate is in fact a disability.

During the time of the pandemic, there has been resistance and even disregard for the science based approach. If one area specifically public health is ignored, what could be the repercussions for the larger science community?

It has been a difficult time for everybody. In our lifetime, I don’t remember any other period where it was so important to listen to the experts. Although, I must say here that because of the different nature and complexity of this pandemic there were disagreements in the science community stemming from the challenges of facing a new virus. Yet, almost all of them agreed on the ways of preventing the spread of the airborne pathogen. That should have been listened to. Unfortunately, it was not. From a theological point of view, I strongly believe, as do so many, that 2020 pandemic will be a turning point in world history with short and long term social, economic, political, technological and scientific consequences. We could make some historical parallels with the 14th century plague in Europe, which prompted the European Renaissance. More than five centuries have passed since then with tremendous development in sciences and technology and yet the human race remains vulnerable. The warning signs did not inform our preventive practices. Instead they were ignored repeatedly. Another illustration from science history. In 1977, famous physicist Louis Alvarez after analyzing geological layers proposed the asteroid impact theory that triggered Cretaceous-Tertiary mass extinction. His theory was criticized in the beginning, but bit by bit scientists accepted it and discovered even the impact site. Nevertheless, the general thinking remained skeptical. Less than two decades later, in 1994 all scientific community watched in awe the cosmic impact of Shoemaker comet colliding with Jupiter. So, we witnessed the cosmic impacts with catastrophic consequences that happened (fortunately on another planet). The same can be said for the 2020 global pandemic. It could have been, and still could be much worse if we don’t learn the lessons. It has shown the vulnerability of the human race, the risk of a possible extinction. In reaction to it, we will see humanity speeding up efforts towards the new space and technological frontiers. We will witness soon Mars exploration. Maybe humanity will seriously push towards the first considered advanced scale of civilization, called Kardashev Type 1 civilization, by harnessing, storing and using all the energy available on planet Earth. I am very optimistic that after this chaos we will see a worldwide organized response that will bring nations and governments closer together.

The city of Boston carries a special significance for us. It is the birthplace of the Pan-Albanian Federation of America Vatra and its publication Dielli, dating back in 1912, still in circulation today. The founders and leaders of Vatra like Fan Noli and Faik Konica advocated and promoted Albanian independence. Noli established the Albanian Church in Boston and much more. What features of Boston do you appreciate more?

One of the early European settlements, Boston is an intricate part of America’s history. The city is home to magnificent art museums, cultural heritage, some of the nation’s top schools, world class scientific research, as well as a global leader in entrepreneurship and innovation. My family and I have a few favorite spots in the city including the Museum of Science and Boston Symphony Hall. As you said, Boston is also spiritually special for the Albanian community in America.

Read full interview in Dielli’s Special Issue of November

NGA HISTORIA E KOMUNITETIT SHQIPTARO-AMERIKAN DHE MARRËDHËNIET SHQIPTARO-KINEZE

November 12, 2020 by dgreca

Nga Frank SHKRELI- Ishte fillimi i 1970-ave. Bota ishte e ndarë në dy kampe politiko-ushtarake, atë të komunizmit lindor dhe Perëndimit demokratik. Por kishte filluar edhe periudha e “détente-ës”, midis Shteteve të Bashkuara dhe Bashkimit Sovjetik – një politikë kjo uljesh të tensioneve midis dy palëve – një politikë që erdhi duke u forcuar me vizitën e ish-presidentit amerikan Riçard Nikson në Moskë dhe takimit të tij me udhëheqsin komunist sovjetik, Leonid Brezhnev, në Maj të vitit 1972. Ndërkohë kishte filluar edhe thyerja e akullit në marrëdhëniet midis Washingtonit dhe Kinës komuniste me vizitën e Presidentit Nikson në Kinë në Janar të vitit 1972. Kjo vizitë shënoi gjithashtu një këthesë me rëndësi në marrëdhëniet strategjiko-diplomatike midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës komuniste duke kulminuar, eventualisht, në vendosjen e marrëdhënieve zyrtare diplomatike midis dy vendeve, në Janar të vitit 1979.

