Agim Baçi/

Është një pyetje që ndoshta gjithnjë e më rrallë ua bëjmë fëmijëve tanë: A e dini se gjyshërit nuk janë vetëm prindërit e prindërve, por edhe një histori dhe përvojë më vete, që ja vlen ta njohësh, edhe kur duket se gjërat nuk kanë shkuar siç duhet, edhe kur ata nuk kanë diçka të suksesshme për të treguar, edhe kur nuk ka diçka heroike? Në fakt, po të shohim lajmet, po të ndjekim shqetësimet e gjyshërve dhe të mësuesve të fëmijëve tanë, mund të kuptojmë shpejt se pothuajse të gjithë jemi dorëzuar si prindër nga pak nga përpara kërkesave të pafundme nga ana e fëmijëve për veshje, për pajisje elektronike, për udhëtime, për teka pa fund – pra për gjithçka materiale. Në nxitim të përditshmërisë sonë, shumë pak u flasim atyre për jetën tonë të mëparshme, për atë që kemi dashur e që jeta na dha një leksion ndryshe nga ai që menduam apo ëndërruam. U kërkojmë shumë pak të komunikojnë me gjyshërit, e aq më pak edhe me fqinjët. “Shko në shtëpi, laj dritaret, mëso të gatuash, ndërto diçka, gjej një punë, vizito një të sëmurë, bëj detyrat e shkollës dhe pasi t’i kesh mbaruar, lexo një libër. Vendi yt nuk detyrohet të të sigurojë ambiente çlodhëse dhe as prindërit nuk e kanë për detyrë vetëm të të argëtojnë. Bota nuk të detyrohet asgjë, duhet ta fitosh vetë jetën. Ti i detyrohesh botës diçka”, shkruante disa kohë më parë drejtori i North College në Zelandën e Re, John Tapene, teksa u kërkonte të rinjve të vendit të tij që të hiqnin dorë nga argëtimet e pa kuptimta e të shihnin nga e ardhmja. Por kjo çështje e ngritur nga neozelandezi Tapene, si një person që kontakton çdo ditë me nxënësit, prej kohësh është ngritur edhe nga psikologë dhe filozofë. Kështu, neuropsikologu i famshëm grek, Nikos Sideris, në librin e tij lidhur me komunikimin me fëmijët, shprehet se duhet të jenë prindërit ata që duhet t’u tregojnë fëmijëve atë që mundet dhe atë që nuk mundet apo që nuk duhet ta kenë, si dhe të jenë gjykues ndaj asaj që shfaqin fëmijët në përditshmërinë e tyre. “Është e dëmshme për vetë fëmijën, nëse imagjinata e tyre do të diktojë qëndrimin e prindërve”, shprehet Sideris, duke kërkuar nga prindërit që bashkëbisedimin me fëmijët e tyre ta shikojnë edhe si një bashkëbisedim me veten, si një rritje tjetër.

Ndërkaq, filozofi spanjoll Fernando Savater sugjeron që t’u mësojmë fëmijëve se pasojat që vijnë nga liria për të vepruar nuk mund të mohohen apo zhduken sipas qejfit. Sipas Savater, Liria nuk është për të pasur çdo gjë, por për të pranuar pasojat në të mirë apo në të keq, në varësi të asaj që na ka ndodhur apo që nuk arritëm të bënim. Ky moskomunikim ka bërë që prindërit dhe fëmijët e sotëm të mos diskutojnë asgjë, madje as ato gjëra, të cilat i prekin çdo ditë apo do t’i prekin në të ardhmen, sidomos kur të jenë në pleqërinë e tyre. Duhet ta pranojmë që kjo sfidë nuk është aspak e lehtë por, të paktën, ne kemi detyrë t’i inkurajojmë fëmijët që të guxojnë të gjejnë rrugën e tyre, duke marrë përsipër detyrimet e tyre për një jetë dinjitoze. T’u mësojmë se të gabosh është njerëzore, por që të kërkosh falje është edhe më njerëzore. T’u mësojmë se udhëkryqet në jetë merren kur ke një dorë pranë, kur mundesh që të shohësh tjetrin në sy, dhe kur e kupton që je pjesë e një shoqërie ku ke detyrimet e tua për ta bërë më të mirë. E sidomos t’u themi se, jeta pa dorën drejt tjetrit, pa dorën drejt gjyshërve, rrezikon të ketë pasojë vetëm vetminë dhe zhgënjimin.

Prof. dr. Begzad Baliu, Universiteti i Prishtinës, Fakulteti i Edukimit

Jemi ftuar në këtë panteon të dijes që të flasim për njërën prej personaliteteve më të mëdha të mendimit shkencor të popullit shqiptar: Profesor Rexhep Qosjen dhe veprën e tij. Ne që jemi ftuar dhe sigurisht edhe ju që keni ardhur të dëgjoni, e dini se të flasësh për personalitetin shumëdimensional: qytetar, shkencor, letrar, diturak e kulturor të Profesor Rexhep Qosjes dhe të flasësh për veprën shumështresore të tij, do të thotë të mos mund të kalosh pa theksuar edhe përmendoret e mëdha historike, letrare, kulturore, shkencore, publicistike e intelektuale të veprave të tij: Jeronim De Radën, Naim Frashërin dhe romantikët e tjerë; Gjergj Fishtën, Faik Konicën, Asdrenin, Çajupin, Migjenin dhe shkrimtarët e gjysmës së parë të shekullit XX; Esad Mekulin, Josip Relën, Ismail Kadarenë, Jakov Xoxën, Petro Markon, Sabri Godon dhe shkrimtarë të tjerë të gjysmës së dytë të shekullit XX; Eqrem Çabejn, Idriz Ajetin, Ali Hadrin, Aleks Budën, Androkli Kostallarin, Agim Vincën, Shefkije Islamajn dhe veprat e mëdha të dijes shkencore albanologjike; por jo edhe pa emrat e mëdhenj të historisë kombëtare: Pashko Vasën, Sami Frashërin, Ismail Qemalin, Adem Jasharin, Nënë Terezën, Adem Demaçin etj.; pa bëmat e të cilëve jeta jonë kombëtare nuk do ta kishte këtë histori të lavdishme që e ka.

Ne studiuesit që jemi mbledhur këtu ndërkaq më shumë se të tjerët e dimë se në prill të këtij viti njëri prej miqve të Profesor Qosjes dhe njëri prej studiuesve më të mëdhenj të albanologjisë së shekullit XX, Profesor Jup Kastrati kohë më parë kishte 100-vjetorin e lindjes.

Profesor Jup Kastrati ka lindur në Shkodër, 100 vjet më parë, më 15 prill 1924, qyteti, në të cilin familja e Profesor Qosjes në ditët e vështira të Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë gjeti strehim, ndonëse aty ka përjetuar edhe tragjedinë e madhe të dhimbjes së humbjes së familjarëve, por që gjatë gjithë historisë së vuajtjeve nën pushtimin serbo-malazez të shekullit XX, Shkodrën vazhduan ta shohin nga lartë si të vetmin Yll Polar.

Gjatë Luftës së Dytë Botërore shkollat ku bënin mësimet e para, në Shkodër a në Vuthaj, Profesor Jup Kastratin dhe Profesor Rexhep Qosjen i formuan që në fëmijëri me vargjet epike të Gjergj Fishtës apo Patër Gjergjit, sikur e shquante Profesor Jup Kastrati, vargjet lirike të Ndre Mjedës dhe vargjet atdhetare të Naim Frashërit. Që të dy vargjet e Fishtës, jo vetëm Lahutën, i recitojnë përmendësh.

A është e rastit pse pas Luftës së Dytë Botërore që të dy do t’i përkushtohen gjuhës dhe letërsisë shqipe, si një përbërës komplementar e themeltar i ndërtimit të identitetit kombëtar, në ato përmasa që atë e përkufizonin rilindësit e frymës së idealeve kombëtare, asaj fryme që do ta krijojë gjuhën, shtetin dhe idealizmën kombëtare të Rilindjes Kombëtare Shqiptare dhe Epokës idealiste të ndërtimit të shtetit shqiptar. A është e rastit që, ndonëse të ndarë në dy shtete me mure gjembash elektrikë, në vendimet e mëdha historike për gjuhën dhe përkushtimin ndaj saj (Kongresin e Drejtshkrimit të Gjuhës Shqipe, Tiranë, 1972; Konferencën për Mesharin e Gjin Buzukut, Ulqin, 199? etj.), do të gjenden së bashku me praninë fizike, të bashkuar për shqipen moderne, shkencërisht, intelektualisht e shpirtërisht.

Duke shkruar në ditarin e tij Dëshmitar në kohë historike për ditët e Kongresit të Drejtshkrimit të Gjuhës Shqipe, 20-25 nëntor 1972, Profesor Qosja do të shkruaj për shumë personalitete dhe shumë ngjarje të atyre ditëve, e do të shkruaj edhe për takimet me Profesor Jup Kastratin dhe diskutimin e tij në Sesionin B: “Përshtypje të veçantë bëri diskutimi i albanologut nga Shkodra Jup Kastrati. Diskutimi i tij shkaktoi gaz në Kongres kur tha:

– Këtu ka gjuhëtarë që po bëjnë çmos t’i ndjekin e-të e pa zë, por ka edhe gjuhëtarë që po bëjnë çmos, me gojë, me duar e me setra, që t’i mbledhin ato.

Në këtë mënyrë ai shprehu mospajtim me vënien e ë-së, domethënë të e-së të pa zë, edhe në fjalët ku ajo nuk duket e nevojshme.

Sipas të gjitha gjasave, Jup kastrati e vërejti një problem në drejtshkrimin e ri të gjuhës shqipe me të cilin herdokurdo do të jenë të detyruar të merren rishtazi gjuhëtarët shqiptarë” .

