i Shqiperise – Dielli

GABIMI FATAL I SHQIPËRISË

January 7, 2019 by dgreca

– Pas një meshe për të vërtetën –/

NGA VISAR ZHITI/

FJALË PËR NJË FILLIM:

Një nga porositë për këtë Vit të ri ç’mund të ishte? Se çdo fillimi, jo vetëm i vitit, por dhe i një takimi, i një rruge apo epoke, i një jete, i një libri, i një elegjie a kënge, etj, etj, i duhet një shenjëz, një ndjellje, se, siç ka një pikturë firmën në fund, ka dhe njollën e parë nistore apo filmi, kur mbaron e lexohet “The end”, ka një titull në fillim.

Dhe s’ka pse të jetë një fillim i ngjashëm me fundin, nga nisi, pavarsisht vazhdimësisë. Gjithsesi do që të thuash diçka pararendëse, që të mos jetë vetëm për ty, por për sa më shumë… për njerëz e kohën. Drithmërisht e sinqertë, që të shërbejë si një e vërtetë, si një përvojë. Le të jetë qortuese për të gjithë dhe askënd, t’i ngjajë hapjes së një testamenti nga viti i shkuar, për një zbatim të ri, në mos, një denoncimi për atë që s’duhet më, që e bën ende më lodhës atë që vazhdojmë ta quajmë “tranzicion”, duhet një porosi për vazhdimin tjetër, le të jetë klithmë e vetmuar, rënkim plage, ngazëllim dhe qëndresë jona, shpresë, dorë që na tregon drejtimin.

Unë e zgjodha atë që do të doja të thosha, jo për vete, është si një dashuri, – e dëshpëruar e pa dëshpëruar – dashuria është dashuri. Thjesht po sjell një zbulesë për atë që s’ka qenë e mbuluar, që dihet, por nuk është përmbledhur as si një përfundim e as si një prirje udhe, s’është në ligj, mbase në përbetimet e fshehta, ngjan me kodet kafkiane, por gjendet thellë e më më thellë. Më ndihmoi një meshë ta gjej. Po ua them, është si një hakmarrje biblike ndaj vetveteve tona, për të gjithe ata “që nuk e bëjnë historinë, por e pësojmë atë”, jo, jo, shërben për të dy palët, për të gjithë si vetë mesha

Heshtet për të ashtu siç heshtet për më të rëndësihmet, por dhe ishte folur siç flitet për rrezikun, nën zë, mbytur, por që befas shpëthen si me prostestat, nën thirrje të tjera, por është po ajo.

Duket sikur do të nisë prapë siç nisi dikur, për dritat elektrike që nd:erpriteshin në konviktet e studentëve, por fjala ishte për dritën e madhe, që sjell liria, manifestuan në fund të vitit që shkoi për përgjysmimin e tarifave të studimit, për kushtet etj, sa edhe Kryeministri i Vendit u dha të drejtë, ndërkaq ajo duhet kuptuar si protestë kundër përgjysmimit të dëshirave, ëndrrave, lumturisë, të së vërtetës. E vërteta përgjysmë nuk është më e vërtetë… Kjo do njohjen e zanafillës, ‘pse-në?’ e saj..

Për këtë qëllim, në këtë fillimviti unë zgjodha një meshë, që e kam rrëfyer në një libër timin, “Si na ershi ai, i ndaluari”, që, sipas meje dëshmon atë që na ishte ndaluar, shpirtëroren,hapur apo fshehurazi. Duket se flitet për një poet të njohur, “zyrtar”, duke dashur të them se në një farë mënyre gjithkush është poet i jetës së vet. Është dhe një student, e ardhmja që kërkon prej nesh dhe na gjykon duke na dashur.

Por gjendja mund të ashpërsohet. Dhe shkaqet nuk janë të gjitha të tanishme. Çfarë u bë keq qysh në krye?

TË PREKËSH PLAGËT

…Të gjithë jemi poetët e një perandorie të rënë, me poezi, pa poezi, mërmërita sërisht. Na ka zënë nën vete dhe dalim nga gërmadhat të copërluar. Ca i nxjerrin të vdekur. Ndokush ka qenë i mbrojtur brenda ndonjë bunkeri a nën ndonjë kupolë. Në fund të fundit gjithkushi ka ringjalljen e vet.

Edhe poezia është ringjallje…

E në Shqipëri?- pyes unë, një poet është më pak se një poet? Dhe shtova në heshtje: “Ai” është poeti i madh i një perandorie që ra, që natyrisht poezia nuk bie bashkë me perandoritë.

Mezi po prisnim të shkonim në kishën tonë… Donim të luteshim së bashku. Për djalin. Për ëndrrat e tij… edhe për të dashurit tanë, për miqtë e përbashkët… për vendin.

Të ndizja dhe një qiri… Gjatë homelisë meshtari po na fliste për ringjalljen e Krishtit e për dyshimin e Tomës, nga që s’kishte qenë i pranishëm në atë ringjallje dhe donte të sigurohej në ishte i njëjtë ai që ishte kthyer nga vdekja me atë që kishin kryqëzuar… pa vënë gishtin tim në vëndin e gozhdave, pa e shtirë dorën time në kraharoron e tij, kurrë nuk besoj… shkruhet në Ungjillin sipas Gjonit.

Pa këtë vazhdimësi s’do të kishte kuptim… po thoshte meshtari.

Ngrita kryet i tronditur si ai që zbulon një gjë me rëndësi. Tek ne kishte ndodhur ndryshe, nuk i kishin prekur dhe aq plagët tona, s’na kishin vënë dorë në kraharor, nuk na besonin duke qenë dhe vetë të mosbesuar dhe më e rënda, të tjerë ishin ata që u kryqëzuan dhe të tjerë ishin ata që u ringjallën.

Gabimi fatal që kishte bërë Shqipëria…

Ia thashë sime shoqeje. Më pa dëshpërueshëm…

Dhe shkuam shumë larg, në Uashington. Mora me vete tragjedinë time, dhëmbjen, mëkatet që i dija dhe s’i dija. Atdheun. Dhe dëshirën e thellë për ringjallje. Jo timen, por dhe timen… Si është ajo dhe si ndodh?… është për të gjithë?

Pasvdekja është një nga shqetësimet e përjetëshme të njeriut, besoj, edhe për jo besimtarët. Përjetësia është dashuri, them, prandaj dhe dashuria mbetet e përjetëshme.

Që në ditët e para në Uashington kërkuam kishë. E gjetëm afër shtëpisë. Mesha në anglisht. The Lord be with yuo, tha meshtari dhe ne, të gjithë, u përgjigjëm: And with your spirit. Gjatë lutjeve, nën zërat që na mbulonin, unë mërmërisja në shqip, Ati ynë që je në qiell… At’joni im… Ndodhte dhe që shkruaja.

Ishim të ulur nga fundi… Kur mesha mbaroi, në anë të ndenjësjes pashë një targëz metalike, e lexova, aty rrinte Presidenti John F. Kennedy, shih, shih, sa interesante dhe nuk shkonte në rreshtin e parë…

Ah, po, ai vinte këtu para se ta vrisnin, shtova këtë varg dhe po mendoja ringjalljen e tij, aq sa ia dilja, presidenciale, trashendentale, e mistershme, qiellore pa tjetër, ndërsa unë kisha ardhur këtu pas vrasjes time, ia shtova dhe këtë poezisë, por s’e dija ç’ringjallje kisha pësuar apo thjeshtë atë tokësoren, të plagës time, të bërë tashmë më të madhe se sa unë.

