Beqir Sina – Page 75 – Dielli

New York, “Trupa” e teatrit të familjes Uruci sfida në skenën amerikane

October 4, 2013 by dgreca

Babai dhe dy fëmijët ; 13 dhe 18 vjeç “tundin” skenën e New Yorkut, Uruci: shprehet se ai është duke punuar dhe duke planifikuar një xhirim të një filmi në tokën shqiptare./

Nga BEQIR SINA, New York/

STATEN ISLAND NY : Roland Uruci, aktori dhe producenti shqiptar në SHBA, me origjinë nga Dibra e Madhe, i cili së bashku me familjen e tij emigroi qysh në moshën 3 vjeçe, sot tre dekada më pasë ai duket se i ka ngjitur rrugën e suksesit. Landi si i thërrasin shqiptarët, atij, së bashku me dy fëmijët e tij – Kastriotin dhe Dilonin, kan krijuar një “trup” teatrale në New York, e cila duket se po e “tund” skenën e teatrit njujorkez. Natyrisht që rruga drejt skenës për babain e dy fëmijëve nuk ka qenë e lehtë, ajo ka qenë sfida për artin , pasionin dhe përkushtimin e këtij shqiptari në Amerikë, i cili sheh të ardhmen pikërisht tek fëmijët e tij – përmes rrugës së suksesit e cila vjen nëpërmjet artit. Ai pranonë vetë në fillim të kësaj bisede, qysh se kur kam ardhur me prindërit e mi në SHBA, isha tre vjeç, dhe prindërit më thonë se kamë qenë gjithmonë i interesuar dhe kisha prirje, natyrisht, si ato të fëmijëve për artin. Të cilat, natyrisht që me rritjen time dukej se do të vinte edhe një ditë, dhe të bëhesha aktor në një teatër apo ndonjë film. Mirëpo, në moshën 30 vejçare mund të them, shton ai se “më në fund ia arrita asaj ëndrrës time , “mora guximin për të provuar skenën – duke punuar në atë që nuk kisha punuar ndonjëherë”. Deshirojë të theksojë, se edhe dy bijtë e mi , të talentuar Kastrioti dhe Diloni , të dy që kan lindur këtu – duket se kanë marrë “virusin” e aktrimit dhe janë gjithashtu duke u përpjekur qysh tani për të ndjekur hapa të parë si të vegjël – drejt skenës së “madhe”. Çka shihet se është edhe një përzierie e babait të tyre aktor e producent, pra një “gjë, rreth aktrimit dhe një përzierje e një pune të vështirë dhe me shumë fat”, pohoi ai për gazetën tonë. Zoti Uruci thotë se këtë fund muaji, pra në shtator kisha menduar për të iu kthyer në një kohë të mahnitshme për mua dhe familjen time, skenës së teatrit, përsëri dhe këtë ia arrita me plot sukses së bashku me dy fëmijët e mi.
Ndërsa shton se : “Unë kam qenë me fat të mjaftueshm për të kërkuar, që prodhimi im artistik të jetë një prodhim njujorkez mes Desire Eugene O’Neill dhe Elms. Pasi, në këtë lojë artistike, unë shtroi “pyetjen nëse unë dhe aktorët e mi të vegjël janë të aftë për të luajtur rolin kryesor pra Eben, rol të cilin unë ia kam besuar birit tim, Kastriotit. Kjo do të ishte një sifid e madhe – para audicionit amerikan, nënvizoi Uruci .
Kështuqë,ai mori rolin me kënaqësi dhe menjëherë, është bërë i mahnitshm me rolin e tij të parë që prej diplomimit, në nji shkollë të mesme në Staten Island, ku ai do të inetpretoi për një prodhim artistik të babait të tij. Loja është shafaqur në nji skenë të Teatrit shtetor në ishullin e Staten Island për dy fundjavë . Shfaqje e cila kjo u ndoq edhe nga publiku shqiptarë, i cili thuhet se ka qenë i pranishëm për të inkurajuar edhe dy fëmijë – aktorë shqiptarë të talentuar këta. Megjithatë, thotë Uruci unë jam duke punuar që fëmjët e mi të luajnë një “postim” për aktorët fëmijë, pra një lojë në off- Broadway në Manhattan . “Kam dërguar në Broadway birin tim , Dilon, për t’a “hedhur” si një nga lojtarët e atij “ansambëli” teatral. Megjithese, ai është në një listë të vogël , në ato 13 vjeç, ai është duke u “paguar” dhe punuar në një prodhim interesant. Loja e tij është ajo e Matt Charman që ishte bërë fillimisht i famshëm në Mançester në Mbretërinë e Bashkuar dhe kjo do të jetë hera e saj të parë e një shfaqje në SHBA . Djali i madh po kandidon për shfaqjet 18 deri 18 për armatorët në Park Avenue .
Ai pohon se në të vërtetë kjo nuk është hera e parë që ne kemi punuar së bashku . Ne në fillim së bashku kemi realizuar një film amerikan të metrazhit të shkurtër “Dreaming” titullohët, me producent Lee Percy dhe ka marrë disa çmime nga e gjithë bota e skenës. Gjë që është e ndryshme këtu, për mendimin tim thotë ai është se edhe pse ne nuk jemi të gjithë në të njëjtën lojë, kjo është diçka që unë do të mbajë gjithmonë në mend si një kujtim të mrekullueshëm, ku ne si familje” jemi duke luajtuar në skenën e Teatrit.

Ndërkohë, Uruci, shprehet se ai është duke punuar dhe duke planifikuar një xhirim të një filmi shqiptar në tokën shqiptare.   Tani për tani : “Dëshirojë të vë në skenë një shfaqje, thotë Uruci, që është i bazuar në përvojat e vërteta që një mikut tim Julian Biba, i cili ka shkuar në Greqi gjatë migrimit masiv të shqiptarëve në kërkim të një jetë më të mirë në vitet e 90-së . Me Julianin kam kaluar muaj duke punuar në këtë histori dhe jemi përpjekur për të sjellë diçka të veçantë në këtë histori mgrimi dhe të dhimshme të shqiptarve . Edhe pse ajo është në lidhje me jeten e shqiptarëve në Greqi, filmi ka një mesazh të madh të saj, për të gjith emigrantët shqiptarë anemban botës . Kjo është në lidhje me emigracionin dhe ata shqiptar që mundohen për të gjetur diçka më të mirë në nji vend jashtë apo edhe më keq se në vendin e tyre. Çfarë vetë aktori emigrant Julani e ka jetuar dhe më ka lëvizur mua në një mënyrë që unë ndjeva se tregimi i tij duhet të jetë i njohur dhe duhet të bëjë që njerëzit të mendojnë më shumë si ata në vend të huaj janë pothuajse “peng, vetëm i demonizimit nga frika ”.
Uruci, sqaron për këtë shfaqje me “trupën artistike” të shqiptarëve në New York, se është duke punuar me drejtorin e fotografisë së shfaqjes, Albert Elmazovski. Me të cilin thotë ai ne kemi krijuar një “ansambel” të mahnitshm që na ndihmon tregojm pak histori , pa i treguar të gjitha nga larg por sa më afër ngjarjes .   Ne kemi xhiruar me Luan Bexhetin i cili është mik i madh , aktor dhe një person i cili është duke sjell gjithmonë përvojat e veta për të gjithë adhuruesit e skenës. Gent Basha, gjithashtu është në projekt dhe si një aktor fëmijë në gjuhën shqipe, ai asnjëherë nuk ka humbur pasionin e tij për artet . Kjo ishte një kënaqësi në drejtimin e tij dhe duke parë talentin e tij të rritet deri sa të dalë në sipërfaqe. Ne gjithashtu kemi Savina Alimani në këtë projekt . Ajo është një aktore fëmij shqiptar, talente e vertetë që vjenë si aktore nga Greqia – është vajza e krijuesit të respektuar të filmit shqiptar, producentit të njohur edhe në Amerikë tani, Bujar Alimani . Ndihma në prodhimin e ketij filmi është edhe Ariot Myrtaj, Gatollari Mustafa , Alban Merdani , Kreshnik Marke dhe Orges Bakalli .
Pra:” Të gjithë këta shqiptarë nga vende të ndryshme të Shqipërisë, Kosovës e të tjerë, që kanë ardhur së bashku për të bërë diçka të madhe dhe kjo më sjell kënaqësi se ne artitët shqiptar ne Amerik, jo vetëm që mund të punojmë së bashku por jemi në gjendje edhe të krijojnë diçka të bukur dhe natyrishtë të veçantë “. Mirëpo, diçka është shumë interesante me aktorin dhe producentin shqiptar ne New York, Roland Uruci, sepse ai i ka kushtuar kaq shumë në punën tij familjes Shqiptare, asaj në diasporë mbasi edhe vetë ai është pjesë e kësaj diaspore.”Unë jam gjithashtu vet një emigrant dhe kam disa nga frikat e mia personale të shkruara edhe një histori emigrimi’ tha ai .    Unë kam thënë gjithmonë, pohon ai se bijtë e mi do të jenë individë të mirë dhe kan për të gjetur diçka që ata duan për të bërë me artin dhe kam besim se kan për t’a bërë atë, mbasi ata” Nuk mendoj se e kan humbur veten në përzierjen të njerëzve të skenës apo nën një lloj të etiketës së të bërit artë”. Unë u kam thënë atyre për të bërë veten të veçantë, duhet punë , përkushtim, pasion dhe besim tek vetvetja
Gjithashtu, unë them se një ditë njerëzit do të thonë se jo vetëm ata janë të talentuar , por që ata janë shqiptarë si dhe ata duhet të krenohen kudo me këtë. Duke qenë shqiptar ata do të ruajnë rrënjët e tyre, familjen, çka do të tregojn edhe historinë dhe kulturën tonë, çfarë na bën të veçantë ne si shqiptarë në Amerikë dhe është një dhuratë që ne duhet të respektojmë, dhe jemi krenarë .
Mbasi edhe unë vetë kam mësuar shumë nga rrenjët e mija shqiptare – apo si dibran që jam edhe ata pra fëmijët e mi kan nevojë për të tërhequr miqtë tanë dhe familjen shqiptare . Për t’i mbajtur ata të lidhur sa më shumë me shqiptarët dhe të ndihmojnë ata kur të munden. Unë, vetë në skenë kam filluar duke punuar me artistët shqiptarë për rreth 4 vjet më parë në vënëjen në skenë të një drame në “Teatrin Shqiptarë” në off Broadway në New York, të vëllezërve Tollja, nga Peshkopia Alfred dhe Ernest Tollja.
Teatër ky që :”Sot për fatin ton të mirë por edhe të kombit në përgjithësi, artistët shqiptar në Nju Jork po krijonë dita ditës një profil të fort dhe pozitiv për kulturën shqiptare. Meritë të paçmuar për këtë ringjallje të kulturës shqiptare në Nju Jork kanë padyshim dy vëllezërit Tollja nga Lura: Fredi dhe Ernesti, te cilet gradualisht po e shndërrojne këtë institucion të rëndësishëm të lagjies të Brodueit: ‘Producers Club’ të Manhatanit në një qelizë jetike të kulturës shqiptare në Nju Jork. Këtu është një traditë ku lidhjet dhe ‘network’ midis artistëve shqipfolës janë aq të rëndësishëm sa edhe shumë shpesh Producers Club vë në dispozicion skenat, kinemat dhe dhomat e provave të tyre për teatrin, filmat apo shfaqjet e ndryshme artistike të artistëve shqiptar. Gjithë këto ndodhin vetëm disa hapa larg Majestic Theater që shfaq ‘Phantom of the Opera’ apo disa nga shfaqet më të rëndësishme të kulturës amerikane të Brodueit”.
Kastriot biri im, ka vendosur të ndjekë kolegjin. Ai aktualisht është regjistruar në Kolegjin e Staten Island dhe të vazhdoi studimet në atë të Arteve Dramatike dhe letërsi. Ai ka bërë disa filma të shkurtër që janë shfaqur në nivel të përgjithëshëm dhe luan në turpën e parë të shkollës. Tani ai dëshiron të mësojë sa më shumë që ai mund për tu bërë një aktor i suksesshëm. Ai gjithashtu më ndihmon mua si asistent mbi çdo projekti filmik.
Kurse, Dilon është ende në shkollë të mesme , ai është 13 vjeç, dhe për moshën që ka, natryisht që ka bërë një sasi të mirë të kryerjes së punës në tre filmit të shkurtër, ku tregohet për një tregtar lokal në New Jersey dhe tani do të luajë në off Broadway . “Loja në skenë, thotë Uruci, për gazetën tonë, me të vërtetë forcoi pasionin e tij për të vepruar dhe tani ai dëshiron të provoi vetveten në teatër, megjithëse ka më shumë “për zemër” filimin pra kinematografinë. Ai ka në plan për vazhduar Shkollën e Lartë Wagner këtë vit se ka një departament shumë të mirë teatrit.
Në fund të kësaj bisede aktori dhe producenti shqiptar në New York, me origjinë nga qyteti i Dibrës së Madhe, thotë se :”Unë çdo gjë e shohë në emigrim tek familja ime dhe fëmijët e mi pra ve ardhmja e tyre, të shoh të realizojë së bashku me fëmijët e mi të gjitha ëndrrat e miaj. Fëmijët e mi tashmë duke pasur këtë pasion brenda tyre me kanë shtuar buzëqeshjen -Të gjitha paratë në botë nuk do të më bëjnë më të lumtur, se sa të shohë fëmijët e mi të sukseshëm në jetë” .