Duke shkruar për gjendjen e tij shpirtërore, pas vitit 1981, kohë e përndjekjes politike dhe vuajtjeve intelektuale, si dhe kohë e ndërprerjes së marrëdhënieve politike, arsimore, kulturore e shkencore me Shqipërinë, Profesor Qosja, në ditarin e tij të datës 10 nëntor 1986, veç tjerash do të shkruaj: “Mendja ime sot ka kaluar kufirin e mallkuar dhe ka mbërritur në Shqipëri. Tani për tani është në Tiranë. (…) e ka kaluar kufirin politik mendja ime, tani e pesë vjet të bërë mur kinez ndërmjet shqiptarëve, për të më bërë të mundshme të shihem e të bisedoj: me Aleks Budën, me Eqrem Çabejn, me Mahir Domin, me Kristo Frashërin, me me Luan Omarin, me Arben Puton, me Shaban Demirajn, me Dhimitër S. Shuteriqin, me Dritëro Agollin, me Ismail Kadarenë, me Alfred Uçin, me Zija Xholin, me dalan Shapllon, me Petro Markon, me Jorgo Bulon, me Jup Kastratin, me Muzafer Xhaxhiun, me Vehbi Balen” .

Një ndjenjë malli për intelektualët, shkencëtarët e shkrimtarët, në mesin e të cilëve hynë edhe Profesor Jup Kastrati, Profesor Qosja do ta shprehë edhe në një rast tjetër, megjithëse tani muri kinez ndërmjet Kosovës dhe Shqipërisë kishte filluar të shkrihej: Pas pjesëmarrjes së tij në manifestimet e Ditëve të Pavarësisë së Shqipërisë, më 1997 në Tiranë, Profesor Qosja do të jetë i ftuar në një drekë me pjesëmarrës akademikët e shquar Ylli Popa, Luan Omari, Kristo Frashëri e Arben Puto, por në atë drekë me personalitete që ngjajnë në ‘biblioteka lëvizëse’, do t’i mungojnë: “Dhimitër S. Shuteriqi, Mahir Domi, Shaban Demiraj, Rexhep Mejdani, Alfred Uçi, Jup Kastrati, Kristaq Profti, Dritëro Agolli, Neritan Ceka, Xhevat Lloshi, Paskal Milo, por edhe të ndarë nga jeta: Eqrem Çabej, Aleks Buda, Androkli Kostallari .

Këtë mall të Profesor Rexhep Qosjes për intelektualët dhe miqtë e tij atje, Profesor Jup Kastrati do t’ia kthej në një mënyrë tjetër dhjetë vjet më vonë, gjatë një takimi në Konferencën shkencore për Mesharin e Gjon Buzukut në Ulqin, për të cilin gjithashtu do të shkruaj Profesor Qosja në ditarin e tij të datës 21 maj 1995:

“Vëllezërit tanë nga Shqipëria më trajtuan me nderim të veçantë. Profesor Jup Kastrati në një çast më tha:

– Jam i lumtur që jemi miq; tani na ka afruar edhe Konica, mbasi monografisë sime për të si parathënie i është vënë edhe studimi yt. Ti je mit në Shqipëri. Je mit jo vetëm për intelektualët e për rininë, por edhe për njerëzit e thjeshtë .

Gjatë një periudhe prej më shumë se gjysmë shekulli Profesor Jup Kastrati ka botuar disa nga kryeveprat e tij dhe disa nga monumentet e mëdha të albanologjisë, në fushë të gjuhës dhe të letërsisë: Histori e gramatologjisë shqiptare (1635 – 1944), Prishtinë, 1980; Faik Konica (Jeta dhe veprat). Monografi, Nju Jork,1995; Studime për De Radën. Monografi, Nju Jork, 1999; Jeronim de Rada (Jeta dhe veprat). Monografi, Tiranë, 1979; Zef Jubani (Jeta dhe veprat). Monografi. Tiranë, 1987; Figura të ndritura të Rilindjes Kombëtare, Shkodër, 1962; Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Bibliografi (1454 – 1835). Vëllimi I. Tiranë, 1997 (Bashkautor); Historia e albanologjisë (1497 – 1997), Tiranë 2000, etj.

Po gjatë kësaj kohe, kur më parë e kur më vonë se botimet albanologjike të Profesor Jup Kastratit edhe Profesor Rexhep Qosja ka botuar veprat e formatit të madh të shkencave historiko-letrare (albanologjike) për romantizmin, De Radën, Naim Frashërin, Asdrenin etj., në të cilat referencë konsultimi e mendimi shkencor kishin edhe Profesor Jup Kastratin, duke e nderuar në mënyrë të veçantë me besimin ndaj saktësisë së burimeve të tij historike, prej të cilave merrte tekstet për rilindësit në përgjithësi dhe arbëreshët në veçanti.

Le t’i sjellim vetëm disa nga referencat e Profesor Qosjes nga Profesor Jup Kastrati në kryeveprën e tij Historia e letërsisë shqipe (Romantizmi) në tri vëllime. Në këtë vepër Profesor Qosja i referohet Profesor Kastratit apo botimeve të veprave të rilindësve nën kujdesin e Profesor Jup Kastratit, tek diskuton pikëpamjet e njëjta të Zef Jubanit dhe Jeronim de Radës “mbi poezinë popullore”; duke shkruar për shqetësimet e rilindësve rreth pengesave që ju sjellin alfabetet e shumta të shkrimit të gjuhës shqipe, në rastin konkret mendimin e Zef Jubanit ; për përkushtimin gjuhësor të romantikëve ; për neologjizmat në tekstet e romantikëve ; për formimin autodidaktë, shkollorë e intelektualë të romantikëve, në rastin konkret Pashko Vasën ; mitin e origjinës së popullit shqiptar e të gjuhës shqipe; këngët epike etj.

Në qoftë se në vëllimin e parë të Historisë së letërsisë shqipe I, Profesor Qosja, veprat dhe studimet e botimet dokumentare të Profesor Jup Kastratit, do t’i ketë kryesisht referencë mbështetëse, në vëllimin e dytë e të tretë, raporti i referencës me botimet dokumentare do të jetë më i vogël. Tani më shumë se sa referenca historike, ato do të jenë referenca mendore, e kjo do të thotë referenca për analizat teoriko-letrare e historike të shkrimtarëve dhe strukturën historiko-letrare e stilistike të veprave të tyre. Të kësaj natyre janë referencat për temat dhe gjinitë e llojet letrare të krijimtarisë së fazës së parë të Jeronim de Radës ; analiza mbi ndikimin e letërsisë popullore në veprën letrare të Jeronim de Radës dhe shembuj të tjerë të cilët i referohen kryesisht monografisë së Jup Kastratit, Jeronim de Rada – jeta dhe vepra, botuar disa vite më parë, në Tiranë më 1979, duke përfshirë këtu edhe një mbështetje për Francesko Anton Santorin dhe një tjetër referencë për fjalët e huaja në leksikun e Fjalorit të Konstantin Kristoforidhit .

Profesor Jup Kastrati ka shkruar dhe ka botuar disa vepra me të cilat ka ushtruar ndikim më shumë apo më pak në rrjedhat e mendimit në studimet gjuhësore e historiko-letrare dhe përgjithësisht albanologjike. Por, Profesor Kastrati veçohet edhe për dy studime të tjetër me ndikim në fushë të studimit në gjuhësinë shqiptare, e ky është studimi Naim Frashëri për gjuhën shqipe , prej të cilit Profesor Qosja ka vjelë listën e fjalëve të reja të gjuhës diturore ; si dhe studimi Ndre Mjeda, lëvrues i gjuhës shqipe, të cilit i është referuar gjerësisht për pikëpamjet e Mjedës mbi gjuhën .

Në vitin 1990 kur u rrënua sistemi komunist në Shqipëri dhe Profesor Jup Kastrati nxori nga sirtari i fshehur prej 40 vjetësh dorëshkrimin e tij për Faik Konicën, ishte teksti parathënës i Profesor Qosjes ai që u vendos në krye të tij. E kjo nuk ishte rastësi. Ishte përbërës vlerësimi e nderimi i dyanshëm, ishte përbërës i respektit që kishte dija shqiptare e kohës për të dy, në raport me dijen shqiptare për bardët e Lëvizjes Kombëtare në përgjithësi.

Profesor Rexhep Qosja ka sjellë disa të dhëna interesante rreth procesit të shkrimit të kësaj parathënie në raport me botimin e veprës në Amerikë, ndërsa ne po e sjellim një shënim të datës 1tetor 2024:

“Më thirri Gjokë Gjonlekaj prej Njujorkut.

Ka vendosur të botojë monografinë e albanologut të njohur , Jup Kastratit, për Faik Konicën dhe kërkon t’ia shkruajë parathënien kësaj monografie.

– Kjo është dëshira e autorit, Jup Kastratit, më thotë Gjeka.

– Po mirë, do të bëj atë parathënie mbasi ka kërkuar edhe autori, i them, por duhet të më dërgosh dorëshkrimin” .

Të nderuar të pranishëm!

Ndoshta në këtë ditëlindje të 100-të Profesor Jup Kastratit keni pritur të flas më shumë për dorëshkrimet e lëna, e kjo do të thotë të flas për vëllimin e dytë të Historisë së Albanologjisë (1855-1941), dhe për vëllimin e papërfunduar të viteve të gjysmës së dytë të shekullit XX; për korpusin e Studimeve arbëreshe; për vëllimet me Letërkëmbim prej rreth 3000 letrash; për Albumet me fotografi, për vëllimin Jeta shkencore dhe kulturore e Shkodrës 1945-1990, si dhe për veprat e tjera të botuara e të pabotuara.

