Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

T’u rrojnë Kallakët se Hajria iku!

by

1 Iliri Prayer

NGA ILIR LEVONJA/ Florida/
 
Nuk e di pse shqiptarëve u dhimbset kaq shumë ikja e Hajrie Rondos? Kemi kaq kollozër tani, sa, mjafton një Kallak a një Fevzi, a Mamaq…, ku di unë tjetër. Ia kemi kaluar edhe Hollivudit. Koha e kinemasë së Hajries ishte një kovaçanë.
Shkollë e këmbëzbathurve. E atyre që nuk dinin se si të lidhnin një papion. Hajria vetë, një e dënuar nga ai soj me një apartament një dhomë e kuzhinë. E dënuar t’i rishikohen rolet, përmbajtja. Të transmetohen apo jo, filmat ku ka luajtuar? Ne kemi plot tashmë. Plot që shtrëmbërojnë surratin. Si e si të marrin me zor një të qeshur. Ku dinte Hajria ta bënte këtë. Këta po, e kanë gojën plot me batuta bythësh, gjoksi, leshrash. Tu rrojnë fushatat, dhe ca kaseta të shtrydhura. Nuk kanë ngelur hapësirë të lirisë sonë pa e pushtuar. Hajria se kishte haberin e kasetave. Dilte në skenë ashtu zë jete. Fshatarkë origjinale. Kuadër origjinalë. Zyshë origjinale. Sekretare partie, origjinale. Harixhofkë origjinale.
Vjerrë e ligësht a nëpërkë, ashtu si ua ka qejfi të rejave moderne sot të quajnë mamatë e burrave, origjinale.
Ku e kishte Hajria haberin e veshjeve në mode. E koktejleve publike. A dasmave me porosi, të premten tek xhamllëku me farefisin. Të shtunën me shoqërinë tek Rogneri.
Hë e dini dasmën e Hajries? As mos e çoni nëpër mend. Kush është ajo, Bes Kallaku.? Hajria ishte aq, rrogën e pesëmbëdhjetëditshit. Pensionin sa për hape. Nuk e dini se çfarë janë hapet. Aspirina, paracetamol. Kurse ju filluat nga çjerrjet në fejsbuk. Humbën këtë e humbëm atë. Humbje e madhe e artit. Filluat nga pëllitjet kolektive. Në një garë kolektive. E kthyet me qejf Teatrin Kombëtar në teatër të shoqërisë, të pika eksperimenteve tuaja, tani e qani Hajrien. Lëreni Hajrien në prehjen e saj, se, ia shpifët së shkretës. Nuk mbeti këmbë ministri, qeveritari, partiaku pa postuar këtë e atë. Këtë e atë gjoja dhimbje…, megjithëse nga ata tjetër nuk kanë asnjë politikë referuese a vepruese për kurimin a kujdesin e rasteve të tilla. Se shkollës së artit të Hajries ia bënë në kokë me karkalecat e skenës eksperimentale. Dhe ato pak thërrime që hedhin gjoja për investim, ua japin shokëve, dhëndurrëve, kunetërve. Ose i tregtojnë me përqindje interesi etj. Hajria një cope provinciale… ishte.
(Shkruar në trysninë e Hurrican-it Irma)

Të gjithë folëm, veç Skënderbeut!

by

5-Ilir-levonja-2-288x300-1

Nga Ilir Levonja/

Ngjarjet janë aq masturbuese tek ne, sa e dyta e vdes të parën. Dhe kështu me radhë. Përshembull të enjten u shqyem me indinjatën sociale se si një burrë, vret ish gruan në mes të rrugës. Krejt gjakftohtë, i fut dy plumba kokës. Dhe triumfator i tha botës se ishte burrë. Të shkallonte nga nervat vrulli i indinjatës. Ashtu sikur të shkordhte çdo lloj arsye, debatet, apo komentet me i lumtë dora, ai është burrë. Vendosi nderin në vend. I tha Allahu dhe ai e bëri. Nga ana tjetër një habi e pakuptimtë, pasi nuk ka sikur edhe një të vetëm prej nesh, që mos ta dij se gruaja në Shqipëri punon, frymon a jeton nën mendësinë që ekziston vetëm t’i shërbej mashkullit. Jo burrit, mashkullit…. se burrat kanë kanë që kanë humbur. Çfarë nuk të dëgjonte veshi e të shikonte syri. Si për Kanunin, si për Kuranin etj. Megjithëse po t’i futesh faqeve të atij Kanuni, për kohën, burrat etj…, gruaja është një model që e sotshmja as nuk e ka, as nuk e prodhon dot, pasi mungon thelbësorja respekti. Po kështu edhe me Kuranin, e besimtarëve myslimanë.

