asllan Bushati – Page 13 – Dielli

GJERGJ KASTRIOTI-SKËNDERBEU DHE DITA E SHËNGJERGJIT

May 11, 2018 by dgreca

Nga Asllan Bushati/*

Në kuadër 550 vjetorit të largimit nga jeta të Heroit tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti-Skënderbeu dhe të kremtimeve që bëhen në të gjithë trojet shqiptare në kujtim të kësaj dite të shënuar, më lejoni të paraqes fare shkurt, disa mendime thjeshtë të karakterit ushtarak për figurën e Skënderbeut dhe disa “thërrime popullore” për Ditën e Shëngjergjit si festë e të trija besimeve. Trajtesa nuk bëhet me pretendime akademike, por për një audiencë të gjërë, që dëshiron të ketë disa njohuri më të gjëra për Heroin tonë Kombëtar dhe 6 majin Ditën e Shëngjergjit.

Historia e luftrave dhe ajo e artit ushtarak,i kanë analizuar me shumë hollësi të gjitha betejat e Skënderbeut kundër turqëve. Ata janë një thesar i madh përvoje dhe për nga veçantitë kanë specifika krahasur me betejat e mesjetës të vendeve të tjera. Medoemos që në të ardhmen duke u studiuar arkivat e kësaj periudhe ,do të dalin në dritë më shumë se deri tani edhe më mirë vlerat e Skënderbeut si strateg e mjeshtër i madh i artit ushtarak, si gjeneral i madh i kohës me famë europiane e botërore. Por, në këtë prezantim të shkurtër, do të ndalemi shumë shkurt vetëm në tri beteja që sollën tri sinteza të reja në artin e të luftuarit.

Fillimisht për Betejën e Torviollit. Ajo nisi si betejë e zakonshme ku u vunë përballë kuadrate të mëdha ushtarake turke e shqiptare. Turqit kishin epërsi të madhe në numër. Kurse forcat shqiptare të komanduara nga Skënderbeu, ishin më të pakta dhe ishin rreshtuar si më poshtë: në vijën e parë kishte (tre-katër rrjeshta), shpatarët të paisur me shpata e parzmore. Pas tyre vinin tre-katër rrjeshta të tjerë me ushta e thika të mëdha (kama), që alteroheshin me shpatarët dhe pas tyre disa rrjeshta harktarësh të paisur me shigjeta dhe shpata ose sopata me bisht të gjatë. Ushtria ishte rreshtuar në tre skalione dhe pas tyre kishte edhe forca rezervë për të përballuar të papriturat e betejës. Në anën e djathtë rreth një kilometër nga fushbeteja ishte përqëndruar grupimi i parë i kalorsisë. Në anën e majtë, pak më larg se i pari (plotësisht në fshehtësi), ishte vendosur grupimi i dytë i kalorësve.

Beteja filloi e ashpër dhe pas katër-pesë orë luftimesh, Skënderbeu tërhoqi skalionet e qendrës pak prapa, për ta mashtruar armikun sikur kishte pësuar humbje të rënda dhe se po jepte shenja tërheqje nga fushëbeteja. Në fakt ky ishte një kurth taktik për t’i futur turqit në një “xhep në formë patkoi”. Ashtu u bë, turqit u mashtruan dhe ai fillimisht i goditi në krah me kalorsinë e grupimit të parë, dhe më pas nga shpina me grupimin e dytë kalorsiak. Pas këtyre dy lëvizjeve taktike, turqit ranë në rrethim të plotë dhe pas tetë-nëntë orë luftimesh, humbën katastrofisht betejën e parë me Skënderbeun dhe u detyruan të tërhiqen drejt Stambollit.

Mësimi i madh që doli nga kjo betejë për artin ushtarak ishte se tërheqja e zgjuar taktike e shoqëruar me sulm në krah dhe më pas edhe në shpinë, rezultoi vdekjeprurëse për turqit. Kështu betejën mund ta fitojë edhe një ushtri më e vogël në numër nëse ajo komandohet nga një mjeshtër i taktikës, siç ishte i madhi Skënderbe.

Një betejë tjetër, shumë simbolike, ishte ajo kundër Ballaban Pashës, të cilin Skënderbeu e njihte mirë që në fëmijëri, në karakter dhe në mendësi, si epror i lartë ushtarak turk. Nisur nga këto, e lejoi atë të ecte i pashqetësuar me një ushtri të stërmadhe gati njëqindmijëshe nga Manastiri, Kërçova, Dibra, Gryka e Radikës, Bulqizë, Klos, Suc, Perlat, Rrubik dhe kur arriti në Skuraj (aty ku takohet lumi i Matit me Fanin), e sulmoi dy orë para agimit në katër pika të kolonës me tetë grupime forcash. Konkretisht: Gallatë-Skuraj dhe Rrubik-Skuraj, pastaj Rrëshen-Ulëz dhe Baz, Bushkash-Ulëz. Në qendër e sulmoi nga Burgajet-Suc dhe Burrel-Suc dhe në pjesën fundore Gurrat-Klos dhe Guri i Bardhë-Klos. Agimi e gjeti ushtrinë e Ballaban Pashës të coptuar në katër pjesë dhe në prag të muzgut Ballabanin të zënë rob, betejën të humbur dhe ushtrinë të shkatërruar.

Mësimi që doli nga kjo betejë për historinë e artit ushtarak është se kush kryen sulmin natën, të kombinuar me atë në pritë, ka përparësi edhe kur raporti i forcave është me diferencë të madhe në disfavor, siç ndodhi me Ballaban Pashën 10 me 1.

Një dimension tjetër të veçantë në fushën e mendimit ushtarak përbën beteja e Albulenës (Uji i bardhë-Llixhat).

