Politike – Page 361 – Dielli

SHQIPËRIA DREJT AUTORITARIZMIT

March 9, 2020 by dgreca

–– rezistenca e shqiptarëve kundër autoritarizmit duhet të ketë mirëkuptimin e ndërkombëtarëve!-

– Paul Lendvai, njeri prej ekspertëve më të njohur të çështjeve shqiptare dhe ballkanike, e ka cilësuar kohët e fundit për gazetën Der Standard, Shqiperinë si një shtet i brishtë, ndërkohë që paralajmëron se autoritarizmi i Kryeministrit shqiptar, Z. Rama duhet marrë seriozisht.

Nga Frank Shkreli/

Gjithnjë e më shumë po dëgjohen zëra, brenda dhe jashtë Shqipërisë, se ai vend është duke rrëshqitur shpejt drejt autoritarizmit. Këta zëra ekspertësh, analistësh dhe organizatash vendase dhe ndërkombëtare të drejtave të njeriut, po shprehin shqetësimet e tyre tepër serioze mbi gjendjen aktuale politike në vend: se Shqipëria nën udhëheqjen e Kryeministrit Edi Rama po shkon me hapa të shpejt drejt autoritarizmit. Ata nënvijzojnë përpjekjet dhe masat e marra prej tij – de facto dhe de jure – për të kontrolluar të gjitha entet qeveritare dhe shtetërore të vendit, duke përfshir ekzekutivin, parlamentin, gjykatat, sistemin juridik në përgjithësi dhe pothuaj të gjitha bashkitë e vendit, dhe një pjesë të madhe të medias, duke e kërcnuar atë me ligje të reja të ashtuquatura antishpifje. Lufta që Kryeminstri Rama ka shpallur kundër zyrës së presidentin të vendit- i vetmi ent shtetëror që deri tani nuk kontrollohet nga Kryeministri Rama dhe shumica e tij socialiste, duket se ka zgjuar shqiptarët nga gjumi, siç tregoi edhe manifestimi masiv i para disa ditëve në Tiranë. Ishte kjo një shprehje e qartë e shqiptarëve se mjaft është mjaft , një mesazh i fortë ky për kryeministrin Rama dhe shumicën e tij socialiste, se populli shqiptar është i gatshëm ti thotë STOP prirjeve autoritare dhe arrogancës së Kryeministrit Rama dhe diktaturës së tij të shumicës socialiste.

Paul Lendvai, njeri prej ekspertëve më të njohur të çështjeve shqiptare dhe ballkanike, e ka cilësuar kohët e fundit për gazetën Der Standard, Shqiperinë si një shtet i brishtë, ndërkohë që paralajmëron se autoritarizmi i Kryeministrit shqiptar, Z. Rama duhet marrë seriozisht. Tonet e herë pas hershme nacionaliste të Ramës shkruan ai, nuk duhet të merren me aq seriozitet dhe shton se, “Me shumë kujdes i duhet kushtuar asaj që kritikohet si kapja e institucioneve të drejtësisë dhe ndikimit të hatashëm të karteleve të drogës në Shqipëri”.

“Unë u përkas opinionistëve të paktë që kanë përjetuar diktaturën më mizore në Evropë, regjimin vrastar të Enver Hoxhës”, shkruan Lendvai dhe u drejtohet diplomatëve ndërkombëtarëve në Tiranë me këtë thirrje: “Forca mahnitëse e rezistencës së popullit shqiptar kundra prirjeve autoritare duhet pa tjetër të gjejë mirëkuptimin, ndihmën dhe solidaritetin e komunitetit ndërkombëtar”, ka shkruar para nja tri javësh Paul Lendvai, për gazetën austriake Der Standard.

Fatkeqsisht, mbështetja dhe përkedhelja e autoritarëve dhe diktatorëve anë mbanë botës nga bota perëndimore nuk është diçka e re. Historia ka shënuar dyzina rastesh kur ndërkombëtarët, nëqoftse nuk kanë mbështetur haptazi diktatorë aktualë ose në formim e sipër, atëherë ata i kanë mbyllur sytë dhe veshët përball veprave të tyre, për interesa të ndryshme.

Më kujtohet një thënje që i atribohet ish-presidentit amerikan Franklin Delano Roosevelt, i cili thuhet të jetë shprehur për mbështetjen që Shtetet e Bashkuara i kishin akorduar diktatorit të Nikaraguas,në atë kohë, Anastasio Somoza. “Somoza may be a son of a bitch, but he is our son of a bitch”. Eshtë pak banale ta përkthej këtë thënje nga anglishtja por pak a shumë do të thotë: “Somoza mund të jetë një diktator, por ai është diktatori ynë”, një frazë kjo që edhe sot përdoret në raste kur është vështirë të justifikohet mbështetja e vendeve demokratike për diktatorë që abuzojnë me të drejtat bazë të qytetarëve të tyre. Sot kemi dyzina vende të tilla anë e mbanë botës, përfshirë Rusinë dhe Kinën. Por kjo nuk duhej të ndodhte me Shqipërinë!

Është e vërtetë se ndërkombtarët duhet të merren me qeverinë e zgjedhur në cilindo vend qoftë, përfshir Shqipërinë. Pasi pa njëfarë marrëdhënjeje normale midis dy palëve nuk mund të bëhet asnjë përparim. E kuptoj edhe balancin e interesave dypalëshe. Por ajo që nuk kuptoj është heshtja publike e ndërkombëtarëve në Tiranë karshi kapjes së institucioneve shqiptare nga një person e nga një parti politike – diçka që nuk përputhet fare as me interesat dypalëshe dhe as me vlerat e përbashkëta perëndimore që pretendojmë.

Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj perëndimore për pothuaj një shekull tani kanë balancuar interesat e vendeve të tyre me respektin për vlerat perëndimore, respektin për të drejtat e njeriut, lirinë dhe demokracinë përfaqsuese, e tjera. Heshtja e ndërkombëtareve në Tiranë ndaj shkeljes flagrante të këtyre të drejtave të sanksionuara edhe ndërkombtarisht, përfshir kapjen e institucioneve, nuk është në interesin e perëndimit — se në interesin e shqiptarëve, jo se jo!

Kjo duhet të jetë kauza e ndërkombëtarëve në marrëdhëniet e tyre me Kryeministrin shqiptar, me qeverinë e tij dhe me të gjitha entet e tjera të shoqërisë dhe të shtetit shqiptar. Për ndryshe, përball kaosit politik aktual në Shqipëri, taksapaguesit amerikanë dhe evropiano-perendimorë,me të drejtë, mund të bëjnë pyetjen: ku është suksesi në Shqipëri që është premtuar nga derdhja e fondeve marramendse këto 30-vjet post-komunizëm.