Puna është se tek ne çelsat e shoqërisë i kanë marrë në dorë të paaftit. Mjafton të dëgjosh se si flet një hoxhë Kosove, a hoxhë Tirane. Kështu edhe në besimet e tjera. Aq sa sot për shkak të mendësive fondamentale, mendojmë si fondamentalë, urrejmë si të tillë dhe jetojmë po ashtu.
Kur Shqipëria kishte veç perënditë mbretëronte një e vetme, ishte shqiptari. Kurse sot me ca kaurrë radikalë, me ca myslimanë fondamentalë, me ca vullnetarë revolucionesh që nuk njohin asgjë veç vetes dhe pordhëve të tyre plot erë, është një mishmash social. I cili lutet e falet latinisht, arabisht, greqisht, sllavisht, e veç në shqip jo.
Ky masturbim kolektiv është shanc për të kuptuar se sa është larguar shqiptari nga të qënit shqiptar. Për të reflektuar. Por të gjitha ndodhin, veç reflektimi jo. Përkundër shoqërive të tjera ne marshojmë të lumtur në masturbimin tone.
Nuk e kuptoj pse duhet kaq indinjatë, kaq vulgaritet sharjesh, apo patriotizmi me rënien dëshmorë etj…,për ato dy ekrane në një tubim fetar. Eshtë absrude kur dëgjon një intelektual që thotë unë jam krenar të bëhem hero duke zbuluar Skëndërbeun. Mos mbuloni Skëndërbeun etj. Ne shquhemi për heronj të rremë. Zot na ruaj kemi ca me shumicë. Na mjaftojmë për të kuptuar se sa të ndarë jemi. Sa na kanë vrarë e përçarë bindjet dhe suprioriteti fundamental. Sapo e bëm dhe një ballist për një banderole. Shqiptaria, shqiptaria, dhe veç emigrantë. Nuk e di pse na shqetëson kjo punë e heroizmës me ndjenjën e pushtuesit, të huajit, kur ne kemi kohë që e kemi pushtuar evropin dhe botën. Veç me fare kosi. Kemi pushtuar edhe veten.
Po ta quajmë mbulim… a e dini se sa ka pare ai shesh. Se sa here e kanë zhvendosur para e mbrapa Skëndërbeun. I kemi vënë klasikët e mraksizmës, çizmet e policëve, shkopinjtë e gomës. Kemi demaskuar në sytë e tij. Jemi shqyer duke ngrënë tamël, torte kolektive. Nuk ka thënë gjë Skënderbeu…
Ne Skënderbeun e duam për pordhë. Ashtu si shumë dashuri të tjera patriotike. Si devotshmëri të tjera fallco.
Megjithatë u duhet thënë edhe besimtarëve myslimanë ajo që…., mjaft më falje publike. Mjaft më, me syfyre a iftare publike. Nganjëherë metodat a startegjitë të kthehen për kokë. Por I japin edhe shkas absurditetit. Zotin mund ta duash në shumë mënyra. Në shumë këndëvështrime. Dhe ndofta dashuri të tilla janë më të virtytshme se rreshtat publik.
Unë përshembull dy herë e kam adhuruar islamin. Një here kur lexoja Leon Tolstoin, tek Haxhi Murati. Dhe kur lexoja Nagip Mahfuzin tek E bekuar qoftë mbrëmja jote…
Siç e shikoni jo prej tubimeve a iftareve publike.
I duhet thënë shoqërisë së besimit islam, që, krejt ndryshe nga politika ta zhvilloj aktivitetin e saj në strehën e Allahut. Festime të tilla janë imponime ose dhunë. Kur jetoj e lindi Allahu dëshmonte zemra, fryma, jo ekranet a shou publik. Tirana nuk është Meka. Shqiptarët pavarsisht të gjithave, nuk e meritojnë mjekërzimin, festet, transformin nga shqiptarë në xhihadistë. Feja nuk është komb. Të gjitha këto e të tjera, krahas një depresioni social, drogës, vrasjeve publike për nder mashkullor, sjellin pikërisht këtë masturbim kolektiv në gjithçka. Aq sa sot ju ndjeheni viktima. Dhe meshkujt patriotë. Kjo është absurde. Por e vërtetë. Ndodh në Shqipëri. Duheni Allahun shqiptarçe, nëse jeni a ndjeheni të tillë. Shqiptarë…

