Më kujtohen këshillat e At Naum Ceres, priftit të Peshkop Nolit, por që nuk lidhnin dot harmoni me njari-tjetrin, më thosh me gusto:Pjetro, mos kundërshto Faikun, se kritikat e makar sharjet e Faikut, hahen si llokume, por kritikat dhe lëvdatat e Nolit të mbeten në grykë.”/

Isha larguar nga Korca dhe gjendesha në Durrës duke pritur që të nisesha për në Amerikë.Një ditë, po rrija në një kafene atje, ku ishin dhe njerës të tjerë- e atje pranë, një burrë u ngrit në këmbë, me një fletë kartë në dorë e ia dorëzojë njërit atje në tryezën duke thënë:-“Këndoje Faik bej…dhe sa do të pëlqejë.”

Ay e mori, i hodhi një vështrim, dhe i tha:”Unë s’jam vjershëtar-dhe nuk më pëlqen. Ia dorëzoi fletën dhe u ngrit e iku. Mua m’u bë një nënshtypje dhe pyeta:Kush ishte ai burrë?Më tha njëri se ai ishte Faik Bej Konitza. Kështu që ajo ishte e para herë që dëgjova emrin e Faik bej Konitzës.- dhe nënshtypja ime nuk qe aq e mirë me sjelljen e tij.

Më pas ay Faik bej Konitza erdhi në Amerikë, ku kisha ardhë më parë edhe unë. Këtu ai filloi në Vatër dhe editonte gazetën”Dielli”, që u bë edhe për mua një shkollë e cmuar se me anë të Diellit, fillova duke e mësuar shqipen mirë e më mirë.

Në atë kohë unë jeshë edhe në listën e studentëve shqiptarë që Vatra i ndihmonte finnaciarisht.Kur fillova në Hartford Theological Seminary disa nga pjesëtarët e Komisionit të Vatrës, deshën t’ma pushonin ndihmën sepse ishin me mendje se unë merrja ndihma nga Kisha Protestante.(Te plote mund ta lexoni ne Diellin e printuar te Dhjetorit 2012)