PROTESTA E SE HENES- QEVERIA: E PALIGJSHME- OPOZITA: PAQSORE
*Policia nuk jep leje për protestën e PD: Cenohet rendi, rrezikoni burgun/
* Opozita, policisë: Mos dilni kundër popullit për interesa të Ramës/
Një ditë para protestës së paralajmëruar të opozitës, Drejtori i Përgjithshëm për Sigurinë në Policinë e Shtetit, Altin Qato, apeloi qytetarët të shmangin pjesmarrjen në tubime të paligjshme.Altin Qato: Policia nuk do të tolerojë aspak këdo që me veprimet e tij shkel ligjin në lidhje me tubimet e manifestimet. Policia e shtetit u bën thirrje qytetarëve të mos bien pre e thirrjeve që synojnë kaos, destabilizim, ashtu sikundër u bën thirrje të mos i bashkohen manifestimeve të paligjshme që cënojnë lirinë qytetarëve të tjerë dhe të drejtën e tyre për qarkullim të lirshëm. Të gjithë ata që do të marrin përsipër tu shkojnë pas politikanëve të kujdo subjekti politik për të cënuar rendin publik, penguar qarkullimin e lirë të njerëzve dhe mallrave, dëmtuar bashkëjetesën e qytetarëve dhe ekonominë e bizneseve do të përballen me ligjin.Policia e Shtetit do të regjistrojë çdo shtetas dhe automjet që vihet në dispozicion të një manifestimi të tillë dhe bashkë me provat përkatëse do t’ia paraqesë organit të prokurorisë me kallëzimet penale përkatëse.
Në konferencën për shtyp, Qato kujtoi se ligji parashikon dënime të deri në burgim për pjesmarrësit në tubime të paligjshme. Ai tha se protesta e opozitës cënon rendin dhe sigurinë, duke paralajmëruar organizatorët se do mbajnë përgjegjësi për pasojat.
Qato: Kodi penal sanksionon dënime të rënda deri në burgim për ata shtetas që marrin pjesë në manifestime të paligjshme, prishin rendin ose qetësinë publike. Organizatorët dhe udhëheqësit e këtyre manifestimeve të paligjshme duhet të kuptojnë dhe të kenë përgjegjshmëri politike dhe qytetare për pasojat që mund të vinë. Do jenë ata përgjegjës ligjorë për çdo pasojë të ardhur si rrjedhojë e prishjes së rendit publik ose destabilizimit publik. Zhvillimi i manifestimeve të paligjshme mund të shfrytëzohet dhe nga elementë kriminalë me qëllime të caktuara për të krijuar destabilitet. Qytetarët të shmangin pjesmarrjen në këto tubime të paligjshme, të jenë vigjilentë si dhe të tregojnë kujdes të madh nëse gjenden pranë këtyre tubimeve të paligjshme.
Qato tha se Policia e Shtetit gjithashtu, siç ka dëshmuar në gjithë këto vite, është plotësisht e aftë për të përmbushur detyrimin ligjor si garante e zhvillimit të çdo tubimi paqësor kudo dhe nga kushdo.
Opozita, policisë: Mos dilni kundër popullit për interesa të Ramës/
Partitë opozitare përmes një deklarate të përbashkët kanë reaguar ndaj paralajmërimit të Policisë së Shtetit për tubimin e nesërm të opozitës.
Në deklaratë thuhet se “me urdhër të Edi Ramës, krerët e policisë që nuk luftojnë krimin, trafikantët, banditët, por bëhen palë me ta, kërcënuan sot qytetarët e lirë të vendit, në një përpjekje të dëshpëruar për të ndalur popullin të shprehet”.
Partia Demokratike dhe Opozita e Bashkuar, i bëjnë të qartë sot kupolës së policisë të heqin dorë nga keqpërdorimi politik dhe të mos pranojnë të dalin kundër popullit për interesat e Edi Ramës.
Partia Demokratike dhe Opozita e Bashkuar i bën të ditur publikisht cdo punonjësi dhe funksionari të policisë, se do të filmohet e do të regjistrohet emër për emër kushdo që tenton të pengojë apo intimidojë qoftë dhe një qytetar të vetëm.
“Do të mbajnë përgjegjësi penale para ligjit, dhe nesër do të përgjigjet deri më një, cdo drejtues, shef apo punonjës policie që do tentojë të cënojë të drejtën sovrane të qytetarëve për të protestuar paqësisht.Protesta nesër do të jetë paqësore, por e vendosur dhe e pathyeshme”.
Partia Demokratike dhe Opozita e Bashkuar bëjnë me dije se kanë 65 ditë që protestojnë, pasi mbajtën një nga mitingjet më të mëdha që ka parë ndonjëherë Shqipëria.
“Të gjitha veprimet kanë qenë paqësore dhe shembull i qytetarisë më të lartë europiane që ka dëshmuar shoqëria shqiptare. Nuk ka patur asnjë provokim, asnjë incident të vetëm, asnjë prishje të qetësisë apo pronës publike”.
Në vijim të deklaratës thuhet se “protesta e Opozitës së Bashkuar dhe qytetarëve do ta shpëtojë Shqipërinë nga krimi që ka sjellë Edi Rama. Me besimin tek vlerat e demokracisë dhe lirisë, Partia Demokratike dhe Opozita e Bashkuar do të vazhdojë qëndresën qytetare me çdo mjet demokratik deri sa të sigurojmë zgjedhjet e lira dhe të ndershme”.
Në përfundim një apel dhe për qytetarët.
“I bëjmë thirrje të gjithë qytetarëve shqiptarë të bashkohen masivisht nesër mes orës 11 dhe 12 paradite në këtë protestë kundër krimit dhe drogës me mbështetje qeveritare, për të ndalur krimin, për të ndalur pushtetin e lidhur me krimin dhe për të siguruar të drejtën themelore të qytetarëve në demokraci, të drejtën e zgjedhjeve të lira dhe të ndershme”.
DIKTATURA ENVERISTE DHE PËRBALLJA ME TË
(Përsiatje rreth vëllimit : “NË SHQIPËRINË BURG. Ҫfarë ndodhi ?! Ҫfarë pashë ?! Ҫfarë hoqëm?!” të shkrimtarit KURT B. KOLA/
U mbush një vit nga dalja prej shtypit të UETPress të një libri me kujtime të shkruar nga Z. Kurt Kola, që është munduar, simbas mendimit tim me sukses, t’i japë lexuesve shqiptarë një vepër letrare, në të cilën përshkruhet me mjaft vërtetësi jeta e tij, ajo e një njeriu të lindur në një familje të njohur të mjedisit atdhetar të Veriut të Shqipërisë, i cili në moshën e njomë tetëvjeçare, së bashku me të gjithë pjestarët e familjes, gra e fëmijë, hynë fatalisht në ingranazhin mishgrirës të diktaturës komuniste e sllavofile shqiptare.
