Ilir Levonja – Page 25 – Dielli

Ilir Meta dhe një rast për të kuptuar balancimin e pushtetit

July 28, 2018 by dgreca

NGA ILIR LEVONJA/

Sot Ilir Meta është njeriu më i sulmuar dhe më i diskutuar në opinionin e turbullt shqiptar. Kjo nga mos aprovimi që i bëri një ligji emergjent për prishjen e teatrit kombëtar. Eshtë një listë e tërë me argumenta dhe e mirë mbështetur në librin themeltar të një shteti, siç është Kushtetuta. A mund të konsidorehet vendim politik? A mund të gjykohet si një veprim me strategji politike me që ai është edhe babai i LSI-së? Forca politike e anatemuar si një tepsi tjetër për shfryrjen e dështimeve në 4 vjeçarin e parë qeverisës të çiftit Rama-Veliaj? Forca që mbart brenda vetes sabotatorët, shushunjat. Dhe ata që herë zgjohen majtas dhe herë djathtas etj.? Të gjitha janë. Dhe nuk e luan as topi i nemces, siç e kemi për qejf të themi ne shqiptarët. Që Ilir Meta është një ujk i vjetër, kjo as që diskutohet. Por të tillë nuk e kishin konsideruar çifti në ekstazë, pra Rama dhe Veliaj. Për ato arsyet e tyre efemere prej çunash Tirone, krijesën e pazarit të vjetër, presidentin e marrëveshjeve të shpejta mendonin se e kishin në xhep. Aq më tepër që në këtë gjashtë mujor luftrash mediatike mes artistëve, çartistëve, ambientalistëve, qytetarëve dhe militantëve të të dy krahëve, ai ruajti qetësinë duke mos u prononcuar asnjëherë. Një president tjetër, një kapter partie, nuk do ta kthente ligjin. Ilir Meta e ka këtë fuqi pikërisht nga fakti i të qenit lider i LSI. Dhe në raport me presidentët e deritanishëm është vetëm ai në nivelin kushtetues. Të tjerët erdhën nga radhët dytësore dhe nga marrëveshjet e sforcuara politike, kësisoj prodhuan dy soje presidentësh, vasalë të bindur të forcës nga erdhën, ose vasal i vetvetes dhe jo i kushtetutës. Ndaj ne shqiptarët duhet urgjentisht të ndryshojmë mënyrën e të zgjedhurit të presidentit tonë. Ta zgjedhim atë nga populli. Dhe në fakt ky është ose ishte ai momenti për të kutpuar se sa i vlertë është institucioni kur funksionon si duhet. Deri tani ky institucion nuk ka funksionuar dhe asnjëherë nuk e arriti ndonjë shkallë niveli si garant i librit themeltar, i ndarjes dhe balancimit të pushtetit, arterja vitale në demokraci. Megjithatë, ndaras nga këto luftra mediatike idesh e projektesh, ky është rasti më i qartë për të kuptuar se si funksion demokracia. Se sa të rëndësishëm janë balancimet e pushtetit. Aq më tepër që tek ne tashmë është bërë e modës grabitja me ligj. Ky rasti më flagrant, ky partneriteti privat… me aksioma politike të këtij gagarelit të mjaftit që u thotë shqiptarëve gjithë ditën, në të gjitha emisionet e lajmeve që, ai boti jep lekët, jep para, na bën moderne këtë e atë…, me paratë e tia etj. Kurse ne nuk duam. E bën ai ore se shteti nuk ka lekë. Ta dini mirë se shtetarë qaramanë nuk vlejnë për ju, por për horlliqet e tyre të radhës. Kjo është e verifikueshme lehtë, aq më tepër kur në dhjetë të mëngjesit i shikon në periferi të të flasin për zgjerimin, bulevardet etj… në drekë u kthehen qendrave të vjetra urbane. Dhe nuk e di se si e shtyni ditën duke e parë gjithë kohën në tv. Akoma nuk u janë kthyer muret e shtëpisë, në mure me portret e tyre. Eshtë bajate, por veç parave po u vjedhin dhe lirinë familjare. Si jetoni brenda atyre mureve me buzëqeshjet e tyre fallco, me fytyrat e tyre në ekran…? Prishni teatrin kombëtar sot. Dhe nesër shkoni e prishini me radhë… atë të Shkodrës, Durrësit, Vlorës, Korçës, Lushnjës, Elbasanit, Fierit… Pse? Se ca janë amortizuar, ca i ka ndërtuar italia, një a dy regjimi. Dhe aq më tepër me para të partneritetit publik. Po aq janë të ururarit… me gishta numërohen. Dje lexoja ca naivër që sugjeronin atë që lërini ta prishin, të ndërtojnë të riun…, po qe se vjedhin se ju kështu thoni, nesër kur të vini në pushtet futini në burg. Harrojeni se bëhet vendi me mendësi të tilla. Deri sot asnjë burgosje nuk e ka përligjur dëmin social. Aq më keq akoma që tek ne veç Nexhmije Hoxhës për filxhan kafeje, apo për ca fonde ushqimesh si Nani dhe ministri minoritar askush tjetër nuk ka bërë burg… Ndaj balancimi i pushtetit është funksionimi real i demokracisë.

