Harry Bajraktari*/

Urime Kryeministrit Talat Xhaferi!

Shqiptarët derdhën gjak dhe sakrifikuan shumë për të arritur në këtë ditë – por nuk do të ndalen këtu.

Shumë gjëra kanë ndryshuar brenda një gjenerate.

Pak më shumë se 20 vjet më pare shqiptarët jetonin në këtë republikë si qytetarë të dorës së dytë. Ata ishin të përjashtuar nga administrata shtetërore, e shumë institucione të pushtetit qendror dhe lokal. Të drejtat e tyre themelore nuk respektoheshin as në qytetet dhe fshatrat ku përbënin shumicë të plotë.

Në kthesën e mijëvjeçarit shqiptarët u ngritën në kryengritje për të treguar se nuk do të jetonin në një shtet që ua mohonte të drejtat njerëzore dhe politike. U dergj gjak për të arritur te kjo ditë.

Lufta e drejtuar nga Ali Ahmeti, Talat Xhaferi e të tjerë udhëheqës të UÇK-së u mbyll me Marrëveshjen e Ohrit. Ndryshimet politike erdhën ngadalë por nuk janë ndalur.

Edhe sot nuk ka barazi të vërtetë në shumë drejtime, por le të kujtojmë në ditën e betimit të kryeministrit të parë shqiptar në Shkup, përparimin e madh që kemi bërë.

Sot është dita të kujtojmë ata që sakrifikuan gjithshka për t’i bërë shqiptarët faktor kryesor politik në Maqedoni.

Shqiptarët sot janë më të bashkuar se kurrë. Edhe pse të ndarë në disa shtete, e në krahe politikë, ka plot mënyra për të bashkëpunuar e për t’u gëzuar për arritjet e njëri-tjetrit.

Po të koordinohemi më mirë mund të bëjmë gjëra shumë më të mëdha.

E ardhmja ende premton më shumë për kombin tonë.

E uroj kryeministrin Xhaferi për detyrën e re. Shpreh besimin se do të japë maksimumin në këtë detyrë historike. Emri i tij u shënua këto ditë me shkronja kapitale në historinë e kombit tonë.

*Harry Bajraktari është themeluesi dhe ish-botues i gazetës “Illyria” (1991-1998). Ai është një veprimtar, biznesmen dhe filantropist shqiptaro-amerikan, i nderuar me shumë çmime mes tyre edhe Nderi i Kombit nga Presidenti i Shqipërisë, Medalja Presidenciale e Kosovës për Merita si dhe Dekorata e Thirrjes Presidenciale për Shërbim nga Shtëpia e Bardhë në SHBA.

Rafael Floqi/

Administrata Biden të hënën u përball me idenë e hakmarrjes kundër Iranit dhe përfaqësuesve të tij pa përshkallëzim të konfliktit në Lindjen e Mesme.

Raportet e pakonfirmuara sugjeruan se Presidenti Biden do të autorizonte veprime ushtarake në Lindjen e Mesme herët të martën me orën lokale. Por asnjë sulm i SHBA-së nuk u regjistrua, duke zemëruar më tej ata në Uashington, të cilët i kanë bërë thirrje Bidenit të ‘tregojë forcë’ me Iranin për shumë muaj – dhe që besojnë se humbja e jetëve amerikane duhet të hakmerret.

Kjo është diçka që administrata e ka premtuar, natyrisht.

“Presidenti dhe unë nuk do të tolerojmë sulmet ndaj forcave amerikane dhe ne do të ndërmarrim të gjitha veprimet e nevojshme për të mbrojtur SHBA-në dhe trupat tona”, tha të hënën Sekretari i Mbrojtjes Lloyd Austin, duke përsëritur se “të gjitha veprimet e nevojshme” do të ndërmerren.

Por “veprimet e nevojshme” shpesh vijnë me pasoja. Dhe janë ato pasoja të mundshme, me sa duket, që administrata Biden i sheh të papëlqyeshme.

