Nga Blerta Haxhiaj/Mendja përshkruan të njëjtën rrugë me ne dhe në distancë dominohet nga e pamundura e sjellë në dritë, në bazë me sintezën e hapësirës së përfaqësimit dhe nga një korrelate obligative në mënyrë simultane por e ndarë kundër vetëvetës për tu hapur në rrafshin transcedental të subjektit për të konstituar prapa objektit është ajo e cila ne e thërrasim ‘pothuajse transcedentale’ e jetës, punës dhe gjuhës. Puna (Labour; Work) rrjedh nga inxhinierët anglezë – work – në kuptimin praktik; -labour- në kuptimin ekonomik; prandaj përjashtohet mundësia për në kuptimin praktik, fizik; ekonomik   (gr e vj -oikonomia – udhëheqja e punëve të shtëpise). Në rend për të sjellë urgjencen e obligimi dhe pamundësinë në këtë vorbull të ndërprerjes historike është e domosdoshme që analiza të bëhet drejt përmes mendimit e cila mund ta gjej burimin e saj në një të tillë. Është e domosdoshmë që një formulim verbal të mos harxhojë kohë duke u munduar të tejkalojë fatin apo pengesat në mendimin modern në përpjekje për të arritur pikën e cila do të duhej të kthehej prapa. Është e qartë që në ditët tona akoma ndoshta vendimtare e cila na lidh  nuk mund të shmanget e tëra por sëpaku të dominohet nga fragmentet dhe të arrije në epokën moderne dhe të na kapë që të investojë dhe të na shërbejë si një rrafsh vazhdues për diskursin tonë. Mirëpo akoma në gjysmën e eventit ndoshta njëra nga më të rëndësishmet që nga rrënjat është poziviteti nga e cila format tona empirike të dijes janë pezull kanë ngelur në pezull dhe pjesa tjetër e mbetur e ngjarjes patjeter duhet analizuar. Në analizat e Adam Smith (labour) puna zotëron pozicionin e privilegjuar të pushtetit e cila zotëron një masë konstante mes vlerës së gjërave bën të mundshme të këtë barazvlefshmëri në shkëmbimin e objekteve të domosdoshme të cilat standartizohen të cilat ekspozohen për shkëmbim, mirëpo ky konstatim nuk qëndron edhe pse është e vërtetë sepse puna nuk mund të përdoret si një masë konstante si një subjekt me shumë funksione për tu përfaqësuar. Nga ana kronologjike 1775 – 1795 nga e cila konfigurohet dhe indikohet nga veprimtaria e Smith, Jussieu dhe Wilkins – koncepti i punës, organizmit dhe sistemi gramatikor janë prezantuar apo riprezantuar me një status të veçantë në analizat e përfaqësimit dhe në hapësirat e caktuara në të cilat analizat janë rreshtuar. Pa asnjë dyshim në funksionet e tyre kërkohej vetëm të provohej autoriteti për këtë analize e cila lejon qëndrueshmërinë e identiteve dhe diferencave dhe për të siguruar mjetet me një lloj kualiteti për rregullin e natyrës. Por as puna apo sistemi gramatikor ose struktura organike mund të definohen apo të stabilizohen nga një proçes i thjeshtë ku përfaqësimi është dekompozuar, analizuar dhe rikompozuar, duke përfaqësuar vetëveten për vetëveten në një duplikatë të pastër. Hapësira e analizës nuk mund të dështoj për të humbur autonominë e saj, tabela e ndjekur për tu bërë e mundshme për të gjithë rendin, matriksa e të gjitha lidhjeve, forma e harmonisë ku të gjitha qëniet janë të shpërndara në individualitetin e tyrë të vetëm. Identiteti elementar është i rrethshkruar nga ato të cilat priren të shfaqen, përmbledhja shpërbehet duke shfaqur ato, konstantja e bën të mundshme për t’i skanuar ato që nuk janë më shumë se sinteza, struktura apo sisteme të cilat qëndrojnë larg pas të gjitha divizioneve që mund të rregullohen në baze të shkuarës. Rendi i dukshëm me dallimet e saj është një dërrase sipërfaqësore e cila akoma nuk është hedhur në gremine. “Hapësira e dijes përëndimore tani është në majë: taksinomia e cila është e rëndësishme, një zgjerim universal i shtrirë në korrelacion me mundësinë e mathesis e cila konstituon dijen – dhe prioriteti i saj se është i mundshëm, përfundimi i saj në përfeksionin e saj është tani në rregullimin e vetëvetës në dakordim me një vertikalitet të erret e cila definon ligjet e bashkimit (…)“ përshkruan të gjitha diskontinuitetet, paraprin themelimin e ndërmarrjes të përceptimeve dhe shfaq të gjitha në linjën horizontale të taksinomisë përmes aksesorëve të pasojave. Kultura europiane është duke shpikur për vetëvetën një thellësi në të cilën ajo që ka rëndesi nuk është identitet, karakteret dalluese, tabelat e përhershme me të gjitha rrugët e mundshme dhe kthesat mirëpo një fuqi e fshehur zhvillohet mbi bazat e bërthamave të tyre primitive, origjina, kazualiteti dhe historia. Kthesa e cila ndryshon pikënisjen e shekullit dhe i nënshtrohet një modifikimi të pakthyeshëm ishte vetë dija si një mënyrë interiore dhe e pandashme e të qënurit mes njohjes se subjektit dhe objektit të dijes. Cuvier, kërkimet e tij si synim strukturën interiore organike te qenieve të gjalla, dhe në rend për të bërë të mundshme këtë metodë të anatomisë krahasuese e cila përdoret është Jeta si një formë fundamentale e dijes, e cila prodhon objekte të reja, lidhja e funksionit të karakterit dhe metoda të reja siç është kërkimi i analogjive. Grimm dhe Bopp ishin për definimi e ligjeve të gradimit të vogël, sepse “diskursi është një mënyrë e dijes e cila është zëvendësuar nga gjuha, e cila definon objektet”. Relacioni jeta – gjuha është metoda fundamentale e dijes e cila mban në krahë unitetin sekondar dhe korrelacionin e derivuar të shkencave të reja dhe teknikave në objekte paprecedente. Konstituimi i këtyre metodave themelore është varrosur thellë në densitetin arkeologjik. Aktiviteti njerëzor dhe vlera e gjërave në një mënyrë janë të komunikueshme në përfaqësimin e elementeve transparent, vlera nuk mund të definohet sikurse në epokën klasike mbi bazat e një sistemi të barazvlefshem dhe të aftësive për të përfaqësuar njëri-tjetrin. Vlera nuk është më një shenjë, ajo është një produkt, çdo vlerë ka origjinën te puna.