Nga Julia GJIKA/
Nga dritarja shoh nje qiell te mbyllur gri dhe nje tufe me pata te egra qe fluturojne drejt liqenit. Ato lene zerrin e tyre te cjerre hapesirave. Eshte Dhjetor dhe i ftohti sikur na ka hyre ne palce.
-Mbahu e dashur , mbahu me gjithe forcen e shpirtit tend!
Ne ato caste nuk dija c’fare te thosha me pare, ne nje bisede telefonike me dukej se po te mundoja dhe ndjehesha disi fajtore, qe nuk kisha mundesine te te isha prane shtratit tend. Zeri yt me vinte si nga fundi i nje pusi te thelle. Ne veshin tim ndjeja fjalet qe ti nuk i the: -Casti im ka ardhur. Nuk doja ti besoja vesheve dhe pyesja vehten: Si, kaq shpejt, kaq shpejt mblidhet ai lemsh vitesh? Une e dija qe ti ishe ne rrugetim , e palodhur, papritur kishte zene krevatin, te beri dysheku per vehte, ishe dorezuar degjova, kete e vertetonte zeri i mekur qe me vinte pertej telefonit. Jo, jo nuk dorezohesh kollaj ti mendova. Kur i rashe numurit te telefonit me doli infermjerja, me tha se nuk mund te me jepte informacione, por do te me merte pas disa minutash sa ta pyeste ne mund te me flisje dhe ashtu ndodhi, ajo me thirri ne telefon, pra ti nuk ishe dorezuar dhe u gezova.
-Alo, alo Rozi, jam Julia, te uroj sherim te shpejte, je ne lutjet e mija e dashur. Ne rezistencen tende per te me degjuar ndjeva perpjekjet qe bente shpirti yt i paepur, pastaj m’u duken te paverteta ato fjale qe aq lehte i artikulove “jam shume semure”, te pabesushme, sikur bere shaka si ato shakate qe beje dhe qe sa here qeshnim ne bisedat tona, te shkurtra sepse ti ishe gjithmone e zene me shkrimet, ika me thoshe se nuk kam kohe Julia, me presin shkrimet mbi tavoline. Nuk te kisha degjuar te ankoheshe ndonjehere me pare per shendetin, madje dardharet te mbanin si grua stoike e Dardhes, te ishe dorezuar, nuk e besoja dhe nuk e besoj akoma. Lexova diku nje mikja jote shkruante se ti po shkon, ti mund te shkosh sepse askush se ka mare me tapi kete jete, por ti do te lesh dicka qe ne te te ndjejme si dikur prane, mes nesh dhe ti i ke lene oll ready si thone amerikanet, te gjitha, embelsine, aromen e shkrimit te jetes.Tani te gjithe ne qe te njohem, po marrim e japim me ty, nuk eshte e fundit bisede me ty, kjo bisede do te vazhdoje edhe pse ti mund te mos jesh fizikisht nje mengjes. As ti as ne nuk e kishim menduar se gjith ajo energji e jotja do te vinte e shuhej kaq shpejt. Shpejt e shpejt une te urova te kaloje kete gjendje lengate, doja ta mbyllja telefonin sa me pare se me dukej po te shtoja lodhjen, por ti nuk harove te me falenderoje. Ti e zgjate keshtu biseden. Me syte e mendjes si ula receptorin, te shihja si re ne gjume. Te urova nga thellesia e shpirtit tim endrra te embla, si ato endrra qe i bejne foshnjat te qeshin ne gjume, te flasin, te zgjatin duart, te luajne me to, ato endrra qe te shpien prane te dashurve qe me kohe jane larguar nga kjo jete dhe cfaqen per te na marre ne udhetimin e perjetshem. Nuk eshte me vdekja per te na trembur, sepse kemi perjetesine, jeten e pavdekshme qe hap krahet e na pret. Keshtu duke te menduar u ula dhe bera nje lutje per ty Rozi e dashur dhe ndjeva lehtesim edhe per ty.