Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Kur shpirti vritet

by

Nga Alfons Grishaj/ Kur  shpirti vritet, nuk ka më ndërgjegje, dhe kur ajo mungon nuk ka më as nerv, as ndjenjë dhe qenia punon në mënyrë robotike. Kjo është dhe arsyeja që i pashpirti  e ka  gjuhën  brisk, që, ashtu si era e veriut në dimër të pret pa mëshirë. Me këtë lloj gjuhe foli  Kryeministri i Shqipërisë, përpara gazetarëve lidhur me situatën e rëndë të vrasjeve në Shqipëri. Ai, pa pikën e turpit dhe me një vetëkënaqësi paranoidi, shpërveshi grimasat e qenit të tërbuar, ikur prej hekurave, turrur gjallesave  për t’i viktimizuar. Kur më thanë që Rama kishte bërë një deklaratë skizofrenike… nuk u besova fjalëve deri në momentin që  pashë intervistën. Kam parasysh që çdo politikan diletant flet budallallëqe, por në intervistën me gazetarët, Rama do ngjasonte me një vorraxhi të rëndomtë: “Hëngshin kokat e njëri-tjetrit dhe për sa herë që hanë kokat e njëri-tjetrit ne do marrim frymë thellë!”. Të gjithë vorraxhinjtë fërkojnë duart kur vdes ndonjë njeri, sepse sa më shumë njerëz të vdekur aq më mirë e kanë biznesin. Dhe Kryeministri foli si i tillë. Po çmenduria e tij nuk u ndal tek biznesi i vorraxhiut, më e keqja ishte se ai veshi rrobën e kriminelit, duke bërë thirrje: “Janë të lutur që të vrasin njëri-tjetrin!” dhe më tej, ai krenohej që në Shqipëri, krimi është “parandaluar dhe zbuluar” si asnjëherë më parë, dhe, hopa(!) pas pak kohe vjedhjeje spektakolare 10 milion euro në Rinas!

            Gazetarët “Kazanxhinjë” përpiqeshin që ta fusnin  Ramën në shina, duke i kujtuar atij se ishte Kryeministri i Shqipërisë dhe duhej të ishte garant i jetës së qytetarëve, qoftë dhe të atyre me preçedente penale. Megjthatë ai nuk ndalej, por nën influencën e virusit tërbimit funeral ndjellte orbitën e lamtumirës së fundit, frymëzonte vetëgjyqësinë. Sikur kjo të ndodhte në një vend me demokraci të konsoliduar, deklarata e Ramës do të kishte pasoja… ku mbase do bashkonte pozitë dhe opozitë për largimin e një kryeministri të çmendur. Në librin “ Essential of Psychology” në Chapter 4, Brain and Mind, What makes you human, shpjegon në mënyrë të shkurtë esenciale funksionimin e trurit. Aty ka dhe një thënie të famshme të Dekartit: Cogito, ergo sum “, në gjuhën angleze , “I think , therefore I am”  që do të thotë, “Unë mendoj, prandaj unë jam”. Ky citat përkthehet: “Nuk është e mjaftueshme të kesh mendje të mirë, por kryesorja është që ta përdorësh mirë.” Pra, ne shohim piktorin “krijues” të bëhet  politikan varrkërkues, i cili nuk është në gjendje të shikojë më larg se hunda e  tij,  po përpiqet të bëhet njëherësh hetues, prokuror dhe gjykatës inkuizitor!

            Në qendër të Londrës, në oborrin e Gjykatës Kriminale  (dhe jo vetëm aty), qendron Statuja e Drejtësisë, e cila paraqitet nga një femër blindfold (sylidhur – tashmë simbol i përbotshëm), me krahët e hapur horizontalisht, që mbajnë, në të djathtën shpatën e ngritur vertikalisht, ndërsa në të majtën, peshoren. Shumë prej njerëzve që kalojnë në atë shesh, ndalen për ta admiruar atë vepër arti duke reflektuar mbi mesazhin që përcjell. S’ ka dyshim që çelësi i mesazhit qendron tek sytë e lidhur. Shpjegimi është pak a shumë ky: ajo nuk duhet të shikojë animin e peshores. Simboli tregon se nuk do ketë favor dhe se gjykimi do të jetë i paanshëm dhe i barabartë për të gjithë, si për njerëzit me influencë, mbretërorë e aristokratë ashtu edhe për të paprivilegjuarit, njerëz të thjeshtë, të varfër, e të pambrojtur, deri dhe ata me precedentë penal. Gjykimi ka për bazë vetëm faktet, jo thashethemet dhe hakmarrjet personale dhe diferencat politike.

            Statuja të ngjashme, për shkak të traditës historike europiane, ka dhe në disa nga kryeqytetet e ish-vendeve komuniste, por drejtësia ende nuk ka arritur të jepet plotësisht sipas parimit të paanësisë. Tek ne, ku sundon autokracia, ky simbol shpërfillet ose shkelet, prandaj dhe kryeministrat e vendit tonë, i kanë kthyer gjykatat në zgjatime të pushtetit të tyre.

            Kam lexuar me dhjetëra biografi politikanësh botërorë, qindra libra politikë. Kam gjurmuar gjithë jetën intervistat e politikanëve të mirëfilltë, por asnjëherë nuk kam parë qivur të hapur në studiot televizive si në rastin e Ramës… Monstra të tilla shfaqen vetëm në  diktatura.

            Pa kaluar habia e deklaratës së papërgjegjëshme të Ramës: “Të hanë kokat e njëri-tjetrit”, u vra në Shkodër, Haxhi Ibrahim Bilali, anëtar i Kryesisë Unionit Antikomunist Shqiptar, Anëtar i Partisë Demokratike, i dekoruar me Medalje të Artë “Pishtar i Demokracisë”. Ibrahim Bilali ishte Kryetar i Shoqatës  Antikomuniste “2 Prill 1991”, por dhe pionier dhe kampion i Hipizmit në Shqipëri. Në lagjen Kiras, porta e tij ishte  dera e parë  që u hap për demokraci dhe PD. Ai u vra sëbashku më të vëllanë, Astrit Bilali dhe ai anëtar i PD-së, gjithashtu  Kampion i Hipizmit.

            Në Veri të Shqipërisë dhe Kanun thuhet: “Ma zi gërgasi se dorasi!” Shteti, që ka për detyrë t’i shuajë hasmëritë me të gjitha mjetet që ka në dispozicion, duke i trajtuar si larje hesapesh, dhe për më keq akoma, duke bërë të ditur publikisht se do të qendronte dorëjashtë, pra duke u shmangur nga një nga detyrat e veta themelore siç është mbrojtja e jetës së çdo individi, inkurajoi zgjerimin e qerthullit të vrasjeve. Ai u tha palëve të konfliktuara: “Veproni sipas kodeve tuaja! Vrisni njeri-tjetrin! Bëjini ju hetimet, dhe bëjeni vetëgjyqësinë! Ne s’kemi pse të merremi me punët tuaja se duhet të vazhdojmë rrugëtimin për në Europë!”. Ç’ tregon në të vërtetë ky qendrim? Kryeministri nuk e ka hallin tek integrimi. Në Bruksel lexohen edhe raportet mbi hasmëritë, hakmarrjet apo gjakmarrjet në shoqërinë shqiptare dhe mënyrat se si i trajton shteti këto fenomene. Në mos një kapitull, ato përbëjnë një çështje standarti që Shqipëria duhet ta arrijë për të hyrë në BE. Por, nga tjetër, sikur unë të vazhdoj logjikën e Ramës, dhe  të ndjek  ligjet e errëta të Kanunit dhe vetëgjyqësisë, duhet të them se, Kryeministri Rama është në gjak me fisin Bilali, sepse inkurajoi vrasjen e dy vëllezërve. Sadoqë altoparlanti i Ramës thërret: “Larje hesapesh!”, Gërgasi, nuk shpëton dot nga  karma.

