NGA LEK MIRAKAJ/ NEW YORK/
Po e kopjoj ashtu si është shkruar pika tretë e draftit që i dha fund bojkotit të Kuvendit nga ana e P.D.«Opozita dhe mazhoranca angazhohen të punojnë së bashku në mënyrë konsensuale,me ndihmen e Bashkimit Evropian,për çështjen e individve me rekorde kriminale,që kërkojnë të zgjidhen ose të emërohen për poste publike,bazuar në standartet evropjane dhe me asistencen e komisionit të Venecias.»
Pse them me kë të qeshim, e thjeshtë, ose ata d.m.th. ploitikanët tanë na kujtojnë debila që mund të gëlltisim çfardo çorbe që na servirin,ose ata vetë jo vetëm janë të pafytyrë ,po janë edhe budallenj.Le të shohim çfarë na kanë servirur.Na thonë se në marrveshje me njëri tjetrin do përjashtojnë të inkriminuarit nga e drejta për tu zgjedhur!!!…Ose emëruar.E drejta për tu zgjedhur është e drejtë kushtetuese e çdo individi aq më tepër nëse personi i ka shlyer detyrimet ligjore për aktin që mund të ketë kryer.Që të kemi një Parlament që reflekton vlera morale dhe intelektuale është kërkesë e të gjithve dhe përgjegjësi e kryetarve të partive që mos ti kandidojnë,personat me të kaluar kriminale.Po ta frysh malin e të pjellë një mi, kjo është medet o zot.Nu kam lajthitur,po kur po këta politikanë shqetësohen se duke u hapur dosjet e krimit komunist dhe duke u aplikuar lustracioni pa kompromis,u shkelkan të drejtat kushtetuese të kriminelve,kjo është cinike dhe skandaloze.Një individ që ka kryer çfardo krimi ka një periudhë ku krimi,i parashkruhet. Individët që kanë kryer krime kundër njerzimit nuk e kanë ate privilegj,krimet kunder njerzimit nuk parashkruhen.Me parimet e bashkimit evropian na thonë.Po a nuk është kjo evropë që e ka dënuar krimin komunist,a nuk është kjo evropë që edhe sot megjithse kanë kaluar 70 vjetë nga lufta e dytë botërore i dënon kriminelët nazistë.Është emblematik rasti i një gruaje gjermane që në vitin e largët 1945 kishte qënë 15 vjeçare.E mobilizuar kur gjermanija naziste i kishte shteruar rezervat, dërgohet si gardiane në një kamp përqendrimi dhe kishte shërbyer vetëm një muaj, pasi lufta mbaroj.E pra kësaj gruaje sot mbi 80 vjeçare,kjo Amerika që ka një kushtetutë që respektohet e zbatohet ,jo si ajo e jona të cilën dy individ të cilët në një moment e shohin vehten në krye të vëndit,e ndryshojnë ate pa pyetur asnjeri ,thjeshtë për ti dhënë vehtes pushtet të pa kufizuem.E pra Amerika që respekton të dretat e njeriut,jo vetëm i hoqi shtetësinë kësaj gruaje, po edhe e deportoj në Gjermani për tu gjykuar , e të mendojshë,se ishte vetëm 15vjeçare dhe vetëm gardiane.Është mir ti kujtojmë z.Velija se burgu i Spaçit, i Qafë Barit ,I Burrelit me dhjetra e qindra burgje e kampe përqëndrimi të mbjelluna si këpurdhat mbas shiut në Shqipëri, nuk kanë pasur gardianë si ajo vajza,po kanë pasur kriminelë si Edmond Caja e Shefki Drenova që janë ekzemplarë të rrallë të krimit.Ju zotërinj, të majtë e të djathtë ashtu si gjeni gjuhen e përbashkët ,për të shkelur kushetuten ,ose për ta amenduar ate ,për individë me të kaluar ordinere ,provoni të gjeni gjuhen e përbashkët edhe për lustracionin ,që ti shërbejë të ardhmes dhe ti leni brezit të ri një shoqëri pa skelete në sirtarë .Zoti Velija dhe z. Paloka bëjuni ortak me inisjativen e zonjave Doda -Ballauri e z.Idrizi ,mos u bëni mbrojtës të kriminelve komunist,mos harroni se kush mbron kriminelin ,mbron krimin,bëhet pjesë e krimit.Po bëtë detyren tuaj ndaj të vërtetës, at-herë ne nuk do qeshim as me vehten dhe as me ju.Nuk do mbaroj Shqipërija po larguat kriminelët komunist nga administrata dhe parlamenti,përkundrazi ,do i bëni shërbimin më të dobishëm të ardhmes,shërbimin më të vlefshëm të karierës tuaj politike.Edhe njëherë po përsërisë ate që është normë në ate evropë ku aspirojmë të shkojmë.
