Ilir Hashorva – Page 5 – Dielli

KORRUPSIONI DHE MORALI

October 22, 2015 by dgreca

NGA ILIR HASHORVA-New York/
Duke përdorur një shprehje matematike, mund të themi se korrupsioni dhe morali kanë korrelacion negativ: kur ulet njëri, ngrihet tjetri: kur ulet morali, korrupsioni ngrihet.
Në universitetin Luigj Gurakuqi të Shkodrës një pedagog i fakultetit juridik, për të kaluar një student në dy provime, kërkoi dhe mori prej tij 500 euro. Një turp i shumëfishtë, së pari, se pedagogu ishte jurist dhe, së dyti, sepse ishte arsimtar. Në një vend normal, në çast ministri i Drejtësisë do të ndiente përgjegjësi dhe do të jepte dorëheqjen dhe, po ashtu, edhe ministri i Arsimit. Por vendi ynë nuk është normal dhe të dy ministrat vazhduan punën, sikur të mos kishte ndodhur gjë. Po ashtu, opinioni publik, që mund të dëgjohet përmes shtypit, heshti. Heshti, ose sepse skandale të tilla tashmë konsiderohen si ngjarje të rëndomta prej të cilave jemi imunizuar dhe nuk na bëjnë përshtypje, ose sepse nuk arrimë të kuptojë pasojat e tyre.
Pedagogu i universitetit të Shkodrës mund të jetë një jurist i përkryer, një profesionist i mbaruar, por profesionalizmi i tij, edhe në qoftë se e ka, gjë që unë nuk besoj, me sjelljen që bën, jo vetëm që nuk shërben, por dëmton. Një pedagog i drejtësisë që shet provimin bën dy herë krim: së pari, sepse i prish moralin një studenti, një njeriu të së ardhshmes dhe, së dyti, sepse ai student, që nesër do të bëhet jurist dhe do të gjykojë të tjerët, edhe sikur të dojë, do të jetë krejt i paaftë për të gjykuar mirë e drejtë.
Me rastin e ardhjes në Tiranë të shahistit Gari Kasparov ca kohë më parë, i cili u prit me nderime të mëdha nga zyrtarë të lartë të qeverisë, duke përfshirë edhe kryeministrin, Edi Rama, dhe ministren e tij të Arsimit, Lindita Nikolla, dhe, siç e kemi zakon kur entuziazmohemi, bëjmë deklarata të bujshme të cilat i harrojmë që të nesërmen, aty për aty vendosën që lojën e shahut ta vinin në programet shkollore. Për këtë ngjarje bëra një shkrim në të cilin theksoja se në shkollat tona, për kushtet ku ndodhemi, duhen vënë, përveç të tjerave, jo shahu, por lëndë të tilla si edukata morale dhe ajo qytetare. Shkrimi u përkrah, por edhe u kritikua. Një ndër kritikuesit, shkruante: “Cfare kujton autori (domethënë, unë) se ne Korene e Jugut nxenesve u mesojne rregullat e miresjelljes ne restorant, apo si te kuptojne pikturat e Pikassos dhe muziken e Stravinskit? Jo or jo, u mesojne matematike, fizike, kimi, elektronike, programim kompjuterash etj kesisoji dhe po u teproi kohe, ose vete nxenesit sipas prirjeve dhe deshirave perfshihen ne kurrikula opsionale per formimin e pergjithshem kulturor”. Ky është sot mendim dominues në shoqërinë tonë: “të ngrihemi profesionalisht”, sepse “ashtu përparojmë dhe përfitojmë”, të tjerat nuk kanë rëndësi. Por, siç thotë Ajnshtajni, pa moral, nuk ngrihemi dot as profesionalisht, sepse “Cilësitë morale të personaliteteve të shquara janë shumë më të rëndësishme, sesa arritjet e tyre intelektuale. Madje edhe arritjet intelektuale janë të varura më shumë nga ç’mendohet nga karakteri i personit”.
