Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Pasojat e rrezikshme të opsionit serb për ndarjen e Kosovës

by

Shkruan: Enver Bytyçi/
Mintstri i Punëve të Jashtme të Serbisë, Ivica Daçiç, duke iu përgjigjur pyetjeve të gazëtarëve lidhur me një platform të presidentit Nikoliç rreth Kosovës, ku parashtrohet kërkesa për ndërprerje të bisedimeve të Brukselit, ka theksuar se ai (Daçiç) ua ka paraqitur përfaësuesve të bashkësisë ndërkombëtare qëndrimin e tij personal për ndarjen e Kosovës.
Daçiç është shprehur disa herë në forma të ndryshme për këtë opcion. Në një rast ai kishte thënë se nuk i interesonte në sa shtete jetojnë shqiptarët, por i interesonin serbët, duke aluduar se ishte i gatshëm ta mbështeste opcionin e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë dhe gjatë këtij procesi t’i shkëpuste Kosovës territoret e veriut të saj.
Nuk dihet nëse ky është gjithashtu projeksioni i presidentit serb,Tomisllav Nikoliç, i cili në dokumentin e tij që ia ka paraqit këto ditë kryeministrit Vuçiç,, i kërkon këtij të fundit ndalimin e bisedimeve të Brukselit për normalizimin e marrëdhënieve me Kosovën. Nëse Serbia mdërpret këto bisedime, atëherë ajo duhet të ofrojë një paketë tjetër zgjidhjeje. Dhe afër mendsh, kjo paketë do të përfshinte ndarjen e Kosovës, qoftë dhe me kompromisin e bashkimit të pjesës së mbetur me Shqipërinë.
Një zgjidhje e tillë do të ishte në shërbim të Serbisë dhe sidomos të forcave proruse në Serbi, e vendet e tjera të Ballkanit, përfshirë edhe Shqipërinë. Dobia konsiston në faktin se ndarja e Kosovës krijon precedentin e ndryshimit të kufijve në Maqedoni, në Bosnjë Hercegovinë e në ndonjë rast tjetër (Sanxhaku dhe Vojvodina potencialisht). Kjo do të thotë dezintegrim i rajonit dhe krijimi i shteteve të pastra etnike. Dikush do të pyeste se çfarë të keqe ka krijimi i shteteve të pastra etnike?
Kryesore është se krijimi i të tilla shteteve në Ballkan krijon shanse shumë herë më të mëdha për praninë e ndikimit dhe sundimit influent rus në gadishullin tonë. Do të krijohej një ndarje psikologjike gjithashtu midis popujve të Ballkanit. Por praktikisht shqiptarët humbasin territore. Veriu i Kosovës është i pasur në minerale dhe për këtë arsye Serbia insiston në ndarjen e saj, me qëllim që të grabisë pikërisht këto pasuri të mëdha të saj. Territori shqiptar i veriut të Kosovës është thesari, me të cilin kanë jetuar në mirëqenie disa breza banorësh të saj dhe mund të jetojnë edhe shumë breza të tjerë. Grabitja e këtij territori është gjithashtu ndëshkimi më i madh që u bëhet shqiptarëve.
Nga ana tjetër kjo zgjidhje nxit shqiptarët e Maqedonisë, edhe kështu të frustuar, që të kërkojnë shkëputjen nga sovraniteti i Shkupit. Por shtrohet çeshtja vetë Shkupi ku do të vendosej? Çfarë do të bëhej me qytete të tjera historikisht shqiptare, por të banuara në shumicë me popullsi maqedonase e të rrethuara nga fshatra të banuar me shqiptarë? A do të kishim në këtë rast një konflikt të pashmangshëm të armatosur, përsëri për territore. Dhe e njëjta gjë do të ndodhte me Republikën Srpska në Bosnjë-Hercegovinë. Do vihej në diskutim ekzistenca e këtij shteti. Rajoni, do të kthehej kështu afërsisht në kufijtë e vitit 1919 të kohës së krijimit të Mbretërisë Serbo-Kroate-Sllovene, shto këtu Malin e Zi si shtet. Por dy krijesat e pas Luftës së Dytë Botërore, Maqedonia dhe Bosnjë-Hercegovina, nuk do të ekzistonin si subjekte shtetërore ndërkombëtare.
Prandaj dhe duhet thënë se objeksionet e Daçiç për Kosovën e ndarjen e saj janë të rrezikshme, në radhë të parë për interesin nacional të shqiptarëve, më tej për procesin e integrimit të rajonit në NATO e në Bashkimin Europian dhe më në fund edhe për interesat gjeopolitike të Perendimit në rajon, pasiqë Rusia do të ishte e gatshme ta shtonte praninë e saj politike, ekonomike e madje ushtarake.
Politika dhe diplomacia shqiptare duhet të jetë e përgatitur dhe duhet të punojë për të evituar projekte të tilla ogurzeza, të cilat do të sjellin dezintegrimin e shkatërrimin, në vend të integrimit. Nuk mund të guxojë asnjë politikan shqiptar në Tiranë, Prishtinë, Shkup e diku tjetër që të pajtohet qoftë dhe në prapaskenë me skenarë të tillë. Mosveprimi gjithashtu do të ishte goditje e rëndë për interesat tona dhe perspektivën e shqiptarëve.
