T’u ndezësh në shpirt fëmijëve gjuhën e nënën, edhe pse mijëra kilometra larg mëmëdheut, është jo thjesht detyrë, është detyrim atdhetar…/
Meditime në 10 vjetorin e Shkollës Shqiptare të Athinës/
Shkruan: Abdurahim Ashiku/
Kam shkruar për TË, kam medituar i përhumbur në vlerën e saj, kam shkruar edhe një libër me emrin SHKOLLA SHQIPTARE E ATHINËS… Nuk kam pushuar së shkruari e së fotografuari aq sa po t’i mbledh të gjithë një libër i dytë dhe një album fotografik nuk i nxë.
Nuk e di pse jam i dhënë pas saj. Nuk e di pse “prindërit e saj”, çifti Lorenc dhe Orieta Koka, kanë hyrë në jetën time si njerëz të përveçëm dhe nuk më ndahen, edhe pse tash na ndan një oqean i tërë në mërgimin e tyre të dytë në Kanada.
E pashë dhe e dëgjova Lorenc Kokën në fluturimin e tij në Skipe mbi Atlantik, nga Torontoja e Kanadasë në Athinën e Greqisë.
Ia ndjeva mallin në zërin e tij.
I pashë lotin në rrjedhën e tij.
Ia kapa brengën në zemrën e tij.
Ia pashë dashurinë në lëvizjet e tij…
Tha se për ditëlindje të shkollës kishte zgjedhur ditëlindjen e djalit të tij, Pavlos, 3 shkurtin 2005.
Pavlon e kam parë, fotografuar e incizuar, në ditën e parë të mësimit të gjuhës shqipe, më 6 dhjetor 2006…
Dy data, dy ditë ku u hodh fara…
Kam parë se si u mbollën trëndafilat, karafilat, lulëkuqet…
Kam përjetuar në vite se si hodhën rrënjë, nxorën lastarë e u rritën…
Kopshtar ka qenë diploma e jetës sime.
Kam mbjellë.
Jam zhytur mes ngjyrave dhe aromave të luleve të mollës, qershisë, kajsisë, bajames, kumbullës, dardhës…
Kam vjelë…
Kam mësuar edhe të rinj…
Kam thurë edhe vargje pambarim në prozën e jetës më se një gjysmë shekullore mes njerëzve e për njerëzit…
Sot, më 8 shkurt 2015, ulur në një qoshe, shoh, me sy e zemër, lule të çelura…
Lule njerëzore të dala nga një kopsht njerëzor…
Po ndjej si kanë çelë zogjtë e si fluturojnë nga foleja, si cicërojnë me veshje ngjyra-ngjyra…
Shkollat për mua janë kopshte, janë fidanishte ku fara kthehet në fidan e fidani, nën “thikën” e mësuesit-kopshtar, shartohet për të nxjerrë filizin që kujdesi njerëzor do ta kthejë në një pemë që çel lule e formon kokrra.
Shkollat janë fole ku zogjtë hedhin vezët, i ngrohin, i çukisin me sqep për t’i nxjerrë në jetë, i ushqejnë dhe u hapin krahët të fluturojnë…
Unë kështu i mendoj dhe i jetoj. Është gjak nga shpirti i zanatit tim, i jetës time…
Jam ulur dhe shoh si këndojnë, si recitojnë, si vallëzojnë zogjtë e shkollës shqiptare të Athinës. Shoh të katër mësueset e rreth njëqind fëmijëve që u përcjellin fjalën e ngrohtë dashurinë e mësueses-nënë. Se mësuesja për mua është edhe nënë.
Shoh Ermira Morinën që kujdeset që vallja e Tropojës, truallit të jetës së saj, të marrë jetë, të ngrohë e ngrejë lart sallën me duartrokitjen, tingullin lakonik që flet më shumë se gjithçka.
Shoh mësueset tjera…Almirën, Mimozën, Entelën…shkrirë me fëmijët…
Shoh dy fëmijë, vëlla e motër, veshur me kostume kombëtare, që e nxjerrin dhe përcjellin këngën epike të maleve duke marrë e ngjit lart duartrokitjet dhe brohoritjet.
Ndjej dikë që thotë…”Zoti i ruajte…”.
Shoh vajza me fustane të kuq e kollanë të zi, kuq e zi, që i marrin me radhë vallet e mëmëdheut, nga Veriu në Jug, si lule bjeshke, me një dëshirë dhe hijeshi që të hyn e të mbetet në shpirt…
Dua t’i mbledh të gjithë fëmijët si në një tufë lulëkuqe…
Dua t’i shoh fëmijët si fluturojnë si zogjtë në pranverë…
Nuk mundem…
As djali im, Indriti, që bëri njëqind fotografi, bashkë dhe në portrete, nuk ma mbledh dot gëzimin që ndjej, ngjyrat që shoh, zërat që më janë ngjitur në të gjitha shkallët e pentagramit të gëzimit njerëzor…
Ishte një mbrëmje e bukur, një përvjetor i plotë, 10 VJET SHKOLLA SHQIPTARE E ATHINËS.
I urova me shprehjen e njohur shqiptare…EDHE NJËQIND!
I urova me besimin që shkollimi shqip i fëmijëve, mësimi të lexojnë e shkruajnë gjuhën e nënës, do të vazhdojë.
Një dritë që prindërit shqiptarë në Greqi duhet ta ndezin në sy e në shpirt…
Një dritë që shteti shqiptarë e vlen ta ngrejë si pishtar…
Faleminderit Lorenc dhe Orieta Koka…
Faleminderit mësuese të Shkollës shqiptare të Athinës…
Faleminderit prindër që e merrni përdore fëmijën për ta ulur në bankat e kësaj shkolle të mësojnë si shkruhet, lexohet dhe këndohet gjuha e bukur shqipe…
T’u ndezësh në shpirt fëmijëve gjuhën e nënën, edhe pse mijëra kilometra larg mëmëdheut, është jo thjesht detyrë, është detyrim atdhetar…
Abdurahim Ashiku
Athinë, 8 shkurt 2015