Nga Albert ZHOLI*/

Mbrëmja po vinte disi e zhurmshme në qendrën e Tiranës. Të gjithë dukej sikur nxitonin nëpër rrugë. Me çantën e krahut Fatmir Jançe po shkonte drejt parkut “Rinia”, si i vetmi vend i përshtatshëm takimi mes miqve dhe atyre që i takon për herë të parë. Natën e shkuar, ende pa u rrehatuar e çmallur me vëllezërit dhe nënën kishte kryer disa telefonata. Të parën xha Andonit, në qytetin “F”. E kishin lënë të takoheshin në orën pesë Tek “Tajvani” në anën jugore me pamje nga shatërvani. Fatmiri s’e njihte atë personalisht, por shoku i tij, Bekim Lira, për t’ia bërë edhe më të lehtë mundësinë e njohjes me të i kishte futur në zarf disa foto të familjes. Nën rrezet perënduese të diellit pasditja po i ndillte ngrohtësi në sy Fatmirit, ndërsa me hapa të shpejtë kapërceu tek Shallvaret urën mbi Lanë dhe po i afrohej lokalit. Hapat e tij nëpër hapësirat e lira të trotuarit përqark shatërvanit s’po i komandoheshin. Vinte i malluar në qytetin e tij të dashur pas plot katër vitesh. S’e pati të vështirë ta njihte xha Andonin. E gjeti të ulur diku në një nga tavolinat pranë derës kryesore. Plaku pa e hequr republiken nga koka, kishte hapur “Panoramën” dhe me syzet optike të varura mbi hundë lexonte artikujt e saj në 6 Një ftesë për larg Fatjon Pajo 7 heshtje. -Xha Andoni?! –u shfaq para tij paksa i ndrojtur Fatmiri. -Pooo, unë jam. –uli gazetën dhe ngriti sytë plaku. –Po ju, Fatmiri? –me pak mundim u ngrit të përshëndetet me të. -Po, –buzëqeshi lehtë Fatmiri, -unë jam. –u takuan sikur të ishin miq të njohur vitesh. -Urdhëroni, uluni. –zuri vend xha Andoni dhe vështroi nga kamarieri, djaloshi bjond me tabaka në dorë. I bëri shenjë edhe për një kafe tjetër. -Si ju eci rruga? I gjetët mirë këtej? Andej si i kemi ata? Çikago ka klimë të egër. Fatmiri shihte portretin e xha Andonit dhe brenda vehtes iu shfaqën të freskëta fjalët e Stiljanës, mbesës së plakut flokëbardhë, “Ndihmoi pak xhaxhi Fatmiri për në Ambasadë. I dua këtu!” dhe nuk e mbajti dot të qeshurën. Harroi se ndodhej në tavolinën e një të moshuari. Xha Andoni u step dhe hoqi syzet të shihte më qartë. Veprimi i të porsa njohurit ia dyzoi paksa mendimet. “Ka ndonjë gjë që nuk shkon këtu, o zotëri!” –mendoi dhe u tërhoq paksa prapa. Zemra nisi t’i rrahë më shpesh. Rrotulloi sytë më kot për të gjetur një shkak të atij veprimi. -Më fal xha Andon, -ndërpreu të qeshurën Fatmiri, -qesha me mbeskën tuaj, Ajo më dha urdhër të takohem me ju. -e vështroi gjatë në sy, -Mezi ju pret. -Sakaq nxorri nga zarfi fotot dhe ia dha t’i shihte. -Është zbukuruar goxha jot-mbesë dhe po na nderon të gjithëve. Xha Andoni vendosi syzet përsëri dhe nën ethe emocionesh të mëdha shihte e puthte celuloidet njëlloj sikur t’i kishte fizikisht aty. E kishte këput malli për ta. -Ah, ç’më lehtësove shpirtin me këto Fatmir! -ngriti sytë e mezi u mbush me frymë. Për xha Andonin e sidomos për nënë Edijen s’kishte qenë aq e lehtë ndarja prej saj. Megjithëse flasin shpesh përsëri aty e kanë mendjen. Ecuria e shëndetit të Stiljanës ishte për ta një plagë që u dhimbte çdo ditë. Shihte shokun e dhëndrit dhe zarfin para duarve dhe i dukej se po fliste me vetë Bekimin ato çaste. Aq emocione kishte sa s’po e mbante karrigia. Vitet e fundit mbante me vehte qetësues për normalizimin e zemrës, e cila kishte filluar t’ia tundte herë pas here zilkën e arritmisë. Piu një “Advil” dhe duke ndjerë shijen e hidhur të saj në fyt iu drejtua mikut: -Do t’më kalojë, bir! -mundi të mërmërisë dhe rrufiti pak kafe. -I ke vënë re ato pemët e vjetra kur u përkulen degët dhe u thahen pak e nga pak! Ja ashtu bëhemi edhe ne, zbardhemi, kërrusemi, kollitemi dhe pa vetëdije ngrejmë zërin duke u kacavjerrur ditëve të mbetura të jetës pas rritmit të kohës. Por kur është për të mirë dimë të përmbahemi. -gjegji dhe sytë iu mbushën me lotë. -Sa mirë që u takuam! Mos m’i verë re lotët, këta janë lotë gëzimi, janë lotë shpirti në ripërtëritje. –nisi bisedën ai dhe duke vështruar gjatë fotot si në film dokumentar solli atë copëz kohe të vështirë të tranzicionit nëpër të cilën ishte endur familja e së bijës, veçmas nga sëmundja e papritur e mbesës së vogël. Shpesh ai luste Zotin për ‘të të bëhej mirë. Dhe ajo, po u dërgonte nga Amerika e largët dhuratën më të çmuar, ftesën për të marrë pjesë në gëzimin e saj…

*Doli në qarkullim novela “Një ftesë për larg” me autor Fation Pajo

Hyrje