Politike – Page 514 – Dielli

SOS PËR KRIJIMIN E INSTITUCIONEVE TË KOSOVËS !

August 22, 2017 by dgreca

islam-lauka-300x225

Shkruan: Dr. Islam LAUKA*/

SOS është sinjali standard i emergjencës, sipas kodit të Morsit. Përdoret, sidomos, gjatë komunikimit për t’u ardhur në ndihmë anijeve që rrezikohen të mbyten. Për fat të keq, në një situatë të tillë emergjence, është sot edhe Kosova.
Kemi hyrë në muajin e tretë që nga zhvillimi i zgjedhjeve parlamentare të 11 qershorit dhe ajo vazhdon të jetë e gojueme në ngërç politik, pa qeveri dhe pa parlament. Klasa politike kosovare po shpërdoron në mënyrë të papërgjegjshme dhe të pafalshme besimin dhe durimin e popullit të vet, duke krijuar kosto politike, ekonomike dhe financiare për vendin dhe të ardhmen e tij euro-atlantike.

Në shtator, pritet votimi i dytë për anëtarësimin e Kosovës në UNESCO, por në qoftë se nuk miratohen edhe dy ligjet e fundit që kanë mbetur, rrezikojmë seriozisht që edhe këtë radhë të dështojmë, ashtu siç dështuam para dy vjetësh. Por si mund të miratohen ligjet, kur nuk kemi parlament?

Në mungesë të institucioineve, nuk mund të bëhet as rishikimi i buxhetit të vitit 2017, që do të thotë, nuk mund të fillojë zbatimi i disa projekteve të reja, ndërkohë që rrezikohet ndërprerja e disa të tjerave, që aktualisht, janë në proces.

Pasojat negative në fushën ekonomike-financiare mund të ndjehen edhe në vitin e ardhshëm. Pa folur për boshëllëqet e mëdha që krijohen në çështjen e lobimit për njohjen e pavarësisë së Kosovës.

Këto ditë, një mik i imi që njihet si “Daja”, më kujtoi disa vargje të kohëve të kaluara që më ndonjë ndryshim të vogël, i shkojnë shumë për shtat situatës së sotme:

“Moj Kosovë, moj zojë e randë,
Krejt partitë po t’thrrasin nanë’,
Tana duen n’krye me kanë,
Krejt s’po i nxan e nja s’po e lanë!”

Ndërkohë, sinjali SOS po bie fort e më fort. Partitë politike duhet, më së fundi, të heqin dorë nga interesat e tyre të ngushta partiake e klanore dhe t’iu hapin rrugë krijimit të qeverisë dhe parlamentit. Java e ardhshme duhet të konceptohet prej tyre si vija e kuqe që kurrsesi nuk bën të shkelet.
SOS!

• Dr. Islam LAUKA, ish ambasador i parë i Shqipërisë në Kosovë

Vizat një makth i kohëve shqiptare

August 21, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) Pse dridhen shqiptarët kur u kujtohen vizat? Dhe pse për vizat e tyre debatojnë ata që nuk kanë nevojë për viza? Pse është kaq e tmerrshme për ne lëvizja e lirë? Pse duket sikur nuk na do bota? Pse u sillemi atyre kohërave që i lamë pas, me një lloj qortimi, me gishtin tregues? Kujdes? Se ua kyçim derën prapë?, etj. Janë ca pyetje që nuk i jep dot përgjigje një opinion gazete. Pasi është tepër e makthshme puna jonë me vizat dhe perëndimin. Ndërkohë që plot të tjerë, shqiptarë, as që donin t’ia dinin për to. Për të mos thënë as që nuk ia pirdhte menderja. Merrnin malet. Dhe fatkeqësia më e madhe e jona sot, qëndron tek një fakt, historia e jetëve të humbura maleve dhe metropoleve. Tek ajo heshtja klasike e shtetarëve në lidhje me qytetarët e humbur, rrahur e përdhunuar, tek qytetarët e ikur. E ku e shumta pret normalisht asimilimin në grek, italian, gjerman etj. Në fund të fundit aty jetojnë. Kushedi se sa jetë të humbura ka atyre maleve me roja e borë. Kushedi se sa jetë të humbura ka dallgëve të detit. Apo metrove ku njerëz të thjesht, shqiptarë, e vetmja gjë që kishin mësuar përmendsh. Dhe dinin të bënin. Për të pasur pak lejueshmëri civile, ishte azili politik.

