Opinion Nga Hajro Çini/
Lexova me shumë interes intervistën e ambasadorit të pushuar dhe në ikje Arvizu, dhënë gazetës Mapo dhe më bënë disa gjëra përshtypje, si nga vetë intervista, edhe pse në tonin e saj e balancuar krahasuar me daljet e mëparshme publike të tij, ashtu edhe historia e disa ambasadorëve amerikanë në Tiranë.
Ambasadori Arvizu deklaroi:
“Por, mendoj që në fund, njerëzit duhet të pyesin: A ka ndonjë cen të brendshëm në sistemin amerikan që zgjedhin këta ambasadorë që arrijnë me qëllime të caktuara dhe pastaj largohen me një histori të caktuar? A ka ndonjë gjë të gabuar në themel tek këta individë, përfshi edhe mua, apo mos problemi qëndron diku tjetër?”
Krejt papritur kjo pyetje e Ambasadorit të pushuar Arvizu më zgjoi dhe më shkuan në mëndje me rradhë disa ambasadorë. Më konkretisht, Limpreht, Withers dhe vetë Arvizu.
Të tre përfunduan në mbështetës të fortë të komunizmit shqiptar, të përfaqsuar nga partia socialiste, edhe pse vetë kjo parti paraqitet si e dyzuar. Në pamje të parë ajo përpiqet të shitet si e majtë “europjane”, ndërsa në thelb është po ajo që ka themeluar dhe drejtuar Miladin Popoviçi më 8 nëntor 1941. Fakti më kokëfortë është mbeshtetja e heshtur për Enver Hoxhën nëpër ceremonira, si dhe dekorimet për eksponentët kriminalë të asaj partie.
Po ashtu, erdhën si ambasadorë, me plane e projekte, me dëshirë për të avancuar në karrierë dhe të tre përfunduan me mandate të ndërprerë para kohe, dhe të larguar edhe nga shërbimi diplomatik. Është vërtet shumë interesant ky fakt, menjëherë sapo largohen nga ambasada në Tiranë e shohin veten të papunë.
Vijnë të admiruar në Tiranë dhe ikin të sharë. Natyrisht ky do të ishte problem vetëm i shqiptarëve, në rast se ata do të vazhdonin aktivitetin e tyre në shërbimin diplomatik amerikan, por fakti kokëfortë që ata përjashtohen prej atij shërbimi ka shumë të bëjë edhe me vetë Ambasadorët.
USA është e vetmja superfuqi sot në botë dhe një shtet me një histori sa të lavdishme aq edhe të suksesshme. Vetëm gjatë shekullit të kaluar, USA e vetme, ndryshoi fatet e luftërave botërore. Gjermania ishte në fitore në luftën e parë botërore. Kishte shpartalluar Rusinë dhe nxjerrë jashtë lufte. Kishte degjeneruar Francën dhe ishte shumë aftër arritjes së një marrëveshje xhentëllmenësh me Anglinë, por gjithnjë fituese ishte Gjermania. Hyrja e USA në luftë, ndryshoi drejtimin e fitores. Lufta e dytë ishte pasqyrë e së parës, si nga renditja e forcave ashtu edhe nga ecuria dhe përfundimi. Përsëri pa USA drejtimi i fitores mund të ishte krejt tjetër.
Po ashtu, ishte kërcënimi bërthamor amerikan që mbrojti Europën Perëndimore nga rreziku barbar rus, si dhe ishte madhështia e USA, e udhëhequr nga Presidenti i Madhërishëm Reagan që gjunjëzoi përfundimisht perandorinë e djallit (BRSS) si dhe i dha fitoten e luftës së ftohtë perëndimit.
USA mbetet fuqia më e madhërishme politike, ekonomike, financiare dhe ushtarake e kohës. Ajo sapo kaloi një krizë të tmerrshme financiare. Vitaliteti i kombit amerikan shkëlqeu përsëri, duke e lokalizuar krizën vetëm në sektorin finaciar dhe bankar, duke mbrojtur stabilitetit makroekonomik, duke mos lejuar që kriza financiare të shndërrohej në krizë morale, shoqërore apo kombëtare. Përballja me krizën dhe dalja prej saj u bë kryesisht brënda kontureve të vitalitetit amerikan. Brënda 5 vitesh. Për herë të parë në historinë e tij DOW JONES kaloi kuotën e 18,000 pikëve. Vetëm një komb i tillë mund të ndryshojë historinë në mënyrë kaq brilante dhe kaq mahnitëse. Ndryshe ndodhi, fjala vjen, me Greqinë, Portugalinë, Spanjën dhe Italinë. Të gjithë kërkuan ndihmë nga Gjermania. Pa të do të kishin kaluar katastrofa të patejkalueshme.
Pse atëherë, gjithë ky komb, gjithë kjo superfuqi, gjithë ai vitalitet dhe elastikë që, veç Gjermanisë, nuk e arrin dot asnjë komb tjetër, të ketë ambasadorë të nivelit të Arvizusë apo Withers?!
Duke qënë superfuqia e vetme ushtarake e botës, USA mund ti zgjidhë shumë lehtë edhe problemet diplomatike. Batalionet e mëdha – shprehej Napoleon Bonaparti – kanë gjithnjë arsye. Fuqia ushtarake e një kombi është zakonisht në përpjestim të zhdrejtë me cilësinë dhe kualitetin e diplomacisë. Sa më i fuqishëm të jetë ushtarakisht një komb, aq më pak diplomaci i nevojitet. Për këtë shkak diplomacia amerikane nuk ka nevojë të jetë në nivelin e ushtrisë amerikane. Nga ana tjetër, Shqipëria është një vend shumë i vogël dhe cilësia e ambasadorëve në Shqipëri nuk mund të jetë, me fjala vjen, të atyre në Angli, Gjermani, Kinë apo Japoni. Dhe duke qënë e vogël nuk ka as vëmendjen e plotë të Departamentit të Shtetit, kështu që ambasadorët Amerikanë në Tiranë kanë shumë më shumë liri dhe janë shumë më pak nën vëzhgim se në vende të rëndësishme. Po ti shtosh kësaj situate edhe nivelin e lartë të korrupsionin në Shqipëri, si dhe aftësitë korruptuese të komunistëve shqiptar, të përfituara nga ata sllavë, ekuacioni bëhet edhe më i komplikuar. Për kujtesë, Rusia shfrytëzonte, nëpërmjet shantazhit dhe korrupsionit, homoseksualitetin e shefit të shërbimit sekret të Austro-Hungarisë dhe kishte në dorë të gjithë informacionin ushtarak të saj më 1914. Sllavët janë mjeshtra në këtë fushë, dhe unë nuk kam dyshim se edhe pjella e tyre politike në Shqipëri ka trashëguar këtë ves.