Demokratë, largojini këta sejmenë nga radhët tuaja!

July 22, 2018 by dgreca

Ky gramshioti kryetar është një sejmen i tipit Taulant/

NGA ILIR LEVONJA/

1) Që dje mbrëma shumë webe të ashtuquajtura të djathta i kanë dalë në mbrojtje një soj ”demokrati” që shante me fjalorin më të ulët uniformat e policisë. Këtë e bëri edhe vet Berisha nën atë strategjinë e denigrimit pa masë, një kulturë tashmë e tija kjo, karshi kundërshtarit politik. Një kulturë e mbrapshtë që zor se do hiqet nga e përditshmja politike e shqiptarëve edhe pas 10 apo 20 viteve. Dhe ta dini, se sa kohë të dominojë kjo kulturë, institucionet kurrë nuk kanë për t’u rimëkëmbur. Ai nuk është demokrat, por një soj i tipit të Taulant Ballës dhe Sajmir Tahirit. Janë akoma të memorizuara lufta e tyre me forcat e rendit. Me kordonët e uniformave etj. Unë nuk i mohoj sejmenët brenda radhëve të policisë së shtetit. Ata janë me shumicë dërrmuese nga ligji i pashkruar i meritokracisë në parti. Dhe sado provokues të jenë këta sejmenë, një demokrati, aq më tepër një kryetari partie e cila është promotorja e të drejtave dhe lirive të individit në vendin tonë, nuk i lejohet të kaloj kufijtë e etikës. Sepse përballë nuk ka sejmenin, por uniformën e shtetit të cilin ai militon ta bëj të dobishëm për qytetarët.

2) Sot Pd-ja e Gramshit duhej të mblidhej urgjentisht dhe të shkarkonte këtë sejmen. Mjaftojnë ato ulërima karshi atyre kamerave amatore kur thoshte se jam kryetari i pd-ës etj. Merreni me mend se çfarë pretendimesh do të ketë nesër sikur të kapi postin e ndonjë dikasteri. Do kemi një lloj Skënder Gjinushi i cili arriti shifra rekord në pagesa për truproja e shofera. Do kemi një Taulant Balla të ri, një që në kundërshtim me ligjin për shfarosjen e pyjeve do i kthehet me sharra malësisë rreth Tomorit. Do kemi një Sajmo garipi që do punësoj Gramshin në kultivimin e kanabisit. Ky duket që është i denjë, mjafton një fakt, i qahet Saliut. Nëse një titullar partie nuk i skuqet faqja karshi populli, nuk vlen në demokraci. Por është një skile kulisash dhe marrëveshjesh që si e si të rrijë sa më gjatë në karrike. E theksoj, sado sejmenë të moçalit të Ramës të ketë brenda forcave të rendit, prapë ai fjalor gjirizi nuk i ka hije një demokrati. Nuk mund të vish n[ pushtet duke sharë nga nëna, motra, gruaja, a robtë e shpisë ky qejf pervers i yni, asesi! Dhe as që i duhet kujt një pushtet me të tillë. Ndaj ky sejmen ”demokrat” e ka vendin jashtë radhëve të Pd-ës. Dhe kjo me moralin e votës që Gramshi duhej ta kish bërë me kohë.