T’I RIKTHEHEMI POROSISË.

E patë Presidentin e vendit më të pasur në botë, më të fuqishëm e më demokratik? Në tempull dhe ai si të gjithë, për të dëgjuar lutjet e njerëzve?

Librat e Shenjtë, mes të tjerash kanë dhe porosinë, që të lutemi dhe për armiqte tanë, t’i kthejmë ata në vëllezër, t’i duam, edhe pse jetojmë në kohën e çvëllazërimit, të zhgënjimeve. Po humbjet duhet të bëjmë që të kthehen në përvojë për mirë, korrupsioni të mos jetë motori që do të lëvizë dhe këtë vit, të rikthehen puna, të mirat e saj dhe ngazëllimi i tyre, gjithë arritjet të japin lumturinë e brendshme, begatinë e gjithanëshme, paqen, nderin dhe moralin që duhet të jenë me të parat fare.

Pas gabimit fatal të Shqipërisë, si ai që ka arritur fundit, të ngjallim shpresat e ringritjes. Bashkëpunim, së pari mes nesh, pastaj me të tjerët, aty ku aspirojmë, me botën e përparuar EuroAtlantike. S’ka pse të pritet nga ndokush, të mos i besohet verbërisht disave, që nuk besojnë në ne, sidomos atyre që udhëhoqën “Gabimin fatal” dhe atyre që e vazhdojnë si një mashtrim të madh, por ta kërkojmë nga vetvetet, që s’janë pak, është nuklea e të gjithës, e pafund, është popull, duke dashur të hapim edhe më Qiellin tonë, “për më shumë dritë”, për më shumë dashuri. Të thirret e ardhmja që të bëhet e tashme, por kujdes se përgjigjia mund të jetë ashtu siç je(mi) sot…

Të bëhemi ashtu siç duam të jemi nesër. Me punë e mund e dashuri!

Kadri Veseli i Shqipërisë

May 10, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Pak orë më parë Kuvendi i Kosovës, rrëzoi qeverinë aktuale dhe e çoi vendin në zgjedhje të parakohëshme. Thonë se të gjitha i faturohen kryetarit Kadri Veseli. Një ish themelues i UÇK-së, anëtar i PDK-së, i diplomuar në fushën e bujqësisë në Tiranën e viteve të demokracisë. Ai në fund tha se, një fillim i ri është i nevojshëm për Kosovën.

Në fakt Kosova nuk ka qënë asnjëherë në krizën aktuale që ndodhet Shqipëria sot. Edhe kur fuste në Kuvend deputetet femra me bomba nëpër shale. Në vitin 2015-të nga lëvizja e Vetvendosjes e më pas. Krizat e Kosovës kanë qënë më të lehta. Jo kriza të forta si këto të Shqipërisë. Dhe në gjithë këto vite demokraci. Shqipëria ka qënë një model i keq, që për fatin e mire. Ndofta edhe për efektet nga kultura e shtetbërjes sllave etj. Nuk ka ndikuar aty. Përkundrazi, fillestarizmi politik qëndron në Tiranë.

Ndaj në Kosovë nuk e kanë aspak problem të shkojnë në zgjedhje të parakohëshme. Madje nuk e kanë aspak problem në nxjerrjen e rezultateve. Nuk e kanë aspak problem të njohin fituesit. E të mos testojnë zgjedhjet. Por t’i binden vulllnetit të shumicës.

Krejt e kundërta ndodh në Shqipërinë amë.

Kadri Veseli i saj…, pasi bën ca tentativa fallco. Gjoja për dialog. Për mos mohimin e opozitës. Kënaqet me postin e presidentit. Si ai fëmija buçko që mori për së pari për vete. Pastaj u tha të tjerëve çani kokat. Madje emëroi një pasues të denjë. Për vazhdimësinë e pushtetit, duke ia bërë në kokë demokracisë dhe të gjitha të tjerave.

Kadri Veseli i Shqipërisë, i shkruan urime presidentit të Francës. Pa iu skuqur faqja përballë faktit të masave popullore franceze që zgjodhën. Ndërsa vet u zgjodh me një pëshpëritje veshi. Nga ana tjetër, sapo mbaroi së shkruari urimin, i çon sms mediave të krahut, që të merren me moshën e zonjës së pare franceze. Jo me sfidën politike të një 39 vjeçari që erdhi papritur aty. Përmes po një sfide politike. U tha të merren me moshën e zonjës. Me zanatin si mësuese. Pasi shqiptarët gallatë duan. Jo demokraci dhe rregullat e shenjta të saja. Demokracia është prone e të privilegjuarve. Bijve të nomeklaturës. Jo, e shqiptarëve.

Kadri Veseli i shqiptarëve. Dhe veselët vasalë. Kanë nisur fushatat marramendesë. Drejt zgjedhjeve moniste. Edhe pse Kolegji zgjedhor nuk u ka dhënë akoma fondet për fushatë.

Dhe kur i pyet, të përgjigjen me atë ritin model shqiptar, hë se e dime që ia kemi x apo y-it. Do ia japin. Që këtu fillon regresi. Kultura shushunjëzuese e përqindjeve të fondeve publike. Gjakut të terur të shqiptarëve.

Kadri Veselët e Shqipërisë…, nxjerrin ca biba të njoma që në rrethina katundesh. Pa asnjë plan të qartë të pragmatizmit të ekonomisë së tregut. Te demokracisë, u thonë shqiptarëve, votoni për ne që PD-ja të mos bëj vendin sërish si në vitin 1997-të.

Ndërkohë që PD nuk është në garë fare.

Dhe pa e vrarë mendjen se yshtja e tillë, e veselëve…, është ideollogji. Jo strategji për përmisimin e jetës së qytetarëve .

Dhe sa për dijeni, 97-tën nuk e bëri PD, nuk kishte arsye që ta bënte. Ishte në pushtet. Nuk kishte pse digjte vetveten. E bëtë ju. Madje e varroset Shqipërinë me atë preteksin e piramidave. E ropët të gjallë bashkë me atë allamullin e Fierit, Arapin. Duke i ndarë sipas qejfit fondet e bllokura. Pa pyetur asnjë ekspert. Ose pa ofruar asnjë ekspert se nëse ekzistonin mundësi a mënyra që ato fonde të investoheshin. Dhe jo të ndaheshin si në një reformë agrare. Në bazë të shkërdhatokracisë partiake. Dhe më e keqja, ajo që mund të konsiderohet edhe një gjynah i mbulur i PD-së. Mosndërrmarrja e një transperence. Po sa të tilla la kështu pas dore PD-ja.

Të paktën sot është më e qartë se kurrë politikisht. Të paktën këto javët e fundit. Pasi ka refuzuar kategorikisht gjithë postet e ofruara. Në fund të fundit çështja nuk arrihet me pjesmarrje, por me sfidë politike. Dhe në këtë rast shqiptarët duhet t’i heqin kapelen asaj.

Kadri Veselët e Shqipërisë, janë bijtë e etërve. Nuk e kanë për gjë të të arrestojnë. Shantazhi është teori efikase e tyre. Në vend të ligjeve të demokracisë kanë ligjet e tyre. Ndaj nuk ishte i rastësishëm edhe arrestimi i këtij gazetarit, Kastriot Myftaraj.

Kadri Veselët e Shqipërisë, u ngjajnë etërve pike për pike. Po… sa arrestime, vrasje, dëbime, internime bën etërit. Në emër të Titos, Stalinit, e Maos nga stepat e Azisë. Sa u desh palla dhe qejfi. Revolucioni është bastisje. Kështu edhe sot bijtë, ne emër të një flokëkuqje soroiste, se kishin për gjë me Kastriotin. Dhe ne populli i gallatës. Vdesim për gallatë.