Thënë më shkurt, ambasadorët amerikanë në Tiranë nuk mund të jenë të një niveli tjetër. Por unë shpresoj se Ambasadori i ri Zoti Donald Lu do të jetë i një cilësie shumë më të lartë. Shpresa ime mbështetet në faktin që ai ka shërbyer në Indi, ku niveli korrupsionit është proverbial, dhe ai ka qëndruar atje shumë i kthjellët.
Duke përfunduar, edhe pse në disa dalje publike si kjo për të cilën fola, zoti Arvizu bëri disa lajthitje diplomatike duke cilësuar Ramën si Kryeministri që i duhej Shqipërisë, një shaka shumë e hidhur për shqiptarët, apo kur mori rolin e një shefi të hershëm kuadri dhe bëri lajthitjen tjetër kur sugjeronte emrat e antarëve të ekipit drejtues të një partie të rëndësishme në Shqipëri, gjëra për të cilat nuk më la shije të këndëshme, (dhe që janë kategorikisht jashtë dhe kundër statusit të një dipolomati) ai është përsëri një njeri i këndshëm, i sinqertë sidomos në dashurinë platonike që shfaq për bjonded shqiptare si dhe shprehjen e kësaj dashurie dhe unë i uroj ambasadorit të pushuar Arvizu, Vitin e Ri Gëzuar, si dhe udhëtim të mbarë për në USA.
Historia përsërit vetveten, por për fat të keq udhëheqësit rusë asnjëherë nuk kanë nxjerrë mësime
Nga Hajro Çini-M.A. Economics/
Po ti referohesh historisë, që nga koha kur Xhenxhiz Khani formoi kombin rus, drejtuesit rusë, me përjashtim të Pjetrit të Madh dhe pas tij Katerinës së Madhe (që ishte gjermane), pothuaj të gjithë të tjerër kanë treguar një nivel shumë primitiv drejtimi shteti dhe po ashtu edhe nivel shumë të ulët sjellje ndërkomëtare. Kjo ka shkaqet e veta, por qëllimi i këtij shkrimi nuk është analiza e këtyre shkaqeve, por çfarë ka ndodhur realisht nëpër shekuj. Nuk gjendet asnjë rast, kur Rusia nuk i ka shërbyer, pa dinjitet, me statusin e luftëtarit primitiv fuqisë më të madhe perëndimore të kohës (më saktë anglosaksonëve), kur kësaj fuqie i është dashur kjo shërbesë. Natyrisht nuk ka qënë as parimi, as nderi, bile shpesh as edhe vetë interesi i Rusisë, thjesht ka qënë pagesa që ata kanë marrë. Jo rrallë në mënyrë të neveritsheme.
Kur Turqia ishte shtet shumë i fuqishëm dhe modern, Rusia, të paktën në pjesën Europjane ishte gjysmë vasale e saj. Kur Turqisë po i kalonte koha e shkëlqimit, dhe në Europë, Britania e Madhe, pasi kishte bërë e para Revolucionin borgjez dhe kishte hedhur sytë nga Lindja e Mesme, ajo pagoi Rusinë, dhe kjo e fundit luftoi për 20 vjejt kundër Turqisë dhe Britania e Madhe mori Lindjen e Mesme. Kur Napoleoni mbyti revolucionin e përgjakshëm francez, dhe nuk lejoi Britaninë e Madhe të kontrollonte Francën, por përkundrazi, ju kthye asaj me një bllokadë kontinentale, Britania e Madhe i kërkoi shërbimin e radhës Rusisë. Por cari ja kishte frikën Napoleonit dhe nuk kërceu. Britania Madhe bleu të birin e carit, që pasi vrau të atin me ndihmën e agjentëve anglezë, mori pushtetin dhe ju bind diktatit të Zotit të radhës. Rusia luftoi për 20 vjet, dhe shpesh u disktretitua në fushën e betejës nga Napoleoni. Por këto luftëra e lodhën shumë Francën dhe në një betejë përfundimtare me Anglinë në Waterloo, ku kjo e fundit pothuajse e humbi luftën dhe po të mos kishte qënë për mareshalin Prusian Blyher do të ikte me bisht ndërshalë nga fusha e betejës, siç i kishte bërë Napoleoni të gjitha fuqitë europjane. Pagesa që Anglia i pagoi Rusisë gjatë epokës napoloeniane ishte kaq e rëndë, sa Kryeministrit anflez William Pitt, (I riu) ju desh 40 vjet të lante borxhet.
Vetëm në kohën e Bismarkut, që me një dorë të hekurt i kontrolloi të gjitha fuqitë kontinentale europjane, Rusia nuk pati shans të fitonte këstin e vrasësit me pagesë, sepse kançelari i hekurt ja kishte prerë të gjitha shtigjet.
Erdhi lufta e parë botërore. Rusia ju shtrua përsëri fatit si shërbyese e bindur e anglosaksonëve, por edhe në këtë rast Gjermania ja doli mbanë nëpërmjet agjentit të rekrutuar të spiunazhit të saj, Leninit, të cilin e hodhi në Rusi të krijonte trubullira. Ai duke përfituar nga injoranca dhe primitivizmi i llumit rus, arriti të marrë pushtetin dhe të dalë nga lufta duke firmosur paqen e Brest Litovskit, në kushtet më të rënda për Rusinë.
Por fati i buzëqeshi përsëri pak vite më vonë, kur po ashtu si edhe me Francën, Rusia ishte në fillim në krah të Gjermanisë. Anglosaksonët, si mjeshtra të vërtetë të rusëve, e gjetën të çarën, dhe e kthyen Rusinë në anën e tyre. Rusët luftuan dhe me ndihmën e Anglisë fituan edhe gjysmën e Europës. Kur anglosaksonët nuk kishin më ndonjë fuqi që ti konkuronte, dhe që të ishin gjithnjë të freskët, sepse pa një kundërshtar edhe ata përgjumen, e kthyen Rusinë (tashmë BRSS) në armik të ftohtë dhe e mbajtën në këtë status deri sa e gjunjëzuan totalisht, dhe kur situate ndërkombëtare po ri konfigurohej.