3) Jeta jonë politike është e gjitha një ironi. Mjafton të shikoje atë përurimin e bustit të Pjetër Arbnorit dy ditë më parë. Mu kujtua një shprehje e tij, që, këta janë specialistë dhe jo socialistë. Një shprehje që u bë lapidare nga vulgariteti i një mbrëmje kur në një hotel në Bon në Gjermani një grup kuvendarësh shqiptarë shikonin kaseta a programe poronografike. Programe nga ato që ofrohen me pagesë nga shërbimi hotelier. Dhe këta kuvendarë që kujtonin se i kishin pa para ose i paguante Kuvendi edhe këto si dietat, u shkrehën me video shalësh. Them se është ironi se kur shikon se i fundit ish ministër i diktaturës, promovon të persekutuarin a viktiminën e tij. Kur akoma nuk kërkuar një ndjesë publike. Kur akoma akuzohet për 4 vrasjet e 2 prillit 1991 në Shkodër, në protestën ku merrte pjesë edhe vetë Arbnori…, çfar[ emër tjetër t’i vësh. Them ironi sepse e ka të lejuar bashkëjetesën dhe bashkëpunimin, kur të dojë dhe si t’i dojë qejfi robit, vetëm Berisha. Një ironi e tërë therëse, kur i shikoje bashkë, të ziun, të kuqin, të verdhin, zemunin, sorosianin të flisnin për Pjetër Arbnorin. Në një shesh ku dominonin xhelatët, veç jo vuajtësit.

4) Demokratë, largojini këta sejmenë nga radhët tuaja.

Problemet e shqiptarëve janë të shumta. Dhe ato duhet të jenë parësore, jo video të tilla. Programet e mëdha politike nisin nga veprat e mëdha. Nga nismat e mëdha… Sot përshembull nën zë pëshpëritet për një aleancë të re të mundshme mes LSI a disa ”demokratëve” për këtë ligjin e magjistraturës, shifrën magjike prej 84 votash. Kjo do të ishte vrasja e dytë e demokracisë. Vrasja e fundme e demokratëve… të gjithë e shohin se ngërçi institucional shqiptar është tek dera. Ose më saktë ka një rënie të plotë të institucionit shtetëror. Kjo tek ky votimi i shtatorit me 84 vota.

Megjithatë ”demokratët” e Lulit nuk e shohin dot. Nuk mund ta shohin. Mund të jenë rishtas pjesë e marrëveshjeve të pritshme. Vetëm në Shqipëri mund të jepet një pronë shtetërore për një karamele, me mënyrat e Enverit karshi shpronësimeve etj, por demokratët e Lulit nuk e shohin. Nuk e dëgjojnë as faktin se formula e tri p-ve në Europë rezultoi një katastrofë. Por shohin me sy videot e kësi sejmenëve që në vend t’i ofroj shqiptarëve vlerat e gramshiotëve, i ofron plehrat. Kësisoj nuk bëhet. Ndaj rimëkëmbja vjen vetëm përmes një rrugë, digjni mandatet.

Amarcord për dy poetët e Librazhdit

July 17, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1 Memorial genc Leka e Blloshmi

