Nga Rafael Floqi/

Memorial day, Dita e Përkujtimit të të rënëve e njohur ndryshe si Dita e Dekoratave, është një festë federale në Shtetet e Bashkuara të Amerikës që zhvillohet çdo vit në të hënën e fundit të majit. Kjo ditë është kushtuar për të nderuar dhe kujtuar ushtarët që kanë humbur jetën në shërbim të vendit të tyre. Historia e Ditës së Përkujtimit fillon pas Luftës Civile Amerikane, ku komunitetet filluan të organizojnë ceremoni lokale për të dekoruar varrezat e ushtarëve me lule. Me kalimin e kohës, kjo traditë u bë më e organizuar dhe më e përhapur, derisa u bë një festë zyrtare kombëtare në vitin 1971.

Në këtë ditë, shumë njerëz vizitojnë varrezat dhe monumentet, veçanërisht ato që janë dedikuar për ushtarët e rënë, për të vendosur flamuj dhe lule si shenjë respekti dhe mirënjohjeje. Parada dhe shërbime fetare janë gjithashtu pjesë e zakoneve të Ditës së Përkujtimit, duke pasqyruar frymën e bashkimit dhe kujdesit ndaj atyre që kanë sakrifikuar aq shumë për lirinë.

Dita e Përkujtimit është gjithashtu një kohë për reflektim personal dhe kolektiv mbi vlerat e demokracisë dhe paqes. Ajo na kujton se liria dhe siguria që shijojmë sot janë rezultat i sakrificave të atyre që kanë shërbyer me guxim dhe devotshmëri.

Në fund të ditës, Dita e Përkujtimit nuk është vetëm një ditë pushimi, por një moment për të shprehur mirënjohjen tonë më të thellë ndaj heronjve që nuk janë më me ne, por që do të mbeten përgjithmonë në zemrat dhe historinë e kombit.

Por edhe shqiptaro amerikanët kanë pasur një kontribut të rëndësishëm në ushtrinë amerikane gjatë Luftës së Parë Botërore dhe Luftës së Dytë Botërore. Në total, 8,414 shqiptarë luftuan për ushtrinë amerikane në këto dy konflikte. Këta shqiptarë kanë dhënë ndihmesën e tyre në luftën kundër pushtuesve dhe për të mbrojtur vlerat demokratike. Emrat e tyre janë zbuluar pas një pune të vështirë në arkivat amerikane. Kjo është një histori e lavdishme e kontributit të shqiptarëve në luftën për liri dhe paqe.

Një shembull i njohur është Agim Ramadani. Ai ishte një shqiptar që luftoi në Luftën e Dytë Botërore dhe u bë një hero i njohur në betejën e Iëo Jima. Agim Ramadani ishte një nga ushtarët e Korpusit të Marinës së Shteteve të Bashkuara dhe u shqua për trimërinë dhe guximin e tij në këtë betejë të vështirë. Për shpërblim, ai mori Medaljen e Lavdishme të Marinës. Historia e tij është një dëshmi e kontributit të shqiptarëve në luftën për liri dhe demokraci Sigurisht! Një tjetër shembull i njohur është Besim Sahatçiu. Ai ishte një shqiptar që luftoi gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe u bë një hero në betejën e Normandisë. Besim Sahatçiu ishte pjesë e forcave të aleatëve dhe luftoi kundër pushtuesve nazistë. Ai tregoi guxim dhe trimëri në këtë betejë të rëndësishme. Për kontributin e tij, ai u nderua me Medaljen e Lavdishme të Ushtrisë Amerikane. Historia e tij është një dëshmi e përkushtimit të shqiptarëve ndaj lirisë dhe paqes.

Të veshur me uniformën e ushtrisë së SHBA-ve, sot përkujtohen tre shqiptaro-amerikanë që dhanë jetën për Amerikën. Tre prej tyre, të cilët humbën jetën në Irak janë Nicholas O.Cherava, Ervin Dervishi dhe Gentian Marku.

Nicholas O. Cherava- ishte aq krenar për origjinën e tij shqiptare, sa që kishte bërë tatuazh një flamur shqiptar në gjoks. Ai ishte një detar ashtu si babai i tij ishte detar. Babai i tij ishte i korporatës Thomas Robert Oresti Cherava.