Eh vizat… një makth i kohëve tona.
2) Në tetorin e vitit 2010, Europa vendos që shqiptarët të udhëtojnë në vendet e rajonit pa vizë. Koha e Tanja Fajonit, eurodeputetes sllave. Qe një votim thuajse unanim, me shumicë, për arsyen e thjeshtë se perëndimi na konsideron pjesë të vetes, gjymtyrë organike. Edhe pse paradokset shqiptare nuk kanë të mbaruar. Në kohën e mbretërisë përshembull, lëviznim pa vizë, mjaft të kishe pasaportë. Kurse në kohën e blloqeve, i ndërtuam një mur perëndimit. I bëm karshillëk me bunkerë e garën e armatimit. Me luftën e klasave dhe planet pesë vjeçare. Por gjithmonë me një vullnet të imponuar nga lart. Asnjëherë atë të shqiptarëve. Ne ishim njëfarësoj ushtarë të devotshëm të një armiku fantazmë. I cili në vetvete ndërtonte rrugë, shtëpi, ekonomi, ushtri…, shtet. Kurse ne ideollogji. Katërcipërisht të bindur se në hënë shkohej me atë dhe punën vullnetare. Kurse perëndimi po njësoj. E fundit fare, kur nuk e do ti shtëpinën tënde, si do të ta dojë ai tjetri? Deri sa një ditë shqiptarët, buzë plasur, ia bën në kokë regjimit dhe morën kush malet e kush detin.
Pra ku shqiptarët popull. Dhe ku ata që impononin vullnet.
3) Në demokraci perëndimi erdhi sërish, ofroi sa mundi. Megjithëse shqiptarët, ata që deri dje pra impononin vullnet, ua vodhën ndihmat. Kurse vizat i kthyen në biznes, që për kohën ishin një fitim kolosal. Besoj se nuk ka familje shqiptare (e kam fjalën nga ato që ikën) që nuk ka paguar për të marrë një të tillë. Nuk ka njeri që nuk e di se sa privilegj ishte marrja e një vize. Se sa pushtet i jepte kjo sekserit. Madje ky shikohej si shenjt, edhe pse vidhte e pasurohej me të drejtën civile të qytetarit të shekullit të elektronikës, për të qënë i lirë.
Një që jepte viza, vriste e priste.
Ai sigurisht punonte në shtet. Ai sigurisht punonte në një dikaster. Shtetarët shqiptarë dhe dikasteristat thonë edhe sot miku im, për iks apo ypsilon ambasador. Këtu bëjnë pjesë edhe ata që punonin në ndonjë organ shtypi. Shtypistat kishin privilegj ambasadat. Edhe këta si shtetarët miku im thonë për iks apo ypsilon ambasador. Ky koncepti i mikut ndër shtetistat shqiptarë, sidomos kur përjeton fushën e ligjit apo marrëdhënieve ndërshtetërore, vendesh etj., është sa bajat po aq dhe demode. Një mburrje nga soji i atyre që imponojnë vullnet. Nga soji nga ata rrjedhin.
Kujdo intelektuali salce nga koha e Enverit, aq i bënte se si duhej të funksiononte ligji, shteti. Aq më shumë emigrantë të kishte, aq më tepër viza. Aq më tepër fitim. Madje edhe shefave u sugjerohej lufta e ashpër.
Edhe sot janë pikërisht po këta…, që edhe pse vazhdimisht dështojnë duan të të imponohen. Ata nuk kanë nevojë për viza. Janë në rregull vet. Rrezik, për vete, kanë edhe nënshtetësi amerikane.
4) Po njerëzve u dhemb… u kujtohen kaparet, pagesat, lekët borxh, malet, gomonet, trajlet e kamionëve të mëdhenj. U kujtohen ndarjet, vetmia. Kthejnë kokën, shohin atë rrugicën, hyrjen e pallatit, apo atë stacion autobuzi kur ikin herët. Si si e lanë dike motak dhe se sot ai është bërë burrë. Se si djali i një fqinji iku, e nuk dihet më se ku është. Ndjejnë ethet e doganës, policit, vulës. Një lloj sikleti që nuk e meritojnë.
Ata vet si qytetarë i kanë të gjalla këto, ndaj dridhen. Dhe bëhen si të dytë. Por ata tashmë edhe e dinë, ironi fati është viran’ja jetë. Kanë ikur dhe do ikin. Thjesht e për një të vetme arsye se, për vizat debatojnë ata që nuk kanë nevojë për viza. Ata që dështuan. Bëhen si të dytë se e dine se prapë, sado ta quash hero një shtetar, sado vandal një tjetër, si i pari si i dyti mbajnë po të njëjtën erë. Atë të halesë.