Përball gjithë këtyre lëvizjeve diplomatike të Shteteve të Bashkuara me dy qendrat kryesore të komunizmit botëror, komuniteti shqiptaro-amerikan në atë kohë ishte, natyrisht, i shqetësuar dhe shumë i interesuar për gjëndjen në Shqipërinë komuniste të asaj kohe dhe se si të gjitha ato lëvizje diplomatike midis Amerikës dhe dy qendrave kryesore komuniste të botës — sidomos me Kinën komuniste, deri atëherë aleate e ngushtë e Shqipërisë – do të afektonin zhvillimet në Shqipërinë komuniste.

Si përfundim i këtyre shqetësimeve të komunitetit, më kujtohet një ndër takimet e para me kongresmenin e zonës tonë elektorale të asaj kohe në Bronks, Mario Biaggi-n, në fillim të viteve 1970-a. Qëllimi ishte për të mësuar më shumë se ç’mendonte ai dhe Kongresi, në përgjithësi, mbi ato zhvillime në marrëdhëniet midis Shteteve të Bashkuara dhe dy fuqive të mëdha komuniste dhe si këto lëvizje mund të afektonin vendet satelite të tyre, përfshirë Shqipërinë. Më kujtohet se ish-kongresmeni Biaggi qe treguar shumë i interesuar për gjëndjen në Shqipëri, për të cilën dukej se ishte i mirë-informuar dhe njëkohësisht ofroi bashkpunimin e tij dhe ndihmën për të informuar Kongresin mbi situatën në Shqipëri. Kongresmeni Biaggi ishte kundër përmirësimit të marrëdhënieve të Washingtonit me botën komuniste – ashtu siç ishin edhe shumë kongresmenë të tjerë të dy partive politike – për derisa ato vende shkelin brutalisht të drejtat bazë të qytetarëve të vet dhe të vendeve të tjera satelite të tyre, siç ishte Shqipëria. Pas një takimi në Nju Jork me një grup nga komuniteti i atëherëshëm shqiptaro-amerikan, kongresmeni Mario Biaggi, me t’u këthyer në Washington bëri një deklaratë të fortë kundër përmirësimit të marrëdhënieve të Washingtonit me Kinën komuniste, duke kritikuar, njëkohësisht, edhe marrëdhëniet e Kinës komuniste me regjimin e Enver Hoxhës.

“Zoti Kryetar” – iu drejtua ai Kongresit – “Janë disa që thonë se në vitin 1970 e mbas duhet të jetë koha për uljen e tensioneve midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës komuniste. Ata thonë se duhet të jemi miq me ta, të tregëtojmë dhe t’i lejojmë ata që të përhapin influencën e tyre komuniste kudo në botë…Z. Kryetar, unë i them jo kësaj politike pajtuese. Unë nuk dëshiroj asnjë të mirë nga një miqësi me një shtet, i cili vazhdon të zbatojë një politikë të dominimit botëror komunist. Sot për sot, vetëm tri shtete janë nën influencën e Kinës së kuqe. Një ndër këto shtete është Shqipëria”, u ka thënë kongresmeni Mario Biaggi kolegëve të tij ligjvenës amerikanë. “Nëqoftse regjimi komunist dhe zbatimi i ligjit në Shqipëri janë një shembëll për të gjithë ne se çfarë do të ndodhte nëqoftse Kina e kuqe do të lejohej të përhapte influencën e saj politike dhe ideologjike edhe në shtete të tjera, unë besoj se atëherë Amerika do t’i dënonte ata popuj drejtë ferrit në tokë”, ka thekësuar Biaggi në deklaratën e tij në Kongresin amerikan në fillim të viteve 1970-ave.