“Ne duam të shmangim përshkallëzimin më të gjerë,” tha Sekretari i Shtetit Antony Blinken, duke tradhtuar perceptimin mbizotërues brenda qeverisë amerikane se një sulm thelbësor kundër Iranit do të çonte në një luftë në shkallë të plotë në një rajon që tashmë është “tepër i paqëndrueshëm”.

“Unë do të argumentoja se ne nuk kemi parë një situatë aq të rrezikshme sa ajo me të cilën po përballemi tani në të gjithë rajonin të paktën që nga viti 1973, dhe ndoshta edhe më parë,” tha Blinken, duke paralajmëruar në të njëjtën kohë se SHBA do të përgjigjet. “fuqishëm” për këdo që përpiqet të përdorë krizën për të sulmuar personelin amerikan.

Vëzhguesit vunë në dukje se vetëm shtatorin e kaluar, Këshilltari i Sigurisë Kombëtare, Jake Sullivan, kishte thënë se Lindja e Mesëm është “më i qetë sot se sa ka qenë në dy dekada”, duke theksuar atë që ata besojnë se është mungesa e një politike koherente të administratës për Lindjen e Mesme.

Për kritikët, Irani duket se është i papërshkueshëm nga paralajmërimet nga administrata Biden për këtë arsye. Në fund të fundit, paralajmërimi origjinal, “mos, mos, mos” nuk u mbështet kurrë me veprim. Dhe deklaratat e mëvonshme, të tilla si “mesazhi i është dorëzuar Iranit” me sulmet ajrore kundër Houthis në Jemen rezultuan të ishin më shumë një shprehje dëshire sesa një deklaratë fakti.

Megjithatë, shumë ekspertë besojnë se një goditje konsekuente është e pashmangshme këtë herë.

Me të gjitha shqetësimet e tij për “paqen dhe stabilitetin” rajonal, me gjithë neverinë e tij ndaj një rritjeje të çmimit të naftës që do të godiste konsumatorët amerikanë, presidenti Biden mund ta ketë të pamundur të hyjë në një garë presidenciale, si imazh dobësie në politikën e jashtme.

Rivalja e mundshme e Bidenit në zgjedhjet e vitit 2024, Nikkie Haley kritikoi presidentin aktual në një intervistë për Fox News të hënën, duke bërë thirrje për “goditje të zgjuar ndaj Iranit” dhe “heqjen e aftësive të tij” në mënyrë që të mos lëndohen më ushtarë amerikanë.

“Joe Biden e ka qetësuar Iranin për një kohë të gjatë,” postoi Haley në X. “Diktatorët dhe banditët i përgjigjen vetëm forcës.”

Më shumë se 40 trupa amerikane janë plagosur në sulmin e fundjavës së kaluar, duke përfshirë pesë me lëndime traumatike të trurit. Që nga tetori, të paktën 160 sulme janë regjistruar kundër ushtarëve amerikanë në Irak dhe Siri që nga tetori. Më pak se dhjetë për qind e atyre sulmeve janë reciproke. Dhe është pikërisht për shkak të këtij çekuilibri në agresion, thonë kritikët e Biden, që tre ushtarë kanë humbur jetën.

“Udhëheqja e vërtetë kërkon veprim të vërtetë,” tha Rep. Mike Rogers, kryetar i Komitetit të Shërbimeve të Armatosura të Dhomës së Përfaqësuesve, në një deklaratë. “Sulmet ndaj anëtarëve tanë të shërbimit, aleatëve dhe interesave tona do të vazhdojnë derisa ky president të tregojë udhëheqje të fortë dhe të krijojë frikë te armiqtë tanë.”

Presidenti Biden është zotuar një përgjigje të fortë ndaj sulmeve që ai ka bërë në derën e regjimit në Iran. Përgjigja, sipas sekretarit Blinken, “mund të jetë me shumë nivele, të vijë në faza dhe të jetë e qëndrueshme me kalimin e kohës”.