KRYENGRITJA E VITIT 1913 NË DIBËR

September 30, 2013 by dgreca

NGA BEQIR SINA, Dibra e Madhe/
DIBER : Kryeqyteti i Shqipërisë,Tirana dhe Dibra e Madhe me rrethinë, për një javë u shëndërruan në destinacion kryesor të disa historianëve dhe studiuesve të ardhur nga Maqedonia, Kosova e Shqipëria, për t’u bërë pjesë e shënimit të 100 vjetorit të Kryengritjes së Shtatorit të vitit 1913, të njohur si : “Kryengritja Dibrane 1913″. Historianët dhe studiuesit e tubuar në Dibër të Madhe, së bashku me qytetar të Dibrës e rrethinës, së saj, përfaqësuesve të pushtetit lokal nga Peshkopia dhe Dibra e Madhe, dhe një grup i dibranëve – familje të vjetra dibrane që jetojnë prej vitesh në Tiranë, dibranë nga Shtetet e Bashkuara(përfaqësues të Shoqatës Atdhetare Dibra në Staten Island – New York, së bashku me veprimtarin e dalluar të këtij komuniteti zotin Rrape Ruci – i cili njëhereshit, është edhe president i Insitutit Amerikano-Shqiptar “Gjergj Kastrioti Skënderbeu” me seli në State Island, ishin pjesë e simposiumit kushtuar kësaj ngjarje të madhe historike, që u mbajt në Hotelin Uraniku në qendër të qytetit.

Në këtë aktivitet mori pjesë edhe kreu i Këshillit Bashkiak, të Tiranës, zoti Njazi Kosovrasti, Gëzim Ostreni, kryetari i Bashkisë së Peshkopisë, zoti Ilir Krosi, Kastriot Haxhirexha, Bashkim Mashkulli, kryetari i Shoqatës Bashkësia Dibrane, në Tiranë, zoti Saimir Shatku, zoti Tefik Jegeni, kryetari i shoqatës së Intelektualve dibranë zoti Fatos Daci, zoti Mexhit Capa, kryemyftiu i Dibrës Ramazan Hasa, profesorë, studies dhe historian të tjerë, të shquar nga qyteti i Dibrës, si dhe televizioni MTV2 dhe media lokale.

Pas prezantimit të historianëve dhe mysafirëve të nderuar, mbajtësve të kumetesave, moderatori i saj Ylli Mirzo ia dha fjalën përshëndetëse kryetarit të Komunës së Dibrës, zotit Ruzhdi Lata, i cili mes tjerash theksoi: “Kryengritja Dibrane ishte kryengritja shqiptare që erdhi pas atyre padrejtësive që iu bënë kombit tonë në atë kohë. Kjo kryengritje, është ngjarja më e rëndësishme dhe më e madhe e kësaj treve, e cila ka lënë gjurmë të pashlyeshme historinë tonë, kombëtare, ajo është një kryengritje e cila u udhëhoq nga burrat më të mirë të Dibrës, të cilët bënë sakrificën më sublime për vatanin edhe nderin e familjes, të cilët nuk kursyen as jetën e tyre, për dinjitetin dhe qënien e tyre në këto troje. Duke e përkujtuar këtë ngjarje, kreu i Dibranëve, zoti Lata, vlerësoi lart kontributin e të gjithë historianëve shqiptarë, e sidomos atyre dibran të cilët po japin një kontribut të paçmuar, në studimin e tyre rreth kësaj kryengritje, e cila ishte nga më të fuqishmet e asaj kohe për t’ju kundërvënë pushtuesve Serbë .Kryengritja e Dibrane, sipas tij është lufta e shqiptarve në fillim shekullin njëzet, për bashkimin kombëtar”- theksoi kryetari i komunës së Dibrës në cilësinë e mikëpritësit të kësaj konference.
Konferenca shkencore kushtuar 100 vjetorit të Kryengritjes se Shtatorit të vitit 1913, e njohur si : “Kryengritja Dibrane 1913″ që zhvilloi punimet nën kujdesin e komunës së Dibrës së Madhe, kryetarit të saj zotit Ruzhdi Lata, e parë në të gjitha trajtesat e saj si ngjarja më e madhe historike e Dibrës, e cila hodhi mjaft dritë në ngjarjet e shtatorit të 1913, duke sjellë fakte e argumente të reja nga hulumtimet e shumta të studiuesve, historianeve dhe gjurmuesve të shumtë, pjesëmarrës në këtë Konferencë shkencore, që u mbajt në Hotel Uraniku në Dibër të Madhe.

Kjo konferencë që kishte mbledhur në një vend me rëndësi gjeo-politike shumë të rëndësishme të asaj kohe, studiues, gjurmues e hulumtues këta nga Shkupi, Tirana dhe Prishtina, me kumtesat që u paraqiten në këtë Konferencë, thanë se :”Kjo ishte kryengritje dhe lufta e parë e shqiptarëve për të mbrojtur dhe çliruar territoret e okupuara nga ushtria dhe hordhitë serbe, të asaj kohe. Kryengritje e shtatorit 1913, sipas tyre ishte lufta e parë e shqiptarëve për territoret që mbetën jashtë Shqipërisë pas shpalljes së Pavarësisë më 1912 dhe pas konferencave ndërkombëtare, e sidomos pas vendimeve të Konferencës së njohur të Londrës, që rezultoi me copëtimin e trojeve shqiptare dhe aneksimin e pushtimin nga ushtria serbe.

Në 100 vjetorin e Kryengritjes së Shtatorit 1913, ose të njohur si “Kryengritja Dibrane 1913”, pjesëmarrësit e Konferencës shkencore vlerësuan se Kryengritja Dibrane ishte goditje e fuqishme dhe e parë e armatosur e shqiptarëve ndaj pushtuesit të ri serb, që kishte okupuar tashmë trojet e banuara me shqiptar në këtë pjesë të Ballkanit, ku edhe filloi të rritej rezistenca nga pushtuesve të egër, që sa kalonte koha represioni, dhuna dhe krimet ishin gjithnjë e më të egra, ndaj rezistenca shtohej paralelisht me dhunën dhe terrorin që serbët e ushtronin ndaj popullatës së Dibrës, Strugës, Ohrit dhe rajoneve tjera përfshirë edhe Kosovën. Megjithëse, thanë oratorët ajo asnjëherë gjatë këtyre 100 vjetëve, nuk u vlerësua ashtu si e meritonte të trajtohej ajo, madje u tha se kjo kryengritje në kohën e komunizmit u quajt edhe “nxituar” dhe e pa menduar mirë.

