Ilir Levonja – Page 48 – Dielli

Letra e komisionerit Hahn

May 12, 2017 by dgreca

….Letra e Johannes Hahn-it është e qartë. Na thotë çafshi kokat me njëri-tjetrin. Po i dhëntë rrugë Zotit, e na ultë nervat. Dhe atë Kosovën, kulturën a mendësinë e politikës së saj .., të na e yshti si model. Pasi koha vertetoi se shqiptarët në të ashtuqujturin dhe’u amë, nuk janë të aftë të bëjnë shtet./

1 Hahn Nga Ilir Levonja/ Letra e Johannes Hahn, komisionerit europian, është e pakuptueshme për shumë mendje shqiptare. Edhe për faktin se u duket jo diplomatike, nga që u drejtohet njerëzve, popullit në përgjithësi. Nuk vë pika mbi i. Nuk e adreson fajin etj. Nuk e thotë troç që, ky apo ai e ka. Madje është i çuditshëm kur thotë se në anulimin e zgjedhjeve në Kavajë, nuk fitoi askush. Por thekson se aty humbi demokracia.

Ky palo diplomat që ka futur në krizë shumë vende në ballkan etj. Nuk përmend as drogën që po e mbyt vendin etj. Futjen e kriminelëve në kuvend. Apo tolerancën karshi një opozite të papërgjeshme. Që me demek po e çon vendin në anarshi.

Letra e Johannes Hahn-it është e qartë. Na thotë çafshi kokat me njëri-tjetrin. Po i dhëntë rrugë Zotit, e na ultë nervat. Dhe atë Kosovën, kulturën a mendësinë e politikës së saj .., të na e yshti si model. Pasi koha vertetoi se shqiptarët në të ashtuqujturin dhe’u amë, nuk janë të aftë të bëjnë shtet.

Janë akoma me mendësinë bërjes së demokracisë me Unin e nomeklaturës së diktaturët së proletariatit. Aq më tepër që në pushtet kanë ardhur me energji të shumëfishuara bijtë e baballarëve. I gjen me shumicë. Nga të dy krahët. Bijtë e atyre që nderonin me grusht ke koka. Aq sa përshembull, të vjen të plasësh kur u flet akoma shqiptarëve, në emër të demokratëve, Fahria. Ky Zoti i madh qënka me të vërtetë i padrejtë me ne.

Na ka bërë tani të mallkojmë edhe FB, pasi aty… ka shumë individë të rrezikshëm me mendjet e tyre. Duan të na prishin fuqinë e zotave. Se tek ne të drejtën e fjalës e kanë vetëm ca zota. Zëri i popullit, Zëri i Rinisë, Bashkimi, Puna etj. Nga këto mitra duan sot të gëlojnë vetëm ca miter motra të tjera. Dhe e konsidorjnë të drejtën e fjalës, veç prone të tyre. Shkurt po mallkojmë sa po shqyhemi internetin. Pasi i ka dhënë liri shprehje gjithkujt. Dhe ne na trëmb liria. Pasi jemi shqiptarë. Ne e duam me dru pas koke. Dhe të na vësh në hutut. Kështu thoshin vëllezërit tanë internacionalistë. Sot dhimokratë të zjarrtë. Shqiptarët vëri në hutut…

Një demokrat bën mire të mos me merret me Johannes Hahnin, me metodat e nomeklaturës. Ne ndërtuam socializmin për dyzetë e pesë vjetë. Mbyllur dhe Europa na la në urtësinë tone të mbrapshtë. Në dashurinë tone të shfrenuar karshi udhëheqësit të lavdishëm. Kaq .. As me atë që është apo nuk është kurvë Vllahutini. Nëse përfaqëson europën, ne e kemi të folkorizuar tashmë prej atit fishtjan, moj evrop, moj kurvë e motit. Madje pasojat e padrejtësive të saj po vuajmë edhe sot. Por edhe kur na ka dhënë të drejtë. Na ka ofruar qeverisje, si ajo e 1913-ës me princ Vidin…, ne e kemi hedhur në det. Dhe a e dini se kush e ka bërë këtë, ai soj që sot ka frikë nga fjala kurvë. Megjithëse njoh plot burra kurvarë që fjalën kurvë e kanë si buka e përditshme. Që vdesin të shkojnë me kurva. Dhe kur ia arrijnë, thonë kjo është kurvë e mirë. E bëjnë edhe shefe. Ose i gjejnë burrë e burrin ia bëjnë ministër. Quajnë kurva të gjitha grate dhe motrat e shokëve. Por kurvën më të madhe bënin atë që nuk ua jepte. Shkurt çështje e koklavitur kurvëzimi. Një ngatërresë leshësh, që ec e merri vesh. Ndaj e drejta e mendjes për ne është e drejtë e rezervuar. Privilegj i Zërit të popullit, gazetës Puna etj. Ndaj dhe ne shqiptarët, erzi i të dukurit, i jemi përveshur sot FB, lirisë së të shprehurit. Dhe ta sjellim xhandarin tek dera, pasi a qeveri e fortë or ti.