Tani edhe në marëdheniet Anglosaksonë – Rusë ka moment që ngjajnë si dy pika uji. Kur Amerika ishte e angazhuar në Vietnam, BRSS fitoi një farë gjallërie, dhe sapo në Amerikë u bë president një njeri i ndershëm, i urtë dhe mjaft paqësor (Jimi Karter) BRSS shkëputi frerin dhe u hodh në mësymje jashtë zonës që anglosaksonët i kishin lejur. Shkuan dhe pushtuan pa asnjë provokim Afganistanin. Edhe atë e pushtuan me një efiçensë dhe efikasitet të frikshëm. Brënda 48 orëve. Ky akt e shkundi Amerikën dhe populli paqedashës amerikan ju kundërpërgjigj me një president shqiponjë. Të madhin Ronald Reagan, i cili shpalosi të gjithë pathosin e tij për lirinë e njerëzve dhe të gjithë energjinë e tij për të shkatërruar perandorinë e djallit. Brënda 12 vjetësh BRSS u tkurr në një Rusi të zvogluar, të shkatërruar ekonomikisht, moralisht dhe në çdo pikëpamje tjetër.
Pas disa luftërash jo shumë të suksesshme në Afganistan dhe Irak, dhe pasi në krye të USA erdhi një demokrat tjetër paqësor, i urtë dhe paqedashës (Presidenti Obama), si në vitet 70, Rusia tregoi se nuk kishte nxënë asnjë lloj mësimi nga historia. Pa asnjë pikë llogjike pushtoi me të njëjtin intensitet si dikur Afganistanin, Krimenë.
Krimeja
Rusia në Krime kishte arritur më të mirën e mundhshme me marrëveshje ndërkombëtare të garantuara nga USA dhe Anglia. Nuk i duhej asgjë më tepër. Ajo marrëveshje kishte çarmatosur nga armatimi bërthamor Ukrainën, i kishte dhënë të drejta të garantuara bazës së rëndësishme te Sevanstopilolit etj. Krimeja është një nga zonat më të varfëra të asaj pjesë të botës. Kievi harxhonte 1 miliard euro në vit, që të rriste nivelin e jetesës nga mjerimi në varfëri atje. Këtë barrë financiare e mori përsipër, krejt pa mend, Rusia tani. Dhe jo vetëm kaq. Agresioni rus zgjoi përsëri botën për primitivizmin, mungesën totale të civilizimit të udhëheqësve rusë. Ajo zgjoi Europën, që kishte rënë në gjumë letargjik deri në mosmirënjohje të plotë kundrejt USA, kërcënimi ushtarak i të cilës kishte mbajtur nën kontroll edhe BRSS-në. Ai akt zgjoi përfundimisht edhe USA, dhe unë jam i bindur se populli amerikan do ti kundërpërgjigjet me një Reagan të ri, me një shiponjë republikan. Brenda 8-12 vjetësh bota do të shohë përsëri, pas një kuazi lufte të ftohtë, një Rusi të nëpërkëmbur. Ajo do të lëshojë edhe ato pjesë në Çeçeni apo ish republika që ajo ka ndërhyrë brutalisht me pretendime alla-Milosheviçiane. Thënë shkurt, Putin ka korrur një fitore si të Pirros sonë në portat e Romës. Por ndryshe nga Pirro, kjo e Putinit nuk ka pikën e dinjitetit.
Rusofilizmi si një tregues sinjifikativ i nivelit të ulët të ndërgjegjes kombëtare të shqipfolësve të majtë.
Ngjarjet në Krime nxorrën nëpër rrjetet sociale edhe një dukuri të venitur prej kohësh në Shqipëri. Rusofilinë. Kjo ndjenjë nuk ka eksiztuar asnjëherë midis shqiptarëve deri në fillim të shekullit XX, kur policia sekrete ruse e Xherxhinskit, kishte filluar të rekrutonte disa kokrra. Ndër të parët Ali Kelmendin, të cilin e sollën të përhapte idetë e komunizmit internacionalist (në thelb rusofilinë). Ky aktivitet u rrit dukshëm gjatë viteve 1941-1944 për të arritur kulmin në periudhën 1948-1959, kur një pjesë e konsiderueshme e llumit shqiptar, të inkuadruar në Partinë Komuniste, shkuan të “shkolloheshin” nëpër akademitë e spiunazhit rus. Edhe pse pas prishjes me Hrushovin, diktatori shqiptar, vrau dhe burgosi shumë rusofilë, jo për patriotizëm, por për sigurinë e tij personale, edhe nëpër burgje, rusofilët vazhduan të jenë të tillë, dhe besnikërinë kryesore ata edhe sot ja kanë Rusisë, edhe pse jo rusë. Ndoshta të vetmit jo rusë, kaq rusofilë. Duke ju referuar historisë së trishtë që Rusia ka qënë një nga armiqtë shekullor të shqiptarisë, mua më duket se rusofilët shqipfolës janë ose totalisht injorantë dhe nuk shohin përtej “legjendave” që ju kanë treguar prindërit e tyre mëndje ndryshkur, ose nuk kanë pikën e patriotizmit apo të ndërgjegjes kombëtare. Nuk ka se si shpjegohet ndryshe.
Sodoqoftë, kombi shqiptar është pozicionuar tashmë në një zonë shumë komode gjeopolitike. Një luftë e re e ftohtë, nuk mund ti bëjë atij ato dëme që ju bënë nga 1941 e deri më 1999, përkundrazi. Dhe për këtë meritën më të plotë e kanë dy burrat e shquar të Shtetit Shqiptar, Dr. Sali Berisha dhe Dr. Ibrahim Rrugova. Brezat e mevonshëm do ja njohin shumë më shumë këto vlera të aktivitetit të tyre, se sa i njihen sot.
Bëni si t’ju them unë, por mos bëni si bëj unë
Reagim nga Hajro Çini M.A. Economics/
Lexova me vëmëndje shkrimin e Zoti Skënder Buçpapaj, dhe, edhe pse shumë miq të mi të mënçur më sugjeruan ta injoroja, si shkrim që merret kryesisht me personin tim se sa me opinionet e mija, por duke menduar se është një shkrim që është shkruar nga një njeri, të cilit i kam pas çmuar urtësinë, vendosa ti përgjigjem. Për etikë unë, ndryshe nga ai, nuk do të merrem as me anën e tij personale as edhe me atë familjare, por do të sqaroj disa pika ku ai edhe pse njeri i urtë, dukshëm është irrituar shumë dhe kjo ja ka errësuar disi arsyetimin deri në perceptim jo të drejtë të shkrimeve te mia të mëparshëm në disktutimet me Zonjën Elida Buçpapaj.
Zoti Buçpapaj shkruan se unë mëtoj t’ia imponojë kësaj gazete politikën botuese. Kjo fjali është shumë larg të vërtetës, që për një gazetar profesionist, siç kanë dëshirë të paraqiten bashkëshortët Buçpapaj, duhet të jetë e pacënueshme. Pse?