            Unë nuk jetoj në Shqipëri, por dhe s’ më ka pëlqyer kurrë të ndjek sagën e thashethemeve dhe fantazive të sëmura. Sigurisht, një gjë e di mirë. Edhe nëse zanafillë konflikti ka nisur si një problem ordiner, në përmasat dhe mënyrën se si apo zhvillohet ai është tashmë një konflikt fisesh, që do të thotë se ka dhe do të ketë viktima të mosveprimit të shtetit, apo më keq akoma të faktit se shteti ka larë duart… Shpirtligjtë e djallit  dhe propaganda laramane mund të shprehet gjithsesi për jetët e humbura para kohe (sepse e tillë është palodemokracia jonë), por ne e dimë se kur vrasjet shoqërohen nga propaganda e fëlliqur të disorientimit që ka për qëllim të turbullojë mendjet me avullin e opiumit të gënjeshtrës,  qoftë për shoqërinë e viktimave ashtu dhe grupimin ku kanë milituar, është politika e degjeneruar që ka ndezur gjeneratorin. Fjalitë standarte të dala boje si: “Hesape të vjetra!”,  “Vrarë nga shokët e vet !”, të çojnë në laboratorin e prodhimit të shpifjeve  komuniste.  Kështu ndodhi me Azemin, me Arbenin, me  Senahiun etj… Tani dhe me Haxhi Ibrahim Bilalin?! Por! Dhe nëse ka ndonjë një të vërtetë aksidentale që kurorëzon thashethemin, do i lutesha familjeve ant-ikomuniste: mos bini pre e propagandës së kuqe, lërini zënkat! Bashkohuni dhe njëherë si në 1991!

Dhe pse mendoj se paqja është e vetmja zgjidhje për të ardhmen e shoqërisë tonë dhe zhvillimin e njerëzimit, më duhet të them se, filozofia e paqes me frymëzuesit e krimit nuk shkojnë bashkë! Nëse vrasësi nxitet nga motivet e verbra kanunore apo jo kanunore, tregon pasojën e disorderit psikik individual e shoqëror, ku paraprin instikti dhe jo koshienca e hemisferave trunore. Ndërsa frymëzuesi i krimit, është krimineli i vërtetë, sepse ai me mendje të ftoftë përpunon dhe kthen në art qëllimin e vrasjes, çfarë tregon se, sadizmi nuk është i rastësishëm, por gjenetik. Në rastet e vrasjeve të paralajmëruara, siç janë ato të konflikteve fisnore, vrasësi nuk është thjesht dorasi, por mosveprimi i shtetit që priret nga filozofia e krimit. Nga ana tjetër, vrasje të tilla e shqetësojnë opinionin publik, i cili kërkon të shkëputet njëherë e mirë nga tradita e të drejtës primitive. Shoqëria ka të drejtë të shqetësohet dhe të frikësohet sepse këto vrasje rigjallërojnë kodin e vetgjyqësisë, ndërkohëqë, janë akoma më të shqetësuar nga deklarata e papërgjegjshme e kryeministrit. Duke i trajtuar si vrasje mes bandash, kryeministri i përcjell shoqërisë mesazhin se bandat po forcohen, sepse qytetarët e dinë se bandat nuk asgjësohen nga vrasjet, por përkundrazi pushteti i tyre vetëm rritet, aq për më tepër kur shteti ka zgjedhur të rrijë dorëjashtë. Ndaj më duhet të them se logjika e propagandës së larjes së hesapeve, s’është tjetër veçse logjikë kriminale!

            Tani që Ibrahimi shkoi në parajsë, i lutem Zotit që t’ua shndrisë  mendjen politikanëve  që të mos flasin përçart! Jeta e njeriut është e shenjtë dhe si e tillë nuk ka të drejtë askush ta marrë  përveç  Zotit. Çdo deklaratë e papërgjegjëshme ndjell konflikt dhe gjak. Nëse Rama apo kushdo tjetër frymëzon krimin, ai krim do të jetë një ditë dushi i ndërgjegjes së tij. Çdo qenie që udhëton mbi dhe do transformohet, kurse njeriu ka një shans që të mos tjetërsohet, ky shans është: të mos vrasë shpirtin!

            Merimanga tjerr  pezishkën sipas  rëndesës së peshës së vet, dhe nëse instikti i saj përpiqet për të krijuar një peshë specifike më të rëndë, pezishka bie… dhe bashkë më të dhe merimanga.