KRIMET KUNDËR NJERZIMIT NUK PARASHKRUHEN.
I nderuem z. Leke,
Jam i mendimit qe Letrat si kjo e Jueja, duhen perkthye ne anglisht dhe duhen dergue ne BE dhe Strasburg, nga Shoqatat e te Persekutuemeve te Shqipnise.
Pershndetje.
Sa “ish” Sigurimsa punojne në Ambasaden e Shteteve të Bashkuara në Tirane… ?
20:18, February 5, 2014 by Pafragje under: Histori, Politikë | 9 Comments
S. DrasatiPregatiti per botim Sokol Drasati-Iniciator i levizjeve Demokratike në Shkoder – 1990
Pjese e nomenklatures te Sigurimit (famekeq) te Shtetit, Instruktore qe kane ne Curiculumin e tyre pregatitjen e Grupeve terroriste qe nga Lindja e Mesme e deri tek Grupet Marksiste te Amerikes Latine etj., spijuna e xhelat që kanë larë duart e krahët me gjakun e martirve që i mbytën me duart e tyre për Lirinë e Fjalës, të fesë, të mendimit e për një Shqipëri Demokratike, për ironi sot “strehohen” me bujari dhe punojnë aktualisht në Ambasadën Amerikane në Tiranë prej vitit 1991 e në vazhdim.
Selia Diplomatike e Shteteve te bashkuara ne Tirane, ndoshta nga keqinformimi apo nga pa mundesia per te kontrolluar te kaluaren e ketyre personave, fyejne kujtimin e te kaluares diktatoriale 50-vjecare te popullit shqiptar duke punesuar keto pinjolle te dhunes marksiste te cilet masakruan nder celi e burgje dhe te likujdimit të njerezve që luftuan për Lirine e fjales e te mendimit, symbol i te ciles ato besuan deri ne vdekje se jane Shtetet e Bashkuara.
1- Astrit Pullazi, nga Tirana.
Ka filluar punë në ambasadën amerikane sapo ajo hapi portat e saj në Tiranë më 1991. Ky privilegj i është rezervuar prej amerikanëve për merita të veçanta: Pullazi ka qenë shofer i Enver Hoxhës. Në çdo rast që ndodhet vetëm, Astriti këndon këngën e tij të preferuar: «Enver Hoxha, o tungjatjeta!» Dhe jo pa të drejtë.
2- Belul Cuka, nga Peshkopia.
Ish-shofer i Kadri Hazbiut. Krenarinë për të kaluarën e tij e përmbledh në këto fjalë: «Kudo që e çoja me veturën luksoze “grushtin e hekurt të diktaturës” dridhej foshnja në bark të nënës.»
3- Besnik Malo Çala, nga Vlora.
Ka filluar punë në ambasadën amerikane bashkë me Pullazin më 1999.
Cilësia e tij më e preferuar prej amerikanëve: Ka qenë kuadër i mirënjohur i Ministrisë së Punëve të Brendshme të diktaturës, ekspert i stërvitjes së grupeve terroriste marksiste-leniniste të mbiquajtura «Brigadat e Kuqe», të cilat stërviteshin në Shqipërinë diktatoriale. E ka ushtruar aktivitetin në kampet stërvitore në malet e Burrelit dhe në Pishë Poro të Vlorës. Lidhur me të kaluarën e tij, Besniku i Partisë shprehet me krenari: «Bin Laden do ta kishte pasur zili aftësinë time stërvitore të terroristëve.»
4- Emri Baja, nga Kukësi,
Survejues i ambasadës amerikane në Tiranë. Gjatë veprimtarisë 15 vjeçare në Ministrinë e Punëve të Brendshme të diktaturës ka qenë krahu i djathtë i Kadri Hazbiut. I mirënjohur për egërsinë e tij ndaj “armikut të klasës”, Hazbiu e emëroi për disa vjet shef të kampeve të internimit në rrethin e Lushnjës për të mbjellë terror. Të internuarit e rrethit të Lushnjës të asaj periudhe shpreheshin:
«Xhebraili nuk mund të ketë pamje tjetër veç asaj të Emri Bajës.»