Unë nuk i kam kërkuar kurrë askujt në jetën time ti imponoj diçka, aq më tepër një gazete, por në respekt të vetë Gazetës Dielli, të themeluesve të saj si dhe të lexuesve, jam shprehur se cilësia e disa shkrimeve të Zonjës Buçpapaj, ku në shkelje të plotë të etikës dhe profesionalizmit ajo denigron çdo kënd që nuk i shkon pas fillit, shkel konfidencën e këtyre njerëzve duke publikuar pjesë nga jeta krejt personale e tyre që nuk janë në interes publik. Konkretisht Zonja Buçpapaj shkruan:
“Më bëri përshtypje një koment nga Enver Bytyci për « replikën » e z. Çini i cili shkruan: «Une nuk e njoh autorin e ketij shkrimi. Por ky shkrim eshte profesional, ne nivelin e shkrimeve te gazetareve perendimore. Zj Bucpapa ne deklarimet e saj nuk shfaq ate profesionalizem, te cilin e shohim ne shkrimin e z. Cini.“ Nëse ky Enver Bytyçi është ai që njoh unë, po ju tregoj një histori. Rreth viteve 2003-2004, Enver Bytyçi shkon në Gjermani për të kërkuar statusin e azilantit politik dhe sa vendoset aty i dërgon një letër Skënder Buçpapajt, kryeredaktor për dhjetë vite i gazetës Bota Sot, që t’i krijohej mundësi bashkëpunimi dhe Skënderi për ta mbështetur e pranon menjëherë. Tani po na thotë se nuk e njeh këtë z. Çini, por i duket profesionist dhe ndërsa për mua nuk thotë fare më njeh a s’më njeh, punë e madhe fort, porse shkrimi im nuk i duket profesionist! Që më njeh, nuk ka dyshim, sepse kur Enver Bytyçi kërkonte të bashkëpunonte tek Bota Sot, unë botoja gati për çdo ditë editoriale, pra ai e di shumë mirë orientimin tim politik, dhe se si gazeta Bota Sot, me një tirazh prej 200 mijë kopje, e mbështeste opozitën e Shqipërisë dhe liderin e saj Sali Berisha! Ndërkohë nuk më intereson fare se çfarë mendon Enver Bytyçi për profesionalizmin tim” – See more at: https://gazetadielli.com/replike-me-te-gjithe-ata-qe-i-konsiderojne-lideret-shqiptare-te-pagabueshem/#sthash.Zw7WD9G1.dpuf
Për mua ky është nivel i papranueshëm etik, apo intelektual dhe për këtë unë jam shprehur:
Në liri e drejta e shprehjes, e drejta e përzgjedhjes, e drejta e vlerësimit, apo jo, dhe shumë të drejta të tjera janë vlera kaq themelore sa që ti imponohesh dikuj, qoftë edhe me dashamirësi, është e jashtkohshme. Kështu edhe me letrën që një djalë 16 vjeçar, plot ëndërra, i lutet Dr. Berishës të mos largohet nga politika dhe Dr. Berisha me shumë kulturë përgjigjet. Një akt i tillë ka shqetësuar jo pak një zonjën Buçpapaj, që e mban veten për gazetare, dhe përpiqet ti imponohet të tjerëve që të mos e lexojnë atë këmbim. – Apo Së fundi, të marrësh atributet dhe statusin e gazetarit, duhet në rradhë të parë duhet, mendoj unë, të mos jetë ithtar politik i cilido krahu qoftë, apo më keq, kur të prishen pazaret, të hidhet nga ithtar në kundërshtar të rreptë. Një rast i tillë tregon shumë edhe për integritetin professional apo etik të gazetarit dhe sipas standardeve ndërkombetare të gazetarit profesionist, të skualifikon direkt nga ai status. – See more at: https://gazetadielli.com/votimet-me-te-mira-te-organizuara-ndonjehere-ne-shqiperi-dhe-qejf-mbetja-gazetareske/#sthash.g4BsjO6g.dpuf
Për të cilin Zoti Buçpapaj, që e ka reputacionin e njeriut të urtë, por që në rastin konkret i mllefosur shprehet:
“shpreh pakënaqësinë prej arroganti ndaj shkrimit të zonjës Buçpapaj” – See more at: https://gazetadielli.com/sevdallinjte-manjake-te-partive-diversion-edhe-kunder-mediave-online/#sthash.aud5kTgv.dpuf
Lexues të nderuar ju lutem shikojeni qartë se kush është profesionali apo etiku dhe kush është arroganti.
Zoti Buçpapaj, duke mos e kontrolluar dot mllefin, e trajton shkrimin tim si diskutim organizate partie, duke më quajtur edhe sevdalli manjak. Shopenhauer është shprehur:
“Every man takes the limits of his own field of vision for the limits of the world.”
Njeriu e mat tjetrin me kutin e vet. Ndryshe nga Zoti Buçpapaj, që ka një ekperiencë të gjatë në mbledhjet e organizatave të partisë, nga ajo e PPSH, para 1990, tek PD 1991-2005, në pritje të ndonjë oferte të rradhës, dhe natyrisht jo të fundit, unë nuk kam qënë asnjë ditë antar i PPSH-së, as një ditë antar i PD-së dhe për integritet personal dhe intelektual nuk kam ndëmend të aderoj në asnjë parti politike. Asnjë nga prindërit e mi nuk kanë qënë kurrë antar të ndonjë partie.
Kam mbështetur Dr. Berishën, sepse e kam konsideruar zgjidhjen më të mirë kombëtare ashtu siç kam mbështetur në Kosovë Dr. Rugovën. Gjithnjë kam akuzuar PS, (dikur PKSH dhe PPSH) si një parti të themeluar nga Beogradi dhe me agjendë antikombëtare. Konsekuent i qëndrimeve të mia politike dhe kombëtare, ndryshe nga ata të Zotit Buçpapaj, kam qënë kritik ndaj ish Presidentit Topi, që në shkelje të Kushtetutës së Shqipërisë, e kishte kthyer Presidencën në një partiçkë politike në favor të Edi Ramës dhe Partisë Socialiste. Asnjëherë nuk e kam takuar personalisht Zoti Topi, as edhe kam komunikuar ndonjëherë me të, kështu që arsyet personale që aludon zoti Buçpapaj, janë vetëm haluçinacione të një njeriu që i mat të tjerët me kutin e tij.