Kështu është Shqipëria jonë. Me qeveri opozitë dhe opozitë qeveri. Pasi një botë e tërë mediumesh…, edhe pse e quajnë sukses, drejtimin e duhur të Veselëve të Shqipërisë. Në vend të merren me projektet e tyre. Ngulin e shkulin çadrën, disfatën, shpërbërjen e PD-së.

Çfarë fatkeqësie. Si nuk na ra për pjesë një Kadri, si ky i Kosovës.?

“Break-event point” i Shqipërisë

May 23, 2016 by dgreca

Opinion Nga Ilir Kaduku/

Togfjalëshi “break-even point” ka një kuptim shumë dimensional. Si një ekonomist part-time dhe si gjirokastrit i vjetër, “pikën kritike” e konceptoj si një operacion ekonomik që nuk rezulton as me fitim dhe as me humbje. Në rininë time të “harbuar” kam qenë shumë i apasionuar pas shkencave ekzakte. Me “modestinë” më të madhe që më ka karakterizuar gjithë jetën, mund të të them se mund të isha bërë një “kokë” e madhe e shkencave ekzakte. Por Shoku Sylejman Bushati (ish Sekretar i Parë i Partisë Komuniste të asaj kohe në Shkodër), duke ditur prejardhjen time të largët nga Gjirokastra, me largpamësinë që e ka karakterizuar ndriçoi jetën time të mëpërtejme. Me akordoi një të drejtë studimi për ekonomi me sistemin pa shkëputje nga puna. Gjithë jetën time kam mallkuar babanë dhe mamanë time që më lindën fëmijën e fundit. Akoma sot më mundon pyetja: pse nuk më lindën të parin? Po të isha i pari mund të përfitoja një të drejtë studimi nga Shoku Bushati për shkencat ekzakte. Në këtë rast nga “gjenialiteti” im do të fitonte njerëzimi dhe mbarë kombi shqiptar. Nejse, nuk e fajësoj Shokun Syl sepse ai për të mirën time dhe të popullit shqiptar është sakrifikuar historikisht. Të njëjtën gjë po bën edhe i biri i tij sot, Ministri i të Dalurit Përjashta të Shqipërisë, Shoku Ditzi Bushati.

“Sokrat i vuajtur apo Derr i kënaqur”

Mbështetur në aksiomën mitologjike “Sokrat i vuajtur apo Derr i kënaqur”, personalisht nuk jam penduar aspak për “verbërinë” dhe “fanatizmin” tim demokratik. Preferoj “Sokratin e vuajtur”. Konsekuencat e zgjedhjes personale, mund të kenë qenë të rënda për mua, familjen dhe grupin shoqëror që unë i përkas. Oshilacionet e para emocionale i pësova nga largpamësia e udhëheqësit të madh të partisë-shtet, Shokut Edvin Kërstaq Rama. I shokuar nga situata aspak komode dhe i depresuar nga demagogjia “cipëplasur” postkomuniste e “Rilindasve”, preferova të futem thellë në botën e mikut tim të vjeter (librit). Zakonisht mbështetem tek eksperienca e shkollës së mesme, të cilën fatmirësisht e kam mbaruar pa shkeputje nga puna në gjirin e “kllasës” punëtore. Nga kjo shkollë tepër e “fortë” e lagjes Zdrale të fshatit Shkodër, kam mësuar “vjedhurazi” për një nga figurat e shkencëtarëve që më ka ngelur në mend, ajo e natyralistit Robert Brown. Ndoshta për faktin se dhe teoria e tij ishte tepër e thjeshtë dhe konkrete. Bëhej fjalë për lëvizjen e lirë të molekulave në një gotë uji dhe kalimin nga një gjendje kaotike në atë të qetësisë. Pa dashur të futem në hollësira, gjithmonë këtë lloj fenomeni e kam krahasuar në imagjinatën time prej “shkencëtari të madh”, me lëvizjen abstrakte të realitetit të shoqërisë njerëzore. Në këtë sens mundohem t’i përfytyroj dhe tronditjet, amplitudat, revolucionet dhe psiqikën e shoqërisë shqiptare, në të kaluarën dhe sot. Duke qenë pjesëmarrës aktiv i lëvizjeve të shoqërisë shqiptare kam të drejtën morale të nxjerr ndonjë konkluzion për kombin tonë të shtrenjtë. Emocionalisht më krijohet përshtypja se lëvizja “Browniane” e shoqërise shqiptare po finalizohet.

Kombi shqiptar nuk ka me kohë për të humbur

Kombi shqiptar nuk ka me kohë për të humbur. Edhe me “nostalgjikët” e parajsës së humbur, tanimë e kanë kuptuar se koha e tyre ka mbaruar. Ka ardhur koha që “ kongresmenët e kuq” t’a ngulin mirë në mendje, se nuk janë gjë tjetër veçse “një jashtëqitje” e komunizmit, e regjimit më antishqiptar dhe më kriminal që ka patur “ç’nderin” të ketë historia e popullit shqiptar. Çdo makiazh, çdo aleancë hibride me fitimtarët, çdo “kameleonizim” i radhës për të cilat rilindasit janë mjeshtra, është fare i pashpresë në përballjen me faktet që do t’i servirë realiteti shqiptar në të ardhmen. Ora e historisë po afron, është ora e vërtetë e shqiptarëve. Rikthimi i demokratëve në pushtet është nj emergjencë kombëtare, duke mbartur me vete dhe shpresën e mbarë shqiptarëve për një ndryshim të thellë, për një Shqipëri më të mirë. Invadorët rilindas , protagonistë të një pushtimi korruptiv total, po tentojnë të sundojnë “qetësisht” duke lënë pas një shtet me një trashëgimi mjaft të hidhur politike dhe një fature ekonomike të kalkuluar në mënyrën më diabolike në dëm të shqiptarëve. Po dëgjoja me shumë nostalgji “kongresmenët rilindas”, kur na “mallëngjyen” me krimet e qeverisë së tyre. Me gjithë “ respektin “ që kam për këta “kriminelë” të nderuar, mendoj se ia vlen t’iu kujtoj Balzakun dhe “Lëkuren e Shagrenit”. Megjithëse jam i sigurtë se asnjë prej tyre nuk e ka lexuar këtë kryevepër të Balzakut, pendës së artë të shpirtit të popullit francez, po mundohem të krijoj një përqasje periferike. Ja kush është lëkura e feministit-socialist Rama dhe e Rilindjes të ditëve të qametit koncesionar: një shtet, të renditur në parajsën europiane të prostitucionit, trafikut të drogës, të armëve dhe krimit të organizuar; një shtet antikombëtar, i kthyer në një makinë shtetërore për denigrimin politik dhe ekonomik të kombit të vet; një shtet, që ka përdorur dhunën politike, ekonomike dhe sociale ndaj shtresës më fisnike të shoqërisë shqiptare, ish të persekutuarve politikë; një shtet të “droguar”, ku indeksi i zbatimit të ligjit është tronditës dhe absurd; një shtet, me nivelin më të lartë të korrupsionit të krahasuar me 118 vendet të botës (kemi “nderin” të jemi në vendin e 108 – të, duke lënë pas vetëm disa vende të Afrikës). Shteti shqiptar është i vetmi shtet ndër vendet në tranzicion me fenomenin kanceroz “state chapture”.