Në fjalimin e tij, kongresmeni Biaggi ka folur për mungesën e lirive bazë nën regjimin komunist në Shqipëri si dhe për vështirsitë e mëdha me të cilat përballeshin shqiptaro-amerikanët – shumë prej të cilëve jetonin në zonën e tij elektorale në Bronks – për të kontaktuar me familjarët e tyre në atdhe, përfshirë pengesat, madje edhe për të dërguar e marrë letra nga Shqipëria. Ai pat folur gjithashtu edhe për ligjin kundër fesë, vrasjen dhe internimin e shumë klerikhve due kundërshtarëve të regjimit si dhe mbylljen ddhe shkatërrimin e kishave dhe të xhamive, anë e mbanë vendit, duke e shpallur veten si vendi i parë ateist në botë.

Pasi numëroi një numër shkeljesh të të drejtave të njeriut nga regjimi komunist në Shqipëri — një vend i lidhur ngusht me Kinën komuniste në atë kohë — kongresmeni Biaggi, iu drejtuar kolegëve të tij duke thënë se, akte të tilla të dhunëshme dhe shkeljeve të rënda të drejtave bazë të njeriut, si këto në Shqipërinë komuniste aleate të Kinës – “Nuk janë tipike të një vendi që kërkon paqë ndërkombëtare dhe miqësi, por janë tipike të vendeve ku mbretëron doktrina e llojit të komunizmit kinez.” Duke folur për Shqipërinë e atëhershme, ai ka thekësuar se, “Ne nuk kemi marrëdhënie diplomatike me regjimin e Shqipërisë dhe me u thenë të drejtën, unë as nuk mendoj se duhet të kemi marrëdhënie me atë regjim.”

Me atë rast, kongresmeni Mario Biaggi i ka bërë thirje Kongresit Amerikan, “Se nëqoftse duam të ndalojmë krijimin e Shqipërive të tjera dhe të ndalojmë që edhe popuj të tjerë të bien nën kethetrat e tiranive të tilla të tipit kinez, atëherë ne duhet të ndalojmë gjithë tregëtinë dhe shkëmbimin e të dhënave, derisa ata të sigurojnë të drejtat e njeriut dhe zbatimin e tyre, udhëtimin e lirë dhe lirinë e fesë”, ka thënë ndër të tjera, ish-kongresmeni amerikan Mario Biaggi në fjalimin e tij para Dhomës së Përfaqsuesve të Kongresit amerikan, në fillim të 1970-ave, ndërsa ka folur mbi marrëdhëniet e Kinës me Shtetet e Bashkuara dhe me Shqipërinë, si aleate e ngushtë, satelite besnike e Kinës së Mao Tse Tung-ut – pas një takimi që kishte zhvilluar në Nju Jork me një grup shqiptaro-amerikanësh.

Shqiptaro-amerikanët në takim me ish-kongresistin amerikan Mario Biaggi, nga e majta në të djathtën, Janar, 1974: Gjon Gjinaj, Tonin Mirakaj, Kongresisti Mario Biaggi, Lume Juka, Nikoll Vneshtaj, Dr. Mons. Zef Oroshi, Frank Shkreli, Fran Sokoli dhe Anton Syku.

Pothuaj 50-vjet nga vizita e ish-presidentit të Shteteve të Bashkuara Riçard Nikson në Kinë, Kryediplomati aktual i Shteteve të Bashkuara, Mike Pompeo ka deklaruar verën që kaloi se marrëdhëniet me Kinën kanë dështuar dhe se, “Nëqoftse bota e lirë nuk ndryshon Kinën Komuniste, atëherë ajo sigurisht që do na ndryshojë ne” dhe ka bërë thirrje për një grupim vendesh që mendojnë si ne, me qëllim që të përballemi me këtë sfidë, ka thënë ai.