Zoti Buçpapaj i jep të drejtën vetes të masë edhe aftësitë e mia profesionale në fushën ku unë kam studiuar, fushë që kam mbrojtur me sukses në Universitetin e Torontos edhe Titullin “Master of Arts”, që atë e ka shqetsuar deri sa edhe ta përmëndi në shkrimin e tij. Nuk i vë faj. Ai mund të ketë parë plagiaristë që i vjedhin punimet shkencore të tjerëve për ti paraqitur si të tyret. Kam pasur dikur një shok, që ka shërbyer edhe si ambasador ne Washington, të cilit ja morën punën shkencore me preteksin e redaktimit për të mos ja kthyer më. Por problemi nuk është këtu. Ai nuk arrin të kuptojë kodin elektoral të Shqipërisë, edhe pse e citon në favor të ish presidentit Topi. Ai nuk e kupton se numri i zgjedhëzve është përcaktues në numrin e deputetëve vetëm kur plotësohen disa kritere të tjera specifike. Unë jam shprehur se PS ka më pak deputetë se më 2009 edhe pse e pa konsumuar nga pushteti. Më 2009 PS arriti të marrë 66 deputetë, sot nuk arrin më shumë se 63, sepse 3 në listën e saj janë të LSI – së. Ai nuk kupton, nuk arrin të dallojë midis organizimit të zgjedhjeve, proçesit të votimit, numurimit të votës me shpejtësi dhe saktësi, për të cilat u arritën standarte të lartë dhe të respektuara në Perëndim, dhe shitbjerjes të votës, që u bë nëpër shtëpia, nëpër klube, në rrugë e kudo. Edhe pse kjo ishte dhunë finaciare mbi zgjedhësit, kjo nuk cënonte meritën e qeverisë në organizimin e zgjedhjeve më të mira në Shqipëri. Kaq ishte detyra e qeverisë. Ajo nuk mund të kontrollojë integritetin e çdo votuesi. Kjo është pjesë që duhet parë nga organet e hetimit.
Zoti Buçpapaj shprehet: “që në kuadrin e ndryshimit epokal që po pritet të ndodhë në Shqipëri” (rikthimit të komunistëve në pushtet – shënimi im) shpreson që të ndikojë edhe në “emancipimin” e mendësive të mia që unë të mos merrem më me Zonjën Buçpapaj. Qesharake. Unë nuk jam marrë për asnjë minutë me Zonjën Buçpapaj, por me mungesën e profesionalizmit, etikës dhe saktësisë së shkrimeve të saj.
Së fundi Zoti Buçpapaj e mbyll shkrimin:
“Ndërkohë, mendojmë se gazetari asnjëherë nuk duhet të konfondohet me lexuesin. Kjo lidhet me etikën profesionale dhe morale. Sepse nëse gazetarët guximtarë do t’i sulmonim rregullisht me taborret e militantëve, atëherë do t’ia marrim shpirtin së vërtetës. Zoti Çini është ekonomist, ai për arsyet e tij personale nuk i pëlqen shkrimet tona. Ok. Deri këtu nuk ka asgjë të keqe. Për të shprehur mendimet e tij, ai ka spazion e komenteve si lexues, ku le të thotë çfarë mendon, pa fyer dhe pa cënuar integritetin e gazetarëve dhe të mediumit ku ata i botojnë shkrimet.
– See more at: https://gazetadielli.com/sevdallinjte-manjake-te-partive-diversion-edhe-kunder-mediave-online/#sthash.aud5kTgv.dpuf
Ju lutem shikojeni edhe një herë inkonsistencën llogjike. I jep të drejtën vetes dhe së shoqes të sulmojnë personalisht këdo, dhe kërkojnë që të tjerët të mbyllin sytë para inkonsistencës llogjike, përpara mungesës së etikës, saktësisë, profesionalizmit dhe të vërtetës.
Hajro Çini M.A. Economics
Votimet më të mira të organizuara ndonjëherë në Shqipëri dhe qejf mbetja gazetareske
Shkruan:Hajro Çini M.A. Economics/
Në liri e drejta e shprehjes, e drejta e përzgjedhjes, e drejta e vlerësimit, apo jo, dhe shumë të drejta të tjera janë vlera kaq themelore sa që ti imponohesh dikuj, qoftë edhe me dashamirësi, është e jashtkohshme. Kështu edhe me letrën që një djalë 16 vjeçar, plot ëndërra, i lutet Dr. Berishës të mos largohet nga politika dhe Dr. Berisha me shumë kulturë përgjigjet. Një akt i tillë ka shqetësuar jo pak një zonjën Buçpapaj, që e mban veten për gazetare, dhe përpiqet ti imponohet të tjerëve që të mos e lexojnë atë këmbim.
Me zonjën në fjalë, unë jam ndeshur shpesh, kështu që edhe kjo përgjigje e rradhës nuk përbën risi.
Zonja në fjalë deklaron se është gazetare dhe merr kredit që i përket antikitetit, më konkretish Kasandrës, në lidhje me rezultatin e zgjedhjeve, ku ajo shprehet se e kishte paralajmëruar verdiktin e popullit, “sovranit” siç kanë qejf ta quajnë shpesh politikanët kur janë të mbështetur nga ai.
Janë bërë disa analiza edhe në gazetën Dielli, ku më të spikaturat, për mendimin tim, kanë qënë shkrimet e Dr. Enver Bytyçit dhe shkrimi i Dr. Elton Marës, “Fitoi apo humbi sovrani/populli”.
Si cilësia e shkrimeve, si niveli etik dhe profesional i të dy personave ka qënë shumë i lartë. Pakrahasueshmërisht më i lartë krahasuar me të tjerë, që, vend e pa vend përmëndin titullin gazetar.
Unë nuk do ti hyj arsyeve personale dhe vetiake të zonjës në fjalë, për ngazëllimin e humbjes së PD-së, se nuk dua të bie në atë nivel, por po parashtroj disa gjëra që mua më kanë bërë përshtypje në këto zgjedhje dhe pak më gjërë.
Së pari, është hera e parë që komunistët, të kamufluar si socialistë apo LSI-stë, vinë në pushtet pa dhunën e armëve, por me një mënyrë pak më paqsore. Ata erdhën në pushtet me votën e blerë të “sovranit”. Ka me qindra raste të kapur në Shqipëri në këtë aktivitet. Edhe pse kjo dhunë quhet në perëndim, për standartet ku ka kaluar Shqipëria është progres.
Së dyti, për herë të parë, pala humbëse e njeh rezultatin pa asnjë kontensim, edhe pse atje ka me mijra raste të regjistruara. Edhe ky është një progres për tu përshëndetur. Këtu dallon ana që punon për kombin dhe jo për veten me palën që nuk do t’ja dijë asfare për komb, por për interesa të shovinizmit fqinjë, që edhe i organizoi më 8 nëntor 1941 në një parti kriminale.
