Bersava – Dielli

Cikel Poetik nga Lumturi Ymeri Bersava/

E artë ndriti/
në ninëzat e syve/
të mi, të tutë/
të gjithkujt/
buzëqeshja, sovrane ndaj botës./

***
Stinët u përkundën/
Vitet u lëkundën/
Farëzat u shkundën/
humbën në krisjet e çarjet e kohës./

***
Monotoni e grijtë. . .
Zemra kërkon jetë
Sytë duan dritë
Limfa do rrëmujë
shpirti, aventurë në skajet e tokës.

*
Përtej supit tim
qesh një dekolte
(çel një orkide)
Josh një kops-zbërthyer
(tulipan-shpërthyer)
Flirt, që nuk njeh cak
Trendy…s’ësht’ mëkat.

Dhe unë, prapa teje
tjerr (ç’)mendimin tim
dehur tek një shtrat
përpëlit…rënkim.

*
Ndezur bota zjarresh
digjet prapa krahësh
në flakë mëkatesh…

*
Ja! Nga lot fëmijësh
rrebeshe qiellore
rrëgjojnë, pastrojnë
ndotjet njerëzore.

Pendimi ngjyros ditët
me qiej të blujtë
për sytë e mi
të tutë
të gjithkujt. . .

AJO…

S’di pse dita
vuri nën hapat e mia
atë rruginë
ku bari s’kish mundur te mbijë…

Përpara meje ajo…
një shapkë mbante mbi kokë
Me dorën tjetër gërricte kofshën
tërhiqte bizhamen
zvarritur përtokë…

Mes nesh
ajri ngriu
Ngjethmishjet në lëkurë
më mpinë
Ankthe të akullta
më goditën në kocka…

Ndërsa ajo
asnjë cudi vari në qerpikë
Ngecur në ta
dy rezervuarë të mjegullt
humbëtira të hirta
të ujta, të qelqta
të paqta…
S’ja gjej vështrimin kërkund
vetëdijen, askund…

Nën placentën e tejdukëshme
kërcëlliten ganxha të egërta
përtej bote
atje
tek një qoshe muri
mbetur ca flokë stërpikur me gjak…

Ajo
mbulonte
kokën me shapkë…

Më njohu…ndopak?!

PULSI IM…

Është pulsi im ai
anë ‘arrzës’ tënde që lëviz
sa herë kapërdin
një lot, shkaktuar meje
një fjalë, përtypur teje…

Është pulsi im aty
në atë butësi
qeton faqja ime
gërricmat e mjekrës rritur
ditëve ikur
mërzitur
duke pritur…

Ai është pulsi im
që ndjej në përqafim
tek mat me gjak
hovet e frymëjetës
vibrimet e ndjenjës…

Aty, tek pulsi im
yti është, e di!
Puliten qerpikët e mi
ngatërrohen lotët
me erëmim
mungese e ndjese…

Dy buzë që dehin
ndizen a ndezin
me afsh, një dëshirë
lëkurë e mish
një trup i shkrirë…

Është pulsi im ai
dhe ti, e di!

I kam vënë…vulë
në…vjolë…

Jam…! Ç’jam…?

Një gjethe?
Qe bleroj faqesh-pranvere,
akorduar telash-flladi-ere?
Që mbarsem
me të gjitha të verdhat e Van Gogh,
deri tek ajo
e verdha e pisët…
…e vdes,
e shkelur dhunshëm,
murosur
ngricës e baltës,
me të vetmin vegim lumturie
te fluturimit
të… rënies!

Jam..!
Një degë?
Që mbetem lakuriq
prej sqepash e kthetrash
sorrash dimri!
E ndjej një “krra”,
jo prej grabitqari,
por, prej shpirti e trupi
që thyhet,
cahet…!

… Në fund të fundit,
jam…
një fluturim!
C’jam?!
…një rënie!

* * *

FUSTANI PREJ AJRI

Ajo
veshi fustanin prej ajri
mesnatës së vonë.
Derdhej në shtrat, purpurimë
me butësine e një mjellme

Dy buzë
vizatonin dekoltenë
dhe gishtat që zgjidhnin
fjongo prej hëne.

Valëzonte fustani prej ajri
nën tingujt magjikë të frymës
U drodhën yjet tek shuheshin
në castin e natës së fundit…

***

ND’AR’JE

Ja!
Ia ngritëm murin ndjenjës
Mëkatin lamë jashtë
dhe veten…
Duro tani!
Ti,
që ajri i tejngopur
t’a thërmon mushkërinë
Unë,
që boshin e krijuar
nga lotët e zbrazur
m’a mbush plaga e djega e mallit

Ja!
Jemi në majë.
Atje
ku na mori ëndrra
dhe era
që më sjell
më ndjell
për qiell…

Në t’u prefshin krahët që t’i dhashë
me pikën e lotit të mbështjell
rrokullisu në ortek trishtimi
në prehrin e Hënës
do të bjerë…

Unë
po pres dhe pak
sa, rëra në klepsidër
jetën të mat
dhe perëndimin
të më shpuzë kujtimin…

Ç’lëmshe bëka loti?!
Të tutë
i fshehe pas shpine
i ndjej!
Të mitë
ujitin buzën e tharë
s’të gënjej!

Prit!
Po një fjalë?!
Më uro,
të fundmin zë
në shpirt t’a lë!

– Të dashtë tjetërkush,
si unë!
– Dhe ty,
sa unë…!

Rëra në klepsidër mbaroi
ramë në hone
tutje
për në skaje shekujsh
që dashuria e fshehtë
s’njeh!