Gezim Zilja
Mëngjes herët u ula në barin e hotelit trekatësh të Sakos, dikur një shtëpi përdhese e rrethuar me gardh. Dielli sa kishte nxjerrë kokën mbi kodrinat dhe rrezet e tij po pushtonin dalëngadalë sipërfaqen e detit ende të përgjumur, duke stërpikur përkohësisht ngjyrën e kaltër me një portokalli, që i afrohej bregut me shpejtësi. Vështirë një piktor mund ta hedhë në telajo atë nuancë portokallije ndoshta edhe pse kjo zgjat disa dhjetëra sekonda.
– Keni ndopak punë sivjet o Sako?
-Bereqaversën, gjynah të qahem! Po jemi populli i poshtër.
Hotelet rreth e qark i kanë dyfishuar çmimet. Ky lokali ngjitur ( Sakua i ka rritur me kohë çmimet) e ka bërë mishin e pjekur me 2.000 lekë kilogramin… Befas ndërpret fjalën, hedh sytë nga hyrja e lokalit dhe godet ballin me dorë. Dy ukrainase, me rroba plazhi, me ca këmbë kilometrike, të drejta, të derdhura si statujat greke, plot hire e të shkujdesura u ulën pranë nesh. Sakos iu lëmua fytyra e po i dilnin jashtë kokordhokët e syve.
– Sakooo, po të sheh gardiani.- I tromaksur brof në këmbë dhe kthen kokën nga hyrja e hotelit. Gardiani është e shoqja. Me ca flokë gjysmë bjond, të qethura shkurt, që ngjasonin si një furrik kashte kthyer përmbys, krehur s’dihet qëkur, ajo kishte kthyer kurrizin, duke pastruar tavolinën.
– Po ti po tall b.. me mua,- mu drejtua gjoja i fyer. – Aman se ma nxiu jetën,- qeshi pastaj i lehtësuar, duke me shkelur syrin gjithë djallëzi. Sakua sa ka mbushur të gjashtëdhjetat. Faqekuq, energjik, kokëmadh, hundëpatate, me barkun e bollshëm, sa rripi i pantallonave dhe tokëza mezi duken, të zhytur fare pranë herdheve e këmishën të zbërthyer, ngjason me personazhet feudalë të letërsisë klasike ruse. Ditë më parë më kishte kërkuar librin për “skelarët” dhe ”atë për ngjarjet e vitit 1997.’’ Nxorra librat nga qeska. – Të kam sjellë tre dhe një me tregime. Sakua i mori dhe filloi t’i shfletojë me kureshtje.
–Ou! Po këta të dy kanë dhe foto!? Më pëlqejnë shumë librat me foto. Pastaj i ktheu nga ana e pasme, pa çmimet u vrenjt dhe më pa në sy. – Kushtokan ca këto librat…
–Pa problem. Merri po t’i dhuroj! Fytyra iu përfshi nga një valë kënaqësie sa mu duk se dhe veshët llapushë po lëkundeshin, duke më falënderuar. – Eeee! Fisniku, fisnik ngelet. Qafsha të gjithë, që do t’i lexoj! Një djalë rreth të njëzetepesave, me ca mustaqe të holla po ndiqte bisedën përkulur mbi Sakon.- Afrohu, afrohu këtu Myler! Ky xhaxhi është shoku im. Më dhuroi këto librat…
– Libraaaaa,? tha djali i çuditur. –Ti bën libra? E kush blen sot libra? mu drejtua, duke më parë me ca sy maçoku nga poshtë lart. …
– Ore trap! Çar po flet.? Ik zhduku që këtu!- iu gërmush Qakua. – Është djali im po mos ia vër re! Me shqelma e mbaroi të mesmen. Mi griu paratë me këto kurvat…
– Lere djalin rehat! Udhëroi gardiani pa kthyer kokën. Sakua kaptoi pështymën poshtë dhe bashkoi fort buzët. Lashë mbi tavolinë 100 lekëshin e ujit. Si pa mëndje gishtërinjtë e Sakos e thithën si magnet. Më përcolli deri tek dera e lokalit: – Po dil ndonjë herë t’ia shtrojmë e të kënaqemi. Dil për zotin se na merr malli! Ishte i njëzeti behar, që ma përsëriste ftesën. U largova pa kthyer kokën. Në sy më shfaqeshin fytyra e lumtur e Sakos pasi i pohova, që librat janë falas dhe mënyra si përlau 100 lekëshin e ujit ndërsa në kokë më godisnin ritmikisht si me çomangë fjalët e Mylerit: – Ti shkruan libraaa!? Po ku blen sot njeri libra!?