Midis shekujsh kontraversial

by

NGA ALFONS GRISHAJ/
 
George Soros  është njënga filantropët më të mëdhenj në botë. Në listën e filantropëve Amerikanë radhitet i gjashti pas Bill Gate. Ndryshe me filantropët e tjerë, Bloomberg, Buffet, Zuckenberg, Sanford (duke mos përfshirë filantropët nëpër botë si, Princ Alwaeed Bin Talal apo ata të brezave më të hershëm si Alfred Nobel, John Rockfeller etj), dëshira e Soros  konsiston në skllavërimin e nevojës. Ai nuk nguron të ndihmojë, por ndihma duhet tëkanalizohet nështratin e kontraversit të pikëpamjeve të tij filozofike dhe politike. Duke qenë se, “filantropizmi” i tij ka njëdefinicion tëtillë, ka krijuar imazhin e garuzhdës në shumë vende të botës, përfshi këtu dhe vendin tim. Si urithi punon nëntokë për politikat e majta dhe pse filozofia e kapitalizmit  i solli pasurim  marramendës. Ai është  narcist dhe ksenoman, kontravers ky i rrallëqë  bën sojin e tij malignant përtej imagjinatës.
         Lindur nëHungari, por i shpallur“armik i shtetit”. Izraelit me origjinëpor gjithnjë në kundërvënie të politikës Izraelite duke propozuardy shtete atë Palestinez dhe Izraelit. Përkrahës i shpalljes së Pavarësisë të Dardanisë… nuk mungon qëcfurkun e djallit ta fusë në zemrën e politikës botërore, Amerikë. Teoricien i kapërcimit të krizave finaciare, Sorosit i numërohen edhe disa spekulime “të ligjshme” në adresë të disa monedhave europiane.
    Në kohën kur George W Bush, President i Amerikës ishte në garë për mandatin e dytë, e gjithë makina Sorosiane do të ngrihei në sulm kundër tij… Soros do ta quante“jetë a vdekje” largimin e Presidentit, dhe nëse e siguronte njeri se kjo arrihej, do e shkrinte gjithë pasurinë për këtë qëllim. Të njëjtën përpjekje të egër bëri dhe kundër Donald Trump, por padobi. Mjafton kjo paqyrëe shkurtër për t’ia hequr petkun falls të filantropit. 
       Filantropizmi është shkalla mëe lartëe ndërgjegjes dhe përgjegjësisëmorale që, si thirrje altruiste sakrifikon më tëmundshmen për humanizëm. Filantropizmi është ajo veprimtari konkrete që ushtrohet në shërbim të shtresave dhe individëve në nevojë, për të zbutur plagët që shkaktojnë varfëria, insuficienca e institucioneve, fatkeqësitë, dhe gjithashtu ndihmon inovacionet në shërbim të njerëzimit, jo si qëllim në vetvete,  kurth këmbimi i shpirtit me materien. 
      Nganjëherë Soros sillet si Shenjt, çfarë tregon kulmin e ironisëdhe fodullëkut, sepse të pasurit si ai, kanëpetkun e materies por jo shpirtin pelegrin të Shenjtit. Materia dhe shpirti nuk mund të bëhen kurrësimbiozëpermanente. Siddartha Gautama (Buddha), la mbretërinëe materies për të fituar pavdeksinëe shpirtit. Ai braktisi mbretërin e vogël për t’u bërë mbret shiprtëror i 540 milion njerëzve në mbarërruzull. 
         Vite të shkuara, kam shkruar kalimthi për Soros, i cili gjeti si djep agoninëe të majtës. Paratë e tija qarkulluan nën dhe e mbi dhe. Nën dhe…u financuan disa projekte biznesi të krahut të majtë, përfshi dhe politikën e majtë. Mbi dhe… u ndihmua ndonjë kopësht apo shkollë. Por, kontributi i tij më i dukshëm në vendin tonë është marketimi i disa figurave politike, të cilat, pasi e kanë përqafuar dhe përvetësuar sorosianizmin deri në detaje, po shesin asgjënë si produkt të cilësisë së parë, ndërsa realizimin e nganjëhershëm të detyrave rutinë si mrekulli, ndërsa pjesa dërrmuese e shoqërisë varfërohet  për ditë e më shumë. Tani Soros, ka shkuar dhe më larg!
     Fondacioni “Shoqëri e Hapur” i George Soros u akuzua nga Senati Amerikan, se ka ndërhyrë në zgjedhjet në Shqipëri dhe Maqedoni, duke sponsorizuar krahët e majtë. Siçdihet këto fondacione dhe pse janë pjesë  kapitalit fillestar dhe emërimit të Soros,  apo ndonjëtjetri si ai, mbahen me fondet e shtetit Amerikan, nëkuadrin e politikave të jashtme. Siç vërehet, Soros me shokë, paturpësisht shfrytëzojnëparatë e taksapaguesve amerikanë,  për egon dhe qëllimet e tyre delirante-destruktive.  
     Sipas mendimit tim, një njeri që del kundër vendit ku ka lindur, kundër vendlindjes dhe qëllimit të prindërve, që pështjellon njështet të adoptuar si nuova patria, Amerika, s’e ka për gjë të pështjellojëShqipërinë tonë të varfër, vend që u shtyp prej afro pesë shekujsh nga Turku…, 47 vjet nga komunizmi, dhe  që… akoma eksperimenton  me metastazat e tyre.
     Mos u habisni, miqtëe mi! Kontraversi përkund kontraversin, se nuk është faji i Soros, por faji i ksenomanisë tonë, që duke urryer njëri-tjetrin për vdekje, bëjmë pronar djallin në tokën tonë. Ne notojmë midis shekujsh kontraversial. Eksperimentet i bëjmë gjithnjë me të huajt dhe njerëzit e këqinj, duke mos i lënë kurrëshans promovimit të mirëve. Një idiotësi e tillë i ka kushtuar Shqipërisë dhe shoqërisë tonë rrezikun:  “To be,  or not to be …”  
         Dikur, Shkodranët e vjetër thonin: “ Mos e fut sherrin  nëSheriat se pagun…”, qëdo të thotë, mos e fut ngatërresën në rrugën e drejtë (në Kuran, mbrojtja e rrugës së fesë, rruga e vërtetë etj.), se e pëson. 
         Që të përparojë vendi ynë, duhet të shërohemi nga ksenomania dhe urrejtja ndaj njëri-tjetrit. Të duam vetveten, duke u larguar njëherëe përgjithmonënga pasqyra e thyer. 

“Shqiponjat e Kallajit ”Ramëzi, si “Sulmuesit” e PP-së

by

NGA ALFONS GRISHAJ/

2-Alfons-Grishaj1-250x300

 

NGA ALFONS GRISHAJ/

“Simiti i Diasporës”  zbuloi revolucionin e PS ndër Kontinente.

Të pranishmit ishin skanuar nga Partia dhe ambasadat me shumë kujdes… Gjeniu i kanabisit kish shpikur dhe një shqiponjë për të nderuar besnikët e partisë,  “Shqiponja e Kallajit”, e lyer me bojë metali ngjyrë ari. Kjo më solli ndërmend “Sulmues-it” e Partisë Punës, që u jepej aksionistëve, dhe “Kryqin e Hekurt” të Hitlerit, që nazizmi ua akordonte emigrantëve dhe industrialistëve besnikë. Por, ama foli hakun, “Shqiponja e Kallajit” ia kalonte “Sulmuesit” të PP-së dhe “Kryqit të Hekurt”, sepse  ishte mashallah goxha e madhe sa  të mbushej dora plot, biles po të shkrihej t’i mbushte dhe poturet.

Në takim ranë në sy lektorë  nostalgjikë nga  familje të PP-së, të cilët me letra fallso (ashtu siç janë dhe vetë) janë bërë azilantë në perëndim. Përjashto Ekrem Bardhen që foli si patriot, të tjerët…,  sehirxhinjë dhe aminxhinjë. Askush nuk kritikoi Qeverinë  e blerimit të kanabisit  dhe varfërisë. Të gjithë  duartrokisnin dhe brohorisnin… duke shpresuar të merrnin “Shqiponja Kallaji”  për t’i  çuar si trofe në shtëpitë e largëta.

Në shoqërinë e civilizuar, hipokrizia dhe militantizmi nuk sjellin progres, përkundrazi!  Thirrja “I love You”,  e kaloi në ekstazë  Kryetarin e liliputëve. “I love you too!”, – iu përgjigj ai. Pjesa teatrale mori hov dhe grimasat kaluan caqet e çdo vizatimi surreal…

Kokëministri fryrë si gjeli majë plehut, me një gjestikulacion musolinian zbuloi sekretin e madh se, përtej Adriatikut, Mediat e vërteta,  Mediat patriotike anti-tradhëti, anti-drogë, anti-varfëri, anti-krim, ishin  kazan e shkuar kazani! Disa prej të pranishmëve iu qeshi mustaku për “bombën” që lëshoi  Ramëzezi. Po  kush i quan kështu atdhetarët e vërtetë?! Bash  mjeshtri i kazanit, teneqexhiu Ramëzi.

Sa për informacion, në vitin 1775 Amerika kishte 37 gazeta javore në kolonitë e saj (The Challenge of Democracy, F. 151). Vatra do kremtojë110 vjetorin e Gazetës Dielli me 6 Prill 2019. Shtypi i Diasporës Shqiptare të Amerikës ka lindur dhe është zhvilluar në truallin e traditës më të mirë të gazetarisë në botë, prandaj dhe është i ndryshëm nga modeli i branavekëve allaturka të çitaklliut Ramëzi, i cili gjen kurajon t’u mësojë njerëzve, që thithin prej dekadash ajrin e lirisë perëndimore, se çfarë do të thotë gazetë, media… Le të kujtohet pak se ironia e tij me kazanë, bakalë etj. është kulturalisht vetëpaditëse, shprehje e dashurisë ndaj kontaminacionit anadollak…

Simiti i Diasporës nuk propozoi ndonjë lloj strategjie zhvillimi,  bashkëpunimi apo as dhe minimalisht ndonjë vizion për të ardhmen, vetëm një organizim paratrupor për të testuar votuesit dhe krijuar celulat e PS në botë. Ajo që të vjen keq është që në këtë vorbull ishte dhe ndonjëri si,  Mark Gjonaj, i cili aksidentalisht (besoj jo në mënyrë të qëllimtë) është bërë instrument i të majtëve, pa e kuptuar se duke i shërbyer atyre, po digjet në opinionin nacional. Ai mori një Medalje të vërtetë nga Kryeministri Haradinaj, por nuk i shkoi në mendje për asnjë moment ta pyeste teneqexhiun e Kazanit, pse Kryeministri Haradinaj, Heroi i vërtetë i Dardanisë (që është dhe homologu i Ramëziut),  nuk merrte pjesë në  Simit-in e “Shqiponjave…”?!