Hamza Kastrioti (nipi Skënderbeut), u emruar nga Sulltani në krye të një ushtrie tetëdhjetëmijëshe, me qëllim për të shkatërruar përfundimisht rrezistencën shqiptare të organizuar nga Skënderbeu. Ai, i pa shqetesuar, ndoqi rrugën Egnatia dhe u vendos në kushte fushore midis lumejve Mat dhe Ishëm dhe në thellësi rrëzë kodrave të vijës Milot, Fush-Krujë. Duke mos ndeshur në asnjë rezistencë, ai mendoi se ushtria e Skënderbeut ishte shkatrruar dhe urdhëroi t’i jepej një ditë pushim ushtrisë për të larë rrobat dhe kryer shërbime të tjera vetiake. Por Skënderbeu, në fshehtësi të plotë, kishte përgatitur që më parë, një ushtri dhjetëmijë vetash (tetë mijë këmbësor dhe dy mijë kalorës) dhe e grupoi të gjithë në faqen perëndimore të Malit Skënderbeg në vijen: Skuraj-Gallatë-Vinjollë-Gardhnoc-Cudhi. Pikërisht këtë ditë pushimi, në mes të ditës ai i sulmoi forcat turke nga drejtimet: Skuraj-Milot-derdhja e Matit; Daul-Laç-Fushë Kuqe;Gardhnoc-Livadhe-Mamurras-Gjiu Patokut dhe Shkretë-Fushë Krujë-Derdhja e Ishmit. Midis Laçit e Mamurrasit është një kodër përballë fshatit Sanxhak. Aty ishte shtabi dhe haremi i Hamzajit i cili u zu rob i pari dhe pastaj gjithë ushtria brenda disa orësh u shpartallua dhe u largua në panik drejt këthimit në Stamboll. Skënderbeu në këtë betejë zuri një sasi shumë të madhe robërish, mjete luftarake, rezerva ushqimore e mjetesh monetare, krahasuar me gjithë betejat e tjera.

E reja që solli beteja e Albulenës në artin ushtarak, ishte befasia, e cila e realizuar mirë dhe në kohë të përshtatshme e shpërfillë dhe ndryshimin e madh në raportitin e forcave. Në këtë rast, ai ishte 8 me 1 në favor të turqëve, por që betejën e fitoi Skënderbeu.

Parë, jo vetëm nga këto tri beteja që përmenda shkurt më lart, por në tërësi të gjitha luftimet e Skënderbeut, në gjykimet e shumë historianëve dhe studiuesve të artit ushtarak, ai çfaqet si një strateg dhe mendimtar i madh i fushës së luftës. Kjo na bën nder të madh ne si komb, por edhe na obligon që në frymën e veprës së tij, të ecim, të mendojmë, veprojmë e, po të jetë nevoja, edhe të luftojmë me mendimin ushtarak të kohës.

Por, Skënderbeu përveçse luftëtar dhe strateg, ishte edhe një burrë i madh shteti. Ai me shumë urtësi e mendjemprehtësi i organizoi gjithë princat shqiptarë nën një lidhje të vetme (Lidhja e Lezhës) e cila ishte forumi politik vendim-marrës për kohë paqe dhe kohë lufte. Poashtu, me shumë mençuri, organizoi sistemin e vet diplomatik, duke realizuar mbeshtetjen e pothuaj gjithë vendeve të Europës së asaj kohe, veçanërisht të Venedikut, Mbretërisë së Napolit, Austrisë, Hungarisë, Raguzës, princa të rëndësishëm të vendeve fqinjë si ata të Malit Zi dhe Serbisë etj.

Për të ilustruar përmasat e burrshtetit, po citoj tre paragrafe nga fjalimi i fundit i Skënderbeut para prijësave, gjeneralëve dhe diplomatëve. marrë nga Le Grand Castriotto d’Albanie, Historie faqe 70 të Stephan Zannovich, ku thuhet: “Jam në prag të varrit. Po ju lë një mbretëri me forca të afta për ta mbrojtur, por me një pasardhës të paaftë nga mosha për ta drejtuar.

Megjithatë, në qoftë se në të ardhmen ju bëheni trima dhe të virtytshëm, ju mund të përballoni të gjitha sulmet e arniqve tuaj. Nuk është sipërfaqja e vendit ajo që bën një fron të respektueshëm, por aftësia e atij që ulet mbi të. Në qoftë se ju jeni i djallëzuar, shërbëtor i ministrave tuaj, dhe naiv i lajkave të oborrtarëve tuaj, atëherë asgjë nuk do të jetë më e lehtë sesa përmbysja nga maja më e lartë ku ju ndodheni…

Kujdesuni që Kombi juaj të rritet nëpërmjet fesë katolike. por mos persekutoni asnjeri që ta ndjekë atë me detyrim. Dielli, që është shëmbëllimi i Perëndisë, shkëlqen pa dallim për turkun ashtu si për të krishterin …

Kur të ju flasin keq për dikë, ju do ta dëgjoni me giysëm veshi … Ju do të jeni të sjellshëm me të gjithë shtresat popullore. Si arsye e dallimit të gradës që do të keni së shpejti në shoqëri, ju duhet të dalloheni nga të tjerët nëpërmjet bujarisë, i cili është karakteri dallues i princave. Një monark, edhe i varfër, duhe të jetë bujar.”

Siç dihet, më 17 janar 1468, Gjergj Kastriot-Skënderbeu u largua nga kjo jetë. Por ai na la një pasuri shumë të madhe se: fitoi 25 beteja me perandorinë osmane, fuqia më e madhe ushtarake e kohës, mbrojti trojet shqiptare e europiane, mbrojti krishtërimin, por mbi të gjitha na la faqebardhë para kombeve të tjera europiane, me epopenë që ai organizoi e drejtoi. Vdekja e tij ishte një humbje e pa zëvëndësueshme për gjithë shqiptarët pa dallim feje, katolikë, ortodoks dhe një pjesë fare të vogël që ishin konvertuar në muslimanë. Në këtë dëshprim të madh popullor u ngriten shumë versione se si figura e tij të mbetej përgjithmonë në zemrat dhe mendjet e shqiptarëve, por në së është e mundur edhe të botës krishterë. Kështu hapi i parë u bë nga besimtarët katolikë në pothuaj të gjitha kishat shqiptare, që kërkonin prej klerit udhëheqës të kishave që t’i propozohej Papës, që Gjergj Kastrioti-Skënderbeu të shpallej “Shejt”, dhe 6 maji ditëlindja e tij të pagzohej si “Shëngjergji”. Që nga viti 1468 deri në vitin 1478, udhëheqësia katolike shqiptare bëri gjithë perpjekjet e duhura që ta realizonte një gjë të tillë, por qe e pa mundur. Papa, pas dhjetë vitesh, shprehu qendrimin zyrtar të Papatit se Gjergj Kastrioti-Skënderbeu është “Kalorësi i Krishtit” dhe ai meriton gjithë nderimet nga Kisha katolike, por duke qenë se në tehun e shpatës së tij kanë përfunduar shumë jetë njerëzish, ai nuk mund të shpallet “shejt”. Me këtë qendrim të Papatit u pajtua edhe Patriarkana e Stambollit, duke mbyllur përfundimisht mundësinë e të shpallurit “shejt” për Gjergj Kastriot-Skënderbeun,

Kleri shqiptar, i shtyrë nga trysnia popullore, por edhe duke mos patur zgjidhje tjetër, vendosi me besimtarët e vet që datën 6 maji (ditëlindjen e Gjergj Kastriot-Skënderbeut), ta shpall festë popullore mbarë shqiptare, për të gjtha besimet, dhe kjo ditë feste të emërtohet “Dita e Shëngjergjit”. Poashtu, një krahinë të tërë në jug të Kështjellës së Stelushit (vendlindja e Skënderbeut), ju dha emri krahina e Shëngjergjit (emër të cilin e mban edhe sot). Për këtë ditë të shënuar u vendos që ritet nuk do të mbaheshin në kisha (në atë kohë nuk kishte xhami në trojet shqiptare), por në çdo shtëpi, lagje, fshat a qënder e banuar, me rregulla të mirëpranuara nga të gjitha palët.