Ekspertët kanë parashikuar – ose sugjeruar – një sërë veprimesh të mundshme hakmarrëse: nga vrasja e ushtarëve të stilit Soleimani te sulmet kibernetike ndaj komandës dhe kontrollit të IRGC-së, nga operacionet e CIA-s deri te sulmet ajrore kundër marinës së Iranit apo edhe objektet e prodhimit të naftës brenda Iranit.

Duke e ndjerë rrezikun, ndoshta, zyrtarët iranianë kanë mohuar sulmin e fundjavës së kaluar në bazën amerikane në Jordani, duke pretenduar se grupi i grupeve të armatosura që Republika Islamike financon, stërvit, pajis dhe i quan “Rezistencë”, veprojnë në mënyrë të pavarur dhe bazuar në axhenda dhe situata specifike.

Sipas avokatëve të ‘Godit Iranin’, këto grupe nuk mund të funksionojnë – ose do të zvogëlohen në mënyrë drastike – pa mbështetjen e Iranit. Dhe Irani do të tërhiqte mbështetjen e tij vetëm nëse detyrohet, me fortë. Dhe për këtë një “Don’t” nuk mjafton. Ajo që kuptojnë diktatorët dhe mullat e Iranit është vetëm forca.

Prof.Frashër Demaj/

Ditë më parë Akademia e Shkencave dhe e Arteve e Kosovës botoi përmbledhjen e punimeve nga Konferenca Shkencore: GJENOCIDI DHE MASAKRAT E SERBISË NË KOSOVË (1998-1999)

Në këtë përmbledhje u botuan rezultatet nga Konferenca shkencore me të njëjtin titull, e mbajtur me 28 prill 2023 në mjediset e ASHAK.

Akademikë, profesor dhe studiues u paraqiten me kumtesa nga fushat e tyre të studimit. Qasja multidisiplinare e trajtimit të dhunës, vrasjeve, përdhunimeve, terrorit, masakrave dhe gjenocidit serb ndaj shqiptarëve bazuar në kronologjinë e ngjarjeve u trajtua në segmente të veçanta deri në detaje nga pjesëmarrësit në këtë konferencë.

…

Lufta e viteve 1998-1999 në Kosovë pati pasoja të rënda të cilat rezultuan me humbje jetë njerëzish, vrasje, masakra, përdhunime, plaçkitje, djegie të shtëpive, kidnapime njerëzish dhe rreth 1600 të pagjetur për fatin e të cilëve nuk dihet as sot. Veprimet e forcave serbe (policisë, ushtrisë dhe formacioneve paramilitare) të komanduara nga hierarkia ushtarake serbe e cila ishte nën urdhrat direkte të politikës zyrtare të udhëhequr nga presidenti serb Milosheviç, ushtruan dhunë e terror ndaj popullsisë civile shqiptare pa kursyer fëmijë, gra e pleq dhe pa respektuar në asnjë moment konventat ndërkombëtare të luftës.

Tendenca e Serbisë për gjenocid ndaj shqiptarëve zunë fill që nga gjysma e parë e shekullit XIX me “Naçertania”-n kur Serbia filloi me projekte të organizuara shtetërore antishqiptare më qëllim vrasjen, dëbimin dhe asimilimin e shqiptarëve dhe pushtimin e tokave të tyre. Vazhdimin e politikës shfarosëse ndaj shqiptarëve, Serbia e shfaqi edhe në kohën e luftërave ballkanike dhe Konferencën e Ambasadorëve në Londër (1912-1913) kur përveç Kosovës kërkonte të pushtonte edhe vise të tjera shqiptare në veri dhe verilindje të territoreve shqiptare me synim pushtimin dhe daljen e përhershme në detin Adriatik. Të gjitha këto synime i mbështeti me veprime politike dhe ushtarake duke vrarë e masakruar popullsi të pambrojtur dhe të paarmatosur shqiptare. Tendencat me premisa gjenocidale shteti serb i rishfaqi edhe në kohën e Luftës së Parë Botërore (1914-1918) duke vrarë e terrorizuar shqiptarët e Kosovës dhe viseve të tjera të mbetura jashtë Shqipërisë së vitit 1912-1913. Periudha në mes dy luftërave botërore u karakterizua me shpronësim, reformën agrare dhe kolonizimin e Kosovës me kolonë serbë e malazezë me qëllim të shpopullimit dhe ndryshimin e balancës demografike të Kosovës.