Ndërkaq, edhe Shqipëria e sotëme ka nevojë për një reflektim të thellë të marrëdhënieve të saja – 30-vjet post-komunizëm — me vende dhe udheheqës autoritarë e diktatorialë që Tirana zyrtare i konsideron sot si “strategjikë” për interesat e Shqipërisë, para se ata “miqë” të mëdhej, të njohur si autoritarë botërisht, ta këthejnë Shqipërinë post-komuniste në një model të tyre të qeverisjes.

Ish-Presidenti amerikan Riçard Nikson në vizitën e tij të parë në Pekin, Janar, 1972

I HUAJ NË VËNDIN TËND

November 11, 2020 by dgreca

NJË JETË NË DIKTATURË/

(Kujtime të një “armiku të klasës”)/

“Ktu vaji e trishtimi/

Veç ndihet ndër shpija/

Ktu ndihet tingllimi /

I hekrave të mija/

E gjama e nji të shkreti/

Qi bjen vala e detit.”/

NDRE MJEDA /

I HUAJ NË VËNDIN TËND/

Tani më duhej të ballafaqohesha me punën e krahut. Isha i dobët nga trupi, por vullneti nuk më mungonte. Babai punonte në ofiçinën e fermës si tornitor. Puna e tij e ndershme dhe cilësore vlerësohej nga eprorët e tij, nëpërmjet të cilëve munda të gjej një vend pune në Investimin e fermës si puntor ndërtimi, për të mos qenë puntor bujqësie. Aty kisha shokët e mij, moshatarë ose më të rritur, me të cilët na bashkonte rruga e gjatë e vuajtjeve të përbashkëta, privacionet, dëshirat e pasendërtuara, miqësia e sinqertë…

Mbas disa muajsh, së bashku me prindërit, un shkova përsëri në sektorin e Plukut, gjithmonë familjarisht në gjëndje interrnimi. Tashmë jeta kishte pak ndryshime; ditët, muajt, vitet kalonin të njëjtë. Format e luftës së klasave, që peshonin mbi ne, ishin nga më të ndryshmet. Ato shfaqeshin dhe në banesën e pamjaftueshme, gjë që nuk u zgjidh kurrë në jetën time dyzeteshtatë vjeçare. Kam jetuar gjithmonë në kasolle të ndërtuara vetë me kallama e baltë. Kam fjetur tre vjet në dhomën e beqarëve, mbasi kishim vetëm një dhomë, në të cilën flinin prindërit, hanim, rrinim, prisnim ndonjë mik të rrallë që kujtohej të vinte. Një tjetër formë ishte veçimi, trysnia mbi ata që na rrethonin për të mos marrë e dhënë me ne, një racizëm para të cilit Soveto nuk vlen për t’u përmendur. Sa e sa njerëz paguheshin për të “vigjëluar” jetën tonë, kush vinte, kush na fliste, kush na përshëndeste, kush na bënte ndonjë të mirë.

T’a ndjesh veten të huaj në Vëndin tënd, pa i bërë të keqe askujt, është një gjëndje që nuk ja uroj asnjërit në botë. E tillë ishte gjëndja jonë që zvarrisej kështu me dhjetra vite, me batica e zbatica, simbas tekave të “Zeusit”. Dallimi, urrejtja, pabesia mbilleshin e kultivoheshin në të gjitha drejtimet, kudo, në rrethin shoqëror, por dhe në farefisni, brenda familjes, deri në ndërhyrjet në marrëdhëniet dashurore. Ne nuk kishim të drejtën të dashuronim vajza me tjetër origjinë shoqërore e as të mendonim të lidhnim jetën me to. “Aristokracia” komuniste e pushkës kishte huajtur nga simotrat e saj të shpatës mendësinë e ruajtjes së kastës nga përzierja e gjakut. Rastet e pakta të thyerjes së këtij ligji “madhor” të Enver Hoxhës kishin pasojat e tyre me shkëputjen përgjithmonë të prindërve nga fëmijët. Sa tragjedi të heshtura ka shkaktuar në Vendin tonë kjo mënyrë veprimi, sa plagë ende të pambyllura në shpirtërat e djemve e vajzave që shihnin dhunën e regjimit të diktonte, nëpërmjet trysnisë së saj, ligjet e zemrës…