Fatura e “taksës” së rryshfetit kryeministror

Fatura e “taksës” së rryshfetit kryeministror arrin masën 2.2 miliard euro; një shtet, me informalitetin më të madh në Europë; një shtet, që ka absorborbimin më të vogël të ardhurave fiskale në raport me PBB; një shtet që ka diskriminuar totalisht inisiativën kombëtare në privatizimet strategjike; një shtet, ku i “zoti i shtëpisë” ditën e përmbytjeve të vendit i përjeton duke ndjekur ndeshjet e NBA në Miami; një shtet, ku qeveria ikën si klandestine ditëve të revoltave popullore; një shtet, që shpall si parësore të zhvillimit ekonomik kazinot; një shtet, që ushtron genocid politik ndaj kundërshtarëve të regjimit të tij; një shtet, shpikës dhe zbatues të teorise “së tokës së djegur”, “përdhunues” konstant i pasurisë kombëtare të shqiptarëve, popullit më të varfër të Europës; një shtet, me një politikë antikombëtare të “portave të shqyera” bankare; një shtet, që ka varfëruar në mënyrë biblike popullin e vet ( mbi 45.5 % e shqiptarëve jetojnë me pesë dollarë në dit ), dhe 38 % e popullsisë është e papunë; një shtet, që e ka shndërruar sistemin bankar dhe financiar në “lavatriçen” më të madhe të pastrimit të parave në rajon; një shtet, që “plaçkit” thesarin e vet ditën për diell; një shtet, që “plaçkit” identitetin ekonomik të qytetarit; një shtet, që “plaçkit” identitetin fizik të qytetarit; një shtet, që zbaton “copy paste” nga Guberna rilindase e skenarit Papandreu, e rriti borxhin publik nga 62.7 % në 74 %; një shtet, që ka detyruar me mijra shqiptarë të marrin rrugën e kurbetit; një shtet, që premton 300 000 vende të reja pune dhe zyrtarisht ka hapur vetëm 9821 vende pune, etj, etj. Ky është skaneri dhe testamenti politik dhe ekonomik i qeverisjes tënde dhe “kongresmenëve” të tu, o Shoku Edvin Edi Rama. Së shpejti do të jepni llogari për krimet e rilindasve tuaj. Besoj se e ke lexuar mikun tonë të përbashkët, Danten. Ti dhe kriminelët tuaj, e dini mjaft mirë se jeni në shkallën e nëntë të ferrit. Mbaroni një herë punë me ferrin dhe pastaj mund t’ju vij rradha për purgatorin e famshëm. “Mballoma” e Sekretarit të Parë të Partisë, që dëshëron të veshësh ti, si kryeministër është tepër e hollë për të mbuluar bëmat e Partisë dhe të kriminelëve tuaj rilindas. Të jesh i sigurtë se “lëkura e Shagrenit shqiptar” do të jetë dhe një herë provë e gjenialitetit të Balzakut, Shpirtit të Popullit Francez. Që të jem i sinqertë me ty, si Kryeministër i një pjesë të shqiptarëve, dua të rrëfehem deri në fund.

Më dhembin sytë kur të shoh krah për krah me kriminelë

Një gjë është e vërtetë si drita e diellit: më dhembin sytë kur të shoh krah për krah me kriminelë. Ju nuk jeni asgjë më tepër veçse një antishqiptar, një kriminel i rëndomtë. Ju ndoshta nuk ju hyn në hesap ky rrëfim dhe ky sinqeritet i imi, por unë besoj se një ditë do të më kujtoni për profecinë time. Përpara se të filloj të sqaroj “autogafat” e klasës tuaj politike, mendoj të të sqaroj pak për ca testamente politike dhe fatura ekonomike ilegale të ortakëve tuaj “kongresualë”: E di se e keni shumë për “zemër” arsimin. E kuptoj se jeni entuziasmuar pa masë kur morët nismën revolucionare “vetëtimë” të adashit tënd ministrit shumëthundrak Klosi për kthimin e sistemit arsimit profesional në një “autoshkollë” gjigande, të mbështetur në dacibaon kineze: “Të gjithë, i madh e i vogël, t’i vërsulemi shkollave. T’i kthejmë ato në “autoshkolla” të vërteta, ku të lexitet gjuha amtare dhe të kërcehet roken’roll”. Besoj se të gjithë ju rilindasit menduat se me strategjinë tuaj të “shkollimit masiv”, do bëhej hataja. E gjithë Shqipëria po kthehet në një arenë “sportive” pa kurrfarë sensi edukativ. Rilindasit para se të realizonin idenë e “autoshkollave”, u takonte të zgjidhnin dy probleme madhore. Së pari, duhej që universitetet të ishin në funksion të tregut të punës dhe së dyti, të përllogaritej një kosto operacionale efektive e këtij operacioni kaq të rëndësishëm për shoqërinë shqiptare. Nëse do ishin zgjidhur në mënyrë optimale këto dy elementë esencial, ateherë një shtet i “mençur” mund të rriste kuotat e pranimit. Rritja reale e kërkesës amplifikon ofertën private, pra fluksin në rritje mund t’a përmbushte dhe arsimi i lartë ekzistent. Realiteti vërteton të kundërtën . Shqiptarët janë aq të zgjuar sa të kuptojnë se deri ku arrin “diabolizmi” juaj parahistorik. Nëse i referohemi demografisë na del e qartë se Shqipëria është vendi më i i ri i Europës, me rreth 40 % të popullsisë nën moshën 27 vjeç dhe me një lindshmëri 2.3 fëmijë për grua. Në të njëjtën kohë sipas statistikave të BE do të ketë nevojë për rreth 50 milionë punonjës brenda këtij 10 vjeçari, pra ky fakt përbën një realitet të prekshëm për vendin tonë. Globalizimi dhe modernizmi ekonomik e kanë rritur fluksin e kërkesës për fuqi punëtore të specializuar. Mobilitetet e punës tashmë janë kthyer nga një përrallë nga e kaluara në një realitet botëror. Në të njëjtën kohë vërehet se Europa po “plaket”. Sipas përllogaritjeve të BE, pas vitit 2017 në vendet e Europës Perëndimore do të ketë më tepër 60 vjeçare sesa 17 vjeçare. Pra do të vijë momenti kritik kur Shqipëria nuk do të afrojë më punë sasiore, por cilësore në tregun ndërkombëtar të punës. Është pikërisht kjo ambicie që duhet të na shtyjë drejt politikave liberalizuese dhe drejt një ndryshimi radikal të sistemit inteligjent shqiptar. Nuk duhet injoruar fakti se rreth 32 000 studentë shqiptarë aktualisht studjojnë jashtë shtetit. Duhen ndërmarrë masa radikale në konceptimin e drejtë të raporteve midis shtetit dhe tregut të edukimit.