Disa nga rregullat që vazhdojnë të jenë edhe në ditët e sotme janë: pavarsisht nga besimi, sejcili do ta përshëndes tjetrin me urimin”Gëzuar Shëngjergjin”. Në derën e shtëpisë dhe të stallave (vathës) së bagëtisë do të vendoset një degë arre e njomë në shenjë urimi për shëndet, prodhimtari të bollshme dhe bageti e bulmet të begatë. Me degën e arrës njerëzit mund të prekin njëri-tjetrin duke thënë: “ta lashë” që nënkupton të preka me degën e arrës duke ta uruar Shëngjergjin. Që nga kjo ditë, qingjat dhe kecat ndahen veças gjatë natës (pushimit të drekës) që të mblidhet qumëshi duke filluar bulmetin e ri.

Djemt mblidhen sëbashku, me veshjet më të mira, dhe fillojnë me tokitjen e vezëve me ngjyra (marrë nga riti i Pashkëve), pastaj urojnë njëri tjetrin duke shkëmbyer arra, fiq të thatë, bukë fiku, mana të thatë etj. Pas urimit, me lagje ose grup moshash luajnë “kala dibranshe” dhe në fund, mundje belas (sipas moshës dhe peshës) dhe më i forti shpallet fituesi i ditës Shëngjergjit dhe gjithë vitit.

Vajzat vishen me veshjet më të bukura dhe shpalosin para njëra-tjetrës qendisjet, punëdoret e punimet me vegjë, që kanë bërë gjatë perudhës dimrore. Poashtu “konkurojnë” njëra-tjetrën për shamitë, grykëzat e këmishave, jelekët, përparëset, çorapet etj.

Edhe ushqimi i Ditës Shëngjergjit ka dy veçanti të dallueshme nga ditët e tjera, ku, si për drekë dhe për darkë serviret tavë me mish të pjekur me qumësht, si dhe laknur (laknor) i bërë me djathë të njomë, miell misri dhe gjalp.

Këto rregulla (rite popullore), fillimisht u përhapën në gjithë trojet shqiptare. Por me kalimin e kohës, nga trysnia e pushtuesit për të zhdukur çdo gjë që kishte të bënte me Skënderbeun, nga ndasitë ndërfetare për çeshtje të veçanta, disnivelet kulturore, shumimi i festave fetare e shtetrore, urbanizimi etj, solli atë që, në disa treva, kjo festë filloi të zbehej sa në disa u harrua fare. Por ka zona që edhe sot vazhdojnë ta festojnë po me aq dashuri si para 520-530 vitesh. Kjo është më e theksuar veçanërisht në brezin e tokave që kanë qenë nën zotërimin e Kastriotëve.Duke përkujtuar Gjergj Kastriotin-Skënderbeun, këtë burrë të madh të Kombit tonë, këtë strateg e mendimtar brilant të mendimit ushtarak dhe ditëlindjen e tij (6 majin), të cilën e njohim me emrin : “Dita e Shëngjergjit”, i bëjmë nder se shkuarës, të sotmes dhe vemë gurë në themelet e së ardhmes së Kombit tonë.

* Kumtesa e përgatitur nga Asllan Bushati per Akademinë përkujtimore me rastin e 613 vjetorit te Lindjes së Heroit Gjergj kastrioti Skënderbeu Organizuar nga Kisha Katolike”Zoja e Shokdrës” në bashkëpunim me Vatrën. Kumtesa u lexua nga anëtari i kryesisë së Vatrës Zef Balaj.

U PREHËSH NË PAQE E PËRJETËSI MIKU IM AGIM KARAGJOZI

April 7, 2018 by dgreca

Nga Asllan BUSHATI/

Më 5 Prillë 2018 i dhamë lamtumirën e fundit në Long Island të NY, njerit nga pjesëmarrësit e Luftës Dytë Botrore(LDB) , ndoshta i fundit nga komunitetit shqiptaro-amerikan, Agim Karagjozi. Ai që në moshe te re mori pushkën në krah dhe doli në mal për të luftuar kundër pushtuesit i radhitur në forcat e Ballit Kombëtar.Askush nuk e dinte aso kohe (përfshi edhe të ndjerin Agim Karagjozin), se si do të rridhnin ngjarjet e pas luftës në Shqipëri dhe se kush do të vinte në pushtet. Por ai si shumë të tjerë, e shihte Mithat Frashërin si njeriun më elitar të kohës , më të besueshmin, por edhe si birin e Abdyl Frashërit , shtyllës kryesore të Lidhjes së Prizrenit. Me mbarimin e luftës, si pasojë e instalimit të regjimit komunist në Shqipëri, u detyru të braktiste atdheun duke emigruar në Itali e më pas në Turqi ku në këtë të fundit u diploma si inxhinjer në kolegjin amerikan. Në 1956 arrin në SHBA ku punoi në profesion për një kohë të gjatë duke manifestuar aftësi organizuese e drejtuese e duke i shërbyer familjes e komunitetit me devotshmëri e përkushtim. Kjo i dha Agim Karagjozit,(pas asaj të pjesëmarësit në LDB), “medaljen” e dytë në sytë e bashkatdhetarëve, atë të organizatorit e profesionist të zot në punë ,që ndihmonte e mbështeste familjet shqiptare për kapërximin e vështirësive të emigrimit. Dhe që nga 1960 i përkushtohet Vatrës duke e bërë atë pjesë të zemrës, shpirtit dhe jetës së tij.