Lidhur me veprimtarinë e tij përkrah Kadri Hazbiut, Baja kujton me nostalgji:
«Ministri më kishte thënë disa herë: Kur ti mendon se lufta e klasave është zbutur, unë ia bëj të njohur këtë shokut Enver dhe për armikun e klasës bien kambanat e vdekjes».
I mbiquajtur me humor prej ambasadorit amerikan «Barometër i luftës së klasave», komunistit veteran Baja i është besuar survejimi i ambasadës së «imperializmit amerikan».
5- Hasan Spahiu, nga Skrapari.
Kuadër i sprovuar i Sigurimit të Shtetit i rekomanduar për punësim prej Sulo Gradecit, i cili ka shkruar dikur për të:
«Sikur shoku Enver të më pyeste: “Pas teje, kush është personi që më do mua më shumë?”, unë do t’i përgjigjesha pa u menduar: Hasani.»
Hasani ka qenë sekretar partie ne Farkë të Tiranës, tek helikopterët. Në çdo xhep të tij mban një fotografi të Enver Hoxhës, ndërsa në shtëpi ruan me mall një statujë të vogël fildishi të diktatorit, të cilën e ledhaton në mbrëmje deri sa e zë gjumi.
6- Selami Liço, nga Peshkopia.
Ish-oficer zbulimi në kohën e diktaturës dhe oficer ushtrie deri më 1997. I akuzuar për kontrabandë masive armësh prej vitit 1997 e në vazhdim, Liçon e mori në mbrojtje ambasada amerikane në Tiranë, ku edhe u punësua në vitin 2000. Atje vazhdon të jetë edhe sot. I befasuar prej ngrirjes së dosjes së tij penale mjaft të ngarkuar, nuk lodhet së përsërituri fjalët:”Mallkuar qoftë kush mendon se amerikanët janë antikomunistë!” Gruaja e tij ka punuar gjithmonë në Bllok.
7- Agim Bllaci, nga Gjirokastra.
Ka filluar punë në ambasadën amerikane qysh më 1991, me “ajkën” e të punësuarve atje.
Deri më 1973 – sa kishte gjallë babanë –, ka jetuar në “Bllok”. Është dëgjuar të përmendë shpesh kujtimin më të shtrenjtë që ruan nga jeta në «Bllokun e Udhëheqjes”:
«Sa herë që vinte për vizitë tek ne, shoku Enver nuk harronte t’i thoshte babait: “Prokurorët e vendosur si ti janë maja e shpatës së diktaturës së proletariatit, shoku Misto Bllaci. I tmerrove klerikët me pretencat e tua, që s’njohin dënim tjetër veç atij me vdekje. Uroj që edhe Agimi të eci në gjurmët e tua.»
Për meritat e babait dhe të tijat, Agimi dhe gruaja e tij ndodhen të dy të punësuar në ambasadën amerikane.
8- Bashkim Male, nga Erseka.
Ish-oficer, pilot, aktualisht mbikëqyrës në ambasadën amerikane. Bashkëpunëtor aktiv i Sigurimit të Shtetit. Shokët e tij të punës trembeshin më shumë nga Bashkimi, se sa prej kryetarit të Degës së Brendshme.
«Përpiqem të jem më tolerant kur më shajnë për familjen, se sa kur më përgojojnë karrierën time si anëtar besnik i Partisë së Punës», pranon me çiltërsi Bashkimi.
9- Sadik Hasko, nga Skrapari.
Një tjetër rekomandim i goditur i Sulo Gradecit, i cili është shprehur me respekt të thellë si për patriotin e tij edhe për ambasadorin amerikan në Tiranë:
«I vetmi komisar që i ka lexuar nga tri herë të gjitha veprat e shokut Enver është pikërisht Sadiku. Një ditë Sadiku, i përhumbur në kujtime, shkroi instinktivisht me bojë të kuqe mbi një mur të ambasadës emrin e pavdekshëm “Enver”. Falënderoj nga zemra ambasadorin amerikan i cili, në vend që ta pushonte nga puna mikun tim për pakujdesinë e treguar, e thirri në zyrë dhe i dhuroi një flakon parfumi Nostalgji. Vetëm tani po arrij ta kuptoj disi shprehjen e hollë që më kishte përsëritur disa herë shoku Enver gjatë viteve të fundit të jetës së tij të ndritur:
“Sillo, në politikë gjërat nuk janë ashtu si duken. I shikon ata anglo‑amerikanët ti? Aq sa jam unë besimtar se kam mbiemrin Hoxhë, aq janë edhe ata antikomunistë”. »
10- Veli Varfri, nga Tepelena.