Ndërkohë NATO do të vinte në diskutim jo vetëm kredibilitetin e saj në rast dezintegrimi në rajonin e Ballkanit Perendimor. Një vatër e re zjarri në këtë rajon, kur rreth nesh janë hapur disa të tilla, si rezultat i invazionit rus në Ukrainë, do të vinte përballë njëra-tjetrës disa vende anëtare të NATO-s.
Ndërhyrja më emergjente ka të bëjë me integrimin e Maqedonisë në NATO e BE. Krahas kësaj, zgjidhja definitive është pranimi I Kosovës në OKB dhe njohja juridike e shtetësisë dhe sovranitetit të saj shtetëror. Dhe në fund zhbllokimi i ngërçit politik e kushtetues në Federatën e Bosnjë-Hercegovinës. Këto zgjidhje janë më të mirat, me më pak dhimbje, garantojnë paqen, stabilitetin dhe sigurinë në rajon dhe i japin shans perspektivës së integrimit euro-atlantik.

E drejta e pakufizuar e mafies dhe liria e dhunuar e qytetarit

by

Nga Enver Bytyçi/
Shqipërinë dhe rajonin i sundon pushteti i mafies. Kjo është një e dhënë, të cilën na e ka komunikuar me kohë sekretari i Shtetit Amerikan, Xhon Kerry, që do të thotë se nuk është një fenonem i panjohur. Por ajo që shohim në praktikë duhet të na bëjë të mendojmë thellë e të nxjerrim mësime.
Kur një vend e sundon mafia (Me vullnetin “e lirë: të qytetarëve), atëherë ajo krijon strukturat e veta legale, me të cilat shkruan ligje e regulla, të cilat nuk mbrojnë qytetarin, por mbrojnë mafien. Në këto struktura shkrihen të gjitha mjetet e kontrollit. Të kontrollit të politikës që nuk është inkuadruar në grupet mafioze. Të kontrollit të biznesit që nuk bashkëpunon me mafien. Të kontrollit të statistikave që nuk përputhen me shplarjen e trurit të qytetarëve. Të kontrollit të mediave dhe uzurpimit të saj, madje deri te emërimet e stafit të drejtimit dhe menaxhimit mediatik. Me kontrollin e rrjeteve sociale dhe ngritjen e ushtrisë së anonimëve për komente, gazeta online, me qëllim lënien në minorancë të papërfillshmetë medies investigative e kritike. Të kontrollit të mendimit dhe të supervizionit. Pra, mafia në pushtet është gjithçka, bën edhe biznesmenin, edhe aksionerin, edhe arkën e shtetit, edhe arkën e biznesit, edhe policin, edhe prokurorin, edhe gjykatësin, edhe politikanin, edhe kriminelin e vrasësin, edhe opinionbërësin, edhe komentatorin, edhe të diturin, edhe budallain, bën atë që nuk mund ta bëjnë në këso forme as diktatorët më të zëshëm të njerëzimit.
Nëse monitorojmë vetëm një ditë atë që ndodh në këtë vend, ose në Maqedoni, Kosovë e vende të tjera të rajonit tonë, përfshirë Greqinë e Turqinë, atëherë nuk e ka askush të vështirë të kuptojë dhe qëmtojë se mafia e sundon jetën tonë të përditshme. Ajo kujdeset sa cm3 ajër duhet të thithim, sa gram bukë duhet të konsumojmë, sa mililitra ujë duhet të pijmë, sa km rrugë duhet të bëjmë më këmbë e sa me automjet, sa me transport urban e sa me transport ptivat, sa me tren e sa me autobuzë. Me çfarë duhet të udhëtojë qytetari, me autobus apo me furgonë, më këmbë apo në biçikletë. Mafia vendos për çmimet e mallrave, të cilat i blejmë në treg. Psh sa do të paguajmë për bukën, për energjinë elektrike, për karburantin, sa do jetë akciza e sa taksat e tjera. Dhe mafia kurrë nuk na llogarit ne që paguajmë, jemi apo nuk jemi në gjendje ta mbyllim muajin, mafia të fut në burg nëse nuk paguan një faturë të vetme, të shkarkon nga puna, ta nxin jetën, të bën të flasësh në rrugë me veten tënde, të bën të ulësh kokën para fëmijëve të tu. Madje nganjëherë edhe me çmimin e marrjes përsipër të fajit, me arsyetimin absurd “pse unë jam kaq i paaftë. Se mafia e ka këtë zotësi, i ka këto mekanizma, të të rrahë, të të dhunojë e të të mos lejë të qash.
Nëse biznesi i mafies ka ndër mend të zbatojë ndonjë projekt autobuzësh, atëherë mafia i ndalon qytetarët të udhëtojnë me furgonë dhe e kundërta. Nëse duhet ndërruar monopli i kontrollit të kazinove, atëherë shpik një aksion të tipit “Çmenduria” dhe bën kalimin nga një mafioz te mafiozi tjetër, ndoshta të tipit Zdakashvili. Nëse një i ndershëm bashkëpunon rastësisht me njerëz si Zdakashvili, atëherë mediat do ta denigrojnë me ditë, me javë e me vite, ndoshta do ta shtyjnë drejt vetëvrasjes. Nëse do të bashkëpunojë një ministër mafioz, apo gruaja e tij, atëherë mafia në pushtet i shtrëngon dhëmbet kujtdo që mund të fjalsë, ose blen heshtjen me parimin se kjo harrohet shpejt. Nëse një i ndershëm ndërton një vilë, mafia në pushtet do ta denoncojë papra, para buke e mbas buke, në mëngjes, në drekë e në drakë. Fotografia e kësaj vile do ta shetit botën. Nëse mafia në pushtet ndërton vila me paratë e krimit, korrupsionit dhe gjakut, atëherë ajo ia mbyll gojën çdo televizioni e radioje, çdo gazete e reviste, gjithkujt që ka mision shoqërinë e lirë prej mafias e diktaturës. Nëse mafien e shqetëson ngjyra e pallatit përballë, urdhëron menjëhere ndryshimin e fasadës. Nëse përballë shtëpisë së tij ia prishin imazhin e pamjes disa hije njerëzish që punojnë, ose sillen në hallet e tyre, atëherë ai urdhëron policinë që këta njerëz të “vizitojnë: dhomat e paraburgimit.