Sot, me që kemi një rast të pastër korrupsioni, si pasojë e një morali të dobët shoqëror, po sqaroj sepse mendoj se edukimi moral i njerëzve është i një rëndësie të dorës së parë sidomos, duke pasur parasysh edhe se vendet më të pastra moralisht, vendet më pak të korruptuara, janë edhe vendet më të zhvilluara dhe më të lumtura të botës dhe se vendet më të korruptuara janë edhe vendet më të prapambetura dhe më të zymta të botës.
Sipas Transparency International, korrupsioni është një problem për të gjitha vendet, ndonëse jo njëlloj për të gjitha, madje me ndryshime të mëdha, dhe ka të bëjë me ryshfetin, me mosdënimin e të korruptuarve, me marrëveshjet e fshehta midis atyre që kanë në dorë fatet e vendit etj. Korrupsioni jo vetëm që shkakton vjedhjen e të ardhurave të pjesës më të lëndueshme të popullsisë, por minon drejtësinë dhe zhvillimin ekonomik të vendit si dhe dëmton besimin publik mbi qeverinë dhe udhëheqësit e saj. Po sipas Transparency International, në vitin 2014, ndër 174 vende të botës, vendet e para për mungesë korrupsioni i zinin këto 7 shtete: Danimarka, Zelanda e Re, Finlanda, Suedia, Norvegjia, Zvicra, Singapori. Këto janë njëkohësisht edhe nga vendet më të zhvilluara, më të pasura dhe më të lumtura të botës. Shqipëria në atë renditje zinte vendin e njëqind e dhjetë, pra shumë poshtë mesatares botërore.
Për moralin në Korenë e Jugut, vend të cilin e përmend edhe kritikuesi i shkrimit tim, si dhe për atë në Japoni, po them se, para se të bëheshin vende të zhvilluara, patën kujdes ngritjen morale të popullsisë së tyre dhe për këtë po tregoj dy ngjarje domethënëse e tepër të çuditshme, sidomos për ne, që kanë lidhje me moralin.
Në Korënë e Jugut (sipas gazetës “Finacial Times, 29.12.1997 dhe sipas BBC, 15.1.1998)
Koreja e Jugut është një shtet që në 50 vitet e fundit, ka arritur të shtojë rreth 17 herë të ardhurat për frymë, duke arritur një nivel të lartë jetese si dhe një prodhim global të konsiderueshëm. Në disa degë prodhimi ajo është udhëheqëse botërore. Kohët e fundit, për shkak të disa të metave të politikës së saj ekonomike e financiare (është fjala për vitet 1997-1998), sidomos në investimet e huaja në ekonominë e saj, politikë e cila pasi i siguroi Koresë një prodhim, bollëk dhe fitim të jashtëzakonshëm për gjysmë shekulli, e hodhi sot në një krizë të përgjithshme monetare. Koreja e Jugut iu drejtuar disa organizmave financiare botërore si FMN dhe BB për ndihmë. Por, ja se ç’ndodhi:
Populli korean e ndjeu veten të fyer që qeveria e tij iu drejtua organizmave ndërkombëtare për ndihmë financiare. Ai e konsideroi këtë si një turp kombëtar i cili duhej shlyer me kontributin e të gjithë popullit. Kështu, populli vendosi të ndihmonte shtetin e tij me çdo gjë të çmuar që kishte. U hapën kudo qendra të pranimit të kontributeve të qytetarëve. Njerëzit zunë radhën në këto qendra për të dorëzuar te shteti, tek i cili, natyrisht, kishin besim të plotë, sendet e vyera që kishin: gratë e vajzat dorëzuan bizhuteritë, sendet e zbukurimit, apo ato që marrin vlera të shenjta kur kalojnë nga një brez te tjetri, apo kur dhurohen nga një njeri i dashur; sportistë dorëzuan kupat e arta, medaljet e arta, trofetë dhe suveniret e ndryshme; biznesmenët e të moshuarit dorëzuan çelësat e artë, simbole koreane të suksesit ose të jetëgjatësisë.
Sa popull krenar! Për një vend tjetër, sigurimi i huave nga FMN-ja apo nga BB-ja do t’i paraqitej popullit si një sukses i qeverisë dhe populli do të kënaqej për këtë.