Historia e këtij fëmije që rritet, burrërohet e vuan për gati një gjysëm qindvjeti, gjithmonë nën ingranazhet bluajtëse të fateve e jetëve të qindra mijra qëniesh njerëzore, i ngjet asaj të shumë sivëllezërve e simotrave të tij, bashkudhëtarë në natën tepër të gjatë t’acarit ngrirës të diktaturës komuniste shqiptare. Autori i kujton ato apo ata me emra e mbiemra, me keqardhjen dhe dashamirësinë e bashkëvuajtësit e me dhimbjen e thelle të bashkëkombasit që nuk i nënështrohet për asnjë çast idesë se regjimi njëjtësohet me popullin e tij. Për të që nga 10 maji i 1945 deri në 10 janar 1991, kur përbindëshi po jetonte çastet e tij të agonisë vdekësore, ai regjim u quajt si një lëngatë e pështirë që kishte pushtuar trupin e lashtë të Shqipërisë etnike, si një mallkim që dilte nga thellësitë e Ferrit e vinte e trupëzohej në figurat e drejtuesve të komunizmit shqiptar, të cilët, si Kont Ugolini në veprën madhështore të Dantes, që brente pa pushim eshtrat e arqipeshkvit Ruggieri, brenin ata të shokëve të tyre, t’akuzuar për tradhëti.
“Del mizuer këndejna, del prej mërzijet
Zgaq i përbuzshëm Shqypnia t’volli…”
Kështu kishte prtretizuar vite më parë poeti i ndritur kombëtar, Ndre Mjeda, një krijesë shqiptare të ngjajshme me shembëlltyrat e atyre që, me yll në ballë, i kishin vënë Atdheut vargojtë më të rëndë që kishte provuar në mijëvjeçarët e qënies së tij.
Vepra e Kurt Kolës është një mozaik ndodhish, bëmash, episodesh, mjedisesh , njerëzish, të cilët autori i ka përshkruar me pasion në 90 kapitujt e saj, të shkëputur njëri nga tjetri, por secili prej tyre mund të jetë bërthamë e një vepre letrare. Është një lëndë jetësore, një dëshmi në vetë të parë e një odiseje të gjatë, e cila në këta vite të pas komunizmit nuk arriti të gjejë një strehë mikpritëse në letërsinë zyrtare të Shqipërisë edhe se nxori një përfaqësues madhor në fushën e letrave, në figurën e poetit dhe shkrimtarit të talentuar Visar Zhiti. “Në Shqipërinë burg”, për mendimin tim, mbetet një nga veprat më të arrira që pasqyrojnë periudhën komuniste, kryesisht pamjen e saj më të errët e kriminale : dhunën policore, terrorin shtetëror, mekanizmat e tyre të përsosura në mbarështimin e krimit të organizuar, që ishte ulur këmbëkryq, nga maja e piramidës deri tek skutat më të largëta të truallit shqiptar.
Kjo i detyrohet jo vetëm përvojës jetësore të autorit, por edhe kujtesës së tij të pazakontë, pa të cilën kjo vepër nuk do të kishte parë dritën. Për këdo, si i nënëshkruari, që ka kaluar familjarisht kalvarin e gjatë të tragjedisë shqiptare në kampet e internimit e në burgjet e socializmit shqiptar, leximi i këtij libri është një rikthim në një pjesë të madhe të jetës, episodet e së cilës ngjethin më shumë tashti kur kujtohen se atëherë kur jetoheshin. Për shumicën, që ka patur fatin e mirë të mos kenë provuar në familjet apo në veten e tyre përvoja të tilla, ky libër vlen për t’u treguar se në të njëjtën kohë me jetët e tyre të thjeshta e normale, kishte edhe bashkatdhetarë të tyre jo të paktë, që atë normalitet e kishin të ndaluar edhe t’a ëndërronin…
Realiteti i mprehtë që gjen pasqyrim në veprën e Kurt Kolës është i larmishëm e rrok në një periudhë kohe prej 47 vitesh, ngjarje e personazhe të ndryshëm, që nga ish drejtuesit e lartë të shtetit parakomunist, që qenë viktimat e para të terrorit komunist e deri tek pashallarët e kuq, xhelatët-viktima të “demokracisë popullore”, që nga njerëzit më të shquar të jetës kulturore shqiptare të të gjitha fushave, përfunduar shpejt a vonë në burgjet e regjimit e deri tek njerëzit më të thjeshtë, hajdutë pulash, që “arsyeja e mos arsyes” së absurditetit të pashembullt të klasës sunduese i ka mbiquajtur si “armiqtë e klasës”. Ky univers i vogël njerëzor, në të cilin hyjnë edhe njerëzit e regjimit, sidomos ata t’organeve të dhunës, na paraqitet i ndarë në dy kampe të kundërta, mes të cilëve partia mbjell vazhdimisht një urrejtje të përherëshme e të pafund, të tillë që nuk mund të mos ketë si përgjigje të njëjtën ndjenjë. Ishte një simbiozë e llahtarshme urrejtjesh që asgjësonin çdo ndjenjë njerëzore, që lindnin tmerre e njerëz të tmerrshëm, të cilët nuk ngurojnë të kryejnë edhe veprat më mizore, edhe mbi fëmijtë. Vepra na përshkruan një betejë të përjetëshme e të pabarabartë mes xhelatësh e viktimash, dy grupe shqiptarësh, e këtu qëndron tragjedia e vërtetë.
Autori shpesh largohet me përsiatjet e tij nga tregimi i ndodhive, shkon larg në kohë e hapësirë tokësore, në të tjera përvoja, bën krahasime, por nuk gjen shëmbëlltyra askund n’Evropë, e gjen sprovën e kobëshme të Vendit të tij, si një nga më të rrallat, në mos të vetmen. Logjikisht, përvoja vetiake duhej t’a kishte ngurtësuar jo vetëm shpirtërisht por edhe mendërisht. Fatmirësisht ai i u shmang atij rreziku, ruajti njerëzoren si ndjenjë por edhe objektivitetin si gjykim. Ai gjen tek populli i tij gjurmët e virtutit, të fisnikërisë, të moralit të trashëguar. Objektiviteti në gjykim, një nga vështrimet më të dobishme të personalitetit t’autorit, gjen shprehjen e vet më të mirë në shmangien e paragjykimeve që ishin të rrënjosura thellë në fushën shtetërore, por që mund të ndikonin fuqishëm në lindjen e të tjerëve në kah të kundërt. Kurt Kola din të gjykojë secilin prej kundërshtarëve të betejave të tij, sepse për një zgjedhje vetiake, deri diku të detyruar, ai mbeti gjithmonë luftëtar kundër regjimit me armën e vetme që kishte, gojën që nuk reshti së foluri e së padituri. Megjithatë ai nuk e sheh botën me të cilën përballet vetëm me dy ngjyra, bardh e zi, din të shohë në të edhe nuancat, madje edhe ngjyrat e tjera.