Unë pata rastin ta takoj për herë të pare të ndjerin Agim Karagjozi në vitin 1995, kur u bë rivarimi i eshtrave të Faik Konicës në Tiranë. Ai ishte Kryetari i Vatrës, kurse unë drejtuesi i ceremonialit shtetror të pritjes dhe rivarrimit. Që në këtë takim, pashë tek ai, atdhetarin e flakët por dhe të përvëluar nga dashuria për vendlindjen. Fliste me shumë respekt për Zotin Sali Berisha (aso kohe President i Shqipërisë) dhe për ish Ministrin e Kulturës Teodor Laco. Fliste me shumë mallë për cdo gjë në Shqipëri, por mbi të gjitha thoshte se shembja e diktaturës së komunizmit me në krye diktatorin E.Hoxha, është fitorja më e madhe e të gjitha kohrave për vendin tonë.

Gjatë atij evendimenti, pata rastin ta takoj e të bisedoj me të disa herë sa në takimin e fundit më tha: “ Ju falenderoj shumë për ndihmesën që na dhatë dhe se prej këtij moment ju konsiderojmë anëtar nderi i Vatrës”. I thashë nuk kam bërë asgjë më shumë se sa detyrën ,por njëkohësisht ndjehem krenar për pranimin anëtar nderi në Vatër. Kur unë emigrova në SHBA (më 11 prillë 1998), kontaktova ne të dhe mbetëm shumë miq deri në momentin që u nda nga kjo jetë. Gjatë kësaj periudhe njëzet vjecare në Vatër, në cdo gjë kam patur e ndjerë përkrahen e mbështetjen e tij të pa kufishme si anëtar i theshtë, si anëtar i Këshillit Drejtues, si Kryetar i Kuvendit të 2013-ës dhe si Nënkryetar.

Pasi u largu nga drejtimi i Vatrës (për arsye moshe), e kam vizituar shumë herë në shtëpinë e tij së bashku me drejtuesit e Vatrës : Dr. Gjon Bucaj, Agim Rexhaj, Zef Balaj, Zef Pernocaj, Marjan Cubi, Dalip Greca etj. Në cdo rast na priste krah hapur e me shumë mallë dhe ingranohej menjëherë në bisedë për cdo gjë që bëhej në Vatër. E lexonte gazetën “Dielli” rresht për rresht dhe gjithnjë jepte mendime për temat madhore. Me Dr.Gjon Bucaj diskutonte deri në detaje ceshtje të organizimit e drejtimit të Vatrës dhe ishte shumë i kënaqur me zgjerimin e Vatrës me anëtarësinë e re. Agim Rexhës i thoshte (nga respekti) ke kaq kohë që nuk ke ardhur dhe më merr në ne telefon, ditë për dite bjeri telefonit. Zef Balës i tha një ditë:” Zef më ke pas mërzitur shumë me kundërshtimet në mbledhje sa një herë u bërë gati të nxirrja jashë. Do të kisha bërë shumë gabim se ti Zef e do Vatrën dhe ke dhënë shumë për të. Prandaj të kërkoj shumë të falur.Kështu bënte shaka e romuze me Zef Përnocën e Marjan Cubin dhe një ditë u bë merak se pse nuk kishte ardhur me ne Dalip Greca. I thashë se Dalipi të bën shumë të fala,por ishte në gjendjë gripale prandaj nuk ka ardhur duke menduar se mund t’ju a ngjishte edhe Ju.Po pse nuk thua hapur më tha se Dalipit se i paska rënë flama. Kurse mua më tha se ato shkrimet e tua i lexoj me shumë ëndje dhe më për mendi një shkrim për Benjamin Gilman dhe një për hyrjen e trenit serb pa leje në Kosovë.

Kujtimet janë të shumta e të pa harruara për ish Kryetarin e Nderit të Vatrës, të ndjerin Agim Karagjozi . Në ndonjë raste tjetër , do tju këthehemi atyre se janë edhe pjesë e historisë së Vatrës . Por në këtë shkrim të lamtumirës për të, dëshiroj të vecoj se ai me punën e kontributin tij i dha shpirtë Vatrës. Ne brezin vijues na mësoi si ta duam, forcojme e zgjerojme Vatrën tonë të dashur. Ajo ishte dhe mbeti një gjë e e shenjë dhe e shtrenjtë për Agim Karagjozin. Ne tashmë na bie barra ta ruajme, mbrojme e forcojme Vatrës si pasuri të madhe kombëtare dhe si amanet që nga Noli e Konica e deri tek Agim Karagjozi.

E nderuar qoftë puna, kujtimi dhe veprimtaria shumë vjecare atdhetare e Agim Karagjozit. I lehtë i qoftë dheu mbi arkivol. U prehësh në paqe e përjetësi miku im i pa harruar.

ISMAIL KETA, 3 HERE KAMPION BOTE NE KIK BOKS, VIZITOI VATREN

February 14, 2018 by dgreca

Në mesditën e 13 shkurtit 2018, erdhi për vizitë në Selinë Qëndrore të Federatës Panshqitare të Amërikës Vatra në NY, tri herë kampioni i botës ne kikboks, bashkatdhetari i nderuar Ismail Keta. Ai u prit nga Kryetari i Vatrës Zoti Dritan Mishto, antari i Kryesisë Zef Balaj, Financieri i Vatrës Marjan Cubi, Editori i Diellit Dalip Greca, antari i Këshillit Drejtues Cezar Ndreu dhe ish i burgosuri politik i rregjimit totalitar Pëllumb Lame.

1 Keta qesh 1 ok Ismail Tavola 1 ne kembe 1 Ismail Dritan1 1 Pellumb Ismailo 1ademi filmon 1 dritani keta 1 dalipi flet 1 asllan Ismail 1 zef Ismail 1 a ok ne Kembe

Për ti larguar emocionet e forta që Ismaili përjetoi që në hyrje të sallës pritjes, Kryetari i Vatrës Z. Dritan Mishto, pasi e njohu me të pranishmit i tha :”I nderuar Ismail, ke ardher ne shtëpinë tënde dhe në tavolinën e karrigen tënde se Vatra është e të gjithë shqiptarëve. Ne krenohemi me arritjet tuaja në sportin e kikboksit dhe jemi të nderuar me praninë tuaj fizike sot në Vatër. Do të dëshironim të dëgjonim nga goja juaj se si arritët të bëheni kaq i suksesëshëm?”

