(Përgatitur për botim nga Anton Çefa)

Frederik RESHPJA/

Rapsodi/

Shqipëri, kur të dëgjojë kushtrimin tënd,

Portreti im u shpëradaftë në vjeshtë dhe në hënë,

Bronxi i vdekjes sime do të kthehet përsëri te mineralet

Ku vringëllijnë armët e Lirisë.

Tokë e dashur, ku prehen ështrat e martirëve

Dhe fle mermeri i perendive ilire,

Tokë e miteve dhe e kështjellave të pafundme,

Zërin tim bëj kurorë për ty, enise!

 

Fole e fluturimeve të mia

Që asnjë qiell tjetër i botës nuk i zë,

Zëri im bie në gjunjë para teje,

Enise, enise!

 

Fëminia

Aso kohe edhe ngjyrat ishin shpirtra.

Në fund të kopshtit banonte mitologjia

Në një olimp prej trëndafilash.

 

Këndonin lulet dhe tregonin legjenda.

O! Tërë trëndafilave të botës do t’i bie në gjunjë,

Por ato legjenda s’kam për t’i dëgjuar më kurrë.

Yjet bëheshin trishtila në dritare,

Ngjyer me magjinë e pyjeve të largët.

 

Por fluturuan ato yje cicëronjës,

Yje tjerë u ngritën mbi kubenë e kohës

Dhe olimpin e trëndafilave e humba përgjithnjë,

Si perenditë e rrëzuara ilire.

Ajkuna pas betejës

Me rubën e zezë mbi sy

Thur ngadalë

Nën mjegullën e hollë te yjeve, në një dekor guri

Elegjitë epike

Dhe era thërret me kuje nëpër shkëmbinj: Omer!

Dhe ortekë rrokullisën nga dhëmbja: Omer!

Dhe vjeshta shkul flokët e gjetheve: Omer!

Dhe rrufeja ikën duke shtrënguar plagët: Omer!

Dhe hëna bën vetvrasje nëpër përrenjtë malorë: Omer!

Shtyu tutje, bir! Bëmë vend në varr, o shpirt…

Poezia

Në atë shteg ku kaloj unë e ka kasollën vjeshta.

Bile gjitha stinët janë fqinj,

Një beng si stradivarius,

Më mëson mua folklorin e zogjve.

Kasolle prej hënë! Nën qiellin tërë shi

Pikë-pikë mbi çatinë e kaltër

Trishtimi i djalërisë…

Mbeti te xhami i plasur i dritares sate

Vështrimi im i thyer.

Unë vetëm u bëj nga një vizitë stinëve, o njerëz,

Kurse zemrën e kam te ju.

Rozafa e flijuar

Ule nga supet këtë qytet, memëzo!

Kështu lutej foshnja tek floknaja e gurit.

Tutje pas mjegullës, perënditë ilire

Dëgjonin ankthin e gurit: Imzot,

Si më këmbeve me një qytet,

Ti që s’më këmbeje as me zotat?

O Medaur!

Bekoje këtë qytet që lindi nga një grua,

Tani që ra hëna e syve të mi.

Mane

Mane, të varrosën në pyll:

Bari ka mbështjellë sytë e tu,

Vesa ka mbushur pikë pikë

Qytën e koburës së komitit.

Mane të varrosën në këngë:

Telat zgjaten përmbi ty.

Mane të varrosën në muzg:

Kali yt që u bë vjeshtë

Hëngri gjelbërimin e pyllit

Edhe befas u bë dimër.

Mane me ballin prej hëne,

Ke mbuluar qiell e tokë.

Bjeshkët e Namuna

Bjeshkët e Namuna,

Magji e gurtë, vizatuar me shqetësim.

Dhembja e një rapsodi të harruar

Rënkon brenda erës, diku.

Dhjetori pikon nëpër pishat

Që mbinë mbi rininë e Omerit.

Retë mbi hone

Tundin patërshanat e shiut,

Zbardhin në fund të përrenjve eshtrat e vetëtimave.

O, ku je tretur ti që bëre tërë këtë kob të zi

Veç për një puthje të lënë përgjysmë?

*   *   *

Poezi kushtuar Frederik Rreshpes

(Nga Anton Çefa)

Ike mbas dyersh mermeri

Ike mbas dyersh mermeri

e rrasash të ftohta,

i le muret e vetmisë së botës.

I heshtun në nji botë të huaj.

për ty mbajnë jazë

zogjtë e drujtë,

të qajnë lotët e hanës në netët e vjeshtës.

Do të kujtojnë kalldramet e Shkodrës

nën shinat qi s’pushojnë.