Cikël poetik nga SKËNDER BUÇPAPAJ/
KORBAT QË LASHË ATJE, KORBAT QË GJETA KËTU/
Korbat që lashë atje/
Sykuqtë/
Na krroknin/
Drejt në sy/
Korbat që lashë atje janë sykuq/
Ngaqë rrinë duke ndukur stërvina/
Korbave që lashë atje iu lëshojnë lëng sqepat/
Për sytë e njerëzve/
Korbat që gjeta këtu janë sykthjellët/
Ata të shikojnë sy për sy/
Dhe ta lëshojnë krrokun/
Drejt e në vesh/
Korbat që lashë atje janë të përlyer
Glasash të veta
Korbat që gjeta këtu e lëshojnë glasën atje ku duhet
Pa bërë kurrë pis kalimtarët e pispillosur
Veturat me dizajne marramendëse
Parkuar poshtë pemëve
Korbat që lashë atje janë të stërkequr
Të palarë, të pangrënë, të pagjumë
Korbat që gjeta këtu janë digitalë
Si të dizajnuar në mënyrë kompjuterike
Secili ka faqen e tij në internet
Ndonëse si korbat që lashë atje
Edhe këta nuk janë gjenetikisht të ndryshuar
Si të jetë vendi bëhet kuvendi
Pra
Korbat që lashë atje
I gjeta këtu?
Korba lashë atje,
Korba gjeta këtu.
—
PLEPAT
Te dritarja e dhomës sime të mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit Plepat nuk rrinë thjeshtë për të fshirë yjet në prag të agimit
Ata qëndrojnë aty për të thënë
Aty po fle Skënder Buçpapaj
Prandaj mbani aq qetësi e aq zhurmë
Sa duhet për një gjumë të mirë.
Plepat ndanë Valbonës
Si matës të nivelit të kaltërsisë së lumit
Nuk rrinin gjithmonë për të treguar
Se gjithmonë lumi i kaltër do të kalojë aty
Poshtë Urës së Bujanit
Ata rrinin aty për të treguar
Se nëpër të përthimë të ditës së re
Këtu do të kalojë mësuesi i fshatit dhe poeti i Alpeve Skënder Buçpapaj
Plepat rrinë pranë brigjeve, urave, lumenjve
Dregëzohen, lëmohen, gjethohen, zhgjethohen
Gjysmëdrejtëza të hequr nga toka drejt pafundësisë
Për të treguar se nga pafundësia
Pasi të ketë lënë në pritje të gjithë plepat e botës
Do të rikthehet përsëri te plepat e vet
Skaj dritares së mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit,
Skaj lumit aty ku merr udhë për nën Urën e Bujanit
Gjithandej brigjeve, urave, lumenjve.
—
NDAL SOKOL FALU ME MUA
Shpendi
Sogjetar
Mbi prenë e vet
Përgjon nga hapësira
Plakat
Në dyer të tabaneve
Në Lug të Vrellës
Tellën e Pranverës
Balçinë të Luzhës
Lugun e Vocit
Gjarpër
Tëbanët e Hetës
Të baraslarguara
Nga shpendi sogjetar
Besojnë
Se një ditë tjetër të lume
Do t’u falë
Shpendi fatsjellës
Rrudhat e tyre
Apokaliptike
Palojnë flatrat
Si shpend të butë
Në fytyrat shekullore
Ato bien erë tambël vedrash
Njëqind vite larg
Deri këtu në fund të botës.
—
POEMA E TPLANIT
Tplani
Prej Moknit në Arvejë
Prej Ballfushës në Kryekand
Është metropoli botëror
I bretkosave.
I kam merak
Se ato, në miliarda,
Mos më mardhin
Në gjumin e tyre letargjik
Nën akull.
Pa muzikën e tyre
Nuk vë gjumë në sy
As këtu midis Alpeve të Evropës.
Druaj se mos më mardhin
Rrëshqanorët e bokave
Zhguallorët dhe jozhguallorët
Ata flenë çdo vit nga gjashtë muaj
Duke mos e ditur
Sa i kushton botës së çmendur
Ky gjumë i pafajshëm i tyre.