Eshtë ndoshta momenti më historik kur një forcë politike është si të thuash… në vendin e duhur dhe kohën e duhur.

Ku me ligj fitoi shumë çështje antidemokratike, si dhe bëri pastrimin monumental. Me zbythjen e kriminelëve nga kuvendi i shqiptarëve. Unë e di që sot ka shumë socialistë që u skuqet faqa. Ka shumë socialistë që edhe mllefin ndaj LSI-is ia ngjeshin Saliut. Në vend që t’i zbrazen lsistave, zbarzen tek koncepti Sali. Dhe heshtin nga mllefi i Sali beut. Edhe pse është tashmë një e shkuar. Por fajin Saliu e ka. Kurse inatin me LSI-n. Nga ana tjetër këto fitore të demokratëve. Apo ushtrimi opozitar, dosmodoshmëria e opozitës i dha rezultatet e para. Lista e reja që pushteti po trumbeton në këtë fushatë moniste, janë disi më të distiluara. Megjithëse teoria e meritokracisë akoma vlon dukshëm. Të paktën hijet e krimit janë reduktuar. Qofsha në të drejtë. Megjithatë është turp se si votojmë ne, se si nxjerrim rezultatet. Eshtë turp kjo fushatë entuziaste e nisur ngjyrash. Ky monizëm bashkimesh profesionalesh si fushatat e korrje shirjeve. Dhe djersa e lëkurave të rreshkura kthehej në bunker e privilegje bllokmenësh. Kurse sot në në një front të ri, të quajtur demokratik. Por që në fakt është demokracia e bylmezeve. Një vetvrasje e re e shqiptarëve.Ja kjo është përmbajtja e letrës së komisionerit.

Kadri Veseli i Shqipërisë

May 10, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Pak orë më parë Kuvendi i Kosovës, rrëzoi qeverinë aktuale dhe e çoi vendin në zgjedhje të parakohëshme. Thonë se të gjitha i faturohen kryetarit Kadri Veseli. Një ish themelues i UÇK-së, anëtar i PDK-së, i diplomuar në fushën e bujqësisë në Tiranën e viteve të demokracisë. Ai në fund tha se, një fillim i ri është i nevojshëm për Kosovën.

Në fakt Kosova nuk ka qënë asnjëherë në krizën aktuale që ndodhet Shqipëria sot. Edhe kur fuste në Kuvend deputetet femra me bomba nëpër shale. Në vitin 2015-të nga lëvizja e Vetvendosjes e më pas. Krizat e Kosovës kanë qënë më të lehta. Jo kriza të forta si këto të Shqipërisë. Dhe në gjithë këto vite demokraci. Shqipëria ka qënë një model i keq, që për fatin e mire. Ndofta edhe për efektet nga kultura e shtetbërjes sllave etj. Nuk ka ndikuar aty. Përkundrazi, fillestarizmi politik qëndron në Tiranë.

Ndaj në Kosovë nuk e kanë aspak problem të shkojnë në zgjedhje të parakohëshme. Madje nuk e kanë aspak problem në nxjerrjen e rezultateve. Nuk e kanë aspak problem të njohin fituesit. E të mos testojnë zgjedhjet. Por t’i binden vulllnetit të shumicës.

Krejt e kundërta ndodh në Shqipërinë amë.

Kadri Veseli i saj…, pasi bën ca tentativa fallco. Gjoja për dialog. Për mos mohimin e opozitës. Kënaqet me postin e presidentit. Si ai fëmija buçko që mori për së pari për vete. Pastaj u tha të tjerëve çani kokat. Madje emëroi një pasues të denjë. Për vazhdimësinë e pushtetit, duke ia bërë në kokë demokracisë dhe të gjitha të tjerave.