Në kohën e Luftës së Dytë Botërore 1939-1944, vazhdojnë tendencat antishqiptare pavarësisht se këta të fundit ishin pjesë e koalicionit antifashist dhe synimet e tyre ishin të mbështetura në Kartën e Atlantikut, UNÇJ-, UNÇSH dhe aleatët e mëdhenj të luftës antifashiste që pas përfundimit të luftës dhe fitores kundër fashizmit secili popull do të përcaktohej për të ardhmen e vet politike. Mirëpo, mospërfshirja e Kosovës dhe viseve të tjera shqiptare në vendimet e Mbledhjes II të KAÇKJ –së, që ishte mbajtur në Jajce, më 29-30 nëntor 1943, ishte një paralajmërim për injorimin e interesave të Kosovës dhe shqiptarëve pas përfundimit të luftës.

Dhuna dhe terrori serb ndaj shqiptarëve vazhdoi me masakrën e Tivarit, vendosjen e administrimit ushtarak 1945, aksionin e mbledhjes së armëve 1956, shuarjen e dhunshme të demonstratave të vitit 1968, demonstratave të vitit 1981, suprimimin e autonomisë së Kosovës në vitin 1989, burgosjen e udhëheqësve shqiptarë të Kosovës, vrasjen dhe burgosjen e protestuesve shqiptarë 1989-1992, dëbimin masiv të shqiptarëve nga puna, dëbimin e nxënësve, studentëve dhe personelit të mësimdhënësve nga objektet shkollore dhe universitare dhe luftën e vitit 1998-1999.

Shumë shqiptarë u detyruan të shpërngulen në Turqi (si rezultat i konventave jugosllavo-turke), në Shqipëri e më vonë edhe drejt vendeve perëndimore për të shmangur represionin dhe për të mos u gjunjëzuar para dhunës shtetërore serbe.

Serbia duke përdorur forcat policore, ushtarake, njësitë paramilitare të mobilizuara me serbë lokalë, të tjerë të ardhur nga Serbia dhe mercenarë kryesisht rusë, nga viti 1997 intensifikoi dhunën dhe terrorin ndaj shqiptarëve në çdo cep të Kosovës. Ofensivat e forcave serbe lanë shumë të vrarë e të plagosur gra, pleq e fëmijë të moshave të ndryshme. Masakra e Reçakut, Qirezit, Likoshanit, Abrisë, Izbicës, Mejës, Korenicës, Dobroshit, Guskës, Krushës së Vogël, Krushës së Madhe, Pastaselit, Lubeniqit, Qyshkut, Rogovës, Celinës, Belegut, Kralanit, Sllovisë, Ribarit të Vogël, Grashticës, Studimes etj. nxorën në sipërfaqe tendencën serbe për gjenocid ndaj shqiptarëve.

Pra, shqiptarët e Kosovës janë përballur historikisht me dhunë e represion me qëllim të mohimit të drejtave të tyre, historike, politike, ekonomike-pronësore, qytetare e kombëtare. Vitet 1998-99 të karakterizuara me vrasje, ekzekutime masive, masakra të përcjella me shpërfytyrim të viktimave, rrahje dhe tortura të të zënëve robër dhe të burgosurve, përdhunimet, dëbimet me forcë, shkatërrimi i kartave të identitetit, plaçkitja, shkatërrimi dhe djegia e pronave të shqiptarëve në fshatra e qytete e deri te deportimi masiv i shqiptarëve, përbën një përpjekje të organizuar shtetërore serbe për shkatërrimin total të Kosovës dhe shqiptarëve.