Mbas dy vitesh interrnimi, papritmas, m’u hoq kjo masë. Kur m’u komunikua zyrtarisht kjo gjë, emrit tim i ishte shtuar një “i”mbrapa që i ndryshonte seksin. Ndofta ndonjë shpirtmirë në ata organe të dhunës, mund të ketë menduar t’i japë “liri” një vajze nëntëmbëdhjetë vjeçare, që i ka prindërit me masa interrnimi. Kështu un rastësisht u gjenda formalisht jashtë rrethit të shokëve të mij, të cilët masën e interrnimit e mbajtën dhe për disa pesëvjeçarë pa shkëputje, ndërsa un do të takohesha përsëri me të, por për këtë do të flas më vonë.

Gjysma e dytë e viteve gjashtëdhjetë solli acarime të mëtejshme të luftës së klasave. U kopjuan të gjitha marrëzirat e të ashtuquajturit Revolucion kultural kinez, si dalja para kolektivave për të paraqitur biografinë, fletë-rrufetë, dacibaot shqiptare, ku teorikisht ”cilido pa frikë e me shkronja të mëdha mund të shkruajë ç’mendon ai për punën dhe për njerëzit.”. U dha kushtrimi për prishjen e kishave e të xhamive, një veprim barbar, i pashembullt në shoqërinë moderne, me pasoja shkatërrimtare për botën shpirtërore të shqiptarëve e për prishjen e vlerave kulturore e artistike që qëndronin në objektet e kultit. U fol me të madhe për luftën kundër Kanunit, duke i hequr kështu themelin e disa prej traditave e ligjeve morale, që kishin qeverisur këtë popull prej shekujsh të gjatë. U lakua shumë “emancipimi” i femrës shqiptare, për t’a futur plotësisht në ingranazhet marramendëse të një ideje, në dukje përparimtare, që e ngarkonte aqë shumë sa të meritonte përcaktimin “skllave e shoqërisë moderne “. “Heroizmi“ popullor, i mishëruar në figura qesharake si Fuat Çela, u propagandua me art, duke vënë në shërbim dhe artin zyrtar, për të krijuar një brez të tërë skllevërish, të aftë vetëm të punonin si kafshë për shtetin, mbasi vetëm aty do të gjenin “lumturinë”. Kanalizimi i të gjitha dëshirave e interesave të rinisë tek puna përbënte thelbin e strategjisë së krijimit të “njeriut të ri” që duhej të ishte një robot në trurin e të cilit të ishin vetëm “veprat” e Enver Hoxhës. Përpjekja për të ndryshuar natyrën njerëzore nëpërmjet dhunës e ligjeve të saj, nuk mund të kishte tjetër përfundim veç dështimit, e nuk mund të vërtetonte më mirë marrëzinë e autorëve të saj.

Në bllokun Lindor lulëzonte teoria e “sovranitetit të kufizuar” të Brezhnjevit, më vonë u sulmua Çekosllovakia e Shqipëria doli nga Traktati i Varshavës. Në Kinë vazhdonte anarkia e pasojat ndiheshin dhe këtu. U krijua një atmosferë e nderë, në të cilën u shtua puna e hafijeve, që përpiqeshin të kapnin copa bisedash për t’i regjistruar në dosjet vetiake të arkivave të Sigurimit, në pritje të proçeseve të panumurta për agjitacion e propagandë të viteve shtatëdhjetë.