Shqipëria fisnike nuk është vetëm rrethi i tij i ngushtë shoqëror apo bashkëvuajtës, nuk janë vetëm shokët e tij të fëminisë, Qemali, Genci, Hakiu, Agroni, Gjoni, bashkëmoshatarët që u dënuan me burg politik sepse kishin fallsifikuar kuponat e reciprokut për një copë bukë që do të thyente urinë. Shqipëria fisnike shfaqet edhe nëpërmjet familjes qytetare beratase që kishte mbajtur me qira në shtëpinë e saj Bilal Kolën e internuar nga fashizmi e që nuk pranon t’i marrë qiranë familjes së tij t’internuar nga komunizmi ; nëpërmjet kryetarit të qytetit që i sjell asaj familje florinjtë për të mbijetuar, pa marrë parasysh rrezikun ; nëpërmjet figurave të policëve si Haxhi Ceka, kapter Todi, Hysen Lena, komandant Ismail Musta, polici pa emër që i bën me shenjë të dënuarit mos të pranojë të bëjë gjilpërën e të tjerë personazheve që, megjithëse ishin ushtarë të diktaurës, sa mundnin e bënin të mirën kur i u paraqitej rasti.
Me vërtetësi rrënqethëse janë përshkruar në libër shfaqjet e krimit shtetëror e përfaqësuesve të tij, që nga thënia proverbiale “një armik më pak” para vdekjes së një të dënuari tek arrestimet e internimet masive të qindra njerëzve në përndjekjen e Mirditës, që nga dhjetra të vdekur nga përdorimi i miellit me miza për bukën në kampin e Tepelenës tek torturat çnjerëzore në zyrat e hetuesive, nga ndëshkimet në biruca tek dënimet shumëfishe nëpër kampe, nga urdhërat e kryeministrit për të mos marrë në maqinat e shtetit njerëzit që shkonin në Spaç për të takuar të dënuarit, tek mbushja e burgjeve politikë me hajdutë e spiunë të llojit më të keq.
Vlera e librit qëndron pikërisht në vërtetësinë e pohimeve të tij, në përshkrimin e atij ferri mbitokësor që qe realiteti i Shqipërisë enveriste. Veç vlerës së dokumentuar të krimit komunist, ai pohon edhe madhështinë e qëndresës s’atyre shqiptarëve që nuk u njëjtësuan me të, nuk pranuan të bëhen pjesë e bashkëpuntorë të tij, duke e paguar këtë qëndrim me dhjetëvjeçarë burgjesh e kampesh internimi, me jetët e gjymtuara e shpesh edhe të këputura. Qëndresa ndaj së keqes, ndaj dhunës së verbër, ndaj përpjekjes së saj të hapur e të përherëshme për të prishur karakteret njerëzore e për të shkelur mbi dhuntitë morale përbën palcën e veprës e qëllimin kryesor të shkrimit të saj.
Ka një çast në rrëfimin e tij, kur para vetëdijes i vihet një mëdyshje hamletiane me pasoja më të dhimbëshme se ato të Princit të Danimarkës. Në faqen 274 të vëllimit autori shkruan :
“Kushte çnjerëzore të paimagjinuara….. S’besoj se në sistemin e skllavërisë të mund të ishin më keq. Kështu, ditë e natë vazhdonte kjo punë shumë e rëndë fizike e akoma më e rëndë morale. Unë isha në mëdyshje : të përzihem në turmë, të futem në shumicë, apo i vetëm në rrugën e mosbindjes me ndëshkime e vuajtje?! …… Zgjodha të dytën. Këtë kisha ndjekur që fëmijë.”
Mënyra e përballjes me regjimin e diktaturës mendoj se është boshti qëndror, synimi më i lartë që vepra dhe autori shtrojnë para lexuesit. Është kuptimplotë një episod nga fundi i veprës, një bisedë e shkurtër ndërmjet të dënuarit pesë herë, por që çasti historik e liron nga burgu dhe rojtarit tepelenas të varrezave të Lushnjes, ku prehej Nënë Vasha. Është një bisedë që zbulon thelbin e gjithë veprës e i bën jehonë shpirtit t’asaj epoke, që përmbledh në pak fjalë palcën e tragjedisë shqiptare :
“Ishim duke dalë nga varreza dhe përsëriti pyetjen : Nuk më the, ç’bëre që të kredhën në burg ?
Luftova për lirinë time dhe lirinë tënde, këtë bëra. Më kapi për krahu dhe më ndaloi:
Për lirinë u vranë dy djemtë e mij në luftë, dhe na erdhi kolera në Pushtet !
Për atë liri, sigurisht, se djemtë e tu nuk kanë ditur se me gjakun e tyre do të ngrihet diktatura!
Më pa goxha gjatë pa më lëshuar krahun, pastaj tha : “Ishallah po shembet ! Më uroi lirimin dhe kështu u ndava nga labi i mënçur e i përvuajtur.”
Kundërveprimi, si individë e si shoqëri, kundrejt ardhjes së komunizmit në Shqipëri është një proçes historik, pothuajse krejtësisht i pastudjuar. Shabllonizmi në paraqitjen e popullit “entuziast” për “çliruesit” dhe të renë e lufta kundër “armiqvet” në dy breza të tërë, që kanë qënë mënyrat zyrtare të paraqitjes së dukurisë, janë një thjeshtësim banal e i qëllimshëm i së vërtetës historike. Shkrimtari në veprën e tij mundohet t’a cekë problemin, nëpërmjet përshkrimit të ndodhive të njerëzve të ndryshëm që ai përshkruan, duke u bazuar në përvojën e tij apo t’atyre të cilëve ai u beson. Por vepra e tij është një dëshmi e atij realiteti, tashmë të largët në kohë, por jo një traktat i vërtetë studimor që e trajton dukurinë në të gjitha pamjet e saj e motivet shtyrëse të qëndrimeve të ndryshme.