FADIL PACRAMI- BILAL XHAFERRIT:”TË KEMI PUSHKATUAR BABANË….JE ARMIK!”

August 19, 2017 by dgreca

KUSH ISHTE FADIL PAÇRAMI DHE SI I THA BILAL XHAFERRIT “TË KEMI PUSHKATUAR BABANË. EDHE TI JE ARMIK!”/ NE FOTO:BILAL XHAFERRI/

Në Foto: Fadil Pacrami/

– Një kujtim i padëshiruar/

Në Foto:Autori i shkrimit, Kolec Traboini, student 1973/

Nga KOLEC TRABOINI/Një portal ka faqosur një shkrim në përpjekje për ta humanizuar figurën e kuadrit të lartë komunist Fadil Paçramit, për ta bërë gjoja më njerëzore këtë kuadrovik të ngulfatur, pjesë e strukturës shtypëse të diktaturës së Enver Hoxhës. I dhashë këtë gjegje portalit: Për ta kuptuar se kush ishte Fadil Paçrami, mjafton të rikujtoni mbledhjen e Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artisteve kur diskutohej romani i soc – realizmit skematik “Dasma”, kur duke marrë në mbrojtje autorin, në mes të mbledhjes së hapur, ju vërsul shkrimtarit Bilal Xhaferri me këto fjalë:

“Të kemi pushkatuar babanë. Edhe ti je armik!”.

Kjo shprehje e tij cinike, e egër, vrastare, ti thuash të birit të kemi pushkatuar atin, aty nga presidiumi ku tundej e shkundej si aga, e tregon më së miri çfarë njeriu i ulët e megalloman ka qenë Fadil Paçrami. Asnjë mëshirë njerëzore nuk kish në shpirtin e tij. Ai veç artist e shkrimtar nuk mund të ishte. Sepse arti fjalës nuk ka të bejë në asgjë me hanxharin e kasapit.

E kam takuar rastësisht në Minierën e Tuçit, ku kisha shkuar për një shkrim në gazetën “Zëri i Rinisë” se e kisha punë praktike gazetarie në kohën që isha student në Universitetin e Tiranës. Fadil Paçrami ishte tek gryka tunelit ku seleksiononte mineral. Më pa, po jo në sy. Mua afrua me një gur në dorë e më tha se çfarë kualiteti i mirë ishte minerali. Mu zunë sytë kur mu kujtua Bilal Xhaferri, por nuk fola asnjë fjalë. Librin e Bilalit që ma kishte dhuruar bashkë studentja Zenepe Çekrezi (Luka), i kisha grisur kapakun dhe emrin e Bilal Xhaferrit dhe e ruaja të fshehur në një valixhe druri të kyçur poshtë krevatit në Qytetin “Studenti” të cilën ma kishte punuar një komshi në Shkodër, Zefi, vëllai i Don Nikoll Mazrrekut i njohur me pseudonimin e famshëm Nik Barcolla.