Kadri Veseli i Shqipërisë, i shkruan urime presidentit të Francës. Pa iu skuqur faqja përballë faktit të masave popullore franceze që zgjodhën. Ndërsa vet u zgjodh me një pëshpëritje veshi. Nga ana tjetër, sapo mbaroi së shkruari urimin, i çon sms mediave të krahut, që të merren me moshën e zonjës së pare franceze. Jo me sfidën politike të një 39 vjeçari që erdhi papritur aty. Përmes po një sfide politike. U tha të merren me moshën e zonjës. Me zanatin si mësuese. Pasi shqiptarët gallatë duan. Jo demokraci dhe rregullat e shenjta të saja. Demokracia është prone e të privilegjuarve. Bijve të nomeklaturës. Jo, e shqiptarëve.

Kadri Veseli i shqiptarëve. Dhe veselët vasalë. Kanë nisur fushatat marramendesë. Drejt zgjedhjeve moniste. Edhe pse Kolegji zgjedhor nuk u ka dhënë akoma fondet për fushatë.

Dhe kur i pyet, të përgjigjen me atë ritin model shqiptar, hë se e dime që ia kemi x apo y-it. Do ia japin. Që këtu fillon regresi. Kultura shushunjëzuese e përqindjeve të fondeve publike. Gjakut të terur të shqiptarëve.

Kadri Veselët e Shqipërisë…, nxjerrin ca biba të njoma që në rrethina katundesh. Pa asnjë plan të qartë të pragmatizmit të ekonomisë së tregut. Te demokracisë, u thonë shqiptarëve, votoni për ne që PD-ja të mos bëj vendin sërish si në vitin 1997-të.

Ndërkohë që PD nuk është në garë fare.

Dhe pa e vrarë mendjen se yshtja e tillë, e veselëve…, është ideollogji. Jo strategji për përmisimin e jetës së qytetarëve .

Dhe sa për dijeni, 97-tën nuk e bëri PD, nuk kishte arsye që ta bënte. Ishte në pushtet. Nuk kishte pse digjte vetveten. E bëtë ju. Madje e varroset Shqipërinë me atë preteksin e piramidave. E ropët të gjallë bashkë me atë allamullin e Fierit, Arapin. Duke i ndarë sipas qejfit fondet e bllokura. Pa pyetur asnjë ekspert. Ose pa ofruar asnjë ekspert se nëse ekzistonin mundësi a mënyra që ato fonde të investoheshin. Dhe jo të ndaheshin si në një reformë agrare. Në bazë të shkërdhatokracisë partiake. Dhe më e keqja, ajo që mund të konsiderohet edhe një gjynah i mbulur i PD-së. Mosndërrmarrja e një transperence. Po sa të tilla la kështu pas dore PD-ja.

Të paktën sot është më e qartë se kurrë politikisht. Të paktën këto javët e fundit. Pasi ka refuzuar kategorikisht gjithë postet e ofruara. Në fund të fundit çështja nuk arrihet me pjesmarrje, por me sfidë politike. Dhe në këtë rast shqiptarët duhet t’i heqin kapelen asaj.

Kadri Veselët e Shqipërisë, janë bijtë e etërve. Nuk e kanë për gjë të të arrestojnë. Shantazhi është teori efikase e tyre. Në vend të ligjeve të demokracisë kanë ligjet e tyre. Ndaj nuk ishte i rastësishëm edhe arrestimi i këtij gazetarit, Kastriot Myftaraj.

Kadri Veselët e Shqipërisë, u ngjajnë etërve pike për pike. Po… sa arrestime, vrasje, dëbime, internime bën etërit. Në emër të Titos, Stalinit, e Maos nga stepat e Azisë. Sa u desh palla dhe qejfi. Revolucioni është bastisje. Kështu edhe sot bijtë, ne emër të një flokëkuqje soroiste, se kishin për gjë me Kastriotin. Dhe ne populli i gallatës. Vdesim për gallatë.