1) Më 17 korrik të vitit 1977 u pushkatuan dy krijues të rinj, Genci Leka dhe Vilson Blloshmi. Pra plot dyzetë vite më parë. Kësisoj është një përvjetor i madh. Ashtu siç jemi mësuar ne me datat e tilla kyçe. Dy krijues që në një qytet provincial si Librazhdi, mëkonin artin modern, konceptin mbi lirinë e metaforës dhe përdorimin e saj. Në fakt ishin prirje normale për dy të talentuar, ndryshe nuk ka se si je i tillë kur nuk eksperimenton. Se bota e poetikës është dhe hileqare e madhe, të fut në kurthin e saj duke të të mbushur mendjen se je ne rregull, je poet dhe ti bluan fjalë, poezi fjalë, jo metaforë. Megjithëse e vërteta e madhe qëndron kur ajo lëviz mes përmes maleve të mendimit, jo përmes fjalëve. Se i bie të jesh si ai fëmija motak që luan njëzetë e katër orë me të njëjtat lodra. Më poshtë po sjell ca fakte që na nxjerrin sytë, për të kuptuar këtë shëmtinë e vërtetë tonë, në asgjësimin e njëri-tjetrit nga e ashtuquajtura lufta e klasave. Nuk ishin më shumë se, i pari Vilsoni 29 vjeç dhe i dyti Genci 36. Dispononin bibliotekë personale me një numër ekzplarësh nga letërsi shqipe dhe botërore prej 700 syresh. Kush ka pak njohuri raftesh librash, e kupton menjëherë se çfarë do të thotë kjo për dy intelektualë të rinj. Çfarë domethënie ka një pasuri e tillë në raport me ato bibliotekat e shkollave. Plot 39 jeniçerë të diktaturës së proletariatit u angazhuan për thurjen, ngritjen, shpalosjen e intrigës, akt akuzës për agjitacion kundër pushtetit popullor. Dhe më ulta akoma, si hajdutë dhe sabotatarë në kalbëzimin e patates. . Plot 39 persona u paguan…, llogaritini vetë orët e punës, nga viti 1975 kur u futën në rrethin e kuq. Po tu shtohet edhe numri i deshmitarëve, shifra shkon në 139. Megjithëse flitet për një lloj parashenjimi të mëhershëm, për shkak të prejardhjes së tyre nga familje të deglasuara etj.., deri në natën e 17 korrikut kur dhe u pushkatuan. Madje thuhet se në ato orët e fundit kur po afrohej ekzekutimi, në qelinë përbri, mbanin me hape gjumi a kushedi se çfarë lloj droge në një gjumë të thellë, vëllain e Vilsonit, Bedri Blloshmin. Thuhet se të parin qëlluan Gencin. Jo rastësisht e qëlluan keq. Kur ky ulërinte nga dhimbjet, aty përbri i kërkonin Vilsonit të pranonte akuzat e stisura. Të pranonte të bëhej bashkëpunëtor i sigurimit të shtetit në mënyrë të atillë që t’i falnin jetën. Thuhet se se që të dy ishin copash nga torturat, copash… Kjo ndodhte në 17 korrik 1977, pra si sot, plot 40 vjet më parë. Nuk fakt nuk ishin armiqtë e popullit, por dy mësues të Normales dhe Pedagogjikes në Elbasan. Dy institucione kulturore me bagazh gjuhësh të huaja dhe njohje të letërsisë për t’u admiruar. Ishin armiq të sajuar, aq në modë të diktaturës së proletariatit dhe luftës së klasave. Pjesë e atyre martirëve që Shqipëria nuk kishte asesi pse t’i bënt kurban.

2) Teksa i hodha një sy shtypit tonë, vura re se kjo poshtërsi sociale e shqiptarëve, e jona, nuk përkujtohet asgjëkundi. Jemi të përkryer për të mbuluar të pëgërat tona si puna e maces me hirin. Edhe pse të gjitha këto fakte vinë nga arshivat e shtetit tonë, dhe janë vetëm një e njëqinda e mënxyrave, pasi ky është një opinion i cekët, më shumë është indinjatë…., ne kurrë nuk u skuqëm. Kjo e ka shpjegimin në atë koeçidencën ironi kur njëri nga pjestarët e familjes Blloshmi shkoi tek avokati i popullit për një ankesë… Dhe gjeti aty në tavolinë, persekutorin, ish hetuesin e vet.

Në qenësi duhej të ndodhte si një pajtim i madh kombëtar me tiparet të faljes prej hebreut karshi holokaustit. Por nuk është e tillë. Ashtu siç edhe nuk është rastësi pozita e xhelatit me viktimën. Demokracia u kthye në një dëm të madh kombëtar qysh kur revoltat studentore u bënë pronë e teseristave të partisë së punës. Ndaj sot i gjen kudo, sa majtas dhe djathtas…, të gjithë persekutorët. Pa asnjë ndjesë publike, por të bindur se kanë bërë detyrën. Ashtu siç gjen një shpurë poetësh, që shkon e thuruin fjalë, jo mendime në inagurimin e një shtatore të vakët për Havzi Nelën. Nga ana tjetër janë simpatizues të xhelatëve dhe ekzekutuesve të poetit. Kjo është cekëtinë fjalësh dhe asesi një akademi vlerash poetike.

Dhe me që ra fjala e shtatoreve, edhe kjo e Gencit me Vilsonin, brenda logjikës përtokë sërisht. Edhe pse martirët kanë me hak monumentet…, por tek ne, siç edhe e kam theksuar, kultura jonë e mbrapshtë ia dedikon ato xhelatëve, kurse shtatoret viktimave të tyre. Thjesht sa për të kaluar radhën… pasi liria, fjala, pushteti, paraja, qielli, të gjitha janë të tyret. Kurse për viktimat veç toka dhe nëntoka.