Në Japoni (sipas gazetës Corriere della Sera, 14. 12. 1997):
Ky vend, i ngritur mbi katër ishuj relativisht të vegjël shkëmborë, pa asnjë pasuri natyrore, me një dendësi të madhe popullsie, zë vendin e dytë (sot të tretin) në botë për prodhim të përgjithshëm dhe është udhëheqës botëror në shumë degë të teknologjisë e të kërkimit shkencor. Popullsia e tij është tepër nacionaliste e tradicionaliste. Ai vend vetëm në shekullin e kaluar u hap ndaj botës. Tregimi që po japim dëshmon për një veçanti në moral që mund të jetë shkak për një mori të tjera dallimesh me rëndësi kundrejt popujve të tjerë, që ndikojnë pastaj në zhvillimin e atij vendi dhe të atij populli. Ky tregim i vërtetë dëshmon për një popull që nuk e njeh dhe nuk e pranon hilen, mashtrimin, dredhinë, frikën, egoizmin, madje i lufton rreptë ato.
Në vitin 1939, vdiq në Japoni me zemër të thyer, tepër i dëshpëruar nga përbuzja dhe braktisja Masabuni Hosono. Ishte i vetmi burrë japonez që u ndodh në të famshmin “Titanik” dhe shpëtoi nga vdekja natën e vitit 1912, kur bashkë me anijen, u mbytën dhe rreth 1500 pasagjerë.
Në një nga varkat e fundit të shpëtimit që lëshoi Titaniku, pasi zunë vend gratë dhe fëmijët, ngelën edhe dy vende bosh. Marinari që drejtonte varkën kërkoi që të ziheshin edhe ato dy vende. Një burrë u hodh i pari dhe zuri një nga vendet. Hosono, japonezi, u hodh i dyti dhe zuri vendin e fundit të lirë. Japonezi shpëtoi së bashku me 705 persona të tjerë, kryesisht gra e fëmijë. Një gazetë amerikane e kohës shkroi për këtë ngjarje një artikull me titull “Japonezi me fat”. Ai japonez u bë në Japoni një nga më fatzinjtë. Sipas moralit japonez, ai vërtet shpëtoi jetën, por humbi nderin dhe jeta pa nder nuk i duhej kujt. Hosono nuk iu shmang dot për gjithë jetën përbuzjes së popullit dhe të afërme të tij. Ata nuk e falën kurrë atë, sepse, duke qenë burrë, kishte shpëtuar jetën e tij e cila u takonte vetëm grave dhe fëmijëve. Ai kishte tradhtuar sensin japonez të nderit. Ai për ta ishte bërë shembull i gjallë i një sjellje të poshtër, një sjellje frikacaku e egoisti të cilën nuk do ta pranonte asnjë japonez tjetër. Me shpëtimin që siguroi duke u hedhur në varkën e shpëtimit, ai tradhtoi shpirtin e vetësakrifikimit që dallonte një “samurai japonez” dhe që i jepte atij një vend nderi mbi atë të një njeriu të zakonshëm. Kur Hosono vdiq në vitin 1939, ishte kthyer në një njeri krejtësisht të dërmuar. Edhe familja e tij ndjehej e turpëruar për atë që kishte bërë ai: për mbijetesën e tij “të turpshme”.
E, pra, me popuj të edukuar në masë me moral, etikë e atdhedashuri si këta që përmendëm, vendi mund të bëjë çudira. Janë rregulla të shkruara e të pashkruara, por të zbatuara, etike e morale, të vendosura nga filozofë, moralistë e nga vetë shteti që përpunojnë moralisht mendësinë e njerëzve dhe që bëhen shkak më pas për shumë veprime të tjera me rëndësi të dorës së parë në zhvillimin dhe përparimin e përgjithshëm të një populli dhe që e bëjnë atë që të zërë një vend nderi midis popujve të tjerë të botës.