Unë e kuptoj se njeriu ka shumë dëshira… dhe një nga ato është për të udhëhequr masën, për t’u bërë i madh. Po dëshira i kalon shpesh herë kufinjtë e mundësisë, sepse nuk është dëshira që arrin objektivin, por nënqenia, shpirti i frymëzuar dhe i angazhuar në misione fisnike e realizon atë. Udhëheqësit kanë përmasa unike, të cilat  nuk fitohen, por lindin.

Në Simit, nuk u panë intelektualët e vërtetë, personalitetet kritike të komunizmit, luftëtarët e lirisë dhe demokracisë që luftuan dhe luftojnë ende për çështjen kombëtare: Zhozef DioGuardi, Dr. Elez Biberaj, Prof. Sami Rrepishti, Prof. Nikolla Pano, Dritan Mishto, Naum Prifti, Harri Bajraktari, Dr. Gjon Buçaj, Dr. Gjon Kelmendi, Prof. Franz Grishaj, Baba Helidon Pashaj, Dom Ndue Gjergji, Dom Pjeter Popaj, Imam Edin Gjoni, Dom Fred Kalaj, Dalip Greca, Imam Shuajip Gërguri, Zef Balaj, Agim Rexhaj, Kolec Ndoja, Merita Bajraktari, Marjana Bulku, Ilir Levonja, Çezar Ndreu, Marko Kepi, Eduard Aliko, Gjeto Ivezaj, Kujtim Qafa, Frederik Ndoci, Gëzim Nika, Gjen. Asllan Bushati, Nevruz Nazarko, Col. Dritan Demiraj, Mynyr Nazifi, Toni Vulaj, e shumë e shumë personalitete të cilëve nuk mund t’ua rreshtoj emrat në dy faqe letër. Mospjesëmarrja e këtyre figurave  dhe të tjerëve  tregon se kush ishte  në atë sallë…

Vatra nëpërmjet strukturave të saj, Kryetarit Mishto, Editorit  Greca dhe Degës së Michiganit, denoncuan natyrshëm Simitin e fryrë me brumë dhe sodë rozë. Unioni i Biznesmenëve, organizatat lokale e kombëtare, mediat,  personalite patriotë në Diasporë e kritikuan këtë tubim si paranojë të Ramëziut, do të thoja,   takim faustian.

Pamëdyshje, tubimin në fjalë do e quaja, “Takimi me Diasporën e Partisë  Punës”,  sot  Partia Socialiste.

Sinqerisht, nëse Ramëzezi, do ta quante Samitin e Diasporës, “Simiti i Diasporës Socialiste”, askush nuk do shqetësohej, biles do t’i uronim  nismën. Por asnjë emigrant patriot nuk mund të rrijë gojëkyçur dhe duar lidhur që të mos thotë një fjalë… apo të mos hedhë në letër mendimin e vet për të denoncuar manipulimin dhe gënjeshtrat e një Qeverie të paturpshme që ka shtrirë tentakulat përtej oqeaneve për të helmuar opinionin kombëtar dhe atë ndërkombëtar se gjoja u bë  Samiti i Diasporës …

Kazani që ka përgaditur Ramëzezi për të tjerët, po vlon…, dhe herët a vonë,  ky kazan do e përpijë  dhe të zonë. Snajperat mbi Xhami janë një sakrilegj , një shëmti e qeverisë në agoni. Dje u dogjën dy goma, nesër çerdhja e krimit!

Morali Politik i të majtës dhe djegia e mandateve të Opozitës

by

-Këshilla ime për Edi Ramën është: ai duhet të bëhet eremit për të gjetur parajsën e humbur të piktorit, sepse Hitleri, porsa humbi penelin u bë diktator, Musolini sa braktisi penën u bë fashist!

NGA ALFONS GRISHAJ/

Të gjithë e dinë se politika e majtë (shqiptare dhe jo vetëm) nuk ka moral, dhe  se komunizmi solli më tepër viktima se Lufta e Dytë Botërore… këtë e kanë mësuar dhe fëmijët. Shkencërisht është provuar se të majtët sjellin kudo diktaturë, varfëri, përçarje, plaçkitje, injorancë. Popujt që e provuan mbi kurriz e hodhën poshtë me neveri sistemin e kalbur të socializmit. Po si ka mundësi që populli shqiptar përsërit ciklin e dalë boje, kur plagët e komunizmit janë stampuar në rrullat e tyre si brazda toke, pasqyrë e varfërisë tejskajshme (penurious)? Populli ynë sakrifikoi gjithë jetën duke djersitur për një pension qesharak (të barabartë me një ditë pune në perëndim) që s’ia mbulon dot as nevojat minimale të medicinës. Pasojat?… Dy breza si parmenda të thyera në  mes të arës.

Politika e majtë ngjason me një shportë me vrima që është e pamundur ta mbushësh me ujë. Ndërsa njeriu mundohet tërë jetën për të mbyllur vrimat e shportës,  papritmas koha soset…

Njerëzit e mbajnë mend se si Enver Hoxha i hante shokët e vet një nga një. Po tani “Inkuzicioni modern” nuk të ha dot, por të vret moralisht, të vret në tavolinën e bukës. Ashtu siç thonin  diktatorët e mëdhenj, Napoleon dhe Stalin që, kur e vret tjetrin moralisht e ke vrarë dhe fizikisht! Njeriut të sotëm i është vrarë shpresa dhe ashtu në kufirin e varfërisë ekstreme… një thes miell dhe 50 euro sot i duken  më të mëdha  se e nesërmja e sigurtë.

Dikur, Fatos Nano  mori Edi Ramën nga një trotuar  (gojët e liga thonë bordelo) në Francë dhe e ndihmoi të bëhej ky që është sot. Por ai si trotuaristet ia drodhi Nanos, duke e sakrifikuar atë sikur të ishte një shitës domatesh dhe jo mentori i tij. Më pas, Rama u martua me Ilirin… Martesa tyre theu rekord nëpër TV, duke publikuar unitetin dhe idealin e  pathyeshëm  rozë. Miqësia e liderëve shkëlqente kudo nëpër fasadat e mureve, trotuareve dhe selinë rozë. Aurora borealis ra dhe mbi shoqëruesit  që ndërruan çitakët me xhinsa.

Detashmentët e kuq zëvendësuan yllin me një lulkë rozë… duke u vetquajtur: “Rilindas” (Kur  themi “Rilindas” kemi parasysh klasën e krimit dhe oligarkëve dhe jo antarësinë e thjeshtë, të ndershme të PS-së, që disa i kemi dhe miq), të cilët iu qepën si dikur maleve dhe kënetave për ti bërë fusha pjellore. Ashtu të etur si 700 dreqërit e legjendave popullore, mbollën fusha, male e kodra me kanabis, duke gjelbëruar dhe majmur hambarin oligark dhe  ngritur lart emrin e Shqipërisë si Kolumbi e dytë.