Druaj se më mardh
Fauna me gëzof në karma,
Prapshtia, shullëre
Druaj se mos më mardhin në shtëpitë e ftohta
Shkretanët, mbrapshtanët,
Gubanët, qurranët,
Zhelanët, breshkanët,
Gjenialët e Tplanit.
—
MOJ E MIRA NË ORTEK TË BORËS
Ajo ishte midis diellit
Dhe ortekut të borës
E bardha.
Dielli ishte midis
Së bardhës
Dhe ortekut të borës.
Orteku i borës
Ishte midis
Diellit
Dhe së bardhës.
Flokëbardhën
Sybardhë
Qerpik-bardhë
As me sy
As me të prekur
Por vetëm se kundërmonte zanë mali
E dallova
E bardha
Tamël deleje
Mjelë në ortek të borës
Isha i zanuari i zanës
O.
—
DRENUSHAT
Ato janë nisur nga natyra për florë
E kanë dalë faunë.
Drenushat dalin
Nga errësira e pyllit
Në dritën e lirishtës
Për ta parë veten
Në pasqyrat e pafundme
Të pikave të vesës
Drenushat frikësohen nga bukuria e tyre
Më shumë se nga egërsia e bishave
Vrapojnë nga drita e lirishtës
Për në errësirën e pyllit
Që ta fshehin bukurinë e tyre
Në pikat e vesës
Ka mbetur pamja e drenushave
Fërfëllojnë drenushat
Dhe dridhet pylli
Prej meje pse ikin drenushat
Unë kam dalë të shfletoj errësirën e pyllit
Dritën e lirishtave
Për të koleksionuar
Lotët e drenushave
Sepse drenushat janë
Më shumë florë se faunë.
—
RETË
Retë e bardha
Do të qajnë për mua
Me lotët e drenushave
Bjeshkët do të dënesin
Me ofshamat e pishnajave.
EMIGRANTI
Dalëngadalë
Dalëngadalë
Gjithnjë e më shumë
Emigranti e ndjen
Se kufijtë e Atdheut
Ngushtohen
Ngushtohen
Jo më larg
Se lëkura e trupit
Në të cilën
Emigranti rron.
—
EKZOTIKAT E BARDHA
Ekzotikat e verdha
Ekzotikat e zeza
Kanë hedhur rrënjë
Në anët tona
Kanë pushtuar
Shtretërit e burrave
Tashmë vendin e tyre e kanë zënë
Ekzotikat e bardha.
Dikur të hyje në orbitat e tyre
Ishte si të hyje në oribitat e orteqeve
Të linin pa frymë
Cung në rrah.
Çdo Saharë
Me një frymë
E bleronin.
Tash ato janë ekzotika të bardha
Janë hëna dite
Asnjëherë njëlloj
Herë të plota e herë fragmente
Gjithnjë e më shumë
Dekore të panevojshme
Tani ato
Janë Antarktida
Mardh deri në shndërrim në mermer
Planeti
Burrat e në shtretërit e tyre
Janë të rrallë
Sa eklipset e diellit
Ato mbushin faqet e rubrikave
Ku kërkohen partnerë shtrati
Të fshehura nën shifra, kode, pseudonime
EVOKIM
Sapo ka shtyrë tutje lëvozhgën nga ka dalë
Zogu i vogël ka vënë në sy një gjethe të sapoçelur ahu
Vë re se si ujëvarat e Valbonës
Krye Rrogamit të Shalës
Shpërbëhen në shpendni
Të pafundme ylberesh
E ëma
Ia jep një gjethe ahu në sqep
Ta ketë baraspeshë
Për fluturimin e parë.
Në sfond të linjave të tensionit të lartë
Në sfond të teleferikut të minierës
Nga oborri i një shtëpie
Vjen aroma e një buke të valë
Të sapodalë nga çerepi
Zogu mbush kraharorin
Me aromën e bukës
Në prag të fluturimit të pare.
PYLLI NUK DURON PRISHJE QETËSIE
Pylli duron vetëm fëshfërimën e gjetheve të tij
Dhe shushurimën e lumit që i kalon pranë.