Për mua që shkruaja tregime ishte një manual artistik për mënyrën se si duhej kërkuar e gjetur e bukura në jetë e si duhej mishëruar në art. E dija se po t’ma gjenin do të më përjashtonin nga Universiteti e madje punët do të venin keq e më keq. Po vazhdoja ta ruaja si një relikë e çmuar. Ishte ushqimi im i përditshëm shpirtëror ashtu si “Vërshimet e lumenjve të Konstandin Paustovskit dhe tregimet me shi të Minelaos Ludemis.

Atë çast kisha parasysh librin e fshehtë të Bilal Xhaferrit të arratisur në Amerikë. Kisha parasysh edhe persekutorin e atij që e adhuroja si shkrimtar. E kisha urryer kur anatemonte si të ishte një Zeus shkrimtarin Bilal Xhaferri, i rritur jetim e me sakrifica, talentin e madh, shpresën për një art të lirë e sublime që dilte nga shpirti. Tani ai, Fadil Paçrami, persekutori, ishte kthyer në një grusht njeri në pritje të fatit të vet të gremisur.

Atë çast e mëshirova shpirtvogëlsinë e tij sepse tashmë edhe ai ishte asgjë më shumë veç një viktimë e makinës shtypse komuniste, të asaj monstre e cila, meqë nuk u ngop me gjakun e popullit, kishte nisur të hante edhe bijtë e vet. I ktheva krahët e ika. Ish kthyer në kufomë e gjallë ky njeri që kërkonte ti kthente në kufoma të tjerët.

Ky pra ishte intelektuali komunist Fadil Paçrami.

I harruar qoftë kujtimi i tij!

18 gusht 2017

Ditari Shkencor Arbëria

August 18, 2017 by dgreca

Besmir Buranaj Hoxha dhe Dael Dervishi jane dy konceptuesit dhe themeluesit e ditarit shkencor “Arbëria” me qëllim për të zhvilluar një debat profesinal midis akademikëve dhe shkencëtarëve shqiptar. Sipas tyre kjo formë është efikatësë për shpërndarjen e dijes, rritjes së edukimit dhe ngritjen e imazhit të Shqipërisë sipas standarteve parimore.

Besmir Buranaj Hoxha është një shkenctar studiues pranë Universitetit të Teksasit në Austin duke u specializuar në lëngjet për cpimin e puseve, automatizimin e lëngjeve dhe mekanikat shkëmbore. Ai është i dipllomuar në kimi me bazë inxhenjerike dhe ka master në Operation Research. Gjithashtu, ai është një këshilltar Teknik pranë PetroFluids shpk, një shoqëri e specializuar në shërbime teknike në fushat e naftës, studime fixibiliteti Teknik dhe projekte planifikimi. Në kohën e lirë, Besmiri është recensor për JGNSE, MDPI Journal dhe redaktues për revista të të ndryshme shkencore ndërkombëtare.

Dael Dervishi është ish-Drejtori Ekzekutiv i Agjencisë Kombëtare të Burimeve Natyrore në Shqipëri. Në rolin e tij Z. Dervishi ka mbikëqyrur shfrytëzimin e burimeve natyrore të Shqipërisë duke përfshirë minierat, hidrocentralet, dhe naftën. Me profesion jurist, ai ka qenë më parë Sekretar i Përgjithshëm pranë Ministrisë së Ekonomisë, Tregtisë dhe Energjitikës. Z. Dervishi është tani pjesë e programit të McCain Institute në Washington DC, Next Generation Leaders.

Intervista me Besmir Buranaj Hoxha dhe Dael Dervishi

Bisedoi: Ermira Babamusta

Si lindi ideja për revistën shkencore?