Por unë dua që këtu të flas për herë të parë për një dorëshkrim posaçërisht të panjohur, për të cilin më ka folur gjatë kohës që e vizitoja në shtëpinë e tij në Shkodër dhe gjatë kohës sa patëm një letërkëmbim mjaft të pasur gjatë viteve 1996-2003.

Ata që e kanë lexuar ditarin e Profesor Rexhep Qosjes Dëshmitar në kohë historike, I-IX (1966-2008), nuk e kanë vështirë të shquajnë përbërësit historikë, kulturorë, shkencorë e intelektualë të kësaj periudhe për të cilat shkruhet, por unë dua që këtu për të parë të tregoj edhe një të panjohur posaçërisht të rëndësishme të trashëgimisë së Profesor Jup Kastratit, e ky është lajmi se ai ka lënë një Ditar prej rreth 6000 faqesh, me titull përgjithësues Ditar shkencor, në të cilin, Profesor Jup Kastrati dekada me radhë ka mbajtur shënime për zhvillimet shkencore në institucionet akademike ku punonte dhe hulumtonte, në Shkodër e Tiranë apo qytete të tjera të Shqipërisë, rajonit, Europës dhe të Amerikës. Fjala është për një dorëshkrim të panjohur deri më tash në kulturën shqiptare, i cili sigurisht ashtu si edhe Ditari i Profesor Qosjes, do të saktësojë shumë të njohura më pak a më shumë në jetën akademike, shkencore, arsimore dhe kulturore të shoqërisë shqiptare dhe do të sjellë shumë të panjohura për kohën dhe hapësirën, konferencat shkencore dhe pjesëmarrësit e tyre, për shumë vendime shkencore dhe ndërhyrje politike në to, për shumë vepra të vlerësuara dhe shumë të tjera të ndaluara apo të kthyera në karton, për shumë personalitete të nderuara me çmime kombëtare e shumë të tjerë të strehuar pa zë në shtëpitë e tyre. Se çka shkruante Profesor Qosja në Ditarin e tij kur vraponte “ta fshihte te Sakibja” e dinim, po çka shkruante Profesor Jup Kastrati për shkencën, shkencëtarët e veprat shkencore ende nuk e dimë. E dimë ndërkaq një gjë, se si në Shqipërinë e diktaturës shkencëtarët ‘i errte nata në Shkodër a ndonjë qytet tjetër të Shqipërisë, duke gërmuar gjuhën a letërsinë e teksteve të vjetra të traditës shqiptare dhe t’i zbardhte dita duke gërmuar në ndonjë minierë kromi në Veri apo thëngjilli në Jug’.

Po e përfundoj këtë fjalë timen, nderimi e vlerësimi, për Profesor Jup Kastratin në këtë tryezë të madhe për Profesor Rexhep Qosjen, me një paraqitje krejt personale.

Prej rreth tri dekadash sa i kam njohur Profesor Jup Kastratin dhe Profesor Rexhep Qosjen kam vënë re edhe një veçori të përbashkët të tyre: mbamendjen, kujtesën gjithnjë të freskët, madje në një moshë shumë të shtyrë. Për më tej më ka bërë përshtypje edhe pamja e tyre. I pari (Profesor Jup Kastrati) me një shikim tejshkues, syzhbirues, do të thoshin psikologët e traditës; dhe i dyti (Profesor Rexhep Qosja), me një shikimshqiponje, e qëndrim naltues, do të thoshin malësorët e tij. I pari, Profesor Kastrati, me një trup, i cili sikur mban përmbi supe Bjeshkët e Mbishkodrës, por qëndron me pamje aristokrati në raport me tokat e plleshme të fushave të Shkodrës; ndërsa i dyti, Profesor Qosja, me një trup të formuar në raport me lartësinë e Alpeve Shqiptare, sikur i bën roje Liqenit të Plavës.

A nuk janë këto veçori edhe një arsye pse shënimi i 100 –vjetorit të Profesor Jup Kastratit në këtë Tryezë të Madhe të nderimit për Profesor Rexhep Qosjen, është një respekt i gjithanshëm për moshatarët dhe miqtë, që për të gjallë janë bërë monumente të kulturës shqiptare.

Tetovë, 25 shtator 2024

UNIVERSITETI I TETOVËS – Seminarit XVIII Ndërkombëtar të Albanologjisë

Konferenca: Kontributi i Rexhep Qosjes për letërsinë dhe kulturën shqiptare, Tetovë, më 25 shtator 2024.

Arben Iliazi

Në kongresin Botëror të Urologëve, Paris 2007, do të merrte pjesë edhe një mjek i vecantë nga Kosova, me punimin e tij origjinal “Trajtimi i gurëve me ESEWL në ureter”. Kongresistët botërorë mbajtën frymën nga ajo që panë: Dr. Nexhat Rexha demonstroi një risi në urologjinë evropiane, thyrjen e gurëve në veshka me një metodë jo-invazive, pa kirurgji, duke përdorur valë elektromagnetike. Ishte një teknologji mjekësore e avancuar dhe mjaft efikase, kurorëzim i një pune 7 vjecare. 

***

Për një arsye shëndetësore, që nuk e zgjidha dot në Tiranë, trokita një ditë në spitalin e thyerjes së gurëve në veshka në Gjakovë. Doktor Nexhat Rexhën e gjeta në studion e tij, të gatshëm për konsulta. Më priti me dashamirësi dhe me një qetësi të admirueshme, duke më sqaruar në detaje për gjithçka. M’u duk garanti i vërtetë shkencor i veshkave të mia dhe shkova menjëherë në sallën e operacionit, pa u menduar gjatë. Dhe pas një ore kuptova se fjalët që qarkullonin për këtë doktor të famshëm nuk ishin mit. Për mjekë të tillë, me potencial kreativ e human, ka shumë nevojë shoqëria e sotme shqiptare, që ta shndërrojnë talentin e tyre në art. Pasi ky lloj arti është në të vërtetë një tjetër fe, që i falet vetëm Njeriut!

Dr. Nexhat Rexha nuk është vetëm një veteran i UÇK-së, por edhe një veteran i mjekësisë në Kosovë. Një jetë e tërë kushtuar tërësisht urologjisë. U lind në Gjakovë më 18 dhjetor 1958. Shkollën fillore dhe Gjimnazin e ka kryer në vendlindje. Fakultetin e mjekësisë e ka kryer në Prishtinë në vitin 1984. Prej asaj kohe ka kryer detyrën e mjekut në shtëpinë e shëndetit në Gjakovë. Specializimin e ka filluar në klinikën e urologjisë në Prishtinë 1988-1990. Në vitet 1990- 1992 ka vazhduar dhe ka përfunduar në Lubjanë specializimin në urologji. Ka filluar punën si urolog në kuadër të kirurgjisë në spitalin e Gjakovës dhe pas një viti ka themeluar repartin e urologjisë, në kushte të okupimit. Në vitin 1998, Dr. Rexha ka marrë pjesë në kongresin e urologëve Sllovenë, me punimin “Trajtimi endoskopik me incisionit të obstruksioni primar i qafës së qeskës urinare”. Studimet post-diplomike i ka përfunduar në Zagreb më 2005 ku ka marrë titullin “Magjistër i urologjisë”. Ndër momentet më të rëndësishme të karrierës së tij veçojmë marrjen e titullit “Doktor i Shkencave”, si dhe emërimin si Shef i Shërbimit të Imazherisë së Urgjencës, pranë Spitalit të Ri në QSUT. Që prej vitit 1996 është anëtar i shoqatës europine EAU dhe pjesëmarrës në të gjitha kongreset: Londër, Paris, Stockholm, Milano, Vienë, Gjenevë, Stamboll, Munchen, Madrid etj. Edhe pse oferat për të punuar në vendet perëndimore nuk munguan, pa hezituar aspak, Dr. Rexha u kthye në Kosovë, megjithëse mundësitë për kërkime shkencore ishin shumë të pakta dhe në Perëndim mund të fitonte dhjetë herë më shumë. 

“Nuk mund të them se qëndrova vetëm për patriotizëm. Nuk e di, por në vendlindjen time, këtu te bashkëqytetarët e mi, e ndjej dhe e dashuroj më shumë profesionin tim”, thotë doktori me sinqeritet e modesti.

Puna për thyerjen e gurëve në veshka, ureter dhe qeskë urinare me valë elektromagnetike kish filluar vitin 2000 në poliklinikën private në Gjakovë. Më vitin 2011, Doktori hapi spitalin privat urologjik ”Mendja e Integruar Mjekësore” në Gjakovë, së bashku me zonjën e tij, Dr. Shpresa Rexha, anesteziologe-reanimatore, si dhe me Dr. Ardian Jusufi urolog dhe Dr. Avdyl Hoxha urolog. Në Tetor 2013, në bashkëpunim me urologët nga Hamburgu, Dr.Tobias Pottek dhe Dr.Rainer Schmidt, filloi punën në spitalin “M.I.M” në Gjakovë, me thyerjen e gurëve në veshka me URS fleksibil me Stone Laser dhe operimin e prostatës me Green Laser. Ndihmë të pa kursyer në ngritjen e nivelit profesional të spitalit M.I.M.ka dhënë Prof. Hendrik Van Poppel EAU Adjunct Secretary General – Education
University Hospitals of the KULeuven. Në Shtator 2016 Dr. Rexha mori pjesë me punimin për operimin e Prostatës me GreenLight LASER: Procedurë minimale invazive për trajtimin e hiperplazisë beninje të prostatës, duke përdorur teknologjinë GreenLight LASER për rezultate të shpejta dhe të sigurta. Thyerjen e gurëve në veshka me Endoskopi – StoneLight LASER: Metodë e avancuar për thyerjen dhe largimin e gurëve në veshka me ndihmën e endoskopit dhe StoneLight LASER. ESEWT.