Duke u rritur në Ontonagon, Michigan, nëna e tij kujton kur në moshën 8 vjeç, ai i kërkoi asaj të blinte një flamur më të madh amerikan. “Ai ishte gjithmonë patriot,” tha ajo. Nicholas O. Cherava u vra nga një bombë afër Karmah, në Irak, më 5 tetor 2005. Ai ishte 21 vjeç.

Ervin Dervishi- I përshkruar si “Mërguesi shqiptar që vdiq një hero në Irak”, Ervini mbërriti në Amerikë me prindërit e tij, Kujtim dhe Shpresa Dervishi dhe vëllain e tij Saimir, për në Teksasin e Veriut, në prill 1999, pasi fitoi llotarinë kombëtare të emigracionit.

Lindur dhe rritur në Tiranë, ai përqafoi me entuziazëm atdheun e tij të ri. Ai donte të luante futboll dhe bashkë me vëllain e tij ishte aktiv në Programin e eksploruesve të Departamentit të Policisë Waxahachie.

Ervini iu bashkua ushtrisë në tetor 2002 dhe shërbeu në Irak gjatë operacionit Liria e Irakut. Ai ishte atje kur Sadam Huseini u kap në fund dhe u arrestua. Ai pritej të kthehej në shtëpi në nëntor 2003, por kthimi i tij u shty për në prill 2004. Ai kurrë nuk u kthye. Dervishi u vra, më 24 janar 2004, gjatë një patrullimi luftarak në Baji, Irak.

Pas shërbimit ushtarak ai dëshironte të bëhej oficer policie në mënyrë që t’i shërbente komunitetit të tij lokal. Për të gjithë që e njohën, ishte një lamtumirë shumë e vështirë.

“Ai erdhi këtu një djalë. Ai la këtu një burrë. Dhe ai vdiq një hero”, tha vëllai i tij Samiri, i cili ishte 19 vjeç në atë kohë.

Gentian Marku ishte vetëm 14 vjeç kur emigroi në Shtetet e Bashkuara. Ai kreditoi transferimin në Amerikë me ndryshimin e tij nga një adoleshent problematik në një anëtar të ngritur të shoqërisë. Kalimi në Amerikë e shndërroi atë nga një adoleshent që krijon probleme në një person të respektueshëm dhe të përgjegjshëm. Ai nuk do të kishte shkuar aspak në Irak, nëse do të ishte e mundur që ai të bëhej oficer policie në Warren. Sidoqoftë, kishte një kufi moshe dhe ai duhej të priste derisa të bëhej 21-vjeç. Gentiani vendosi të bashkohej me marinsat në vend të kësaj.

Pak marinsa kanë veshur uniformën e tyre me aq krenari sa Gentiani. “Pjesa më e mirë për të qenë një Detare është nderi që shoqërohet me të”, shkroi ai në faqen e internetit të Departamentit të Mbrojtjes. Gentian Marku, ishte 22 vjeç, kur u vra nga veprimi i armikut në provincën Anbar, në Fallujah. Ishte Dita e Falënderimeve, 25 Nëntor 2004.

Gentian ishte fëmija i vetëm i Zef dhe Sate Marku. Ai u varros në fshatin e tij të shtëpisë Piraj,në Lezhë 40 milje në veri të kryeqytetit, Tiranë, në Shqipëri. Me propozimin e Kryeministrit të atëhershëm shqiptar, ai u shpall Martir i Kombit. Dale Malesh, një oficer i burimeve policore në shkollë e kujton me shumë dashuri kur fliste me gazetarët. Gentian ishte “një fëmijë i shkëlqyeshëm dhe një Amerikan i shkëlqyeshëm”,

Eshtë traditë që në një ceremoni solemne të hënën, me rastin e Ditës së Përkujtimit, Presidenti i vendit zhvillon homazhe për të nderuar amerikanët e rënë në luftë. Ai vendos kurora me lule në varrezat kombëtare të Arlingtonit, qytet shumë pranë Uashington DC-së. Udhëheqësi amerikan përkulet përpara varrin të Ushtarit të Panjohur.

Gjithashtu, Dita e Përkujtimit është një kohë për të promovuar paqen dhe të kuptuarit ndërmjet njerëzve të ndryshëm. Shumë organizata dhe grupe marrin pjesë në iniciativa që synojnë të ndërtojnë ura dialogu dhe mirëkuptimi, duke përkujtuar se sakrificat e bëra nga ushtarët e rënë janë për një botë më të mirë dhe më paqësore.