Për këtë qëllim zbardhjen e saj të vërtet nga studiues dhe historian të njohur, pikërisht në këtë 100-vjetor të rezistencës së dibranëve kundër serbëve dhe i eksodit të tyre drejt Tiranës, fillimisht u përkujtuan këto ditë gjatë një konference shkencore që u mbajt në Muzeun Historik Kombëtar në Tiranë, organizuar prej Unionit të Krijuesve dhe Gazetarëve Dibranë, me president Fatos Dacin dhe dje gjatë pasditës së shtunë në Dibër të Madhe, organizuar nga Komuna e Dibrës, dhe përkujdesjen e madhe të kryetarit të saj zotit Ruzhdi Lata.Koferenca shkencore, e Dibrës me trajtesat e saj erdhi me fakte dhe dokumente të reja për këtë eveniment të rëndësishëm historik. Në këtë konferencë u mbajtën 5 trajtesa të ndryshme nga njëra tjetëra dhe të pa paraqitura më parë. Në këtë konferencë fillimisht u paraqitë profesori i universitetit të Prishtinës, Prof Dr. Mahmut Hysa, me trajtesën “Mbi kryengritjen dibrane dhe jehonën që pati ajo rreth e përqark Dibrës”. Më pas referuan zëvendës drejtori i Arkivit të Maqedonisë, zoti Qerim Lita, historiani i njohur nga Shqipëria, Uran Butka, studiesi dibran Agron Tufa, Drejtori i Institutit te Studimeve te Krimeve te Komunizmit, kërkoi që kryengritja e shtatorit të zen vend në historinë e kombit shqiptar si një ngjarje e rëndësishme njëherazi edhe më tragjike e qëndresës së popullit shqiptar, për të hedhur poshtë robërinë serbo-malazeze dhe për të realizuar bashkimin me shtetin e pavarur shqiptar. Më pas me trajtesat e tyre interesante erdhën dhe historiani prof. Gafur Zoto, dhe juristi Saimir Shatku, i cili është kryetar Shoqatës Bashkësia Dibrane, i nismës qytetare, intelektualësh dhe familjesh dibrane me banim në Tiranë.
Dhe në fund Konferenca kushtuar 100 vjetorit të Kryengritjes së Shtatorit të vitit 1913, të njohur si : “Kryengritja Dibrane 1913″, u përmbyll me një darkë gala – ku morën pjesë më shumë se 300 vetë e sposorizuar financierisht nga veprimtari i njohur dibran në Amerikë, zoti Ylber Piku, një tjetër personalitet i njohur i diasporës shqiptare në SHBA, që do të evidentohej jo vetëm si pjesëmarrës aktiv, së bashku me bashkëshorten, dhe familjen e tij, por dhe si organizator e sponsor kryesor i këtyre dy aktivitetve në Tiranë dhe Dibër të Madhe.
Në këtë Konfrencë trajtuesit e saj kërkuan që këto trajtesa të botohen në një libër të veçantë, mbasi ato për shkak të kohës së limtiuar nuk u lexuan të plota, dhe në qendër të qytetit të Dibrës së Madhe, u propozua që të ngrihet një obeliskë kushtuar Kryengritjes Dibrane të viti 1913. .
Ndërsa, të gjithë mysafirët nga Tirana, sot gjatë ditës së diel vizituan qendrën e qytetit të Dibrës së Madhe dhe disa monumentet kulturoro-historike të kësaj ane, dhe familjet dibrane.

Ohër: Dikur na ishin shqiptarët, tani mbesin vetëm 6 për qind

September 28, 2013 by dgreca

Nga Ohri BEQIR SINA/

Ohri ka qenë një ndër qytetet më të lashta shqiptare. Qyteti ndodhet në pjesën jug-perendimore të Maqedonisë pranë liqenit me të njëjtin emër dhe ka diku rreth 50 000 banorë.Ohri, dikur shqiptar është ndërtuar nga ilirët, më drejt enkelejtët, që banonin ne këtë rajon. Sipas deponimeve historike, thuhet se në vitin 1462 Skënderbeu me ushtrin e tij zoteronte edhe Ohrin dhe rrethinat e tij si qytet. Ohri sipas statistikave më të fundit si qytet pa rrethinat ka 50.033 banorë (2012), prej tyre 80,39 % ose 33.791 Maqedonas dhe 7,02 % ose 2.959 Shqiptarë. Emra të fshatrave të Ohrit – dhe shenjat e sinjalikistikes , dokumentat zyrtare, tabelat e shitoreve , emrat e rrugeve, gudia truristike, librat shkollor, sherbimi social me perjashtim te lagjes se shqiptareve ne pazarin e vjeter ku flitet shqip, jan të gjitha Maqedonisht, kryesisht në alfabetin cirilik.Ky është një qytet karakteristik shqiptar i ndërtuar më shumë se 2/3 sipas modelit të disa qyteteve shqiptare. Ohëri ka ngjashmëri strukturore dhe arkitoteknetike të qyteteve tona, si Berati, Gjirokastra apo Kruja. Ohëri ndodhet në pjesën jugperëndimore te Republikës së Maqedonisë, rreth 176 kilometra larg kryeqytetit të Maqedonis – Shkupit. Ai është një nga vendet më të bukura turistike në vend, me një numër shum të madh vizitorësh sidomos gjatë sezonit veror. Nuk është qytet shumë i madh se me rreth 70 000 banorë me gjith fshatrat përreth tij.Pjesën më të madhe të popullsis sot e përbëjnë sllavo maqedonasit, mandej shqiptarë, turq, por ka edhe romë e pakica të tjerë. Deri në Luftëm e Parë Ballkanike Ohri ishte një qytet i banuar kryesisht me shqiptarë, ku pjesën më të madhe të popullsisë e përbënin muslimanët. Sipas Edit Durham, një shkrimtare angleze, në vitin 1904 Ohri ishte një qytet musliman gjegjësisht shqiptarë. Pas ngjarjeve te fillim shekullit të kaluar, pas coptimit të shum territoreve shqiptare edhe Ohri mbeti nën adminstrimin e shteteve sllave, të cilë si në shumë qytete të tjera ushtruan politkën asimiluese ndaj shqiptarëve. Sidomos pas vitit 1945 në kohë e ish-Jugosllavisë, kohen famekeqe te Rankoviqit thuhet se nga qyteti i Ohrit, u largua një pjesë e madhe e popullatës shqiptare në drejtim të Turqis. Në qytetin e Ohrit kanë jetuar fiset ilire të gropajve. Por, sipas nji ciceroni shqiptar qe na shoqeronte ne kete udhetim Maqedonasit e shfrytezojne sot Ohrin para te huajve si vendorigjina e popujve sllavo-maqedonas. Statujat me te larta per rreth liqenit ne qender te qytetit i jane dedikuar figruave te njohura fetare sllavo – maqedonase.

Historia:

Për here të pare Ohri përmendet qysh në shekullin e III para erës sonë, me emrin Ilir Lyhnida. Më vonë mbas pushtimit romak Lyhnida u bë një ndër venbanimet më të rendësishme të rrugës më kryesore në ballkan Via Egnatia në sipërfaqen e Epirit të Ri. Prej vitit 976 deri në vitin 1014 ishte i pushtuar nga mbreti bullgar Car Samuili. Nga fundi i shekullit XI u sulmua nga Normanët nga Italia, mandej u pushtua përsëri nga bullgarët dhe më vonë përsëri nga Bizanti.

Në shekullin e XII ishte një qendër e rendësishme tregtare, ndërsa në shekullin XIII e kishte kolonin tregtare të Armenëve. Më pas si i gjithë Gadishulli Ballkanik edhe Ohri u psuhtua nga turqit. Në vitin 1941 dhe gjatë Luftës së Parë Botërore Ohri si disa qytete tjera shqiptare në Maqedoni dhe një pjesë e Kosovës ju bashkuan Republikës së Shqipërisë. Pas mbarimit të luftës këto territore ju shkëputen përsëri Shqopërisë dhe ju bashkuan shteteve sllave.

OHER-

Simbas Bardhyll Berberit në nji reportazh të tij për gazetën Shqiptare, thuhet se :”Vetëm 39 km larg nga dogana e Tushemishtit ndodhet qyteti i Ohrit. Një rrugë e veçantë midis pyllit dhe hapësirës së kaltër të liqenit deri sa të shkosh në Ohër pasi ke kaluar Lubanishtin, Trepezicën dhe Peshtanin kalon hotelet luksoze ‘Desaret’, ‘Metropol’, ‘Granit’ e ‘Sllavia’. Futesh në autostradë dhe befas shfaqen në sfond konturet e Ohrit në krahun e majtë të rrugës në mes të një pylli me mështekna dhe pisha ku ndodhet vila e marshallit Tito i cili çdo verë, ashtu si udhëheqësi komunist Hoxha, pushonte në brigjet e të njëjtit liqen ballë përballë njëri-tjetrit secili në pjesën e tij Kalaja dhe qyteti i Ohrit i futur në gjirin e liqenit i shtrirë edhe në kodër i japin Ohrit një pamje magjike. Ohri është qytet i turistëve të shumtë që i dy-trefishojnë popullatën çdo verë, është qytet i UNESKO-s së bashku me liqenin që mban emrin e këtij qyteti. E reja dhe e vjetra, modernia dhe tradicionalja bashkëjetojnë pranë njëra-tjetrës duke i dhënë qytetit një bukuri të veçantë.

Ohri i dikurshëm

Dikur Ohri ishte qytet i rëndësishëm për shqiptarët, si për nga prezenca ashtu edhe për ndikimin e madh të banorëve të tij për kauzën shqiptare. Madje, në momente të caktuara të Rilindjes Kombëtare në shekullin XIX, Ohri nga patriotët shqiptar propagandohej edhe si kryeqytet i Shqipërisë së pavarur nga perandoria osmane. Mbi 80 % e banorëve të Ohrit kanë qënë shqiptarë. Por, sot pas njëqind vitesh gjërat kanë ndryshuar shumë. Tashmë, edhe prezenca shqiptare këtu është simbolike dhe e papërfillshme dhe padyshim shpërnguljet në drejtim të Turqisë dhe migrimet më të vonshme drejt Evropës dhe Amerikës kanë bërë të vetën në boshatisjen e këtij qyteti. Qyteti i cili në mesjetë qeverisej nga familja fisnike shqiptare Gropa, qyteti nga ku kanë dalë luftëtarët e mëdhenj të pavarësisë shqiptare si Dervish Hima, Hamdi bej Ohri dhe figura të tjera, sipas regjistrimit të fundit numëron rreth 3600 banorë shqiptarë ose rreth 6 % të numrit të përgjithshëm të banorëve të Komunës së Ohrit. Nga vitin 1930 deri në vitin 1945 midis Pogradecit dhe Ohrit ka pasur një linjë komunikimi nëpërmjet një vapori i cili vinte çdo ditë nga Ohri në Pogradec duke transportuar njerëz në të dy anët e kufirit dhe mallra ushqimore dhe industriale.