Mafia në pushtet punon me pseudonime, njësoj si edhe spiunët. Me pseudonime i kalojnë mafiozët pushtetarë aksionet nga një kompani te tjetra. Po me pseudonime udhëtojnë drejt metropoleve europiane e më gjerë, ku kanë ndërtuar rrjeti n e trafikut. Kur mbërrijnë në këto metropole nuk e fshehin fytyrën, sepse nuk kanë as mundësi ta bëjnë këtë, se ata janë njerëz që i njeh gjithkush, kryeministra, kryetarë parlamenti, ministra, deputetë, zëdhënës, drejtorë kabinetesh, këshilltarë. Pa patur frikë bëjnë pazaret në restorantet e mafiozëve trafikantë, ku ata ushqehen apo hotelet ku qëndrojnë dhe po aty ndajnë fitimet. Pastaj mafia në pushtet kujdeset që mafiozët e vegjël të stacionohen kudo në rrjetin e veprimtarisë mafioze, në banka, përmes të cilave pastrohen paratë, në zyrat e tenderimit, ku favorizohen gjithashtu mafiozët, në sportelet e shërbimit, nga ku duhet të kalojnë paratë e bizneset e pista.
Në rajonin tonë “kopsht “ mafiozësh, bizneset e mafias në pushtet këmbehen midis shtetarëve mafiozë. Edhe “paqja” e përkohshme që duket se përjeton rajoni, ka në themel bashkëpunimin e mafies së pushtetit në shpërndarjen dhe këmbimin e biznesit. Një bos i mafies politike të Tiranës ka partner bosin e mafies politike të Prishtinës, Shkupit a Beogradit. Dhe anasjelltas kjo formulë vlen për të gjithë bosët rajonalë të mafies politike e shtetbërëse. Për këtë arsye mafia politike shtetërore e rajonit i koordinon punët e veta, madje aq mirë sa qytetarëve t’u duket se këta janë si Feniksi që kanë zbritur nga qielli. Por sa duket se merren vesh për të bërë paqen, kurdisin incidente, kriza dhe ngjarje, si ajo e Kumanovës. Në atë ngjarje kanë gisht të katër kupolat e mafies ballkanike e përtej saj, ajo e Beogradit, e Shkupit, e Prishtinës dhe e Tiranës.
Se mafia politike, sidomos kur vjen në pushtet, nga njëra anë punon që të ruajë standardin e varfërisë te qytetarët, nga ana tjetër sajon ngjarje, incidente dhe konflikte të vogla, me të cilat tërheq vëmendjen nga problemet e varfërisë, kjo mund të provohet çdo ditë. Se mafia në pushtet e rajonit tonë punon me skenarë për ruajtjen e pozitave të saj, këtë mund ta vemë re lehtë nga spekullimet me reklamat dhe çoroditjet që krijon me idenë nacionaliste. Ndërkohë mafies në pushtet i duhet varfëria, sepse ndryshe nuk ka sesi tua blejë votën varfanjakëve. Varfëria i duhet mafies në pushtet ose në politikë, sepse ndryshe nuk mundet të tërheqë bashkëpunëtorë në trafiqe. Me anën e varfërisë ajo sundon më lehtë, manipulon më lehtë, mashtron më lehtë. Nuk asnjë vështirësi ta mashtrosh të uriturin.
Mafia është mashtrim, është manipulim, është vetë djalli. E djalli gjithmonë ka aftësinë ta mundë engjëllin, ta fundosë atë e ta zhdukë nga faqja e dheut. Madje mafia në pushtet ka aftësinë që engjëllin ta shesë te njerëzit për djall dhe anasjelltas, djallin për engjëll. Mafia të blen, mafia të shet, ajo të jep lëmoshë, por edhe të vret. Si lëmosha, si frika nga vrasja e likuidimi e bëjnë shoqërinë civile, median, të heshtin, si mali “që s’bëzanë”. Mafia bën presion edhe kur i bën karshillëk fukarait me dasma në kështjella me paratë e shtetit, të taksapaguesve. Mafia nuk jep llogari, mafia sundon plebejtë e vet.