Rezistenca e shqiptarëve sot ndaj prirjeve autoritare në vend, ka nevojë më shumë se kurrë, siç sugjeron edhe analisti evropian i çështjeve shqiptare, Paul Lendvai – për mirëkuptimin, ndihmën dhe solidaritin e diplomatëve ndërkombëtarë në Tiranë.
Për ndryshe, në sytë e popullit shqiptar- që dita ditës po largohet masivisht nga vendlindja, si rezultat i kaosit politik – ju do të dukeni të pa aftë dhe të diskredituar.

ZOTI PRESIDENT, MOS E MBANI FSHEHUR NËNTËDHJETË PËRQINDËSHIN!

March 7, 2020 by dgreca

– “Nëse atdhedashuria është një fe, sa më pak të flitet për të aq më i fuqishëm do të jetë autoriteti i saj”- Remy de Gourmont (1858 – 1915), poet, prozator e kritik francez-/

–“Nëse atdheu është në rrezik, nuk ka më të drejta për askënd, ka vetëm detyra.” Kështu shprehet një dramaturg, jo shumë i njohur gjerman i shekullit XIX, Ernst von Wildenbruch. I takon presidentit të ndriçojë më mirë kuptimin e atyre fjalëve që hedhin një hije të zezë mbi të sotmen e t’ardhmen e Vendit tonë….. Uroj të mos i mungojë guximi e ndershmëria intelektuale t’i bëjë të njohur bashkatdhetarëve të tij, shqetësimet e cekura, por ende të pashprehura çiltër prej tij./

NGA EUGJEN MERLIKA/

2 marsi I vitit 1444 është një datë e shënuar në historinë tonë. Qe dita e tubimit të princave shqiptarë, të thirrur nga Gjergj Kastrioti në sipërmarrjen më të rëndësishme të epokës së tyre, që u kurorëzua me një lidhje bese për bashkimin e forcave në përballimin e vërshimit të ushtrive otomane drejt tokës arbërore.Kjo lidhje në çerek shekullin e madh pati luhatjet e saj, por qe tabani mbi të cilin u mbështet epopeja zulmë-madhe arbërore.

Duke kujtuar atë datë, kryetari i Shtetit shqiptar, z. Ilir Meta, mbas 556 vitesh lindi idenë e një beslidhje të re n’emër të “mbrojtjes së Kushtetutës” e ftoi qytetarët shqiptarë në një tubim të madh në sheshin “Nënë Tereza” të kryeqytetit, në një kohë kur në më shumë se 80 Vende të botës, me urdhëresa qeveritare porositen njerëzit të mos qëndrojnë më pak se një metër larg njëri tjetrit, për shkak të infektimit nga koronavirusi. Dy ngjarjet në hapësirë kohe më shumë se pesë shekuj e gjysmë, janë po kaq larg edhe si synim projektesh. Ndërsa më 1444 Gjergj Kastrioti i kërkonte prijësve të krahinave arbërore besën e lashtë të tyre për t’i bërë ballë një pushtimi të mundshëm të Atdheut nga hordhitë e Anadollit, më 2020, Ilir Meta kërkoi përkrahjen e popullit, apo më mirë të përkrahësve të tij, për të zhvilluar luftën politike kundër ish ortakut të tij, Edi Ramës dhe qeverisë së tij. Edhe se kjo luftë motivohet me parulla “të mëdha”, gjithmonë të lidhura me “interesat e popullit e të demokracisë”, si kushtetueshmëria apo lufta kundër krimit të organizuar, e ashtuquajtura K.Ç. K., thelbi qëndron në një betejë të gjatë për pushtimin e shtetit, të cilën dy miqtë kundërshtarë kanë më shumë se një të katërt shekulli që e zhvillojnë në forma të ndryshme.

“Çuditërisht” këto beteja përkojnë me kthesa të mëdha në rrugën e shoqërisë shqiptare, siç janë kërkesat e Shqipërisë për të filluar bisedimet me BE. Sikur të ishte një marrëveshje e fshehtë nën rrogoz, herë Rama, më pas Berisha e Basha, tani Meta, janë të gatshëm të ndezin flakadanin e “revoltës”, që sjell si pasojë shtyrjen në pafundësi të fillimit të bisedimeve që, natyrisht, nuk mund të nisin me një Vend të paqëndrueshëm nga pikpamja institucionale e me probleme të shumta të bashkëjetesës mes përbërësve të politikës. Kjo është fasada e hershme e demokraturës shqiptare, ndërsa mbas saj fshihet një marrëveshje e përsosur në mbrojtjen e interesave lëndore e morale të secilit, për të marrë pjesën e vet në tortën e madhe që është Shqipëria. E gjithë ecuria e këtyre viteve të pas komunizmit vërteton këtë tabllo të zymtë që përcakton fatkeqësinë e mbetjes mbrapa të Shqipërisë në rrugën evropiane.

Në fjalën e gjatë të presidentit del me të gjithë larminë e saj kjo tabllo: Shqipëria e sotme ka një “sistem drejtësie të kapur prej fyti nga sekti anti-shtet”; “ekonomia e shumicës dërmuese të shqiptarëve është në ditët më të errta”; “ata miratuan një ligj për të favorizuar në mënyrën më antikushtetuese, më korruptive, por edhe mafioze, oligarkët dhe klanet e tyre”; “ky nuk është shteti i së drejtës dhe i qytetarëve, por është një instrument shtypës, diskriminues e poshtërues i disa puçistëve të pushtetit të oligarkëve dhe klientëve të tyre”; “në muajin shkurt 2019 një vit më parë, ata e provokuan opozitën për t’a larguar atë nga Parlamenti”; “400 mijë shqiptarë, kryesisht të rinj, janë larguar nga Vendi gjatë viteve të fundit”; “qëllimisht Shqipëria është lënë pa Gjykatë Kushtetuese, sepse në kokën e puçistëve ka vetëm një synim, kapjen me çdo kusht të shtetit për interesa të pushtetit të tyre”; “grabiten e vidhen në mes të ditës kompetencat që Kushtetuta ia jep Presidentit të Republikës”; “ky grusht shteti nisi me vjedhjen e zgjedhjeve të vitit 2017. Dosjet që flenë edhe sot e nuk hetohen”; “Nëse grushti i shtetit dhe organizata mafioze ndërkombëtare, që ka vite që luan me sovranitetin e popullit tonë nuk e merr seriozisht këtë dekret, unë ju jap fjalën në emër të këtij flamuri…..”.

Me pak shprehje të nxjerra nga fjalimi na del parasysh përfytyresa e një Vendi me njëmijë probleme, me një qeveri të jashtëligjëshme, që harton ligje antikushtetuese, që është përgjegjëse për prapambetjen ekonomike, për largimin e shqiptarëve nga atdheu, për shkelje të ligjit e pushtim të gjithë institucioneve, për vjedhje votash etj.

Kjo fjalë mund të ishte një kalë beteje i Opozitës, mund të ishte një shkrim i cilitdo gazetari, mund të ishte lëndë për një mesazh presidencial qortues Kuvendit të Shqipërisë, por nuk mund të jetë një fjalim i një Kryetari Shteti, drejtuar një tubimi të qytetarëve të tij.. Në rast se konflikti ka shkuar në pikën e moskthimit mbrapa, në rast se për të dy institucionet është i shtrenjtë interesi i Vendit, njëri apo të dy duhet të bëjnë një hap mbrapa e t’i hapin rrugën të tjera zgjidhjesh të problemit.

