(Refleksione nga vizita e ministrit Bushati në Greqi)/

Nga Petro Dangëllia/

Viti i katërmbëdhjetë i mijëvjeçarit të III të erës sonë, çfarë do të sjellë ky për shqiptarët?! Ata, të cilët për dymijë vjet i mbijetuan asimilimit te tri perandorive, Romake, Bizantine dhe Osmane; sot me dëshirën e tyre pranojnë t’i aneksohen dhe të “asimilohen” nga një perandorie e re, Bashkimi Europian. Në tri perandoritë e para, paradoksalisht ky asimilim vinte nga ato, të cilat nga ana e tyre ne thelb, në kodin gjenetik, në bërthamën e tyre kishin nje etnogjenezë të përbashkët me shqiptarët; Etruskët pellazgë të Azisë së Vogël, Dardanët e Lindjes dhe te Perëndimit, Pellazgët Dodonas Epirotë dhe Hititët e Lidianët pellazgë të Anatolisë. Në formimin e tyre këto tri perandori lanë mënjanë gjuhën e parë te etnogjeneës së tyre, pellazgjishten; duke preferuar bijat e tyre latinishten, greqishten e vjetër dhe nje çorbë gjuhësh që mori emrin turqishte, ku përfshiheshin pellazgjishtja, sanskritishtja, persishtja etj mikrogjuhë që iu shtuan kësaj çorbe gjuhësh në formën e erëzave. Ndërkohë që parardhësit e shqiptarëve preferuan të ruajnë me fanatizëm gjuhën e të parëve, ku sot e kësaj dite edhe vetë shqiptarët flasin të njëjtën gjuhë, që kanë folur të parët e tyre 10-12 mijë vjetë më parë.

Popujt e perandorisë europiane, ndonëse edhe ata kanë të njëjtën etnogjenezë si popujt e tri perandorive, por me nje largësi më të madhe 1000-2000 vjeçare; ku dhe tiparet e përbashkëta të rrjedhura nga të parët e përbashkët janë më të pakta dhe rrjedhimisht më pak të dukshme, se sa në tri perandoritë e para.

Dëshira e shqiptarëve për të hyrë në këtë perandori, ndoshta do të ngjasojë me atë; që jep një pare për të hyrë në valle dhe kur lodhesh jep treqind pare, dhe nuk del dot nga vallja, se nuk të lënë të tjerët të dalësh.

Por shqiptarët, si një popull që çdo gjë e merr me vrull, e kanë marrë me qejf këtë punë dhe kërkojnë që me çdo kusht, dhe sa më shpejt të fusin kokën nën zgjedhën e kësaj perandorie, pavarësisht nga çmimet që do paguajnë rrugës.

Europianët duke parë këtë qejfllëk të madh të shqiptarëve janë trembur dhe nuk po nxitohen ti qasin. Prandaj u kanë vënë fqinjët e tyre, të cilët në rolin e sekserëve, u kërkojnë bakshishe dhe dhurata, që ata të bëhen dorëzanës për t’i futur në perandorine europiane.

Një nga këta sekserë janë edhe grekët, të cilët për 24 vjet i kanë mjelë, po i mjelin; i kanë rrjepur dhe po i rrjepin kaq shumë shqiptarët; saqë këta fakir fukarenj kur te hyjnë në Europë do të jenë kockë e lëkurë. Por, mund të pyetet çfarë u kanë marrë grekët shqiptarëve? Ua them unë.

Fillimisht, në vitin 1992 u morën Kishën Autoqefale Shqiptare dhe i futën në Kishën Greke. Në vitin 1995 u morën sovranitetin politik në maskën e një Traktati Miqësie, traktat i cili të kujton traktatet që lidhte Ahmet Zogu me Italinë fashiste.

-Në vitin 2004, nëpërmjet një shkolle greke dhe konsullate greke, përgatiten kushtet për aneksimin e Korçës, gjë që se realizuan dot 100 vjet më parë, në vitet 1914-1918.