Kështu është Shqipëria jonë. Me qeveri opozitë dhe opozitë qeveri. Pasi një botë e tërë mediumesh…, edhe pse e quajnë sukses, drejtimin e duhur të Veselëve të Shqipërisë. Në vend të merren me projektet e tyre. Ngulin e shkulin çadrën, disfatën, shpërbërjen e PD-së.

Çfarë fatkeqësie. Si nuk na ra për pjesë një Kadri, si ky i Kosovës.?

Bijtë e nomeklaturës

May 9, 2017 by dgreca

Nga Ilir LEVONJA-Florida/

Pas viteve 90-të opozitarët më të mëdhenj, madje edhe disidentët, dolën pikërisht ata që ishin ose vinin nga shpura e nomeklaturës. Të cilët, për një ose dy arsye dëshmonin me batuta, se sa të acarta ishin marrëdhëniet mes familjeve që kishin pushtetin. Unë e kam thënë dhe herë të tjera, të deklasurit e vërtetë, sapo u hapën dyert, morën arratinë.

Ma përforcoi këtë, fjalët e ikonës së kinemasë sonë, kur i tha gazetares sot, se, i thashë tim biri atëhere, ik dhe kurrë mos e kthehe kokën mbrapa. Ky është Guljelm Radoja. E gjeni kudo sot intervistën e tij. Një prej aradhës së familjeve të të deklasuarve. Eshtë një detaj që tregon masivitetin në ikje të të deklasurve. Mishi për top i diktaturës së proletariatit. Dhe bijve ”disidenta” batutash korridoresh e banjosh publike.

Apo studiove e televizioneve personale.

Dhe nuk i fajësoj. Në 45-së vite poshtërim. Kush nuk do i vërsulej një porte të hapur. Matane ishte liria dhe ata e kishin zbulur me kohë. Ose ndofta nuk u interesonte më asgjë. Pasi liria është më e çmuar se çdo ndjenjë atdhedashurie. Pallavra që u shërbejnë uzurpatorëve. Ose dëshmorë gjakëhumbur. Të kotësisë. Nga ana tjetër e kishin pikasur që çmontimi i një sistemi do merrte aq kohë sa montimi i tij. Por për ta 45 vite të tjera ishin një vdekje pa fund. Ndaj më mire të shijonin pak botë. Për aq sa të ishin. Dhe të varroseshin, ku të varroseshin se, këto varret e rinj nuk do kishin asgjë të përbashkët me gjalljen e varreve në atdheun amë.

Shqipërinë e uzurpatorvëve. U bënë kurbetllinj. Ndërsa një pjesë e vogël u bën shtetar. Pra si të thuahs kolegë me shtetarët gjoja avanguardë nga pjekja kokë më kokë me batuta, midis bijvë dhe etërve. Këtë përshtypje të lënë përshembull gjithë refleksionet e botuara këto vite. Nga Edi Rama, Spartak Ngjela, Lubonja, Zheji Klosi etj. Asnjë nga këta nuk iku në kurbet. Dhe nëse iku kush, shkoi sa për të thënë dhe i strehuar tek ndonjë intenacionalist i kohës.

Ata janë këtu. Me pushtet dhe dirigjojnë. Ndaj nuk është e rastësishme që Shqipëria aktuale. Masmedia e saj. I kushtojnë shumë kohë të shkuarës. Dhe të drejtës individuale. Jo asaj kombëtare, ose së tërës.

Nuk bën atë që bën bota praktike.

Shikoni përshembull Francën. Si ndërron presidentët. Si votojnë. Dhe si përballojnë sfida kombëtare, kudo që janë.Nuk është e rastësishme as kjo që herë më herë hapen debate shterpë si ndalim transemetim i filmave. Kjo vjen nga ajo kolegëzim shoqërie djemsh nomeklature dhe djem te deklasuarish të mbetur. Nuk janë të rastësishme që faqe të tëra i kushtohen përshembull torturave që Enveri i bëri familjes Shehu. Në një vend normal, nuk do tirrej për vite e vite. Ishte një luftë brenda llojit. Dhe kaq. Dhe kokat hëngrën.