Mafia në pushtet nuk ka parime, nuk i përmbahet ligjit të traditës e as ligjit të respektit për njerëzit, nuk pyet për ligjet e shtetit, edhe pse vetë i harton dhe miraton, nuk njeh familjen, nuk njeh e nuk nderon as fëmijën, madje as fëmijët, pjellën e vet. Mafia vret ditën për diell, sidomos kur vrasësi mafioz mbrohet nga uniformat e shtetit mafioz. Vret kryesisht ata që nuk i qëndrojnë paktit të ndarjes së pasurive e të parave, por vret dhe ata që ndodhen në vendin dhe kohën e gabuar. Vret me papunësi e varfëri, më shumë se me plumba e tritol. Dhe nuk trembet nga askush. Madje as nga ndërkombëtarët, sepse është e lidhur me segmente mafioze të institucioneve ndërkombëtare. Si e tillë ajo financon gjithçka e gjithkënd që i shërben asaj. Financon psh njerëz të tipit Stefan Fyle, a ku e di unë se kë tjetër. Financon komisione e komisionerë të shumtë, financon artikuj në gazetat dhe revistat prestigjioze, të cilat në të shumtën e rasteve nuk e kanë idenë se me kë kanë të bëjnë. Mafia financon komisionerë e kryekomisionerë zgjedhjesh, financon kundërshtarët politikë, madje udhëheq trafikun e politikanëve deputetë, kryetarë bashkish, pastaj blen miell, e ua jep varfanjakëve për një votë. Për vota shpërndan xhinse, orë, aifonë e aipadë, laptopë e bluza. Gjithçka që i tërheq sidomos të rinjtë.
Në fakt rreziku më i madh është rekrutimi I të rinjve dhe të rejave, me të cilët mafia në pushtet, manipulon aq lehtë. Mjafton sponsorizimi i një mbrëmjeje në një pab ose disko dhe me kaq fiton simpatinë e tyre. Mjafton një uikend të këndshëm në një pikë turistike dhe rekrutimi del i sukseshëm. Një premtim për punë në këmbim të 100 votave dhe me kaq ushtria e mashtruarve naivë shtohet në progresion gjeometrik. Mafia shqiptare në veçanti di t’i bëjë këto më mirë sesa mafia në Kosovë e në Maqedoni, sepse asnjë prej vendeve të rajonit nuk e ka eksperiencën e saj të trashëguar nga përvoja e sigurimit të shtetit. Mafia blen sondazhe, edhe kur bëhen përmes “kompanive ndërkombëtare”. Dhe i blen sondazhet për të bërë trysni ndaj votuesve, në dhunim të votës së lirë. Liria dhe mafia janë të papajtueshme. Liria e mafies në pushtet nuk ndalon te liria e individit. Mafia, kur drejton shtetin është e lirë vetëm të seleksionojë qytetarët që qeveris, në të vetët e në të huaj. Ata të rrethit mafioz mund të ndërtojnë hotele në breg të detit, madje brenda në det, të huajt nëse ndërtojnë një kasolle ose hangar përfundojnë në burgje. Me arrogancën e vet ndaj shumicës, mafia kërkon të mbulojë aktivitetin kriminal të vetin e të fshehë imoarlitetin e saj.
Sigurimi i shtetit është burimi i të gjithë veprimtarisë mafioze në këto 25 vite në Shqipëri, por me një ndikim e ndërlidhje të hershme edhe me mafien politike të Kosovës e Maqedonisë. Eshtë e tmerrshme që rrënjët ë së keqes thellohen vazhdimisht në këtë vend. Dhe do të thellohen sa kohë që imoraliteti na shitet për moral, hajdutëria na shitet për zotësi, korrupsioni na serviret si e mirë e shoqërisë, ndërtimet me para të pista na shiten si përparim, sa kohë që pragmatizmi sundon mbi idealizmin dhe etja për pushtet e pasuri bëhet motiv iI vetëm i qeverisjes.
Jemi ne, qytetarët e këtij vendi, të cilët duhet ta ndryshojmë këtë situatë! NATO, BE, SHBA na ndihëmojnë, por nuk janë ato që mund të na çlirojnë nga sundimi i mafies! Nëse Maqedoninë po e ndihëmojnë europianët dhe amerikanët të çlirohet nga mafia në pushtet, Shqipëria, Kosova dhe vendet e tjera zor se do të marrin gjithë atë investim ndërkombëtar për këtë. Vota është instrumenti kryesor, me të cilën ne mund të çlirohemi nga modeli autoritar i qeverisjes, sepse modeli I qeverisjes mafioze është arbirtrariteti dhe arroganca, pasi vetëm ky lloj modeli e merr atë në mbrotjje dhe I jep jetë pushtetit të mafies.

Skenarët e Gruevskit për shkatërrimin e Maqedonisë

by

Shkruan: Enver Bytyçi/
Nga ora 04 të mëngjesit e gjatë gjithë ditës së sotme forcat policore e forca tjera special kanë rrethuar lagjen e Trimave në Kumanovë, të banuar nga shqiptarët, duke krijuar një skenë horror të lakmueshme dhe për regjizorët e Hollivudit. Eshtë thënë se këto forca të krimit shtetëror maqedonas të Nikolla Gruevskit po luftojnë kundër disa uniformave të armatosura, “të ardhura nga një vend fqinjë” e që në fjalorin qeveritar ato konsiderohen si terroristë.