-Në vitin 2006 nëpërmjet hapjes së një shkolle greke, përgatiten kushtet për aneksimin e Himarës, gjë që se realizuan dot 100 vjet më parë, në vitet 1914-1916 me anë të bandave të Spiro Milos dhe ushtarëve grekë.

-Në vitet 2006-2008 nëpërmjet varrezave greke i hapën varrin Shqipërisë së Jugut, gjë që se realizuan dot 100 vjet më parë, në vitet 1914-1916 me anë të bandave të andartëve dhe ushtrisë greke.

-Në vitin 2009 nëpërmjet një marrëveshje i grabitën detin Jon Shqipërisë.

Doni më për Behlul Gjeraqinat, politikanët shqiptarë që shesin Shqipërinë dhe e kanë nxjerrë atë në ankand, duke e shitur pjesë pjesë, për interesat e tyre personale; se gjoja nuk i zë gjumi që t’i fusin shqiptarët në Europë si një thes me krunde. Pasi shitën tokën dhe nëntokën e Shqipërisë (krom, bakër, hekur, naftë). Ja dhe më freskëta e vitit 2014, ku këta myteberë kanë filluar të shesin lumenjtë. Ngrihu nga varri o Esat Pashë Toptani dhe përqafoji këta batakçinj, si pjellat e tua më dinjitoze!

Po Europa çfarë bën do thoni ju? Ja u them unë, bën sehir dhe zgërdhihet me idiotizmat e shqiptarëve. Sepse kur i zoti e shet (Shqipërinë), çfarë i duhet tellallit (Europës) që të mos e japë (Shqipërinë). Kur shqiptarëve po ua “hanë drekët” grekët, italianët, sërbët, maqedonasit, malazezët, turqit etj etj; Europa u thotë “U bëftë mirë” dhe mirë jau bëni këtyre qorrave.

I lemë perandoritë dhe kthehemi aty ku donim ta nisnim. Do flasim për shqiptarët dhe grekët, për popujt dhe jo për politikanët.

Populli shqiptar dhe populli grek janë dy popuj vëllezër. Edhe me grekët na bëre vëllezër, do te thotë ndonjeri?! Po do t’u them unë. Kur politikanët tanë na bënë vëllezër me turqit (dhe nuk e kanë gabim, pasi edhe me ata ndajmë një origjinë të përbashkët, sic përmendëm më lart, pellazgët e Azisë së Vogël; Dardanët, Hititët, Lidianët, Likianët, Trojanët etj etj. Përjashto këtu hordhitë aziatike, turkmene, selxhuke dhe osmane). Pse mos t’ju bëj edhe unë vëllezër me grekët.

Shqiptarët dhe grekët ndajnë një origjinë të përbashkët, dhe të parët e tyre janë pellazgët e Epirit ( ku pjesën dërmuese të tyre e përbënin Tesprotët e stërlashtë), pellazgët e Atikës (Jonianët), pellazgët e Argosit (Argonautët), të Kretës (Minoianët), të Mikenës, etj etj.  Për këto probleme kanë folur mjaft historianë, duke veçuar këtu të ndjerin Aristidh Kola.

Të parët e grekëve dhe shqiptarëve kanë folur të njëjtën gjuhë, kanë pasur të njëjtat zakone dhe tradita; të cilat, për hir të së vërtetës, kanë ardhur të tilla deri në fillim të shekullit të XX, ku europianizimi i të dy popujve (dhe helenizimi i tejskajshëm i grekëve) i zhduku këto veçori karakteristike te tyre etnografike.

Doni një shëmbull të thjeshtë. Kush e ka parë filmin grek “Ishulli”, një film i jashtëzakonshëm dhe i vlerësuar nga kritika kinematografike botërore; nuk mund të mos ta ketë vënë re se : zakonet, traditat, kultura, martesat, fejesat, dashuritë, sjelljet, morali, jeta e përditshme e atyre banorëve; nuk dallon asnjë presje nga ato të sivllezërve të tyre shqiptarë. I vetmi ndryshim është se ata flasin greqisht. Sikur ata të flisnin shqip, çdo shqiptar që do ta shikonte atë film; nuk do ta kish dalluar kurrë që aty bëhej fjalë për një llauz (popull) tjetër. Cdo koment mendoj se është i tepërt.