Kafshatë që s’kapërdihet asht or vlla mjerimi, kur të helmon  djalli, s’të shëron dot heqimi! Siç shihet… një “revolucion” oligarkësh pa karar,  populli barkthatë dhe qentë me hambar. Mirëpo, Meta nuhati rrezikun e babëzitjes dhe braktisi hambarin, duke e lënë zbuluar  Ramën.

Rama, vendosi ta ndëshkonte tradhëtarin e hambarit. Delegoi një nga “delet e buta” (i sprovuar… për pisllëqe të tilla), duke rekorduar shokun për ta diskretituar dhe më pas t’i këndonte një elegji mbi varr. Po ç’t’i bësh se,  ai… “shpellari…, maloku i dreqit” ia prishi planet çitaklliut të trotuarit francez. Kjo solli retorikat supersonike për supremaci në hapësirat e  hambarit…

Me parullën: “Secili për vete dhe Zoti për të gjithë”, udhëdreqërit e të majtës braktisën popullin në përgjithësi dhe klasën e vet në veçanti, e cila u besoi…, porse  mbeti përsëri në mjerim; flamur humbës me të djathtët dhe barkthatë me  të “majtët”. Unë nuk besoj se në shekullin XXI ekziston akoma sllogani: “Bar do të hamë dhe Marsizëm–Leninizmin nuk do e tradhëtojmë!” Shpresoj se këtu nuk bëhet më fjalë për besnikëri anakronike të tillë, se atëherë është kohë e humbur për t’i përmendur e jo më të shpresosh në ndryshime thelbësore filozofike – demokratike europiane.

Qëndrimet malevolente të Ramës ndaj opozitës, gazetarëve, të varfërve sollën një epitomë shëmtimi të shtetit dhe demokracisë. Vendosja e Prokurores së Republikës në mënyrë arbitrare qe një akt musolinian që u kontenstua nga pjesa dërmuese e inteligjencës, ligjvënësve dhe popullit shqiptar. Megjithatë ai nuk pyeti askënd, përkundrazi, deklaroi si Musolini në ballkonin e FB, se,  drejtësia do vendosej në vend. Dhe drejtësia u vendos allakomunistëshe me mereqep rozë si në kohën e “bac Enverit”: Në burg të pafajshmit, dhe  ngritje në detyrë  për fajtorët?!

Pra, kjo sjellje apoplektike e Ramës e çoi në kolaps historik Shqipërinë, duke detyruar opozitën të dorëzonte mandatet, një akt (siç thonë disa…) i panjohur në lojën politike demokratike botërore.

Disa kancelari të huaja e quajtën të tepruar dorëzimin e mandateve, por secili në ndërgjegjen e tij dhe hullinë diplomatike është e qartë se, opozita i kishte konsumuar të gjitha format e njohura… Asaj i mbetën veç dy rrugë: të merrte armët për një përmbysje me dhunë, ose të dorëzonte mandatet si shenja më civilizuese në demokracitë e brishta. Ky akt i tregoi dhe popullit se opozita nuk mund të ishte më fasadë e krimit, por njëkohësisht i dha mundësinë pozitës  qeverisë të oligarkëve dhe prokurorisë personale të kësaj oligarkie të (hakmerren) vërtetojnë akuzat “e shpërdorimeve të opozitës” në kohën kur ata qenë në pushtet. Tani pozita është e lirë të hetojë “Gerdecin”, “Rrugën e Kombit” e tjerë… Ky është  një shans ideal për të vërtetuar propagadën bajate… qoftë dhe sajimet e shpifjet e pozitës. Pas ballafaqimit të fakteve, pozita nuk do ketë më moral të akuzojë më opozitën. Kështu makina propagandistike e gënjeshtrave vdes… bashkë me ta oligarkët e pozitës sotme.

Dhe së fundi, tre mendime :

1- Lëvizja opozitës  nuk ka më kthim prapa, por vetëm korrigjimin historik në Shqipëri. Ky është një moment optium që duhet ta shfrytëzojnë me pjekuri dhe largpamësi…, qoftë dhe me dhimbje .

2- Mendoj se klasa e majtë që të gëzojë respektin e të gjithëve duhet riformatuar si fizionomi perëndimore, si forcë përparimtare vitale. Kjo do të ishte në të mirën e Shqipërisë dhe vetë Partisë Socialiste.

3- Këshilla ime për Edi Ramën është: ai duhet të bëhet eremit për të gjetur parajsën e humbur të piktorit, sepse Hitleri, porsa humbi penelin u bë diktator, Musolini sa braktisi penën u bë fashist! Piktorët dhe krijuesit e vërtetë kanë një botë të madhe…, armikun e bëjnë mik dhe mikun vëlla, dhe jo mikun armik dhe vëllaun të huaj.

E DUA XHAMINË BLU

by

– Emërtimi i PD-së, “Xhamia Blu” më çoi në retrospektivë duke e lidhur të shkuarën  me  shqetësimet  e miqve të mi në të tashmen. Gjithashtu  më solli në mendje vizitën time të parë në Stamboll… Pasi vizitova Hagia Sofia, kërkova të shihja  dhe  Xhaminë Blu, përballë të parës./

–  I përkas besimit të krishterë. Pasi kam studiuar Biblën dhe Kuranin,  kam arritur në përfundimin se (shumë e shumë vite më parë dhe e kam përsëritur disa herë dhe në takime të ndryshme), Librat e Shenjtë janë  Gjysh  dhe Stërnip ose Bijtë e Bijat që vijnë nga i njëjti trung dhe që kanë një baba: Abraham. Së fundi, bindjen time e vërtetoi dhe Ati i Shenjtë, Papa Francis,  në dokumentarin kushtuar jetës së Tij, “Pope Francis: A Man of His Word”, me  Drejtor të Dokumentarit, Wim Wenders dhe në  vizitën e Tij në Emiratet e Bashkuara./

–Tani hipokritët flasin  për një  takim të dytë të Diasporës?! ………..Takimi aktual i lidershipit socialist për diasporën është vetëm një përpjekje mjerane për elektorat majtist! Takimet për Diasporën asnjëherë nuk do jenë efikase dhe të plota derisa pozitë dhe opozitë nuk do kenë aprovuar një paketë strategjike ligjesh që të mërguarit të mos shkojnë në atdhe si delet pas dashit Kokëministër, por të shkojnë si fëmijët tek nëna, tek toka ku kanë lindur, tek dheu i të parëve. E drejta e tyre të jetë për të zgjedhur dhe  të zgjidhen. /

NGA ALFONS GRISHAJ/

1 Alfons Dan Everts.JPG

Ne Foto: Alfons Grishaj me ish Kreun e OSBE-se ne Tirane, Daan EVERTS/

1-Biseda telefonike

Para pak ditësh një miku im patriot që merret me  media më bëri një  telefonatë… jo si telefonatat që i kemi të shpeshta. Ai  shprehu indinjatën që Partia Demokratike e Shqipërisë dhe kreu i saj Basha, kishin zgjedhur në Këshillin Drejtues dhe Kryesinë e PD-së, 99% të besimit musliman dhe 1% të besimit të krishterë. Miku im, i cili për nga origjina i përket besimit Bektashian, pranon se për të, të dy besimet janë njësoj, por ky veprim e kish lënë pagojë: “Për vete, e  para jam shqiptar, pastaj jam besimtar, po kjo nuk kalohet lehtë.  Origjina e besimit shqiptar është  e krishterë. Është ky besim që  ka mbajtur të gjallë kandilin e diturisë dhe zhvillimit. Tani e tutje … unë nuk do e quaj më Parti Demokratike, por Xhamia Blu! Më beso, një gabim  i tillë do të ketë pasoja për PD-në, por dhe për kulturën demokratike dhe mirëbesimin reciprok.”