Ismaili, në clirim e sipër nga emocionet, theksoi se gjyshi i tij ka qenë e mbetet një idhull për te. Ai në një farë forme ,-thotë Ismaili, ka qenë mësimdhënësi i parë për formimin moral e atdhetar, por edhe pikë referimi në sukseset e mëtutjeshme në jetë. Nëpërmjet odës burrave, gjyshi më mësoi se burri për nderë, karakter dhe burrëri nuk duhet të ndalet. Kam patur prirje për të mësuar historinë e Kombit tonë që në fëmijëri se sic thashë , gjyshi më fliste me shumë dashuri që nga luftërat e Skënderbeut, luftërat kundër fqinjëve grabitqar, për udhëheqës e heronj të Kombit, madje edhe për Vatrën të cilën po e vizitoj sot me shumë dashuri. Pra e thënë shkurt në formimin e karakterit të fortë ka ndikuar familja dhe oda e burrave.

Në formimin tim sportive (është pak për të qeshur, por do ta them pa doreza),kanë ndikuar si piknisje dy filma artistik fillimisht “Spartaku” dhe më pasi “Roki”, nisur nga të cilët, fillova të mendoj se edhe unë mund dhe duhet të bëhem i fortë si kata heronj filmash. Për të realizuar këtë ëndërr rinore mora një pjesë të një sendijeje të vjetër (ndenjëse) zetori, adoptova dorezat duke i mbushur me lesh dhije dhe fillova të stërvitem intensivisht. Por kjo nuk ishte e mjaftueshme sepse nuk kasha shkollë të formimi sportiv, e thënë ndryshe nuk njihja teknikat e përsosjes dhe performancës sportive. Kështu mora rrugën e mërgimit për në Gjermani ku i gjeta të gjitha , vend të cilin e dashuroj, se më bëri njeri të nderuar e respektuar nga shoqëria dhe sportist tri herë kampion bote në sportin e kikboksit.

Në vazhdim Kryetari i Vatrës Zoti Mishto i tha Ismailit se edhe këtu në komunitetin shqiptro-amerikan, kemi shumë të rinj që kanë dëshirë te merren me sport dhe konkretisht me kikboksin; cfarë ndihmese mundeni Ju të na jepni me përvojën tuaj të madhe?

Si hap i parë- vazhdoi Ismaili, kam ardhur këtu në Amerikë të bisedoj me drejtuesit më të lartë të këtij sporti dhe me trajnerët më të mëdhenj botëror që kanë stervitur Muhamet Ali dhe Tayson, për mundësinë e një ndeshje të vëllait tim Xhetan Keta në ringjet më prestigjoze të botës. Xhetani është një sportiest shumeë i talentuar dhe i përmasave botërore. Shpresoj se kjo do të bëhet e mundur në një kohë prej tre-katër muajsh, kështu rinia shqiptaro-amerikane e vatranët e rinj do të kenë mundësinë të shohin me sytë e tyre një evendiment kaq të madh. Hapi tjetër në vijim, mund të kontaktojmë me fëmijët shqiptar që ndjekin shkollat e gjuhës e historisë shqiptare për të cuar tek ata frymën e të marrurit me sport dhe së fundi ne në bashkpunim me Vatrën mund të shikojmë në të ardhme edhe mundësinë e ngritjes së ndonjë shkolle të vecantë të kikboksit këtu në Amerikë.

Kryetari i Vatrës Dritan Mishto, Zef Balaj, Marjan Cubi, Dalip Greca, Cezar Ndreu, Pëllumb Lamaj dhe unë, e falenderuam përzerërsisht sportistin e përmasave botërore dhe atdhetarin e mirënjohur Ismail Keta për prezantimin e ideve të tij për të ardhmen dhe e siguruam se Vatra dhe komunitetit ynë do ta mbështes fort ate ne bërjen realitet të ketyre ideve shumë të vlefshme.

Në vazhdim Zoti Keta shprehu dëshirën që në se ishte e mundur të njihej më gjërë me historinë e Vatrës në këto 106 të jetës së saj dhe programet për të ardhmen. Me shumë këaqësi ja plotësuan këtë dëshirë , të cilën si shenjë kujtimi të paharruar për vizitën në Vatër, ai e filmoi për tu cmallur me të dhe për tju a treguar edhe familjarëve e miqve të tij se sa punë e kujdesëshme dhe e madhe bëhët këtu për dashurinë për atdheun dhe shqiptarinë. Në të njejtën kohë edhe ne patëm mundesinë të njohim më nga afër jo vetëm tri herë kampionon botëror të kikboksit, por edhe atdhetarin shumë të nderuar e të respektuar Ismail Keta.

ASLLAN BUSHATI

SRTATEG E MJESHTËR I MADH I MENDIMIT USHTARAK

January 18, 2018 by dgreca

GJERGJ KASTRIOTI- SKËNDERBEU, SRTATEG E MJESHTËR I MADH I MENDIMIT USHTARAK / 1 asllan ok

Nga Asllan BUSHATI/*

Në kuadër të 17 Janarit, 550 vjetorit të largimit nga jeta të Heroit tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti- Skënderbeu, të kremtimeve që bëhen ne te gjithe trojet shqiptare në kujtim të kësaj dite të shënuar, më lejoni të paraqes para jush fare shkurt, disa mendime vetëm të karakterit ushtarak.Drejtimet strategjike nga erdhën pushtuesit turq në trojet shqiptare (për lehtësi të të kuptuarit po përdor emërtimet e sotme) jane: Së pari: Stamboll, Edirne, Manastir, Dibër, Mat, Shkodër, Gjiu i Kotorrit. Ky është njëkohësisht edhe boshti i goditjes kryesore në të cilin përfshihen kryesisht hapsirat e zotrimeve të Kastriotëve. Këtë drejtim e favorizonte edhe rruga Egnatia që kalonte herë në to e herë fare pranë tyre. Nisur nga këto fakte shumica e betejave të Skënderbeut janë zhvilluar në kuadrin e këtij drejtimi shtrategjik. Por lypset të theksohet se pjesë e këtij drejtimi përfshihet edhe hapsira e banuar nga shqiptarët në zonën: Follorinë- Fllamoros- Kapshticë,( që sot janë jashtë kufijëve shqiptar), si dhe Fusha e Korcës, Pogradeci, Elbasani, Durrësi , Kruja e Kurbini.

Drejtimi i dytë nëpërmjet të cilit u realizu pushtimi i pjesës jugore të trojeve shqiptare është : Stamboll, Edirne,Selanik, Athinë, Gjiu Artës, Janinë, Berat. Nëpërmjet të cilit më së pari është pushtuar Camëria, dhe më pas bregu i Jonit Konispol- Himarë, drejtimi Kuc- Vlorë; drejtimi Gjirokastër- Tepelen-Fier dhe ai më qëndrori Janinë –Konicë- Berat. Por ky i fundit (Berati) është sulmuar edhe nga një segment i drejtimit kryesor pra nga drejtimi: Elbasan –Berat kur ai ra në rrethim dhe u dorëzu.