Qyteti i Ohrit sot

Sot qytetarët shqiptarë të Ohrit në masë të madhe ndjehen nën hijen e atyre të Strugës sepse gjithçka i lidh me Strugën, duke filluar nga biznesi, shkollimi apo edhe punësimi në disa raste pasi në Strugë jetojnë mbi 65 % shqiptarë. Struga është shfrytëzuar si një oaz për ata shqiptarë që nuk kanë ikur në emigrim janë afruar në qytetin e Strugës vetëm 11 km larg qytetit të Ohrit. “Kjo situatë ka ndikuar që disa edhe të shpërngulen në drejtim të Strugës”, – na thotë për “Gazetën Shqiptare” kryetari i komunës së Strugës, Ramiz Merko. Ai thekson se, pothuajse se shqiptarët po braktisin Ohrin si rezultat i paperspektivës dhe mospasjes së vendeve të punës, respektivisht diskriminimit në këtë aspekt. Le të marrim një shembull konkret për të ilustruar mendimin e mësipërm: Në qytetin e Ohrit ka një shkollë fillore ku mësohet në gjuhën shqipe “Vëllazërim Bashkimi”, ku numri i nxënësve shqiptar është reduktuar në masë të madhe. Para disa viteve funksiononin katër klasë të para me nga tridhjetë nxënës, ndërsa sot zhvillojnë mësimin vetëm dy klasë me nga pesëmbëdhjetë nxënës, ky shembull nuk ka shumë nevojë për koment për shqiptarë të Ohrit. Nedim Pollozhani, veprimtar politik nga Ohri, thekson se pavarësisht ecurisë pozitive që është bërë në disa drejtime viteve të fundit, shqiptarëve të Ohrit iu mbetet të vazhdojnë me përpjekjet për përmirësimin e gjendjes se tyre. “Padyshim se për ndryshimin dhe përmirësimin e situatës së shqiptarëve këtu në Ohër, rol të rëndësishëm luajnë dhe subjektet politike shqiptare. Këtu para së gjithash është e nevojshme që subjektet politike të kenë më shumë mirëkuptim për kërkesat e qytetarëve të Ohrit të cilat nuk janë të parealizueshme. Kjo sipas Pollozhanit do të arrihej duke bërë përfshirjen dhe avancimin e kuadrove nga qyteti jonë në pushtetin qendror, si mekanizëm i drejtpërdrejtë në funksion të zgjidhjes së problemeve të qytetarëve të kësaj komune. I vetmi përfaqësues i shqiptarëve në Këshillin Komunar të Ohrit, Kujtim Hyseni na thotë se nëse duam të përmendim për faktorët që kanë ndikuar për braktisjen e shqiptarëve nga Ohri të shqiptarëve është emigrimi, dëbimin apo degdisjen e shqiptarëve nga këto troje si rezultat i një trysnie sistematike. Kështu në 100 vjetët e shkuara në Ohër jetonin rreth 80% shqiptarë, ndërsa tani, kur takon ndonjë bashkëkombës nga diku tjetër, të pyet: ‘Paska shqiptarë në Ohër?'”, – thekson, – “Shqiptarët këtu kam përshtypjen se janë si ai zogu i vogël që sapo ka dalë nga veza e që pret zogun mëmë t’i sjellë për të ngrënë. Na ka mbetur të shpresojmë se mrekullitë vërtetë ekzistojnë”. Ndërkohë që, kryetarin e Komunës së Ohrit Aleksandër Petrevski, gradualisht gjendja e shqiptarëve po ndryshon pozitivisht në aspektin e investimeve dhe përfaqësimin e tyre në organet e pushtetit vendor. Kryetari Petrevski thekson se gjatë dy mandateve që ai po drejton qytetin e Ohrit vetëm në qeverisjen lokale të Petrevskit janë bërë një sërë investimesh në lagjet shqiptare, që për dekada të tëra ishin në pritje dhe harresë. Këshilltari shqiptar Hyseni thekson se problematike është çështja e punësimit sidomos nëpër institucionet e nivelit qendror. “Është e pakuptueshme që në Ohër të punësohen kuadro nga Struga, Dibra apo vende të tjera dhe qytetarët shqiptarë të Ohrit të mbesin pa punë. Kjo praktikë duhet të ndalet në të mirë të avancimit të banorëve shqiptarë të këtushëm. Ndërsa sa i përket punësimit në organet e pushtetit lokal, mund të them se janë bërë përpjekje dhe gradualisht numri i shqiptarëve është në rritje progresive, falë edhe kujdesit që po tregon në këtë drejtim Kryetari i komunës së Ohrit”, – thekson këshilltari i vetëm shqiptar në Këshillin e Ohrit, Kujtim Hyseni.

Marrëdhëniet e Ohrit me Pogradecin

Ndonëse kanë qënë kaq afër njëri-tjetrit për 50 vjet këto dy qytete fqinje kanë qënë krejtësisht të izoluara nga diktatura dhe shihnin në mbrëmje vetëm drita të ndezura buzë liqenit. Me ardhjen e demokracisë u shemb muri ndarës. Etapat evoluuan me shpejtësi nga një vizë që mund ta merrje në Tiranë për të kaluar në Maqedoni më pas vizat merreshin në kufi, më pas u vendos një pasaportë kufitare që futeshe në Maqedoni pa lekë dhe më pas nga dita e djeshme kalimi i kufirit në Maqedoni ka filluar për të gjithë shqiptarët me karta identiteti. Prej më shumë se 10 vjetësh është vendosur festa e Liqenit që festohet çdo 21 qershor me rotacion një vit në Pogradec, një vit në Ohër dhe vitin tjetër në Strugë. Së bashku të dy shtetet festojnë festën fetare të Shën Nuamit në çdo 3 korrik. Prej më shumë se 5 vjetësh është përcaktuar që të vendoset një traget midis Ohrit – Pogradecit dhe Strugës por kjo ka ngelur një ëndërr vere. Është një pengesë burokratike që vazhdon pambarimisht midis dy shteteve për të firmosur marrëveshjen dy palëshe që ky projekt të marri jetë. Tre kryetarët e bashkive respektive Artan Shkëmbi i Pogradecit, Ramiz Merko i Strugës dhe Aleksandër Petrevski i Ohrit kanë vendosur të sfidojnë pushtetin qendror të shteteve të tyre duke mbushur tragetin me administratat e tyre dhe gazetarët e rajonit dhe për të thyer këtë zvarritje burokratike, por edhe ata nuk e realizuan këtë premtim sepse as ata nuk e realizuan këtë projekt dhe ngeli si ëndrra e një nate vere.

Zhduken shqiptarët e Ohrit, mbesin 6 për qind

Ne nji shkrim te tij per gazeten “Shqiptare” , Bardhyl Berberi, shkruan se :”Vetëm 39 km larg nga dogana e Tushemishtit ndodhet qyteti i Ohrit. Një rrugë e veçantë midis pyllit dhe hapësirës së kaltër të liqenit deri sa të shkosh në Ohër pasi ke kaluar Lubanishtin, Trepezicën dhe Peshtanin kalon hotelet luksoze ‘Desaret’, ‘Metropol’, ‘Granit’ e ‘Sllavia’. Futesh në autostradë dhe befas shfaqen në sfond konturet e Ohrit në krahun e majtë të rrugës në mes të një pylli me mështekna dhe pisha ku ndodhet vila e marshallit Tito i cili çdo verë, ashtu si udhëheqësi komunist Hoxha, pushonte në brigjet e të njëjtit liqen ballë përballë njëri-tjetrit secili në pjesën e tij Kalaja dhe qyteti i Ohrit i futur në gjirin e liqenit i shtrirë edhe në kodër i japin Ohrit një pamje magjike. Ohri është qytet i turistëve të shumtë që i dy-trefishojnë popullatën çdo verë, është qytet i UNESKO-s së bashku me liqenin që mban emrin e këtij qyteti. E reja dhe e vjetra, modernia dhe tradicionalja bashkëjetojnë pranë njëra-tjetrës duke i dhënë qytetit një bukuri të veçantë. “(Ne foto: Beqir Sina-djathtas dhe Ylber Pilku)

Konferenca e Londrës, nje padrejtësi për Dibrën dhe Shqipërinë”

September 23, 2013 by dgreca

U zhvillua në Muzeun Historik Kombëtar në Tiranë, një veprimtari përkujtimore kushtuar Kryengritjes së Përgjithshme të Dibrës dhe eksodit të parë masiv dibran në Tiranë dhe Elbasan/
Nga Beqir SINA, Tiranë/
TIRANë :Në kuadrin e aktiviteteve të javës dibrane më datë 20 shtator 2013,në një nga sallat e Muzeut Historik Kombëtar në Tiranë, u zhvillua një veprimtari përkujtimore kushtuar 100-vjetorit të Konferencës së padrejtësive të Londrës, Kryengritjes së Përgjithshme të Dibrës dhe eksodit të parë masivë dibran, në Tiranë dhe Elbasan.
Ky aktivitet ndoshta dhe i pari i këtij lloji për dibranët u organizua nën kujdesin e shoqatës “Bashkësia Dibrane” me kryetar zotin Faruk Borova dhe shoqata “Unioni i krijuesve Dibranë” me kryetar zotin Fatos Daci, si dhe ndihmës modeste finnaciare të një grupi dibranësh në Amerikë anëtarë të kryesisë së SHAD.
Në këtë aktivitet morën pjesë anëtarë të familjeve të vjetra dibrane, personalitetet të shquara dibrane veprimtar dhe aktivist dibranë që prej vitesh jetojnë në Shqipëri, kryeqytetin e shqiptarëve Tiranën. Ndërkohë, që një grup(30 veta) intelektualësh dibranë , veteran të arsimit profesor dhe arsimtarë me ndihmën financiare të veprimtarit dhe biznesmenit të suskseshëm dibran në SHBA, Ylber Pilku nga kompania – PilkuConstraction në Nju Jork, udhëtoi drejt Tiranës, për të marrë pjesë në këtë konferencë,kushtuar 100-vjetorit të Kryengritjes së Përgjithshme të Dibrës dhe eksodit të parë masivë dibran, në Tiranë dhe Elbasan.
Moderatore e këtij aktiviteti ishte zonjusha Ina Saraci.
Me këtë rast u mbajt një sesion shkencor kushtuar këtyre ngjarjeve historike jo vetëm për historinë e Dibrës, por edhe për historinë e kombit shqiptarë në të cilën personalitete të fushave të ndryshme të historisë, hulumtimeve dhe studimeve historike, mbajtën disa kumtesa mjaft interesante rreth këtyre ngjarjeve që ndodhen 100 vjet më parë duke sjellur edhe shpërnguljen ose muhaxhirllëkun e madh dibran, përtej kufirit shqiptaro – shqipëtar.
Profesoreshë Valentina Duka, mbajti kumtesën e saj të titulluar : “Konferenca e Londrës, nji padrejtësi për Dibrën dhe Shqipërinë”, ndërsa, Profesor Gazmend Shpuza, mbajti kumtesën shkencore me temë: “Dibra në vorbullën e pazareve diplomatike”. Kurse, zoti Fatos Daci publicist e historian, anëtar i përhershëm i Akademisë Amerikano-Shqipëtare të Shkencave dhe Arteve, mbajti trajtesën e tij me temë: “Dibra, nëntë vjet luftë me krajla, përballë masakrave e shpërnguljeve masive”.
Një vëmendje e vecantë në këtë konferencë, iu kushtua trajtesës që i bëri kësaj ngjarje historike për dibranët dhe kombin shqiptarë, profesori i njohur dibran Bajram Xhafa, i cili mbajti kumtesën e tij me temë: “Heroizmi dibran në Kryengritjen e Përgjithsme të Dibrës kundër pushtuesve serbë”.
Nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, me një përshëndetje mjaft emocionuese në emër të komunitetit dibran, në këtë veprimtari erdhi enkas nga Nju Jorku, zoti Musa Pacuku – kryetari i shoqatës “Dibra” me seli në të ashtuquajturin “Ishulli i Dibranëve” Staten Island – Nju Jork, së bashku me veprimtarin e dalluar të këtij komuniteti zotin Rrape Ruci – i cili njëhereshit është edhe president i Insitutit Amerikano-Shqiptar “Gjergj Kastrioti Skënderbeu” me seli në State Island.
Ndërkaq, aktori shqiptar nga Chicago Pajazit Murtishi recitoi një poezi të potetit tonë të madh Lashgush Poradeci.
Në kuadrin e kësaj veprimtarie organizatori i saj shpërndau disa mirënjohje, duke nderuar me certifikatë kryeqëndrën shqiptare Tiranën, e cila u bë shtëpia e dytë e dibranëve, sofra bujare dhe e mikëpritjes,që më 1913 priti dibranët dhe i sistemoi ato,:z. Arben Tafaj – kryetar i shoqatës “Tirana”, familjen Zyber Hallulli, dhe atë të profesor Haki Sharofit, si dhe Shoqatën atdhetare Dibra në Amerikë, dhe kryetarin e saj zotin Musa Pacuku, anëtarët e kryesisë zotin Rrape Ruci dhe Ylber Pilku.
Më pas u dha një program artistik me këngë e valle popullore, nga kjo krahinë e hershme shqiptare, ku kënduan këngëtarët e këngëtaret: ” Lirie Rasha, Caje Poleshi, Arif Madana, Zaim Tollja dhe Flora Shabani” , ndërsa, ansambli “Shqiponjat” u prezantua me një tufë me valle popullore të kësaj krahine.
Ndërkaq, nuk mund të anashkalohet edhe fakti se në këtë aktivitet organizatori i saj megjithëse nga Dibra e Madhe kishin ardhur enkas me këtë rastë duke udhëtuar me qindra kilometra, më shumë se 30 personalite të shquara dibrane, aktiivist dhe veprimtar, me keq ardhje asnjënjerit prej tyre, nuk iu dha fjala qoftë edhe ajo pershëndetëse për të falemnderuar të paktën Tiranën, për mikëpritjen e tyre historike, dhe sistemimin e dinranëve në atë kohë, e cila ka zanafillën e saj 100 vjet më parë me dibranët, të cilët, edhe sot e kësaj dite kanë edhe mëhallën e tyre në një nga lagjet më të njohura të Tiranës.