Tendencat e konkurrencës së lire

Të dalim në një fushë tjetër. Ka vite që flitet në media se tregu i sigurimeve është ende larg standarteve ndërkombëtare. Mangësitë janë vërejtur në aplikimin e tendencave të konkurrencës së lirë dhe elementeve të tjerë që e bëjnë atë konkurrencial. Po kështu mangësi janë vërejtur dhe në kualitetitin e shërbimeve të standartave ndërkombëtare ndaj klientëve. Është folur mjaft gjatë viteve të “invazionit” siocialist për paaftësi paguese nga ana e kompanive. Ka arritur diskutimi deri në pika kritike, sa në media dhe në opinionin e lirë, ato janë krahasuar me piramida. Në raportet të ndryshme të institucioneve ndërkombëtare, tregu i sigurimeve është paraqitur i pambikqyrur, i pambuluar, i deformuar dhe me një stabilitet të frikshëm deri në falimentim. Rastësisht kam në dorë një raport të fundit të FMN – së. Në këtë raport kërkohet që stafi i Autoritetit Mbikqyrës të Sigurimeve të jetë domosdoshmërisht i kualifikuar dhe me një përvojë në treg. Si mund t’i justifikojnë këto vite të “parajsës” së tyre personale, drejtuesit e institucioneve direkt përgjegjëse në kushtet kur nuk janë përcaktuar kufijtë maksimalë të mundshëm dhe të lejueshëm për aktivet dhe investimet e aktiveve, kufijte për mbulimin e provigjoneve teknike dhe matematike nga shoqëritë e sigurimeve? A janë të ndërgjegjshëm këta specialistë të “mëdhenj” të fushës së sigurimeve me kompanitë e sigurimeve vendase, a janë luajalë me partnerët e mëdhenj ndërkombëtare në kontratat e risigurimit të tyre? Janë me dhjetra e qindra raste kur klientët e mëdhenj janë ndodhur para vështirësive të mëdha në rastin e dëmeve me vlera të mëdha ose kur dëmet ndodhin jashtë territorit të vendit. Në keto institucione “ferri” i Dantes ka ngjitur shkallën sipërore. Çështje të tilla mjaft delikate si privatizimi i dyshimtë i INSIG (qe deri tani për demagogji është quajtur “i madh dhe i sigurtë”), janë çështje të cilat me siguri matematike do t’i nënshtrohen qëndrimit me “duar të pastra” të drejtësise shqiptare. Etja e paskrupullt për abuzime ishte morali i zyrtarit “homos corruptuss” dhe “homos administrativius” që mistifikoi qeverisja kriminale rilindase. Për frenimin e aksesit galopant të këtij fenomeni duhet amenduar urgjentisht ligji mbi konfliktin e interesave, ligj që rilindasit e abstraguan gjatë viteve të “invazionit” të tyre. “Duart e pastra” duhet të sigurojnë që rregullat e etikës të zbatohen dhe të jenë unikale për të gjithë zyrtarët publikë dhe bashkëpunëtoret e tyre të përfshirë në shërbimin publik. Këtu nuk duhet të bëjnë përjashtim dhe rastet kur zyrtarët publikë lëvizin me ose pa “dashje” drejt sektorit privat.