Vdekja e hekurudhave

July 15, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Rreth 85% e webe apo televizioneve shqiptare janë sot pro qeveritare. Nuk e di se sa janë të opozitës, një dy, tre apo katër, se të qytetarëve as që çohet nëpër mend, por shoh fare mirë që me përjashtim të ndonjërit të tjerët janë tërësisht të pandjekshëm. Dhe ndofta është kjo arsyeja që them se nuk e di, pasi nuk i shoh gjëkundi në këtë masë prej 85% të zhaurimës ditore prej proqeveritarëve në hapësirën e fjalës së lirë dhe informimit publik. Dhe nuk ka asnjë dyshim që plot syresh e shohin këtë si një arritje kombëtare. Në fakt është e kundërta, regresi social më i madh këto 28 vite demokraci. Këto webet opozitare janë një frymë e pakët dhe ndofta ish qeveritarët partitë opozitare duhet të kenë nxjerrë mend nga fiaskot a firot me suportet karshi tenderimeve dhe ndarjen e fondeve nga taksa paguesit shqiptarë. Ata që sot i gjen me shumicë pranë Edi Ramës dhe Erion Veliajt. Webet opozitare ose ndiqen sa për të thënë nga një grup fanatikësh militantë, të cilët janë objekt frustues për shoqërinë dhe që pozita po i përdor me mjaft efikasitet, ose nuk ndiqen e dëgjohen fare. Sot përshembull shoqëria jonë i ka nervat dhe sensin e ndijimit vetëm në atë se çfarë do thotë Edi Rama për ndonjërin prej tyre, që të qeshin, të fërkojnë barkun me votkë, se sa të kuptojnë kancerin social të vendit ku po e çon dyshja Rama Veliaj dhe kjo shpurë prej 85% e shkrusve që rrojnë jo me shitje dhe numurin e ndjekësve por me çfarë u jep qeveriu.

Mbrëmë disa televizione njoftonin njëherësh, përmes një kronike vizive, një emison mbi degradimin e hekurudhës shqiptare. Eshtë e çuditshme se si lajmet apo rubrika të tilla të transmetohen njëherësh megjithëse mund të kenë autorësi, janë pronë e dikujt që shkoi, filmoi, intervistoi etj.

Gjithë thelbi ishte ky se sot hekurudha shqiptare ka degraduar tërësisht. Dhe ku një zyrtar me specialitet partiak përmende fondet e pakta vjetore nga shteti për mirëmbajtjen dhe pagesa. Kjo sipas zotërisë për shkak të numurit të paktë të udhltarëve dhe për rrjedhoj transporti me tren nuk është fitim prurës. Në fakt kush dëshiron të udhëtoj në një tren të lodhur, dy vagonësh…, i cili i ngjan më shumë karvanit të ca mushkave të lodhura se sa lirizmit me fishkëllima mes natyrës. Një tren që duket sikur po hap shtigje mes gjerdheve, ecën e tështim, ku akoma paguhen trarista që lozin domino, firmosin, po trarët as i ulin e as i ngrenë…, nuk i lë dominoja. Një tren ku kalamajtë e kanë kthyer në gjueti me gurë pa gjykuar se brenda ata pak udhëtarë që i lodh gjumi dhe monotonia, janë hallemëdhenjtë e Shqipërisë. Dhe nesër mund t’i zënë vendin. Ata që nuk e kanë për turp, por nevojë, domosdoshmëri. Që nuk pordhën me makina shokësh, apo me më ço e të çojë, me ma mbush serbatorin, hidhi 10 mijë lekë. Janë shqiptarë, pjesë e gjallë e jona që jeta dhe të gjitha hallkat e tjera sociale i kanë baudallepsur nga marrëzia e sojit dhe e tipit tonë.