Dael Dervishi: Ideja ishte e Besmirit dhe mua më pëlqeu shumë, pasi në Shqipëri ka një vakum profesional dhe shkencor në lidhje me diskutimet e kësaj natyre. Kështu që kjo ide do të kontibuonte për të çuar përpara inavacionin dhe shkencën në vendin tonë

Besmir Buranaj Hoxha: Tema për ditarin shkencor shqiptar lindi kur unë me Daelin po shkruanim artikullin tonë të parë (të përbashkët) sa i përket teknologjisë së transformimit të mbetjeve në karburant. Unë vura re qe shumica e publikimeve që janë shkruar nga ana shkencore (brenda Shqipërisë) jan shkruar tek disa revista të panjohura edhe të shpërndara. Madje, edhe shumica prej tyre nuk ishin shkruar në standard të lartë sa i përket strukuturës edhe shkrimit të një publikimi të tillë shkencor. Duke marrë parasysh që problemi më i madh ne Shqiperi është “brain drain”, propozova idenë që të krijonim një revistë shkencore ku shkrimet shkencore ose teknologjike sa i përket Shqipërisë, të jenë tek një revistë ku redaktorë dhe recensues të jenë profesionistë nga çdo lloj industrie, plus edhe disa te jenë profesionistë të njohur, shqiptarë edhe të huaj. Kështu, kjo krijon mundësinë që shkrimet sa i përket Shqiperisë të jenë në një revistë me arkivën e saj dhe në të ardhmen, kush do të kërkojë për një shkrim profesional me besueshmëri, mund të kërkoj tek revista dhe arkivat e saj.

Cilat fusha do përfshishen në këtë Journal?

Besmir Buranaj Hoxha: Kjo është pjyete me vlerë. Duhet të bëjmë një studim ku të shqyrtojmë se cila do të ishte tema më me vlerë për Shqiperinë. Por në përgjithësi, inxhenjeri, shkencë, kimi, biologji, mjedsi, mjeksi dhe pse jo albanologji, e kam me shumë pasion këtë të fundit dhe me është bërë kërkesë nga disa alabanlogë nga çdo anë e botës. Per shembull, jemi duke bërë një shkrim tjeter me disa studiues shqiptarë ne Amerik sa i perket ADN-së Shqiptare, duke përcaktuar edhe disa ADN tek disa fise Shqiptare

Çfarë roli luan edukimi në zhvillimin dhe nxitjen ekonomike në vend?

Dael Dervishi: Edukimi, përvec se një e drejtë njerëzore, është edhe një e mirë publike. Edukimi duhet të nxitet dhe inkurajohet në të gjitha format e mundshme, qoftë brenda apo jashtë sistemit arsimor. Kjo revistë është një formë fantastike për te shpërndarë dije.

Cili është qëllimi dhe synimi i këtij projekti?

Besmir Buranaj Hoxha: Të rrisim nivelin profesional në Shqipëri. Të risjellim brain-gain, se paku në publikime serjoze me besueshmëri. Ka shumë shkrime nëpër portale që janë qesharake edhe jo serioze. Me tepër, ka shumë shkrime në internet të shkruar nga dashakeqës që prishin imazhin e Shqipërisë. Për shembull, në Wikipedia shumica e faqjeve sa i përket Shqipërisë (ato të shkurara në Anglish) janë krijuar nga Serbë ose Sllavë te ndryshëm që japin pamje jo aq të mirë dhe nga një këndvështrim jo-shqiptar. Vetëm shumë pak njerëz e dinë kete çeshtje. Të rinj shqiptarë në disaporë i lexojnë dhe i besojnë këto perralla gjoja sikur janë të vërteta edhe kjo duhet të ndryshojë.

Çfarë ju nevojiet për realizimin dhe suksesin e këtij projekti? Si mund të angazhohet komuniteti shqiptar?

Dael Dervishi: Kjo revistë është një formë debati shkencor i hapur për të gjithë profesionistët e fushës. Ne do të nxisim zhvillimin e këtij debate brenda dhe jashtë Shqipërisë. Gjëja kryesore që nevojitet është pasioni, pastja cdo rezultat tjetër do të vijë vetë.