Se kjo ngjarje ishte e paralajmëruar, kjo tashmë dihet, sepse nuk është as e para dhe as e fundmja. Para disa javësh Gruevski tha se 40 “terroristë shqiptarë” linçuan një postë policie në rrethinat e Shkupit. I kishte numruar kryeministi me dylbi dhe nuk i dolën as 39, as 41, por plot 40 “terroristë” shqiptarë, të cilët nuk e dashkan Maqedoninë dhe stabilitetin e saj. Në fakt skenaristët, regjizorët dhe aktorët e ketyre sulmeve barbare mbi shqiptarët nuk kanë mundur ta ndërtojnë alibinë të besueshme. Nga ata 40 “terroristë” nuk iu mësua meri e mbiemri askujt. A mos kemi të bbëjmë me një provokacion shtetëror për destabilizimin e vendit dhe homogjenizimin e maqedonasve rreth një diktatori “modern”, Nikolla Gruevski?!
Policia dhe forcat special maqedonase sot vranë 5 shqiptarë të pambrojtur, civilë, midis tyre edhe një fëmijë 8 vjeç. Forcat shtetërore kudo në botë, nëse luftojnë, përballen me njerëz të armatosur, jo me civilë dhe fëmijë. Gruevski, ashtu si Milosheviçi bën përjashtim. Ai edhe fëmijët shqiptarë i ka klasifikuar si “terroristë”. Kjo është shumë e rëndë. Kjo duhet ta bëjë kryeministrin e presidentin e Maqedonisë të japin dorëheqjen. Kjo duhet ta bëjë Hagën dhe gjyqi n e saj të nisin proçedurën e ekstradimit të të gjithë përgjegjësve për vrasje fëmijësh e civilësh në Maqedoni, në krye të të cilëve gjendet Nikolla Gruevski.
Uniformat e shtetit nuk rrethuan terrotistë, por lagjen më të varfër të banuar me shqiptarë të një qyteti, i cili përmbledh brenda vetes disa data dhe ngjarje simbolike, duke filluar nga viti 1912 e deri më 9 qershor 1999. Dhe Gruevskit simbolikat i pëlqejnë më shumë sesa i pëlqenin Milosheviçit. Domethënë nuk u rrethuan “terroristët’, të cilët fare mirë mund të izoloheshin në kufi ose afër kufirit. Por u izolua, sulmua, torturua dhe u terrorizuan mijëra banorë shqiptarë të një lagjeje të qytetit të Kumanovës, ndërkohë që lagjet e banuara nga qytetarë të etnisë maqedonase pinin kafet e paradites rehat e të patrazuar. Kjo do të thotë se kjo ngjarje nuk ka kazus. Po ama ka motiv.
Motivi i Gruevskit e qeverisë së tij ,si dhe presidentit Ivanov është dëestabilizimi i Maqedonisë. Nuk janë ë nuk mund të jenë shqiptarët destabilizuesit e kësaj Republike ende të padefinuar, jo për fajin e shqiptarëve. Nëse ka e do të ketë qytetarë dhe njerëz të interesuar që Maqedonia të qëndrojë stabile, në paqe e në harmoni etnike, ata janë e do të jenë shqiptarët. Nuk flas për shqiptarët e llojit çfarë i kemi në drejtimin e politikës në Maqedoni, pra nuk flas vetëm për Ali Ahmetin, i cili erdhi në pushtet me flamurin e nacionalizmit dhe e përdori atë flamur për interesat e tij personale e klanore. Nuk flas as për Mënduh Thaçin, i cili ia mban besën shefit të shërbimit sekret të Maqedonisë dhe nuk e ka për gjë të bëjë pabesinë e radhës për shqiptarët. Flas edhe për kryeministrin e Shqipërisë, për drejtuesit kryesorë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës që sot e sa vite janë në pushtet, si dhe për të tjerë politikanë, të cilët e kanë përdorur dhe e përdorin nacionalizmin si kalë beteje për pushtetin e pasurinë e tyre të paligjshme, për të mbrojtur lidhjet me korrupsionin e krimin e organizuar, me trafikun e drogës dhe të qenieve njerëzore. Dikush prej tyre ka abuzuar me gjakun e dëshmorëve në Kosovë e Maqedoni, dikush tjetër me jetën e viktimave të vrara në protesta të dhunshme, si ajo e 21 janarit 2011. Ndryshe nuk ka si shpjegohen deklaratat e dy ministrave shqiptarë të Punëve të Jashtme, Thaçit e Bushatit, ku bëhet fjalë për “ulje tensioni”, sikur të ishte ballafaquar ndonjëlloj “intifade” midis policëve maqedonas dhe të rinjve e studentëve shqiptarë. Pea, sikur të mos kishte ndodhur asgjë më shumë, as gjakderdhje e njërezve të pafajshëm e të pambrojtur, jeta e të cilëve duhej mbrojtur edhe në kushte lufte. Nuk ka si shpjegohet pelegrinazhi i Thaçit, Ali Ahmetit dhe Ramës para tri-katër ditësh në Maqedoni, nuk ka si shpjegohet heshtja e tyre para masakrës së Kumanovës.
Kjo lidhje me krimin i bën udhëheqësit e sotëm në pushtet në territoret ku banojnë shqiptarët të pafuqishëm të reagojnë kundër një Milosheviçi të ri në Ballkan, i cili nuk ka asnjë qëllim tjetër, përveçse shkatërrimit e ndarjes së Maqedonisë, eleminimit të shtetësisë së saj dhe copëtimin e vendit sipas oreksit të Serbisë, Greqisë dhe Bullgarisë nën monitorimin e Moskës.Shpesh herë kjo që ka ndodhur sot shpjegohet me akuzat e Zaiev, shefit të opozitës maqedone, për qeverinë e Gruevskit përmes publikimit të përgjigmeve skandaloze. Por akuzat e Zaievit dhe protestat që kanë filluar në Shkup e kudo, janë motivi ndërmjetës, konjuktural, i dhunës kundër shqiptarëve. Ose më saktë, mjeti për të realizuar skenarin e shkatërrimit të shtetësisë së Maqedonisë.
