Letra më tronditi. Kisha kohë që nuk kisha informacion rreth shkrimtares Eglantina Mandia, që jeton në Kanada. Më kishte dërguar librat e saj për bibliotekën e Vatrës dhe rrallë ndonjë shkrim. Letra më tronditi; jemi kaq afër dhe nuk e mësuam lajmin e përkeqësimit të shëndetit të saj? Me çfarë merremi në 24 orshin e çmendur të mbushur me lajme të trilluara,me shpifje e biografira të stisura, ku mbizotërojnë mllefi, smira dhe xhelozia për jetën e karrierën e tjetrit dhe harrojmë shëndetin e miqëve. O Zot, pse kaq të mllefosur ne shqiptarët? Po jeta është fare e shkurtër, aq e shkurtër sa harrojmë përkohshmërinë tonë në këtë jetë boshe….

Letra ishte fare e shkurtër: Z.Dalip,përshëndetje,e gëzuar festat që po vijnë!

Për një kohë të gjatë kam qenë e sëmurë,e tani jam më mirë.

Po ju dërgoj tri skica, në qoftë se u pëlqejnë botojini,duke i korigjuar më parë.

Gjithë të mirat, për Ju e familjen,

Miqësisht,Eglantina

I përcolla një mesazh mirësie fisnikes Eglantina dhe i lexova me një frymë tri prozat e shkruara bukur, që për kënaqësi të lexuesëve po i publikoj me urimin: Të shkuara ! Zoti të ruajtë Eglantina!

           ***

MIRËSE TË GJEJ JETË!

NGA EGLANTINA MANDIA      

Pas një kohe bajagi të gjatë munda më në fund të kaloja nga hospice në 6038 Empress Street,Windsor, Ontario.

Ditët që kalova aty ishin të vështira po edhe disi ngushëlluese,për qetësinë, shërbimin,kujdesin dhe dedikimin e personelit shëndetësor ndaj të sëmurit në kohën e fundit të jetës së tij.

HOSPICE është ndërtuar mbi parimin e Nënë Terezës.Një spital i veçantë si të qe një hotel me pesë Yje edhe për familjarët që jetonin së bashku në apartamente me të dashurit e tyre  në ikje,ku çdo ditë ishte e fituar, çdo lindje dhe perëndim dielli e bekuar.

Dhe binin këmbanat pa pushim: Dig…,Dong… Dig… Dong!

Për cilin binin këto këmbana!?

QETËSI E TEJDUKËSHME

Nga vijmë e ku vrapojnë kështu si ROBOTË këta njerëz?

Askush të vërtetën nuk e di. Mjegullnaje e tëra!

AISBERGU  e çau TITANIKUN Mes per mes. Katastrofë e rrallë që u prish gjumin natën plot ëndërra njerëzisë.

   ***

Mbrëmë erdhi një fertyme e çmendur që u shkuli krahët Atavareve,ndërsa këmbanët me kujë binin pa pushim!Stuhi,errësirrë,trungje të lashtë u kthyen përmbys,si në ditën e qametit apo gjyqit të Madh.U duk se u përmbys JETA,pra kjo jeta jonë njerëzore u thërmua si një krisral.

Po jo aspak! “I ra gurit dhe e çau,i ra njerit dhe duroi”

BRAVO  O NJERI që je NJERI!

Pa pritur Atavare Diellorë ndritën kaltërsisht.Dhe erdhi kjo ditë e re, kësmet i  ri

Qoftë nga më të bukurat në Botë

Bota është shumë e madhe sigurisht,veçse është fjala për atë botën,thesar jete,që mban sejcili prej nesh,bota eterike e shpirtit.

E sot ia behu kjo ditë me dielli…Gëzojeni këtë ditë si zgjim pranvere. Qoftë e bardhë e bukur si sytë e SESILES,që flasin pa folur,e mençme shumë kjo amerkane,6 muaj si  të qe 6 vjeç.

E shpirtit i jep pakëz dritë perëndije,siç thotë edhe Poeti ynë, kombëtar,Naim bej Frashëri,se këta poetët kanë cilësinë të kapërcejnë ylberet 7 ngjyrash e të përtrihen, si Zogu Fenikas, sa herë bëhen hi e pluhur.

E këmbanat bien e bien!

Le të bien sa të çahen këmbanat prej tunxhi!

Gjithëçka e ripërtrirë këlthet me zërat njerëzorë.

PYLLI ËSHTË PYLL, ripërtihet vetë, dalin e kurrë s’mbarojnë filizat e rinj .

 FËMIJËT{engjëjt e Botës }këndojnë  e kurrën e kurrës, s’pushojnë:MIRËSETËGJEJ ,O JETË, O DIELL, O DRITË,BUKURI, DASHURI

***

II

LOKJA E LEZES

Çdo ditë e kurdoherë, njeriu  rritet e plaket tu nxanë!

 Lokja e Bjeshkëve të Nemura mund ta quajë atë Fisnike, veshur me xhubletë,afro 90 vjeçare me celular në dorë,dhuratë nga  çika, më e vogla e trembëdhjetë fëmijëve të saj,LEZE,që ajo i thërriste përtej largësive:RREZE,.PRA RREZE DRITE!