Prandaj për të nxjerrë në sipërfaqe të vërtetën historike dhe për të trajtuar çështje të rëndësishme nga periudha e viteve 1998-1999, e sidomos për të sjellë argumente shkencore për gjenocidin dhe masakrat e Serbisë në Kosovë, Seksioni i Shkencave Shoqërore i ASHAK-ut, organizoi Konferencë shkencore multidisiplinare për të trajtuar aspekte historike, politike, diplomatike, ekonomike, demografike, juridike, mjekësore, psikologjike dhe muzeore për të vërtetën historike të kësaj periudhe, të cilat botohen në këtë vëllim të veçantë.

Me kumtesa shkencore u paraqiten:

Jusuf BAJRAKTARI, Veprimet gjenocidale të pushtetit serb e jugosllav ndaj shqiptarëve në periudhën 1912-1966

Isa MUSTAFA, Dhuna si mjet për arritjen e qëllimeve politike

Josef MARTINSEN, Gjenocidi në Kosovë bazuar në dokumentacionin tim.

Rudina JASINI, Pjesëmarrja e viktimave si palë civile në proceset penale ndërkombëtare.

Hivzi ISLAMI, Tendencat serbe për shkatërrimin e themeleve të jetës së shqiptarëve.

Ksenofon KRISAFI, Trajtimi i masakrave serbe në Kosovë sipas të drejtës ndërkombëtare

Arsim BAJRAMI, Gjenocidi i Serbisë në Kosovë: ndërmarrje e përbashkët shtetërore kriminale

Frashër DEMAJ, Masakra e Reçakut, krim kundër njerëzimit

Salih KRASNIQI, Krimet serbe ndaj pacientëve dhe personelit shëndetësor shqiptar

Mimoza SHAHINI, Trajtimet e specializuara të të mbijetuarve të masakrave dhe gjenocidit në Kosovë.

Muhamedin KULLASHI, Ndriçimi dhe mohimi i krimeve në Kosovë nga disa rryma politike e intelektual franceze në vitet 1998-99

Teki KURTI, Masakrat serbe në Kosovë 1998-1999 sipas medieve ndërkombëtare

Ismet SALIHU, Masakrat e forcave serbe në Kosovë dhe personat e zhdukur 1998-1999

Eglantina KRAJA BARDHI, Dhuna dhe përdhunimet nga forcat serbe gjatë luftës në Kosovë 1998-1999

Ramë MANAJ, Tipologjia e masakrave të luftës 1998-1999 në Kosovë

Jusuf OSMANI, Masakrat ndaj grave, pleqve, fëmijëve dhe të burgosurve në Kosovë më 1998-1999

Arber HADRI, Raportet zyrtare të Departamentit të Shtetit të SHBA, lidhur me gjenocidin e Serbisë në Kosovë dhe spastrimin etnik të popullsisë shqiptare (1999).

Sadik KRASNIQI & Besnik RRACI, Masakrat serbe në Kosovë 1998-1999 sipas dëshmive materiale muzeore.

Përveç kumtesave shkencore në shtojcë u botuan edhe:

DËSHMI TË MBIJETUARVE NGA MASAKRAT E POLICISË, USHTRISË DHE NJESIVE PARAMILITARE SERBE GJATË LUFTËS NË KOSOVË

Studimi: GJENOCIDI DHE MASAKRAT E SERBISË NË KOSOVË (1998-1999) tani është në proces të përkthimit në gjuhën angleze dhe do të botohet në muajin maj 2024.

Faleminderit që na mblodhët këtu për të diskutuar rreth Planit të Rritjes së BE-së për Ballkanin Perëndimor. Vitin e kaluar, në tetor, në Samitin e Procesit të Berlinit në Tiranë shpreha mbështetjen tonë për Planin e Rritjes së BE-së bazuar në katër shtyllat. Ne besojmë se Bashkimi Evropian mund të reformohet dhe të zgjerohet dhe se përfitimet e Tregut të Përbashkët të Bashkimit Evropian duhet të lidhen me reformat ekonomike dhe demokratike.