Shqipëria në kohën e drogës, drogmenëve dhe demagogëve!

by

5-Ilir-levonja-2-288x300-1

Nga Ilir Levonja/Florida/ SHBA/

1) Vitin e kaluar si kjo kohë ndodhesha në Shqipëri. Dhe në një tavolinë mes miqve, diku në Tiranë. Shtrova një pyetje naïve. Vërtet, kaq shumë drogë po mbillet maleve tona?

Nuk kaloi shumë dhe një nga bashkëbiseduesit se me kë foli, a teksti diku. Dhe vërshuan sms-të. Pashë ca foto që më kujtuan fermat e kartelit të drogës në Kolumbi. Njerëz që koha jonë a demokracia jonë i kishte çuar drejt një lloj skllavërimi me ndërgjegje. Gjysmë lakuriq, me ca peshqira kokës, qeshje. Me ca kova të vogla nën ca tenda degësh të thara.

Parcela mes dushqeve a rrëpirave, ku këmba e shqiptarit civil a ushtar mund të kishte gati tridhjetë vjetë pa shkelur. Karvane të rinjsh që kishin marrë malet, jo për në Greqi. Greqia as që bëhet më fjalë. Por, ku e ku më thellë Shqipërisë, pasi tregu i kanabisit ishte më fitim prurës se ai i emigrimit jashtë shtetit. E kam përmendur shkarazi këtë fakt. Në një nga opinionet e vjetshëm. Duke e aluduar se droga mund ta çoj një vend deri në ndarje territoriale, për shkak të fuqizimit të karteleve, paralizimit të ekonomisë ose të të ardhurave të pakta, informalitetit dhe syrit mëshirues nga vendet perëndimore. Pse jo në një lloj lufte dhëmbësh e gjoja bindjesh. Siç është sot Kolumbia, një vend i madh ku kartelet nën emrin e armatave marksiste mbajnë territore të tëra, krahina, ku nuk shkel dot kurrë këmba e shtetit. Në këto territore nuk bëhet asgjë tjetër, veç prodhimit të kokainës. Dhe shance për dasime të tilla, sigurisht i kanë vendet ku klima politike është tepër e nxehtë. Ku me një sigurisht më të forte akoma, Shqipëria jonë nuk bën përjashtim.

2) Kërkush nuk ka heshtur tjetër gjatë viteve 2015, 2016 -të, për punën e kanabisit se qeveria dhe mediat e saja. Kërkush? Madje edhe kur aleatët si LSI-ja, për ndonjë qejfembetje a përplasje për post, pohonin se droga ekzistonte. Prapë qeveria ngërdheshej. Ndofta ishte një luftë e heshtur për zonat e kultivimit midis tyre. Kutadish? Vetë km-ja shikonte vëngër dhe nga lartësia e gjatësisë së tij, i aludonte atij apo asaj, sipër kokës dhe me nënqeshje se kishte marrë informata të gabuara nga Shqupi. Ata kaçatorrë ishin mushkonja, me një lloj tallje bythe me mentalitetin e kohës së babë Dullës, i cili para mikrofonave e quante Myzeqenë hambar. Kurse darkave, sallonëve të dhunës, vendin e malarjes dhe malarikëve. Ndaj gjahun e tij e çonte atyre anëve në internim. Kërkush nuk ka heshtur pra, se kjo qeveri. Kërkush tjetër? Megjithatë shqiptarët e votuan. Ndofta të bindur se droga nuk ekzistonte. Se me paratë e saj nuk u shit apo u ble ndonjë vote. Ose më e fundit, ishin edhe vetë pjesëmarrës aktiv në këtë fushatë të kanabizimit të Shqipërisë, gjatë viteve 2015, 2016-të. Dhe kjo nuk përjashtohet. Ndaj e solla shembullin e fotove. Në fund të fundit, (se e kam përsëritur shpesh) strategjitë apo platformat, nuk mund të bëhen vetëm. Duan njerëz, popull etj. Enveri përshembull nuk vrau vetëm, po me nje njerëz, me popull, në emër të popullit. Dhe ky padyshim që është një faj kolektiv. Dhe mjerë ato familje, ku ndonjë nga bijtë apo bijat, është nën efektin e drogës, ku me siguri dhuna është duke punuar me qejf. Aty nuk ka gjë tjetër, veç grindje, rrahje, sherre dhe si përfundim ndarje.