Kur unë sugjeroja që në shkollat tona të rivihej si lëndë mësimore morali, ashtu siç kishte qenë dikur, dhe duhet të pranojmë që të parët tanë kanë qenë me moral shumë më të ngritur se ne, fëmijët e tyre, nuk pretendoja se ai do të ndryshonte gjendjen plotësisht dhe menjëherë. Ajo lëndë do të ndihmonte natyrisht, por janë edhe plot mekanizma të tjerë që ka në dorë shoqëria dhe shteti të cilat duhen venë në lëvizje, në mënyrë që gjendja të ndryshojë. Por vendosja e asaj lënde, do të tregonte, të paktën, se kemi një problem dhe se duam të ndryshojmë, se duam të bëhemi më të mirë, se duam të bëhemi më të moralshëm, se duam të dimë të dallojmë të mirën nga e keqja, gjë që sot edhe këtë e kemi vështirë ta bëjmë.

Nju Jork, 15.10.2015 Ilir Hashorva

Trajtimi i mëkatit dhe mëshirës nga feja e krishtere

July 17, 2015 by dgreca

(Dom Gjergj Meta dhe vrasësi i turistëve çekë)
NGA ILIR HASHORVA/
Një grabitës e vrasës patologjik grabit e vret përsëri. Vret dy turistë çekë, pasi kishte bërë 5 vjet burg për vrasje të një fëmije 12-vjeçar. Të gjithë u tronditën dhe, secili, sipas mënyrës së tij, e dënoi rëndë aktin e vrasjes dhe vrasësin, Sokol Mjacën. Përjashtim bën dom Gjergj Meta i cili, në një shkrim me titull “Isha në burg dhe erdhët te unë”, nëpërmjet shpalosjes së pikëpamjeve të kishës së krishtere për trajtimin e krimit, i del në krah vrasësit. Mirë bën që parashtron pikëpamjet e kishës në lidhje me krimin dhe kriminelin, por ai gjen shembullin më të keq për t’i mbështetur ato pikëpamje me rastin e Sokolit dhe kështu, ato pikëpamje të mira e njerëzore, në bazë edhe të të cilave njeriu është bërë më human, nuk gjejnë terren as për t’u kuptuar dhe as për t’u zbatuar.
Thotë dom Gjergji:
“Por ka diçka më shumë që qoftë policia, qoftë gjykatat, qoftë prokuroria apo qoftë opinion publik nuk mund të shkelin: dinjiteti njerëzor i Sokolit… Një opinion publik gati-gati në limitet e një histerie kolektive që kërkonte sindormën e monstrës, u kthye në një valë pothuajse të papërmbajtshme gjykuese e dënuese. Ky është një turp i dytë pas atij të Sokolit”.
“Askush nuk mund ta zhveshë apo ta grabisë Sokolin nga dinjiteti i tij, sepse bën një krim njësoj si ai i Sokolit… Askush prej nesh nuk është veprimi apo veprimet e tija…
“Mëshira është një atribut hyjnor e neve na kërkohet t’i përshtatemi dhe jo ta paragjykojmë apo aq më keq ta mohojmë mëshirën e Zotit dhe mundësinë e kthimit të mëkatarit. Kjo do të thotë në planin praktik se Kisha ka për detyrë t’u shërbejë edhe atyre që janë të burgosur, t’u lajë këmbët atyre, pavarësisht nga ajo çka kanë bërë dhe të mos ua mbyllë dyert e faljes dhe të mëshirës
“A nuk do të donim që çdonjërit prej nesh kur gabojmë shumë apo pak t’i jepej një mundësi e dytë, e tretë e kështu me radhë, me shpresën se një ditë do t’ia dalim? ”
Ka shumë për të diskutuar dhe për të kundërshtuar në logjikën e dom Gjergjit. Po e fillojmë nga “dinjiteti” i nëpërkëmbur i Sokol Mjacës. Asnjë nuk mund të kuptojë se ku qëndron dinjiteti i një vrasësi ordiner, i një vrasësi që edhe para vrasjes së dytë, grabit dajën e tij, i një vrasësi që ende nuk ka shprehur asnjë lloj keqardhjeje për krimet që ka kryer. E çfarë duhej të bëjë më shumë një qenie që të quhet monsër? Monstër nuk është vetëm qenia me deformime fizike, por është më shumë qenia me deformime morale.