Pa hyrë në shtjellimin e hollë të gjithë argumentave të presidentit, vjen natyrshëm një vërejtje proverbiale e lashtë: “nga çfarë amvone vjen predikimi”, duke mbajtur parasysh faktin që presidenti i sotëm është në drejtimin e shtetit shqiptar, prej shumë vitesh në detyra të ndryshme. Nëse Shqipëria është sot Vendi që vizaton presidenti, një “meritë” për të gjitha të këqijat që shfaq e ka dhe ai e partia e tij, që gjatë dy legjislaturave ka praktikuar korrupsionin në shkallë të gjërë, nëpërmjet sistemit të punësimeve e kushtëzimit të nëpunësve të ndërmarrjeve të saj, në bashkëpunim me PD në hapësirën kohore 2009 – 2013 e me PS në atë 2013 – 2017. Nëse largohen nga Shqipëria njerzit kanë arsye objektive dhe dukuria është e shtrirë në të gjithë vitet e në të gjitha qeveritë. Presidenti mund të ketë të drejtë në disa nga vërejtjet e tij, por nuk ka zgjedhur as vendin as kohën e duhur, pa folur për mënyrën e veprimit. Rilindja që sulmon aq ashpër ai është kriijesë e tij së bashku me Edi Ramën. Kundërshtia e theksuar sot mes atyre të dyve në përceptimin e përgjithshëm ka vulën e interesave të ndërsjellta dhe nuk i sjell asgjë të mirë Vendit që sot është në një gjëndje tepër të brishtë e do të kishte nevojë për një udhëheqje të ndritur e jo për kalorës me pallë zhveshur, që i japin beleg njëri tjetrit nga dy pozitat më të rëndësishme të shtetit.

Presidenti bën dy pyetje retorike: a ka ndonjë Vend të NATO-s apo n’Evropë që ka qëndruar një orë të vetme pa Gjykatë Kushtetuese? A ka ndonjë Vend në NATO apo n’Evropë që ka qëndruar një ditë të vetme pa Gjykatë të lartë? Ka një dozë të theksuar demagogjie e humbjeje kujtese nga ana e tij për të marrë përgjigjet e atyre pyetjeve që lidhen me një vendim të marrë me hir apo pahir, katër vite më parë, kur ai ishte Kryetar i Kuvendit, për të kryer reformën në Drejtësi, një vendim që u përshëndet si një sukses i madh i demokracisë shqiptare nga të gjitha forcat politike brënda Vendit, madje si arritje e rëndësishme nga përfaqësuesit e institucioneve evropiane dhe amerikane. Nëse për Shqipërinë u bë i domosdoshëm Vettingu në organet e Drejtësisë dhe në sfera të tjera të jetës së saj administrative, ky fakt është dëshmia më tronditëse e paaftësisë apo keqdashjes së klasës së saj politike që ndërtoi një sistem të bazuar mbi paligjshmërinë, mos resppektimin e rregullave e ligjeve dhe korrupsionin e përhapur në të gjithë gjymtyrët e shtetit, kryesisht në fushën e Drejtësisë. Në papërgjegjësinë e asaj klase politike për të emëruar në rangje të larta të organeve të Drejtësisë, njerëz me probleme morale t’asaj shkalle që nuk arrijnë të kalojnë Vettingun, është e kuptueshme edhe arsyeja pse Shqipëria qëndron ende pa Gjykatë Kushtetuese e të Lartë. Në këtë katrahurë, në të cilën u katandis Drejtësia dhe jeta administrative shqiptare mbas tridhjetë vitesh të tjetërsimit të sistemit, përgjegjësinë e mbajnë të gjitha forcat politike, ndër të parët vetë presidenti së bashku me drejtuesit e tjerë që prej më shumë se njëzet vitesh janë alternuar në mbarështimin e pushtetit. Virgjëria, që duan të tregojnë duke paditur njëri tjetrin, nuk i mbulon aspak prapësitë e tyre për të cilat besoj se shumica e shqiptarëve janë të vetëdijshëm.

Deri tani edhe Drejtësia e re shfaq shenja që bëjnë të lindin dyshime nëse është gjithshka në rregull, kur ndodhin dukuri të tilla që lirojnë nga burgjet njerëz të dënuar me burgim të përjetshëm, por që venë nën padi, madje arrestojnë si një kriminel një njeri si z. Henri Çili, i cili edhe nëse do të ketë ndonjë problem me drejtësinë, mund t’a përballojë si një qytetar i lirë. Arrestimi i bujshëm i tij mendoj se i ngjet atyre arrestimeve të dhjetra viteve më parë, që bëheshin për të mbjellë terrorin mes njerëzve e të cilin i nënëshkruari e ka provuar në lëkurën e tij. Nëse edhe në Drejtësinë e re ka mendësi të tilla, jemi ende tepër larg standarteve të kërkuara evropiane.

Duke u kthyer tek tubimi i presidentit i 2 marsit, desha të theksoj një shprehje tronditëse: “E di, por duhet të dini një gjë, që unë në publik, për hir të disa interesave shtetërore nuk kam treguar as 10 % të krimeve që kanë ndodhur kundër sovranitetit tuaj dhe kundër reformës në drejtësi.”Po ndalem në këtë frazë, e cila së bashku me emërtimin “organizata ndërkombëtare mafioze”, besoj se kërkojnë një shpjegim më të hollësishëm, për të mos i lënë shteg një ndërpretimi të gabuar nga ana e shqiptarëve të thjeshtë. Në pamje të parë besoj se aluzioni është i qartë: nuk mund të jetë Rusia dhe Kina, me të cilat shteti i ynë nuk ka marrëdhënie të ngushta politike. Gjatë viteve të pas komunizmit, fatmirësisht, Shqipëria është rreshtuar, në tërësinë e saj të jetës politike, nga ana e Perëndimit. Është antare e NATO-s dhe pret hapjen e bisedimeve me BE. Madje ka refuzuar edhe ndonjë ftesë që vjen nga Rusia për pjesëmarrje në organizma ndërkombëtare rajonale nën përkujdesjen e saj.

Por cilët janë antarët e “organizatës ndërkombëtare mafioze” që kanë “kryer krime kundër sovranitetit të shqiptarëve dhe reformës në drejtësi”? Mendoj se presidenti duhet të jetë më i hapur e t’u tregojë me fakte e argumenta bindëse bashkatdhetarëve të tij, se cilët janë dhunuesit e sovranitetit të tyre e cili është qëndrimi i vërtetë i tij kundrejt tyre.