Vetëpyetjes Kurt Kola i u vetëpërgjigj n’ujdi me karakterin e tij që nuk ishte i prirur për kompromise, por më shumë për ndeshje e vetëflijime. Një pyetje si ajo është vënë para shumë shqiptarëve të dy brezave të gjysëm shekullit komunist. Përgjigjet kanë qënë të ndryshme. Ato të tipit të Kurtit kanë qenë më të rrallat, në kufijtë e heroizmit deri në vetmohim, për një pakicë që bënte atë zgjedhje, në kufijtë e marrëzisë për shumicën që vendoste të zgjidhte rrugët e tjera. Këto të fundit paraqisnin larminë e tyre, por kishin gjithmonë si busull drejtuese ndërgjegjen vetiake, e cila përcaktonte caqet e kufijtë, përtej të cilëve nuk mund të kishte më bashkëjetesë në gjysëm lirinë e përgjithëshme dhe vendi i vetëm mbetej shkuarja në burg. Rruga e përplasjes së hapur me regjimin nuk ishte ajo më e praktikuara, jo vetëm sepse “nuk i bihet murit me kokë”, por edhe sepse përgjegjësia e pasojat binin mbi familjen e herë herë edhe mbi farefisin. Shumica dërmuese e të dënuarvet për agjitacion e propagandë nuk kishin folur hapur në publik kundër diktaturës, madje kishte prej tyre që mund të kishin biseduar në një rreth tepër të ngushtë, ose në një mjedis familiar ku Sigurimi kishte mundur të rekrutonte spiunët e tij, ndonjëherë vetëm me një njeri e shpesh herë as nuk kishin hapur gojë, por dënoheshin sepse nuk pranonin “bashkëpunumin” me organet e dhunës. E meqë ky fakt duhej të mbetej i fshehtë, sajoheshin padi të rreme edhe vetëm mbi hamëndje se mund t’a kishte atë mendim. Ky është krimi i vërtetë i atij regjimi, për të cilin askush nuk u përgjigj asnjëherë, sepse marrëveshjet e nivelit të lartë mbi ndryshimin e sistemit në gjithë bllokun komunist, patën si pikë të parë mos dënimin me gjyqe të krimit komunist. Kjo bëhej edhe me miratimin e atyre për të cilët neve kishim pësuar dënimet e rënda, por “arsyeja e Shtetit” doli më e fortë se normat më parësore të moralit njerëzor.
Sigurimi i Shtetit kishte kartë të bardhë nga Enver Hoxha dhe partia e punës, për të sendërtuar strategjinë e saj të depersonalizimit të shqiptarëve kundërshtarë e jo vetëm të tyre. Heroizmi i vërtetë shprehej në qëndresën kundrejt kësaj dukurie kundër kombëtare e kundër njerëzore dhe kriteri i arrestimeve dhe dënimeve mbështetej kryesisht mbi përfundimet e këtyre ndeshjeve, që shpesh kërkonin edhe vetëflijimin, pra të paguarit me burg të vullnetit për të mos ndihmuar në shkuarjen atje të miqve, shokëve, familjarëve, apo dhe njerëzve të panjohur.
Në larminë e kundërveprimeve ndaj diktaturës, mendoj se meritojnë respektin e duhur të gjithë qytetarët apo qytetaret shqiptare që kanë ruajtur ndërgjegjen e pastër, pa dëmtuar askënd. Por edhe ata që nuk kanë mundur t’a arrijnë këtë synim madhor moral e shpirtëror, duhen gjykuar me shumë durim e mirëkuptim, rast për rast, mbasi metodat e punës së Sigurimit kanë qenë jo vetëm mizore deri në sadizëm, por edhe të stërholluara deri në djallëzi. Mendoj se i tillë është edhe mesazhi që na vjen nga libri i Kurt Kolës, i cili din t’i bëjë dallimet e duhura edhe ndërmjet dëshmitarëve të dënimit të tij të dytë.
Ishin këto disa prej ideve që shtron dhe problemeve që ngre me sinqeritet e mënçuri autori i librit. Simbas mendimit tim, ky libër paraqet një ndihmesë të çmuar për njohjen e së kaluarës sonë të afërt, mbasi pasqyron jo vetëm përvojën e hidhur e dramatike të autorit, por na jep një panoramë të gjërë e të thelluar të një epoke historike, e cila ka shënuar jetët e dy brezave shqiptarësh. Meritat e vëllimit janë të shumta n’atë drejtim e, megjithë pak pasaktësitë që hasen aty këtu në katërqind faqet e tij, besoj se meriton një vend nderi në letërsinë e kalesës mbas komuniste, si përsa i përket saktësisë së pasqyrimit t’epokës dhe gjykimit objektiv mbi të, po ashtu edhe sa i përket stilit letrar të rrjedhshëm e të pasur.
Do t’ishte mirë që ky libër ashtu si edhe disa të tjerë, kryesisht të Visar Zhitit, Makensen Bungos apo autorëve të tjerë që kanë lëvruar këto tema, të mund të përktheheshin e t’i jepeshin edhe lexuesve evropianë, për të njohur më mirë kombin dhe historinë tonë.
Prill 2017 Eugjen Merlika
SHQIPËRIA ME TRE LOBINGJE NË WASHINGTON
Nga Frank Shkreli/
Në të vërtetë nuk është Shqipëria që ka tre lobingje në Washington, por, sipas të dhënave në median shqiptare, janë tre partitë politike kryesore të Shqipërisë, PS-ja PD-ja dhe LSI-ja, që tani kanë nënshkruar marëveshje me organizata të lobit amerikan, për të shërbyer si agjentë ose përfaqsues të këtyre partive në Washington. Me fjalë të tjera, paguhen qindra mijëra dollarë për të punuar në interes të partive në fjalë, por jo doemosdoshmërisht në interes të Shqipërisë.
Tani, nuk dua që të keqkuptohem. Unë besoj se Shqipëria dhe Kosova si shtete duhet të kenë – përveç ambasadave të tyre në Washington – edhe një organizatë lobingu për të shërbyer si përfaqsuese e interesave shqiptare në Washington, sidomos në lidhjet me Kongresin amerikan. Një gjë e tillë mund të justifikohet, pasi kjo është një praktikë që ushtrohet edhe nga shumë vende të botës. Natyrisht se ambasada e Shqipërisë dhe ajo e Republikës së Kosovës në Washington luajnë rolin e tyre si përfaqësi zyrtare diplomatike në kryeqytetin e Shteteve të Bashkuara. Por nuk besoj se për nga natyra e tyre, marrëveshjet e partive politike shqiptare, të nënshkruara me organizata amerikane të lobingut, u shërbejnë drejtë për drejtë, interesave të Shqipërisë ose të shqiptarëve. Këto marrveshje u shërbejnë kryekëput vetëm interesave politike afat shkurta të partive në fjalë, ose udhëheqësve të tyre, të cilët gjatë vizitave në Washington “blejnë” në rend të parë marrjen e fotografive me anëtarë të Kongresit ose me zyrtarë të lartë të administratës. Duket se fotot janë diplomacia e preferuar e politikanëve shqiptarë gjatë vizitave të tyre në Shtetet e Bashkuara. Deri më sot, këto lobingje nuk kanë prodhuar asgjë më shumë se ndonjë foto të udhëheqsve shqiptarë me ndonjë zyrtarë të lartë amerikan ose kongresmenë. I famëshëm tani është rasti i fotos 80-mijë dollarëshe e Kryministrit shqiptar Edi Rama me ish-presidentin Barak Obama dhe shtërngimi i duarve midis tyre prej një minute!