“Ne nuk jemi veprimi që kryejmë” – thotë dom Gjergji. Cilët jemi ne atëherë? Cila është “Nënë Tereza”? A nuk është pikërisht ajo grua që kryen bamirësitë që nuk i kryen dot asnjë tjetër dhe jo ajo grua e imët që mban një shami të bardhë me vija blu në kokë e që ecën me sandale pa çorape? Ne jemi pikërisht veprimi që kryejmë dhe asgjë tjetër.
Kisha bën mirë të shkojë e t’i vizitojë kriminelët në burgje, madje t’i vizitojë ata edhe pas burgut (pas burgut edhe më shumë), por t’u flasë atyre për veprën çnjerëzore që kanë kryer, për dhimbjen që u kanë shkaktuar të tjerëve, të përpiqet t’u ndryshojë karakterin (gjë që është e vështirë, në mos e pamundur), dhe jo t’u lajë këmbët.
Nuk ka veprim më pa kuptim sesa të falësh shumë herë një vrasës, domethënë një person që u ka marrë jetën disa të tjerëve, me shpresën se dikur ai do të ndryshojë dhe, kështu, nga një kriminel, të fitojmë një njeri normal. Në bibël jepet në mënyre metaforike falja pa fund e një mëkatari, por jo në mënyrë të përgjithshme dhe eksplicite për një vrasës, madje kisha dënon edhe vetëvrasjen. Një fëmije mund t’i falet disa herë gabimi i hyrjes në shtëpi me këmbë me baltë, sepse pas njëfarë kohe ai do të ndryshojë, por një vrasësi, nuk mund t’i falet vrasja e përsëritur. Aq më tepër, falja nuk mund të dhurohet, ajo duhet të fitohet nga keqbërësi. Faljen nuk mund ta akordojë kurrë një i tretë, qoftë ai edhe dom Gjergji, por i dëmtuari. Pastaj, Sokol Mjaca nuk është Zhan Valzhani që shkoi e vodhi një copë bukë nga nevoja e madhe dhe na erdhi keq dhe e falëm, Sokoli vrau për të vjedhur një telefon celular që e shiti për 500 lekë të vjetra, për të pirë një raki në klub.
Dhe, në fund, dom Gjergji bën pyetjen naive: “A thua e kthejmë në jetë çiftin çek nëse Sokolit i marrim jetën apo e trajtojmë si “monster”, pra përbindësh? Çfarë kemi zgjidhur?”
Po, dom Gjergji, kemi zgjidhur shumë: së pari, kemi izoluar një qenie me rrezikshmëri ekstreme për shoqërinë; së dyti, kemi dekurajuar të tjera qenie me prirje kriminale të kryejnë krime të ngjashme; së treti, kemi dënuar mëkatarin dhe kemi lehtësuar disi viktimat dhe të afërmit e tyre. Ne mund të mos e dënojmë Sokol Mjacën, nisur nga mëshira e krishtere, por në këtë rast kemi dënuar viktimat e tij.