Task – Forca reale shqiptare

Task – Forca reale shqiptare duhet t’i kushtojë vëmendje të madhe praktikave abuzive të qeverisjes socialiste, ku drejtues të kompanive më të rëndësishme shtetërore, pasi kanë vjedhur me të dyja duart pasurinë shtetërore, hapin aktivitetete private paralele me ato që kanë pasur në shtet. Si rezultat i këtyre praktikave abuzive në tregun e korrupsionit shqiptar kanë mbirë me dhjetra kompani misterioze udhëtimesh, farmaceutike, arkitekture, ndërtimesh, sigurimesh, bankash, etj. Është më se urgjente nga ana e Task – Forcës të popullit shqiptar, të kërkohet amandimi i ligjit dhe zbatimi rigoroz, ligj i cili siguron që personat që ngrejnë kompani private të skanohen lidhur me rekordin e tyre kriminal apo dhe me kufizimin e të drejtave që ata mund të jenë ekspozuar. Në të njëjtën kohë duhet që aksionerët e kompanive private të tregojnë burimin real të të ardhurave bazë në themelimin e kompanive. Nëse ndokush dëshëron informacion më të thellë për mënyrën se si “kanë lindur” mjaft nga kompanitë misterioze shqiptare, jam gati t’i ofroj shërbim falas. Askush nuk duhet të harrojë faktin se kemi “nderin” të udhëhiqemi nga një kryeministër që “përleshet” heroikisht me monopolet dhe korrupsionin. Konflikte të tilla interesash janë të panumërta dhe krejt normale për qeveritarët socialistë të cilët e kanë konsideruar shtetin si një “lope” që duhet mjelur. Shoqëria shqiptare duhet kuruar sa më parë nga kjo sëmundje endemike. Shembulli më tipik i një shteti paranojak është rasti amoral i përgjimit të ekspozuar nga Z. Berisha. Shoku Rama. Ti, si mëkëmbësi i babit tënd politik dhe biologjik kriminelit Enver Hoxha duhet t’a kuptosh fare mirë se kur ligji përdhoset në tempullin e drejtësisë, atëhere lind pyetja: çfarë duhet të bëjmë ne fakiret, populli i thjeshtë? O tempora, o mores! Ka kohë që demagogjia e pacipë socialiste bën deklamacione duke urlatuar se demokratët do jenë xhelatët e ardhshëm të administratës publike. Po kush e paska bërë korrupsionin sipas tyre? Mos vallë armata e të papunëve, apo emigrantët përtej kufirit? Apo pensionistët dhe ushtarakët në pension? Është në nderin e Presidentit të Republikës, si Kryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë të mbajë premtimet e dhëna popullit: të mos merret shteti vetëm me rreshterat e korrupsionit, por drejtësia të veprojë egër dhe pa mëshirë mbi feldmarshallët, të cilët për fatin tonë të keq i kemi pasur por dhe i kemi në krye të punëve “të mëdha”. Shqiptarët nuk duhet të harrojnë se mandati i tyre është mandat anti – korrupsion. Nëse ndërkombëtarët shprehen se shteti shqiptar është më i korruptuari ndër vendet në tranzicion, atëhere kemi përballë administratën më të korruptuar. Suksesi i premtimeve mandatore ka të bëjë në rradhë të parë me pastrimin e administratës shtetërore. Nuk jam partizan i “plugut” dhe “qilizmës”, sepse e kam provuar për vite me rradhë papunësinë politike. Mbështetur në legjenden kineze të Konfucit mitologjik “Mos i bëj tjetrit, atë që s’ke qejf të t’a bëjnë ty”, jam dhe do të mbetem partizan i administratës së përkushtuar, i administratës që në rradhë të parë ka një parim: “Shqipëria, mbi të gjitha”. Deri këtu mund të arrijë kompromisi im me nëpunesin civil. Por kurrë nuk mund të bëj kompromis me “gogolin” tatimor e doganor, as me banditët e kallëpit Shullazi, Roshi, Bushi, Frroku, Xhelili dhe me asnjë rilindas të pasluftës. Ju Shoku Ramadhe kongresmenët e pasluftës, me diabolizmin që ju karakterizon si klasë politike, guxoni dhe na përmendni 24/1. Pse nuk përmendin këta “bufonë parlamentarë” 12 437 nëpunësit demokratë të hequr pa asnjë nën nga puna vetëm gjatë periudhës 2013 e deri më sot? Nëse keni nevojë për ndonjë shembull konkret, po ju servir rastin e Bankës së Shqipërisë. Për të freskuar kujtesën tënde të mjerë o Shoku Rama dhe rilindasve Tuaj që “vikasin” për nenin 24/1 të përdorur nga qeverisja demokratike, ortaku yt, lideri historik i sistemit bankar Shkëlqim Cani më hodhi në rrugë të madhe pa asnjë shkak dhe arsye. E pra unë isha Profesori i Bankierëve të Shqipërisë. Por ti dhe skota juaj s’mund të m’a falnit gjynahin e madh se kisha qenë edhe Profesori i Grevës së Urisë së Universitetit të Tiranës. Vështirësitë e shqiptarëve për arritjen e aspiratave të tilla imperative janë tepër të kufizuara në kushtet kur institucione të tilla, si Gjykatat, Prokuroria, Policia e Shtetit, AMF, DPT, DPD, Banka e Shqipërisë, Enti i Konkurrencës dhe Monopoleve, Enti për Rregullimin e Energjisë, OSSHE, aktualisht janë të gjithëpërfshirë dhe bashkëpunëtorë në një krim të përbashkët ndaj shoqërisë shqiptare, në atë të krijimit të një shteti inekzistent dhe të pamoralshëm ligjor. Është e qartë si drita e diellit, se këto institucione rezultojnë si “mbetje acide” e qeverisjes së korruptuar rilindase. Atavizmi “institucional” i parlamentit, i dalë nga një mazhorancë e inkriminuar rilindase do t’a përballë shqiptarin me një diskrepancë ndërmjet qëllimit qeverisës dhe mjeteve për arritjen e tij. Çdokush duhet të kuptojë se këtu fillon dhe kalvari i Shqipërisë. Le të shohim se cila është Shqipëria e Edvin Kërstaq Ramës, e Gubernës së “Rilindjes”, sot gjatë ditëvë të “invadimit” total të komunizmit konçesionar. Paraprakisht shokëve qëndrorë: Ditzi Bushati, Taulant Balla, Saimir Tahiri, Pandelush Athina Majko, Erjon Braçe, Ilir Beqaj, etj. dua t’i kujtoj testamentin e të madhit rilindas hungarez, Shandor Petëf: “Për dashurinë jap jetën, për atdheun jap edhe dashurinë”. Këta komunistët e rinj për partiçkën e tyre japin edhe Shqipërinë. “Rilindja” ka marrë mësime nga demagogu Gebels: “ndërgjegja ime është Fyhreri”. Për këto monstra Enver Hoxha është Fyhreri i tyre. Nga gjithë eksperienca njerëzore kemi nxjerrë një mësim të madh: komunistët nuk kanë fe dhe atdhe. Zoti i mëshiroftë, se nuk dinë se çfarë bëjnë. Për simetrinë ekonomike, politike, sociale dhe psikologjike të Gubernës shqiptare të shekullit XI, mund t’ Ju pasqyroj me pak fjalë vetëm majën e ajsbergu në “oqeanin” e trazuar shqiptar. Në rang listat korruptive të ekzaminuara nga institucionet ndërkombëtare, është i turpshëm dhe i pamohueshëm fakti tronditës: Shqipëria ndodhet në “pole position” përsa i përket galopit të korrupsionit, kriminalitetit, prostitucionit, pastrimit të parave, kapjes së shtetit, informalitetit, etj. Realizimi me sukses i projektit “me duar të pastra” përbën një “oksigjen” jetëdhënës për të ardhmen e Shqipërisë. Suksesi është i lidhur në mënyrë kauzale me zgjidhjen emergjente të secilës nga hallkat e zinxhirit të mësipërm, zinxhir i cili përbën dhe kalvarin institucional të Shqipërisë. E kam fjalën për raportin midis zyrtarit publik dhe raporteve të tij me sektorin privat. Është evident fakti se lejtmotivi i mbeskës të kriminelit Spiro Koleka, Shoqes Milenka Koleka-Harito-Shteto në rekrutimin e nënpunësve civilë, ka qenë aksiometrik “Militant dhe abuzues”. Për frenimin e aksesit galopant të këtij fenomeni duhet amanduar urgjentisht ligji mbi konfliktin e interesave, ligj që socialistët e abstraguan gjatë viteve të “invazionit” të tyre. Qeveria demokratike duhet të sigurojë që rregullat e etikës të zbatohen dhe të jenë unikale për të gjithë zyrtarët publikë dhe bashkëpunëtorët e tyre të përfshirë në shërbimin publik. Efikasiteti i veprimtarisë së shtetit ligjor duhet parë i lidhur ngushtë me “pastërtinë” e punës së Komisionit të Verifikimit dhe Kontrollit të Pasurive. Tashmë është evident fakti se ky Komision, aktualisht në dispozicion të pushtetarëve ordinerë, më tepër ka shërbyer si bashkëpunëtor i fshehjes së krimeve ekonomike të pushtetarëve të kuq, sesa në evidentimin e bëmave mesjetare të tyre. Le të na tregojnë Shoku Ganaj dhe suita e tij, se cili nga këta anëtarë të “skotës” së qeverisjes së banditëve “të kuq” është penalizuar nga ky Komision inekzistent dhe i pamoralshëm. Mos të harrojë Shoku Ganaj se objekti i punës së Komisionit “famëkeq” që mendon se drejton, është kontrolli i qeverisë më të korruptuar në Europë. Ky komision “i famshëm” për nga lloji të na sqarojë ne shqiptarëve “naive” se ç’bëhet me “Arsen Lupenët” e parlamentit të inkriminuar rilindas. Transparenca e qeverisjes demokratike duhet parë jo vetëm si një virtyt qeverisës por dhe një obligim publik para shtetaseve. Është detyrë e shtetit ligjor dhe e demokratëve të devotshëm që në kuadrin e luftës mbarëkombëtare “me duar të pastra”, të kërkojnë rinovimin dhe rikonceptimin e këtij institucioni. Parësore është që ky Komision të depolitizohet dhe të përgjegjësohet për objektin e veprimtarisë që mbulon. Çdo shqiptar i ndershëm nuk duhet të harrojë se kemi një kryeministër “bandit” që e përdor shtetin si “lopën” e majme.

Përdorimi abuziv i shtetit shqiptar

Përdorimi abuziv i shtetit shqiptar është shfaqur më pastër se kurrë në pragfushatash elektorale. Të mjerët shqiptarë! Akoma sot nuk e dinë se rilindasit “e shkolluar” për të financuar fushatën e ardhshme elektorale, atë të mbijetesës do të përdorin një mekanizëm më shkencor, më diabolik, atë të normave të interesave bankare. Është evidentuar si mjaft i dyshimtë dhe destabilizues në kuadër makroekonomik vendimi i ashtuquajtur “historik” pragzgjedhor i dirigjentëve të Bankës së Shqipërisë për uljen e normës së interesit në marrëveshjet REPO. Krimet tuaja o rilindas, s’kanë të sosur. S’do të jetë e largët dita kur përballë shqiptarëve do të jargavitet brigandi Rama, Baltazar Kosa i kohëve moderne.Shqiptarët e varfër vazhdojnë të paguajnë ndershmërinë e tyre, antishqiptarizmin e udhëheqësve të tyre. Jam gati t’ju përball me dhjetra fakte kur asnjëherë nuk është vendosur në interes të qytetarëve shqiptarë, ekonomisë vendase dhe shëndosjes së buxhetit anemik të shtetit, por në interes të monopoleve dhe klaneve të ndryshme qeveritare antikombëtare që kanë mbështetur potencialisht pushtetin e Baronit Mynhauzen në Shqipëri. Mbase edhe këtë herë jemi të fundit në Europë për të rrëzuar klikën kriminale që na qeveris, por shqiptarët do të gjejnë shpejt rrugën për të rifituar lirinë, dinjitetin dhe pasuritë që u janë grabitur. I nderuar i pari i Gubernës shqiptare, I nderuar Shoku Kryerilindas! I nderuar Shoku Sekretari i Parë i Partisë-Shtet! Me nder Jush, unë maloku nga fshati Shkodër i kërkoj të falur “çunit” nga Tirona për ndonjë “mosbesim” në lidhje me suksesin e programit të “Rilindjes” të kombit shqiptar. Nëse keni ndonjë mëdyshje, jeni të lirë t’i referoheni raporteve të FMN, BB, trakteve komuniste “Zëri i Popullit”, “Tema”, “Dita”. Të mëndjejnë “Rilindasit”, pushtetarët më antishqiptarë dhe më kriminalë të historisë tragjike të kombit tonë. Besoj se e kuptojnë që koha e tyre ka mbaruar. Ora e historisë po afron, është ora e vërtetë e shqiptarëve. Uroj që të jeni i “plotfuqishëm” në misionin historik që Ju kanë ngarkuar 1 000 000 shuplakat. Ftoj bashkëkombasit e mij kudo që janë, të shporrim sa më parë këtë “Rivdekje”, këtë fatkeqësi kombëtare. Të bashkohemi si kurrë ndonjëherë për të mirën e Shqipërisë dhe të shqiptarëve. Zoti e bekoftë Shqipërinë dhe shqiptarët!