Përsonalisht, nuk jam dakort me këtë praktikë të partive politike shqiptare për të pasur grupe të tyre lobingu në Washington për arsyen se, në mendimin tim, ato marrveshje nuk i shërbejnë interesave dhe kauzave shqiptare që duhen mbrojtur në Washington. Por u takon votuesve dhe medias shqiptare që të vlerësojnë përfitimet ose jo që mund të vijnë nga përfaqsi të tilla me pagesë në Washington, të sponsorizuara nga partitë e tyre politike. Janë taksa-paguesit shqiptarë ata që duhet të vendosin nëse praktika të tilla janë në interes të shqiptarëve apo vetëm të partive politike, ose përfaqsuesve të tyre?
Unë në të vërtetë si pjesëtar i komunitetit shqiptaro-amerikan– kam një shqetësim tjetër, që sipas meje është më i rëndësishëm dhe më i dëmshëm, për të mos thënë edhe më i rrezikshëm, që ky fenomen mund të ketë në marrëdhëniet shqiptaro-amerikane dhe mbi rolin që diaspora shqiptare në Amerikë ka luajtur historikisht nëkëto marëdhënie, duke filluar nga Fan Noli e Faik Konica e deri më sot. Pra, ka të bëjë me faktin se këto aktivitete lobiste të partive shqiptare në Washington, sidomos vitet e fundit, duket se po afektojnë komunitetin shqiptaro-amerikan dhe rolin e tij prej pothuaj një shekulli në mbrojtje të interesave shqiptare në Washington, gjatë një periudhe kur as Shqipëria dhe as Kosova nuk kishin ambasada e as lidhje diplomatike me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Në fakt ishte komuniteti shqiptaro-amerikan, si individë dhe si grupe të organizuara, që ushtronte rolin e ambasadave dhe të lobit shqiptaro-amerikan. Dihet se lobi shqiptaro-amerikan, sidomos gjatë luftës në Kosovë, konsiderohej si ndër më të fuqishmit në Washington, gjë që u provua me mbështetjen e pakursyeshme të këtij vendi për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Gjatë periudhës komuniste, ky komunitet ka promovuar lirinë dhe demokracinë në Shqipëri dhe rivendosjen e marrëdhënieve shqiptaro-amerikane.
Gjatë viteve të fundit – me përjashtim të Presidentit të Republikës — është venë re një mos interesim i gjithanshëm zyrtar për një pjesë të madhe të komunitetit shqiptaro-amerikan, madje disa vërejtës thonë se shihen përpjekje për ta përçarë komunitetin, bazuar në mbështetje ose jo të partive politike në trojet shqiptare. Fatkeqsisht, duket se fryma e ndasive dhe e përçarjeve politike në trojet shqiptare ka përfshirë edhe komunitetin këtu. Jo vetëm për t’a përçarë, por edhe për t’a injoruar dhe për ta anashkaluar si të pa rëndësishëm. Në të vërtetë, marrëveshjet e partive politike shqiptare me lobingjet amerikane në Washington, përforcojnë këto ndjenja. Duke komentuar mbi marrëveshjet e partive shqiptare me grupe lobiste në Washington, dukebiseduar me një koleg timin, ai komentoi se me këtë veprim partitë politike shqiptare sikurë duan t’i thonë diasporës shqiptare në Amerikë: s’kemi nevojë më për ju. E kaluam lumin, e u…kalin. Kemi ambasadat tona e kemi dollarë për lobingje personale…
Ndoshta zyrtarët e sotëm shqiptarë nuk i japin rëndësi diasporës shqiptare dhe rolit të saj historik në Shtetet e Bashkuara, por Washingtoni zyrtar i ka njohur gjithmonë meritat e tij në promovimin e marrëdhënieve të Amerikës me Shqipërinë dhe me Kosovën, ashtu siç kanë bërë edhe disa udhëheqës shqiptarë në të kaluarën. Është kjo një traditë dhe një doemosdoshmëri që nuk duhet të harrohet as të zhduket sepse nuk dihet se kurë do të ndodhë kriza e ardhëshme për shqiptarët në trojet e tyre, dhe si rrjedhim do të ndjehet nevoja për mbështetjen e komunitetit shqiptaro-amerikan. Është ky një rol që duhet vlerësuar, jo vetëm për arrrijtjet në të kaluarën, por me qëllim edhe për të mbajtur të interesuar dhe të angazhuar edhe brezat e ardhëshëm të komunitetit shqiptaro-amerikan në mbrojtjen e interesave shqiptare në Washington.
Por, pa marrë parasyshë marrëveshjet e nënshkruara nga partitë politike shqiptare me lobingjet amerikane dhe megjithë anash-kalimin dhe mos interesimin seleksionues zyrtar që vihet re sot, sidomos ndaj diasporës së vjetër në Amerikë, komuniteti shqiptaro-amerikan – besoj unë – do të vazhdojë të shërbejë me dinjitet dhe atdhedashuri, si ambasadori më i mirë që mund të ketë Shqipëria dhe Kosova në Washington. Shqipëria dhe Kosova duhet të angazhojnë më shumë dhe në mënyrë më të organizuar diasporën pa dallim, jo vetëm në Shtetet e Bashkuara por kudo gjetkë, si një vlerë dhe pasuri të pazevendësueshme për forcimin e marrëdhënieve të shqiptarëve me botën.
Shqiptarët e Amerikës, si gjithmonë më parë, ç’prej kohës së Fan Nolit e Faik Konicës – dhe pa marrë parasyshë interesat personale politike dhe frymat e kohës aktuale matanë oqeanit – qoftë si individë qoftë si grupe të organizuara, kur të paraqitet nevoja, do të vazhdojnë të japin për Nënën, për Shqipërinë e për Kosovën dhe për shqiptarët kudo në trojet shqiptare, me ose pa ndihmën e lobingjeve të sponsorizuara nga partitë politike shqiptare.
FAN NOLI: JEPNI PËR NËNËN
Ç’thot’ ajo e ve e gjorë,
-Mbretëreshë pa kurorë-
Faqe-çjerrur, lesh-lëshuar,
Shpirt e zëmër përvëluar;
Gjysm’ e vdekur: “O Shqiptarë,
Nënës mos ia bëni varrë!”
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n’Amerikë.
Qan e lutet Nën’ e mjerë,
Kërkon vatrën edhe nderë,
Do lirinë dhe atdhenë,
Si ç’e pat me Skënderbenë,
Bijt’ e besës thërret pranë.