Në librin “Lulja e diellit, mbi mundësitë dhe kufijtë e faljes” të Simon Vizentalit, botuar në shqip në vitin 2015, çështja e krimit dhe e mundësisë së faljes së tij, në varësi të rrethanave të krimit dhe të qëndrimit të mëpasshëm të kriminelit, trajtohet, besoj, në mënyrën më të plotë të mundshme, nga një mori përfaqësuesish botërorë të kulturës, fesë, psikologjisë, politikës etj. Ndërmjet tyre, Denis Prager, një personalitet amerikan, thotë:
“Për dhjetë vjet drejtova një program radioje në të cilin kisha të ftuar një ministër protestant, një prift katolik dhe një rabin. Çdo ditë kisha njerëz të ndryshëm. Gjatë kësaj kohe, ndodhi përdhunimi dhe rrahje e shëmtuar nga një bandë të rinjsh e një gruaje që vraponte në Parkun Qendror të Nju Jorkut. Pas arrestimit të tyre, një kardinal i Kishës Katolike Romane i vizitoi djemtë në burg dhe u tha vetëm: “Zoti ju do”. U inatosa aq shumë, sa thashë publikisht se dikush duhej të shkruante një libër me titull “Si të sigurosh një vizitë personale nga një kardinal”. Mendova për të gjithë katolikët e mirë të Nju Jorkut që u kanë kushtuar jetën të varfërve dhe të sëmurëve, të cilët do të jepnin çdo gjë për të siguruar një vizitë personale nga një kardinal i kishës së tyre. Por, përfituesit më me fat të një vizite të tillë ishin përdhunuesit sadistë …
“Në emisionin tim, shpreha me forcë dyshimin, nëse inati im me kardinalin… ishte reagim personal apo reagim hebre. Unë pranova të dytën, pasi të gjithë telefonuesit e krishterë ishin të një mendjeje me kardinalin dhe të gjithë telefonuesit hebrenj ishin të një mendje me mua. Por unë desha ta provoja tezën time me klerikët. Për katër javë pyeta klerikët se çfarë do t’u thoshin atyre kriminelëve në qoftë se do t’i takonin. Çdo klerik, protestant apo katolik, liberal apo konservativ, përsëriti fjalët e kardinalit. Të gjithë rabinët, reformistë, konservatorë apo ortodoksë, thanë se nuk do t’i takonin ata por, në qoftë se do të detyroheshin t’i takonin, do t’u flisnin për neverinë që ndienin për ta, për ndëshkimin e rreptë që meritonin, për nevojën që kishin për të kaluar pjesën e jetës që u mbetej në përpjekje për të shpaguar të keqen që kishin bërë dhe, me siguri, nuk do t’u thoshin se Zoti i donte”.
Në librin tim “Gandi-jeta”, unë them: “Në përpjekje që bëheshin për të konvertuar Gandin hindu në të krishterë në Afrikën e Jugut, një familje e krishtere i fliste atij për bukurinë e fesë së krishtere, duke theksuar posaçërisht qëndrimin që mbante ajo fe ndaj mëkatarit. Ata i thoshin se…, ndërsa në fetë e tjera, … njeriu mendon e vuan vazhdimisht për mëkatet që ka kryer, sepse nuk ka mundësi t’i shlyejë, se përpjekjet e vetë njeriut për përmirësim dhe faljen e mëkateve janë pa fryt, të krishterëve barrën e mëkatit ua mban Jezui… dhe se ata që besojnë tek ai, shpëtojnë… Të krishterët, pra, nuk rëndohen nga mëkatet. Jezui vuajti për të gjitha mëkatet e njerëzimit dhe, prandaj, ndërsa të krishterët bëjnë jetë fare të qetë, sepse mëkatet e tyre i shlyen Jezui, të tjerët bëjnë jetë të trazuar.
“Gandi nuk u pajtua me këtë ide. Për Gandin, premtimi se mëkatet e të krishterëve i shlyente Jezui, ishte një premtim jo vetëm bosh, por edhe i dëmshëm, sepse njeriu mund të kryente sa të donte të këqija dhe të mos merakosej fare për to, pasi ato i shlyente Jezui! Për Gandin, me vlerë do të ishte jo ajo doktrinë që do të shlyente mëkatin, por ajo doktrinë që do të shmangte vetë mëkatin, apo mendimin për të. Për të, deri sa të ndodhte kjo, njeriu do të duhej të ishte gjithnjë i shqetësuar për keqbërjet që kishte bërë”.
Pra, a mos vetë feja e krishtere, duke lënë mënjanë drejtësinë shpaguese dhe duke theksuar mëshirën, shlyerjen e mëkateve nga Jezui, nxit pa dashje krimin?
Tashti të vijmë te pjesa në Bibël nga ku merr shkas edhe dom Gjergji për t’i vënë titull shkrimit:”Isha në burg dhe erdhët te unë”. Thotë dom Gjergji:
“Jo pa qëllim vendosa si titull të shkrimit tim një fjali nga Ungjilli i Mateut (Mt 25,36) ku përshkruhet gjykimi i fundit. Krishti, që për të krishterët është Zot, në citimin e mësipërm identifikon veten e tij me një të burgosur. Çdo herë që shkojmë e shohim një të burgosur, kemi shkuar të takojmë vetë Krishtin”.