PRESIDENTI WILSON-ËNGJËLLI MBROJTËS I SHQIPËRISË

September 10, 2014 by dgreca

Nga KOLEC TRABOINI/
Thomas Woodrow Wilson u lind në qytetin Stauton, Virxhinia të Amerikës më 28 dhjetor 1856. Gjatë shkollimi dallohej si një nxënës i zellshmën dhe orator i mirë, kreu studimet dhe mori disa diploma universitare. Ka qënë një udhëheq i lëvizjes për progres. President i Princeton University nga viti 1902 në 1910 si dhe Governator i New Jersey nga 1911 në 1913. Në maj 1906 ai pësoi një goditje në zemër që do të përbente një shqetësim shëndetësor gjatë gjithë jetës së tij.
U zgjodh President i i 28-t i Shteteve të Bashkuara detyrë që e filloi në 4 mars 1913 deri më 4 mars 1921. Ishte mbrojtësi më i flaktë i shtetit shqiptar në Konferencën e Paqes në Paris pas mbarimit të Luftës së Parë Botërore kur Greqia, Serbia, Italia, Franca e disa vende të tjera ishin të gatshme për copëtimin e Shqipërisë, për ta ndarë mes aleateve fitues të luftës dhe për të krijuar një minishtet në Shqipërinë e Mesme nën sundimin e Esat Pashë Toptanit.
Por qe fat i madh për shqiptarët që Wilson-i ishte president në këtë periudhë historike dhe ai i preu rrugën çdo ambicioni për copëtimin e Shqipërisë që siç shkruante Faik Konica, Shqipëria “ishte dënuar me vdekje, dënimi do të zbatohej doemos, asnjë rreze shprese s’ndritte gjëkundi. Po e papritura ngjau dhe kjo e papritur erdhi nga qëndrimi i Woodrow Wilson-it”.
Të mos harrojmë se kishte shumë faktorë që kishin ngjallur dashurinë e Presidentit Wilson për shqiptarët. E një nga këto ishte edhe Charles Richard Crane (1858–1939) bir i një industrialisti amerikan në Çikago, që ndihmoi në zgjedhjen e presidentit Woodrow Wilson në fushatën e vitit 1912. Po si e në çfarë rrethana kish lindur kjo lidhje e këtyre amerikanëve të shquar me shqiptarët? Në pranverë të vitit 1911, kur vazhdonte Kryengritja e Malësisë së Madhe, kishte bërë një udhëtim në qendër të Perandorisë Osmane, Charles Richard Crane u nis nga Stambolli në drejtim të Shqipërisë. Ministria e Jashtme Perandorake e shqetësuar për jetën e milionerit amerikan e këshilloi të mos e bënte atë udhëtim me rreziqe në vilajetet shqiptare, por kur pa këmbënguljen e amerikanit e shoqëroi atë me një grup ushtarësh turq. Kur grupi hyri në territoret shqiptare i dolën në rrugë shqiptarë të armatosur pjestarë çetash atdhetare. Ata e ndaluan karvanin duke urdhëruar kthimin e ushtarëve turq. Ishte një situatë e vështirë që mund të përfundonte me luftim. Milioneri amerikan nuk donte të kthehej prapa, atëherë shqiptarët e morën përsipër ta shoqëronin në të gjithë viset shqiptare nën besën e rojen e tyre. Charles Richard Crane u besoi, e jo vetëm aq, por ai u bë shumë shpejt mik me këta trima që e ruanin dhe ishin gati të bënin sakrificën më të madhe për ta mbrojtur. Kështu ai udhëtoi i qetë nga Shqipëria e Jugut në Veri, kaloi nëpër territoret ku bëheshin luftime, në Malësi të Madhe dhe deri në Podgoricë. Ishte një udhëtim që mund të konsiderohej fatlum. Ai kurrë nuk do t’i harronte këta shqiptarë me cilësi të larta, trimëri e bujari të pashoqe.
Në Podgoricë atë kohë kishte mbi 20 mijë malësorë shqiptarë të ikur nga shtëpitë e veta nga ekspedita mizore e Shefqet Turgut Pashës. Shihet se interesi i amerikanëve për çfarë ngjante në Shqipëri ishte i madh. “New York Times” botonte reportazhe mbi luftën e kryengritësve shqiptarë kundër zgjedhës otomane.
Ishte një fat për shqiptarët që pikërisht ky vizitor që e strehuan dhe e zunë mik, të ishte pjestar dhe figurë e rëndësishme e delegacionit amerikan në Konferencën e Paqes në Paris. Ai i dinte problemet e shqiptarëve dhe ambicjet ballkanase për ta copëtuar shtetin shqiptar. Padyshim ai ka dhënë një kontribut të madh në krijimin e bindjes së Presidentit Wilson që Shqipëria duhej mbrojtur me çdo kusht. Charles Richard Crane, i cili i njihte atdhetarët shqiptarë i kishte edhe miq ata, si Kristo Dakon dhe Fan Nolin e atdhetarë të tjerë.
Duhet kujtuar se më 4 korrik 1918, kur ende bota ishte në Luftën e Parë Botërore, i cila kishte filluar më 28 korrik 1914, Fan Noli në funksionin e kryetarit të “Vatrës” arriti të takonte presidentin Wilson në Mount Vernon. Ja se e kujton Noli këtë moment në një letër që i dërgoi vatranëve “Udhëtimi im këtu triumfoi. Fola dy herë me Presidentin Wilson, i cili më dha shpresa të mëdha . .” dhe më tej: “Gjatë kthimit unë si lutës i përulur iu afrova dhe i thashë ta shpëtonte këtë racë heroike dhe të pashpresë dhe t’i kthejë asaj bukën e jetës, lirinë. Dhe përgjigjja e tij fisnike ishte: “Unë do të kem një zë në Konferencën e ardhshme të Paqes dhe atë do ta përdor në favor të Shqipërisë”.
Studiuesi Peter R. Prifti ka shkruar: “I impresionuar thellë nga idealizmi i Wilson-it, Noli u bë një përkrahës i pasionuar i demokracisë wilsoniane. Drejtësia ndërkombëtare, vëllazërimi njerëzor, simpatia për të dobëtit.”
Lufta e Parë Botërore përfundoi më 11 nëntor 1918. Presidenti Wilson shkoi në Paris dhe megjithëse kishte këmbëngulur që Shqipëria të mos prekej, me largimin e tij në Amerikë, delegacionet e shteteve fituese të luftës sërish iu kthyen planeve të vjetra për copëtimin e Shqipërisë. Delegacioni shqiptar dhe miqtë amerikanë të Shqipërisë u shqetësuan dhe ia paraqitën gjëndjen Presidentit Wilson, i cili edhe pse i sëmurë mori sërish rrugën për Paris. Ai u bë shpëtimtar i Shqipërisë, nën ndikimin e tij të fuqishëm u vendos që Shqipëria nuk do të prekej në kufijtë e saj të njohur para lufte, aq më tepër se Shqipëria nuk konsiderohej shtet i mundur që të paguante pasojat e një lufte ku ajo nuk kishte qënë pjestare aleancash, përkundrazi shtetet ndërluftuese e kishin bërë territorin e saj shesh betejash kundër dëshirës së saj. Delegatët e shteteve iu bindën më së fundi vullnetit të hekurt të Presidentit Wilson dhe veç atëherë kur ai u sigurua për fatin e Shqipërisë, u kthye në Amerikë.
Duke shpallur 14 pikat e Konferencës së Paqes së Versajës, që do të sillnin krijimin e Lidhjes së Kombeve presidenti amerikan do të bëhej një figurë shumë popullore në botë si kampion i Paqes. Por pikërisht kur po krijohej Lidhja e Kombeve plot entuziazëm nga Europa, Kongresi Amerikan nuk e aprovoi hyrjen e Amerikës në këtë forum të ri ndërkombëtar, çfarë solli dhe një zhgënjim tek Presidenti Wilson, i cili kaloi goditjen e dytë në zemër dhe përkeqësimin e gjëndjes shëndetësore. Pikërisht në këtë vit atij iu dha çmimi Nobel për Paqe.
Mbas tetë vjetëve në drejtim të shtetit amerikan, la Shtëpinë e Bardhë më 4 mars 1921.
Është shumë domethënëse një ngjarje për të treguar lidhjet shpirtërore të Presidentit Wilson me shqiptarët. Pasi kish mësuar se në Shqipëri populli në këngët e tij përmendte mikun e madh të shqiptarëve Wilson, në një letër që presidentit Woodrow Wilson i dërgonte profesorit amerikan Elmer J. Jones i shkruante: -“S’ ka dyshim se më gëzohet zemra kur mësoj për ndjenjat e bukura që ushqejnë kundrejt meje në Shqipëri… Kujtoj se çdo takim me të tilla kombe na sqaron më së miri pikëpamjen tonë përmbi rastet dhe përgjegjësinë tonë kombëtare.” Ky mik i madh i shqiptarëve mbylli sytë në Washington D.C. më 3 shkurt 1924.
Janë të mrekullueshme fjalët e Fan Nolit për vdekjen e Wilsonit:
“Pranë Amerikës merr pjesë në këtë zi edhe Shqipëria e cila qan në fytyrën e amerikanit të madh, idealistin bujar dhe mbrojtësin e tij më të fortë.’
“Wilson bëri më tepër se çdo njeri për indipendencën e Shqipërisë.”
Ndërsa në Kuvendin Themelor të Vatrës Fan Noli u shpreh:
“ – Kur Shqipëria u qas në Lidhjen e Kombeve në Dhjetor, 1920,
– kur unë si delegat i Shqipërisë ndënja në një radhë me përfaqësonjësit e shteteve të tjera të qytetëruar të botës në Gjenevë,
– kur indipendenca jonë u njoh përsëri zyrtarisht,
– kur vendi ynë shpëtoj nga makthi i invazioneve të huaja,
– kur u vendos një mjet paqësor për të regulluar konfliktet e kufirit tonë,
– kur populli ynë mori vehten dhe pa një ditë të bardhë pas aqë mjerimesh dhe vojtjesh të patreguara, ndjeva një emër që ka fituar mirënjohjen e gjithë zemrave Shqiptare, emri i Presidentit Wilson.”
Faik Konica nga ana e tij do të shprehej:
“Gjithë shqiptarët duhet t’i ngrenë Wilsonit një monument të pavdekur në zemrat e tyre.”
Çfarë edhe ndodhi shpirtërisht e realisht. Një shtatore madhështore e Presidentit Wilson qëndron në sheshin kryesor të Tiranës së Re që mban emrin e tij. Miqësia e shqiptarëve me Amerikën kaloi nëpër sprova të mëdha historike e jo vetëm në 1919 por edhe në çlirimin përfundimtar të Kosovës më 1999, ndaj dhe mirënjohja është e përjetshme.