Në fund, Memorial day është një kujtesë e fortë se liria dhe vlerat për të cilat ushtarët luftuan dhe dhanë jetën e tyre, duhet të ruhen dhe të vlerësohen çdo ditë, jo vetëm në këtë ditë.

Kujtojini dhe nderojini.

Prof.asoc.dr. Myrvete Dreshaj-Baliu/

(Me rastin e 77-vjetorit të lindjes)

I jam rikthyer edhe njëherë vëllimit të parë poetik të Profesor Agim Vincës, “Feniksi”, pasi e kisha lexuar herën e parë si studente, me qëllimin njohës dhe herën tjetër si studiuese, me qëllim tipologjizues. Leximi i fundit është lexim personal dhe kërkues brenda po të njëjtit tekst, përkatësisht ribotim, por tash e nxitur prej paradigmash të tjera.

Se arti i mirëfilltë është i gjithëkohshëm e dëshmon edhe guximi i studiuesit e poetit, Profesorit tim Agim Vinca, për të risjellë botimin e vëllimit të parë poetik, jo brenda kolanës së vëllimeve të përzgjedhura, po në një vëllim të veçantë, si këtu e pesëdhjetë e ca vjet më parë, prapë Feniksi, pikërisht si simbolika e rilindjes prej hirit të tij.

Në art njeriu gjithherë merr dhe jep nga vetvetja, i trembet atij, sidomos si krijues e studiues, e përjeton, ekzaltohet dhe tretet brenda tij. Në rini përhumbja në të, mendohet se është më e madhe, është mosha që flet dhe krijon marrëdhënie me artin, po kur ndjenja dhe arti ecin paralelisht, nuk njohin moshë fizike, por njohin moshën e përjetësisë. Kështu na vije edhe sot ky ribotim i vëllimit të parë poetik i Profesor Agim Vincës.

Janë tre përbërës që dalin në plan të parë në këtë vëllim: poezia e vendlindjes (brenda së cilës hyn edhe poezia e peizazhit); poezia e dashurisë, dhe si poezia e protestës (një cikël më heterogjen, brenda të cilit hyjnë edhe poezia e mendimit, poezia sociale, poezia autobiografike dhe poezia përkushtuese).

Duke qenë krijues i frymëzuar prej letërsisë që krijohej në Shqipëri dhe në Kosovë, Profesor Agim Vinca në poezinë e këtij vëllimi të parë, përveç modeleve të krijuesve të traditës, ka rimarrë me sukses edhe modelet e bashkëkohësve të tij: Dritëro Agollin, në poezinë e motiveve të vendlindjes; Ismail Kadarenë, në ciklin poezive për dashurinë dhe bashkëkohësit Azem Shkrelin, Din Mehmetin e të tjerët, në ciklin e poezive të mendimit dhe të protestës.

Vëllimi hapet me tekstin poetik “Në vend të biografisë“, një poezi që krijuesin tonë e ofron me frymën tipike agolliane dhe shkreliane të rrëfimit autobiografik në letrat shqipe, por reflektimin simbolik e estetik të saj e mbajnë edhe disa poezi të tjera dhe madje poema “Vargje për Veleshtën”. Ndërsa në një nga ciklet më të arrira të tij me motive dashurie, tash do të mbështetet fort jo vetëm në motivet kadareane, por edhe në teknikën e vargut, sigurisht jo pak të ndikuar nga poezia ruse e viteve ’30, po duke krijuar njëkohësisht individualitetin estetik të tij, me ngjyresat emocionale, muzikalitetin e ritmin e brendshëm, me detajet dhe me figuracionin përgjithësisht.

Brenda këtij vëllimi do të shquhen edhe poezitë, të cilat janë arritje letrare e identifikueshme me emrin e poezisë rinore të tij: “Letër Zotit”, “Vargje të shkruara në autobus”, “Hakmarrje”, “Letër vëllait” etj., sikur janë edhe shumë poezi mbamendëse të krijimtarisë së tij: “Feniksi fluturoi përsëri”, “Anës liqenit”, “Baladë kurbeti”, “E kujtoj mësuesin”, “Histori dhe dashuri”, “Atë ditë nëntori binte shi” etj.