3) Sot i duhet thënë LSI-së, Monës, me që është dhe nënë e tre fëmijëve. Si edhe ideuse e programit për kultivimin shafranit etj. Po edhe si ish pjesëmarrëse në qeveri. Se është pikërisht ajo që ka shancin e madh të tregojë e para, fushatën e kanabisit. Se vitet 2015, 2016-të, do mbahen mend gjatë, për djegjen e Lazaratit me metodën e çobenëve, se vënia e zjarrit u shërben përtëritjeve të kullotave. Pra, pikërisht për këtë fushatizimin e bimëve narkotike. E ka shancin se duke qënë brenda një kabineti, mund të tregojë të vërtetën e madhe të një lloj qeverisje butaforike që tashmë është bërë rutinë për shqiptarët. Madje nga këtu mund të nisi vërtet një opozitarizëm tjetër. I cili do prishi përfundimisht këtë realitet të drogës, drogemenëve dhe demagogëve. Askush tjetër se një pjestar i shtëpisë nuk i di dertet e saj. Ndaj nëse e ka seriozisht opozitarizmin i duhet ta bëj publikisht. Këto dy vite kanë plot data e fakte dhe fotot e avionët kaçatorrë janë akoma memories së internetit. Këtë mund ta bëj edhe çdo shqiptar, kushdo që mendon se nuk ka qënë pjesëmarrës në fushatën e mbjelljes, korrjes, së kanabisit. Eshtë një problem social që sapo ka filluar, lëreni entuziazmin e Edi Ramës që, thotë se e kapi drogën. Eshtë si puna atij që pasi i vuri flakën shtëpisë, doli i bërtiste fqinjëve, ejani më ndihmoni.

Ndaj një nga aludimet më naïve, është hedhur si virus në internet. Dhe pa diskutim me yshtjen e webe pro Edi Ramës. Një lloj bah-ije habie, se, në Shqipëri nuk u mboll aq shumë drogë sa thuhej nëpër lajme. Se në Shqipëri nuk kish aq shumë kanabis, sa shtypi përreth të na cilësonte si një Kolumbi e vogël e ballkanit perëndimor etj. Se ato pamjet me avionat e vegjël ngecur dherishtave e ranishtave sa në Ishëm e Divjakë. Ato haluçinacione njerëzish nga fushat e zbrazëta të Myzeqesë ku u shkonin e uleshin papritur kaçatorrët e ajrit dhe nga ana tjetër afroheshin furtunë ca fuoristrada me thasë plasmasi të zinj, etj. Kaçatorrët e ajrit që kryeministri i cilësonte si mushkonja, Të gjitha paskan qënë zhurmë. Dhe ja fakti, konkret, që policia a shteti e bllokoi menjëherë drogën. Pra shumë shpejt. Sepse pak ishte etj.

Përkundrazi tani ka filluar. Dhe ato që policia ka kapur, nuk janë gjë tjetër veç ca koka turku të sojit armiku i klasës.

Një fakt kokëfort që Shqipëria është plotësisht në kohën e drogës, drogmenëve dhe demagogëve.