Apo si vdiq Hysni Kapo. Çfarë thotë sot djali i këtij apo atij. Dhe si po e kalon pleqërinë kjo apo ajo vejushë. Më të spikatura gjënden tek djali i ish kryeministrit Mehmet Shehu, Bashkimi. Ku gjithë gjindja i bindej një fryme, një bajlozi me vështrim shfarosës. Deri tek këta që luanin kokafshehti me batuta. Ashtu siç thoshte përshembull Zheji pak javë më pare. Se si bashkë me Edi Ramën, kishin shkuar në kopshtin e gjyshes së tij, vetëm e vetëm të çliroheshin nga duhmat e gëzimit. Ose siç thonë shumë të tjerë me sportivitet se si bënin batuta me iksin apo ypsilon byroist. Merita këto që u japin sot të drejtën të flasin për demokracinë. Madje fal apatisë kolektive, i gjen këtyre 27 viteve, sa majtas dhe djathtas. Gjithmonë në funksion të amullisë dhe pushtetit të tyre. Si është përshembull rasti Ngjela. I cili nga këto ”merita” desidenti brenda sojit, arriti të bëhej nga demokratët kryetar grupi parlamentar. Deri dhe minister drejtësie.

Nuk kam asgjë me Ngjelën, as me emrat e tjerë, por po i përmend në funksion të kësaj memorie zhvillimesh politike, gjatë këtyre 27 vite demokraci.

Ndaj nuk më duket krejt i rastësishëm sot, shkuarja e Shqipërisë në zgjedhje moniste.

Eshtë e gjitha një farsë e bijëve. Brenda së cilës ka rënë padiskutim një shoqëri e tërë. Ndaj ka kërcënime për destabilitet. Që merret me të shkuarën e dyzetë e pesë viteve. Jo me këtë të afërmen që mat rezultatet. Erdhe , qeverise, çfarë bëre. Dhe çfarë nuk bëre. Po sot shohim një kor flamurtarësh që i gëzohen slloganit të vetëm pa partinë demokratike. Eshtë kori i bijve të mbetur të nomeklaturës…,

dhe këtyre të deklasurve aleatë e kolegë, që nuk duan as punë, as vendin, as familjen. Por ama vdesin për pushtetitn e kultit të individit. Sot shqiptarët zihen me njëri-tjetrin për street e Ramës. Mahniten me modistin. Ndërkohë Franca e popullit të lirisë zgjedh për president një 39 vjeçar. Ndërkohë ai aktuali nuk ngul këmbë të qëndrojë në pushtet. Ndërkohë gjithë francezët votojnë. Kudo që janë. Në të katër anët e botës. Shqiptarët bëjnë gam gam dhe ua kërkojnë mëndjen për teferi fushatash. U kërkojnë edhe para për lobime pranë zyrave të Washingtonit, a Bundestagut etj. Të lumtur pas streçistave . Dhe mjekrrave modiste. Franca i ndërron burrat e shtetit fët e fët. Shqipëria ka pjellë veç steçista. Veç të pazevëndësueshëm. Eshtë kthyer e gjitha në një ushtri moniste. E ekzaltuar nga bijtë e nomeklaturës.

Supozimet me skenarët e dhunës

May 6, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Demokratë, webet hilanjose të së majtës sot pështyjnë e ulërijnë, kërcënojnë, mallkojnë. Vrasin me grusht, sjellin me shqelma. Çfarë nuk po thonë. Skenare dhune, djegiesh, rrahjesh. Ekzekutimesh. Janë një shpurë fytyrash të parruara të cilat ndërkohë i kërcënohen edhe shenjtërisë së tyre Edi Ramës. Ose kryeministrit në ikje të Shqipërisë së shqyer nga lufta e klasave. Për atë se çfarë mund të ndodhte nesër në Kavajë. Lloje me hamendësime guerrilësh pasi i dine mire. Eshtë përvoja e tyre në kësi vulgaritete të njëriut karshi njeriut.

Terrori është arma e suksesit. Sepse pas tij vjen bindja civile.

Në këto vite tranzicioni stërkala të këtij mëkati kanë kapur edhe të djathtën. Aq sa kur mendon se si humb jetën një njeri, për shkak të një vote. Në një ditë votimi, mund të themi me plot gojën të dhjefsha demokracinë. Pastaj të tjerat normale që i përkasin një anarshie totale. Kohë e bukur për progres të atyre që vijnë në pushtet përmes terrorit.

Megjithatë më e keqja bëhet kur terrorit i përgjigjesh me terror.