Presidenti maqedon, Ivanov, u kthye nga Moska me instruksione të reja për destabilizimin e vendit e për ta shndërruar atë në një Ukrainë të Ballkanit, siç paralajmëronte para pak ditësh një zyrtar rus. Ai mblodhi Këshillin e Sigurisë, por përjashtoi pjesmarrjen e shqiptarëve në këtë mbledhje. Mesa duket Ali Ahmeti, pavarësisht shërbimit prej plebeu ndaj garniturës maqedone, nuk është ende aq i besueshëm sa të marrë pjesë në vendimmarrjen e shtetit të Maqedonisë për aksionet e tjera të planifikuara kundër shqiptarëve.
Kjo situatë e sotmja do ta ndryshojë rrjedhën e zhvillimeve në Maqedoni. Maqedonia nuk do të jetë më si më parë. Kush do ta fitojë atë dhe kush do ta humbë? Nëse e fiton Gruevski dhe politika e tij, atëherë shqiptarët do ta kenë humbur kryeqytetin e tyre të hershëm e të sotshëm, Shkupin. Nëse fitojnë forcat progresive, ato që duan integrimin dhe paqen, atëherë banorët e Maqedonisë, shqiptarë, maqedonë e të tjerë nuk do të vuajnë më trishtimin e sotëm, terrorin e dhunën e shtetit kundër shtetasve të këtij vendi.

Skenarë te rinj për të ardhmen e Kosovës!!!…

by

Nga Dr Enver BYTYCI/- Gazeta gjermane, më e madhja për nga numri i ekzemplareve në shitje, pra gazeta “BILD”, shkruan në numrin e saj të fundit së emigrimi i shqiptarëve nga Kosova dhe dyndja drejt Perëndimit ka vënë në pikëpyetje pavarësinë e Kosovës, aq sa disa vende që e kanë njohur ate po diskutojnë revokimin e njohjës.
Kjo do të thote së eksodi i shqiptarëve të Kosovës është shkak i mizerjes se qeverisjes, por edhe kurth i një projekti të ri për statusin e saj. Po cila do të jetë një zgjidhje e paramenduar, nese revokohet njohja e pavarësisë së Kosovës? Serbia e ka bërë të qartë: Ndarja e saj. Gjithkush e di, e madje as Beogradi nuk e do me Kosovën nën sovranitetin e tij.
Por Beogradi vazhdon të punojë për ndarjën e Kosovës, me qëllim që pasuritë e saj, miliardëshe në Trepcë e në veri të saj t’i aneksojë e t’i mbajë për vetën e saj. Patrick Moore shkruan se “Serbia nuk ka hallin e Kosovës, as të serbëve në Kosovë, ajo interesohet për pasuritë e veriut të Kosoves”.
Shqiptarët e Kosovës, qeverite e Kosovës, institucionët e Kosovës, edhe opozita e Albin Kurtit me duket së po dëshmojne argatine e Serbisë në këtë projekt. Por, me habit qendrimi indiferent i Qeverisë së Tiranës zyrtare për të gjitha ato që kanë ndodhur kohët e fundit në Kosovë?! Dua të shtroj pyetjen, fakti që Qeveria Shqiptare nuk ka bërë e nuk bën asnjë përpjekje për shtimin e njohjeve të shtetit të Kosovës, a mund të interpretohet e të jetë pjesë e këtij skenari serb?! Dëshiroj të jem i gabuar, por nuk me duket se konflikti artificial Tiranë-Beograd për Kosoven të mos këtë një prapavijë të dyshimtë.
Ndërkaq edhe Qeveria e Kosovës nuk flet më për angazhim për njohjet e pavarësisë së saj. Vetë ministri i jashtem dhe kryetari defacto i shumices, Hashim Thaci, me shumë flet për cështje të tjera, sesa për shtimin e njohjeve… Si mund ta interpretojmë këtë kthesë në qendrimin e Tiranës dhe Prishtinës zyrtare?! Mos ndoshta edhe këta janë marrë vesh për ndarjën e Kosovës?! Po si do ta justifikojne këtë? Si do ta justifikoje politika e Kosovës, pozita e opozita e saj? Si do ta pranoje qeveria e institucionet e Tiranës?!
Me në fund eksodi i shqiptarëve a mos është një vepër e inskenuar per destabilizim, deri në demotivimin e shqiptarëve për mbrojtjen e integritetit dhe teresisë territoriale?! Sepse ndodh që ndërkombëtarët merren vesh me politikën, por politika kërkon të sigurohet së nuk delë nga skena pas zbatimit të skenareve të tillë. Dhe për këtë është punuar më kohë per t’ia ngushtuar lakun qytetarëve të Kosovës, deri në atë masë sa të harrojnë atdheun e vendlindjën në këmbim të mbijetesës!!!

Pse fshihen bisedimet e Tiranës me Beogradin?!!!