Biseda telefonike me mikun tim patriot, më solli në mendje vuajtjet, dhimbjet, atentatet, vështirësitë  që  jetuam  për të krijuar foltoren e lirisë, kështjellën e Partisë Demokratike. Atëherë nuk dinim kush ish i krishterë apo musliman,të gjithë ishim vëllezër dhe motra. Lojrat e tanishme nuk ekzistonin, sepse nuk dinim a do ta gdhinim të nesërmen. Eksperimentet  nuk zinin hapësirë  alibie se krijonin labirinthe pa dalje.

2- Duke kujtuar të shkuarën e hidhur, por duke mos humbur në të shkuarën  që të humbasim shansin e të ardhmes.

Aktualisht nuk ekziston  morali dhe ideali i hapave të para. Pazaret e sotme janë  amorale deri në atë pikë sa kur i dëgjon apo i lexon të vjen ndot prej vetes. Çdo gjë del pazarit, biles dhe të mbathurat me lajle e lule,  sepse  kodi i burrërisë,  i unitetit të brendshëm shkelet nga udhëheqësit e rremë. Në ndihmë i vjen dhe kritika ekstremiste që turbullon ujërat duke i çuar në mullirin e kundërshtarit… Padija nxit mekanizmin e fantazisë duke prodhuar hamendjen,  dhe kjo e fundit merr shtrirje gjeografike të tejskajshme, sa dhe disa nga ne fillojmë ta besojmë nonsensin e shpikur se PD qenkësh produkt i Ramiz Alisë! Nuk e di se si logjika e sprovuar mund të degjenerojë në delirium tremens?!  Mendoj se, kur gjuha i paraprin mendjes dhe diskuri nuk ka ftohtësinë e arsyes, pështjellimi është i pashmangshëm.

Më vjen shumë keq kur i lexoj apo i dëgjoj këto “pohime”, sidomos kur akuza del nga pena apo goja e ndonjë personi serioz. More… more njerëz!  Kush i plagosi dhe vrau  bijat dhe bijtë e nënave me 2 Prill në vitit 1991, dhe nuk ishin pak, 4 të vrarë dhe i pesti vdiq pas 15 ditësh, pa harruar se u identifikuan 120 të plagosur me armë zjarri dhe mjete të forta. Shumica  anëtarë  dhe  udhëheqës  të  PD-së, përfshi Arben Broci,  antar i Kryesisë PD, dhe Nazmi Kryeziu, që ishte kryetar seksioni. Kush i vrau Artan Lenjen, Pëllumb Pëllumbin, Olsi Lorjen, Josif Budën? Kush e vrau  Senahi Gjekën, antar i PD-së, plagosur me 2 Prill 1991, dekoruar me “Medaljen e Trimërisë”? Fundërrinat e komunizmit e ekzekutuan para derës së shtëpisë,  dhe më pas vrasjen u justifikuan  sikur ai qe  një kontrabandist. Veç të shihje vrimat e plumbave përreth shtëpisë së  Senahiut, sikur  të ishte në  Irak  apo Kandahar. Komunistët, me këto lloj pisllëqesh u munduan ta mbulonin dhe  vrasjen e  heroit legjendar,  Azem Hajdari.

Helmi i propagandës komuniste shqiptare deportoi përkohësisht dhe në OSCE, organizatën më të fuqishme botërore që ishte krijuar enkas kundër komunizmit lindor. Ndërruesit e xhaketave të kuqe punuan pandërprerë ditë e natë duke akuzuar PD si minuese të demokracisë, si vrastare. Bash vrastarët hiqeshin si të moderuar, duke u paraqitur si shpëtimtarët e demokracisë, kur mbi shpinë kishin një mal ekzekutimesh e internimesh. Po si mund t’u besohej  atyre njerëzve?!

Propaganda e kuqe është si uji që porsa gjen një plasë… merr mbarë gjithë godinën dhe po të mos ndeshë në pritë… merr oborrin, lagjen dhe më gjerë.

Kjo na bëri që të ballafaqoheshim në zyrën e OSCE ( OSBE), ku kemi debatuar me fakte, emra, data për vrasjet e aktivistëve të opozitës. Në emër të Unionit Anti-komunist Shqiptar, i dorëzova kreut të OSCE, listën e vrasjeve, burgosjeve dhe shkarkimeve nga puna (detyra) të aktivistëve të opozitës të kryera nga shteti, duke e pyetur z. Everts: “Unë ju solla gjithë këto fakte, ju lutem më jepni një fakt të vetëm që antikomunistët dhe PD të kenë vrarë apo keqtrajtuar komunistët gjatë trazirave në Shkodër (Shkodrën  “roccaforte” (bastion) i demokracisë, siç quhej nga Euronews dhe shtypi europian  gjatë viteve  97-99), Tiranë etj…?  Kryetari i radhës së OSCE.  Daan Everts, më shikoi drejtë  në sy  dhe serioz u çua në këmbë  “Today… God, I’m speechless! I am sorry! May I shake your hand Mr. Chairman?” Pas këtij takimi, z. Everts më shkroi një letër që dënonte dhunën e qeverisë së kallashnikovëve, letër që u botua me lejen e tij në gazetat RD-së dhe 55. Kryetari i radhës i OSCE Daan Everts, u bë miku më i mirë i UASH. Si diplomat me shumë përvojë,  ai i la porosi dhe pasuesit të tij, Geert Hinrich Ahrens, që t’i referohej Unionit Antikomunist në rastin e turbullirave dhe paqes.

Kur logjika manipulohet prej urrejtjes, nuk ka forcën e arsyes për të bindur askënd, sepse furia e denoncimit korruptohet rrugës nga urrejtja. Por, sapo e vërteta shpërthen energjinë pozitive, manipulimi i urrejtjes vdes dhe  triumfon realiteti.

Asnjëherë nuk jam munduar të justifikoj gabimet e PD-së dhe Sali Berishës, gabime që vinin nga papërvoja rrugëtimit përmes shtigjeve të panjohura të demokracisë. Dua të kujtoj dy momente të vështira që i kushtuan PD-së: Nxjerrjen e Partisë Komuniste jashtë ligjit dhe Piramidat. Nxjerrja e PK-së jashtë ligjit xhindosi Europën kurvë e cila e denoncoi këtë akt si  shkelje e të drejtave themelore të njeriut, biles ndonjë komunist italian shkoi më tutje duke thënë se rendi ri  në Shqipëri është fashist. Kjo i kushtoi shumë PD-së dhe Berishës, sa u deturuan ta pranonin sërish Partinë Komuniste që u rikrijua nga Hysni Milloshi… Kthesa e të Majtës Europiane me disa “demokratë” amerikanë “futën derrat e djegur” nën themelet e  kështjellës së demokracisë, ashtu siç bëri Gjeneral Selauhdin për të rrëzuar muret e kështjellës së shenjtë në Izrael. Piramidat qenë një formë kamuflazhi social-komunist si e vetmja formë për të ardhur në pushtet. Ringjallja e  kastës së rrënuar të diktaturës punoi ditë e natë për të frymëzuar  psikologjinë e pasurimit të lehtë, fitim aforfajt pa djersë nga një popull i varfër deri në kockë, i cili vinte pas një regjimi absurd, ku paga e punëtorëve shkonte 4 – 5 dollarë në muaj, dhe ajo e kuadrove, 7 – 11 dollarë. Gjatë pushtetit demokratik paga u rrit 120-150 dollarë, një rritje  e ndjeshme,  por  e pamjaftueshme në raport më tregun e lirë.