Kur i thirri dhe s’i vanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.
Cilët jan’ ata tiranë
Që të pren’ e që të vranë
Që të therrë bij e bija,
Dhe t’u-nxi, t’u-mbyll shtëpija?
Derthni plumba, o Shqiptarë,
Gjakn’ e Nënës për të marrë,
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.
Cilët bij të trathëtuan
Dhe të doqnë dhe të shuan
Dhe të lan’, o Shkab’ e ngratë
Pa fole, pa zog, pa shpatë?
Këta qena, o shok’ i mbytni,
Mbushni gjyle që t’i shtypni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.
Sa kërkon e sa të duhen?
Burrat nga detyra s’ndruhen!
Trim i mirë do të japë,
S’kursen jetën as paratë;
Hithni, hithni tok dollarë,
Të mos mbetemi të sharë.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë.
Se ke djemtë n’Amerikë.
Do të ndihim pa kursyer
Për ty, Nëna jon’ e vyer,
Që me drit’ e nder të thuresh
Dhe me bijt’ e tu të mburesh.
Cila Nënë lyp paranë?
Cilët bij me shpirt s’i dhanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.
Armë dhe fishekë mblithni,
Qesen edhe shpirtin hithni:
Për lirin’ e vëndit t’onë,
Sot – se nesër është vonë-
Jepni, Nënën të shpëtoni,
Komb e vatra të nderoni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n’Amerikë.
1917
George Soros’s Contributions to a Cannabis Hotbed
How much longer will the U.S. continue to support a socialist network in artfully criminal Albania?/
Photo: Secretary of State John Kerry shakes hands with Albanian Socialist Prime Minister Edi Rama in 2014 (Dept. of State/Wikimedia Commons)/
BY VICTOR GAETAN/
Albania’s socialist prime minister, Edi Rama, is the only foreign leader who came to the U.S. to trash talk Donald J. Trump last year, possibly at the behest of his close friend, George Soros.“God forbid” Trump wins the Republican nomination Rama told CNN’s Richard Quest.Trump’s election would “harm a lot America and it would harm a lot the world,” predicted the 52-year-old professional artist.Yet, Rama continues to benefit from a massive USAID program managed by his second wife (of four) and to manipulate a sympathetic U.S. embassy, even as he runs the country into the ground while fomenting chaos in neighboring Macedonia.U.S. policy needs to make a U-Turn in Albania, assuming it’s even on the radar in Foggy Bottom.
Tirana Update
Simply put: Albania is a mess.One of the country’s two major political powers, the center-right Democratic Party, is boycotting parliament and refuses to participate in June elections as long as the governing Socialist Party is in charge.Meanwhile, former political dissidents surged through Tirana streets last month protesting Rama’s appointment of a new Interior Minister, Fatimir Xhafaj, who was a state prosecutor during Enver Hoxha’s malevolent, highly repressive communist regime and has a brother indicted for international drug trafficking.
Hoxha imprisoned close to 100,000 people in inhuman jails and camps; some 5,500 people were executed without trial. Among the groups he wiped out were poets, writers, intellectuals, and Christian clergy. Pope Francis beatified 38 Albanian martyrs last year.Incredibly, 27 years after communism’s collapse, Albanian politics is still vexed by predatory clans empowered during the Stalin-, then Mao-inspired dictatorship.Did the West fail to aid Albania on its path toward democracy?On the contrary, Albania (some three million people living in a country the size of Connecticut) has received extensive assistance from Western institutions including the European Union and U.S. government.USAID spent $60 million in the country’s justice sector alone, 2000 to 2015 — often coordinated with George Soros’ Open Society Foundation under the last administration. As Albanian newspaper editor Erl Murati explained earlier this year, “U.S. official interests coincide with the activity of Soros. It’s difficult to distinguish where the interest of one begins and the other ends. His interests became synonymous with American policy.”But Western aid has mainly reinforced a dysfunctional State while enriching a nepotistic network.
As explored in the first part of this series, “Macedonia to George Soros and USAID: Go Away,” this external aid is helping the Socialist Party and its fifth column of NGO allies, employing violence as one of its noteworthy tactics, try to gain power against conservatives.Soros’ analogous plan for Albania succeeded already in 2013, when Edi Rama’s Socialist Party defeated the Democratic Party in a victory preceded by violence.
Smoking Gun
The WikiLeaks revelation of Clinton emails last summer included a smoking gun: Proof that billionaire tax-evader, George Soros, directed Secretary of State Hillary Clinton to take specific action, namely to intervene in Tirana on behalf of Edi Rama, leading violent street protests in January 2011.
Clinton’s staff immediately responded. Within days, a EU envoy suggested by Soros, Slovak diplomat Miroslav Lajcak (current foreign minister for the governing Direction-Social Democracy Party, he was a Communist Party member before 1990), arrived in country.
At the time, Rama was Tirana’s mayor and the country’s opposition leader, locked in a power struggle with the governing Democratic Party, which had narrowly defeated his side two years before.
Rama instigated the demonstrations — which killed four people and injured more than 150 — to protest government corruption, revealed by a video secretly recorded by the economy minister, showing how he was ordered by Deputy Prime Minister Ilir Meta to commit fraud involving public contracts and bribes. The two men belong to the same party, the Socialist Movement for Integration, DP’s coalition partner at the time.
Superficially, Edi Rama, a 6-foot 6-inch former national basketball player, turned artist, turned politician, has a cool, hipster vibe — at least, that’s what he strives to project.
Elected in 2000 to serve as mayor of the capital city (where over 800,000 people live, approximately 30 percent of the population), having spent two years as Minister of Youth, Rama made a global impression for ordering drab, Soviet-style housing blocks painted with whirls, swirls, and checkerboards from a Crayola palette.
He polished an international reputation as a post-modern innovator, giving, for example, a Ted Talk in Thessaloniki on how his urban paint projects brought down crime — although there’s no evidence they did — and bragging to the Guardian, “Once the buildings were colored, people started to get rid of the heavy fences of their shops. In the painted roads, we had 100% tax collection from the people, while tax collection was normally 4%. People accepted to pay their share for the city, because they realized that through the colors the city exists.”
Pedigree
But Rama is not new at all. In fact, he has purebred communist pedigree. He’s related through his mother to Spiro Koleka, a politburo member close to Hoxha. Documents reveal he participated with Hoxha and other Politburo members in the actual executions of anti -communist Albanians.
Edi Rama’s father, Kristaq, was a sculptor and top party member who enforced a hardline to control the arts. As one Albanian intellectual explains, “Kristaq Rama, arguably the most important sculptor of the Communist period, was part of the elite. He belonged to the Central Committee, and in the late 1980s served in the chairmanship of the Kuvendi Popullor, the Communist version of parliament. In that position, in 1987, he refused to grant a pardon to Havzi Nela, a poet sentenced to death for anti-regime propaganda.”