Serbia të mos i fsheh helmimet e vitit 1990 në Kosovë!

August 2, 2013 by dgreca

Intervistë e posaçme me Dr. Besnik Bardhin, mjek (otorinolaringolog), veprimtar, politikan dhe shkrimtar (publicist) shqiptar./

NEW YORK – GJAKOVE : Lufta për liri, çlirimin dhe pavarësinë e Kosovës, një nga ngjarjet më historike të kombit shqiptarë, nxorri në pah shqiptarët, që luftuan, punuan dhe ndihmuan në këtë fitore historike. Njëri prej tyre me një kontribut të paçmuar në Gjakovë është edhe Dr. Besnik Bardhi, i cili është mjek (otorinolaringolog), veprimtar, politikan dhe shkrimtar (publicist) shqiptar.

Njëherit, dhe autorë i Librit “Agoni e Shpresa” një libër ky me kontribut të madh në deshmitë për ndriçimin e helmimeve masive në Kosovë. “Aty, mes tjerash, ka shumë materiale të cilat dëshmojnë me forcën e argumentit vërtetësinë e helmimeve të rinisë shqiptare në Kosovë, në pranverën e vitit 1990 të kryer nga sigurimi shtetëror serb!” thotë në këtë intervistë të posaçme me gazetën kombëtare Bota Sot, Dr. Besnik Bardhi

Në këtë libër, thotë në intervistën e tij Dr.Bardhi, me gazetarin tonë në New York, Beqir Sina, se ai ka publikuar artikuj të ndryshëm nëpër gazetat e ndryshme të huaja dhe shqiptare, për të sensabilizuar këtë çështje me qëllim që çështja e shqiptarëve të Kosovës, të internacionalizohej sa më shpejt.

Dr. Besnik Bardhi, është martuar në vitin 1991 me Shqipe Dolin. Çifti gjakovar kanë dy vajza dhe një djalë. Fëmijët e tyre ata i konsiderojnë si dhuratë nga Zoti, sepse ata lindën pas shumë peripecive dhe dështimeve të njëpasnjëshme gjatë tetë viteve me radhë. Ata krenohen me Medlinën, Betimin dhe Poemën. Bardhi pagëzoj vajzën e parë të tij me emrin e Sekretares së Shtetit Amerikan Medelinë Ollbright, në shenjë mirënjohje, respekti dhe dashurie për ndihmen e pakursyer amerikane për Kosovën dhe popullin e saj në luftën e vitit 1999. Takimi i parë i familjes Bardhi dhe Sekretares Ollbright u realizua me 4 korrik 2005 në Prishtinë.

Ai njihet si një Filantrop, teksa më 12 mars, 2005, Bardhi nga buxheti familjar, ndau publikisht ndihmë në të holla për 33 familje të dëshmorëve, invalidë të luftës dhe skamnorë tjerë të komunës së Gjakovës. Me 10 mars, 2009, Bardhi i dhuroj të gjitha pagat si këshilltar komunal, për shërimin dhe operimin e një fëmije të verbër dy vjeçar.

Dr.Bardhi është njohës i gjuhës angleze, kroate dhe polake. Pasioni i tij është fotografia dhe kamera filmike, njihet si një ndër foto–kino amatorët më të vjetër në Kosovë dhe përdorë internetin që nga viti 1996.

Më 2 shtator 2011, në BKUK në Prishtinë, Dr. Bardhi bëri promovimin e librit të tij të parë “Agoni e Shpresa” libër ky i cili u promovua në Shkodër, në bibliotekën e qytetit Marin Barleti, më 29 tetor 2011.

Për më shumë ndiqni intervistën e plotë me Dr Besnik Bardhin

Dr. Bardhi, Kosova pesë muaj më parë shënoi 5 vjetorin e Pavarësisë së saj, dhe me 12 qershor 14 vjetorin e çlirimit. Si e ndjetë veten Ju që ishit në Gjakovë pjesë e përpjekjeve të para për lirinë dhe Pavarësinë e Kosovës?

Në këtë përvjetor të 14 të çlirimit të Kosovës, patjetër kujtesa fluturon në atë periudhë 78 ditëshe kur ishim të rrethuar nga forcat serbe, ose më mirë të themi nga kasapët serbë, të cilët bënin orgji, nga më të ndryshmet, me shqiptarët e paarmatosur në Kosovë.

Tash pas këtyre viteve në liri dhe 5 vitesh në shtet të pavarur, emocionet janë të përziera, them kështu nga se nuk jam i kënaqur me të arriturat që janë bërë për këto 14 vite lirie në Kosovë. Nuk është çdo gjë e zezë, ka të arritura pozitive në një masë, ndoshta këto arritje janë më shumë meritë e iniciativës private për realizimin e disa projekteve!

Mendoj se me një organizim më të mirë dhe më punën që do ta bënte inteligjenca e mirëfilltë shqiptare në Kosovë, sikur të ishte e inkuadruar në përmasa reale në organet e pushtetit, rezultatet do të ishin shumëherë më të mëdha!

Mendoj se gjatë kësaj kohe, shumë shpesh janë bërë gabime të mëdha nga ana e partive politike në përzgjedhjen e kuadrove, ata më shumë kanë favorizuar dhe prefëruar militantë partiakë në poste për të cilat ata nuk e kanë përvojën dhe dijen adekuate që të ballafaqohen dhe të zgjidhin çështje delikate dhe me rëndësi të madhe shtetërore!

Potenciali i ulët intelektual dhe arsimor i një pjese të atyre që ndodhen aktualisht në institucionet e ekzekutivit dhe politikbërjes shtetërore, patjetër që do të reflektojë me rezultate të ulëta, shpesh edhe nën mesatare! Individet e aftë dhe të ndershëm, të cilët nuk pranuan imponim dhe servilizëm, në një mënyrë u harruan qëllimisht, pak nga koha e më shumë nga pushtetarët aktualë! Unë mendoj se paslufta nuk e gjeti Kosovën pa resurse intelektuale, përkundrazi kishte intelektualë të rangut të lartë; ata ishin shtylla të Kosovës edhe në kohën e okupimit të egër serb. Ata burra të shkolluar me sakrifica të mëdha e trasuan rrugën për shtetësinë e Kosovës! Ajo shtresë intelektuale, pas lufte “avulloi”, humbëm njerëz me pervojë shumë të madhe dhe pasojat tash rëndojnë mbi shoqërinë tonë! Ky fenomen interesant p.sh. nuk ndodhi me ish republiken jugosllave të Sllovenisë, profesionistët slloven u mobilizuan dhe i dolen në ndihmë atdheut! Është dallim i madh të fillosh nga shkalla 100, se sa nga nje 0 e madhe! Resurset njerëzore janë pasuria më e madhe e një shteti!

Jemi dëshmitarë të ngritjes marramendëse në karrierë të disa individëve, plotësisht injorantë dhe të pashkolluar, të cilët arritën deri në shkallën e doktoranturës në një interval kohor rekord. Kjo është situatë tragjiko-komike!!! Ky hipërproduksion i intelektualëve të rremë do t’i kushtojë Kosovës dhe ardhmerisë së saj shumë shtrenjtë! Çka të presim në të ardhmen nga këto kuadro gjysmë analfabete?! Promovohen doktorë shkencash që nuk njohin drejtshkrimin e gjuhës së tyre amtare! Sot po pate të holla, kushëri “të fortë” në pozitë… shumë shpejt arrinë teë bëhesh “intelektual” i rangut të lartë, poashtu me punësim të garantuar!

Kosova nuk e meriton të nëpërkëmbet në këtë mënyrë, sepse gjatë historisë sfidoi dhe luftoi për ardhmeri më të mirë!