E sidomos brenda gjakut. Kjo është jo fatkeqësi, por zilanosje kombëtare. Një lloj çmendurie sociale e cila pjell e mbarshton dhunë të shkallëzuar. Deri brenda familjes. Të bindesh është urdhër. Rregull, zakon, kanun etj. Çfarë nuk themi ne shqiptarët. Aq sa të vjen të plasësh kokën kur një burrë vret të renë, gruan e të birit, vetëm pse nuk ia bëri me shkumë kafenë. Një barbarizëm kolektiv që ta shpif jetën që bëjmë.

Nuk i çoj dot nëpër skenarët nga gojët plot pështymë. Veç kaq gjë mundem tua u kujtoj. Përplasja e këmbëve, shkordhja e gurëve në këmbët tona është mosbidja jonë civile. Qëndrimi pa asnjë kompromis në kërkesat. Për një qeveri teknike dhe asgjë tjetër. Nëse Edi Rama u tërhoq nga zgjedhjet në Kavajë. Mirë bëri. Po nuk është fitorja jonë, por e çështjes.

Nuk ka fitore grupesh, bindjesh apo partish. Ka fitore të çështjes për qytetarët e vendit tend. Fitore të demokracisë.

Kur themi nuk duam pushtet në këtë qeveri teknike të ofruar. Kur refuzojmë postet etj. Jemi normal në kërkesat tona. Jemi për çështjen. Vendi ynë ka nevojë për standarte dhe sistemin e votes, jo të emërimit. Vetëm në Shqipëri ndodh të emërohesh me urra. Me flamuj, edhe pse nominojmë votën.

Edhe pse flitet orë e çast për demokraci. Kjo vetëm e tillë nuk është. Eshtë mutokraci. Pikërisht kulti i individit ka hedhur sot tek ne farën e një mosbesimi masiv. Aq sa, sot përshembull, më shumë se armikun real të një populli, ne urrejmë shoqi-shoqin. Kjo urrejtje shqiptare, tipike. A tipar dallues i joni. Na mban sot si ata manekinat në vitrinat e demokracisë. Jo njerëz të gëzueshëm të së përditshmes.

A nuk i keni bërë pyetjen vetes, se e përditshmja, gëzimet, e saj…, jeta vet…, me nipër e mbesa, me dasma. Me pritje e përcjellje, portesh e aeroportesh. Hollet e shkollave, zyrat e punës. Parqet, kafenetë, pikëpjekjet etj. Dëshirat dhe prirjet, teatrot, stadiumet, galeritë e artit dhe të nëntokës. Çfarë t’ju them tjetër. E përditshmja pra, na është shuar nga zelli i urrejtjes politike.

Sot ka shumë aludime, shumë skenarë ogurzinj. Demokratët do të bënin gjëmën në Kavajë etj. Ndaj Edi Rama u tërhoq.

Tërheqja nuk është në stilin e Ramës. Eshtë në stilin e shtetarëve bashkëkohor kudo në botë. Por jo në stilin e Ramës. Megjithatë ta quajnë një pjekuri. Dhe do të bëj mirë të tërhiqet edhe nga 18 qershori. se të gjitha janë të mundshme. Mjafton vullneti politik. Ndaj më e rëndësishmja është çështja.

Dhe rruga se si e arrin atë është vetëm një… protesta jo me dhunë,djegie si i di mirë soji i revolucioneve, i Edi Ramës, por me dinjitet demokracie. Shkurt, të gjitha janë aludime të cilat ata ua servirin që tu hipi gjaku në kokë. Ndaj kujdes, mos bini në atë grackë hafijesh.

Kohë sfidash

May 3, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Në Shqipëri dialogu politik zhvillohet me tekste mesazhesh në telefona. Nga ky apo ai, persona që i rrinë pranë njëshit. Deri editore webesh etj. Analistë studiosh. A sipërmarrës që u trëmben lëvizjeve për shkak të planeve afatgjata që kanë bërë. Ndaj ky i sotshmi ishte i pari. Ai njerëzori, larg rrymave. Apo hamendësimeve mediatike. Të cilat këto ditë ishin një vorbull e tërë. Sikur ky ballë për balli, të kishte nisur më herët. Kaosi social do kishte vdekur me kohë. Ndofta edhe ata 350 mijë njerëz që kanë aplikuar për LLotarinë amerikane do i prisnin me indeferencë rezultatet e para … Këto të sotshmet.

