Poezi nga Elida Buçpapaj/
Futuni në lëkurën time
ta shihni botën
me sytë e diellit
ta prekni
me duart e gjetheve
ta ndjeni
me zemrën e harabelëve
futuni në lëkurën time
të digjeni
nga jetët e pajetuara
të fëmijëve
lindur në kampet e internimit
atje ku si nëpër krematoriume
digjej adoleshenca
nga inkuizicioni
i indiferencës
i njerëzve që ngrohnin duart
në zjarrin
ku shkrumboheshin eshtrat
e mijra ditëve të vrara
të bijve
të armikut të partisë
që edhe në shekullin e XXI
të Steve Jobsit
vazhdon t’ju lërë të katandisur
në teneqe
të çjerra
me duar prej thikash
të ndryshkura që
e vrisni poezinë
e jetës
në errësirën
e kolektivitetit elitar të
sysorrave
që derdhin lotë
të acidta krokodilësh
kur provova të hyja
në lëkurën tuaj
sikur hyra në një
shtëpi të agjitpropit
nën brutalitetin e
altopartantëve
të gazrave
të partisë
që ju i thithni
me pipa luksi
si parfum parizian
dola me vrap
prej asaj humbelle
ku zoqtë nuk pranonin
të ndërtonin
folezat e tyre
atje ku jetonin veç
çakejte dhe kojotat
me maska fytyrash njeriu
të tornuar nga
kazma dhe çekani
i partisë
me një tru të përbashkët
kolektiv
të kurdisur
në mënyrë uniforme
ku tingujt e gërmave
arratisen
sepse nuk pranojnë
të formojnë fjalë të shkretuara
me shpirt të tharë
si lulet artificiale
pa pjalm dhe nektar
të destinuara
për flutura dhe bletë
artificiale
dhe për popull artificial !