Strategjia e menduar mirë nga të majtët nxiti  revoltën  më agresive në historinë e popullit shqiptar. U dogjën institucionet, u plaçkitën bankat, ushtria u vetërrënua sipas planit, sepse brenda ishin dhe vepronin akoma detashmentet e të kuqve. Në këtë katrahurë humbën jetën mbi 3700 vetë. Për paratë e “vjedhura”, gijotina ra pafaj mbi qeverinë demokrate. Populli shqiptar i gënjyer nga propaganda e djallit gaboi rëndë duke ngatërruar piramidat e kuqe me demokracinë e brishtë. Në demokraci duhet punuar e   djersitur fort për të shijuar frytet e lirisë, por  siç duket, Shqipëria nuk ishte përgatitur akoma për këtë ndryshim. Pas traumës së tejskajshme të varfërisë në komunizëm, njerëzit menduan se erdhi koha të pasuroheshin lehtë, pa punuar. Po a ekziston ky irealizëm ndokund?! Vetëm në komunizmin e gënjeshtërt. Qeveria e PD u gjet e papërgatitur për hilen e radhës dhe bëri gabimin më fatal që nuk i arrestoi me kohë të gjithë fajdexhinjtë, të denonconte dhe të gjithë emrat e sportelistëve e arkëtarëve të piramidave, përfshi këtu dhe drejtorët e tyre, të cilët shpesh ishin ish oficerë dhe anëtarë të PP-së! Sikur të bëhej atëherë, populli do sqarohej, por dhe tani nuk është vonë. Piramidat e fajdeve ishin  një strategji e të majtës europiane që i dinte mirë  pasojat.

Tragjedisë së viteve të diktaturës iu shtua dhe një dhimbje, humbja e shtëpive dhe atyre pak të hollave që shqiptarët kishin kursyer me sakrificë të madhe. Populli që ishte mësuar, sipas propagandës komuniste, ta shihte shtetin si faktorin garantues të çdo aktmarrëveshjeje private të ligjshme e të paligjshme, fajësoi qeverinë, gjithnjë sipas së njëjtës optikë se shteti duhej të ishte dhe zgjidhësi i këtij problemi, ndaj dhe u gënjye lehtë kur Nano u premtoi rikthimin e plotë të parave, premtim që u shkel me cinizëm, sepse i tillë kishte qenë që në artikulimin e parë.

Sot, udhëkryqi i të kaluarës sjell një pyetje therëse në të sotmen: a duhet të rrimë gjithë jetën duke qarë me kokë prapa nga e shkuara, kur shohim të sotmen e shëmtuar dhe zhgënyese, të nesëmen e pasigurtë e pashpresë  nga një qeveri që  zvarrit  popullin në kufinjtë e vetëmohimit?

Pa asnjë mëdyshje theksoj se atyre që mendojnë të rrimë me kokë prapa duke i rënë njëri-tjetrit dhe forcave opozitare, PD-së, Bashës me shokë, duke dyshuar në të ardhmen, rinovimin e PD, më duhet t’u kujtoj një thënie të Jul Çezarit, kur iu ankuan se u dogj Biblioteka e Aleksandrisë e bashkë me të, e shkuara, Qezari iu përgjigj : “Unë nuk merrem me të shkuarën por ndërtoj të ardhmen!” Dhe nëse Basha ka për bazë përmbajtjen filozofike të thënies Çezarit, i qoftë  e mbarë udha e nisur, se u bëmë invalidë duke ndenjur me kokën pas. Të gjithë na duken të pabesë, të gjithë komunistë, të gjithë maskarenj, të gjithë tradhëtarë, të gjithë hajdutë!

E kam thënë me qindra herë se ka pasur krim shtetëror komunist… orgji-politike dhe zhurmë bretkosash. Ka kleptokratë dhe oligarkë, por populli shqiptar (një popull prej 15 milionësh) me gjithë mangësitë e veta është një ndër popujt më të mrekullueshëm në botë që ka fuqi të ndryshojë historinë dhe fatin e vet, dhe tani është koha që të krijojmë bazën e standarteve  civilizuese perëndimore, t’i shtrimë dorën e paqes njëri-tjetrit drejt një të ardhmeje të sigurtë. Kjo paqe duhet bërë, për hir të aspiratave të hershme, për hir të Shqipërisë për të cilën luftoi Skënderbeu dhe që ëndërruan rilindasit. Për Shqipërinë që deshi dhe do Vatra. Për atë Shqipëri që u përpoq Ismail Begu e Gurakuqi me shokë. Atë Shqipëri që sanksionoi Kuvendi i Lushnjës.

3- E dua Xhaminë Blu

Emërtimi i PD-së, “Xhamia Blu” më çoi në retrospektivë duke e lidhur të shkuarën  me  shqetësimet  e miqve të mi në të tashmen. Gjithashtu  më solli në mendje vizitën time të parë në Stamboll… Pasi vizitova Hagia Sofia, kërkova të shihja  dhe  Xhaminë Blu, përballë të parës. Turku që na shoqëronte  u habit  nga kërkesa ime. Ai iu kthye Erolit (Shqiptaro-boshnjak  biznesmen që jetonte dhe punonte ne Turqi. Asokohe, Qeveria Turke, kishte një ligj që nuk i taksonte për pesë vite biznesmenët boshnjakë, prandaj dhe boshnjakët e ndjenin veten si në shtëpinë e tyre): “Mos e humbisni kohën kot me  Xhaminë Blu. Aty hynë vetëm pleq dhe të lodhur në krye.”. Fjalët  i shoqëroi me gjestikulacion (karakteristikë e ballkanasve), duke  vënë gishtin në kokë. Eroli më tregoi çfarë foli stambollasi, të cilit nuk ia kujtoi dot emrin tani. U ktheva nga Turku, duke i vënë dorën në sup: “Unë i përkas atyre të lodhurve në krye”. Hoqa këpucët dhe hyra në xhami…, brenda gjeta besimtarë që i luteshin  Zotit!

I përkas besimit të krishterë. Pasi kam studiuar Biblën dhe Kuranin,  kam arritur në përfundimin se (shumë e shumë vite më parë dhe e kam përsëritur disa herë dhe në takime të ndryshme), Librat e Shenjtë janë  Gjysh  dhe Stërnip ose Bijtë e Bijat që vijnë nga i njëjti trung dhe që kanë një baba: Abraham. Së fundi, bindjen time e vërtetoi dhe Ati i Shenjtë, Papa Francis,  në dokumentarin kushtuar jetës së Tij, “Pope Francis: A Man of His Word”, me  Drejtor të Dokumentarit, Wim Wenders dhe në  vizitën e Tij në Emiratet e Bashkuara.

Sigurisht, ne nuk mund t’i ndalim djajtë e fshehur nën petkun e besimeve që mund të thonë: “Ky Papë është i marrë!”, ose këto që thotë Alfonsi janë gjepura. Po Zoti është i madh dhe Ai është gjykatësi dhe fituesi absolut, kurse ne… ne,  jemi gjithnjë të humburit.