Procesi i Berlinit, doli nga mungesa e ndjenjës së urgjencave për zgjerim, ndërsa tani Plani i Rritjes del nga sensi i urgjencës për zgjerim, në përgjithësi për shkak të agresionit rus që vazhdon në Ukrainë.

Ky takim vjen pas takimit në nivel të ministrave të financave të mbajtur edhe këtu në Maqedoninë e Veriut më 17 nëntor dhe pas takimit të 24 nëntorit në Bruksel, ku janë diskutuar një sërë reformash nga tre ministra të kabinetit dhe zëvendëskryeministri im i parë.

Ndërkohë që flasim, ekipi ynë po finalizon agjendën tonë të reformave dhe do ta paraqesë atë në BE.

Kjo agjendë gjithëpërfshirëse reformash synon të reformojë më tej administratën publike dhe të avancojë menaxhimin e financave publike. Ai vendos një fokus të veçantë në agjendën e gjelbër edhe digjitalizimin. Në fushën e sektorit privat, ai përpiqet të rrisë investimet dhe eksportet dhe të rrisë më tej aksesin në financa. Ai synon të sigurojë arsim cilësor dhe përafrim me nevojat e tregut të punës. Dhe më e rëndësishmja, kjo agjendë reformash do të avancojë më tej luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar dhe do të forcojë mbrojtjen e të drejtave themelore.

Ne po përgatisim gjithashtu një listë indikative të projekteve që synojnë mbylljen e boshllëqeve infrastrukturore dhe nxitjen e zhvillimit ekonomik, që do të financohen në Fondin e Reformës dhe Rritjes, duke përshpejtuar më pas rritjen dhe konvergjencën me Bashkimin Evropian.

Ne e mbështesim plotësisht qasjen që kushtëzon fondet e BE-së me vlerat e BE-së; rrit përfitimet për të gjithë qytetarët e gjashtë vendeve të Ballkanit Perëndimor dhe në të njëjtën kohë përshpejton anëtarësimin e plotë në Bashkimin Evropian për ata që janë të përkushtuar.

Ne besojmë se anëtarësimi në Bashkimin Evropian duhet të udhëhiqet nga meritat dhe të bazohet në vlera. Ky Plan i Rritjeve nuk është vetëm një mundësi për reforma dhe rritje ekonomike, por edhe një shans për bashkëpunim dhe integrim më të ngushtë rajonal ndërmjet vendeve të Ballkanit Perëndimor. Prandaj, ne duhet të jemi konstruktiv në angazhimin tonë dhe të vetëdijshëm për fuqinë transformuese të vendimeve tona.

Siç është treguar në tre vitet e fundit me përmirësimin e treguesve demokratikë dhe ekonomikë, Kosova është e gatshme për reforma. Që rajoni të integrohet ekonomikisht dhe që qytetarët të afrohen më shumë, duhet të kapen kërcënimet e sigurisë. Integrimi më i thellë dhe rritja e fluksit të njerëzve dhe mallrave kërkon besim të ndërsjellë dhe marrëdhënie normale ndërmjet vendeve, institucioneve dhe njerëzve tanë. Kjo nuk mund të ndodhë nëse liria e mallrave përdoret për të lëvizur armë dhe municione ose për të sponsorizuar sulme terroriste. Normalizimi i marrëdhënieve bazuar në njohjen reciproke, besoj se është kyç për të zhbllokuar potencialin e rajonit dhe për të rritur mirëqenien e qytetarëve tanë.

Anëtarësimi në Bashkimin Evropian është në thelb një zgjedhje. Në një demokraci liberale, pushteti i qeverisë kufizohet nga shteti i së drejtës dhe liria dhe të drejtat e individëve mbrohen nga kushtetuta. Bashkimi Evropian përfaqëson gjithashtu një zgjedhje strategjike të lidershipit të një vendi.

