Nga Muharrem Hudenishti-New Jersey/ Vilsoni, biri i nje familjeje i penes dhe pushkes. Mbiemri Blloshmi personifikon nje ballade qe i pari i tyre shquhej si luftetar dragua, ne lufte me Osmanllinjte e shume perkrahes te prijsit Gjork Golemi. 

Baladat nuk ishin shume fat i ketij fisit. Blloshmi ne te gjitha koherat nxorri personalitete me ndikim per fatet e vendit, pervec sllavo-komunizmit shqiptar, qe kete fis e shfarrosi. Per te vetmen arsye qe ata nuk ju pershtaten diktatures. Nuk kishte shance qe te permbyset kjo flame e keqe nga forcat me ndjenja kombetare, sepse fuqine ajo e merrte nga qendrat e proletariatit. Por menyra qe kjo force anti- njerezore te mallkoheshe nga Saharaja, duheshe pena e disidentit Vilson Blloshmi, i cili u martirizua nga dora e diktatorit Enver Hoxha. Sot ne 73-vjetorin e lindjes Saharaja e poshte -shkruar e perjeteson kete figure per te qene i paharruar nder brezat qe jane dhe do te vijne. 

Saharaja 

Saharaja, larg është Saharaja,
Saharaja shkëmb e rërë e gurë,
Që ka shok veç emrin e saja
Dhe ngaqë s’sheh ëndrra, s’sheh as drurë.

Saharaja s’di të ëndërrojë.
Ajo bluan gurë me mend’ e saj…
Saharaja s’ka këngë të këndojë,
Saharaja s’ka as lot të qajë.

Saharaja nuk ka miq e shokë,
Saharaja nuk ka bijë, as bir. 

Saharaja është një copë tokë,
Thonë se dhe me natën s’shkon mirë.

Natës s’i pëlqen në Sahara,
S’i pëlqen të ketë veç gurë për shtrojë;
Fjalë e dashuri e njerëz s’ka;
Perç’ e saj e zezë s’ka ç’të mbulojë.

As dhe një s’e di si është kandisur
Me kët’ plagë mbi shpinë rruzullimi,
Por se thonë në botë është stisur
Kur i duhej njerëzisë mallkimi.

Kur ai për keq e mban në gojë,
Saharaja e mban vesh e qesh.
Saharaja fillon të gëzojë,
Kur ne mallkohemi mes nesh.

E kur bie ndrojtur rrez’ e diellit
Dhe mbi gurët e pamyshkët ndrit,
I ngjan vello savani i qiellit,
Shkretëtirës shket e shkrepëtit.

Prandaj, kur urrejtjen e fortë e nxehur
Mbi dikë mallon e shfryn e shan,
Që nga skuta del kujtimi i dehur
Dhe thërret menjëherë Saharanë.

Kur mallkimi shfryn e kur kujtimi
Në pusin e harresës tret…
Kur hyn dielli e kur hesht thëllimi,
Shkretëtirë e shkretë mbetet shkretë.

Vilson Blloshmi ishte i bindur se si letrar nuk do ti pershtatej kurre botes ne te cilen jetoi. 

Ai, edhe sikur ti sherbente realizmit socialist, perseri do te mbetej i huaj per kohen. Ate, koha nuk e pranonte per te sajin, e kishte flakur tej… edhe kur u perball me te- nuk iu neneshtrua asaj. Ai doli permbi kohen kur jetoi. Poezia e tij mori cmimin qe i dha ajo-koha- e gjakte, ekzekutimin nga Tirania. Ai nuk e tradhetoi as jeten as letersine…