Kjo puna e hekurudhës është tashmë një plagë e hapur. Dhe unë do ta besoja plotësisht zyrtarin mbi mungesën e investimeve, numurin e paktë të udhëtarëve etj., sikur në ato daljet e qyteteve mos të shikosh njerëz që ngrijnë dorën. Ose në ato stacionet e autobuzëve a furgona të shohësh plot qytetarë të kënaqur, jo buzëplasur nga dhuna e thirrjeve, kush e ka dhe kush nuk e ka radhën i pari etj. Degradimi i hekurudhës pa një e pa dy, është një nga ato planet kancerogjene të qeverive, të qëllimshme që nesër një nga asetet më të mëdha kombëtare të shitet për një copë buke. Duke varrosur pak nga pak vet të kaluarën e tyre, një punë krahu kolosale, e cila është pjesë në atë që quhet vitalitet social dhe që një diktaturë e përdoroi si deshi e për çfarë deshi. Eshtë një degradim i qëllimshëm që nesër të thonë nuk mbahet, nuk bëhet më dhe ta shesin sa për një kore buke. Ose t’ia japin ndonj ppp-je me koncesion, pa tenderim etj., me postulatin e gatshëm për shqiptarët se ai po hedh lekun, shteti nuk ka etj. Këto tashmë janë metoda kaq efikase për pasurim sa neve nuk na i ndjen më, nuk na bën asnjë përshtypje. Sepse jemi tl frustuar tek konferencat e shtypit të lali Erit dhe qeveriut me atlete adiddas kur ia ngjesh opozitarëve. Ne nuk na ndjen më asgjë …, punë transporti hekurudhor. Në të ardhëm do degradojmë dhe atë detar, se atij ajrorit ja kemi bërë në kokë. Të vdesësh sysh aeroporteve të botës të shikosh një kaçatorrr me flamurin e Shqipërisë.

Sot kudo në botë transporti hekurodhor është prioritet i padiskutueshëm. Madje tepër efikas në shumë drejtime si transportin e mallrave, udhëtarëve apo dhe në turizëm. Sidomos në Europë, mbi tokë dhe nën tokë…

Të vjen keq kur shikon se si ai i yni është katandisur ashtu. Por e thamë është pjesë e strategjive të qëllishme dhe në muajt e ardhshëm shqiptarët do grinden me njëri-tjetrin siç edhe po grinden sot për teatrin. Eshtë një investim historik me orë të pa paguara dhe me shpirt nëpër dhëmbë, kujtesa e gjallë e ca brezave që nga njëra i çonin të prishnin kishat dhe xhamitë, nga ana tjetër të shtronin trase, të hapnin tarraca.

Megjithatë qeveritarët shqiptarë thonë se do ta bëjnë Shqipërinë si Zvicra, vendi me më shumë se kushdo tjetër transport hekurodhor. Mirë ata tallin bythën me ne, por ne, kur do pushojmë së talluri me vetveten.?. Nga ana tjetër Zvicra ruan deri dogovilet malore dhe korr flori me turizmin hekurodhor…, kurse qeveria Shqiptare nuk lidh dot Tiranën me Durrësin me një tren elektrik, ku sipas një ministri duhen 12 milion shtesë euro. A mund t’i besoni një qeveriu që diskuton 12 milion euro?

Por kështu është kur 85% e webeve, e gazetave dhe televizioneve janë pro qeverisë, do flasin njëherësh për degradimin. Jo për menaxhim e keq e të qëllimshëm si me të gjitha asetet e tjera kombëtare. Një fund i hidhur social…

Çfarë bisedoi Edi Rama me Donald Trump

July 12, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Në fakt klima mes Europës dhe Donald Trumpit është disi e nxehtë, së pari në lidhje me Naton, shpenzimet e pakta që vendet anëtare japin për buxhetin e aleancës së tyre ushtarake, gati 2%. Ku ai këshillon një rritje për shumë e shumë probleme në rajon etj. Së dyti emigrantët…, megjithëse edhe vet vjen nga një familje e tillë, gjermanësh të ardhur në Amerikë…, prapë këshillon atë që një hap duhet marrë. Dhe kjo e ka zanafillën që nga fushata e tij elektorale kur deklaronte se do detyronte qeverinë meksikane të ngrëntë ajo vetë barrierat kufitare me Shtetet e Bashkuara. Sidomos Europa ku sipas tij jo rastësisht elektorati solli dhe po sjell në pushtet forcat politike me programe të ashpra kundër emigracionit klandestin. Me këtë rast nuk la pa përmendur zgjedhjet e fundit në Itali. Nga ana tjetër qe i prerë në lidhje me takimin që do mbahet së shpejti midis tij dhe Vladimir Putinit…, ku në atë stilin e vet, e përmblodhi gjithçka mbi fatin e Sirisë.