Besmir Buranaj Hoxha: Ky projekt eshtë i vështirë, por mund të bëhet. Disa revista ndërkombëtare që unë marrë pjesë (jam redaktor dhe recensues tek disa revista) janë për tu marrë si shembull. Edhe krijuesit e këtyre revistave do të na ndihmojnë në punën tonë. Madje do kemi edhe ndihmë nga profesionistë (si per shembull Meti Tmava) nga Amerika që do të na ndihmojë që të krijojmë database për arkivat.

Cilat janë disa nga aktivitet që keni marrë pjesë në Amerikë për kauzën shqiptare?

Besmir Buranaj Hoxha: Shumë te tilla. Ato me afër zemrës time jane te komunitetit tim në Houston, Arberia. Pastaj është parada shqiptare ku marrim pjesë çdo vit me shoqatën Albanian Roots. Kur kam më shumë kohë, përpiqem të marr pjesë tek shoqata AACL e Joe DioGuardi.

Cilat janë disa nga arritjet tuaja me të cilat ju krenoheni?

Dael Dervishi: Kam krijuar një familje të mrekullueshme dhe tashmë janë bërë disa muaj që jam larg saj. I përmalluar, në këtë moment kjo më duket arritja ime më e madhe.

Besmir Buranaj Hoxha: Kam marrë pjesë në lojrat ndërkombëtare në not dhe përfaqësuar Shqipërinë në 2010 – European Swimming Championships. Gjithashtu edhe kontributin tim tek sporti i Hendbollit, Basketbollit, edhe Futbollit. Mbi te gjitha, sportin e kam në zemër edhe të parin përpara çdo profesioni tjeter.

Mesazhi juaj për diasporën dhe Shqipërinë.

Dael Dervishi: Personalisht mendoj që ndryshimi pozitiv më i madh, Shqipërisë do ti vijë vetëm falë diasporës, pasi kjo më duket kategoria shqiptare me më shumë atdhe-dashuri.

Besmir Buranaj Hoxha: Shqiptar mos rri, po duku! Veprimet jehojnë më shumë se fjalët.

Kryeministër në çekuilibër!