Pa hyrë në hollësitë e trajtimit të kësaj teme vlen t’i kujtohet presidentit se shumë shqiptarë janë ende dëshmitarë të një epoke, në të cilën kanë jetuar me demagogjinë kriminale të “kalasë së vetme të socializmit në botë” e besoj se nuk janë më të prirur t’a përsërisin edhe njëherë atë përvojë të llahtarëshme. Një Shqipëri, jashtë skemave të bashkëpunimit me aleatët perëndimorë, do t’ishte fatkeqësia m’e madhe e saj në shekullin 21. Prandaj, pa humbur kohë, presidenti duhet të shpjegojë 90 % të krimeve që kanë rënduar në këta vite mbi shpinën e shqiptarëve. Nuk ka asnjë thirrje kuq e zi që të mund të shmangë këtë domosdoshmëri, sepse atdhedashuria, sido që të shprehet, nuk mund të ligjësojë kurrë një të keqe të madhe dhe shqiptarët duan të jenë të qartë mbi synimet e drejtuesve të tyre në veprimtarinë shtetërore në shërbim të tyre. Besoj se kambiale të bardha si ai që i dhanë më 29 nëndor 1944 Enver Hoxhës, për ta nuk janë më të mundëshme dhe as të pranueshme.

“Nëse atdheu është në rrezik, nuk ka më të drejta për askënd, ka vetëm detyra.” Kështu shprehet një dramaturg, jo shumë i njohur gjerman i shekullit XIX, Ernst von Wildenbruch. I takon presidentit të ndriçojë më mirë kuptimin e atyre fjalëve që hedhin një hije të zezë mbi të sotmen e t’ardhmen e Vendit tonë….. Uroj të mos i mungojë guximi e ndershmëria intelektuale t’i bëjë të njohur bashkatdhetarëve të tij, shqetësimet e cekura, por ende të pashprehura çiltër prej tij.

Mars 2020

LADY MACBETH DEL NGA SKENA

March 5, 2020 by dgreca

Shkruan: Sami Repishti, Ph.D.*/Dielli/

Ridgefield, CT.- Titulli i sipërm më erdhi në mend kur lexova në shtypin shqiptar lajmin e vdekjes së Zonjës Nexhmije Hoxha, bashkëshorte e satrapit aziatik Enver Hoxha, dhe figurë krysore e terrorit 46 vjeçar komunist në Shqipëri. Vdekja e çdo qenie njerëzore ashtë nji humbje për njerëzimin, dhe nuk duhet mirëpritë, as duertrokitë. Shprehja e zakonshme në raste të këtilla ashtë : “Pushoftë në paqë!” Për klerikun “Fale o Zot!”

Por, e vdekuna Nexhmije edhe mbas vdekjes nuk na lejon nji qendrim të këtill., me testamentin e saj “Të dashur bijtë e mi. Ilir e Teuta”, nji “stream of consciousness” që duket e ka torturue ate për së gjalli e që u ba publike në ditët e fundit të jetës saj. “Letra” ashtë nji pasqyrë besnike e personalitetit të saj, e shpirtit të saj hakmarrës, e frymës saj anti-njerëzore, e qendrimit të saj anti-natyrë, anti-prind ndaj fwmijve të vet, dhe e pa aftësisë saj me kerkue falje për krimet e shumëta, me ose pa qellim, e që karakterizojnë natyrën e saj jo të natyrëshme. Mëkat!

“Letra–testament” fillon me shprehjen “Qofshi të gëzuar e paçi bekimin tim për gjithë jetën!” dhe menjiherë ndanë veten nga Zoti; “Unë nuk njoh zot. Perendia e ime është ndërgjegja, mirësia, dashuria, ndershmëria, e verteta, bukuria te njeriu, shoqëria dhe natyra…” nji përcaktim që të kujton Shën Françeskun e Assizit!!(më falni krahasimin)

Tue numërue cilësitë fisnike që paisin njerëzit me ndërgjegje të pastër, ajo nuk gjenë fjalë tjera, shprehje të përdoruna gjatë jetës saj të stërgjatun dhe promotore e diktaturës konuniste. Pa dashje ose pa dituni, ajo i referohet diskursit fetar. Nuk njeh Zotin, por “Perendia” e saj ashtë “dashuria”. Pranon kjo “nanë”, dhe ushqen diktaturën, përçmon “ndërgjegjen dhe mirësinë’, por ndihmon e zbaton ekzekutimet e ma shumë se 7.000 shqiptarëve që kundërshtuen diktaturën, tue përfshi 450 gra e nana, tue burgosë 7,367 gra, tue lejue vdekjen e grave në burgje, tue çmendë në tortura 308 të burgosun burra e gra, tue internue 10.712 gra me fëmij te vegjël, si dhe tue dëshmue pa i lëvizë qerpiku i synit vdekjen e 7.022 të internuemëve, disa pej tyne të ndrymë në kampe që nga vitit 1945….. Të gjitha këto krime në emën të “dashurisë”!.

Këtu erdhi në mend shprehja e Shakespear-it: “I laid the daggers ready; He could not miss ‘em!” ( I rreshtova thikat që mpreha; Ai nuk mund të kalojë pa i parë…” (Macbeth, Akti II, Skena 2)

“E vërteta, ndërgjegjja dhe mirësia” e kësaj grueje aprovuen vuejtet e mijëra familjeve shqiptare të pafaj, arrestimin, torturën, dhe dënimin me vite të gjata jo vetëm të personave të mendimit të lirë si heroinat Musine Kokalari e Sabiha Kasimati, por edhe “shoqet” e saj të luftës kundër pushtuesit si Liri Belishova, dhe ekzekutimi i shoqes Liri Gega-Ndreu, me shtatzani pesëmujore – e papame ne botën e qytenueme!- vetëm sepse mendonin ndryshe mbasi u dekurajuen dhe kuptuen gabimin e madh të rrugës që kishin ndjekë dekada ma rradhë….!

Ose me moralizim: “ Të kesh bekimin e nanës….të bën të jetosh i qetë në paqë me ndërgjegjen tënde, i dashur, i lumtur në familje, sidomos në shoqëri….” “Fjalë, fjalë, fjalë, Imzot, vetëm fjalë…!” (Shakespeare) e paturpsi! Në rastin tim dhe nanën time 60 vjeçare të internueme në Berat dhe Tepelenë, me dy fëmij akoma të pa rritun, shprehjet e Lady Macbeth më irritojnë për hipokrizinë e saj të pa fund. Atëherë shkrova:

“….E mjera nana e ime, e kuptonte se gjendja e ime mbas lirimit nga burgu ishte keqësue për mue përtej çdo ndihme që ajo mund të jepte….Mbas nji heshtje të gjatë, ajo mu drejtue me nji za të nderpremë nga vaji e lotët që më frikësoi e më këputi shpirtin njikohësisht. “Atje e ke mendjen” më tha, tue ju referue Botës së Lirë. “Unë e kuptoj se për sa kohë që rrin me mue …mysafir të ka nana në shtëpi….”. Nuk ia doli me mbarue fjalën si duhet e u shkreh në vajtim të pa ndalshëm. Lotë e dënesë nuk pritshin njeni tjetrin, e tue mbulue fëtyrën me duer të thame nga vuejtja e puna e randë, plaka e krrusun mbështeti kokën mbi jastekun e qoshës së dhomës.