Në këtë kohë, në vitet 1967-1969 kreva shërbimin ushtarak. U mobilizuam për të plotësuar porosinë e Partisë: “T’u qepemi kodrave e maleve t’i bëjmë ato pjellore si fushat”. U caktova me shërbim në efektivin e NBU së së Burrelit. Me uniformën e ushtarit kishim për detyrë të shpyllëzonim e të mbillnim patate në malet e Martaneshit, të Lurës, Steblevës etj. Un, me zanatin tim të muratorit, mbas pesë gjashtë muajsh fillova të punoj në repartin e ndërtimit të banesave të Korpusit, si pasojë e nismës së marrë në shkallë Vendi, për të ndërtuar banesa me kontribut vullnetar. E kreva shërbimin ushtarak pa bërë asnjë qitje, dhe sot e kësaj dite nuk kam shtënë asnjëherë me armë.

Pranvera e Pragës më 1968 ishte përkohësisht një “rreze drite” në mbretërinë e errësirës së kampit socialist. I gjithë brezi im kujton ende me shumë mall emrat e Dubçekut, të Smerkovskit, të Çernikut etj., që u bënë për ne të dashur, sinonime të një ere të re , që na ushqente shpresën se mund të vinte ora e ndryshimeve dhe në botën tonë. Por fatkeqësisht 21 gushti i përmbysi të gjitha iluzionet e brezit tim që vazhdon të nderojë kujtimin e gjestit heroik të Jan Palashit. Logjika e tankeve rivendosi atë rend gjërash që bazohej mbi dhunën dhe shtypjen e lirive vetiake e shoqërore.

Atje, gjatë shërbimit ushtarak u njoha me shokë të tjerë. Në kujtesën time mbetet imazhi i një poeti, të cilin un e quaja mjaft të talentuar. Talenti shoqërohej me një vështrim objektiv e të saktë të jetës dhe një karakter të fortë e pozitiv .Ndoshta këto qenë arsyet që nuk njohu podiumin e suksesit si shumë kolegë të tij. Më kujtohet se si një ditë të ftohtë dhjetori, në pyll, anës një zjarri ku kishim pjekur patate, ai më lexoi dy poezi që kishte shkruar për Shkurte Pal Vatën dhe për Skënderbeun. Nëntekstet e poezive ishin shumë të thella, të guximshme e të reja për kohën. Ato më pëlqyen shumë e mbas një bisede të hapur në lidhje me to, ai bëri ndonjë ndryshim të vogël dhe i çoi për botim. Me të më lidhi një miqësi e sinqertë, që nuk shihej me sy të mirë nga kolegët e tij ushtarakë, ca poetucë të dështuar, mbi të gjitha shpirtërisht. Ata në emër të artit dhe dëshirës për t’a “ruajtur” shokun tim nga “infeksioni” i mbushën mëndjen atij se un do të arrestohesha dhe e ndanë përkohësisht prej meje. Kjo shkaktoi një gjëndje tensioni tek un, por fatmirësisht ishin muajt e fundit të shërbimit ushtarak. Më vonë me shokun u spjeguam dhe mbetëm miq, por ka shumë vite që nuk dëgjoj më për të. Më vjen keq se ishte me talent e me zemër të madhe e parashikoja një të ardhme letrare të sigurtë për të.

Vitet e para të dhjetëvjetëshit të shtatë ishin më të qetat. Njerëzit nëpër plazhe dëgjonin së bashku Hit parejdin me këngët e Çelentanos, Milvës, Iva Xanikit, Massimo Ranierit e të tjerë këngëtarë italianë që, në përgjithësi, ishin ata që pëlqeheshin më shumë. Të rinjtë filluan të vishen më ndryshe, vajzat zbuluan minifundet e pantallonat, djemtë zgjasnin basetat e flokët. Diskutohej hapur për muzikën dhe sportin e huaj. Por më 1973, papritmas ,në skenën e shoqërisë shqiptare filloi tufani i luftës kundër”shfaqjeve të huaja”. Në fillim u kujtua se ishte thjesht një çështje e pamjes së jashtëme, por regjimi e kishte synimin shumë më thellë. Duhej përdorur shtypja për të shmangur në embrion çdo prirje shkëputjeje ose vënieje në diskutim të dogmave dhe ideologjisë zyrtare. Pasuan vite të tmerrshme ankthi, me goditje lart e poshtë. Fluturonin ministra e funksionarë të lartë, të akuzuar për tradhëti, por shpata binte e fortë edhe mbi ne që kishim në dorë vetëm mistrinë.