Otto Witte; ish-Mbret i Shqipërisë

August 13, 2014 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/
1913 – Otto Witte, aktor e akrobat, shpalli se ishte kurorëzuar mbret i Shqipërisë. Në vitin 1913, disa muslimanë shqiptarë ftuan Halim Eddine, nipin e Sulltanit, që të vinte në Shqipëri dhe të bëhej mbret i saj. Otto Witte, duke vërejtur ngjashmëri të tij me Halim Eddinen, shkoi në Durrës dhe, sipas tij, u kurorëzua mbret nga trupat vendore. Ai gjithashtu pohoi se gjatë pesë ditëve të ardhshme, bëri një jetë luksi, si dhe i shpalli luftë Malit të Zi, para se mashtrimi të zbulohej. Gjithashtu ai mori një pjesë të konsiderueshme të thesarit të mbretërisë, dhe arriti të ikte jashtë vendit, të paktën kështu tha.
Por historitë e Ottos janë parë si të pamundshme. Së pari, nuk ishte nipi Halim Eddine, por biri i Sulltan Abdul Hamidit, Burhan Eddine, të cilit i ishte ofruar froni në vitin 1914, dhe ai nuk erdhi. Fillimisht, Otto pohoi se kjo aventurë kishte ndodhur në shkurt të vitit 1913; por atëherë Shqipëria ishte ende nën pushtimin serb, kështu që Otto e ndryshoi datën duke e vendosur ngjarjen në gusht 1913.
Nuk ka asnjë dëshmi të burimeve shqiptare për të mbështetur pretendimet e Otos. Megjithatë, ai u bë i famshëm në Gjermani. Policia në Berlin lejoi që karta e tij e identitetit të mbante pseudonimin “ish Mbreti i Shqipërisë”.
Mendohet se Otto Witte ishte gënjeshtar patologjik; për shembull, ai deklaronte se në Gjermani kishte themeluar një parti politike; se kishte qenë kandidat për presidencën gjermane në vitin 1925, dhe se kishte fituar 25.000 nga 230.000 votat në raundin e parë, por dha dorëheqjen në favor të Paul von Hindenburg – të dhënat e votimeve të atij viti nuk e mbështesin këtë pohim. Interesi në Shqipëri ishte i lartë në botën gjermano-folëse, sepse fuqitë e mëdha kishte zgjedhur një princ gjerman që të ulej në fronin shqiptar.
Villiam Vidit iu afrua ky fron në vitin 1913 dhe ai qëndroi gjashtë muaj; gjithashtu, ngjashmëria në emër Vidi – Witte mund ta ketë nxitur fantazinë e Ottos. Historia e Otto Witte ka një ngjashmëri edhe me romanin aventurë “Prisoner of Zenda” (1894), realizuar film në vitin 1913. Koncepti i librit “Prisoner of Zenda” është i thjeshtë; një turist i zakonshëm merret për mbret, sepse ai i ngjante mbretit të vendit që po vizitonte.
Gazetat dhe revistat e ndryshme e morën historinë e Ottos si fakt dhe e përsëritën a ribotuan atë, përfshi revistën ameriane Time, e cila në gusht 1958, botoi një artikull “The Man Who Was King”, në lidhje me pretendimet e Otto Witte. (Histori: çfarë ka nddodhur më 13 gusht?/astritlulushi)