U ngrita menjiherë. E mora në krahët e mi. Pa e zbulue fëtyrën e pa e ndalue vajin e dënesen ajo vuni kokën mbi supin tim e u lëshue krejtësisht si foshnja e pafuqi mbi parzmin tim. E mbajta afër meje, e me nji afsh që kurr nuk e përjetova përsëri e shtërngova në gji krijesën ma të dashtun për mue që pak ma vonë do ta braktisshe për jetë….!” (Pika Loti, 1997)

Si mund të jetosh në paqë o Lady Macbeth?

Lady Macbeth! Kjo përfaqsuese e denjë e krimit komunist në Shqipëri, u akuzue dhe u dënue pa nxjerrë në shesh aktet e saj anti-njerëzorë në fushatën e Partisë Komuniste, tue krijue nji atmosferë terrori ma parë, dhe tue zhvillue fushatën e rekrutimit të elementit të përshtatshëm, idealistë të verbuem ose kriminelë të etshëm për gjakderdhje. Në këte atmosferë mbytëse nga krimi i përditëshm me kujton tregimin e “partizanëve” të penduem e të burgosun mbi gjestin makabër të Lady Macbeth gjatë qendrimit të saj në çetën e Pezës, me komandant Kajo Karajfilin, atentatorin kriminel në Tiranë. Në vitin 1942. gjatë nji aksioni ushtarak u zu rob nji ushtar italian. E sollën në Pezë dhe kerkuen dënimin e tij. Lady Macbeth sugjeroj ti pritet koka robit dhe të jepet shembull për fatin e kundërshtarëve.

Ashtu u ba! Lady Macbeth mori kokën e përgjakun, e ngriti nalt dhe thirri: “Kështu e pësojnë armiqt tanë!”

Ashtë kjo monstër që fati e vendosi në pozita vendim-marrëse…. me mprehë thika, ma vonë objekt krysor i urrejtjes popullore.

E smurë nga vesi i gënjeshtrës pathologjike, në “Letrën” e saj të fundit

ajo i referohet “…luftës së egër, hakmarrëse, i përndjekjeve

të pa imagjinueshme, akteve barbare si ai i zhvarrimit të babës tënd,

shpërnguljes me dhunë dhe degdisjes së familjes tënde në një skaj

të Tiranës, në një banesë gjysëm të shkatërruar, pa drita,paujë….”.

E smurë pa sherim!

E pabesueshme për të gjithë ne që përjetuem 46 vite të njajtat të zeza të shkaktueme nga “çifti Hoxha” për miljona shqiptarë, por që djali Ilir i pranoi si bir i denj i diktatorit, “…në luftën e pa mëshirëshme kundër forcave reaksionare, revanshiste, anti-komuniste dhe anti-kombëtare….!

Vuejtja e saj në burg kaq e trumbetueme nuk duhet të ketë qenë si ajo e të burgosunve politikë për 46 vite me rradhë: burgimi me tortura shnjerëzore, poshtënim sistematik, kondita sanitare jo ma të mira se ato të kampeve naziste. Gjatë nji vizite në burg, tregonte e ndjera Zonja Nexhmije Zaimi, shqiptaro-amerikane- ish shoqe e shkollës me Lady Macbeth,- e pyeta në se dëshironte diçka: “Nji ‘hairblower’ për flokët” u përgjegj e burgosuna. Kjo përgjigje tregon ma shumë se nji volum, sidomos kur dihet se nuk ka pasë banjo për pastrim në asnji nga burgjet dhe kampet që kalova unë…! Dhe kur flitet për takimet njiminutëshe mujore, ajo nuk u trajtue si e mjera nana e ime…!

“Nji ditë u transferova nga nji burg në tjetrin. Gjatë rrugës pashë nji grumull prindësh të rreshtuem pranë murit që të hapej rruga për kalimin e kolonës së të burgosunëve. Pa pritë më doli fëtyra e nanës…. Me nji lëvizje të hovëshme, ajo u lëshue drejt meje por nuk ia doli qellimit. Me krahë të shtrimë dukej sikur do të më përqafonte. Në at çast roja me shtyu me forcë, e kur ktheva kokën me pa nanën edhe nji herë, ato krahë të shtrimë që mu duken sikur më dhanë jetë, pashë vetëm trupin e palosun të nanës plakë e dy duert e saj që mbanin barkun, siç duket, nga dhimbja e shkaktueme prej shkelmit të këpucës së flliqun ushtarake që e hodhi përmbys. Mandej pashë pështymën e ndytë të policit që u ngjit në rrobet e nanës sime “ (Pika Loti,1997)

“Dashuria, mirësia.ndërgjegjja” e saj nuk e lejojnë mëshirën (shprehja që nuk shihet në “Letrën” e saj!) për gruen e djalit “nji e smurë nga nervat” siç ban çdo qenie njerëzore për nji tjetër që vuen. Ajo ka nji preokupim për fëmijt e fëmijt e fëmijve.”…mbrojtjen, brez pas brez, të emrit, rolit e veprës së (gjyshit tyne) Enver Hoxha!

Shprehja fisnike romake:”Për të vdekunit vetëm fjalë të mira!” më vjen e huej sot. Nuk mund të gjej “fjalë të mira” për këte monstër mishngranës. Më fal o Zot!

Jam dëshmitar i jetës në ferrin e pushtimit fashist e nazist, e terrorit komunist në Shqipëri, jo si “politikan”,“personalitet” i politikës shqiptare, por si student, si nji i ri që u ndërgjegjsova për rolin tim, në atë kohë dhe në atë vend, nga dashunia për atdhe dhe etja e madhe për liri; thjeshtë, si nji i ri me sensibilitet të theksuem, besnik i jetës me dinjitet…! Për këte, kalova dhetë vjet të gjata në burgjet enveriste, dhetë vjet të rinisë sime. Në nji ambient të këtill u brumosën shpirtnat e rinisë shqiptare, dhe këtu qendronte edhe sfida e jonë e madhe. A do të kishim na ende vullnetin për nji ringjallje morale të vertetë? Me shenjtënue jetën e çdo njeriu, me forcue bindjen tonë në liri dhe dinjitet, e të drejtat e të gjithëve, edhe për ata që mendojnë ‘ndryshe’ nga ne?

Vetë ideja që kujdesi i jonë përqendrohej në mendime të tilla na mbante gjallë, kryenaltë e të vendosun. Në burgjet e fashizmit e të komunizmit rinia shqiptare e atyne ditëve heroike hidhte bazat e nji bashkësie vëllaznore të lirë, e të çlirueme nga mentaliteti i persekutimit nga nji “shtet monster”….që na përpiu në gabzherrin e tij mishngranës.

