JULIA GJIKA- Shoh një lajmëtar në këmbë, në diell-Apokalipsi XIX, 17…

VARGJE NGA JULIA GJIKA/

Shoh një lajmëtar në këmbë, në diell./

Apokalipsi XIX, 17/

Në sa e sa shtëpi lavdërohet emri i tij /

edhe i atyre që ecin me të./

Sa hapet dita, deri vonë kur mbyllet,/

Kur cdo gjë e gjallë shkon në gjumë të thellë./

Ata si lehonat që ruajnë foshnjat, nuk flenë. /

Në sa e sa shtëpi luten për ta, e në sa të tjera u hidhet balta./

Një tifozllëk i cmëndur ndodh në atë vend.

Të ecësh në rrugë të reja, në bulevarde të gjëra e të gjata

dhe të mos kujtohesh se kush i shtroi?

Të quash rrugë vdekje autostradat?

Aksidentet kanë ndodhur mbi glob,

duke ndenjur duarkryq ndodhin, do tëndodhin.

Garancitë janë përalla!

Të shpenzosh ditët për të lyer me furcë të zezë të mirën,

t’a mohosh atë,

kur ajo shkëlqen si diamanti në diell, në mes të ditës,

mosmirënjohje është, cmirë e mendjeve boshe,

T’i ngrehësh kurthe atij që kalëron në udhën e drejtë

Të mos dëgjosh këngën që këndon,

ai që është nga zemra e dheut,

ai që transplatoi zemrën e re për vendin.

Eshtë njësoj si të mos duash vehten.

Le ti bashkohemi këngës!

Atyre që ferrat dhe macet i gricin në bark

Ata që dinë të numurojnë vetëm humbjet,

Po digjen në ujra liqenesh të zjarrta zilish, pabesish,

Ata po vdesin, po humbin.

Në sa e sa shtëpi lavdërohen ata,

sepse mbajtën besën në udhën e sakrificave.

Tanimë dihet, nga i madh e i vogël ëndrra e tyre.

Ata s’kishin sekrete për atë vend që priste në agoni,

Ata i treguan të gjitha kur u nisën.

Ne i shohim gjurmët e shpresës, ecim në to.

Zogjtë e qiellit janë mblodhur për të festuar.

Bashkë me ta fëmijët, bari më i njomë, i dëndur.

Pranvera shpërtheu perfekte nën qiellin e hapur,

Vaditur nga ujra të pastra kristal të jetës.

Shohim një lajmëtar, në këmbë, në diell,

Si në një natë me re shohim yjet kur cfaqin shkëlqimin

ndricojnë udhën kalorësit dhe ushtrisësë tij

për të mos e ngatëruar udhën e dritës.