Në Takimin e 4-të të Seksionit EAU të Urolithiasis (EULIS 17), i cili u mbajt në Vienë të Austrisë më 6 tetor 2017, Dr. Nexhat Rexha prezentoi sërish, me detaje të reja, punimin shkencor mbi “Trajtimi i gurëve ureteral me ESEWL”, e cila ngjalli jo pak interes në rrethet e urologëve.

Dr. Nexhat Rexha (i pari nga e djathta) në Kongresin Europian të Urologjisë, Milano 2023

Prof. Asoc. Dr. Baton Kelmendi: Kolegji i Kirurgëve të Kosovës, partneritet me Sanford Medical Center Fargo, North Dakota, SHBA, dhe Kolegjin Amerikan të Kirurgëve

“Mjekësia në Kosovë po bën përparim të dukshëm vitet e fundit. Tashmë duket se është definuar një platformë dhe rruga drejt transformimit, duke themeluar qendra të reja ekselence, dhe klinika specializimesh të avancuara”, thotë mjeku i njohur Prof.Asoc. Dr. Baton Kelmendi, me të cilin patëm një bisedë të lirë, në rrethana miqësie, në një bar të Prishtinës. 

Mund të themi se Kolegji i Kirurgëve të Kosovës, ku bën pjesë edhe Dr. Nexhat Rexha, është duke bërë punë të jashtëzakonshme jo vetëm në edukimin e vazhdueshëm, në perfeksionimin e teknikave dhe qasjeve moderne operative. Shëndetësia e Kosovës mund të përparojë kur të integrohet përvoja globale në vizionin dhe misionin e transformimit të shëndetësisë. Duhet të jetë partneritet i vërtetë, i ndërtuar përmes diplomacisë dhe miqësisë mjekësore”, thotë Baton Kelmendi, kirurg i fëmijëve dhe koordinator i kursit ATLS (Kursi i menaxhimit të traumës). Kolegji i Kirurgëve të Kosovës, në partneritet me Sanford Medical Center Fargo, North Dakota, SHBA, dhe Kolegjin Amerikan të Kirurgëve, po krijon formatin e kurseve të rregullta ATLS në Kosovë, që edhe në bashkëpunim me SHSKUK dhe autoritetet tjera përkatëse do të aftësojë dhe certifikojë profesionistët shëndetësor me standardet më të larta të dhënies së kujdesit shëndetësor.

Pikërisht nga ky partneritet me Stanford Medical Center Fargo, është duke u ngjizur Kursi “Advanced Trauma Life Suppor”, njofton Dr. Kelmendi, duke u shprehur se ky do të jetë fillimi i një bashkëpunimi të vazhdueshëm, që do të mundësojë trajtimin bashkëkohor të traumës në Qendrën Spitalore dhe Spitalet Rajonale. Në botën moderne, trajtimi i traumës është i paimagjinueshëm pa principet e ATLS, principe këto që shpëtojnë jetë.

Jemi shumë të gëzuar që në Kongresin e Katërt Klinik, që do të mbahet më  26-29 Shtator, do të prezantojmë programin shkencor më të pasur deri më tani, kumton më tej Dr. Kelmendi. Krahas prezantimit të përparimeve më të fundit klinike dhe shkencore, ne gjithashtu do të mbajmë gjashtë simpoziume të specializuara dhe ‘hands-on’ kurse mbi temat e mëposhtme: Kirurgjia e kancerit të gjirit, Trauma, Trajtimi bashkëkohor i plagëve, Endokirurgjia vaskulare, Kirurgjia estetike, Kirurgjia Maksillofaciale.

Kongresi do të jetë një mundësi të jashtëzakonshme për të përcjellë ligjëratat nga kirurgët liderë botërorë dhe për t’u lidhur me kolegët  anembanë globit, si dhe liderët e industrisë shëndetësore.

Për dekada të tëra, sistemi i pareformuar dhe i keqfinancuar shëndetësor në Kosovë, ka bërë që mjekët të punojnë në kushte të papërshtatshme dhe të mos ofrojnë shërbim cilësor. Sot mjekësia ka investuar në teknologji, ka udhëzues të praktikës klinike, të përshtatura me mundësitë që ka sistemi, ka protokolle të trajtimit të sëmundjeve dhe edukim në vazhdim. Por Kosova mbetet një vend që ka një nga densitetet më të ulëta të mjekëve në kontinent për kokë banori. Kjo do të thotë se vendi ka 2.3 mjekë për një mijë banorë, një nga normat më të ulëta mes 47 vendeve që përbëjnë Këshillin e Evropës.

Gjon Frani Ivezaj/

“Na nën dhé e ju mbi dhé, por na jemi ma të fortë se ju!” – At Pjetër Meshkalla S.J.

“Nga të gjithë ata që diktatura gjeti gjallë, rezulton se: janë pushkatuar 29 klerikë (13%), mbytur ndër tortura 29 klerikë (13%), burgosur dhe internuar 93 klerikë (41%), kanë kaluar ndër kriza mendore deri në çmendi 6 klerikë (3%), janë detyruar të arratisën ose s’jane lejuar të kthehen në atdhe 35 klerikë (15%), janë përjashtuar nga shërbimi 19 klerikë (8%) dhe kanë vdekur në ankth e dhimbje pjesa e mbetur 15 klerikë (7%).” – Dr. Pjetër Pepa, studiues ish Ambasador i Shqipërisë në Vatikan

Ish i përndjekuri e i burgosuri politik Ipeshkëvi Ndihmës i Arqipeshkvisë Metropolitane të Shkodrës Imzot Zef Simoni, në librin e tij me kujtime: “Ngjarje në Tokë”, shkruan për luftën e pamëshirshme dhe shume brutale, që ndërmori Partia Komuniste dhe diktatori Enver Hoxha në bashkëpunim me Mehmet Shehun, ndër të tjera shkruan:

“Me 16 gusht të vjetit 1944, me rastin e festës së Shën Rrokut që kremtohet posaçërisht në Shirokë, një fshat buzë liqenit të Shkodrës, në proçesionin e kësaj dite, Dom Ndre Zadeja, meshtari i detyrës, gojëtari në za dhe shkrimtari i zgjedhun, i flaktë në zemër, e nder vepra për “Fe e Atdhe”, binom që kishte karakterizuar klerin katolik historikisht e sidomos në kohët e luftave të Gjergj Kastriotit-Skanderbeut, këto fjalë i tha popullit e rinisë: “Dy fjalë i kam sot me ju, sidomos me ju, o të rij. Një re e zezë me një ideologji të kuqe po vjen mbi kokat tueja. Ajo ka ndërmend të shprazet mbi ju, por atëherë s’keni për të pasë shka me i ba, veç me bajtë e me i sprovue të këqiat, se përveç të zezave të tjera që ka, ajo mohon edhe Zotin.” Këto fjalë i tha tre muej e pak, para se të hynte komunizmi në Shqipni e gati shtatë muej para se të pushkatohej meshtari i zjarrtë, i vlershëm Dom Ndre Zadeja, i pari meshtar i pushkatuem në Shkodër, mbas murit të vorrezave katolike, me datën 25 mars 1945, ditë e dielle, ngjarje kjo që tronditi Shkodrën, rrethet, malësitë dhe mbarë Shqipninë. Komunistët e morën vesh vonë, se Mesha e mesnatës për Krishtlindje, me 24 të dhetorit 1944 në Kishën Katedrale nuk do të thuhej, se mos ngjante ndonjë turbullim. Por regjimi i ri nuk e duronte këte veprim. Prandaj disa nacionalë-çlirimtarë të krishtenë edhe ndonjë komunist i krishtenë, ndonëse vonë, rreth orës dy të mbasdrekes iu drejtuen Kryeipeshkvit të Shkodrës, Imzot Gaspër Thaçit me lutje të thuhej Mesha e Mesnatës. Mbasi Imzoti u tha se tashti asht tepër vonë me lajmue popullin, këta i premtuen se merrshin përsipër ta lajmojshin. Shkojshin derë në derë tue thanë: “Sonte thuhet mesha e mos kini frikë, pse besimi asht i lirë.” Për ma tepër, po të thonte kush se besimi nuk do të ishte i lirë, kjo do të quhej prej regjimit të ri një shpifje, një parullë e fortë e reaksionit e do të kishte ndeshkime. Shej i sigurtë se nuk do të kishte dredhi u ba të ramët e kumbonëve në mbarë qytetin e një popull i madh mori pjesë qetësisht e me shumë gëzim në Meshen e Mesnatës.”

Në qytetin e Shkodrës, franceskanët e devotshëm (të ardhur në Shqipëri në shekullit XII), hapën një streh për të varfërit në vitin 1861 dhe më vonë Liceun “Illyricum” të “një niveli të naltë, me nxanës nga mbarë Shqipnia e për të krishtenë e muslimanë. Një urdhën që dha figura të shqueme të dijës në të gjitha fushat si gjuhëtarë, shkrimtarë, profesorë të shquem të kulturës klasike greko-romake, historianë si: Mons. Vinçenc Prennushi, Atë Anton Harapi, Atë Gjergj Fishta, Atë Justin Rrota, Atë Marin Sirdani, Atë Pashko Bardhi, Atë Bernardin Pali, Atë Donat Kurti, Atë Gjon Shllaku, me të nipin e vet françeskan, Atë Aleks Baqlin, Atë Frano Kiri, Atë Benedikt Dema, Atë Viktor Volaj, Atë Daniel Gjeçaj e të tjerë, të gjithë të pregatitun në Universitetet e Europës, tue shtî kulturën pozitive të Europës e tue i dhanë një zhvillim të madh kulturës shqiptare.”