Dhe drejtimi i tretë nga u pushtuan trojet veriore është : Stamboll, Edirne, Preleb, Shkup, Hani Elezit, Guci. Pjesë e këtij boshti janë nën drejtimet: Gjilani, Prizreni, Gjakova, Peja, Plava e Gucia. Kurse Prishtina, Mitrovica e Zona e Dukagjinit janë pjesë e drejtimit Hani Elezit- Gryka e Sanxhakut.

Historia e luftrave dhe ajo e artit ushtarak,i kanë analizuar me shumë hollësi të gjitha betejat e Skënderbeut kundër turqëve. Ata janë një thesar i madh përvoje dhe për nga vecantitë nuk kanë të krahasur me betajat e mesjetës të vendeve të tjera. Medoemos që në të ardhmet duke u studiuar arkivat e kësaj peridhe ,do të dalin në dritë më shumë se deri tani edhe më mirë vlerat e Skënderbeut si strateg e mjeshtër i madh i artit ushtarak, si gjeneral i madh i kohës me famë europiane e botërore. Por, unë në këtë prezantim të shkurtër do të ndalem shumë shkurt vetem në tre beteja që sollën tri sinteza të reja në artin e të luftuarit.

Fillimisht për Betejën e Torviollit. Ajo nisi si betejë e zakonëshme ku u vunë përballë kuadrate të mëdha ushtarake turke e shqiptare. Turqit kishin epërsi të madhe në numër . Kurse forcat shqiptare të komanduara nga Skënderbeu, ishin më të pakta dhe ishin rreshtuar si më poshtë: në vijën e parë kishte (tre-katër rrjeshta), shpatarët të paisur me shpata e prazmore. Pas tyre vinin tre-katër rreshta të tjerë me ushta e thika të mëdha (kama) , që alteroheshin e shpatarët dhe pas tyre disa rrjeshta harktarësh të paisur me shigjeta dhe shpata ose sopata me bisht te gjate. Ushtria ishte rreshtuar në tre skalione dhe pas tyre kishte edhe forca rezervë për të përballuar të papriturat e betejës. Në anën e djathtë rreth një kilomerët nga fushbeteja ishte perqëndruar grupimi i kalorsisë i komanduar nga Karl Topia. Në anën e majtë pak më larg se i pari (plotësisht në fshehtësi), ishte vendosur grupimi kalorësve të Moisi Golemit.

Beteja filloi e ashpër dhe pas katër orë luftimesh , Skënderbeu, tërhoqi skalionet e qendrës pak prapa, për ta mashtruar armikun sikur kishte pësuar humbje të rënda dhe se po tërqiqej gradualisht. Në fakt ky ishte një kurth taktik për ti futur turqit në një ” xhep në formë patkoi”. Ashtu u bë , turqit u mashtruan dhe ai fillimisht i goditi në krah me kalorsinë e Karl Topijës dhe më pas nga e shpina me grupimin kalorsiak të Moisi Golemit. Pas këtyre dy lëvizjeve taktike, turqit ranë në rrethim të plotë dhe pas tetë orë luftimesh, humbën katastrofisht betejën e parë me Skënderbeu.

Mësimi i madh që doli nga kjo betejë për artin ushtarak ishte se tërheqia taktike e shoqëruar me sulm në krah dhe më pas edhe në shpinë, është vdekje prurëse. Kështu betejën mund ta fitojë edhe një ushtri më e vogël në numër nëse ajo komandohet nga një mjeshtër i taktikës ,sic ishte i madhi Skënderbe.

Një betejë tjetër shumë simbolike ishte ajo kundër Ballaban Pashës, të cilin Skënderbeu e njihte mirë që në fëmijëri në karakter dhe në mendësi si eprorë i lartë ushtarak turk. Nisur nga këto e lejoi atë të ecte i pa shqetësuar me një ushtri të stërmadhe gati njëqind mijëshe nga Manastiri, Kërcova, Dibra, Gryka e Radikës, Bulqizë, Klos , Suc, Perlat, Rrubik dhe kur arriti në Skuraj (aty ku takohet lumi i Matit me Fanin), e sulmoi dy orë para agimit në katër pika të kolonës me tetë grupime forcash. Dhe konkretisht: Gallatë- Skuraj dhe Rrubik- Skuraj, pastaj Rrëshen- Ulëz dhe Baz, Bushkash- Ulëz. Në qendër e sulmoi nga Burgajet-Suc dhe Burrel- Suc dhe në pjesën fundore Gurrat- Klos dhe Guri i Bardhë –Klos. Agimi e gjeti ushtrine e Ballaban Pashës të coptuar në katër pjesë dhe në prag të muzgut Ballabanin të zënë rob , betejën të humbur dhe ushtrinë të shkatërruar.

Mësimi që doli nga kjo betejë për historinë e artit ushtarak është se kush kryen sulmin natën të kombinuar me atë në pritë ,ka përparësi edhe kur raporti i forcave është me diferencë të madhe në disfavor , sic ndodhi me Ballaban Pashën 10 me 1.

Së fundi beteja e Albulenës (Uji i bardhe- Llixhat).

Hamza Kastrioti (nipi Skënderbeut), u emruar nga Sulltani në krye të një ushtrie tetëdhjetë mijëshe, me qëllim për të shkatërruar përfundimisht rrezistencën shqiptare të organizuar nga Skënderbeu. Ai i pa shqetësuar ndoqi rrugën Egnatia dhe u vendos në kushte fushore midis lumejve Mat dhe Ishëm dhe në thellesi rrëzë kodrave të vijës Milot, Fush-Krujë. Duke mos ndeshur në asnjë rezistencë, ai mendoi se ushtria e Skënderbeut ishte shkatrruar dhe urdhëroi ti jepej një ditë pushim ushtrisë për të larë rrobat dhe kryer shërbime të tjera vetiake. Por Skënderbeu në fshehtësi të plotë kishte përgatitur qe me pare, një ushtri dhjetë mije vetash (tetë mijë këmbësor dhe dy mijë kalorës) dhe e grupoi te gjithe ne faqen perendimore te Malit Skenderbeg ne vijen :Skuraj- Gallatë-Vinjollë-Gardhnoc- Cudhi. Pikërisht këtë ditë pushimi,në mes të ditës ai i sulmoi forcat turke nga drejtimet :Skuraj-Milot-derdja e Matit; Daul- Lac- Fush Kuqe;Gardhnoc-Livadhe- Mamurras –Gjiu Patokut dhe Shkretë- Fush Krujë – Derdhja e Ishmit. Midis Lacit e Mamurrasit është një kodër përballë fshatit Sanxhak aty ishte shtabi dhe haremi i Hamzajit i cili i zu rob i pari dhe pastaj gjithë ushtri brenda pesë orësh u shpartallu dhe u largu në panik drejt këthimit në Stamboll.