Së treti, pas 8 vitesh në pushtet rotacioni është një gjë normale në një demokraci, qoftë edhe të brishtë.
Së katërti, të gjithë akuzat që i bëheshin Dr. Berishës si diktator, që po përpiqej të zaptonte të gjithë institucionet, për të sunduar, morën fund mbrënda natës. (Zonja në fjalë ka qënë ndër zërat më të çjerrë kundër kësaj “diktature”).
Së pesti, humbi ajo anë që kishte bërë shumë për çështjen kombëtare, që kishte bërë shumë për zhvillimin kombëtar, për progres dhe përparim. Kishte futur Shqipërinë në NATO, kishte hequr vizat për shqiptarët në Europë, kishte ndërtuar një infrastukturë fantastike nëpër gjithë Shqipërinë, dhe “sovrani” votoi anën tjetër, që për 50 vjet e kishte vrarë “sovranin”, e kishte shkatërruar në çdo anë, qytetare, kombëtare, ekonomike, politike shoqërore etj. Më e çuditshmja pa asnjë program të qartë elektoral.
Së gjashti, pala humbëse, e drejtoi Shqipërinë për 8 vite. Me gjithë progresin në shumë fronte, qeverisja pati edhe mangësi. Pati edhe fusha ku dështimi ishte total, si tek pronat, pati fusha ku duhej të ishte bërë më shumë. Është dëmshpërblyer vetëm 25% e asaj që duhej bërë për shtresën e persekutuar, (edhe pse kjo qeveri është e vetmja që ka bërë diçka dhe ajo që po vjen jo vetëm që i ka shkaktuar krimet, jo vetëm që i neglizhoi kur ishte në pushtet për 8 vjet, por edhe do të bëj të njëjtën gjë sapo të marrë pushtetin.)
Administrata tregoi një paaftësi, arrogancë me qytetarin, dhe një korrupsion të papranueshëm. Por etika, mendoj unë, është problem kombëtar. Njeriu i Ri që formoi rregjimi komunist nuk ka as ndërgjegje as etikë. Duke shtuar këtu edhe faktin se prokuroria, ajo që duhet me kushtetutë të luftojë korrupsionin, ishte një celulë komuniste në shërbim të agjendës politike, në shkelje të Kushtetutës, të ish Presidentit Bamir Topi. Megjithatë pavarësisht nga shkaqet “sovrani” ndëshkoi këtë aspekt të kësaj qeverie, duke vërtetuar qartazi, se ai ka mundësi, me votime, të shprehet pa frikë.
Së shtati, “sovrani” ndëshkoi jo vetëm partinë më të madhe që kishte qënë në pushtet për 8 vjet, por edhe partinë më të madhe opozitare. Nga 66 deputetë që kjo parti kishte më 2009, sot ka vetëm 61. Dhe kjo duke mos qënë në pushtet, pra e pakonsumuar nga pushteti, nuk arriti të fitojë, të paktën të kishte qënë në nivelin e para 4 viteve. “Sovrani” shpërbleu me shumë gjenerozitet, partinë e tretë më të madhe në Shqipëri. Atë që kishte qënë në pushtet per 45 muaj dhe opozitë pak më pak se 3 muaj. Kjo parti kishte edhe një specifikë shumë domethënëse. Kryetari dhe nënkryetari i saj, kur ju prishën pazaret, u shfaqën në TV me zë dhe figurë, me bllok në dorë duke kordinuar aktete e tyre korruptive. Të dy dolën jo fajtorë, sepse pavarësisht se çfarë shprehu gjykata, regjistrimi ishte bërë pa aprovimin e një gjykate dhe për rrjedhim prova ishte ligjërisht e papranueshme në gjykatë. Por ndërsa Meta mund të mos dënohej ligjërisht, me të drejtë, kjo nuk mund të thuhet moralisht. Bota perëndimore ka një standart interesant, konliktin e interest në fakt dhe në aparencë. Kur ka një hije dyshimi për një shkelje standarti, qoftë edhe e pafaktuar, personi i dyshuar nuk mund të kryejë funksionin. Thënë qartë, një gjykatës që është pare për shëmbull në një klub sporti, ku rastësisht shihet edhe dikush që do të gjykohet në atë gjykatë është arsye e mjaftueshme që ai gjykatës të mos jetë pjesë e gjykimit, edhe pse ai mund të mos ketë pasur asnjë kontakt me personin që po gjykohet.
Së fundi, të marrësh atributet dhe statusin e gazetarit, duhet në rradhë të parë duhet, mendoj unë, të mos jetë ithtar politik i cilido krahu qoftë, apo më keq, kur të prishen pazaret, të hidhet nga ithtar në kundërshtar të rreptë. Një rast i tillë tregon shumë edhe për integritetin professional apo etik të gazetarit dhe sipas standardeve ndërkombetare të gazetarit profesionist, të skualifikon direkt nga ai status.
Hajro Çini M.A. Economics
Loja Politike në Demokraci
Nga Hajro Çini/
Edhe pse jo perfekte, demokracia ka dëshmuar se është zgjidhje më e mirë, më e llogjikshme dhe më e sigurtë për mbarëvajtjen e një kombi. Demokracia është konkurencë e lirë midis forcave që në interval relativisht të përcaktuara paraqesin alternativat dhe ajo më e suksesshmja fiton të drejtën të drejtojë qeverinë dhe disa institucione që parashikon ligji themeltar. Humbësi merr detyrën që të kontrollojë në mënyrë të përgjegjshme pushtetin, të ngrejë zërin kundër abuzimeve dhe të mbështesë nisma që kanë rëndësi kombëtare.
Një demokraci funksionale ka rregulla të qarta, por ajo që e bën interesante demokracinë, është loja politike, që kur bëhet me mënçuri, jep rezultate të kënaqshme. Vetë loja politike është art dhe ka rregullat e saj. Ajo është si një enë nën presion që po ta hapësh në vend të gabuar apo jo në kohën e duhur dëmtohesh rëndë.