Po kështu shkruan shkrimtari i përsekutuar Mons. Simoni, se: “Shoqnia “Jezus”, me fillesën e vet në Shkodër, në vjetin 1841, bante një mision të përmendun për të rranjosë fenë me devocione e lutje që do të mbesin të paharrueshme edhe gjatë përsekutimit në zemrat e buzët e popullit. Një mision, që zbuste zakonet e ashpra e pajtonte gjaqet e shumta që arrijshin në gjysmën e parë të shekullit të njëzetë, deri në numrin 4000 pajtime. Një shoqni që sjell e zhvillon një kulturë të mirë europiane e kulturë kombëtare në Seminarin Papnuer dhe në liceun e Kolegjes Saveriane, tue pasë njerëz të shquem, si: Atë Jak Jungun, Atë Genovizzi-n, Atë Anton Xanonin, Dom Ndré Mjedën, Atë Mark Harapin, Atë Gjon Karmën, Atë Jak Gardin-in, Atë Daniel Dajanin, Atë Giovanni Fausti-n, Atë F. Cordignano-n, Atë Zef Valentini-n, Atë Pjetër Meshkallën, Atë Ndoc Saraçin, Atë Zef Saraçin, etj. Salezianët e salezianet, të përhapun në disa qendra në Shqipni, të cilët simbas drejtuesit e pedagogut të madh Dom Gjon Bosko, merreshin kryesisht me rini tue shtie nder ata shpirtin e uratës e të punës. Orionitët, edhe këta në gjasim të Salezianëve. Kuvendi i motrave Stigmatine, Servite, Vinçenciane, të cilat punojshin aq shumë për edukimin e vajzave në shoqni fetare, në shkolla femnore e Vinçencianët nder spitale. Ishte dhe një numër i madh meshtarësh që shërbejshin në famullitë, o gjindeshin në qytete për të mbajtë shkollat, licetë.“

At Anton Luli S.J., dëshmitar e mbijetues i torturave çnjerëzore. Të gjithë jashtë burgut ferr komunist të Shqipërisë e dinin të vdekur. Për më tepër revista “Albanian Bulletin Catholic”, në një nga numërat e saj botoi foton e meshtarit, duke vendosur shënimin “Martir për fe”, ndërsa një gazetë tjetër italiane “Avvenire” më 2 nëntor 1983, boton një shkrim me titull “Historitë e At Lulit”.

10 vjet më vonë At Çesar Gjiraudo (Cesare Giraundo), në Tiranë për herë të parë mundi të zhvillonte një intervistë të gjatë mbi historitë e At Anton Lulit S.J., i mbijetuari i rregjimit komunist. Thjeshtësia në komunikim dhe zotërimi shkëlqyeshëm i gjuhës italiane, bënë që intervistuesi At Gjiraundo ti botoj kujtimet në librin: “Gia dato Per Martire… I Fioretti di un gesuita albanese” (“Atë Anton Luli S.J. Ne e dinim martir…”), shtypur në Shtëpinë Botuese “At Gjergj Fishta” në Lezhë.

Situata në Shqipëri, në kohën e barbarëve komunistë ishte tepër e nderë. Komunistët, me fjalë të bukura, kishin mundur të mashtronin pjesën e mirë të popullit, që ishte analfabet dhe nuk e dinte se çfarë ishte komunizmi dhe kështu u bënë viktimë e tij.

Kleri katolik, gjithnjë ishte përpjekur ti hapte sytë popullit shqiptar, që të mos gënjehet nga ideologjia mashtruese e komunizmit. Për ketë në shumë revista dhe gazeta të kohës ishin sjellë shembuj negativ, të dhunës së tërbuar që komunizmi kishte ushtruar e vijonte me tërbim ndaj vendeve ku kjo ideologji e hurit dhe litarit ishte berë forcë shkatërruese. Ish-Bashkimi Sovjetik, që drejtohet nga tiranët Lenin-Stalin, ishte shembulli më i mirë i rrezikut që e kërcënonte botën demokratike dhe në veçanti Shqipërinë, që shumë shpejt u bë viktimë e demagogëve marksist të grupeve komuniste, që fillojnë të mbijnë si kërpudhat mbas shiut.

Mbas pushtimit të Shqipërisë nga ideologjia dhe rendi komunist, filluan arrestimet në popull të kundërshtarëve politik të rregjimit. Rradha u erdhi tregtarëve të ndershëm, që me mund e sakrifica kishin arritur në bisnesin e tyre të vogël. Mbi bazën e orientimeve ruse, filloi sulmi frontal kundër institucioneve fetare, ku, në epiqendër të goditjeve staliniste u vu Kisha Katolike dhe hierarkia e lartë në Veri Perëndim të Shqipërisë.

Por nga ana e tjetër edhe rezistenca antikomuniste ishte e fuqishme. Kjo u duk në institucionet fetare dhe prelatët e Kishës. Qëndrimi burrëror i seminaristit Mark Çuni, gjatë gjyqit të zhvilluar kundër eprorëve të tij etërit jezuit At Gjon Fausti S.J. dhe At Daniel Dajani S.J.. Seminaristi i ri student Çuni, mbrojti me dinjitet profesorët e vet…

E njëjta panoramë e zymtë po zhvilloheje dhe tek Kuvendi Francekan, ku etërit At Gjon Shllaku e At Çiprian Nikaj, pushkatohen nga toga e zezë partizane. Këtë fat tragjik e patën pjesa dërmuese e zëvendësrektorëve, rektor e famullitar të thjeshtë në shkollat klerikale dhe famulli ose dioçeza si në qytet e katund.

Gjatë kohës që komunistët kishin fillluar raplezarjet në institucionet klerikale katolike dhe qendrat fetare e kulturore të tyre, At Anton Luli S.J. askohe ishte me detyrën mësimdhënës dhe zv/rektor i Kolegjës Saveriane në Shkodër.

Ai kujton: “Në janar të vitit 1946 i nisën për në atdhe të tyre të gjithë italianët, etër e fratela. Në Shkodër mbeta vetëm unë bashkë më Imzot Frano Gjinin, që ishte delegat Apostolik për Shqipërinë, në mungesë të Imzot Gjon Batista Nigris, të cilit, ia kishin ndaluar të hynte përsëri. Atëherë Imzot Gjini më emëroi rektor të Kolegjit Saverian e të Seminarit Papnor të Shkodrës, detyrë kjo që nuk m’u hoq deri në vitin 1991. Ndoshta kurrkush nuk ka pasur e grumbulluar detyra kaq të rëndësishme gati për 50 vjet rresht!… Kur u pushkatuan At Fausti e At Dajani, më 4 mars 1946, u mbyll seminari e kolegji. Në atë çast ndërhyri një ushtri e vërtetë, e përbërë prej plot 8000 partizanësh komunist. Këta, pasi na kishin ndyrë në sallën e ngrënies së seminarit, bënë një kontroll të imët qoftë në seminar, qoftë në kolegj. Pastaj, pa na lejuar të ngjiteshim në dhomat tona na nxorën jashtë, ne e seminaristët vetëm me tesha, që kishim veshur e kurrgjë tjetër. U sekuestruan gjithçka, duke përfshirë bibliotekën e seminarit me 40.000 vellimet e saja, më e madhja e më e pasura e të gjithë Shqipërisë. Ne pak shqiptarëve që kishim mbetur, na thanë: “Shkoni në shtëpitë tuaja, ose shkoni kah të doni” Ipeshkëvi atëherë më emëroi famullitar në famullinë e Shkrelit, tridhjetë kilometra në veri të Shkodrës”.

Arrestimi dhe burgimi i parë (1947-1954). Gjithnjë At Luli jetonte me ankthin se një ditë ai do të burgosej. Këtij fati të keq i ishin nënshtruar pjesa dërmuese e klerikëve në të gjithë Shqipërinë, por epiqendra e goditjeve antikatolike e antishqiptare ishte përqendruar në Shkodër e malësinë e saj. Për 18 muaj At Anton Luli S.J., ishte famullitar mes malësorëve besimtar dhe bujar, trima dhe përbuzës të rregjimit komunist ateist. Një javë para Krishtlindjeve të vitit 1947, meshtari i katundit arrestohet nga forcat partizane, me arsyen se ka zhvilluar “agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor”. Atë e dërguan në komunën e Koplikut dhe e ndrydhen për 8 muaj në një banjo, që kishte shumë kohë që nuk ishte pastruar. Asnjëherë nuk e pa dritën e diellit. Pastaj erdhi procesi gjyqësor. Në gjyq të Shkodrës u dënua me 7 vjet punë të detyrueshme, duke u larguar nga burgu i sigurimit në Koplik, që ishte qendër paraburgimit, për malësorët dhe klerikët katolik të atyre krahinave. Filluan torturat çnjerëzore mbi trupin e tij të brishtë.

Zv/rektori kujton: “Tashti po flasim për tortura. Nga nevojtorja ku isha, më thirrën, një ditë lart në katin e dytë, në zyrën e Sigurimit ose të Shërbimit të Fshehtë. Kishin hyrë katër e pesë policë të Sigurimit, të cilët filluan të luanin me trupin tim si me një top futbolli, dhe më lodhën e dërmuan, saqë u rrëzova për tokë. Atëherë një alamet burri me çizme të mëdha nisi të kërcejë mbi trupin tim deri sa ndjeva se m’u thye një brinjë. Pastaj shefi i policisë u vërsul mbi mua e më shtrengon aq fort në fyt saqë gati më mori frymën. Mbeta ashtu shakull, pa mundë të lëviz. Pastaj, me shqelma e me sharje, me mori një polic e më çoi përsëri në qelinë time plot erë të keqe. Kur më merrnin në pyetje, më duhej nganjëherë të rrija në zyrë me shefin e policisë nga mbrëmja e deri në mëngjez, vazhdimisht me këmbë e duar lidhur mbas shpine.”