After communism fell, when other young political activists were joining the new Democratic Party (DP), Edi Rama lined up with old cadres in the renamed Socialist Party (SP).
“The enormous weight of Communism is still on the backs of the Albanian people,” explains Stephen Suleyman Schwartz, founder of the Center for Islamic Pluralism and a journalist who lived in the Balkans in the late 1990s.
“The Albanian Socialist Party is just the Communist Party slightly refurbished. They look at the whole country in a predatory way,” he continued. “It’s their personal refrigerator or farm, their personal property — just not backed up by a concentration camp or murder anymore.”
Meanwhile, George Soros’s Open Society Foundation of Albania, established in 1992, was cultivating a new elite, with new cadres, often children of the old guard.
It singled out young talent to be sent abroad on scholarships and given new NGOs to lead. One unstated requirement: His beneficiaries could not be religious because so many of Soros’s pet policies antagonize organized religion and traditional values. Rama ran with this crowd.
In 2010, Rama, a former Soros board member, married his fourth wife, Linda Basha Xhillari, an Open Society board member at the time — members of the same clan.
Rama’s Renaissance
Preparing for parliamentary elections in 2012, Rama made two bold moves: He engineered a photo with Barack Obama and forged an alliance with an ostensible enemy.
First, at a San Francisco fundraiser, Rama managed to snag a photo with the president.
Using the image in campaign materials was extremely effective because Albanians have been wildly pro-American, especially since the 1999 U.S.-led bombing of Serbia on behalf of Kosovo, where more than 80 percent of the population is ethnic Albanian.
But the photo was procured as a result of a crime.
Albanian-American Bilal Shehu, a New Jersey limo driver, bought two $40,000 fundraiser tickets via the Obama Victory Fund, then brought Rama to the party instead of his wife. Shehu and businessman William Argeros eventually pled guilty to laundering an illegal $80,000 donation from Tirana in order to procure the tickets.
Foreign contributions to presidential campaigns are illegal. Rama denies he was behind the scheme. Some claim the money came from drug dealers, a flourishing occupation.
Rama’s second pre-election accomplishment was joining forces with Ilir Meta, the politician who was filmed orchestrating corrupt deals in 2011, the one who sparked death and destruction in Tirana’s streets!
The alliance between Rama and Meta broke the Democratic Party’s governing coalition. (Today, Meta is speaker of the parliament.)
Together with a raft of small political entities, including minuscule Green and Communist party formations, Rama’s Alliance for a European Albania won the 2013 parliamentary elections.
“The Renaissance has won,” the egocentric leader declared, according to the BBC. Three months later, he was celebrating in New York with pal George Soros, at the octogenarian’s third wedding.
As prime minister, Rama staffed his cabinet with a blend of old guard and new elite. The old guard includes Gramoz Ruçi, the most powerful Socialist Party leader after Rama. Ruçi leads the party’s parliamentary group. In yesteryear, he was minister of interior, one of the last goons of the Communist period, chief of the secret police, in 1990.
Then there’s the new elite: men such as Albania’s foreign minister since 2013, Ditmir Bushati.
Bushati benefited from Soros support while studying at Harvard University. Then, he came home and served as the Open Society Foundation’s national coordinator to monitor progress toward European integration. From there he went to parliament and a leadership role in the Socialist Party.
Or look at Ejon Veliaj, Rama’s first minister of social welfare and youth, elected mayor of Tirana in 2015. Veliaj’s main credential for running a ministry that managed about 30 percent of the country’s budget was leadership of an NGO created by the Open Society Foundation, Mjaft! (Enough!), which spawned a slew of other NGOs to create what one blogger describes as the “Soros octopus.”
Soros’s structures groomed people like Bushati and Veliaj to lead the country, together with numerous others playing key roles in government and media.
What old and new seem to share, unfortunately, is a predatory attitude toward the state, based on economic data and public opinion. Because on dimensions such as prosperity or happiness, precious little progress has been made under Rama’s government.
Cannabis and Corruption
How is the Renaissance coming along, almost four years later? Excellent, if you’re in the drug trade. Rather badly, if you are a regular citizen.
Albania is Europe’s “main source” for cannabis, according to the 2017 Serious and Organized Crime Threat Assessment, released annually by Europol. As the best independent, English-language news site Exit.al points out, last year, the country was one producer among several (Bulgaria, Kosovo, and Serbia), but Albania appears to have displaced the others.
Cannabis production is the most important agricultural income generator, especially in mountainous regions. An Italian blog explains, “Cannabis plantations have grown up like mushrooms all over the country” in the last four years, in part because a new Vietnamese seed that grows quicker is being used.
According to Italy’s top anti-mafia prosecutor, Franko Roberti, cannabis trafficking from Albania to Italy increased 300 percent over the last year — and receipts are linked to financing for Islamic extremists, the Italians believe.
An onsite BBC report in December estimated the industry is worth approximately five billion euros a year, which is about half of the country’s GDP.
Heroin from Afghanistan also transits Albania on its way to Europe, and Albanian émigrés comprise a distribution network throughout Europe.
Although Rama points to a marked increase in marijuana confiscation by police, independent journalist Vincent W.J. van Gerven Oei assessed a new drug action plan prepared for the EU and concluded it won’t make a dent in prosecuting organized crime — an unsurprising weakness considering the new interior minister’s brother is an international cocaine dealer under indictment in Italy.
In a different case, a major drug dealer wanted by the Greek government for financing multiple cannabis shipments, Klemend Balili, can’t be touched, due to his connections with Socialist Party national and local officials, write Balkan Insight and CNN Greece based on police sources.
The drug trade is enabled by ubiquitous corruption marring Albanian law enforcement, justice, and politics.
A European Union study found an increase between 2014 and 2016 in citizens being expected to bribe officials — and more public hopelessness, as well.
Meanwhile, Albanian news sites are filled with bizarre accounts of both bad behavior by politicians and brazen disregard for attempts to make them accountable: Two SP mayors investigated for document fraud were protected by the Central Election Commission as was a SP parliamentarian who assaulted colleagues. At least, the deputy accused of murder in Belgium and of plotting to kill Speaker Meta eventually did lose parliamentary immunity.
New York University Professor Shinasi Rama, an Albanian-American (no relation to the prime minister), confirms, “Albania is totally and thoroughly corrupt, criminalized to the core, a mafia state.”
The country “is being used by international crime syndicates with terrible consequences for the State, its people, social values, and of course, for democracy, because the mafia only recognizes one form of rule, its own, and it wants to impose this rule over politicians as well,” he continued.