Nuk e di a mund të thuhet se përfaqësuese tipike e botës shpirtërore identitare të Profesor Agim Vincës është poezia e censuruar “Letër vëllait”, brenda një vëllimi ku gjenden edhe poezi që përfundojnë me po këtë ndjeshmëri si mesazh “mos më mbështillni me qefin po me flamur”(37), apo “është gjaku që thërret” (45), etj., e megjithatë ajo në kontekstin historik dhe estetik sikur përmbledh disa nga përbërësit motivues dhe artistikë të gjithë poezisë së tij. Kjo poezi e ka nxitur mendimin dhe kureshtjen time edhe për një aspekt tjetër. Kritika shqipe e viteve të fundit i ka dhënë mjaft rëndësi letërsisë së krijuar në burg dhe natyrisht ka zbuluar vlera të panjohura të saj, por asaj i takon të merret edhe me krijime artistike të autorëve që kanë arritur të botojnë veprat e tyre, e megjithatë nga ato u janë shkëputur poezi, tregime, kapituj, fragmente romanesh etj., si kjo poezi e Profesor Agim Vincës, me të cilat sigurisht kritika shqipe do të duhej të merrej një ditë.

Si në ciklin e parë të këtyre poezive ashtu edhe në të dytin a të tretin, ngrenë krye edhe disa mendime, të cilat shquajnë guximin qytetar dhe estetik të këtij krijuesi dhe madje të brezit të tij, përfaqësuesi më tipik i të cilit ishte dhe vazhdon të mbetet. Në të vërtetë studiuesi, poeti dhe eseisti Profesor Agim Vinca me qasjen e tij ndaj zhvillimeve kombëtare për shumë dekada ka qenë dhe ka mbetur Feniks i letrave shqipe.

Ambasador Flamur Gashi/

Në çdo qytet të Dardanisë, Maqedonisë, në Preshevë, Medvegjë, Bujanoc, në Malit të Zi dhe kudo ku ka dhe jetojnë shqiptarë është meritore të ketë shkolla, rrugë, sheshe dhe shtatore me emrin e themeluesit dhe përhapësit të arsimimit kombëtar në këto anë.

Si çdo datë të lindjes së tij, në mirënjohje të thellë kujtojmë atë që mundësoi hapjen e shkollave shqipe në Dardani dhe në trojet e tjera etnike shqiptare, të mbetura jashtë Shqipërisë së vitit 1912, Ministrin e Arsimit Ernest KOLIQI.

Ai që ndërmorri misionin për hapjen e shkollave shqipe në Kosovë dhe trojet tjera shqiptare në Maqedoni të Veriut, Luginë të Preshevës, Mal të Zi dhe Çamëri, ka qenë intelektuali, studiuesi, publicisti dhe shkrimtari i njohur Ernest KOLIQI, i cili në atë kohë (1939 -1942), ishte Ministër i Arsimit të Shqipërisë.

Në vitin shkollor 1941–1942, në Dardani-Kosovë u hapën 173 shkolla fillore, 3 të mesme dhe disa gjimnaze të ulëta. Ndërsa në nëntor të vitit 1941, u hap Shkolla Normale në Prishtinë.

Në fillim, në këtë mision u angazhuan 80 mësues. Në mesin e këtyre mësuesve kishte edhe mjaft të rinj nga Kosova që ishin shkolluar në Shqipëri, por që nuk kishin mundur të ktheheshin më parë në Kosovë. Ky numër më vonë arriti në 264, ndërsa në vitin shkollor 1943 – 1944, ky numër u rrit në 400.

Po në këtë vit shkollor mësimet i vazhdonin mbi 25 mijë nxënës. Këto shkolla u bënë vatra të diturisë dhe atdhedashurisë.

Më këtë mision të jashtëzakonshëm, Kryeministri i Shqipërisë, Mustafa (Merlika) KRUJA dhe Ministri i Arsimit Ernest KOLIQI, kishin ngarkuar intelektualin dhe pedagogun gjirokastrit, Ali HASHORVA. Ishte ky mision arsimor, atdhetar e vizionar që mishëronte programin e madh të “Rilindjes Kombëtare”, për përhapjen e diturisë e përparimit, zgjimin dhe ngritjen e ndërgjegjës kombëtare.

Emrat e Kryeministrit Mustafa KRUJA dhe Ministrit të Arsimit Ernest KOLIQI, janë të skalitur thellë në guret e themelit të arsimit kombëtar!