August 18, 2017 by dgreca

Nga Enver Bytyçi/ Ekuilibri është raport midis sasisë dhe cilësisë. Kualiteti lidhet me aftësitë, talentin, trajnimin, kuantiteti me masën si volum. Ekuilibri është gjithnjë rezultat logjik dhe logjizmi është përherë produkt i disa principeve të pranuara nga shoqëria. Në këto dy-tri fjali u përpoqa të përmbledh idenë e ekuilibrit, si një domozdoshmëri për harmoninë shoqërore. Por me keqardhje vërej se kryeministri i Shqipërisë, zoti Rama, e ka humbur ekuilibrin, e ka kaluar masën, është shndërruar në një lider çekuilibrues në politikat e brendshme dhe ato rajonale e të jashtme në përgjithësi. Kjo ndodh se ne kemi një kryeministër pa parime, pa asnjë lloj principi. Në emër të liberalizmit ai i ka fshirë të gjithë kufijtë e sjelljes së tij formale e joformale. Brenda vendit ka prishur ekuilibrin që krijon ligji e shteti me qytetarin. Shteti për të është një sllogan, që shërben si maskë e si propagandë. Sepse shteti praktikisht është vetë Edi Rama. Ai vret, pret e falë kë të dojë e si të dojë! Ai planifikon fonde, investime e shpenzime sipas dëshirës së tij personale, madje në shkelje të kushtetutës amendon dhe buxhetin e shtetit pa pyetur për parlamentin. Ai përcakton kush duhet dënuar e kush duhet falur, kush duhet persekutuar e diskriminuar e kush duhet të favorizohet me tendera, para publike e gjithçka tjetër. Çdo lider është i prirur të vendosë autoritetin e tij personal mbi ligjin dhe interesat e shtetit, por prishja e ekuilibrit shtet-lider, shtet-qytetar si në këtë qeverisje zor që të ketë ndodhur ndonjëherë në historinë e shtetit shqiptar. Më e rrezikshmja ndër të gjitha është prishja e ekuilibrit rajonal.Të vetmit udhëheqës të rajonit të Ballkanit Perendimor që luftojnë për të krijuar politikisht e ekonomikisht një Jugosllavi të Re janë Edi Rama dhe Aleksandër Vuçiç. Asnjë lider tjetër ballkanik nuk është kaq entuziast sa këta të dy. Vuçiç është legjitim dhe në hullinë e ekuilibrit të vet gjeopolitik në këtë rrugë. Ndërsa Rama ka prishur edhe atë ekuilibër të krijuar rastësisht apo qëllimisht të pasviteve 1960, të cilin e kishte krijuar diktatura komuniste. Eshtë adresuar te përvoja e viteve të para të Luftës së Dytë Botërore, kur Shqipëria dhe Jugosllavia gati u bashkuan në një shtet federativ. Marrëdhëniet e ngusta Rama-Vuçiç kanë shkuar përtej pritshmërive të sponsorëve të kësaj lidhjeje. Fuqi të Mëdha dhe shtete të rëndësishme e me kontribut të jashtëzakonshëm për ekzistëncën e kombit shqiptar kanë filluar të tronditen nga ajo çfarë po ndodh në marrëdhëniet Tiranë-Beograd. Ambasadori i SHBA-ve në Prishtinë dje deklaroi se për SHBA-të kufiri i Kosovës është përcaktuar në vitin 2008, dmth kur edhe u shpall pavarësia e Kosovës, duke i dhënë përgjigje kështu deklaratave të Beogradit për ndryshimin e kufijve të Serbisë me Kosovën. Ndërsa Edi Rama i sponsorizuar nga qarqe të tjera ndërkombëtare gati sa nuk u shpreh solidar për të lehtësuar dhimbjet e mikut të tij, Aleksandrit, dhe për të bërë kurban për këtë një pjesë të territorit të Kosovës. Kjo sjellje çekuilibruese, e cila do të hapte kutinë e pandorës dhe do të sillte një konflikt të ri në Ballkan, ka shkaktuar kokëdhimbje të mëdha në Perendim. Dhe natyrshëm shqetësimi vjen nga prishja e ekuilibrave, një politikë kjo qorre, e cila e çon Shqipërinë drejt një pasigurie totale. Liderët shqiptarë të mëparshëm kanë patur difektet, sukseset e mossukseset e tyre në këto 27 vite postkomunizëm, por asnjëri prej tyre nuk ka guxuar të prishë harmoninë e sjelljes në parim në asnjanësi të Shqipërisë me vendet fqinjë. Sigurisht që asnjëri prej tyre, në kushte shumë më të pafavorshme, nuk ka mundur të shmangë të gjitha konfliktet, por çakordimin diplomatik të kësisoj e ka realizuar vetëm kryeministri i sotëm dhe kjo ka ndodhur thjesht për atë se kemi një kryeministër pa masë, pa ekulibër, pa parime, pa norma, pa rregulla, të shfrenuar në të gjita pikëpamjet. Kemi gjithashtu kryeministrin që meritojmë, kryeministrin e atleteve, por jo të parimeve, kryeministrin e xhinseve në samite me protokoll, por jo edhe kryeministrin e ekuilibruar. Kemi kryeministrin e batutave pa fund, por jo edhe kryeministrin serioz që shqetësohet seriozisht për fatin e kombit të vet e të qytetarëve të tij. Kemi kryeministrin urdhërave për ndëshkime kolektive si në kohëne Mehmet Shehut, por jo edhe kryeministrin që krijon harmoni midis shtetit e qytetarit, midis ligjit dhe shkelësit të tij. Nuk kemi parë gjë akoma!