Ashtë pikërisht ky “shtet monster” i Lady Macbeth, bashkëpunëtore krysore e satrapit aziatik që ndertoi nji Shqipëri për 46 vjet të gjata, ku qytetarët u detyruen me u transformue në “qen të stërvitur” në sherbim të padronit maniak.

Kjo tragjedi kombëtare solli gjendjen e sotme, ku disa janë mbushë me helm, disa me pasuni prrallore, e të tjerët largohen nga votrat stërgjyshore si popull i mallkuem. “Shqiptarët” ky trashëgim shumë shekullor, nuk e morën veten përsëri. Zemrat e djeguna nuk gjejnë ngushëllim….e krimineli i padenuem jeton jetën e rehatëshme që nuk e meriton…!

Vetëm ai/ajo që vajton për viktimën e pafajshme, që mallkon kriminelin, dhe që pranon me pague çmimin e randë që kërkohet, “…realitetin dantesk të qelive të egërsisë kafshërore të dhunës së hetuesisë komuniste për të shberë njeriun në një “masë të qullët’, pa identitet njerëzor, të asfiksuem nga frika…” (Agron Tufa) frika e qenies i lirë, i ndryshëm nga të tjerët, frika nga kritika e “tjetrit”, anmiku sartrian, frika e ndeshkimit për përqafimin e ‘njeriut që mendon’…. Për vite të gjata sidomos gjatë viteve të burgimit tim, kam ngushëllue veten tue refuzue urrejtjen që më kërkonte ana landore e qenies sime dhe tue ruejtë me pasion dashuninë për vete e për të tjerët që vuejshin si unë, ma shumë se unë, dhe i thashë: JO! së keqes së pakufishme….tue shpëtue kështu “njeriun” tek unë. Kurajo civile kjo, “akoma më e fortë se kurajo ushtarake” (F .S.Noli.)

Raca që mendojshim e që unë përqafova me nji besim që “mbrenda guaskës së trupit gjindet diçka e gjallë (jo “e qullët”), nji ndjenjë dhe aftësi me përballue situatën që imponohej, nji kundërshtar që kërcënonte, nji peshë monstruoze që asgjasonte…e me ndertue nji Shqipëri të re ku njeriu të ishte nji qenie njerëzore si unë, dhe vëlla me mue. Në këte atmosferë shprese u ngrit fryma e vëllaznimit, solidariteti i të përjashtuemëve, i vuejtësve të pafaj, dhe bashkoi familjet e tyne në luftën për mbijetesë. Solidariteti i qenieve të lira!

“Lulëzimi” i tiranisë komuniste u sigurue dhe u ushqye (simbas Berndt Fische), nga shtypja e plotë e “disidencës”, sidomos asaj intelektuale, e akuzueme zyrtarisht si përgjegjse e plotë e të gjithë dështimeve e të metave të sistemit socialist dhe udhëheqjes tij të pa arsimueme e të dalun nga indoktrinimi stalinist; sepse, intelektualët janë qenie njerëzore që mendojnë!”.

Kështu, përfunduem në nji sistem “survejimi global” me të gjitha metodat ma violente: luftë klasash të pamëshirëshme, zhdukjen e pronës private, bazë e domosdoshme për ruejtjen e pavarësisë ekonomike të qytetarëve nga monstri-shtet, e nga pasioni i pushtetarëve. Asht ky pasion konstant per 46 vjet me rradhë që solli nënshtrimin masiv, që pruni ”skllavërinë e vullnetëshme” rreth së cilës zhvillohen temat krysore të mendimit politik sot në Shqipëri.

Krimineli komunist shqiptar, i veshun me rrobën staliniane fitoi betejen por jo luftën finale për njeriun e lirë. Ai përvetësoi mendësinë e muzhikut “sovjetik” pa traditen europiane te Renaissance-ës, e Humanizmit tue mbetë kështu rob i errësinës mesjetare në zemër të Europës që zhvillohet vazhdimisht.

Përqendrimi i rezistuesve demokratë krijoi shpresa për të gjithë se do të vij kthesa e jonë në vlagun e kulturës europiane, dhe për këte ata duhet të respektohen.

Kjo ashtë vlera historike për këto legjone të etshme për liri, demokraci dhe përparim. Kjo ashtë merita historike e punës së tyne, dhe mirënjohja e nji popullit mbar.

Nji shenim personal mbi vuejtjen. Ditën e parë mbas lirimit nga burgu, u ktheva në shtëpinë atnore, të shkretueme nga moskujdesia dhe të damtueme nga qiraxhijtë komunistë që e banonin. “Pa kalue shumë kohë, diktova në gjestet e tyne, nanë e motër, se diçka serioze i trazonte. E mora nanën pranë vetes, i hodha krahun mbi shpatulla, e me za të ulët e pyeta:” Më thuej nanë, ke ndonji lajm të keq me dhanë? Më fol haptas të lutem, më thuej çka të mundon përmbrenda….!”

Ajo u mendue pak. Edhe motra uli sytë. Mandej, me nji za që dridhej, nana më tha: ”Nuk kemi bukë…nuk kemi triska…e motra nuk gjen punë…!”

I tronditun, ula kokën e heshta!

Sic transit gloria mundi, Lady Macbeth! “Ajo varroset në krah të Enverit; mungojnë i biri Sokoli me të shoqen Liljanën, dhe po ashtu dhe mikeshat e ngushta të Nexhmijes me të cilat ndau pushtetin për dekada…..si dhe ish-zytarët e lartë të nomenklaturës komuniste…..E verteta është se në ceremoninë mortore të së vesë së diktatorit nuk u shfaq asnjë nga ish-zyrtarët e lartë të kupolës së dikurshme” (Panorama, 28.II.2020).

Mallkim i së kaluemes, dhe prognozë e së ardhmes saj: harresa e përherëshme…!

——————————————————————————————-

* Autori ka qenë i burgosun politik, me familje të internueme…

=======================================================

DËSHMI FISNIKËRIE SHQIPTARE

March 3, 2020 by dgreca

NGA EUGJEN MERLIKA/

Këto ditë në gazetën “Dielli” on line dhe në portalin Voal.ch u botua një shkrim i shkurtër me titullin: “E pyeta Kol Bibën nji herë”. Autori i atij shkrimi është Dr. Gjon Buçaj, ish kryetari i organizatës “Vatra” në SHBA. Shkrimi bën fjalë për një bisedë që, shumë vite më parë, autori kishte zhvilluar me z. Kol Bib Mirakaj, një personalitet i njohur politik i Shqipërisë para komuniste dhe autor i një vëllimi kujtimesh historike me titull “Vetvrasja e një kombi”, një nga veprat më të mira, në mos më e mira e publicistikës shqiptare që i referohet periudhës e ngjarjeve të zhvilluara në Shqipëri gjatë luftës së Dytë botërore.