Dom Ndre Zadeja (1891-1945), klerik, dramaturg, poet e prozator. Ai studioi pranë Kolegjës Saveriane, drejtuar nga Jezuitët. Studimet e larta i kreu në Insbruk të Austrisë më 1916, ku bashkë me Sirdanin e Gazullin etjerë u dhanë shumë mbas gjuhësisë. U kthye menjëherë në atdhe e pikërisht në vendlindje. Ai çoi meshën e parë më 26 prill 1916, në kishën e Zojës së Shkodrës, bri kështjellës Rozafa, ku nderohej e nderohet edhe sot, Zoja e Këshillit të Mirë, Pajtore e shqiptarëve. Falë aftësive e kulturës së tij të gjërë, nisi shërbimin si sekretar i Imzot Jak Serreqit dhe si zëvendës-famullitar, deri në vitin 1922. Në këtë vit u emërua famullitar i Malit të Jushit, prej nga vijoi shërbimin meshtarak në Bojë, për të kaluar më pas në Shkrel e Sheldî.

U arrestua në sa shërbente në këtë fshat më 4 shkurt 1945. U pushkatua pa gjyq më 25 mars 1945 njëherësh me disa seminaristë e laikë katolikë, me akuzën se kishte fshehur bashkëvëllaun, një nga figurat më të ndritura të Shkollës letrare të jezuitëve, Dom Lazër Shantojën , edhe ai në fazën dioqezane të lumnimit. Qe martiri i parë i furisë komuniste mbi Kishën katolike në Shqipëri; urojmë të jetë ndër të parët të Lum, që do të ngjiten në nderimet e elterit.

Më 25 mars 1945, qyteti i lashtë i Shkodrës e tmerruar asistonte pushkatimin e parë të një kleriku katolik, të cilin e kishte njohur e dashur me gjithë shpirt për shërbimin e tij meshtarak, për atdhetarinë e tij e për talentin e shquar që gjeti shprehjen e vet në melodramat e para të letërsisë shqipe “Ora e Shqypnisë”, “Hijet e zeza”; “Rrethimi i Shkodrës”, “Rozafa” etj, të cilat u vunë në skenën e teatrit të jezuitëve në Shkodër e më vonë edhe në teatrin e Tiranës e vijuan të lexoheshin, edhe kur nuk mund të viheshin më në skenë, sepse të ndaluara nga regjimi komunist.

Tragjedia e Poetit të Ambëlsisë, kishte fillue ndoshta qysh me 16 gusht 1944 gjatë meshës në Kishën e Shirokës, ditën e Shën Rrokut, kur iu drejtue besimtarëve: “Dy fjalë i kam sot me ju, sidomos me ju, o të rij. Një re e zezë me një ideologji të kuqe po vjen mbi kokat tueja. Ajo ka ndërmend të shprazet mbi ju, por atëherë s’keni për të pasë shka me i ba, veç me bajtë e me i sprovue të këqijat, se përveç të zezave të tjera që ka, ajo mohon edhe Zotin.”

Në rrugët e rrugicat e shtrembëra të Shkodrës, njëkohësiht me breshërinë e mitrolozave të diktaturës, që këputnin një nga lulet më të bukura të letrave tona, për ta lënë vetëm në kërcej të thatë traditën katolike, u ndje zëri i lebetitur: “Kanë grí Dom Ndrenë!”.

Kur u vu në skenë për herë të parë në Sallonin e shfaqjeve të Kolegjes Saveriane, e protagonistët kndônin: Adrijes m’thuej krenare/Vlona asht tokë Shqiptare!”

Spektatorët shpërthyen në duertrokitje të stuhishme: “Rrnoftë Vlona Shqiptare! Rrnoftë Vlona jonë!”. Në shtypin e kohës boton shpesh pjesë publicistike në lamin e pedagogjisë, psikologjisë, folklorit e traditave, sidomos të zonave pak të prekuna nga orientalizmi, – siç edhe ishin Alpet tona, në të cilat shërbeu.

At Donat Kurti O.F.M. (1902- 1983), ishte frat, mësues,etnolog, folkorist, përkthyes shqiptar. Shquhet për mbledhjen e Ciklit të Kreshnikëve e Lojët Kombëtare bashkë me P. Bernardin Palajin dhe rendimin e Prrallave Kombëtare. Ai mbaroi shkëlqyeshëm mësimet e para dhe të mesme në qytetin e Shkodrës, vazhdoi studimet e larta në Romë. Në vitin 1937 nga Universiteti “San’Antonio” i Romës , ku i jepet titulli “Doktor i Shkencave”. Më 1927 u bë prift françeskan dhe po atë vit kthen në qytetin e tij, ku emërohet profesor në “ gjimnazin “Illyricum “ të fretërve. Dha gjuhë shqipe, latinisht dhe histori të natyrës. Nga 1930-1938 qe n/drejtor i shkollës, gjatë kohës kur P. Harapi O.F.M. qe drejtor. Nga viti 1939 e gjer në mbylljen e saj më 1946 qe drejtor. Gjimnaz ku gëlonte një trupë mësimore e përbërë nga P., Gjergji ,Marini , Justini etj.

Më 11 nëntor 1946, kur merr fund shkolla, kuvendi, muzeu, fretnit dhe Kisha, vendi ku Sigurimi komunist futi armët dhe akuzon Fretërit për këtë akt të ulët që u krye në Kishën Katolike Shqiptare, në të gdhirë të datës 17 nëntor 1946, nga vetë ata. Pas 2 vjetësh hetuesi të tmerrshme nga prokurorët komunistë Nesti Kopali, Zoi Shkurti, Qako Prokopi, Hysni Ndoja etj., doli në gjyq, ku mbajti qëndrim burrëror. Në fjalën e fundit lapidar, përpara dhënies së dënimit, iu drejtua kështu prokurorit më 15 janar 1948: “Prej jush unë nuk pres kurrnji të mirë, edhe pse deri më sot nuk i kam bâ kurrkuj keq. Mue nuk më bân përshtypj as vdekja as burgu, por më vjen keq se më mbeti puna pergjysë. Të gjithë jetën teme, të gjithë talentin tem e kam shkrî vetëm për me i sherbye popullit shqiptar, pa marrë parasyshë sakrificat e privacjonet.”

Trupi gjykues mbeti i shtangur e heshti. Kryetari e ndërpreu: “Kur ke luftue ti, çka ke bâ për popullin që po i mburrë ato vepra të cilat na nuk i dijmë?” “Asht e kjartë se ju nuk dini kurrgjâ. Ato armë për të cilat ju mendoni, un nuk i njof as nuk i dij. Arma ime âsht penda me të cilën kam mbledhë e botue kângët mâ të bukura të trimnisë së popullit: Visaret e Kombit. Kam mbledhë e botue dy vllime me Prralla Kombtare. Ato nuk janë thjeshtë përralla, por aty paraqitet tanë urtia, filozofia e zgjuetësia e popullit tonë që t’u mësojë fëmijve mâ lehtë ushtrimin e virtuteve dhe luftimin e veseve. Po të më jepni vdekjen të gjitha punët mbeten përgjysë, ndersa po të më dënoni me burg, un u kërkoj të lejoni vazhdimin e punës sime të deritashme vetëm për të miren e popullit shqiptar.”

Dënimi qe me vdekje, e i kthehet me burgim të përjetshëm; që shkoi në 25 vjet. Ai edhe pse ishte në burg vazhdoi punën shkencore, nga e cila e ndau vetëm vdekja. Atje ai njihej me të burgosun të krahinave të ndryshme të Shqipnisë, dhe mblidhte fraza gjuhësore që përdornin ndër ato krahina. I shkruante ndër fletore dhe pregatiste “Fjalorin Frazeologjik të Gjuhës Shqipe”. Ky fjalor kishte 45,000 fraza. Është i shkruar në dy kopje me dorë, një për Universitetin, dhe një do ta merrte me vedi kur të lirohej. Kjo punë nuk ishte ilegale mbasi dihej edhe nga komanda e burgut të Burrelit. Ditën që është liruar, komandanti i burgut ia ka mbajtë në zyrën e tij edhe kopjen që kishte të veten At Donati, duke i thënë: “Meqë janë shumë fletore dhe nuk i lexojmë dot tani, këto do ti merrni pasi të kontrollohën nga ana e jonë. Do të ua dërgojmë në Degën e Punëve të Mbrendshme të Shkodrës, nuk ua humbim, por, është një formalitet që do të bëhet, mbasi kështu kemi urdhër nga lart.” Zgjeroi vëllimin e tretë të “Përrallave popullore”, përfundoi veprën “Thaça ose mënyra të thanunit në gjuhën shqipe”, ku janë përfshirë rreth 12,000 njësi frazeologjike dhe proverba nga e folmja e Shkodrës, shkroi pjesë “Nga kanuni i Skënderbeut”, vëllimet me tregime “Mësimet e nanës”, “Në rrugën e plepave”, “Kah gurrat e jetës”, përmbledhjen me poezi “Lule më lule” etj.

At Donat Kurti, një ditë u gjet në një barakë me llamarina pa kurrgja mbas shpirtit, vetëm me pak libra, mbasi pjesën më të madhe i kishte të mëshefun si shumë shokë të tij, me një dyshek për vedi e një për motrën, murgeshën e nderuar të spitalit të Tiranës ,e cila nuk e la vetëm deri atë ditë, më 10 nandor 1983, që u bashkua me shokët e vet, eshtrat e të cilëve i kishte nën brinjë. At Donat Kurti O.F.M. ruajti me dinjitet deri në vdekje të gjitha cilësitë që i përkisnin Urdhnit të tij duke jetuar fukara, duke vuajtë me fukara, duke punuar të edukujë fukaratë dhe duke vdekë si fukara, i nderuar prej fukarave të mbarë Shqipërisë, të cilëve, në këtë jetë të mjeruar, u la trashigim një thesar shumë të çmueshëm nga mendja e Tij e ndritun: “Visarët e Kombit”.