Ta gëzosh Gramozin Shqipëri!

by

5-Ilir-levonja-2-288x300-1

Nga Ilir Levonja/

 1) Dje në Durrës, pas atij takimi informal me kryeministrat e rajonit. Ky i yni i tregoi vendin Europës me terminologjinë refuzoj çdo insinuate për rikthimin e vizave me Shqipërinë. Se gjoja kriminaliteti është njësoj kudo, si tek ne edhe në europë a botën mbarë. Dhe ashtu si tërësia e shtetarëve tanë, sidomos e këtyre post diktaturë e proletariatit, faji është gjithmonë tek të huajt, jo tek ne. Ne i kemi bërë detyrat, i pëlqen apo nuk pëlqen Europa. Ne e kemi bërë tonën. Eshtë një nga ato mendësitë që do e vuajmë. Dhe jo rastësisht.

Pasi nëse gjithë vendet e këtij rajoni, sado kofliktualitetit politik, gjejnë një lloj shtegu për vazhdimësinë. Duke përfituar edhe vëmëndjen e kancelarive të botës, fal kapërcimit të këtyre ngërçeve në bërjen e shtetit. Si të thuash rigjenerohen me element të rinj edhe pse bërtasin termat e botës së perënduar. Kurse ne asesi. Gjithçka mund të hiqemi sikur e bëjmë, sikur e transformjmë, vetëm njerëzit mos ua cëno. Se e të ngrysim vetullat pastaj. Mua këtë përshtyppje më la ajo konferencë shtypi, në një kopësht gjethe rënë, ku jo larg që aty digjej ajo pak faunë gjineshtrash tek shkëmbi i Kavajës.

Një Europë tepër e qetë dhe një I gjatë Shqipërie tepër i nervozuar.

2) Nuk ka asnjë diskutim që kriminaliteti është njësoj kudo. Ashtu siç nuk ka asnjë diskutim që ndër ato kritere të shumta, për Shqipërinë, dyqind e ca më duket. Nuk flasin për dallim në ngjyrë të krimit, por si luftohet ai. Sa seriozisht e ka një vend në ndërrmarrjen e reformave reale. Dhe jo demagogjike. Por në Shqipëri quajnë reformë faktin që mjafton të fitosh një pale zgjedhje, të pushosh me nge, e pastaj t’u kthehesh punëve të shtetit. Quajnë reformë praktikën tashmë gangrene të denoncimit ndërkohë që prej sistemit të drejtësisë lindin përditë miliarderë që edhe perëndimi i konsoliduar në ekonominë tregut do t’i kishte zili. Kështu që Europa nuk na hap dritën jeshile, jo për ekzistencën e krimit, a kontigjentit shqiptar që po pushton metropolet e Brukselit e Zyrihut, por për partineritetin me ‘të. Ata e dine mjaft mire se sa para nga droga dhe prostitucioni, ndërtimi, tenderimet etj., hidhen në një fushatë elektorale shqiptare. Në një vend ku subvencionimi apo burimet financiare të partive politike janë tabu. E dine mjaft mire se sa naïve është lufta e vrullshme, e tanishmja, gjoja kundër kanabisit. Pas plot një fushate tre a katër vjeçare të bërjes një sy qorr e një vesh shurdh. E dine fare mire se sa ligjëvënës me precedent penalë e pasuri nga vrasjet penetruan në kuvendin e Shqipërisë. Dhe se si gishtit tregues të tyre ne i tregojmë broçkullat e gjoja një lufte pa kompromis me armikun politik. Ky mentalitet ka vdekur, në gjithë vendet e rajonit, vetëm se në Shqipëri jo.

3) Shtypi shqiptar, ndonjëherë bën hamendësime për lindjen e një Jugosllavie të re në rajonin tonë. Me dirigjimin e vendit më potent për radikalizëm a superioritetin racor si Serbia. Një lloj Rusie në ballkanin perëndimor. Dhe herë më herë shfaqen plot shqetësim duke postuar foto nga lufta e dytë botërore, kur grindjes brenda vetes, ata jugosllavët si Mugosha e Popoviçi i sugjeronin luftën pa kompromis. Ato përfundime që shqiptarët i gjejnë në arshivën a librat e Enverit dhe kënaqen me histeritë e tij perverse, sikur ata të nëmur e torturuar të jenë alienë e jo shqiptarë. Po edhe mund të fitoj ideja e Jugosllavisë së re. Mjaft t’i vini kokës gishtin dhe të shikoni se, që nga shpërbërja e saj, nga luftrat me Bosnjen, Kroacinë e Kosovën. Janë ndërruar aq ka burra shteti. I dhanë botës dy a tre sekretarë partie, aq sa për t’i mbyllur gojën. Ndërkohë ushtrojnë presion edhe fal një ekonomie të konsoliduar. Së cilës ajo e jona nuk i afrohet as tek dera. Pasi ne pjellim veç emigrantë, imamë, a fretër të tredhur. Kështu që një qasje politike, e një projekti nga popujt sllavë. I vjen për shtat edhe asaj mendësie europiane së cilës iu sos durimi me absurdin e shtetbërjes nga shqiptarët. Shikoni ata në Kosovë dhe vulosni vet pastaj. Një marrje peng e shoqërisë nga katër njerëz. Njëri më i vogël se tjetri.