by

Nga Dr. Enver Bytyçi/
Shqipëria, Kosova dhe shqiptarët në rajonin e Ballkanit Perendimor nuk janë më në pozitën e favorshme, të cilën e patën para 15, 10 ose 5 viteve. Prishtina bëri tërheqjen e parë përballë ofensivës diplomatike të Beogradit dhe i njëjti proces po ndodh sot me Tiranën. Ndërkaq terri informativ është rritur dhe publiku shqiptar nuk njihet me ato çfarë ndodhin në diplomacinë shqiptare të të gjitha palëve në raport me ruajtjen dhe forcimin e interesave tona në rajon. Shkaqet janë të shumta dhe gjithashtu serioze: Kemi një klasë politike të korruptuar dhe inkriminuar e si e tillë, pa integritetin e legjitimitetin moral për të artikuluar kërkesat dhe interesat nacionale të shqiptarëve.
Javën që lamë pas u takuan në Romë tre ministrat e Jashtëm, ai i Italisë, dhe kryediplomatët e Shqipërisë e të Serbisë. Eshtë kjo një iniciativë e Italisë për të luajtur një rol të caktuar në rikthimin e marrëdhënieve midis Tiranës e Beogradit, si kusht për stabilizimin e rajonit. Por jo rastësisht në këtë lojë është përfshirë diplomacia italiane. Italia si në kohët e aleancës së saj me aleatët fitimtarë të luftrave dhe në rastin e Luftës së Dytë Botërore nuk ka patur ndonjëherë konflikt me Serbinë e Malin e Zi sa i pëket pretendimeve territorial të këtyre dy vendeve ndaj Shqipërisë. Konflikti i saj ka qenë me Greqinë për shkak të kontrollit të Otrantos.
Duke lexuar për zhvillimin e ngjarjeve në fillimin e shekullit të XX, kur diplomacia e Fuqive të Mëdha ishte angazhuar në zgjidhjen gjeopolitike gjatë e pas Luftrave Ballkanike, mësojmë se Italia ishte e vendosur vetëm në kundërshtimin e opcionit serb për të marrë një port në brigjet shqiptare të Adriatikut. Ajo nuk pati madje as ndonjë kundërshtim të dukshëm për aneksimin e Shkodrës nga ana e Malit të Zi. Aso kohe kishte të tilla takime, bisedime dhe deri marrëveshje e dakordime për ndarje e rindarje territoresh në vendimmarrjen për hartën e re politike të Ballkanit.
Pas një shekulli u duk dhe ende jam optimist se “Haka shkoi e do të shkojë tek i zoti”, shkurt se shqiptarët do të kenë të drejtën e tyre të shtetësisë në territoret e tyre. Por ajo që u arrit pati mbështetjen e SHBA-ve, e cila duket pak e lodhur me intrigat ballkanike. Për të gjithë ata që njohin historinë e vendimmarrjes gjeopolitike për Ballkanin është e qartë se edhe sot, në kushtet e një rendi demokratik europian dhe të integrimeve europiane është e mundur që të diskutohen plane e projekte, të cilat përfshijnë interesat e madje territoret e shqiptarëve. Beogradi e ka bërë gjithnjë të qartë pozicionin e tij për pretendime territoriale në veriun e Kosovës. Dhe kjo përpjekje serbe për territore të reja nxitet nga ideja fikse e gjithmonshme e politikës radikale të Serbisë për “viktimizimin serb”, si dhe të mitit “të sakrificës sublime” të serbëve “për mbijetesë”. Por nxitet edhe nga etja e Beogradit për të përfituar bie fjala Trepçën në Kosovë, apo pasuritë nëntokësore në të gjithë veriun e Mitrovicës. Analisti i çeshtjeve ballkanike në radion “Europa e Lirë”, Patrick Moore, thoshte para tetë viteve se “Serbia nuk ka hallin e serbëve në Kosovë, por ajo dëshiron të shtijë në dorë pasuritë nëntokësore të saj”.
Edhe tani gjithçka zhvillohet sipas një skenari serb, pas të cilit mua më duket se diplomacia shqiptare, vetë kryeministri dhe veçmas ministri i Jashtëm, Ditmir Bushati, po vrapojnë me dëshirë drejt sakrifikimit të interesave të shqiptarëve dhe “përmbushjes së projekteve serbe në Kosovë e ndoshta edhe në Shqipëri. Por le t’I konkretizojmë këto dilemma:
Së pari: Në Romë tre ministrat e Jashtëm kanë diskutuar për një erë të re në marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Serbisë. Ivica Daçiç tha para takimit se këto bisedime janë të vështira, se për shumë çeshtje shqiptarët dhe serbët kanë pikëpamje të kundërta, por se megjithatë duhet të bisedojmë. Ditmir Bushati nuk na tha asgjë, as para, as pas takimit. Mblidhen tre ministra, njëri prej tyre si ndërmjetës midis dy kryediplomatëve të dy vendeve që kanë mbi një shekull në konflikt. Ata diskutojnë, flasin, drekojnë ose darkojnë së bashku, ndërsa askush nuk merr vesh pse u mblodhën, çfarë u bisedua, cila ishte agjenda e takimit, çfarë pozicionesh kanë palët për diskutimin që është zhvilluar, çfarë pika takimi kishin e çfarë mosmarrëveshjesh u vunë re. Askush, aspak, asgjë nuk tha për këto, sikur çeshtjet e interesit kombëtar janë çeshtje vetëm e dy personave në Shqipëri, kryeministrit e kryediplomatit, qofshin këta edhe “të votuar” nga një milion shuplakëdhënës.