Që të jemi më konkretë,Kjo LOKE,jetonte në vise të moçme Shqiptare..pikërisht atje ku rrëfehej histori e Ymer Agë Ulqinit e na kujton atë qytetin e bukur shqiptar,ULQININ, një nga stolitë  e rralla të anëdetit shqiptar,të banuar kjejt nga shqiptarë,e të shkëputur nga trungu ynë , bashkë me Tivarin,me vendimet famëkeqe të Berlinit,më 1878..

Pra kjo LOKE ,hyri krejt rastësisht në shtëpinë time në Windsor, ON. Canada, kur Leze rrezja pat arrdhur për një vizitë familjare e urimi: SHËNDET E GËZIME!

 Fjalë e bukur apo jo?

Thotë Lezja:

Unë Loken e kam nënë ,motër shoqe,..E kam kuptuar me të vërtet çdo të thotë NËNË,kur kam lindur djalin tim,që tani është 16 vjeçar.E kam lindur me operacion.Vështirë e kam pas.Po të mos isha këtu në Kanada,as unë as djali e as fëmijët e tjerë nuk do të ishin.Vend i bekuem thotë Lokja ime atje tek bjeshkët tona me ujë burimi e liqene të kaltër… të kaltër.

 Si sytë e tu ,Leze!

Ehh sytë e mij.

Pse i ke kaq të trishtuar sytë? Pyes vogëlushen time 6 vjeçare,me sy blu,blu.

Përse zemra ime e vogël.

Fëmijët ,ëngjëjt e botës kurrë nuk duhet të lindin me sy kaq të bukur blu me vështrim prej të rrituri,sikur të kenë jetuar shumë jetë,sikur brenda tyre xixëllonjat mos  të jenë lodra të ndritëshme,sikur nga tej largësive mos të bien meteorët,apo kometat!

Unë qesh me fat që më priti Kanadaja me krahë hapur,kur  na përzunë si të padëshruar,emigrantë të fëlliqur,pa din e pa iman ..

 Ne u mblodhëm në kishat tona e iu lutëm Zotit!

Siç bënin në kullat tona ,ku xhubleta e LOKES,ishte streha jonë!

TI JE ME TË VËRTET NJË RREZE E BUKUR DRITE LEZE!

Dhe LOKJA JOTE ËSHTË NJË MONUMENT I GJALLË ME CELULARIN, DHURAT NGA TY NË 85 vjetorin e saj…

FALEMNDERIT

                             ***

III

DITË PRILLI

 Meditime ndërmjet Kontinenteve me Oqeanet në mes,pra ndarja e Atlantidës.

Ditët më të bukura të vitit në atë trevë me aromë lulesh e bari të gjelbërt.Filizat të njomë  bulojnë në palcën e sytheve, që gëlojne brenda trungjeve  të ullinjve përballë detit të lashtë sa vetë lashtësia.

Është e pabesueshme fryrja e kërcitja e bulëzave plot tingëllima zërash e fjalësh belbëzake,të herëshme edhe ato sa rrënjët e jetës mbi të cilën zotëron një zeth i njomë, i ëmbël  si rrjedhja e qumështit të mëmës, që thërret:

”O SHQIPËRIA IME!TI KE PAS  KENUN NJË ZONJË E RANDË.

BURRAT E DHEUT TË THOJSHIN NANË!”

NANË,NANË,NANË!Ç’PO NDODH KËSHTU ME TY,  O E BUKURA IME?!

Ngjarjet janë të ngjashme po aq sa edhe të pangjashme jo vetëm në Shqipërinë tonë të vogël ,po edhe në të gjithë botën e madhe dendësohen retë e zeza.

Bota e madhe andej e këtej kontinenteve shkundej nëpërmjet ëndërrave e shpresave, thatësirës, tërmeteve, krizave ekonomike ,luftërave, që s’kanë të mbaruar,traktateve, që kurrë  s’ përfundojnë, ku peshkaqenët kërkojnë gjah tek të vegjëlit,të dobëtit,të uriturit,të pambrojturit,ku qetësia në bunace nuk është, veç një pauzë e shkurtër midis Shilles e Harribdes me zërat e Sirenave mashtruese! 

Një makth ku të gjithë enden në  mjegullën e dendur njerëzia e nuk e dallojnë as e gjejnë më njeri jatrin.

Thonë se të gjitha sherret në këtë dynja i ndjellin bukuroshet,aq të lakmuara, po edhe të mallkuara njëkohësisht,aq sa edhe luftërat shkaktohen nga një dashuri apo tradhëti që nga koha e Elenës së Spartës, shkaktare e luftës së Trojës me Greqinë, nga pabesia e saj!

Histori tepër të pabesuara kalorsiake,kokëteri burrëro, që i a qërruan sytë të ziut NARCIST ,në çastin, edh që duhej t ‘i kish më të hapur se kurrë,megjithëse në ato treva në breg të detit mbi shkëmb,  këndohej edhe një këngë:’Kapiten i ri, si bora ne mal,unë ty s’ndërroj kurrë, as me një gjeneral”!

Po kush ta dëgjonte?

Të shurdhërit apo të verbërit e ditët e bukura të Prillit,në Mëmëdheun e dashur,plot mjegullime e mekje qesharake krejt  të kota tragjikomike?

ZOT I MADH DHE I VËRTETË KIJ MËSHIRË PËR NE!…..