4) Me sa po shoh në shtyp, kuvendi i ardhshëm i Shqipërisë do të ketë për kryetar një ish ministër të brendshëm nga regjimi i diktaturës së proletariatit dhe luftës së klasave.

Ky është një turp shqiptar!

Një veprim që e bën të ngërdheshet një të ngarkuar me punë nga Europa në vendin tone. Një njeri që akuzohet për vrasjet e 2 prillit 1991 në Shkoder. I bën ata skeptikë. Ose edhe në mos u akuzoftë, i habit se si qoftë dhe moralisht, shqiptarët nuk reagojnë. Si ish minister i brendshëm, i atij dikasteri, që është faqja e zezë e tyre për atë kohë… , për atë aspirate mbarë sociale për një demokraci perëndimore, ky njeri duhej të ishte sot një qytetar normal. Dhe jo ligjëbërës.

Edhe për faktin tjetër, kokëfort të dështimit vit pas vite të vendit nga kjo klasë politike. Për një lloj pastrimi të ndërgjegjes sonë. Duhej të kishte një lloj refuzimi të ashpër civil. Por nuk ka ka. Madje me mburrje një lider të ekspozon si dorë të forte pikërisht elementin e bërjes së pushteti me dhunë. Elementin e dosjeve a të tjera kulisave nga bodrumet e diktaturës. Sikur ky vend ka vdekur nga rigjenerimi I brezave një here e përgjithmonë.

Ta gëzosh Gramozin Shqipëri. Dhe bëj karshillëk Europës me Edi Ramën se jo Jugosllavia do ringjallet. Jo që nuk kemi për të hyrë në aty në Europë. Po shpejt do kthehemi në vilajete ku gjithkush një Gramoz a një Edi Rama…

Çunat me atlete adidas

by

5965ef27-faf0-4271-902d-44be0a0a0a67-Untitled-previewOrg1 rama Karat e adriat

Nga Ilir Levonja/

Kjo puna e kryeministrit me atleta adidas, me ambasadorët e Shqipërisë në botë, më kujtoi fjalimin e atij general Piçonit, në filmin, Në fillim të verës. Luajtur me aq mjeshtri nga një burrë i skenës shqiptare, i quajtur Ndrek Luca. Aviatori prej Dukagjini që zor se i vjen më shkollës sonë. Kjo edhe fal reformave të kësaj dëm’demokracisë sonë, të këtyre çunave me atlete adidas. Si u tha Piçoni …., fashistë trima, syleshët po e marrin në qafë perandorinë. Iu hakërrye, e i bëri telendi. Aq sa edhe ata që po flinin, kërcyen vendit. Dhe kujtuan haraçet që kishin paguar. Ndofta gjykuan dorovat që kishin bërë. Se mik pas miku bëhet kjo punë tek ne. Ose me parrullën, ai është yni. Ka gruan nga krahu jonë. Për ne voton. Dhe me siguri që duhet të lëvizin vendit, pasi kryeministri vërtet ishte i acaruar me ata. Nuk kishin përcjellë në botë reformat e tia. Sidomos ato me gurëzimin e qëndrave të qyteteve. Pasi i është mbushur mendja se Shqipëria është një

soj kalldrëmizimi total. Një lloj metode osmane. aq sa ne edhe sot një rruge të shtruar me gurë i themi sokak. Ky sokakizimi është bërë kaq organik për ne, sa në ndonjë debat televiziv mbysim njëri-tjetrin për prejardhjen e kësaj fjale emërtesë.