Kjo situatë më çon në idenë se qeveria shqiptare “ka marrë përsipër zgjidhjen e konfliktit shqiptaro-serb”, dmth se Rama e Bushati duan të marrin rolin e autorëve të asaj që konsiderohet “kthesë historike në marrëdhëniet Shqipëri-Serbi”, pavarësisht kostos që kjo ka për interesin kombëtar të shqiptarëve. Po cila do të ishte kostoja e kësaj loje të dyshimtë të diplomacisë shqiptare? Absolutisht humbja e pozicionit strategjik të shqiptarëve në rajon si faktor paqeje, stabiliteti e sigurie, madje humbje të territoreve shqiptare. Ofensiva serbe e dekadës së fundit, si në bisedimet për statusin e Kosovës, si në lobimin kundër pavarësisë së Kosovës, ashtu dhe në opcionet për ndarjen e saj, duke pranuar madje “bashkimin e Kosovës me Shqipërinë” ka tashmë një partner të devotshëm në Tiranë. Ka qeverinë dhe diplomacinë shqiptare. Nëse vërejmë angazhimin e diplomatëve shqiptarë për lobim në favor të njohjes së shtetit të Kosovës, duket qartë se ky angazhim ka rënë në pikën zero, dhe jo pa qëllim. Lutem Zotit të jem unë i gabuar!
Së dyti, më duhet të kujtoj faktin se thelbi I konfliktit historik midis Shqipërisë dhe Serbisë, nëse përjashtojmë për momentin faktorin Kosovë, ka qenë dalja e Serbisë në Adriatik. Mbretëria serbe e fillimshekullit XX u përpoq ta zgjidhë këtë ambicje të saj me pushtimin e Durrësit, Lezhës e Shëngjinit, ndërsa këmbngulja e Austro-Hungarisë dhe Italisë bënë që ushtritë serbe të tërhiqen nga kjo pjesë e territorit shqiptar. Po ç’lidhje ka kjo me situatën e sotme?! Serbia, duke heq dorë nga përdorimi i dhunës, mesa duket i është kthyer një zgjidhjeje që asokohe Vjena e kishte rakomanduar: Të ndërtonte një hekurudhë nga Beogradi në Shëngjin dhe ta shfrytëzonte portin në fjalë, por me një kusht që pjesa e hekurudhës e ndërtuar në territoret shqiptare si dhe porti të ishin asete të shtetit shqiptar në krijim e sipër. Modeli i rekomanduar ishte marrëveshja e tregtisë së lirë midis dy vendeve.
Duke ditur se në Romë e gjetkë Tirana e Beogradi nuk bisedojnë për kozmetikë e për sport, as për filma dhe modë, atëherë duhet menduar se të dy palët kanë rënë dakord parimisht të ecin, sa mund të ecin, në këto dy linja. Nga njëra anë të mënjanojnë Kosovën dhe institucionet e saj në zgjidhjen e konfliktit, nga ana tjetër të bëjnë të mundur që në kuadrin e tregtisë së lirë e integrimeve rajonale e europiane, t’i mundësojnë Serbisë daljen në Adriatik. Ndoshta Shëngjini nuk do të jetë as projekt i Kosovës, as projekt kinez, por më së shumti projekt serb. Ndërkaq bisedimet e drejtpërdrejta midis Tiranës e Prishtinës nuk bëjnë gjë tjetër, veçse ndajnë tortën me emrin Kosovë, sepse Serbia gjithnjë ka vënë në tavolinë territoret shqiptare, kur ka këmbngulur për bisedime me shqiptarët. Nuk ka pse të mos e ndjekë këtë lloj politike edhe sot. Në funksion të ndarjes së Kosovës dhe bashkimit të pjesës së mbetur me Shqipërinë ishte droni dhe harta etnike e Shqipërisë në Beograd më 14 tetor të vitit të kaluar. Këtij qëllimi i shërbejnë deklaratat nacionaliste e patetike të Edi Ramës më 22 nëntor po në Beograd. Ndërsa sot nuk këmi parë asnjë reagim për deklaratat e Vuçiç në Kosovë. Me këto veprime Rama dëshron të marrë rolin e përfaqësuesit të të gjithë shqiptarëve për “ta zgjidhë konfliktin shqiptaro-serb” me Vuçiçin e mikun e tij Tadiç.
Kurse gjithçka që shfaqet në qeverinë e Tiranës e të Prishtinës, korrupsioni, krimi i organizuar, perversieti politik, madje dhe dhuna e organizuar kundër institucioneve është e mirëpritur në Beograd. Të gjitha këto poshtërsi të pushtetit e të politikës në të dy shtetet shqiptare e më gjerë i shkojnë në ndihmë skemës dhe skenarit të Serbisë për t’u imponuar “tashmë në mënyrë paqësore” dhe për të realizuar në dëm të shqiptarëve dhe territoreve të tyre interesat nacionaliste, të pamundura me luftë. Në Kosovë, në vend që protesta të bëhet për Trepçën, opozita lidhet pas një deklarate të një ministri serb, i cili nuk është çudi që e ka plasuar fjalën e tij fyese pikërisht për të tërhequr vëmendjen nga megapolitika rajonale në dobi të Beogradit. Kurse kryeministri Mustafa ngurron që t’i dalë përpara pengimit të skenarëve të tillë derisa e mab atë ministër në kabinetn e tij.