Pa kontributin e tyre madhor, e vështirë është të imagjinohet se si do të ishte gjendja e arsimit dhe e kombit tonë në përgjithësi jashtë kufijve të Shqipërisë zyrtare…

Aktivisti i komunitetit shqiptar në diasporën shqiptare të Greqisë z.Lulzim Cina në një intervistë ekskluzive për gazetën “Dielli” organ i Federatës Vatra në New York, shpjegon në detaje organizimin e diasporës së Greqisë, punën e shoqatave shqiptare në Kretë, aktivitetet komunitare e atdhetare në ndihmë të shkollës shqipe të Kretës dhe peticionin drejtuar qeverisë shqiptare në ridimensionimin e politikave në ndihmë të shqiptarëve në Greqi.

Me z.Lulzim Cina bisedoi Editori i “Diellit” Sokol Paja.

SHQIPTARËT E GREQISË KËRKOJNË VOTËN E DIASPORËS

Lidhja Shqiptare e Kretës me gjithë Shoqatat e saj ka mbledhur mbi 10.000 firma në një peticion drejtuar të gjitha instancave shtetërore dhe diplomatike ku është kërkuar disa pika bazike që shqetësojnë jo vetëm jetën e bashkatdhetarëve por dhe mbarëvajtjen dhe funksionimin e demokracisë në Shqipëri. Pikat kryesore të peticionit janë :

1-Të drejtën legjitime të votës së Diasporës Shqiptare në zgjedhjet Parlamentare dhe lokale në Shqipëri. Një e drejtë e pa realizuar për 30-vite.

2-Garantimin e mësidhënies së gjuhës shqipe për fëmijët shqiptarë në Diasporë nën kujdesin dhe financimin nga Qeveria Shqiptare.

3-Lehtësimin e procedurave që shqetësojnë emigrantët në lejet e qëndrimit në Greqi.

4-Marrëveshjen midis dy qeverive për pensionet e emigrantëve shqiptarë në Greqi.

5-Mosndërhyrjen dhe pavarësinë e çdo organizimi shqiptarë në Greqi nga sekserë apo “paterica diplomatike” për qëllime partiake dhe elektorale, të cilat mbajnë peng Shqipërinë por dhe integrimin e shqiptarëve në Greqi dhe në vëndet tjera të Bashkimit Europian. Këto janë disa nga problemet dhe pikat e panegociushme të Lidhjes Shqiptare të Kretës dhe këto do jenë busulla orientuese në të ardhmen e Diasporës Shqiptare në Greqi.

ORGANIZIMI I DIASPORËS SHQIPTARE TË GREQISË

Si e bekuar nga Zoti lindi dhe ideja e krijimit përfundimtar të organizimit të “Diasporës Shqiptare të Greqisë”. Kur qëllimi i qartë dhe i kthjellët takon burra të urtë por të vëndosur si Lulzim Cina, Klement Osmanllari, Angjel Alizoti, Kristo Dule, Petrit Jushi, Vangjel Halili, Flober Baholli, Eleni Ikonomi dhe Elvir Belbaj ku suksesi dhe lartësimi shqiptarë është i pathyshëm dhe i sukseshëm madje edhe në një vënd skeptik ballkanik si Greqia. Mrekullia gjithë -shqiptare ndodhi në gjithë Greqinë me dt 21-Prill -2024 në Athinë duke themeluar de-fakto dhe de_juro” Diaspora Shqiptare e Greqisë” ku u mblodh për herë të parë Kuvendi i -I- i Diasporës me një pjesmarrje nga shumica e gjithë shoqatave shqiptare e Greqisë, por dhe përfaqësusë të Parlamentit Grek dhe Partive politike Greke dhe Ambasadës Shqiptare në Athinë dhe intelektualë shqiptarë. Nën drejtimin e pesë intelektualëve dhe supër aktivistave shqiptarë dhe drejtues të Organizimeve të shkallës dytë Shqiptare ato janë:

1-Dr. Luan Zyka (Komuniteti Shqiptar Selanik).

2- Z. Lulzim Cina (Kryetari i Lidhjes së Kretës)

3-Z. Edmond Guri (Ish-kryetari Federatës Shqiptare në Greqi)

4-z.Ardian Daullja (Unioni Shqiptarë Greqi).

5-z.Iliaz Bobaj (Studiues, profesor dhe aktivist i hershëm në Komunitetin Shqiptar Patra).