Si e eliminoi regjimi i Hoxhës klerin katolik

… Më 24 maj (1945), në Shkodër komunistët i vunë zjarrin ndërtesës së delegacionit apostolik. Ishte e pamundur të shpëtohej edhe Sakramenti i Shenjtë. Selia e delegacionit u pushtua nga harbutëria e gërdhaja, të udhëhequra nga një numër i madh punonjësish të policisë.

Agresorët hapën tabernakullin e kapelës, hapërdanë nëpër tokë gjithçka gjetën, shkelën me këmbë kurbanet e shenjta. Delegati apostolik, monsinjor Leone G. Batista Nigris, përfaqësuesi i Selisë Apostolike pranë ipeshkvisë vendore, u shtrëngua të shikojë zjarrin nga dritarja e një shtëpie afër, ku qe ndryrë. Menjëherë pas kësaj ngjarjeje monsinjori Nigris, i cilësuar nga shtypi vendor si një “agjent imperialist i fshehur në gjirin e Kishës”, u dëbua nga Shqipëria, por jo pa pësuar më parë një agresion çetimi komunist gjatë udhëtimit nga Shkodra për në Tiranë.

Mbyllja e çerdheve të fëmijëve të mbajtura nën kujdesin e motrave katolike, zëvendësimi i mësuesve të shkollave private me mësues shtetërorë, rishikimi i programeve shkollore për t’i përshkuar nga boshti i materializmit marksist, sulmet kundër priftërinjve të seminarit në Shkodër shënuan etapat e reja të ndrydhjes së Kishës Katolike Shqiptare.

Në qershor 1945, nxënësit e shkollës fillore katolike u detyruan të kalonin në shkollat shtetërore, në zbatim të një vendimi qeveritar që e kthente administrimin e shkollave fillore në kompetencë të shtetit. Në shkollat e mesme katolike pastaj, të cilat nuk mund të nacionalizoheshin shpejt për mungesë mësuesish, nisën të bëheshin të detyrueshme kurse e konferenca të mbajtura nga funksionarë të partisë komuniste. Një fushatë e kujdesshme e doktrinimit marksist përçohej në tërë vendin, si në qytete, ashtu edhe në fshatra, me një angazhim këmbëngulës për të rrënjosur në trurin e njerëzve parimet marksiste-leniniste.

Po atë muaj të qershorit 1945 u arrestua një prift italian, ati Xhakomo Gardin, për shkakun e vetëm se gjatë një debati politik – të deklaruar të lirë – i kishte lejuar vetes të shprehte mendime të kundërta me konferencierin. U ndërtua kundër tij një proces gjyqësor me akuzën e “propagandës antidemokratike”, në përfundim të të cilit ai u dënua me gjashtë vjet burgim, që ai i kreu pastaj në burgjet e Shkodrës. Në dhjetor, drejtuesja e motrave të Karitasit të Korçës, u godit nga komunistët me një breshëri mitralozi të lehtë, ndërsa ishte duke udhëtuar me një autokorierë të drejtuar për Tiranë: vdiq në spitalin e Korçës, në duart e një motre të kongregacionit të saj që shërbente në këtë spital.

Sulmi komunist shkoi përpara kundër institucioneve katolike që “mbaheshin me parà të huaja”. Në muajt janar e shkurt 1946 u inskenua një proces i madh kundër rektorit të seminarit papnor të Shkodrës, atit Daniele Dajani, kundër nënkrahinorit të jezuitëve, atit Xhovani Fausti dhe kundër priftërinjve shqiptarë të seminarit. Këta të fundit qenë inkurajuar nga popullsia për të shpërndarë disa fletushka në të cilat mbështetej ideja e nxitjes së krijimit të një “partie kristiane”. Në vijim të një perkuizimi disa nga këto fletushka ranë në duart e policisë, e cila procedoi me arrestimin e priftërinjve. Edhe pse përmes torturave ata kishin vazhduar të pohonin se superiorët e tyre qëndronin jashtë këtyre fakteve, edhe superiorët u arrestuan. Seminari u shkatërrua tërësisht.

Procesi u zhvillua në mes të një fushate të dhunshme shtypi dhe demonstrimesh popullore, me frymëzim të dukshëm zyrtar dhe përfundoi me 11 dënime me vdekje e me shumë dënime të tjera me burgim të gjatë. Rektori, nënkrahinori i etërve jezuitë dhe nëntë anëtarët e seminarit, të akuzuar pavarësisht nga gjithë provat e kundërta, për terrorizëm dhe atentat ndaj sigurisë së shtetit, u pushkatuan më 4 mars 1946. Kufomat e tyre metën për një ditë të tërë midis plehrave në buzë të një përroi në periferi të Shkodrës. Dënimet për anëtarët e tjerë të seminarit shkonin nga 15 deri në 30 vjet.

At Xhovani Fausti, figurë e ndershme e priftit dhe e misionarit, kishte shpenzuar vite e vite të gjatë të jetës së tij në shërbim të Shqipërisë. Pak më shumë se një vit më parë, gjatë betejës për çlirimin e Tiranës, kishte vënë në rrezik jetën për të shpëtuar nga reprezalja gjermane një grup civilësh italianë e shqiptarë.

Duhet kujtuar se midis të dënuarve me vite të gjata burgimi ishte edhe ati Jovan Pantalja, shqiptar, vdekur në burg nga keqtrajtimet e torturat e pësuara. I shkreti Pantalja qe akuzuar, mes të tjerash, se kishte ndihmuar aty nga muajt e parë të vitit 1943 atin prof. Xhuzepe Valentini, mësues dhe lëvrues i gjuhës shqiptare, ende drejtues i Kolegjit Saverian të Shkodrës, në punën e tij të “monopolizimit të kulturës shqiptare dhe të spiunazhit në favor të Gestapos dhe të Vatikanit”.

Procesin e Shkodrës e ndoqi më pas rekuizimi i ndërtesave të kultit katolik, me pretekstin e zakonshëm të “nevojave publike”. Ndërkohë që procedohej me zhveshjen e përfaqësuesve të fesë, organet e propagandës së partisë orkestronin një fushatë antikatolike në gazetat dhe në radio. Veçanërisht të urryera ishin shpifjet e lëshuara kundër motrave të kongregacioneve, të akuzuara për akte imorale, me qëllim që të diskreditoheshin misionin e mëshirës kristiane.

Më 18 janar 1946, tetëdhjetë e dy priftërinj e motra të Karitasit u dëbuan nga Shqipëria. Policia u mori atyre gjithçka. I trajtonte përfaqësuesit fetarë njëlloj si kriminelët ordinerë

U ngarkuan në disa automjete dhe u transportuan me një grup njerëzish të armatosur për në Durrës, ku u strehuan në pallatin ipeshkvnor, të braktisur dhe të zhveshur nga çdo orendi, ndërkohë që arqipeshkvi, at Vinçenco Prenushi, ishte i burgosur. Në ndërtesën ku ata ishin të internuar nuk kishin me se të ushqeheshin. Prifti i kishës së krishterë, papa Kristoja, sepse u kishte sjellë atyre fshehurazi ushqime, u zbulua e për këtë u masakrua nën gurin e një mulliri. Edhe kryekirurgu i spitalit të Tiranës, prof. Venancio Loci, i cili shkonte çdo ditë t’i vizitonte, u arrestua. Policia i trajtonte përfaqësuesit fetarë njëlloj si kriminelët ordinerë. Disa prej tyre, si ati Ernesto Kasinari, u transferua madje në burgjet e gjykatës dhe u mbajt aty për një kohë pa një akuzë të saktë. Imbarkimi të dëbuarve për Itali nuk u bë i mundur, veçse pas 37 ditësh të një pritjeje të dhembshme. Në çastin e nisjes të dëbuarit iu nënshtruan një perkuizimi të ri, pa as më të voglin kujdes për dinjitetin e gjendjes së tyre. Gjatë operacionit të imbarkimit në një anije tregtare italiane, në çastin më të fundit, mundi të ngjitej mbi anije edhe ati jezuit Andreini, i cili, i dënuar tashmë me pushkatim, ishte arratisur nga Shkodra, duke marrë me vete ikonën e Madonës së Pompeit.

Persekutimi kundër klerit shqiptar

Pas dëbimit të fetarëve italianë persekutimi vijoi kundër klerit shqiptar. Në dhjetë muaj u vranë 4 peshkopë e 15 priftërinj, ndërkohë që 32 të tjerë u burgosën. Në prill u inskenua një proces i ri kundër disa eksponentëve të klerit katolik shqiptar. Qëllimi i debatit gjyqësor ishte të përligjte, përballë opinionit publik kombëtar e ndërkombëtar, serinë e gjatë të arrestimeve e të shpërdorimeve, të cilave u nënshtroheshin priftërinjtë e kultit katolik. Qe i fundmi i proceseve të ujdisur mbi akuza të kota e të orkestruara me propagandë të shkathët. Nga këtej e në vazhdim akuza e përgjithshme “agjent i Vatikanit” do të mjaftonte për të përligjur vrasjet, arrestimet apo syrgjynosjet në kampet e punës së detyrueshme, pa asnjë lloj procesi.

Me të tilla metoda qeveria e Hoxhës procedoi për eliminimin e peshkopatës katolike vendore. Arqipeshkvi i Durrësit, monsinjor Vinçenc Prenushi, u burgos dhe u dënua me 30 vjet punë të detyrueshme. Egërsirat komuniste u shfrynë barbarisht mbi të pafajshmin, duke e penguar atë të flinte, duke e zhveshur, duke e varur në një ganxhë me një litar të kaluar në unazat e prangave, duke e rrahur deri sa të humbte ndjenjat. Vdiq në burg pas shumë vjet torturash mizore, që xhelatët e tij i ushtronin egërsisht, në mënyrë që ta bënin të vuante sa më gjatë që të ishte e mundur.