E reja që solli beteja e Albulenës në artin ushtarak, ishte befasia, e cila e realizuar mirë dhe në kohë të përshtatëshme e shpërfillë dhe ndryshimin e madh në raportitin e forcave. Në këtë rast ai ishte 8 me 1 në favor të turqëve , por që betejën e fitoi Skënderbeu.Parë jo vetëm nga këto tri beteja që përmenda shkurt më lart, por në tërësi të gjitha luftimet e Skënderbeut, në gjykimet e shumë historianëve dhe studiuesve të artit ushtarak , ai cfaqet si një strateg dhe mendimtar i madh i fushës së luftës. Kjo na bën nderë të madh ne si komb, por edhe na obligon që në frymën e veprës së tij, të ecim , të mendojmë , veprojmë e po të jetë nevoja edhe të luftojmë me mendimin ushtarak të kohës.

* Mbajtur ne Simpoziumin e organizuar nga Kisha “Zoja e Shkodres” dhe Federata Pan-Shqiptare e Amerikes”VATRA, më 17 Janar 2018

MARRZITË POLITIKE NË SHQIPËRI VAZHDOJNË

December 22, 2017 by dgreca

Asllani Portret-81

NGA ASLLAN BUSHATI/Këto ditët e fundit masmedia (stimuluar nga qeveria dhe qarqe të afërta me të), parapëlqeu të vinte në një plan të dukshëm takimin dhe bisedimet e Ministrit tonë të Jashtëm Bushati me homologon e tij grek Kotzias . Dhe më pas me shumë kujdes e me një farë “krenarie” të heshtur, vuri në gojën e këtij të fundit se: është rënë dakort që pala greke të heq “ligjin e luftës” me Shqipërinë. Pra, me fjalë të tjera , prapa bisedimeve na qenka një “fitore e madhe” e politikës sonë të jashtme. Madje duke cituar në ligjiratë të drejtë ministrin e jashtëm grek, vihen ne dukje se kjo ceshtje na qenka e përfunduar, vetëm se duhet të zgjidhet një nga dy opsionet e mundëshme : njeri me anë të një dekreti presidencial ,ose (varianti tjetër jo i pëlqyer prej tij) nëpërmjet një vendimi të Parlamentit të Greqisë. Më pas me shumë hile e mungesë sinqeriteti lëshohen nja dy fraza se : po ashtu ”është rënë dakort edhe për ngritjen e varrezave të reja të ushtarakëve grek të rënë në teritorin shqiptar në Luftën e Dytë Botërore(LBD), sic ka qenë dakort edhe Qeveria e mëparshme, (pra qeveria e PD-së). Tek kjo fraza e fundit fshihet gjithë llumi e ndotësi e marrëzisë së re politike.

Që ligji i luftës i Greqisë me Shqipërinë duhet të hiqet, kjo ishte dhe është një domosdoshmëri midis dy vendeve normale, demokratike e fqinje dhe aq më tepër midis dy antarve të NATO-s, sepse mbajtja më tej e tij është një turp për Greqinë dhe jo për Shqipërinë. Por puna e varrezave greke ne teritorin shqiptar është një maskaradë e re politike që dëmton rëndë interesat e sigurisë tonë kombëtare sot e në të ardhmen, duke bërë tramkë të turpshme varrezash e ligje lufte.

Federata Panshqiptare e Amerikës Vatra ( përfshi dhe mua personalisht), edhe më para ka folur hapur e me shume forcë kundër këtij fenomeni, duke e konsideruar atë anti kombëtar. Madje i është drejtuar me një ftesë të hapur publike edhe ish Presidentit Topi që të mos e dekretojë se (në gjykimin e Vatrës), kjo është tradhëti e re kombëtare.

Tani, ky problem ka eskaluar shumë , është “maisur”, është bërë i rrezikshëm dhe është koha t’ju thuhet hapur e pa as më të voglin ekuivok grekëve se : Shqipëria nuk ka asnjë përgjegjësi për sulmin që Italia fashiste i bëri Greqisë nga teritori shqiptar në kohën e LDB-së. Sepse sic dihet botërisht , Shqipëria ishte e pushtuar para Greqisë, pra nuk ishte një vend i lirë që mund te merrte vendime të lira. Por vendimet i merrte Jakomoni- mëkëmbësi i Mbretit të Italisë (pra pushtuesi Italian). Ne e respektojmë luftën vetmbrojtëse të Greqisë kundër pushtuesve italianë dhe shprehim respekt për të rënët e saj në LDB brenda kufijve territorial të Greqisë. Por për të rënët grek brenda kufinjeve të Shqipërisë, problemi është shumë më kompleks. Në se ju grekët keni respekt për to , varrezat e tyre duhet ti trasferoni në Greqi në mënyrë që të afërmit të kenë mundësi që t’ju shprehin atyre nderimet e duhura dhe jo të ngreni komplekse memoriale në teritorin e Republikës së Shqipërisë.

Edhe varrezat e mëparëshme ( vecanërisht në Kosinë të Përmetit ), kanë ngjallur shqetësime të medha publike në Shqipëri ,se me to është abuzuar deri në ekstrem. Kujtoj këtu deklaratën e mjekut të nderuar Dr.Meksi, i cili gjatë ekzaminimit të eshtrave të varrezave të sipërpërmendura , konstatoi se jo vetëm ishin grumbulluar eshtra të të afërmve të disa familjarëve përmetar, por, në ato të ashtuquajturave “ushtarë grek”, kishte eshtra plakash(femrash), një fëmije femër gjashtë vjecare, madje edhe eshtra kafshësh. Pra t’ju thush grekëve sot, hajdeni e ngrini edhe ca varreza të reja në teritorin e Shqipërisë është, marrëzi e re politike me kosto të madhe për të ardhmen.

Edi Rama, me” delirin e tij prej gjoja lidershipi ndryshe nga të tjerët” dhe me idenë se do të ndjellte pas qerres se tij politike një pjesë të të përndjekurve politik të regjimit komunist, sajoi një “bunker” sipërfaqsor pranë Ministrisë së Brendëshme në qendër të Tiranës . Ai e quajti atë veper arti kushtuar anti komunistëve, por që në të vërtetë jo vetëm që nuk ishte vepër arti për këtë shtresë të shoqërisë, por një tallje e radhës me to. Ka plot vende që me të vërtetë e meritojnë të kthehen në vepra arti dhe muze kombëtar për të përndjekurit politik si: Spaci, Qafbari, Kampi i Tepelenës, Porto-Palermos etj, për të cilat nuk është bërë asgjë.