Kosova në këte situatë të krijuar kohëve të fundit, mund “të rreshqasë” në binarë të gabueshëm, bile shumë të rrezikshëm! Nuk guxojmë asesi të shkelim mbi gjakun e atyre që gjatë një shekulli u flijuan për këto troje! Kosova u shndërrua në shtet jo funksional dhe jo serioz, pikërisht nga njerëz jo profesionistë dhe jo seriozë! Kosova është atdheu i të gjithëve, nuk është ende de jure e ndarë në principata!!!

Si në çdo shoqëri të emancipuar edhe te ne duhet trajtuar veteranët që kontribuan për lirinë e vendit në mënyrë instutucionale dhe adekuate; ata duhet të ndihmohen në kuadër të institucionit të shtetit të Kosovës!

Te gjithë nuk e kanë aftësinë e menaxhimit politik, nuk është e thënë që domosdo disa njerëz që nuk kanë aftësi dhe njohuri menaxhimi politik të futën në poste të larta politike! Dikush është i pushkës, dikush i fjalës dhe i penës, secili duhet ta ketë vendin e vet dhe meritat e veta në shoqërinë tonë! Në këtë formë të organizimit të shtetit, Kosova ec përpara! Dhuna nuk ka vend në shoqëritë demokratike! Janë interesat madhore kombëtare dhe shtetërore, të cilat duhet të jenë mbi interesat personale! Disa njerëz aq shumë kanë fituar vetëbesim sa iu mungon vetëm kurora mbretërore! Ne shqiptarët e kemi si trashigim një ves shumë të dëmshëm, bëjmë dhe shpallim heronjë individë të ndryshëm para kohe! Ky veprim yni është treguar i dëmshëm!

Ideologë dhe idealistë të kombit shqiptar, me mund, djerse dhe gjak, i trasuan rrugët e lirisë dhe të demokracisë, e pastaj në ato rrugë ecen shumëshpesh hajdutë, brrylaxhinjë, kopukë bile edhe kolaboracionistë që arrijnë të infiltrohen edhe në strukturat më të larta shtetërore! Kush e lejoi të ndodhë kjo?! Pse nuk u bë kontrollim më i kujdesshem i të dhënave për këta njerëz! Kali i Trojës gjithnjë do të jetë aktual për njerëzimin!

Pas 5 vjet pavarësie të Kosovës, të arriturat nuk janë ato që janë pritur! Ithtarët e partive që vijnë e shkojnë në pushtet deklarohen dhe trumpetojnë për sukseset e tyre imagjinare! Pjesa neutrale e publikut, nuk i sheh ato suksese, bile as në horizont!

Askush nuk e ka mandatin që të vendosë për fatin e këtij vendi, sidomos vendimet që janë në dëm të shtetësisë së Kosovës dhe popullit të saj!

Enklavat metastazike serbe të shpërndara, jo vetëm në veriun e Kosovës, por në tërë territorin e Kosovës janë një problem tjetër shumë serioz i cili shtetësinë e Kosovës, edhe ashtu të brishtë, e rrezikon tejmase! Këto sajesa nuk u krijuan dhe nuk u lansuan rastësisht edhe në projektin e Ahtisarit; ato janë masë tumori kanceroz në trungun e shtetit të ri të Kosovës! Nga e kaluara e okupimit serb, e kujtojmë kohën e Agrarit të famshëm dhe kolonët serbë të cilët u injektuan në çdo cep të Kosovës! Në vitet e ’90 një grusht serbë, në krye me njëfar Shulloviqin, bllokonin me ditë të tëra rrugët e Kosovës! Maltretonin pandërpre institucionet legale te Kosovës!

Mendoj se shpallja e pavarësisë së Kosovës është vonuar për qëllime politike; në fakt Serbia tërë kohën kishte aktivizuar mekanizma që vepronin në këtë drejtim, pra për shtyerjen sa më tepër të datës së shpalljes së pavarësisë. Kjo ishte blerje e kohës për Serbinë dhe njëherit sukses i diplomacisë serbe ! Ne kemi qëndruar shumë inert dhe komod kundrejt realitetit dhe asaj që pala serbe ndërmirrte në rrafshin ndërkomb-ëtar, për minimin dhe sabotimin e çdo gjëje që kishte të bënte me shtetin e ri të Kosovës!

Çfarë mendoni se ka ndryshuar në këtë 14 vjetor të çlirimit dhe natyrisht 5 vjetorin e pavarësisë së Kosovës?

Ka ndryshuar shumëçka, por asesi nuk po ndryshon mënyra e të menduarit dhe e të të vepruarit në kokat tona. Unë mendoj se në këto 14 vite te pas luftes ne shqiptarët e Kosovës dhe miqtë e tyre ndërkombëtarë, kanë pritur shumë më tepër efikasitet nga lidershipi i tyre në realizimin e çështjeve shumë të rëndësishme për ardhmerinë e Kosovës. Frymën optimiste dhe vizionare në Kosovë e reflektonte, padyshim i vetmi me sinqeritet të plotë, tashmë i ndjeri, presidenti Rugova. Humbja e tij ishte një grusht i rëndë për popullin e Kosovës dhe ardhmerinë e saj! Ai mbante raporte shumëdimenzi-onale, siç shifet tash, sidomos në korrelacione me aleatet tanë!

Në këto vite, pas vdekjes së Presidentit Rugova, ndjehet shumë mungesa e institucionit të liderit. Ai arriti në momentet me kritike, t’i ribashkojë shqiptarët e Kosovës, bile jo vetëm shqiptarët por edhe disa etni tjera të cilat e nderuan me plot arsye!

Kam përshtypjen se shqiptarët e kanë shumë të shkurtër memorien historike, shpejt harrojmë të shkuaren tragjike, historike, dhe punën shëmbullore që bënë edhe aleatet tanë të perëndimit në krye me NATO-n! Ne kemi ende shumë për të bërë punë në forcimin e stabilitetit të shtetësisë së Kosovës! Shumë energji harxhojmë duke u marrë me çështje të dorës së dytë apo tretë! Shteti ynë dhe puna rreth tij duhet të jetë priori-tet yni i vazhdueshëm!

Armiqët tanë nuk i japin ate luks vetes, që çështjet madhore t’i anashkalojnë!

Shumë nga zyrtarët tanë të lartë sillen si injorantë dhe të pa edukuar në raport me obligimet që ata kanë ndaj shtetit dhe popullit që ua besoi votën! Ata mendojnë se populli përjetësisht do t’i ledhatojë! Çdo gjë rrjedh, fillon, por dhe përfundon; është ligj i dialektikës!

Çfarë kontributi kanë dhënë deri tani deshmitë Tua – vepra “Agoni e Shpresa”, për ndriçimin e helmimeve masive në Kosovë ?

Libri im është një përmbledhje e punimeve publicistike, të cilat u riredaktuan dhe u mblodhen në një tërësi të re në këtë libër. Aty, mes tjerash, ka shumë materiale të cilat dëshmojnë me forcën e argumentit vërtetësinë e helmimeve të rinisë shqiptare në Kosovë, në pranverën e vitit 1990 të kryer nga sigurimi shtetëror serb!

Ne librin tim “Agoni e Shpresa” publikohen edhe shumë argumente shtesë të cilat për herë të parë i sheh opinioni publik shqiptar dhe më gjërë, si p.sh faksimilet e Shoqatës se Mjekëve të Serbisë , të cilët me 30 mars 1990, në një mbledhje të mbajtur ne Prokupje, kërkojnë mbylljen e Fakultetit të Mjekësisë në Prishtinë, në fakt shkatërrimin e shendetësisë së Kosovës, si uvërtyrë për luftën e cila më vonë pasoi në vitet 1998/99! Në kohën kur ndodhen helmimet e rinisë shqiptare në Kosovë, në pranverën e vitit 1990, isha në ngritje profesionale në shtetin e Kroacisë, pra në një klinike te ORL-së dhe Kirurgjisë së qafës, në Zagreb! Atëherë isha i afert dhe mik i mirë me shumë intelektualë kroatë. Me njërin nga ata, ministrin e shendetësisë së qytetit të Zagrebit, doc. Dr. Slobodan Lang, u dakorduam që ta orgnizojmë bashkarisht një simpozium shkencor për fenomenin e helmimeve në Kosovë! Pas shumë kercënimeve qe na u bënë nga sigurimi shtetëror jugosllav edhe me likudim fizik përmes thirrjeve telefonike dhe një kampanje të paparë të shtypit të Beogradit kundër organizimit dhe mbajtjes së këtij simposiumi! Mirëpo përkundër të gjithave, me 9 qershor 1990, simposiumi u mbajt dhe i perfundoi me sukses punimet!

Aty dolen në shesh, të argumentuara shkencërisht, shumë fakte dhe dëshmi mbi krimin makaber që e kryen serbët mbi rininë shqiptare të Kosovës! Në atë Simposium shkencor me karakter ndërkombëtar, të emërtuar “Kosova Sprovë e Ndërgjegjës Mjekësore”, hyri në histori si një tubim shkencor ku u hedh dritë dhe u arritën rezultate të shkëlqyera në demaskimin e politikës fashiste serbe në Kosovë!

Në këtë tubim ishte dhe një përfaqësuese ndërkombëtare nga Franca. Ajo ishte z. Lanternje, e cila tha se ishte deleguar nga Qeveria Franceze si dhe personalisht nga Kryetari i Francës z. Miteran. Ajo tha se nuk kishte ardhur në Jugosllavi të hulumtonte të drejtat e njeriut, por për nevojën emergjente që ka Kosova për medikamente. Në këtë simpozium ishte dhe delegacioni serb në krye me prof. dr. Ljubomir Eriç, koleg i profesionit i prof. dr. Radovanoviç. Ky ishte delegacion i përzgjedhur nga vetë kreu udhëheqës i Serbisë! Padyshim se këta njerëz kishin ardhur në Zagreb me direktiva politike. Në këtë tubim ai e prezantoi punimin e tij lidhur me INDUKSIONIN PSIKIK KOLEKTIV, kinse të ndodhur me rininë kosovare në mars te vitit 1990. Mes tjerash ai theksoi se këtij induksioni psikik i nënshtrohet vetëm mosha mbi 11 vjeç.

Kryesia e punës në simpoziumin “Kosova – Sprovë e Ndërgjegjes Mjekësore”, mbajtur më 9 Qershor 1990, në Zagreb. Nga e majta në të djathtë: Prof. dr. Anton Dolenc, dr. Besnik Bardhi, doc. dr. Slobodan Lang dhe prof. dr. Zenel Kelmendi.

