Poezi nga AGIM DESKU
SA E DUA SHQIPËRINË
E dua Shqipërinë ma shumë se ti
Edhe pse jam larg saj
E dua Shqipërinë për shpatën e Gjergjit
Për traditën e shtrenjtë dhe fjalën e nderit
E dua për idilat e Naimit dhe valët e Shkumbimit
Për Lahutën e Malësisë të Gjergj Fishtës
Për vargjet e vërteta që m’i dhanë kuptim jetës
E dua Shqipërinë edhe kur qeshi edhe kur qajë
Për poetin Havzi Nela çdo ditë më rrjedhin lotë t
Sikur jam fajtor pse s’kisha fuqi më u ba perëndi
Por unë s’kisha zot tjetër në jetë veç një Kastriot
Mbeta peng i idehjes për betejat e krisura vrastare
Faqebardhë nderi më i dalë Shqipërisë përpara
Më duhej më i kalue shtatë palë rrethe të ferrit
Deri sa ta gjej emrin tim të lirë Agim Desku
Për një çast u ngrita në çlirimtar të Shqipërisë
Në hero të dashurisë së betejave për jetë a vdekje
Sa e dua Shqipërinë për trëndafilat e Çamërisë
Për fenerin e Homerit që më mësoj historinë
Të vetmit pellazg që jemi anas të këtyre trojeve
Eh ,Shqipëri ma shumë të dua se secili njeri!
TY SHQIPËRI TË QOFSHA FALË
-Fishtiane
Emrin Shqipëri kush ta mbanë gjallë
Veç heronjve që i lindin shqipe zanat
Këto troje kush me shpirt t’i ka rujtë
Çlirimtarët që derdhen gjakun sikur ujin
S’është me rëndësi a më linde vajzë a djalë
Ti Shqipëri që ma fale emrin të qofsha falë
Mos më ik Shqipëri nga sytë e mi
Të përbejë në shpatën e Gjegjit
Në pesë shekujt e robërisë së ferrit
Dhe njëqind të dreqit e të birit
Mendo Vlorën e flamurit
Mos harro burrërinë e Isa burrit
Pse mbete Shqipëri kaq e cungueme
Dije bre nga sa shtriga je e rrethueme
Ty Shqipëri të qofsha falë
Për lumturinë që ma ke ngjallë
Jam biri yt për jetë e mot
Të jemi betue në Kastriot
Mos shiko as tradhëtarët e ri
As të huajin vëlla nuk e ke
Ec përpara drejt kushtrimit
Me uratën e bashkimit
Një e drejtë që zoti na ka falë
Me jetue së bashku si shqiptarë
Mos me jetue kurrë ma të ndarë.
FAJTOR JAM UNË
Jo, ti s’je fajtor përse u rëbelova unë
Ndoshta as mua s’më kanë mallkue perënditë
Ma thot fjala dëshmitarja e kësaj historie
Pse kurrë nuk e theva as që e urreva lirinë
I qëndrova kokë me kokë flakës së diellit
Në të njëtën faqe krijuam historinë e pashkruar
Nëse bëra mëkat pse i shpëtova ferrit
Peng i fjalës qëndrova pesë shekuj të djallit
Vetëm për të të krijue në Ajkunë të legjendave
S’jam fajtor kur shndërrohem në flakë të diellit
Dua më u djeg si Jan Pallahu trup e shpirt
S’vdes pa vdekë fjala që i shëmb mbretëritë
Pa e pikturue Annen tjetër të trëndafilit
Më u shndërrue në aromë të tij për njerëzimin.
HISTORIA DO TË SHKRUHET
-Fishtiane
Në fytyrën tënde një ditë kam me të lexue
Gjaku yt nga cilat rrënjë ka më të tregue
Historia të vërtetën me zemër ka me e shkrue
Për mua e për ty edhe për secillën perëndi
Një ditë dikush ka më u ngritë mbi hyjni
Ca bien poshtë për betejat e humbura në liri
Disa të marrë që as veten ma nuk e njohin
Mendojnë së askush më ata nuk i shohin
Fryjnë erëa të reja që nuk i harrojnë betejat
Lavdinë e çlirimtarëve e shkruajnë me të artën
S’zhdukën nga kjo botë pa fajtorët e mëkatit
Nëse jam unë apo biri i mbretit fatlum
Ashtu siç ishim të barabartë në beteja për liri
Edhe në paçë dua të kemi emrin pa mëkate
Hiatoria s’na fal nëse në shpirt kemi urrejtje
Na fal por na e le nëse ne kemi ndërgjegjie.