Duke jetuar për një kohë relativisht të gjatë në Kanada, dhe duke qënë i prirur ta vëzhgoj politikën, kam vënë re disa gjëra. Kanadaja presupozohet, me të drejtë, se ka një demokraci të konsoliduar, shumë funskionale dhe një nga më të mirat dhe më suksesshmet në botë. Gjatë kësaj periudhe unë kam parë tre rotacione të mëdha. Konservatorët pas një qëndrimi në pushtet për më shume se 9 vjet, humbën zgjedhjet më 1993. Që konservatorët do të humbnin ndjehej kudo, në rradhë të parë në udhëheqjen kryesore të partisë dhe qeverisë. Kryeministri kishte deklaruar dorëheqjen, po ashtu edhe 80 përqind e ministrave. Partia Konservatore nuk kishte një pretendent të qartë, dhe kandidatët që dolën nuk kishin as vizionin, as përvojën dhe as statujën e kryeministrit në ikje. Mungesa e një kandidati të denjë, të paktën në nivelin e paraardhsit, bëri që kjo parti të kalojë një jetë 13 vjeçare anemike apo në agoni të plotë. Ndryshimi erdhi vetëm pas 13 vitesh kur kryeministri aktual, Stephen Harper, ndërtoi një ekip mjaft të aftë dhe për 3 mandate rradhazi drejton Kanadanë.
Konluzioni im në këtë situatë ishte se, sado e konsoliduar një parti, sado përvojë në pushtet, pa një udhëheqës të aftë është e destinuar të lëngojë. Progresi vjen kur pasardhësi ka një vision shumë më të avancuar se paraardhësi.
Më 1993, Liberalët premtuan shumë gjatë fushatës. Udhëheqësi i tyre, Chretien, një nga politikanët më pramgatistë të Kanadasë, mbante një libër të kuq në dorë dhe e proklamonte si programin qeverisës. Ai e njihte shumë mirë politikën e rrugës, ishte trim, mendje hapur dhe me mjaft përvojë. Sapo erdhi në pushtet, deklaroi se libri i kuq, ku pasqyrohej programi i kishte humbur, dhe ai kishte qënë e vetmja kopje që ai kishte pasur. Megjithatë, si rezultat i politikave rreptësisht të djathta fiskale, ai bashkë me ekipin e tij, arriti ta nxjerrë Kanadanë nga kriza ekonomike dhe për 13 vjet ekonomia përjetoi një bum të vërtetë. Kur kërkoi mandatin e dytë, Chretien kishte shumë arritje, por ishte shumë larg premtimeve. Të gjitha pollet e nxirrnin humbës. Pikërisht në këtë kohë Chretien tregoi se ishte virtuoz në politikë dhe lojën e saj. Nga foltorja e parlamentit ai deklaroi:
“Edhe pse unë nuk e kam vendosur akoma ditën kur Kanadaja do të shkojë në zgjedhje, më kanë ardhur aplikacionet e vullnetarëve për drejtues të fushatës së partisë sime. Shikojini vetë, se veprimet e tyre janë evidente. Të tre kryetarët e partive opozitare më kërkojnë me shumë këmbëngulje, me shumë seriozitet që unë ti besoj atyre të më drejtojnë fushatën. Duke ndjekur këshillën e Napoleonit të madh:
“Kurrë mos e ndërprit armikun tënd kur është duke gabuar.”
Unë kam vendosur ti motivoj në këtë rrugë.”
Pjesa dërrmuese e analistëve e akuzuan Chretien për cinizëm klasik. Shumë pak arritën të vënë në dukje se ishin pikërisht gafat e kundërshtarëve që do ti jepnin dorë Chretien. Dhe kështu ndodhi.
Në partinë e tij ai ka pasur një kundërshtar të hershëm, një milioner, Paul Martin, që gjithë jetën tentoi ti merrte partinë. Edhe pse kundërshtar, për efekt të unitetit në Parti, ai e mbajti Paul Martin ministër të Financave, i cili tregoi se ishte mjaft i zoti për atë post. Por Paul Martin kishte një problem shumë të fortë emocional, donte me domosdo të bëhej kryeministër. Që ta realizonte ëndrrën e tij, ai filloi ta sabotojë bosin e vet. Ai filloi të nxirrte, indirekt, në shtyp dokumenta në lidhje me $300 milion dollarë kanadez, që Chretien i kishte zhdukur nga buxheti me preteksin e ruajtes së Quebekut që kërkonte shkëputje. Kur skandali filloi të merrte përmasa të mëdha, Chretien, deklaroi se, pas 41 vitesh në politikë, ai do të largohej. Ai ndenji edhe 5-6 muaj sa skandali të plaste mirë dhe u largua, duke lënë Paul Martin, si kryeministër, të ndeshej me problemin që vete kishte nxjerrë në shtyp. Brenda vitit qeveria Martin ra, Martin humbi zgjedhjet dhe u largua nga politika. Sa kohë ishte Chretien kryeministër, ai e përçau aq keq të djathtën sa ata u ndanë në tre parti. Chretien i mbante të ndarë me shumë sukses, dhe po të mos kishte qënë për Paul Martin, liberalët mund të ishin edhe sot në pushtet. Ardhja në krye të njërës prej partive të djathta të Steven Harper, një ekonomisti brilant, një politikani virtuoz, gjakftohtë dhe jashtzakonisht prudent, bëri që situata të ndryshojë 180 gradë. Ai me urtësi, me llogjikë shumë të ftohtë i shkriu të tre partitë dhe, duke përfituar nga skandali i qeverisë, fitoi 40 % të vendeve në Parlament. Llogjika parlamentare kanadeze është, që partia që ka më shumë vota krijon qeverinë, kur ka më pak se 50% të vendeve, qeveri minoritare. Partitë e tjera që bënin së bashku 60% nuk tentuan që të krijojne një qeveri koalicioni. Ajo formulë nuk operon në kanada. Tani është Harper ai që e ka dëmtuar shumë partinë Liberale, dhe pas tre fitoresh rradhazi, herën e tretë ka maxhorancën (mbi 54%) në parlament, Partia Liberale është parti e katërt ne Kanada, dhe hera e parë që nuk është opozitë zyrtare. (Opozitë zyrtare bëhet Partia e dytë për nga numri i deputetëve)
Konkluzioni i dytë, kur sfidon në mënyrë jo të natyrshme udhëheqsin e partisë për ti marrë partinë, jo vetëm që nuk ke shumë shanse për sukses, por mund ti bësh një dëm të pallogartshëm partisë.
Ç’lidhje ka politika kanadeze me atë shqiptare? Dhe pse Dr. Berisha, si Chretieni para dy dekatash, duhet të emrojë drejtues të fushatës për PD- në drejtues të lartë të opozitës?