Shkrimi sjell për lexuesin një episod të thjeshtë por shumë kuptimplotë, që lidhet me një nga ngjarjet më të rëndësishme të periudhës së pushtimit italian, atë të shpëtimit të hebrenjve. Është një ngjarje e mbajtur në frigorifer nga historia zyrtare e periudhës së komunizmit, e zbuluar aty këtu nga dëshmitë e ndryshme dhe nga studimet e kryera mbi atë temë mbas rënies së regjimit. Ajo hyri në historiografinë e këtyre viteve të kalesës, e trajtuar nga studjues të ndryshëm, kryesisht Shaban Sinani, Mergim Korça etj.

U përvehtësua nga politika që u bë e vetëdijshme nga njohja dhe vlerësimi i dukurisë nga vetë shteti i Izraelit, se shpëtimi i hebrenjve ishte një faqe e ndritur e historisë shqiptare. Por megjithatë, në gjithë këta vite, studimet për atë dukuri historike nuk janë të thelluara, mbasi ka munguar vullneti i plotë për të bërë të njohura e botuar tërësinë e vëllimit të dokumentave arkivore që pohojnë të vërtetën historike. Është kalëruar teza se dukuria ishte diçka spontane e shpirtit bujar të shqiptarëve, që u shfaq fuqishëm në vitet e luftës në të cilën në gjithë Evropën u dërguan në kampet e vdekjes rreth 6 milion hebrenj, me pak përjashtime, ndoshta ajo më e rëndësishmja ishte pikërisht Shqipëria.

Dr. Gjon Buçaj tregon në shkrimin e tij se si, në verën e vitit 1943, ministri i Brendshëm i qeverisë shqiptare, Z. Kol Bib Mirakaj, kishte ndërhyrë në vetë të parë, me një përfundim të arritjes së qëllimit, për të shpëtuar nga vdekja, një tregtar hebre nga Vlora, njërin prej vëllezërve Levi, që ishte arrestuar nga SIMI italian. Ministri ishte vënë në dijeni nga përfaqësuesi i Komunitetit hebraik pranë Qeverisë, (një institucion për të cilin nuk kemi dëgjuar asnjëherë të flitet nga historiografia komuniste) Leo Thür, dhe vëllai i të arrestuarit për veprimin e SIMI-t italian. Arrestimi ishte bërë nën njoftimin që i kishte ardhur organit se Levi i kishte dhënë një shumë të mirë parash komunistëve, të cilët i kishin djegur njërin nga dyqanet që ai kishte familjarisht në Vlorë. Koloneli italian kishte kërkuar nga familja 12.000 napolona flori.

“Ata mund t’i jepshin paret, por kush mund të besonte se megjithate nuk do t’a ekzekutojshin.

Kol Biba u spiegoi se, tue qenë nën okupimin ushtarak italian , qeveria nuk ka fuqi veprimi mbi ushtrinë, por megjithate premtoi se do të merrte masat e mundëshme dhe u kishte thanë të vijshin përsëri të nesërmen, në orën 6 të mbramjes. Mbas takimit, ministri kishte dërgue dy kabllograme në Vlorë, njenin prefektit e tjetrin federalit, të cilët kishin konfirmue se faktet ishin ashtu si ia kishin përshkrue Thürr dhe Levi. Të nesërmen, Kol Biba thërret kolonelin italian në zyrë i thotë se “Ju mbani t’arrestuem nji qytetar shqiptar dhe unë kërkoj që t’i dorëzohet menjiherë qeverisë shqiptare.” “Kush asht i arrestuemi?”, kishte pyetë koloneli dhe kur ndigjon emnin e Levit, ai përgjigjet me arrogancë, më kambë gati me dalë përdere: “Ai asht arrestue sepse ka dhanë pare komunistave dhe nesër n’ora 6 të mëngjesit do të ekzekutohet!” Ministri shqiptar ia kishte këthye me ton të fortë: “Ti e pushkaton nesër n’orën 6, por unë do të hypi në aeroplan në orën 9 për Romë dhe do t’i referoj Musolinit se e ke ekzekutue pse nuk të kanë dhanë 12.000 napolona ar!” Kjo e ftofi kolonelin, i cili e ndryshoi tonin: “Shkëlqesë, por për dobinë e të dy palëvet……”. Kol Biba i kishte thanë se për dobinë e të dy palëvet ai e donte qytetarin shqiptar të dorëzuem në zyrën e tij mbrenda ditës! Ashtu edhe u ba.

Kur Leo Thürr dhe vëllau i të burgosunit erdhën në orën 6 të mbramjes, befasia me gëzim ishte e kuptueshme, kur u takuen me të burgosunin që tashma ishte në dorën e qeverisë shqiptare, që do të thoshte edhe se jeta e tij ishte e shpëtueme. Por befasia edhe ma e madhe, ngarkue me emocion të thellë, ishte kur Kol Biba u tha se ai tash ishte i lirë dhe mund të shkonte me ta në shtëpi.

Të nesërmen të dy vizitorët i vijnë Kol Bibës në zyre për të tretën herë, por kësaj rradhë për t’a falënderue. Ai u kishte thanë se kishte ba vetëm detyrën dhe mbas nji bisede të shkurtë, i kishte përcjellë te dera me premtimin se hebrejt në Shqipni do të kishin mbrojtjen nga qeveria si të gjithë qytetarët e tjerë shqiptarë. Kur asht këthye te tavolina e punës, ka vërejtë se kishin harrue nji valixhe dore. I ka thanë rojes me i thirrë të vijnë me e marrë, por kur janë këthye i kanë spjegue se nuk e kishin harrue valixhen dhe se aty ishte nji “falënderim” për shpëtimin e jetës së Levit. “Po çka asht ai falënderim?” i kishte pyetë dhe kur i kishin spjegue për shumën në franga ar që ishte në valixhe, ai e kishte marrë si ofendim. “E kuptoj gjendjen tuej shpirtnore, se përndryshe do t’u akuzojshim për tentativë korrupsioni”. Kot u munduen me u arsyetue se ai e kishte shpëtue jetën e njeriut të tyne pa kurrfarë premtimi paraprak, dhe se ata, si hebrej, e kishin obligim shpërblimin dhe mirënjohjen dhe se kjo ishte e vetmja mënyrë e mundun për ta me e nderue obligimin e tyne moral, e tjera. Mbas zemrimit në fillim, ministri asht zbutë dhe i ka ftue të ulen, ka porositë kafe dhe ka zhvillue nji bisedë të qetë me ta, u ka spjegue se për ate ishte shpërblim i madh dhe i mjaftueshëm shpëtimi i jetës së Levit.”