Eshtë turke, apo shqiptare. Turqizëm vëlla, turqizëm me plot gojën. Po nuk kemi faj. Kemi për kryeministër një çun që adhuron atletet adidas. Një firmë bavareze, nga Gjermania.

I adhuron gjermanëve punën. Por jo metodat, praktikat, ligjet.

Ato i merr të gatshme nga baba dovleti. Erdogani… Dhe ashtu si ai që e kërcënon me gisht Gjermanisë. Ky çuni jonë, shefat e vendeve fqinjë. Më pas drejtorëve në dogana. Administratë publike. U tregon vendin pasi nuk vodhën si duhet. Deri sa u doli sekreti, janë të pa aftë. Kësisoj e meritojnë të ndërrohen.

Tani radha u erdhi diplomatëve. Që mjerisht gjysma flinin gjumë. E gjysma dridhte mimikën e fytyrës. Nën atë presionin midis burrit, kuadrit, shtetarit dhe karrierës. Dallgët e mëdyshjes se kushedi sa plane kishin gati, ngritur që mund të mbeteshin përgjysëm. Sidomos kur bëhet fjalë për shkollimin e fëmijëve. Ndaj lërë gjën e gjatë të flasi. Megjithëse një pale sy opinion, një shpurë e tërë njerëzore mund të prisnin edhe ndonjë kundërshtim. A ndonjë demostrim publik, si, braktisje e sallës. Por aty këto janë vetëm imagjinata. Akoma nuk ka lindur ai intelektual i pavarur. Për më tepër që diplomatët e kanë si postulat atë që maturia, heshtja, dëgjesa, janë elementët thelbësor të ekzistencës e sojit të tyre.

A janë të leshtë ambasadorët tanë? Si t’u them. Se shoh që po dërrmohen në shtyp, në statute fejsbuku, në webe, të sqarohen me konteksin e fjalëve të kryeministrit. Tha kështu apo ashtu. Që të thuash që jeni treguar syleshë, nuk do të thotë se jemi ne të tillë. Nuk do të thotë se e ka për ne.

Që e ka për ju nuk e luan topi. Dhe në situata të tillla, i bukuri populli ynë ka një vulë gati. Ta vulos kollaj shkresën. Të thotë, mjaft u përpoqe të lash mutin me shurrë. Ndaj mendoj se ati vendi, i ka ardhur koha për ca burra që ngrihen e ikin nga salla. Se shkollimi I fëmijës nuk vlen aspak sa dinjiteti I një vendi. Por kujt ia thuash. Se e kam thënë edhe here tjetër, opinion për ambasadorët e Shqipërisë në botë, nga të huajt, është I thjesht. Nga ambasadorë bëhen refugjatë. Dhe po t’i futesh arshivës së asaj virane ministri të punëve të jashtëme. Do shikosh se rreth 85% e ambasadorëve të Shqipërsië, të këtyre viteve të dëm’demokravisë sonë…., sot janë refugjat.

Megjithatë për njerëzit e thjeshtë. Ambasadorët nuk kanë asgjë në dorë, sidomos për prurjen e investitorëve. Eshtë klima legjilsative e mundësisë së çeljes së biznesit. Dhe kjo është makabre në Shqipërinë tone. Ju jeni deshmitarë deri të rrahjeve që u janë bërë bërë investitorëve të huaj. Për shkak se plot këto vite, kemi ngritur një administrate shushunjë që e ka mendjen tek dorovitja. Kjo fal militantizmit dhe delegimeve partiake, mungesës së statutit të nëpunësit civil etj. Po edhe kuadri i mbrojtjes ligjore është tepër i kushtueshëm. I vetmi avantazh që ka Shqipëria, është krahu i lire i punës. Ndaj bizneset fasone janë me shumicë. Deri këtu kam pare këpucë të markave italiane. me çmim të kripur. Veçse nën shuall shkruhej made in Albania. Rrezik edhe ato atleta Adidas që vesh kryeministri jonë, aty janë prodhuar. Po ai nuk shikon poshtë. Një politikë e kjo e biznesve nga vendet e perëndimit me ato të dorës së tretë. Dhe fatkeqësish, çunat me atlete adidas aty na kanë lënë.