Shqipëria ka 22 vjet në rrugën e demokracisë. Po ti shohësh gjërat me vëmëndje, loja politike dhe rezultatet e saj kanë ngjashmëri me atë që kishte ndodhur edhe në Kanada. Të dy partisë kryesore kanë pasur eksperienca me të tilla sfida. Ish presidenti Topi, në shkelje totale të Kushtetutës, abuzoi me presidencën dhe institucione të tjera nën kontrollin e Presidencës, ShISh, Prokurori, që të dëmtonte sa më shumë PD që ai të merrte Partinë. Kjo solli përpjasje Institucionale për një kohë të gjatë. Ai nuk la gjë pa përdorur, nga harta e gjobave për emrimin në gjykata, për çdo gjykatës, e deri në grushtin e shtetit më 21 janar 2011. Për fat, ai dështoi totalisht. Një meritë të veçantë ka edhe vizioni, energjia, pasioni prej Burri Shteti të Dr. Berishës.
Nga krahu tjetër, falë korrupsionit të ngritur në sistem, të luftës së fortë politike të opozitës si dhe dembelizmit të vetë Nanos, sfiduesi i tij, Rama, doli i suksesshëm. Ai e mori partinë. Por si çdo gjë artificiale, për tu kthyer në normalitet do të marrë shumë kohë, dhe do të ketë gjithnjë një kosto të rëndë.
Në këtë fushë interesante zgjedhore një vëzhgues pak i vëmëndshëm kupton se ka shumë gjasa që Edi Rama, Ilir Meta dhe deri diku Fatos Nano janë në garë – për arsye krejt të ndryshme, nga njëherë edhe totalisht kontradiktore – që t’ja bëjnë sa më të lehtë dhe sa më bindëse fitoren Dr. Berishës. Pse?
Duke mos ditur të ndërtojë një program elektoral fitues, duke qënë emocional, që dukshëm ja mjegullon arsyen, dhe së fundi duke qënë një politikan diletant, Rama, së paku, e ka kuptuar që ai nuk mund të përballet me Dr. Berishën. Në një lojë politike, sado miqësore ka edhe humbës. Në Shqipëri është krijuar edhe pozicioni i humbësit profesional. Këtë pozicion e kërkon me shumë këmbëngulje vetë Edi Rama. Ai dështoi të shkatërrojë LSI-në, dështoi në luftën kundër Ilir Metës dhe kudo. Ai nuk di të ndërtojë qoftë edhe një program të thjeshtë elektoral apo politik. U bind së fundi se një problem shqetësues në Shqipëri mbetet sistemi shëndetsisë. (Aq e humbi llogjikën sa akuzoi publikisht, pa të drejtë, të gjitha infermjeret pa dallim). Ka shumë muaj që e kishte kalë të fushatës. Por siç e thashë më lart, shëndetsinë e ka pasur totalisht në kontroll LSI-ja. Me ngjarjen e fundit Rama e kafshoi gjuhën dhe zor se do të dëgjohet më ndonjë akuzë. Ai më së fundi e kuptoi se më 2005 shkëputja e LSI-së nga PS-ja ishte një nga shkaqet që PS humbi, prandaj ka më shumë se 10 muaj që po përpiqet ta tërheqë LSI-në në Aleancë, me kushtet e kësaj të fundit. Por ai nuk kupton se politika është një fushë kaq dinamike dhe e lëvizshme, sa një gjë që ka një vlerë të caktuar para disa vitesh, bëhet antivlera e vetvetes vite më pas. Do të kishte pasur shumë vlera elektorale për PS-në aleanca me LSI-në më 2005, sepse PS+LSI do ti kishin fituar zgjedhjet, por më 2009 më së shumti përfundimi do të kishte qënë barazim (atë kohë PD-ja ishte nën breshërinë e Presidencës, SHISH, Kryeprokurorisë etj.). 2011 vërtetoi se PD kishte më shumë vota se PS dhe LSI të marra së bashku. Shtuar këtu, tani më 2013, edhe koston politike të kësaj marrëveshje (rastet Kadeli, Lezha, dhe Dogjani janë vetëm fillimi i shpërthimit), i japin një fitore vërtet spektakolare PD-së dhe aleatëve të saj.
Nga sa më sipër, Rama e di që nuk mund të fitojë. E vetmja shpresë e tij për sukses është të presë në krye të PS-së edhe nja 15-20 vjet të tjera, deri kur Dr. Berisha të vendosë, për shkak të moshës 80 e kusur vjeçare atë kohë, të tërhiqet në jetën e tij private. Ka vetëm një problem. Si do të justifikojë humbjen? Vetëm duke humbur thellë që të ndërtojë një alibi të “besueshme” se Dr. Berisha në mënyrë të vazhdueshme ja vjedh fitoren.
Ilir Meta ka një agjendë mjaft të peshuar. Një humbje e radhës së Ramës në zgjedhje, e ngre shumë presionin e socialistëve të thjeshtë kundër Ramës si humbës profesionist dhe të çertifikuar. Postin më të lartë që ka pasur deri më tani Rama, ka qënë ose ministër ose Kryetar Bashkie. Në të gjitha rastet jo për meritë të tij, por për përkrahjen nga partia socialiste dhe pikërisht nga Meta kur, ky i fundit ishte Kryeministër. Pra është paradoks, që disa kryeministra të PS-së të jenë larguar nga PS-ja si rezultat i kompleksit të inferioritetit dhe frikës së Ramës, dhe vetë Rama të jetë kryetar. Më këmbëngulësi dhe që ka shanse reale të marrë drejtimin e PS-së, duket se është vetë Meta. Një humbje e rradhës e Ramës e pozicionon drejt për drejtë Metën për në krye të së majtës shqiptare. Meta kështu, bëhet një nga mbështetësit më të vendosur për humbjen e Ramës.
Së fundi, Nano, kryetari historik i PS-së, e ka shumë të vështirë, për ndërgjegje politike, të kapërdijë lojën e papjekur, pa taban dhe pa horizont të Ramës dhë dështimet e njëpasnjëshme të PS-së që ai krijoi. Duke pasur edhe ambicjen për tu bërë president, ai e kupton se i duhet një mbështetje e fortë nga PS, që praktikisht jo vetëm që nuk e ka, por e ka edhe kundër. Pra i duhet një kryetar mbështetës në PS. Për këto arsye, edhe ai e kupton që një humbje e rradhës e Ramës, krijon premisa për largimin e Ramës nga PS dhe kthimin e të majtës në normalitet politik. Kjo e rehaton shpirtërisht Nanon dhe i hap perspektivat për në presidencë.
Nga sa u pasqyrua më lart, të tre drejtuesit e majtë kanë interesa jetike që Dr. Berisha të fitojë zgjedhjet e 23 qershorit. Do të ishte një akt i sinqertë, që vetë Dr. Berisha t’ja besojë atyre, pra Ramës, Metës dhe Nanos fushatën për PD-në në këto zgjedhje.