Por nuk ka ndodhur asnjëherë kështu.

Megjithatë në këtë pike vlimi, sfida është e dy kahëshme. Sikur PS-ja të pranojë qeverinë teknike. Dhe nuk ka asgjë të tmerrshme. Aq më tepër në fund të mandatit. Një fushatë me lista të pastra etj. Nën mbikyqerjen e një asnjanjësi. Me projektet politike të nisura dhe ato panisura etj. Nuk ka asgjë. Sfidat politike janë më se normale në kohën e sotme.

Sapo e bëri Renzi në Itali. Po ndodh në Francë, Angli etj. Vetëm ne dhe Maqedonia e Ivanovit nuk i pranon.

Nuk ka asgjë. Nisur edhe nga koncepti politik bashkëkohor sot, që pushteti nuk është i përjetshëm.

Sikur ta pranojë, kjo do i shërbente jo vetëm PS por edhe kulturës politike shqiptare. Që deri më sot i ngjan një grazhdareje. Me një shosh të madh në krye. Ku të gjithë kalojnë në site. Vetëm emra si Ruçi, Braho, Braçe etj. Jo. Kanë kokë të madhe. Kurse të tjerët i kalojnë kollaj vrimat e sites. Vinë, kandidojnë, nuk flasin. Dhe shqelmin bythëve. Megjithëse dikush mund të thojë se sites i shpëtuan Dade, Leskaj, Dokle…, prapë nuk është qarkullim. Të tërë këta kishin mbetur fasada. Dhe soji i asaj rrace shqiptare që mjafton që shënoje emrin diku. Edhe kaq.

Por Edi Rama duket se nuk ka ndërmend ta bëj. Edhe pse ka yshtur një ushtri të tërë informimesh si do qejfi. Duke e ditur fare mire që bota internetit është një komunikim pa kufij. Dhe përpara se tij, gjithë këta senator që vijnë e shkojnë, janë po aq virtuoz sa edhe ai në Fejsbukk, Tuiter etj. Janë aty… madje ironik me deklaratat e Webeve shqiptare. Sa sot e kanë bindje se, që të bëhet miza buall, thonë çojeni në grazhdaren e shqiptarëve. Me siguri aty hormonet janë dopio aktive. Dhe rezultatet të magjishme.

Po sfida më e madhe qëndron tek PD-ja.

Nga 18 shkurti e këtej. Sidomos pas kësaj tentativës për ta kthyer në një kujtim të politikës shqiptare. Duhet ta mbyllin në zhgunin e një vendimi të patjetërsueshëm. Atë të qeverisë teknike dhe garancinë e zgjedhjeve të lira.

Asnjë reformë nuk fillon pa këto.

Eshtë një sfidë e vërtetë për ‘të, pasi gjatë këtyre katër viteve. Ka treguar jo forcën reale të një opozite kaq të domosdoshme për vendin. Ndofta për shkak të atyre bërrylave dhe mëndesive anti riciklim. Pasi nëse PD-ja do kish bërë opozitë, a protestuar, me fytyra të tjera. Nuk do ia kishte dhënë këtë komoditet pikturash e librash sojit të Edi Ramës. A peshqesh shtetit të shqiptarëve, ngritja e së cilit po kalon në një tranzicion të tejzgjatur. Në një mishmash vrasjesh, rryshfetesh, përqindje tenderash. Dhe mbivendosje pronash në një ekonomi tregu pa asnjë standart. Ndofta është edhe kjo një nga arsyet që kanabisi është bërë çështje e të gjithë popullit.

Por rigjenerimi është një hall më vete tek ne.

Dhe këtë nuk po e vuan vetëm PD-ja.

Megjithatë kjo sfidë pa kthim, pa pranim kushtesh të zbutura.

Apo shmangia totale nga pushteti në tavolinë. Motoja pushtet për qytetarin, jo për vete. Tregoi se PD-ja prodhoi një lider të ri. Do ishte mëkat të vazhdonte me koraca të tipit Fahri Balliu.

Dhe nëse do të qëndrojë aty…, këto orë ethesh të ndërsjellash. Në vendimin e saj. Do i siguroj shqiptare pragnisjen e një demokracie bashkëkohore. E kundërta, do jemi akoma në tranzicion. Akoma në pushtetit e Braçeve dhe Ballinjëve.