Pra Diaspora shqiptare udhëhiqet e sigurtë drejt sfidave të reja të kohës nga “Pentagoni shqiptar” që simbolizon qëndresën dhe pathyshmërinë shqiptare në Greqi. Modeli i bashkimit shqiptarë në Kretë dhe shtrirja e saj në gjithë Greqinë nga Lidhja Shqiptare e Kretës kërkon një qasje të vazhdimësisë në këtë rrugë, duke patur parasysh sfidat e reja që kërkojnë një vizion të ri në projektimin e shqiptarit bashkohor në një shoqëri hibride europiane greke dhe padyshim me rrënjë shqiptare të origjinës. Nga Lidhja shqiptare e Kretës ka lindur binomi i dy sfidave që ballafaqohen shqiptarët jo vetëm në Greqi por dhe në Europë: integrimi dhe mos-asimilim. Këto janë të ndërlidhura me njëra -tjetrën në ekzistencën tonë jashtë kufijvë Arbnorë duke sjellë një “risi” të re edhe në marrëdhëniet midis shtetit amë dhe vëndeve fqinjë por dhe Integrimin Europian të Shqipërisë në EU.

QEVERIA SHQIPTARE TË NDËRTOJË POLITIKA REALE PËR EMIGRACIONIN

Do ti kërkohet dhe do ti propozohet qeverive shqiptare të ndërtojnë politika reale për Emigracionin shqiptar në Greqi, pasi deri tani kemi një jo politikë, një inekzistencë të shtetitt shqiptarë për sa i përket kujdesit të saj për emigracionin shqiptar në Greqi. Nuk është aspak produktive, prezenca patetike dhe folklorike, biles sporadike dhe pa asnjë “bereqet” e disa deklarata të politikës së vjetër të shtetit Amë vetëm për përdorur Diasporën si shportë elektorale të radhës. Nga kjo bisedë u bëjmë thirrje Tiranës zyrtare; mos u frikësoni nga votat e Diasporës Shqiptare dhe vota jonë do jetë në të mirën e Mëmëdheut dhe vëndlinjes tone, Shqipëri.

SHQIPTARËT NË ISHULLIN E KRETËS

Ishulli i Kretës është një ndër ishujt më të mëdhenj të Greqisë me një sipërfaqe prej mbi 15,000 km katror dhe laget nga tre dete kryesore të mesdheut, nga deti Egje, nga deti Libik që e lidh me Afrikën e veriut dhe deti Jon. Mbas viteve 1990 dhe në vazhdimësi filluan zbarkimet e para të emigrantëve Shqiptarë në ishullin e Kretës. Ishulli i Kretës lidhet me pjesën tjetër të Greqisë, me Athinën nëpërmjet rrugëve detare dhe Aeroportet e saj në Iraklio, dhe Hania. Ishulli ka një Qeverisje lokale në shkallë Qarku (Periferia) dhe nga qeveria Greke, kështu dhe shqiptarët janë të vëndosur në gjithë qytetet kryesore të saj Iraklio, Rethimno, Hanja dhe Agio Nikolao dhe Irapetra, Mesara dhe Paliohora. Në gjithë këto qytete të Kretës llogaritet të jetojnë rreth 33.000 shqiptarë të cilët janë të punësuar në turizëm, ndërtim dhe bujqësi. Fillimet e para të organizimeve shqiptarë fillojnë pas viteve 1998 dhe krijimi i organizimit të parë shqiptarë filloi në Hanja në kontributin e tim ku arritëm të hapim shkollën e parë të gjuhës shqipe në Hania të vitit 2000. Gjithashtu kam ndihmuar e kontribuar edhe në vendlindjen time në Pukë për njerëzit në nevojë e vështirësi ekstreme. Do vazhdoj ta bëj pasi ndjej kënaqësi shpirtërore kur dikujt ia lehtësoj një hall apo ia kaloj një vështirësi.