Populli duhet të qëndrojë larg degjenerimit dhe urisë së udhëheqësve regresivë… qoftë shpirtërorë apo politikë. Populli shqiptar ka një rregullator brilant midis besimeve që  askush tjetër në botë nuk e ka,sa kur prishet ky rregull… quhet  gabim. Prandaj dhe miku im në Michigan dhe miq të tjerë  në botë e Shqipëri u çuditën me veprimin e lidershipit  të PD-së.

Më shumë se dy dekada, udhëheqësit e PD-së, e ruajtën raportin e besimeve  me fantatizëm, ashtu siç e ruajti populli shqiptar gjatë dy shekujve të fundit. Po a mund të jetë  ky raport tabu  në shekullin XXI?  Tradicioni i mirë duhet ruajtur dhe përçohet si kulturë kombëtare dhe jo si tabu. Nëse do të cilësohet  tabu, ju  siguroj se 90% të tabuve janë  rrëzuar në botë.

Shqetësimi i  elektoratit të djathë nuk qëndron vetëm tek besimet, por dhe në humbjen e kontributeve  të paraardhësve të PD-së, për disa figura që kanë kontribuar fuqishëm në PD dhe që njihen si lidera të sinqertë, të cilët sakrifikuan shumë më tëpër nga vetja për demokraci  se sa fituan. Largimi i tyre nga  të rinjtë e ardhur në PD është një gabim me pasoja, sepse duke menduar se korrigjohet një e shkuar, gabohet për të ardhmen. Atëherë çfarë ndodh? Të rinjtë që vinë për t’u bërë udhëheqës duhet të kalojnë po aq humbje dhe peripeci për t’u pasuruar me përvojën e të larguarve, d.m.th. shkelet mbi një sprovë që të mësohet përmes një prove të kaluar. Kështu vazhdon saga ku nuk ka gota e jo më shampanjë. Kjo pakujdesi zvogëlon elektoratin përditë dhe artificialisht ndihmon kundërshtarët.

Megjithatë, mangësitë që përmenda më lart mund të rregullohen me zgjuarsi, durim  e largpamësi. E përsëris, shpresoj se rinia dhe lidershpi i PD-së kanë çfarë të mësojnë nga sëmundja e gjatë e tranzicionit por dhe nga përvoja tashmë e konsiderueshme nga pikëpamja historike e opozitës. Shpresoj që ata të jenë idealistë dhe vizionarë që PD të fitojë, dhe  nëse fiton PD, fiton  Shqipëria. Kam besim gjithashtu tek rinia e “Rilindjes ”  se do të vijë një ditë që ajo rini do të gjejë rrugën e distancimit nga oligarkët dhe tradita e shëmtuar e të bërit karshillëk mbi gjakun e vëllaut të vet. Korigjimet njerëzore ngjallin shpresën për të ndërtuar të ardhmen, të ardhmen e Shqipërisë së bashkuar me opozitarë, por jo armiq! Në qoftë se  kjo rini politike ëndërron të bëhet e pasur pa menduar detyrën e shenjtë  ndaj atdheut, katastrofa politike do të bëhet stafetë. Regresi do mbretërojë e kthehet në kancer! Mos harroni çfarë thotë St. Francis, i cili dinte dhe  gjuhën e kafshëve dhe të zogjve: “Kujtoni, kur të ikni nga kjo botë asgjë nuk do merrni me vete… vetëm çfarë u është dhënë”. Në qoftë se kjo thënie perlë e Shenjtit më të madh që ka pasur njerëzimi, nuk do kihet parasysh, në  Shqipëri,  banditët  do të bëhen ministra, kryministra dhe presidentë. Pjesa tjetër do mbesin pleq, të cilëve do u largohen fëmijët jashtë atdheut, në perëndim për një jetë më të sigurtë. Shqipëria do vuajë nga hemoragjia Biblike, ku Diaspora do të arrijë në 18 apo 20 milionë. Shteti shqiptar do bashkojë trojet, por kurrë më popullin e vet. Shpirtërat e shqiptarëve të mërguar nuk do gjejnë kurrë qetësi duke u shuar një e nga një nëpër kontinente pa u rënë kockat në  paqe.

Tani hipokritët flasin  për një  takim të dytë të Diasporës?! 

Takimi aktual i lidershipit socialist për diasporën është vetëm një përpjekje mjerane për elektorat majtist! Takimet për Diasporën asnjëherë nuk do jenë efikase dhe të plota derisa pozitë dhe opozitë nuk do kenë aprovuar një paketë strategjike ligjesh që të mërguarit të mos shkojnë në atdhe si delet pas dashit Kokëministër, por të shkojnë si fëmijët tek nëna, tek toka ku kanë lindur, tek dheu i të parëve. E drejta e tyre të jetë për të zgjedhur dhe  të zgjidhen.

Nuk janë borxhli emigrantët, por qeveritë amorfe shqiptare që nuk janë në gjendje të kalkulojnë matematikisht dhe filozofikisht bashkimin e forcës dhe shpirtit vital të emigrantëve. Hipokrizia e qeverisë majtiste arrin kulmin kur përpiqet për të bashkuar Diasporën pa ndalur hemoragjinë e pjesës vitale shqiptare, rininë, që largohet përditë. Të zgjedhurit e ambasadave social-komuniste zgjedhin aminxhinjtë e diallit për t’i vënë gjyslykë qorrash diasporës. PO SI NUK DOLI NJË BURRË NËNE QË T’I THOTË HIPOKRITËVE QEVERITARË: “More, përse na ftoni neve këtu,  derisa ju nuk jeni në gjendje të mbani popullin që keni brenda kufinjve, t’u siguroni nevojat minimale rinisë, të cilët marrin përditë arratinë sikur t’i ketë rënë kolera Shqipërisë?! Po “delegatët” zgërdhihen si Urjah Hipët, duke dalë nëpër foto me kasapët e hemoragjisë, të cilët për mendimin tim, duhen rrëzuar me çdo lloj mjeti demokratik, e jo më të marrësh pjesë në takimet e tyre. Çdo pjesëmarrje në samitet e qeverisë së krimit, automatikisht është bashkëpunim në krim.

Jam i kënaqur që kam mbetur klasik pa u shkëputur asnjë çast nga Partia Demokratike e Shqipërisë, e cila është një vlerë e paçmuar,  rregullator kombëtar që sjell përparim e mirëqënie. Falë nënvetëdijes, pavarësisht se kush do vijë dhe  shkojë… PD  ka për të shkëlqyer,  sepse ka   kontributet e familjeve më në zë në Shqipëri (ka pasur dhe spiunë të Ramizit, por ata kur janë diktuar janë nxjerrur jashtë), ka kontributet e një rinie idealiste brilante përfshi këtu shumë bija e bij që dolën kundër kauzës së humbur të prindërve të tyre,  që nuk menduan asnjëherë për zyra, ofiqe e grada, por vetëm të sillnin ndryshimin e madh historik. Unë kam mbetur atje me ata  idealistë dhe idealiste  që e deshën dhe e duan Shqipërinë  si nënë  të madhe, si komb! Jam i sigurtë se forcat përparimtare do e gjejnë veten, dhe pse miqtë e mi të acaruar nga një proces votimi (besoj jo i qëllimshëm), e quajnë PD-në: “Xhamia Blu”! U them të gjithë atyre… dashamirësve, dhe kundërshtarëve të PD-së: E dua “Xhaminë Blu”, vepër e një rinie të papërsëritshme,vepër e  gjakut të shokëve  të mi Arben Broci, Azem Hajdari dhe heronjve të tjerë që sakrifikuan jetën. Vepër e një anëtarësie të ndershme që djersiti dhe sakrifikoi gjithçka për lirinë që gëzojmë sot.