Në pyetjen e anëtarit të Kryesisë së punës, prof. dr. Anton Dolenc, nga Fakulteti i Mjekësisë në Lubjanë, që ia drejtoi prof. Eriqit, se cili është komenti i juaj për rastet e foshnjave të helmuara në institucionet parashkollore në Gjakovë, pra nën moshën 11 vjeçare, prof. Eriç, u mendua për pak sekonda dhe tha: Më duhet të sajoj diçka! Uli kokën dhe asnjëherë më nuk e mori fjalën.

Pra, prof. dr. Lubomir Eriç e demanton pa dashje tezën e histerisë kolektive të kolegut të tij prof. dr. Radovanoviç. E vërteta shkencore është vetëm një. Në Kosovë, në mars të vitit 1990, nuk pat induksion psikik kolektiv.

Argumenti tjetër, që u publikua për herë të parë në Simpoziumin e mbajtur në Zagreb, është edhe gjetja e agjentit toksik DIMETIL-PHOSPHO-DITIONAT (DM-PP), në 7-të epruvetat e mostrës së urinës nga fëmijët e helmuar në Kosovë. Ky insekticid u zbulua nga prof. dr. Franjo Pllavshiç, ekspert i Biokimisë në Zagreb. Një dëshmitar shumë autoritativ dhe ish kryetar i Jugosllavisë dhe së fundi ish kryetar i Kroacisë, z. Stjepan Mesiq, gjatë një vizite në SHBA, e prezantoi raportin e tij “The participation of Yugoslavia in chemical armament” (Pjesëmarrja e ish Jugosllavisë në armatimin kimik). Sipas gazetës “Borba” të datës 26. 09. 1991 ai ka deklaruar: “Gazra të rrezikshme luftarake u përdoren kundër popullatës shqiptare në Kosovë”. Fakti që Kosova në dokumentacionin e dëshmive në GJND nuk e bashkëngjiti edhe akuzën ndaj Sërbisë për helmimin e popullatës së saj, në mars të vitit 1990, tregon qartë për një lëshim të pafalshëm. Kam shkruar shumë shpesh për helmimet dhe i kam bërë apel lidershipit kosovar që të punojë në këtë drejtim, mirëpo kurrë nuk kam marrë përgjigje pozitive. Një letër të hapur ia kam shkruar edhe vitin e kaluar, kryetarit Sejdiu, kryeministrit Thaçi dhe kryeparlamentarit Krasniqi, ku sugjeroj që kjo temë të riaktualizohet dhe të ngrisim padi ndaj shtetit serb për krimin e bërë, si dhe të futet në dokumentacionin e Kosovës për GJND në Hagë. Edhe kësaj radhe nuk kam marrë asnjë përgjigje.

Të gjithë dokumentacionin faktografik (video xhirime, dokumente…) lidhur më këto ngjarje i kam ruajtur me kujdes të madh gjatë djegieve dhe luftës së përgjakshme të vitit 1999 në Gjakovë.

“Shqiptarët i helmoi frika”, një shkrim cinik në “Borba”, në maj të vitit 1990, ku Kuvendi Federativ i RSFJ-së mohon helmimet në Kosovë !

Nga ajo ditë shtypi më nuk i përdori thonjëzat kur shkruhej fjala helmim në Kosovë! Peveç librit tim që flet gjerësisht për këtë tëmë, nuk duhet harruar edhe librin e mikut tim, suedezit Goran Wassenius, i cili poashtu me këtë temë e shkroi librin “Sëmundja Mistike”, ku me mjaft sukses i prezantoi faktet për krimin serb të helmimeve në Kosovë!

Dr. Bardhi, keni thënë se librin “Agoni e Shpresa” jua keni kushtuar shqiptarëve dhe aleatëve ndërkombëtarë që punuan dhe u sakrifikuan për më shumë se një shekull për Kosovën e lirë dhe të pavarur.Pse?

Për një shekull lufte me okupatorin serb, u flijuan me mijëra shqiptarë! Kjo ishte luftë në vazhdimsi dhe kurrë nuk u ndal. Eshtë gabim shumë i rëndë nëse ne themi që lufta ishte vetëm ne vitin 1998/99, në fakt kjo ishte përmbyllja e luftës njëqindvjeçare me armikun tradicional serbosllav! Kësaj rradhe faktori dhe aleatet ndërkombetarë ishin në anën tonë, në fakt ishte forca kolosale ushtarake NATO, aleati ynë numër një. Me këtë forcë, ushtarët tanë ishin në çdo aspekt më të gatshëm ta shporrin definitivisht robërinë dhe krimet serbe nga këto troje! Shqiptarët e Kosovës kurrë nuk guxojnë ta harrojnë rolin e SHBA-ve, Britanisë së Madhe, Gjermanisë, Francës, Italisë… dhe shumë shteteve tjera, të cilat nuk kursyen asgjë që ta shpëtojneë nga shfarosja popullin shqiptar jo vetm në Kosovë!

Kjo është arsyeja pse këtë librin “Agoni e Shpresa” jua kushtova shqiptarëve dhe aleatëve ndërkombëtarë, që punuan dhe u sakrifikuan për më shumë se një shekull për Kosovën e lirë dhe të pavarur.

Helimet masive, varret masive, të zhdukurit, besoj që janë pyetjet që brejnë ndërgjegjen e çdo shqiptari, sot mbas 14 vjet çlirim dhe 5 vjet pavarësi. Si duhet të bindim Europën me të vërtetën e këtyre ngjarjeve tragjike?

Te gjitha këto krime monstruoze të bëra ndaj shqiptarëve të Kosovës kanë pasur gjatë gjithe historisë njëshekullore të okupimit serb, ombrellë institucionale te shtetit serb! Çdo gjë është bërë në përpikmeri dhe përputhje të asaj çka ndodhet brenda kornizës së dokumentit famkeq antishqiptar, ”Nacertanje”! Perpiluesit e parë të saj ishin Garashanin, Pashiq, Andric, Qubrillovic, se fundi akademikët e SANU-s i përgaditën kasapit Milloshevic platformën për shfarosjen e qenjës shqiptare nga Kosova! Europa është në dijeni për të gjitha këto fakte, por reagimi dhe qëndrimi antishqiptar i Nënës Rusi, pastaj Greqisë dhe disa shteteve që udhëheqin politikë jo parimore ndaj Kosovës dhe në përgjithësi ndaj shqiptarëve, ka bërë që gjërat mos të shkojnë në drejtimin e duhur!

Merreni me publicistikë përveç profesionit Tuaj të mjekut, dhe me sa kuptoj u “pëleqen” shumë politika, por duket se jeni shumë pak i angazhuara me politikë ë Pse?

Në ditët më kritike për atdheun dhe popullin shqiptar kam qenë i involvuar në struktura shumë delikate, ku së bashku me disa atdhetarë, patriotë dhe intelektualë të verifikuarë në fillim të vitit 1991, krijuam një berthamë, të cilën e quanim si një Shtab lufte për qytetin e Gjakovës, prej nga dizejnohej dhe realizohej jeta paralele në qytetin e Gjakovës , kundrejt pushtetit okupator serb. Pasojat nga dekonspirimi potencial i kësaj bërthame do të ishin shumë tragjike!

Edhe para luftës dhe pas luftës jam marrë me shkrime të ndryshme publicistike në trajtë analizash, kryesisht të natyrës politike! Të gjitha këto shkrime u janë plasuar mediave të shkruara dhe elektronike, në trojet shqiptare dhe më gjërë. Shumë shpesh edhe në mediat elektronike kam shpreh qëndrimet e mia!

Si shtetas shqiptar i Kosovës, asnjëherë nuk kam pushuar së vepruari, një kohë si ju thash me lartë, në kohën e okupimit serb, më shumë kam vepruar ilegalisht në grup, dhe pastaj pas luftës gjithnjë kam qenë transparent, sidomos në shenjëstrimin e dukurive negative për shtetin tonë!

Eshte një dukuri jo e mirë, e cila jo veç mua, por pothuaja të gjithë bashkëvepri-mtareët i ka përcjellë vazhdimisht gjatë kohes së okupimit serb! Anatemimet dhe shpifjet që bëheshin asokohe, të lansuara nga bazat e armiqve tanë, e të përhapura nga individë të caktuar posaqrisht për këto punë, shumë shpesh bënin dëme me të mëdha, se ndoshta veprimi dhe ndërhyrja direkte e vet sigurimit shtetëror serb! Harxhohej energji pa asnjë nevojë edhe në një front tjetër – ky ishte fronti i luftës psikologjike!

Ato theshetheme shkonin në progresion gjeometrik duke u rritur n qarshi dhe na pengonin në punën tonë shumë delikate dhe konspirative!

Edhe pse ne vitin 1990 isha një nder themeluesit e PSHDK-së dhe njëherit Kryetar i parë i kësaj dege në Gjakovë, poashtu në vitin 2006/07 themelues dhe kryetar i parë i deges së AKR-së në Gjakovë, mendoj se kam pasur fatin e përcaktuar të jem tërë jetën në opozitë!

Unë do të ndjehem mirë dhe i relaksuar vetëm atëherë kur Kosova te shëndrrohet në një oazë të mirëqenjes, prosperitetit dhe lirive njerzore. Kosova meriton të bëhet një shtet demokratik i nderuar edhe nga fqinjet!

Paraqitia e juaj për herë të parë, me një libër, a do të thotë se jeni “gati” të shkruani ndonjë libër tjetër !

Ne fakt unë librin e dytë kam filluar qe para dy vitesh ta punoj. Është libër në trajtë romani autobiografik për të gjitha ndodhitë dramatike sa isha në Zagreb, qe nga shtatori i vitit 1989 deri ne prill 1991, kur së bashku me shumë veprimtarë tjerë shqiptarë dhe kroatë në atë kohë iu kundërvuem makinerisë propagandistike serbe, e cila ishte shumë agresive sepse përgaditej hapësira për fillimin e luftërave të përgjakshme në ish republikat Jugosllave!

Shpresoj një ditë do ta perfundoj edhe këtë libër! Ajo që niset duhet mbaruar!

Dr. Bardhi, një propozim i Juaj kur ishit këshilltar i komunës së Gjakovës, kërkuat që të shpallen qytetarë nderi të Gjakovës Dejvid Cheter dhe Del Vekio. Këtë propozim, ju e mbështet në kontributin që këta dy persona e kanë dhënë më 13 qershor 1999 për të shpëtuar Gjakovën nga forcat e armatosura serbe. Propozimi Juaj është shpallë me 28 Tetor 2008.

Qe nga 28 tetori, pra tani u bënë me 5 vite që unë dërgoj të njëjtën kërkesë në adresë te Z. Pal Lekaj, Kryetar i Komunës në Gjakovë, Asamblesë Komunale në Gjakovë, Komitetit për Politikë dhe Financa, KK Gjakovë, Bordit të drejtorëve, KK Gjakovë, Kryetarëve të grupeve parlamentare si dhe të gjitha mediave të shkruara dhe elektronike në Kosovë dhe jashtë!