Këtu dom Gjergji tregohet jo korrekt, sepse jep pjesën e së vërtetës pa vlerë për rastin tonë dhe nuk jep pjesën tjetër të së vërtetës që i takon rastit tonë. Po të lexosh Biblën, te pjesa “Mbreti do të gjykojë të gjithë popujt” (Mateu 25, 31-46), nga ku dom Gjergji frymëzohet, thuhet në mënyrë të përmbledhur:
“Kur Biri i Njeriut do të vijë përsëri, do të ulet mbi fronin e mbretit. Të gjitha kombet do të mblidhen rreth tij dhe ai do t’i ndajë ata në të mirë e në të këqij dhe do t’i vendosë në të djathtë dhe në të majtë. Pastaj Mbreti do u thotë atyre në të djathtë: Ejani, im atë ju ka dhënë bekimin dhe merrni mbretërinë që Zoti e ka përgatitur për ju, sepse unë ish i uritur dhe ju më dhatë për të ngrënë. Unë isha i etur dhe ju më dhatë për të pirë…. Unë isha i sëmurë dhe në burg dhe ju erdhët të më vizitoni….
Pastaj Mbreti i thotë atyre në të majtë. Largohuni prej meje. Ju do të ndëshkoheni… Unë isha i uritur dhe ju nuk më dhatë për të ngrënë. Unë isha i etur dhe ju nuk më dhatë për të pirë… Unë isha i sëmurë dhe në burg, dhe ju nuk u shqetësuat për mua… Këta njerëz do të ndëshkohen për jetë, ndërsa njerëzit e mirë do të jetojnë përjetë”.
Krishti këtu i përmbahet drejtësisë shpaguese, drejtësisë judaiste “një sy për një sy”, “një dhëmb për një dhëmb” pra, dënimit të mëkatarit dhe jo mëshirës së pakondicionuar që duhet të ketë zënë vend më vonë në doktrinën e krishtere. Mbreti (Krishti) do ta vendoste Sokol Mjacën me siguri në të majtë dhe do ta ndëshkonte përjetë.
Është vendi këtu të bëjmë një shpjegim: Ungjilli i Mateut është i pari nga katër Ungjijtë që gjenden në Bibël. Ai është shkruar rreth 30 vjet pas vrasjes së Krishtit, ndërsa i fundit, ai i Gjonit, është shkruar rreth 80 vjet pas vrasjes së Krishtit. Te Ungjilli i parë vihen re ende ndikime të judaizmit prej të cilit lindi krishterimi, pra edhe dënimi i mëkatarit. Në ungjijtë e tjerë, krishterimi largohet gjithnjë e më shumë nga judaizmit dhe ndikimi i tij zbehet. Mëkatari, cilido qoftë, shpëton, po të besojë te Krishti.
E keqja te ne nuk është se ndëshkimin apo faljen e jep kisha, apo drejtësia. Ndëshkimin, apo faljen te ne e jep politika. A e kujtoni fjalimin që mbajti Kryeministri, Edi Rama, me rastin e vrasjes së katër personave nga Kostandin Xhuvani? Ai tha: “(Kostandi) do ta ketë të gjatë rrugën e kthimit për në shtëpi”. Dhe, “drejtësia” e mori mesazhin: e mëshiroi dhe e dënoi Kostandinin, djalin e deputetes së partisë së Edi Ramës, Luiza Xhuvani, me 20 vjet, në vend që ta dënonte me burgim të përjetshëm. Edhe tashti, Sokoli, duke vepruar si Kostandini, do të kërkojë gjykim të përshpejtuar, do t’i paranojë krimet, gjë që e ka bërë edhe pa dalë në gjyq, do të përfitojë ulje dënimi, dhe, meqenëse krimi i tij është më i paktë se ai i Kostandinit (Kostandini vrau gjithsej 5 persona, kurse Sokoli 3), duhet të marrë dënim më të ulët se ai i Kostandinit dhe mund ta kemi përsëri midis nesh, për të vrarë sërish, ndoshta, pas 10-15 vjetësh.

Nju Jork 9.7.2015