“Basically politicians are the capos of the mafia, jostling for power, because who ever loses the State loses a lot more than administrative authority,” said the international relations specialist, who helped found the Albanian Bee, an anti-establishment diaspora group.
No Accomplishments
It shouldn’t be a surprise that a morally challenged elite presiding over a cannabis kingdom have trouble producing positive economic indicators. World Bank data shows a sharp decrease in foreign direct investments between 2013 and 2015.
According to the Legatum Prosperity Index, Albania’s economic prosperity has fallen significantly since 2013, due to unemployment, poor infrastructure, and corruption.
Perhaps Albania’s saddest decline is on the United Nation’s Happiness Report, which ranks counties based on six dimensions of a nation’s life: income, life expectancy, social support systems, generosity, freedom, and trust.
While in the U.N.’s 2012 report (its first year with rankings), the country was ranked 63 out of 156, this year, Albania fell to 110.
Edi Rama has managed to accomplish something for himself, though: The inveterate opportunist promotes his felt-pen doodles worldwide, combining official visits to Berlin, Munich, and Hong Kong with exhibit openings in 2015 alone.[1]
He even got an Art in America review in February for his exhibit at a New York gallery of the same old doodles, plus printed wallpaper (of doodles), and some new, messy ceramics.
The critic wasn’t wowed, though, finding something “perverse” in contrasting the slight drawings to the reality of Albania as “one of Europe’s poorest countries… plagued with rampant corruption,” as though Rama’s ministerial office were merely “an aesthetic prompt.”
Dubious Projects, Empowering Soros
Reviewing various taxpayer-dollar-wasting programs promoted by the U.S. Agency for International Development (USAID), the National Endowment for Democracy (NED), and the U.S. embassy, especially focusing on “democracy building” over the last eight years, shows how fundamentally irrelevant they are to the country’s main problems.
Millions of dollars were spent to install high-tech digital audio recording equipment in 160 courtrooms, as part of a five-year, $9-million program implemented by Chemonics International, between 2010 and 2015. Installing trial scheduling software was another activity to improve court efficiency.
A 2013 assessment by USAID’s inspector general found a serious risk that the equipment could not be sustained since it depended on ongoing investments in server capacity and network upgrades, which Albanian public budgets could hardly afford.
In 2016, USAID/Tirana selected a new contractor, East West Management Institute (EWSI) — a training consultancy financed by George Soros in the 1990s — for a $8.8-million project, “Justice for All,” once again dedicated to improving the country’s justice system through greater transparency, accountability, accessibility bla bla bla.
At about the same time, USAID/Skopje awarded a multi-million contract to EWSI for “civic engagement” in partnership with Soros’s Open Society Foundation in Macedonia.
EWMI and Soros World maintain close connections; one of EWMI’s four directors is George Vickers, former director of international relations for the Open Society Institute.
Guess who oversees the EWSI programs in Albania and Macedonia?
Edi Rama’s ex-wife, Delina Fico, is EWMI’s director of civil society programs.
Her current partner is Bledi Çuçi, Rama’s minister of state for local issues until last month, when he was moved to a regional SP campaign position — part of a government reshuffle to satisfy EU anti-corruption demands.
Thus, USAID in the Balkans has empowered the incestuous Soros clan, embedded in the region’s socialist parties, to fly the American flag over its partisan, nepotistic activities.
U.S. Favoritism
And the U.S. government has pressured the Democratic Party to defer to the SP on important internal matters.
Last summer, Assistant Secretary of State Victoria Nuland came to Tirana to persuade Lulzim Basha, leader of the DP (who defeated Rama in the 2011 Tirana mayoral race), to give in to the prime minister regarding judicial reform in order to inspire the EU to open membership talks with Albania. Basha’s party boycotted the vote.
Nuland’s long gone, but Embassy Tirana continues to be embroiled in Albania’s partisan politics, siding with the SP, as is well documented by Luke Coffey, director of the Heritage Foundation’s Center for Foreign Policy Studies.
Among the recent fights U.S. Ambassador Donald Lu has picked, he canceled U.S. visas for approximately 70 judges and prosecutors, including the country’s general prosecutor, all DP members, none, reportedly, from the SP.
Six U.S. senators wrote to Secretary of State Rex Tillerson on March 15 asking him to investigate funds dispersed by USAID and embassy in Albania as well as Macedonia that might benefit socialist parties and policies advanced by George Soros’s foundations.
With regard to Albania, the letter says, opposition leaders believe judicial “reforms” promoted by Embassy Tirana “are ultimately aimed to give the prime minister and left-of-center government full control over judiciary power.”
Failed Experiment
Professor Shinasi Rama considers Albania over the last 25 years to exemplify a “failed experiment.”
He explains, “Albania was a guinea pig, an experiment with new forms of organization suggested, recommended, and imposed from outside.”
In the U.S., for example, various groups are organically created and privately funded, Professor Rama pointed out, but in Albania, outsiders, whether USAID or Soros, “tried to press templates on locals,” calling it civil society.
As a result of facing “international factors which were multiple and conflicting,” the professor says, Albanian politicians “started playing a double game: Cooperate by day, undo it by night. Every law that was passed, included a lot of ‘back doors.’”
Overall, the professor concludes, “There was too much desire on the part of outsiders to change the people and the State.”
Today, Shinasi Rama sees “perpetual crisis, a country that can’t solve its own problems so it’s about to be captured by criminal forces.”
Stephen Schwartz has a similar assessment of the negative impact of outside solutions, explaining that Albanian identity has always been strongly attached to the land, yet Hoxha’s forced collectivization destroyed agriculture and the peasant’s great wealth of knowledge.
“They went from Hoxha telling them how to be an Albanian to Soros telling them, ‘You have to be a European the way I tell you how to be a European,’ imposing his mentality, which has no use for religion, culture, or education,” said Schwartz, who was a Soros grantee for work on Croatia.
Schwarz said he escaped the “prescriptive materialism” of the Soros mentality, likening it to “Communist style corruption of the intelligentsia.”
What all of the Western advisers ignored is the real treasure of the region: “I said in ’87, Balkan Muslims are a precious resource for Europe. They can create a commercial Metropole like Hong Kong. What we need is a dialogue of the religious, based on the experience of co-existence and entrepreneurship,” Schwartz said. “None of this penetrated the mind of Brussels.”
“Instead, Clinton and Soros offered exactly the same thing. Prescriptive imperialists. They think only they know what is good for you because they know! You don’t know what you need… all under the U.S. flag,” the Muslim scholar sighed, ruefully.
(Our series, “Soros in the Balkans Under the American Flag,” will continue.)(Courtesay: The AMERICAN SPACTATOR)
- « Previous Page
- 1
- …
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- …
- 602
- Next Page »