Të mendosh se axhenda e Edi Ramës bën pjesë në rrugën e presidentit të Amerikës je naiv. Megjithatë ne kemi tashmë plot histori qesherake me punën e fotove. I pari e nisi vet Edi Rama me një shofer limuzine për të bërë një foto kur Obama mblidhte fonde për fushatën elektorale në 2012. Thonë se pagoi 80 mijë dollarë. Dhe këto, apo donacioni janë sot në shqyrtim nga gjykata për shkak se bie në kundërshtime me ligjet Amerike në lidhje me sporozimet e huaja. Së dyti Lulzim Basha në fushatën e fundit. Edhe ky si Edi Rama por me Donald Trumpin, përflitet se pagoi 50 mijë dollarë vetëm për një foto. Dhe shpesh në opinione, nga militantë me diapazon sa kokrra e grurit, thuhet se janë të domosdoshme për shkak se kështu i do mushka drutë, pra elektorati shqiptar. Eshtë një xhest provincial ku karshi halleve dhe informalitetit të ekonomisë sonë nuk duhej t’i kalonte nën hundë së pari drejtësisë shqiptare. Së dyti ndjeshmërisë qytetare, qofshin me prirje majtas apo djathtas. Sepse që ta dini vendi nuk rregullohet me foto. Fotot na përkasin neve, fejsbukistave me emrin popull, jo atyre që kanë marrë përsipër trendin e vendit.

Tani që të dy akuzojnë njëri-tjetrin përmes ca altoparlantëve partiakë si Taulant Balla dhe Edi Paloka. Por pyetja është se, a i kanë paguar vërtetë? Pa asnjë diskutim që po…, që të dy. Puna është tek ndjeshmëria jonë si qytetarë kur edhe shkeljet ligjore të shefave i quajmë gjë krejt normale edhe pse kostoja financiare është e tillë ku mund të ndreqje disa shkolla a spitale. Përballë shifrave të borxhit a të të ardhurave për frymë tek ne, kjo puna e fotove është bërë me të vërtetë një relaitet i hidhur. Edhe kur del me hiret e presidentes më seksi siç edhe është Kolinda Grabar e Kroacisë… aq sa sot zor se gjen shqiptar që ta di se kujt në fakt i përket kryeministri a presidenti i vendit të tij. Salloneve të Versaçes apo informalititetit urbanistik, ekonomik, mendor e rural të vendit të vet. Pa asnjë diskutim që është ajo e para, një shtetar i joni nuk ka asnjë lidhje të drejtpërdrejtë me popullin e vete, nguleni në mendje këtë. Po të kishte do i ngjante sado pak ati Makronit të Francës që e ka buzëqeshjen me pak hutim. Nuk e kanë. Ndaj për rrjedhoj janë rivalët tanë me foto e gjithçka dite, ojna moshe në faqet e përditshme të fejsbukut.

Por për çfarë mund të ketë folur Edi Rama me Donald Trumpim? Çfarë i kërkonte me aq lutje, ndërkohë kur dikush nga ata këshilltarët si Batoni, rrinte gati me shkrepsen e iphonit. Çasti, i duhej…, mjaft t’u thotë shqiptarëve se ka miq të mëdhenj. Po del foto me Donald Trumpin. Shumë nga njerëzit aludojnë për një ndjesë kur e quante çmenduri nëse amerikanët do të zgjidhnin Trumpin president. Tani i duhej të sqaronte pozitat e majta të popullit të tij dhe se shkëlqesia e tij duhej ta kuptonte. Ca hamendësojnë për reformën në drejtësi. Mirëpo Trumpit vetëm për drejtësinë nuk mund t’i flasësh dot, për të vetmen arsye, se, po drejton gatitu për shkak të pushtetit që ka prokuroria apo drejtësia edhe mbi presidentin. Dhe ai do ta quante fatlum Edi Ramën që ka Arta Markun, tekst lexuesen e togjeve të tilla nuk e di, nuk kam informacion, nuk jap llogari etj. Trumpit drejtësia po i ha skalpin. Dhe jo vetëm atij, kujtdo në Amerikë. Në vendin ku shtetari nxiton e hap krahun vetë pa pritur ta rrëzojnë masat, mjaft një përfolje. Kurse Edi Rama me këmbë e duar, gjysmë i përkulur, a të lutem për diçka, do ma garantosh strehim politik për vete dhe Taulantin kur të mos jem në pushtet. Po ai vet si kryeministër, a është peshk i madh për Amerikën? Po lali Eri? Një sërë pyetjesh të tilla, naivësh ballkanikë, letra pa vlerë për një manjat shifrash i cili nuk vë asnjë lloj politike në kandar veçmas atë që i rrit të ardhurat në fund të vitit.