Ky është tregimi i z. Gjon Buçaj, që sjell fjalë për fjalë atë që i kishte treguar Z. Kol Bib Mirakaj. Episodi vlen të komentohet e të diskutohet sepse paraqet disa këndvështrime të trajtimit të dukurisë e, së bashku me dokumenta zyrtarë, të botuara në ndonjë organ të shtypit të këtyre viteve, dëshmon se cili ka qënë vërtetë roli i ish Ministrit Mirakaj në këtë rast, por edhe i gjithë administratave shqiptare të kohës së luftës, në shpëtimin e hebrenjve. Sjellja e ish Ministrit dëshmon karakter të fortë shqiptari malësor, burrëri, zgjuarsi, guxim, dinjitet, ndershmëri vetiake e profesionale, një integritet moral shëmbullor, që na përkëdhel ndjenjën e krenarisë kombëtare, kur mendojmë se dikur Shqipëria kishte të tillë burra në drejtimin e saj. Vlen të theksohet edhe një tjetër fakt, se këtë episod të lëvdueshëm për cilindo shtetar, të cilitdo Vend të botës, Kol Bib Mirakaj nuk e përmend fare në kujtimet e tij. E hedh mbas krahëve, duke e quajtur si një kryerje detyre të thjeshtë, e gjen shpërblimin moral vetëm në faktin se ka shpëtuar një jetë njeriu.

Madje për të plotësuar kuadrin e kësaj familjeje të nderuar të Malësive shqiptare, autori i shkrimit pohon se simbas monografisë “Halim Spahia” të prof.dr. Nuri Bashotës, vërtetohet se edhe Pashuk Bib Mirakaj, i vëllai i ish Ministrit, përmendet për ndihmesën e tij për “trasferimin e shumë familjeve hebreje, në mënyrë të organizuar dhe tejet sekrete dhe me emra krejt të tjerë, me automjetet e firmës “Vllaznit Spahija”, prej Kosove e në Shqipni e përtej…”. Por si shpërblim të kësaj vepre madhore që do të mbetetpërjetë një kurorë e ndritëshme mbi kryet e Shqipërisë, në kujtesën demokratike të njerëzimit, Shqipëria komuniste i quajti “tradhëtarë” ata atdhetarë, i degdisi për një jetë të tërë familjet e tyre në kampet e internimit e në burgjet e errta të diktaturës.

Krahas admirimit që mund të ndjehet nga kushdo që beson në vlerat tradicionale të popullit shqiptar, kur mëson këto shfaqje fisnikërie të së shkuarës, nuk mund të ndihet keq kur sheh se sot shtati moral i politikanëve është bërë një nga problemet kryesore të shoqërisë shqiptare, që ka një të katërt shekulli që përballohet me një korrupsion gjithënjë në rritje e me lindjen e një klase të re pasanikësh që përbëjnë pjesën më të madhe t’atyre që kanë si profesion politikën dhe mbarështimin e shtetit e te institucioneve të tij.

Shëmbuj të tillë fisnikërie shqiptare, që na vijnë nga e kaluara, duhet të shërbejnë jo vetëm për t’a njohur më mirë të vërtetën historike, të tjetërsuar plotësisht nga historiografia e 80 viteve të fundit, por edhe për t’i dhënë vëndin e duhur në kujtesën historike të kombit, atyre që i shërbyen atij me të gjithë fuqinë e personalitetit të tyre, që buronte nga respektimi i thellë i vlerave më fisnike të trashëguara të popullit të tyre, në çaste tepër të vështira epokash të hershme pa asnjë përfitim vetiak.

Mars 2020

Thaçi dhe Vuçiç u takuan në Shtëpinë e Bardhë

March 2, 2020 by dgreca

Washington 2 Mars 2020- Siç kishte raportuar më herët Zeri i Amerikës, presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi dhe ai i Serbisë, Aleksandër Vuçiç, u takuan të hënën në Shtëpinë e Bardhë me ndërmjetësimin e ambasadoritRichard Grenell, i dërguar i posaçëm i presidentit Trump për bisedimet Kosovë Serbi dhe këshilltarit për Siguri Kombëtare, Robert O’Brien.

Presidenti Thaçi shkroi në facebook se “Kosova është e bekuar me mbështetjen e Amerikës dhe Presidentit Trump. Tani jam rrugës për në Kosovë. Pres që menjëherë, të mërkurën apo të enjten, të më mundësohet raportimi në Kuvendin e Republikës së Kosovës, për t’i njoftuar deputetët dhe qytetarët e Kosovës për takimet në Uashington dhe më specifikisht për takimin e sotëm. Duke qëndruar të bashkuara institucionet, partitë politike dhe qytetarët, Kosova do të jetë edhe më e fortë. SHBA është shpresa dhe besimi ynë. Jemi mirënjohës përjetë!”, shkroi ai.

Në një bisedë të shkurtër me Zërin e Amerikës, presidenti Thaçi tha se takimi u mbajt “duke dëshmuar vullnetin e mirë, pa ndonjë të veçantë nga takimi, vullnetin dhe simbolikën e fqinjësisë së mirë dhe domosdoshmërinë e arritjes së një marrëveshje përfundimtare që nënkupton paqen dhe stabilitetin për Kosovën, Serbinë por edhe tërë Ballkanin Perëndimor. Është jashtëzakonisht inkurajues roli udhëheqës që po dëshmon ambasadori Grenell dhe lidershipi i presidenti Trump në këtë drejtim”.

Presidenti Thaçi tha se takimi e ka mesazhin e veçantë sepse Shtetet e Bashkuara “po rikthehen në pozicionin që e ka pasur atë të përcaktimit të agjendave paqësore dhe të perspektivës euro – atlantike për tërë Ballkanin Perëndimor”.

Ai tha se rëndësia e takimit të sontëm është e pakrahasueshme me të gjitha takimet që kanë ndodhur kudo në botë mes shtetit të Kosovës dhe Serbisë, për vet faktin se është zhvilluar në Shtëpinë e Bardhë dhe me ndërmjetësimin amerikan.

Të dy presidentët ndodheshin në Shtetet e Bashkuara në vizita të ndara gjatë të cilave zyrtarët amerikanë kanë kërkuar që të dyja palët të ndërmarrin verime që sigurojnë rifillimin e bisedimeve për normalizimin e marrëdhënieve ndërmjet tyre.

Zyrtarët amerikanë po i kërkojnë Kosovës që të heqë tarifat e vendosura në nëntor të vitit 2018 ndaj mallrave serbe, ndërsa Beogradit i kanë kërkuar t’i jap fund fushatës për tërheqjen e njohjeve të pavarësisë së Kosovës.

Presidenti Thaçi tha se Kosova duhet të krijojë rrethana lehtësuese për komunitetin ndërkombëtar dhe për vetveten dhe shfaqi besimin se institucionet e Kosovës do të marrin vendime të përgjegjshme.

“Kokëfortësia e çon Kosovën vetëm prapa dhe e stagnon zhvillimin e Kosovës, ndërsa vendimet e mençura, kohezive e të koordinuara me Shtetet e Bashkuara janë ato që e çojmë vendin përpara”.

Brenda më pak se një muaji Shtetet e Bashkuara siguruan dy marrëveshje ndërmjet palëve për vendosjen e linjës ajrore, asaj hekurudhore dhe ndërtimin e autostradave ndërmjet të dyja vendeve.(kortezi-Zeri i Amerikes)