emine hoti – Dielli

Poezi nga Emine S.HOTI

June 17, 2022 by s p

C:\Users\viron\Desktop\auto_auto_-opl15469320011645086228.jpg

Apel!

S`ka përse njerëzit të bëhen ujqër,

Ujqërit kanë hapësirat e tyre n`pyje.

S`ka pse njerëzit të hedhin bomba,

Mbi popujt, fushat me grurë e lule!

S`ka pse nënat të derdhin lotë,

Baballarët dhe djemtë të vriten në luftë,

S`ka pse fëmijëve t`u shuhet buzëqeshja,

S`ka pse qytetet të bëhen hi e shkrumb!

E kam të pamundur të jap një përgjigje,

S`mundem as një fjalë tjetër të shkruaj,

Më mbetet veç lart qiellin e pafund të shikoj,

-Sa do të vazhdojë kështu?-pyes veten dhe vuaj!

Dogja shpresat dhe ëndrrat

Në fëmijëri kur shkruaja ç`më thoshte zemra,

Më thoshin:“Mos shkruaj, fati i keq të ndjekë,

Zëra të vrazhdë më bërtitnin: Digje fletoren!

Hidhe në zjarr, bëje copë-copë, fletë – fletë!

I dëgjova ata zëra të errët dhe jonjerëzorë,

I hodha në zjarr vjershat me shpresa e ëndrra,

Kur një ditë kuptova se ç`i kisha bërë vetes,

M`u plagosën keq dhe shpirti, dhe zemra.

Ruajmë natyrën,ruajmë jetën

Natyra duhet ruajtur çdo ditë,

Të kujdesemi për të me mirësi,

Të mos lejojmë dëmtimin e saj,

Ndryshe ajo shfaq egërsi.

Në këtë natyrë ne gjejmë strehim,

Për të gjithë ne ka vend ky dhe`,

Duke ruajtur më shumë natyrën,

Ruajmë jetën tonë, edhe ne.

Poezi nga Emine S.HOTI

May 13, 2022 by s p

Me dritën dua të jetoj

Sytë e diellit rreze artë

Duke u rritur,

Vrapoja e lumtur,

Këndoja e lumtur,

Notoja e lumtur.

Shkoja në lumin Drenica,

Në Sitnicë të Vushtrrisë,

Në ujë pasqyrohej dielli,

Pamja ime e fëmijërisë.

Fytyra dhe buzëqeshja ime,

Si hëna,si yjet,dritë e bardhë,

Fëmijët, engjëj të kësaj toke,

Janë sytë e diellit rreze artë.

Me dritë dua të jetoj

Zemra e mendja bëhen bashkë,

Jo, nuk do të derdhë më lot,

Lus perëndinë dhe zemrën time,

Dua të jem e kthjellët, e fortë.

Me besim eci në jetë,

Me besim kaloj dallgë,

Me të përballoj furtuna,

Me të ngrihem lart.

Nuk i përulem errësirës,

Të keqes, jo se jo,

Dua dritën e diellit,

Që ndriçon jetën kudo.

Dua rrezet e hënës dhe yjeve,

Dua gjithçka të ndritshme,

Errësirën e shkelmoj,

Erësirën e sfidoj,

Me ato ndeshem,

Me dritë dua të jetoj.

Mos e nxini dritën!

Kush prangos zemrën e njeriut,

Dhe me dhunë justifikon ligësinë,

Ai njollos rrezet e pastra të diellit,

Dritën e bardhë me blozë e nxinë.

Natyra e atdheut tim

Për natyrën e atdheut tim,

Për atë më këndon zemra,

Ajo më jep jetë dhe gëzim,

Atje më mbetet mendja.

Natyrë e bukur në Norvegji,

Natyrë e bukur në Evropë,

Por si natyra e atdheut tim,

S`e gjej dot tjetër në botë!

Yjet xixëllojnë si florinj

Ulur pranë dritares në mbrëmje,

Shikonim qiellin, ishte natë,

Yjet dhe hëna atje lart ndriçonin,

Natën e bënin si ditë të artë.

Gjyshja vinte pranë e na thoshte:

S`ishte ditë por ishte ende natë,

Duhet të flini, o vogëlushët e mi,

Mëngjesi do të vijë prapë.

Ëndrra të bukura do të shikoni,

Hëna me rreze do t`ju ledhatoj,

Yjet do të xixëllojnë si florinj,

Një rreze dielli do t`ju zgjojë.

Si shqiponjat

Ne gjyshërit tuaj ju duam shumë, o fëmijë,

Ju duam më shumë se veten dhe jetën tonë,

Për të ardhmen tuaj përherë sakrifikohemi,

Që jetën ta keni sa më të sigurt, gjithmonë.