Kacafytjet midis të fortëve e të dobëtëve
Çarjet e pishave nga rrufetë
Rrëzimi i bredhave nga bora
Janë vetëm përjashtime nga rregulli.
Pasi është ngopur me prenë e vet
Gjithkush lëpihet, vetëkënaqet dhe fle
Në folenë e vet, apo shtrofullën e vet
Nëpër degë, zgurliqe, shpella, tunele nëntokësore
Dhe pylli e merr përsëri në dorë situatën.
—
DETET, OQEANET KANË FRIKË SE MOS SHKON LUMI T’I PËRPIJË
Detet
Oqeanet
Për më tepër oqeanet
Kanë frikë
Se mos shkon lumi
T’i përpijë.
Lumi lind
Në trajtën e një pike vese
Që rrëzohet nga një fije bari
Iu shpëton zogjve e insekteve
Që mund ta shuanin etjen me të.
Përfund brushtullave
Përfund zalleve
Lumi merr vrull të çajë shkëmbinjtë
Të arrijë detet dhe oqeanet
Detet
Oqeanet
Tranohen
Tremben
Vërtiten në qiell nga frika
Tmerrohen
Ç’trimërohen
Ikin nga brigjet
Rikthehen në brigje
—
QENTË E KËTYRE ANËVE
Qentë e këtyre anëve
E njohin të zonjën
Por nuk e njohin vetveten
Gjithnjë e më asocialë
Ata bëhen
Kur shohin veten të pasqyruar
Pranë zonjave të tyre
Gjithnjë e më xhelozë
Kur e shohin veten
Në foto shtrati
Me zonjat e tyre.
—
KUJTESA E LUMIT
Lumit i janë dashur shekuj
Për të skulpturuar
Këta zambakë në gurë
Në lartësitë e shkrepave.
Duke gërryer thellë e më thellë luginës
Lumi i është përmbajtur gjithnjë filozofisë
Se lumi nuk e harron shtratin e tij
Por tashmë është tepër vonë
Në skulpturat e lumit
Tashmë sfilon era
Bën pirueta era.
—
PËRKUFIZIM
Nëse harresa
Është proces i domosdoshëm e kujtesës
Atëherë nata
Është proces
I domosdoshëm
I ditës
Me gjuhën e Borhesit
Është i njëjti lumë
Që turbullohet
Për t’u kthjelluar.
—
ASTRONAUTËT
Të shikosh botën
Nga maja e qiellit
Është pak a shumë
Ta shikosh botën
Nga maja e lisit
Nga maja e kodrës
Nga maja e malit
Njeriu shkon më larg
Për të vështruar më gjerë botën
Që ashtu të depërtojë
Më thellë botës.
—
STINË DASMASH NË BERISHË
Prej Berajve
Në Mash dhe në Rushtë
Është stinë dasmash
Në Berishë.
Trungjet e mollëve
Mezi i mbajnë skelat pa u shqyer
Degët e mollëve
Mezi i mbajnë furkëzat pa u thyer.
Si çdo vit
Pemë pa masë ka falë Zoti.
Nga shtëpitë prej druri
Fshehur mes pyllit të pemëve
Në këtë stinë dasmash
Si farat e mollës në frut
Ndihen vekët e çikave
Që bëjnë pajën e nusërisë.
Sekush nga dhëndurët
Dallon zemrën e Nafijes së vet
Nga ritmet e vekëve.
Nga tunelet e pemëtoreve
Dalin një nga një taksitë e nuseve
Me ojme të bardha rrethuar
E flamur të kuq valvitur
Nëpër ajrin e dehur prej erës së mollëve.
Është ujë çikash
Thonë pleqtë.
—
PSE TË MOS
Pse të mos ishte qielli
Një perde e lëshuar
Deri në konturet e tokës.
Pas saj ne të zhdukeshim
Sapo t’iu sillnim mërzitje
Spektatorëve tanë.
Dhe të rishfaqeshim
Vetëm e vetëm
Me kërkesën
Padurueshëm ngulmuese
Të spektatorëve tanë.