“Bashkëpunimi me Sigurimin e Shtetit për mua ka qenë po aq i domosdoshëm sa edhe frymëmarrja”, thekson Veliu me modesti.
Edhe sikur të mos quhej Lug i Zi, ai vend atë emër do të kishte marrë prej nënave të shumta tropojane që veshi me të zeza Veli Varfri, duke iu vrarë djemtë në kufi.»
Sa herë që bie fjala për Enver Hoxhën në ambasadën amerikane, Veliu përdor epitetin «I paharruari», duke psherëtirë dhe sytë e tij mbushen menjëherë me lot. Nëpërmjet një sajti privat shpërndan stema të ish-diktatorit
11- Bardhyl Poda, nga Erseka.
Një ndër komunistët fanatikë që e ka vizituar më shpesh shtëpinë muze të diktatorit në Gjirokastër, duke pozuar çdo vit para saj. «Sigurimi i Shtetit për mua ka qenë Zoti në tokë», shprehet Bardhyli në konfidencë.
12- Qemal Bashkurti nga Tropoja,
Baba i profesorit dhe akademikut, Presidenti i Universitetit, Lisen Bashkurti. I pyetur nëse do të dëshironte që t’i ngjallej njeriu i tij më i dashur që nuk jetonte më apo ish-diktatori, Qemali është përgjigjur pa ngurruar: “Nuk kam pasur në jetë njeri më të dashur nga Enver Hoxha”.
13- Kasëm Ymeri, nga Skrapari.
Dëshira e tij më e madhe në jetë: “Të kisha vdekur në të njëjtën ditë dhe orë me Enver Hoxhën!”
14- Albert Hasanballiu, nga Skrapari.
Ky është i rekomanduari i tretë i Sulo Gradecit, për të cilin Sulua vetë shprehej dikur me modesti:
«Sikur shoku Enver të kishte njohur Albertin para meje, historia shqiptare do të kishte mbetur pa Sillo.»
15- Aleks Ndini, me origjine Korça.
Shprehja e tij më e spikatur: “Një ditë pësova një krizë kardiake pranë vendit ku ka qenë liceu francez në Korçë, të cilin e vizitoj shpesh. Në çast mendova: “Ç’vdekje të lumtur paskam pasur fat! Duke u rrëzuar përtokë, do të kem rastin të vë kokën atje ku ka vënë këmbën dikur shoku Enver!”
16- Peti Çala, nga Fieri.
Ditën që u rrëzua monumenti i diktatorit në Tiranë, duke u ngashëryer Peti deklaroi: “Do të kisha qenë i lumtur sikur të vdisja duke më rënë përsipër ai monument”.
17- Shkëlqim Xhagolli, nga Tirana.
“Po të kisha vdekur duke qenë anëtar i Partisë së Punës, me siguri vdekja do të kishte qenë shumë më e ëmbël për mua nga ç’do të jetë një ditë në të ardhmen”… është shprehur mes miqsh Xhagolli.
18- Hajri Mazaj, nga Vlora.
I paepur në zhvillimin e luftës së klasave edhe brenda fisit të tij të cilit i krijoi probleme serioze, Mazaj u kishte dhënë urdhër të prerë postave të kufirit në Peshkopi:
“Ose asgjësoni thyesit e kufirit, ose vrisni veten; rrugë të mesme nuk ka”. Idenë e tij për vlerën e jetës, Hajriu e ka përmbledhur në pak fjalë:
“Sa boshe do të më dukej jeta, sikur shoku Enver të mos më dilte çdo javë në ëndërr!”
19- Fejzi Hoxholli, nga Korça.
“Shumë herë u kam tërhequr vërejtjen prindërve që nuk më kanë çuar emrin Enver”, ka thënë Fejziu me keqardhje.
20- Mels Arapi, nga Vlora.
Të afërmve të tij u ka lënë këtë amanet: «Nuk duhet të harroni të çoni mbi gjoksin tim në arkivol teserën e Partisë së Punës.»
21- Isa Lumani, nga Erseka.
Çdo i interesuar mund të gjejë në shtëpinë e Isait secilën prej “veprave” të ish diktatorit. «Veprën 19» në anglisht ia ka bërë dhuratë ambasadori amerikan më 16 tetor 2008, me rastin e 100 vjetorit të ditëlindjes së diktatorit.
22- Aleksander Shtepani, nga Tirana.
“Sikur shoku Enver të kishte jetuar edhe 9 vjet, Shqipëria do të kishte mbërritur në komunizëm”, ka profetizuar Shtepani.