SHKOLLA E PARË SHQIPE NË KRETË MË 2000

Kështu filloi “Odiseja “ e bukur e organizimeve shqiptare në Kretë pas viteve 2000 dhe në saj të përpjekjeve të mia e miqve të mi u arrit shfaqja e parë artistike e Ansamblit Kombëtarë Shqiptarë në qytetin e hanijas dhe pastaj në Kalanë Forteza Rethimno në vitin 2003 në saj edhe të ndihmës së sekretarit të përgjithshëm të Ministrisë Kulturës Shqipërisë dhe me ndihmën e z. Luan Zyka (sot Kryetar i Diasporës Shqiptare Selanik). Në çdo qytet të Kretës funksionojnë Shoqata të Ligjëruar dhe me një aktivitet të fuqishëm kulturor dhe kombëtar dhe me kurse të gjuhës Shqipe pranë çdo Shoqate Shqiptare. Konsolidimi i vazhdueshëm i Shoqatave Shqiptare në qytetet e Kretës dhe problematikave të njëjta të tyre lindi ideja e bashkëveprimit të ndërsjelltë midis tyre. Harmonizimi i përbashkët të shoqatave bëri që bashkërisht në bashkëpunim me shoqatën e Hanijas që është një nga më aktivet në diasporë z.Klement Osmanllari, Angjel Alizoti, Kristo Dule dhe shumë bashkatdhetarë dhe aktivistë të tjerë e udhëhoqëm në një Lidhje të përbashkët duke themelur një organizim të shkallës së dytë dhe të fundit në Kretë.

“LIDHJA E SHOQATAVE SHQIPTARE TË KRETËS”

Me lindjen e diellit në mëngjesin e ditës 1 nëntor 2020 lindi dhe u themelua “Lidhja e Shoqatave Shqiptare të Kretës” ku morën pjesë katër shoqata të ligjëruara deri në atë ditë në Hania të Kretës: Bashkimi Shqiptar Iraklio me kryetar z.Vangjel Halili, Shoqata Shqiptare Hania me kryetarë z.Klement Osmanllari, Shoqata Shqiptare Rethimno dhe Shoqata Shqiptare Kasteli. Jehona dhe përçafimi i problematikave shqiptare në Kretë në fillimet e saj i dha zgjidhje shumë problemeve akute që shqetësoni bashkatdhetarët në ishull. Lidhja Shqiptare e Kretës arriti që për herë të parë të sjellë në Kretë një ekip konsullor nga Ambasada Shqiptare në Athinë për të bërë aplikimet për pasaporta dhe karta identiteti në Kretë dhe në Rodos duke vazhduar për çdo vit në Projekt për Kretën dhe Ishujt. Kështu shqiptarët në kretë nuk duhet të udhëtojnë me tragete dhe duke kursuer jo pak të holla për të udhëtzar drejt Athinës vetëm për tu paisur me një Pasaportë biometrike. Lidhja e Kretës arriti të bëjë kontakte të vazhdushme me të gjithë kryebashkiakët e qyteteve të Kretës duke hapur rrugën e kurseve të gjuhës shqipe pranë çdo shoqate dhe çdo qyteti, kjo edhe në saj të bashkëpunimit me Ambasadën Shqiptare.

MËSIMI DHE HAPJA E KURSEVE TË GJUHËS SHQIPE

Mësimi dhe hapja e kurseve të gjuhës shqipe është prioriteti kryesor për Lidhjen Shqiptare të Kretës. E gjithë Isomorfia pozitive e Lidhjes Shqiptare u pa me një dashamirësi dhe përtej Detit në pjesën tjetër të Greqisë nga Shoqatat motra në Athinë, Patra dhe Selanik. Kështu kryetari i Lidhjes Kretës me këshillin drejtus krijojë kontakte dhe takime me faktorin gjithë-shqiptarë në Greqi. Nuk do të ndalemi asnjëherë në shërbim të kombit e çështjes kombetare duke ndihmuar bashkëvendasit tanë, bashkëqytetarët tanë e çdo shqiptar në Greqi.

MIRËNJOHJE PËR “VATRËN” E “DIELLIN”

Më lejoni në emër të bashkatdhetarëve në Kretë dhe Lidhjes Shoqatave Shqiptare të Kretës të përcjellim ngrohtësisht dhe vëllazërisht bekimet tona hyjnore për të gjithë vëllezërit tanë shqiptarë në SHBA. Falenderimet tona e mirënjohja jonë shkon veçanërisht për Federatën Pan-Shqiptare VATRA në Amerikë dhe gazetën “Dielli” për punën e jashtëzakonshme në të mirë të popullit e kombit shqiptar. Jeni frymëzim për çdo shqiptar anëkënd botës. Ju jemi mirënjohës përjetë që historikisht i keni qëndruar kaq pranë kombit dhe atdheut.