Por nuk mjaftuan këto, se” i nderuari Kryeministër”, u tallë publikisht dhe shpalli , ish Vend-Komandën e Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Shqiptare (në veri të Qytetit të Tiranës- afër Shtisht-Tufinës), “bunker art”, vend peleglinazhi për vizitorë shqiptar e të huaj. Kjo Vend-Komandë nuk ishte e diktatorit Enver Hoxha, sic u reklamu (se diktatori ka shkelur në atë hapsirë vetëm një herë në jetën e tij për 15-20 minuta), por ajo ishte një objekt me vlera të pazëvëndësueshme për Ushtrinë Shqiptare në rast lufte dhe specifikisht në rast të përdorimit të armëve të dëmtimit në masë(ADM).

Tani kam rastin ta pyes publikisht të nderuarin Kryeministër Rama se :Kur ndodhi sulmi terrorist mbi SHBA më 11 Shtator 2001 mbi (Pentagon, gradacelat e NY, e Pensilvani) a e dini se ku e strehu personeli i Shtëpisë Bardhë (Zëvëndës Presidenti e personeli tjetër madhor) se Presidenti ishte jashtë Uashington DC me shërbim? Ju a them unë: në tunelin (ose sic mund ti thoni Ju bunkerin) kundër berthamor, si ai i Shtabit Përgjithshëm Shqiptar që ju u tallët me të. Po në rast sulmi bërthamor nga i cmenduri i Koresë së Veriut ? Ju a them une : në tunelin kundër bërthamor, pa as më të voglin dyshim. Po a e dini i nderuar Kryeministër se i gjithë Kremlini (kryeqendra e Rusisë), është i fortifikuar me strehime kundër bërthamore të nëndheshme dhe i lidhur po me rrugë të nëndheshmë kundër bërthamore me objektet strategjike rreth tij? A e din se objektet themelore të qendrës së Pekinit në Kinë (Komitetit Qendror i PKK-së, Parlamenti, Ministritë e institucionet kryesore), kanë strehime kundër bërthamore nën objekt dhe dytësore të gjitha kundër bërthamore si ai shqiptar me të cilin u tallët Ju? A e dini i nderuar se të tilla objekte kanë edhe UK-ja, Franca, Gjermania, Italia, Suedia, Norvegjia… etj etj.

More i nderuar kryeministër avanturier (e ke pak nofkën avanturier) ,a i ke “ti Edi Rama” në dorë kodet dhe celsat e ADM-ve të të gjithë botës? A mendon ti se bota pa urdhërin tënd nuk ka për ti përdorur ADM-të? A mendon ti se rreziku i ADM-ve është zhdukur (përfshi dhe terrorizmin)? Në se mendon se këto pyetje dhe shumë të tjera si këto janë inekzistente, atëherë unë si qytetar shqiptar, si ish specialist dhe drejtues i fushës së ADM-ve, si ish ushtarak i lartë i Ushtrisë Shqiptare më e pakta gjë që mund të të them është:” je i cmendur”. Veprimet tuaja po i shtojnë popullit shqiptar marrëzi pas marrëzie.

Duke e parandjerë se një marrëzi e re shqiptare do të ndodhte në selinë e OKB-së në NY, më 21 Dhjetor 2017, para disa ditësh pata publikuar në shtyp një shkrim me titull:”Deklarata e Presidentit Trump për Jeruzalemin” ku ndër të tjera theksoja (citoj):“Po shqiptarët në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni e Mal të Zi, si ta vlerësojnë deklaratën e Presidentit Trump, në një kohë që kerkojnë ti bashkangjiten BE-së dhe kjo e fundit nuk e mbështet atë. Mendoj se nuk duhet të ketë asnjë dyshim për rrugën dhe qëndrimin pro amerikan. BE-ja ka punët e veta dhe vështirësitë e panumërta, sic shpesh është e pa zonja të marrë vendime të shpejta, të drejta e të bashkrenduara me të gjithë partnerët. Por BE-ja është hapsira të së cilës i përkasim, gjeografikisht, politikisht, kulturalisht etj, pra është shtëpia jonë natyrale”.

Tani që kjo ndodhi ,dhe Shqipëria votoi kundër SHBA-së, mikut tonë më të madh dhe kontribuesit më të madh për ruajtjen e integritetit territorial shqiptar në Lidhjen e Kombeve dhe në realizimin e pavarsisë së Kosovës, mund të them se është marrëzia e radhës e Edi Ramës.

Pa e zgjatur më, do të theksoj edhe një marrëzi të fundit. Ramiz Alija dhe Nexhmije Hoxha, u përpoqën për shumë kohë që ta nxirrnin të larë e të pa përlyer në asnjë gjë të keqe diktatorin Enver Hoxha për gjithë kohën e sundimit të tij. Megjithëse ai sundoi me dorë të hekurt e si një diktator mizor , vrau, preu e shtypi popullin shqiptar pa as më të voglën mëshirë, Ramizi e Nexhmija ja faturuan kriminalitetitn e tij , të tjerëve (grupeve armiqësore). Por kjo nuk qe e mjaftueshme për ta mbrojtur atë dhe Nexhmija u distancu nga Ramizi duke thënë se edhe ai e njollosi qëllimisht figurën e Enver Hoxhës, dhe se Enveri ishte krejt i pastër. Tani kohët e fundit del i biri i diktatorit (Sokoli me të shoqen Liliana), të cilët thonë se fajtoret kryesor janë Nexhmije Hoxha e Ramiz Alija (madje sipas tyre të dy këta kanë qenë pjesë e agjenturës jugosllave që në kohën e LDB-së). Pra arma e fundit e përdorur për mbajtjen gjallë të ndonjë gjëje nga Enver Hoxha ,është edhe sakrifikimi i Nënës (vjehrrës) tyre Nexhmije Hoxha. Këto lloje përpjekjesh unë i quaj shkurt –marrëzi, megjithëse nuk shoh asnjë politikan që ti kundërvihet kësaj prirje mediatike të kohëve të fundit.

Shpresoj e dëshiroj që marrëzitë e politikës shqiptare të ndalohen këtu, megjithëse ajo (politika) është inkubator ose edhe mitër e marrëzive.