Nga: Murat Gecaj/
1.
Një mbasdite nëntori 2013, sipas bisdës së bërë më parë, mora udhën për në Lagjen “Ali Demi” të kryeqytetit tonë. Kam qenë edhe më parë në atë Qendër të mësimit të gjuhëve të huaja, të cilën e drejton kolegia e mikja, Lindita Titka-Pasholli. Njohja jonë lidhet me një ngjarje të shumë viteve të kaluara, pra kur ajo ishte në moshë të vogël. E kam treguar këtë gjë edhe në një rast tjetër, prandaj nuk do të zgjatem më këtu. Shënoj vetëm se, atëherë, kisha publikuar një shkrim modest për gjyshën e saj, mësuesen veterane të arsimit tonë kombëtar, Nazmie Pasholli. Ajo kishte hapur, për herë të parë, një shkollë shqipe për vajzat malësore, në Peshkopi. Kështu, mbeti e nderuar dhe e paharruar, në kujtesën e nxënëseve të saj, si dhe të prindërve të tyre.
Pasi Lindita kishte gjetur adresën time e-mail, më dërgoi një mesazh falënderues dhe më tregoi, se ku punonte. Pa humbur kohë, shkova në Qendrën e mësimit të gjuhëve të huaja, që ajo drejton dhe u njoha nga afër me punën e mirë, që bëhej aty. Në vijimësi, kursin për mësimin e gjuhës angleze e ndoqi aty edhe mbesa ime 9-vjeçare, Dorela. Pra, lidhjet tona u forcuan.
Siç nisa të tregoja në fillim të këtyre pak radhëve, këto ditë, shkova atje për t’i dhënë Linditës një “libërth” të vogël, me disa recensione rreth librit tim, me titullin “Dorela”(Tiranë, 2012) dhe dy vëllime të librit “Thesar Kombëtar”, botuar nga Shoqata e Shkrimtarëve, Artistëve e Krijuesve Shqiptarë, “Papa Klementi XI-Albani”-Suedi, që u përuruan në dy ditët e fundit të tetorit 2013, në Tiranë e Durrës.
Në atë pasdite, kursin e gjuhës angleze për 8 nxënës, e drejtonte vajza binjake e Linditës, Sara Piro Titka, e cila vetë ndjek degën e gjuhës gjermane, në Universitet, bashkë me motrën, Xhesikën. Me atë rast, hymë në klasë dhe me aparatin fotografik shkrepa një pozë. Kur dolëm që andej, mami i saj m’u drejtua: “Sara ka një kujtim shumë të bukur e të paharruar, të 8-9 viteve më parë, kur jetonim, familjarisht, në Çikago të Amerikës. Ajo dhe motra e saj binjake, Xhesika, mësuan shpejt anglisht, në shkollën e tyre. Një ditë, mësuesja u kishte kërkuar që t’i shkruanin nga një letër Presidentit të Amerikës, Xhorxh W. Bush. Kështu, secila e bëri një gjë të tillë, pra në to shprehën mendimet e veta. Mësuesja ua postoi letrat atyre, për në Shtëpinë e Bardhë. Ndërsa të dyja vajzat tona nuk na treguan gjë, në shtëpi, për detyrën e dhënë nga mësuesja dhe as për dërgimin e letrave!…Kaluan disa ditë e ndodhi diçka e pabesueshme dhe emocionuese, si për vetë binjaken tonë, Sarën, bashkënxënësit e mësuesit e saj dhe për gjithë familjen tonë. Postjeri na solli një zarf jo të zakonshëm. Vinte nga Shtëpia e Bardhë, i drejtohej personalishet Sarës dhe ishte e nënshkruar nga Presidenti i SHBA-ve, Xhorxh W. Bush…Këtë letër dhe fotografinë e Bushit, me të shoqen, Laurën, që i dërgoi ai atëherë, Sara i ka të vendosura në dhomën e saj dhe i mban si një “diplomë” tw çmuar. Është një kujtim i rrallë, që jo çdokush mund ta ketë, në jetën e tij…”.
2.
Për kureshtjen e lexuesve të këtij shkrimi, po e japim faksimilen e kësaj letre, anglisht, si dhe përkthimin e saj, nga znj.Lindita Titka-Pasholli. Pra, ja çfarë shkruhej aty:
“4010, Rruga “North Bernard-Çikago-Ilinois, 60618-2216
E dashura Sara (Titka),
Ju falënderoj për letrën tuaj, si dhe mendimet e sugjerimet, që ju ndani me ne, gjë që unë kam dashur ta dëgjoj gjithmonë, nga amerikanët e rinj.
Ashtu siç ju vazhdoni me studimet tuaja, shpresoj se po përpiqeni të lexoni dhe mësoni më shumë rreth çështjeve, që ju interesojnë më tepër, ngjarjeve ose ndodhive të fundit, si dhe historinë e vendit tonë, duke ndjekur më shumë bibliotekën e vendit tuaj ose duke hyrë në Website-in e Shtëpisë të Bardhë: www.Whitehousekids.gov dhe www.whitehouse.gov. Gjithashtu, ju nxis që të arrini qëllimet tuaja të larta, duke mësuar ose studiuar shumë e të ndihmoni të tjerët, në nevojë.
Me përkushtimin, që keni ndaj shkollës dhe me dashurinë për të tjerët, mund të arrini aftësi
të plota dhe të bëheni e përgjegjshme për komunitetin tuaj.
Unë dhe Zonja Bush, ju dërgojmë urime me dëshirat tona më të sinqerta: Zoti të bekoftë ty dhe Amerikën!
Sinqerisht: George W. Bush,
Shtëpia e Bardhë-Vashington, më 20 shkurt 2004”.
…Në mbyllje të këtyre pak radhëve, pasi treguam për këtë ngjarje interesante dhe të paharruar në jetën e Sara Titkës, tashmë e kthyer përgjithnjë në Shqipëri, bashkë me familjen, i urojmë nga zemra asaj: Jetëgjatësi, shëndet e mbarësi në punë, gëzime dhe lumturi në jetë!
Tiranë, 12 nëntor 2013