Unë bëj (ri)Kërkesë për shpallje Qytetar Nderi të Gjakovës të: z. David Chater dhe z. Mauro del Vechio, për meritat e tyre të jashtëzakonshme në mbrojtjen e qytetit dhe parandalimin e masakrës serbe ndaj qytetarëve të ngujuar dhe të pambrojtur, me dt. 13. 06. 1999 në Gjakovë.
Kam dhënë dhe arsyetimin me sa vijon: Më dt. 13. 06. 1999, pas 78 ditë bombardimesh të caqeve serbe nga Aleanca Veriatlantike, si dhe të masakrave të papara të forcave serbe ndaj popullatës së pafajshme të komunës sonë, në qytetin e Gjakovës në orën 15.15 minuta nga drejtimi i Prizrenit, hyri me automjetin e tij, gazetari i SKY NEWS-it, reporter special i shumë luftërave, David Chater. Edhe pse ishte rrezik i madh, sepse në afërsi kishte forca të mëdha serbe, një grup qytetarësh, ia preu rrugën automjetit të këtij gazetari, pikërisht te trekëndëshi i Tranzitit, në afërsi të stacionit policor. Në mesin e atyre qytetarëve kam qenë dhe unë personalisht, si pjesëmarrës dhe dëshmitar i gjallë i ngjarjes.
Në ato momente, Gjakova digjej nga të katër anët dhe dëgjoheshin detonime e rafale të pandërprera automatikësh. Ky grup i qytetarëve, shumë të shqetësuar dhe të dërmuar, i shpjeguan gazetarit anglez se çfarë po ndodhte aktualisht në qytetin e Gjakovës. Ai shfaqi habi nga ajo çfarë pau dhe dëgjoi në ato momente.

Ai i njoftoi qytetarët për faktin se forcat e KFOR-it Italian, ishin stacionuar në fshatin Rogovë!Ai e pyeti këtë grup njerëzish të frikësuar se çfarë mund të bënte për ta?!

Kërkesa e këtyre qytetarëve ishte e qartë: Të intervenohet sa më parë dhe të mos u lejohet edhe një natë kriminelëve serbë që t’i bëjnë orgjitë e veta piromane dhe vrastare ndaj popullatës së ngujuar dhe të pambrojtur shqiptare në qytetin e Gjakovës.

Në ato momente, David Chater e kthei xhipin në drejtim të Prizrenit dhe premtoi se do të flasë drejtpërdrejt me komandantin e KFOR-it italian, gjeneralin Del Vechio, dhe se do t’ia përcjellë kërkesat e qytetarëve të Gjakovës.Gazetarit anglez Chater, në rrugë për Rogovë, iu bashkëngjit dhe një vajzë nga ai grup, Kaltrina Cana (16-vjeçare), e cila e fliste mirë gjuhën angleze.
David Chater e kreu me shumë sukses misionin e tij human. Për veprën e tij madhore, ai hyri në historinë e re të qytetit të Gjakovës, si figurë me shumë vlerë dhe njeri i respektuar.
Programi satelitor i SKY NEWS-it, në orën 15.45 min. transmetoi direkt lajmin ekslusiv të bisedës së David Chater me komandantin e KFOR-it italian, gjeneral Del Vechio, i cili e aprovoi kërkesën e qytetarëve gjakovarë dhe mori vendim për hyrjen e menjëhershme të forcave të KFOR-it italian në qytetin e Gjakovës.

David Chater dhe gjeneral Mauro del Vecchio, padyshim janë dy figura me rëndësi të veçantë në historinë e re të qytetit të Gjakovës.

Gjenerali Del Vechio, i thei rregullat e NATO-s, për situata të këtilla dhe vendosi të hyjë me forcat e tij në qytetin e Gjakovës, që ta parandalonte masakrën e mundshme dhe të planifikuar të forcave serbe ndaj popullatës së mbetur dhe të pambrojtur shqiptare në brendi të qytetit. Në orën 16.45 min. të dt. 13.06.1999, qindra qytetarë gjakovarë, duke brohoritur NATO, UÇK, USA… patën rastin, pikërisht te trekëndëshi i Tranzitit, të jenë pjesë e historisë së re të këtij qyteti, duke u dëshiruar mirëseardhje të sinqertë forcave të KFORI-it italian. Pas dy ditësh, gazeta ditore e Kosovës, “Bota Sot“, shkruan në faqen e dytë për këtë ngjarje historike me titull: “Gazetarët e shpëtuan qytetin e Gjakovës”.
Në prag të shënimit të 11-të vjetorit të çlirimit të Gjakovës dhe të përfundimit të luftës në Kosovë, i propozoj z. Pal Lekaj, Kryetar i Komunës, Asamblesë Komunale, si dhe strukturave tjera komunale të theksuara më lartë, që ta shqyrtojnë, debatojnë si dhe, mundësisht, ta aprovojnë propozimin që vijon:

Duke u nisur nga faktet e prezantuara në këtë tekst, për misionin shumë human që kreu, gazetari anglez DAVID CHATER si dhe komandanti i parë i KFORI-it italian, z. DEL VECHIO, për shpëtimin e qytetit të Gjakovës dhe të banorëve të saj, më 13. 06. 1999 propozoj që:

1. Gazetari i SKY NEWS, z. David Chater dhe komandanti i parë i KFOR-it italian z. Del Vechio, të shpallen qytetarë nderi të qytetit të Gjakovës, për merita të jashtëzakonshme në shpëtimin e qytetit të Gjakovës dhe parandalimin e masakrës me përmasa të mëdha ndaj qytetarëve të rrethuar dhe të pambrojtur.

2. Vendtakimi i parë i qytetarëve gjakovarë me gazetarin anglez Chater si dhe me forcat e KFOR-it, trekëndëshi i Tranzitit, të emërtohet: Sheshi i Chateri-it apo i NATO-s.

3. Tek trekëndëshi i Tranzitit të ndërtohet një obelisk madhështor në shenjë mirënjohjeje të përjetshme ndaj NATO-s si dhe për aleatët tonë historikë.

Mendoj se realizimi i këtyre propozimeve, së pari tregon falënderimin, dashurinë dhe respektin e pafund ndaj aleatëve tonë, si dhe shkallën e lartë të kulturës dhe të qytetërimit të njerëzve liridashës të qytetit tonë.Me këtë akt aprovimi, ne e lajmë një pjesë të borxhit moral ndaj protagonistëve të kësaj ngjarjeje historike për qytetin tonë dhe meritat që kanë në parandalimin e Srebrenicës së dytë.

Aprovimi dhe realizimi i kësaj ideje, e nderon shumë qytetin tonë, i reflekton përjetësisht orientimet tona demokratike dhe liridashëse, si dhe ndjenjat tona miqësore sidomos ndaj aleatëve tanë ndërkombëtarë, që ishin të përfshirë në luftën e vitit 1998-1999 në Kosovë.

Edhe pse radhazi qe 5 vite nuk më është kthyer asnjëherë përgjigje, për apo kundër kësaj kërkese, unë me këmbëngulje serish do të kërkoj që kjo çështje të çohet deri në fund, mos nga kryetari aktual z. Pal Lekaj, atëherë gjithesesi nga pasardhësit!

Kosova gjithmonë tek Shqipëria e sheh shtetin Amë. A mendoni se Shqipëria zyrtare e ka luajtur siç duhet rolin e saj në këtë drejtim : çlirimin e saj, pavarësinë dhe tash duke lobuar në rritjen e numrit të njohjeve për Kosovën ?

Asnjëherë, aq sa duhet nuk është punuar nga shteti amë për Kosovën; pra në këtë rrafsh gjithnjë ka pasur mundësi edhe më të mëdha! Shqiperia amë, ka traditë një shekullore në shtetësi dhe disponon kuadro dhe kanale diplomatike me anë të të cilave do të mund të lansoheshin shumë më me efikasitet kërkesat e popullit të shtypur si në Kosovë (gjatë kohës së okupimit serb) ashtu dhe në trojet tjera shqiptare, po ashtu aktualisht të okupuara. Edhe tani, në epokën e demokracisë, sikur Shqipëria heziton dhe ka rezerva në kërkesat e saj legjitime, për të mbrojtur të drejtat e popullit të vet në trojet e saja të okupuara. Intensiteti i këtij aktiviteti ka qenë më i shtuar viteve të fundit kur ishte çështja e lobimit për njohjen e Kosovës si shtet i pavarur!

Me ndërrimin e pushtetit në Shqipëri, pas zgjedhjeve të 23 qershorit, jam shumë kurreshtar se si do të reagojë e majta shqiptare në rrafshin mbarëkombëtar!

Shqipëria asgjë më tepër mos të bëjë, veç atë sa bën “Nëna” Rusi për Serbinë!

Dr. Bardhi, Cili është mesazhi Juaj për qytetarët e Kosovës ?

Populli shqiptar falë sinqeritetit që disponon, gjatë historisë ka paguar shumë shpesh haraqe dhe ka paguar me gjak faktin se fqinjët e saj janë të pangopur instinktivisht për ekspansion ndaj tokave shqiptare!

Janë zhvilluar luftëra të parreshtura me fqinjët sllavë, të cilët kishin vazhdimisht synimin dhe orekset e pashuara për pushtimin e tokave shqiptare dhe dëbimin e popullatës autoktone!

Fakti që tokat shqiptare u coptuan e së bashku me toka u dobësua edhe qenja shqiptare, duhet të na mobilizojë që të jemi syçelë gjithnjë!

Populli shqiptar në Kosovë, në zgjedhjet e ardhshme parlamentare, duhet të jetë shumë racional se kujt do t‘ia falë besimin për të qeverisë Kosovën në 4 vitet e ardhëshme! Ata të cilët nuk bënë asgjë për prosperitetin e atdheut tonë duhet të dënohen me mosdhënje të votës! Deputetët kukulla, që nuk janë as për dekor në parlamentin e Kosovës, asesi nuk guxojnë që serish t’i zënë ulëset në zgjedhjet që pasojnë!

Vetëm një Qeveri e ditur, stabile dhe atdhedashëse mund t’i kundërvihet politikës hegjemoniste serbe!

Projektet djallëzore serbe, janë komplote pansllaviste që kanë për qëllim asgjësimin dhe dëbimin e popullit autokton shqiptar nga trojet e lashta stërgjyshore!

Këto projekte monstruoze qubrilloviçiane janë ende gjallë!

Intervistoi: Beqir SINA, New York