Grabian, qershor 1990

Vijon

VATRA BESON SE AGRESORI NUK DO TË BARAZOHET ME VIKTIMËN

November 5, 2020 by dgreca

DEKLARATË E FEDERATËS PANSHQIPTARE TË AMERIKËS “VATRA”\

New York, 5 nëntor 2020- Federata Panshqiptare e Amerikës”VATRA” po ndjek me vëmendje dhe shqetësim situatën që po kalon Republika e Kosovës dhe institucionet e saj pas konfirmimit të aktakuzave nga Dhomat e Specializuar në Hagë për presidentin e Kosovës, Hashim Thaçi, kryetarin e PDK Kadri Veseli, ish kryetarin e Kuvendit të Kosovës Jakup Krasniqi dhe personave të tjerë nën akuzë. Vatra e vlerëson pozitivisht dorëheqjen e Presidentit Hashim Thaçi si dhe delegimin e kompetencave tek ushtruesja e detyrës së presidentit, Dr. Vjosa Osmani.

Vatra e shqiptarëve të Amerikës e ndjen për obligim Kombëtar, që t’i bëj thirrje aktorëve politik në Kosovë që të forcojnë bashkëpunimin, të rrisin unitetin dhe të respektojnë institucionet shtetërore. Qytetarët e Kosovës duhet të ruajnë gjakftohtësinë dhe të besojnë se askush nuk mund të kriminalizojë ushtrinë e një populli që kërcënohej me gjenocid. I gjithë faktori shqiptar në Ballkan kërkohet të jetë i bashkuar dhe në një zë për çështjen tonë Kombëtare.

Federata Vatra shpreh bindjen se të akuzuarit, ish drejtues të lartë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, do të jenë në gjendje të mbrojnë kauzën e drejtë të Luftës për Liri të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës , aleate e NATO-s, kundër gjenocidit serb nën drejtimin e kriminelit Sllobodan Millosheviç dhe bashkëpunëtorëve të tij.

Vatra i apelon Gjykatës Nderkombëtare të Hagës që të mos ushtrojë standarte të atilla hetimi e gjykimi, që barazojnë agresorin serb, që ushtroi gjenocid mbi popullin e pafajshëm dhe të pambrojtur shqiptar, – dhe viktimën Kosovë, e cila luftoi për mbijetesë. Janë 1643 të pagjetur, varrhumbur, që ia kanë lënë të hapura plagët e Luftës popullit të Kosovës. Ku është Drejtësia. Përse nuk heton Gjykata e Hagës?

Pasuesit e agresorëve në Serbi janë hedhur në ofensivë dhe ia kanë arritë të barazojnë agresorin me viktimën. Kjo është e padrejtë dhe e dhimbshme. Shqiptarët nuk sulmuan, por u mbrojtën. Falë Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe aleatëve Perëndimor, u shmang katastrofa humanitare dhe spastrimi etnik,që kërcënonte popullin e Kosovës. Nuk kishte ndodhë që në kohën e nazizmit që të kryheshin masakra çnjerëzore, vrasje masive, djegie, përdhunime çnjerëzore, dëbim i dhunshëm i një populli të tërë, siç ndodhi me shqiptarët e Kosovës.

Federata Panshqiptare e Amerikës”VATRA” shpreh bindjen se Qeveria e Kosovës do të jetë e aftë për të përballuar sfidat që i dikton situate e krijuar, dhe se të akuzuarit do të jenë të aftë të mbrojnë kauzën e drejtë të Lirisë…

KRYETARI:ELMI BERISHA