23- Muharrem Ibrahimi, nga Fieri.
“Po ratë në vështirësi, kujtoni shokun Enver; po ratë në nevojë, kujtoni Partinë e Punës!”, i ka këshilluar të afërmit e tij Muharremi.
24- Halit Haliti, nga Erseka.
“Kur mora teserën e Partisë së Punës nuk më ka zënë gjumi dy net nga gëzimi”, është shprehur i përlotur Haliti.
25- Jorgo Kaçi, nga Saranda.
Kur ishte komandant kufiri në rrethin e tij, Jorgua nuk harronte t’iu thoshte në çdo mbledhje forcave të mbrojtjes:”Çdo shqiptar që arrin të arratiset bëhet vegël e imperialistëve, për të luftuar kundër popullit e vendit të tij. Një atdhetar i vërtetë pranon më parë të vdesë, se sa të vihet në shërbim të amerikanëve”.Kur “atdhetari i vërtetë” Jorgo Kaçi pranoi të vihej në shërbim të amerikanëve në ambasadë (sigurisht pa vdekur), atje mësoi disa gjëra që nuk i dinte më parë dhe thirri i entuziazmuar:”Nuk ma priste mendja kurrë që karriera ime komuniste, e ideuar në Komitetin e Partisë të Sarandës, do të realizohej në selinë e ambasadës së Imperialistëve Amerikanë në Tiranë! I ftoj gjithë shokët e mi të idealit që parullën “Lavdi Marksizëm-Leninizmit!” ta zëvendësojmë me “Lavdi prapaskenave të politikës!”
26- Rrapo Hazizi, nga Skrapari.
Shef i kufirit të jugut deri më 1991. Rrapo Hazizi mbahet mend për vrasjet e shumta në kufirin e jugut të shtetasve që tentonin të arratiseshin. Për këtë “meritë të spikatur”, Ramiz Alia e dekoroi posaçërisht në fund të vitit 1990. Po për të njëjtën meritë, ambasada amerikane e punësoi duarpërgjakurin Rrapo pak kohë pas dekorimit.
Prej datës 03 shkurt 1990 deri në datën 23 gusht 1990 (pra, brenda një periudhe më pak se dyqind ditë) me urdhër të Rrapo Hazizit janë vrarë prej postave të ndryshme të kufirit të Jugut 23 shqiptarë me moshën mesatare 27 vjeç. Ky krim i përbindshëm ka ndodhur disa muaj pas përmbysjes së komunizmit në Evropën Lindore dhe në një kohë që në Shqipëri ligji i vendosur rishtas parashikonte një dënim maksimal deri në pesë vjet heqje lirie për shkelje kufiri.
Të gjith personat e listës janë me Tesera te PPSH-se, dhe 20 prej tyre marrin edhe pension nga shteti ngace janë mbi moshen 60 vjeç.
The fact that the Albanian language lacks the vocabulary necessary to define the ongoing 70 year war against human rights is indicative as to how deeply embedded in the Albanian culture is the disregard for individual rights. Neither the media nor elected officials have ever tackled in a committed way the need to redeem Albania from its shameful past of most egregious and even unspicable human rights abuses. Granted that with the end if the Cold War the most criminal forms of oppression, practiced by Enver Hoxha’s regime, are no longer practiced. The disregard for the value of human life, however, continues undisturbed. No apologies were ever given for the crimes of the communist era. As a simple, but all telling example, let us consider the inept and underfunded Compensation Program for the people politically persecuted by the Communist regime. Those who were excecuted, and therefore suffered the most, are in the lowest compensation category. Their heirs will not be paid for decades, based on new priority formulas issued by the Rama regime. Those who never got out communist jails alive but died due to torture and mistreatment are not eligible for loss of life compensation. Those who died not too long after they exited prisons were they had to endured harsh and debilitating conditions are at the bottom of compensation priorities. Their heirs are treated as beggars. On the other hand, those who committed crimes against human rights and enriched themselves by enslaving their compatriots in state controlled farm systems, factories, concentration camps, mines and hard labor jails are instead ruling the country. Perarhaps only in the poetry of Visar Zhiti one can find an intenselybhumane way of describing the immense suffering to which an entire country was subjected.
Zoti Mirakaj të lutem akoma nuk e dini pse shqiperia eshte ne kete gjendje https://www.youtube.com/watch?v=WCQjZtU-iww Respekte per fisin Mirakaj që i persekutoj Enveri vetem me te vetmin faj se doni Shqiperin dhe Atdheun e tyre.