Ju duam të mençur e t`guximshëm në jetë,

Bëni më të mirën për lirinë dhe për atdhenë,

Mos harroni kurrë, o bijë, zakonin e shqipeve:

Ato fluturojnë në qiell, në tokë e bëjnë folenë.

Të parin kemi atdheun – Poezi nga Emine S.HOTI

April 11, 2022 by s p

C:\Users\viron\Desktop\ZH.Shtesa Eminja.SNew folder\Bujari 1 unnamed (5).png

Të parin kemi atdheun

Më i shtrenjti për ne është atdheu,

Përvoja shekullore na e ka mësuar,

Historinë e kemi gjithnjë të shenjtë,

Me gjak dëshmorësh e kemi shkruar.

S`mposhtemi kurrë ne bijtë e shqipeve,

Se jemi të lidhur fort si toka me Anteun,

Në shekuj presim e përcjellim amanetin:

Të parin kemi atdheun!

Kalatë tona

Kur shkonim për vizitë në qytet,

Kureshtarë bënim pyetje pa fund,

Gjithçka na bënte përshtypje,

Makina,karroca, njerëz t`shumtë.

Godina dhe ndërtesa të larta,

Gjithandej zhurmë e gjallëri,

Shitës të ndryshëm në dyqane,

Na ftonin të blinim plot mirësi.

Gjyshi na e bënte shumë qejfin,

Na shëtiti skaj më skaj me karrocë,

Kuajt hingëllinin, karrocieri thërriste:

“Hej, kam myshterinj të rrallë sot!”

Ajo ishte kështjellë shumë e vjetër,

Për ta mbrojtur trimat kishin luftuar,

Ishin ndeshur me armiq të panumërt,

Kishin rënë dëshmorë, yje të pashuar.

I bënim gjyshit pyetje pa mbarim,

Për çdo kënd t`kalasë që vizitonim,

Të nesërmen do të vinte koha jonë,

Kalatë tona edhe ne do t`i mbronim.

Qielli i ndritshëm i lirisë

Unë, hipja në lis,

Kapesha fort pas trungut të tij,

Mendoja se lisi është aq i gjatë,

Sa do ta prekja qiellin n`pafundësi.

Admiroja zogjtë që fluturonin,

Ku shkonin vallë me aq shpejtësi?

Imagjinoja dhe veten zog me krahë,

Doja të shihja të tërën, ty Shqipëri.

Qielli i zbukuruar me rreze diellore,

Ishte i artë, ishte qielli i fëmijërisë,

Ishte qiell i shqiponjave krenare,

Ishte qielli i ndritshëm, simbol i lirisë…

Meditim

Mendimet venë e vijnë në kokën time,

Enden si zogjtë në net me erë dhe stuhi,

Zgjohem, ngrihem me ngut, dielli po lind,

Me rreze ai shkruan emrin, Dardani.

I hedh në letër mendimet e dala nga zemra,

Ato janë si ajri, si dita, si zogjtë në shtegtim,

Motivojnë vazhdimisht të gjithë qenien time,

Brenda vetes ndiej çdo çast atdheun tim.

Kujtime

Kam kujtime për jetën dhe familjen,

Mijëra kujtime për shkollën,shoqërinë,

I sjellë përherë ato në mendjen time,

Janë jeta ime mes stuhisë.

Ato janë nektar dhe aromë e rrallë,

Mendjes i ndezin dritën e dashurisë,

Atje janë prindërit e mi të shtrenjtë,

Janë mësuesit,shoqëria e fëmijërisë.

Sa ngrihesha,dëgjoja zilen e shkollës,

Ajo thërriste t`shkoja vrap,me nxitim,

Atje mora dije,kulturë edhe arsim,

Mësova sesi t`i shërbej atdheut tim.

“Poetesha e Stokholmit”

Vargje kushtuar mikeshës sonë

Teuta Haziri, që s`e kemi më mes nesh

Teuta e bukur, e mirë, e sinqertë,

Shkëlqente si një xhevahir i rrallë,

Motra dhe vëllezër, vijmë sot këtu,

Bisedojmë për Teutën me mall.

Kurdoherë e qeshur dhe miqësore,

Me emër mbretëreshe, e nderuar,

Zemërbardhë, trimëreshë dardane,

Motër dhe mikeshë e paharruar.

Ne gratë e kishim përherë shembull,

Mes nesh ishte një shqiptare – zonjë,

I shkonte plisi dhe veshja kombëtare,

Ndaj e krahasonim me një shqiponjë.

Recitojmë shpesh herë vjershat e saj,

“Poetesha e Stokholmit” për të themi,

E përfytyrojmë përherë si një flutur,

Motrën tonë në zemër e kemi.