Midis viktimave të egërsisë komuniste lipset të numërohen tre ipeshkëv të tjerë: ipeshkvi i Oroshit dhe i Lezhës, monsinjor Françesk Gjini; ipeshkvi Sapës, monsinjor Gjergj Volaj dhe peshkopi ortodoks, monsinjor Kishi, i kthyer në katolik në vitin 1943. Ipeshkvi Gjini, që zëvendësonte delegatin apostolik, monsinjor Nigris, pas dëbimit të tij nga Shqipëria, iu nënshtrua periudhave të stërzgjatura të agjërimit dhe torturave të tilla, sa s’i mbeti vend në trup pa iu bërë plagë. Pas shumë vuajtjeve të përballuara me mundim fjalët e tij të fundit, para se të pushkatohej, ishin fjalë lavdërimi për Zotin dhe për Kishën Katolike.

Nga martirizimi i ipeshkvit Volaj u bë i njohur një episod dramatik që ngjau midis tij dhe së ëmës, kur kjo e fundit, përmes hekurave të burgut, ia doli mbanë ta shohë të birin për herë të fundit para se të pushkatohej. Nëna e gjeti të birin të katandisur aq keq sa nuk e njohu dhe e dëshpëruar dëgjoi fjalët e fundit të tij: “Lutu shumë dhe, nëse do të duash të qash për tët bir, mos e bëj këtë për vdekjen e tij, por për atë çka Kisha ka vuajtur”.

I njëjtë qe edhe fati i peshkopit ortodoks, monsinjor Kishit, i cilësuar si “tradhtar i atdheut dhe spiun i Vatikanit”, nga që kishte kaluar nën urdhrin e kishës katolike. Menjëherë pas pushkatimit të tij, shtypi zyrtar shqiptar botoi një seri artikujsh, në të cilat pohohej se ai “kishte rrëfyer krimet e tij kundër popullit”. Vijonte teksti i “rrëfimit”, të marrë nga policia dhe të firmosur siç duhej nga viktima. Monsinjor Kishi akuzohej se kishte patur kontakte para vitit 1943 me delegatin apostolik italian, të cilin e kishte furnizuar me të dhëna për veprimtarinë e partizanëve; se më pas kishte kaluar në Kishën Katolike Romane me qëllimin e qartë për të ushtruar spiunazhin në dobi të Vatikanit; se kishte synuar të mbillte përçarjen në raportet midis popullit dhe qeverisë, duke përhapur ide reaksionare dhe shpifje ndaj PKSH-së.

Mizoritë e komunistëve shqiptarë i kanë kaluar shpesh tmerret e torturave të martirëve të parë kristianë. Famullitari i katedrales së Tiranës, dom Shtjefën Kurti dhe ai i katedrales së Durrësit, dom Anton Bicaj, u pushkatuan pa proces gjyqësor. Monsinjori Xhuzepe Bonati u vra në burg, ku ishte prej kohësh i dënuar. Ashtu siç pati referuar një prift shqiptar që për një farë kohe jetoi me të në të njëjtën qeli, monsinjor Bonatit i qe ndaluar të lëvizte buzët për t’u lutur dhe çdo thyerje e një ndalimi të tillë dënohej me një numër të caktuar goditjesh me kamzhik në shpinë dhe në këmbë.

Prifti ortodoks, papa Pando nga Fieri, u pushkatua si tradhtar e spiun, duke pas kaluar edhe ky në vitin 1943 në besimin katolik. Papa Petro Isaku i Misionit Katolik të Korçës, që e kishte marrë urdhrin e priftit në kolegjin grek të Romës, u dënua me burgim të përjetshëm. Frati Agustin Spanu u mbajt për shumë muaj në burg, pa ndonjë fajësi tjetër veç pjesëmarrjes në Misionin Katolik të Korçës. Ipeshkvi tetëdhjetë vjeçar i Pulajt, monsinjori Benardino Shllaku, u kufizua të mbyllet në banesën e tij. Monsinjori Laka, vikari kapitullar i Shllakut dhe monsinjori Gurakuqi, vikari kapitullar i Sapës, u arrestuan nën akuzën e krimeve të pakryera ndonjëherë, me qëllim që këto dioqeza të mbeteshin pa një drejtim pastoral. Papa Josifi nga Elbasani u varros për së gjalli, sepse u quajt fajtor për “propagandë fetare të kundërt me partinë”. Papa Pandelejmoni i Misionit Katolik të Pogradecit u vra në një pritë. I thirrur në Fier me një telegram të rremë, u sulmua gjatë udhëtimit dhe u bë copë-copë me një sopatë. Copat e trupit të tij, të mbledhura e të futura në një thes, komunistët i dërguan në Mision. Copa më e madhe ishte koka: në gojë komunistët i vunë një letër ku qe shkruar: “Sepse ishe partizan i Papës”. Shumë priftërinj të tjerë shqiptarë e paguan me jetë besimin e tyre te Kisha Katolike; një pjesë e tyre u zhduk në mënyrë misterioze, sepse regjimi i Tiranës kishte frikë të krijonte martirë.

Agim Baçi/

A dimë ne t’u flasim fëmijëve në shtëpi apo në shkollë duke pranuar se janë të ndryshëm e jo njëlloj qoftë me vëllezërit e motrat e tyre biologjikë ashtu edhe me shokët e shoqet në shkollë? Sa nga ne të rriturit ua shpjegojmë fëmijëve se si duhet të sillen përballë një hendeku tronditës për botën e tyre- hendekun e asaj që ata duan të kenë, që atyre u pëlqen, me atë që marrin realisht në jetë apo me atë që duhet të marrin? A ka nga prindërit apo mësesit një rrugë përshkrimi se si rregullohet ai hendek mes dëshirave dhe realitetit? A dimë t’u shpjegojmë se sa e vështirë është të orinetohesh në një botë ku simpatia dhe mirënjohja -dy ndjesi kaq të rëndësishme në jetën njerëzore- po humbin nga komunikimi i përditshëm? A arrijmë ne si të rritur të kuptojmë se humbja e durimit te adoleshentët ndërpret të gjitha udhët për një vendmbërritje të qartë dhe me ide?

Për të qenë të vërtetë me fëmijët ne nuk duhet të shmangim përgjigjen për pyetjen se, cila është përgjegjësia jonë si të rritur nëse adoleshentët e sotëm nuk mendojnë për ndonjë vendmbërritje me kuptim.

A është dhe përgjegjësia jonë, si të rritur, që mjaft adoloshentëve sot u duket gjithçka e kotë, pa ngjyra? A është edhe faji ynë për faktin se shpesh në komunikimet e tyre mungon përgjegjësia morale apo ndjesia e fajit ndaj tjetrit me të cilin kanë gabuar, janë nxituar? A dimë ne t’u përgjigjemi apo do të fajësojmë ata se përse ky debat mund t’u duket i pavlerë?

Çfarë ndodh me adoleshentët kur intelekti i emocioneve nuk prek më dashurinë, duke e kthyer gjithçka vetëm në seksuale dhe jo në të menduarit për tjetrin si shok, si shoqe? A mjafton sot vetëm të kalërosh mbi protagonizmin vetëm si qëllim për të qenë i njohur pa e vrarë mendjen nëse nuk je i qartësuar moralisht apo në ndjesitë për gjithçka që bën e thua?

Në fakt, mungesa e objektivave që kanë brenda tyre të rinjtë, është ajo që duhet të na shqetësojë. Për këtë mungesë objektivash nuk mund të fajësojmë vetëm fëmijët. Bota e tyre e brishtë është sot një botë në duart e teknologjisë, e cila i ka thjesht klientë të kohës së tyre dhe statistikë për atë që bëjnë, ndërkohë që ne si prindër duhet të këmbëngulim, bashkë me mësuesit, për të mos i braktisur në skajet e veprimeve të tyre.

Niçe na ka paralajmëruar se “rinia zhytet thellë në ekzistencën e vet”. Paralajmërimi i tij i fortë ishte në atë kohë kur nuk parashikohej ky pushtim i kohës dhe qëllimeve nga teknologjia. Sot, kjo thënie e Niçes nuk vlen vetëm për t’iu besuar më shumë të rinjve, por edhe si një nevojë për të gjetur shtegun e komunikimit që të mos u humbë etja për jetën, etja për dijen.

Të rinjët e sotëm shpesh na tregojnë se janë vitalë, se janë të zgjuar. Përballë vitalitetit të tyre, kreativitetit që ua ka shtuar edhe pushteti teknologjik, duket se ne prindërit nuk po mundemi të rindërtojmë me ta hartën e duhur të rrugëtimeve, të emocioneve, e sidomos të vendmbërritjeve, duke i lënë në një vetëvlerësim të ulët për atë që mund të arrijnë. Duket se jemi në atë fazë që paralajmëronte filozofi Ivan Iliç në librin e tij “Shoqëria pa shkollë”, i cili na paralajmëronte ne prindërve se, me pafuqinë tonë për të komunikuar me ta, rrezikojmë t’u krijojmë bindjen se nuk do të kenë asnjë fuqi ta ndryshojnë realitetin. E nëse i krijojmë këtë iluzion, të një varke pafuqie, përballë dallgëve të përditshmërisë, a e kemi ne më pas moralin që t’u kërkojmë atyre që të mos heqin dorë nga ëndrrat, që të mos i jepen tanishmërisë, që të mos flenë vetëm në shtratin e argëtimit?