Populli grek dhe populli shqiptar janë dy popuj vëllezër të një gjaku (përjashto këtu popullsitë afro-aziatike me ngjyrë që janë derdhur në Greqi në qindra dhe mijëra vjet. Venizellosi më 2013 foli për 1 milion emigrant afro-aziatik me ngjyrë, të ardhur në Greqi vetëm për 10 vjetët e fundit). Ata janë dy popuj miq, por që i kanë armiqësuar në mënyrën më të tejskajshme, dhe kjo jo për faj të shqiptarëve. Patrikana e Stambollit është e para që ka nxitur këtë armiqësi, me ëndrën e saj të çmendur dhe të fandaksur për ringjalljen e perandorisë Bizantine nën suazën e shtetit grek. Të dytët, janë qarqet shovene të borgjezisë greke, të krijuara krahas me zhvillimin kapitalist të Greqisë këto 200 vjetët e fundit. Këtu ka edhe faktorë të tjerë, te cilët nuk po i përmendim.

Midis Greqisë dhe Shqipërisë ekziston nje URE e madhe lidhjeje. Këta janë ARVANITASIT. Aristidh Kola flet për disa milionë të tillë. Irakli Koçollari në veprën e vet “Arvanitasit” flet plot për pesë milion të tillë (gjysma e Greqisë), të cilët janë të shpërndarë në të gjithë territorin, ashtu si të parët e tyre, pellazgët. Arvanitasit nuk janë një mish i huaj për Greqinë, ku sipas disa historianëve, janë thjesht të ardhur dhe që i janë bashkangjitur grekëve në shekujt e mesjetës. Ata janë thelbi, zëmra, shpirti dhe trupi i Greqisë. Ata janë vetë Greqia. Ata janë vetë kombi grek. Atdheu i tyre është Greqia. Pa arvanitasit Greqia nuk do të ekzistonte për asnjë çast. Ekzistenca 180 vjeçare e shtetit grek u detyrohet arvanitasve.

Nuk po futem në luftën e popullit grek për pavarësi, ku arvanitasit janë të parët në të, dhe janë ata që e bënë Greqinë,  ku emrat e tyre i ka skalitur historia. Nuk po përmend, admiralët, presidentët dhe kryeministrat e Greqisë, që ishin arvanitas. Por do përmend dy familje të mëdha arvanitase, që kanë një shekull që pinjollët e tyre kanë qënë politikanët më në zë të Greqisë; Venizellajt e Kretës dhe Papandretë (Baba Ndreu në shqip) e Atikës.

Në këto kushte midis Greqisë dhe Shqipërisë duhet të rilidhet një Traktat Miqësie i Vërtetë (jo si ai i viti 1996, i cili duhet të hidhet poshtë), ku palët të jenë të barabarta dhe në ndihmë reciproke të sinqertë me njeri tjetrin. Grekët duhet të hapin sytë dhe t’i gjejnë miqtë tek vllezërit e një gjaku, dhe jo tek “vëllezrit” e një feje (ortodokse). Lidhja Greko-Shqiptare (duke qënë edhe dy vende të NATO-s) do të jetë një faktor stabiliteti në Ballkan duke e bërë Ballkanin të qëndrueshëm, pro perëndimor, dhe i patronditur përballë agresivitetit pan-sllav.

Grekët do të kenë tek shqiptarët miqtë e vërtetë. Dora e shtrirë e miqësisë e shqiptarëve do të jetë një OGUR  i mirë edhe për vetë Greqinë. Por për ta pasur këtë miqësi vëllazërore, grekët duhet të shkulin me rrënjë gjëmbaçët e helmatisur të mbjellë anë e kënd tokës greke. Të braktisin një herë e përgjithmonë shovinizmin. Të heqin dorë përfundimisht nga i ashtuquajturi Vorio-Epir. T’u kërkojnë falje shqiptarëve për gjëmat që u kanë bërë atyre këto 100 vjetët e fundit. Në të kundërt Greqia do të përfundojë në Greminë.