Prandaj, është detyra jonë të realizojmë reformat dhe të përmbushim kushtet dhe që Bashkimi Evropian të gjykojë meritat dhe të ruajë vlerat themelore të BE-së.

Më datën 20 janar 2013, është hequr dhunshëm Lapidari i Dëshmorëve të UÇPMB-ës, gjatë një rrethimi të hekurt në Preshevë, nga forca policore të armatosura. Me rastin e 11-të vjetorit të heqjes së Lapidarit, me këtë datë, duke ndezur qirinj, jo vetëm në Preshevë por edhe në Prishtinë, Tiranë e gjetiu. Më datën 20 janar 2024, publikisht propozoj, që gjithë liderët politik dhe institucional të Luginës së Preshevës, së bashku me Shoqatat e dala nga lufta e UÇPMB-ës, dhe Shoqëria Civile, të bëjn homazhe. Kjo datë të shenoj, një kthesë edhe duke adresuar peticion të përgjithshëm për adresim në institucione më të larta të Serbisë dhe instanca e mekanizma të BE-së.

Në radhë të parë Kryetari i Preshevës , Shqiprim Arifi, për çdo ditë në media ankimohet në adres të Qeverisë së Republikës së Kosovës. Gjithë vullnetin të manifestoj për krijimin e një uniteti, duke kërkuar në adresim në institucione më të larta të Serbisë dhe instanca e mekanizma të BE-së për kthimin e Lapidarit të UÇPMB-ës në Preshevë. Po ashtu, i drejtohem duke bërë publike me propozim Tiranës dhe Prishtinës zyrtare, që Lapidarë kushtuar dëshmorëve të rën në luftën e Ushtrisë Çlirimtare për Preshevë, Medvegjë e Bujanocë, të ngriten LAPIDARE edhe në Tiranë e Prishtinë. Propozimi, që datën 20 janar, të gjithë në përkrahje të khimit të Lapidarit të UÇPMB-ës në Preshevë. Gjithë mediat nga e gjithë hapsirat tona Shqiptare, do të duhej të jetë kryelajm kthimi i Lapidarit të UÇPMB-ës,në vendin ku ishte. Parlamenti i Shqipërisë dhe Paralamenti i Kosovës, duke përfshi edhe Kryeministrat dhe dy Presidentët, të kërkojn kthimin e Lapidarit të UÇPMB-ës në Preshevë.

Nuk di nëse, nga Subjektet Politike të Luginës së Preshevës, kan ndërmarrë ndonjë veprim konkret si Këshilltarët Komunal të tri Komunave, së bashku me Kryetar e Kryesues të Kuvendeve Komunale të Medvegjës, Preshevës dhe Bujanocit, duke përfshi edhe Këshillin Nacional të Shqiptarëve. Kryeministri i Shqipërsisë Edi Rama, asnjëherë nuk ka bërë homazh te Lapidari i UÇPMB-ës në Preshevë, ndoshta më shumë do të ketë kohë, pas vdekjes së ides së ,,Ballkanit të Hapur’’, pas disa dështimeve në propozime për Republikën e Kosovës. Tani Kryeministri i Shqipërsisë, është momenti i fundit të ndërron diskursin ndaj Serbisë. I propozoj të ftoj një Konferencë të Donatorëve për Krahinën e Preshevës, por edhe të ngritë disikriminimin në BE e instanca të OKB-ës, duke menduar edhe organizmimin e një Konference Evropiane për gjetjen e Statusit Politik, për Krahinën e Preshevës, pasi ka mbajtur Referendumin më datën 1 e 2 mars të vitit 1922.

Dëshmorët tanë meritojnë respekt dhe homazhe për të treguar se ata janë gjithmonë në mendjet, ndjenjat dhe në gjitha zemrat tona shqiptare që u sakrifikuan për ditë të mira për popullatën e kësaj krahine.

© Refik HASANI