Ilir Levonja – Page 55 – Dielli

Çfarë po bën Obama sot ?

February 1, 2017 by dgreca

President Barack Obama, with daughters Sasha, center, and Malia, pays for his purchase the the local bookstore Politics and Prose in northwest Washington, Saturday, Nov. 30, 2013. (AP Photo/Manuel Balce Ceneta)

Çfarë po bën ky, Obama.?….ju siguroj. Eshtë duke bërë pazar. Thjesht si qytetarët e tij/

1-ilir

Nga Ilir Levonja/Ky është një hall i madh shqiptar se, çfarë në fakt është duke bërë Obama momentalisht. President nuk është më. A është mërzitur? A po mendon të kthehet prapë në politikë? Ndofta për inat të Trampit, që aq faqe botës ia fshiu projektin e sigurimeve shëndetësore të tipit socialist. Nga ana tjetër është një mllef total me këtë Trapin që po na bën pazar me Moskën. Dhe u ka mbyllur rrugën pazareve të biznesit nga Siria e luftës. Po tallet me meksikanët duke ua plasur në sy se do jenë vetë ata që do paguajnë ndërtimin e murit të madh.

Që ne europinët po e krahasojmë në masë me murin e Berlinit.

Çfarë po bën ky, Obama. Ose në përgjithësi çfarë bën një president në Amerikë. Por edhe në shumë vende perëndimore që ndërtojnë demokracinë. Një president i larguar që bëhet ish president.

Unë nuk po i futem botës mbarë, por të paktën për këtë këtu, ju siguroj. Eshtë duke bërë pazar. Thjesht si qytetarët e tij.

Për aq sa dha. Çfarë ishte e mirë, e respektojnë. Ia heqin kapelen.

Për çfarë nuk bëri mirë. E mori përgjigjen, jo vetëm nga kushtetuta e vendit. E cila nuk e lejon të garojë pambarimisht. Por edhe tek humbja e ish ndihmëses së tij, dhe konkurentja e Trampit për zgjedhjet presidenciale Hilari Klinton.

Nga ky moment është një figurë si presidenti i 44 i Shteteve të Bashkuara. Një djalë afrikanoamerikan, i cili u ngrit e fitoi në masë të gjerë falë ofertave programore që i bëri popullit të tij. Një mik i madh i cili ndihmoi me aq sa mundi shokun dhe zëvendësin e tij, me para nga xhepi, për kurimin e djalittë sëmurë.

Nuk e bëri me fonde dikasteresh që pastaj të rrihte gjoksin para kamerave.

Fitoi, qeverisi dhe iku.

Sot është një qytetar amerikan. Që si sezon taksash që është, do i nënshtrohet një më një se sa ka marrë, sa ka paguar dhe sa i kanë mbetur nga viti që shkoi.

Dhe nuk ndodh kështu vetëm me Obamën.

Të njëjtën gjë janë duke bërë edhe ata që ishin përpara tij.

Dhe kur vjen puna që kombi kërkon t’i shohi bashkë. Ata dalin në krah të njëri-tjetrit. Ish burra shteti që erdhën, dhanë dhe ikën.

Po ne shqiptarët, kaq kurioz të dimë se çfarë është duke bërë aktualisht Obama. A e kemi pyetur ndonjëherë veten se çfarë janë duke bërë këta…, të përjetshmit, ish burat e shtetit tonë.?.

Asnjëherë!

Sepse ne nuk kemi ish-a.

Rama nuk ka forcë por frikë

January 30, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

2-Ilir-196x300

Shumë nga analistët shqiptarë gjykojnë sot se, shkarkimi i ministrit të drejtësisë është një forcë e Edi Ramës, karshi LSI-s. Si të thuash atë që ndalu beg se ka hendek këtu. Ose një shkëmbim mallrash me kunjë, në lojën me luftra midis çështjës së një emri nga fusha e Vurgut. Atij të cilit, fsheh në sarajet e veta, flirtet e ministrave me dashnoret. Një emri që dikujt i përkiste partisë demokratike, por u bë socialist. Dhe me që aty i dolën fjale kapterrët nga soji i Koços, siguroj një nder nga LSI-ja. Gjithmonë si karshillëk, një vend pune si dhëndërr doganash. Një zakon i mprehtë ky i selisë së kuqe. Dhe për ironinë tonë, është pikërisht sot kjo LSI, e cila ia quan dështim total moskapjen e pashait. Ish demokratit, socialistit dhe dhëndrrit lsi-ist që me siguri u ka kërkuar më shumë nga prona e nuses. Madje kërkon me këmbëngulje edhe shkarkimin e ministrit të brendshëm.

Dhe e gjeti Manjani!
Megjithatë, nuk është punë force. Po të ishte e tillë duhet t’ia bënte bam së pari atij ministrit të mjedisit, Lefter Kokës. Ia zbrazi të gjitha një më një. Aq më tepër që pak javë më parë, vëllai i tij bëri shërr me ministrin e drejtësisë për një emërim.
Por nuk e bëri me Terin. Nuk e bën dot. Jo vetëm pse vjen nga një familje kumbarësh. Po shkarkimi i Lefterit sjell edhe shkarkimin e Metës. Dhe padiskutim rënien e qeverisë. Gjë që Ramës i dhëmb si dreqi. Pasi mendon se po lufton me demonët. Sjelll një gjullurdi brenda se majtëve që akoma mendojnë revolucionarisht. Dhe bar hanë tek vetja gabimet nuk i shikojnë. Mjaft të rrinë në pushtet se letër për të shpallur dëshmorë kanë sa të duash.
Për fatin e mirë të katragjyshërve të politikës sonë. Në Shqipëri ka mbetur në masë të madhe mëndjet që presin nga kuatizacionet dhe qielli i partisë. Paçka se admirojnë sistemin administrativ amerikan.
Kurse me Manjanin është më e kollajtë. Një djal pa klan zemunësh që bën moderatorin e kohës në një botë që duam apo nuk duam ne, i ngjan pazarit ku shërbehet mish me jahni. Për më tepër, një djal nga Lezha që Meta ia solli për kërshillëk pasi qe ky një nga më të ashprit karshi kryetarit Rama, në kohën kur ishte socialist.
Forca e Ramës është frika. Dhe karrika që e mban nga pas kudo që shkon.
Nga ana tjetër duhet të pranojmë se shoqëritë tona, si në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni. Shqoëria shqiptare, është në një rënie të theksuar. Brenda një moçali social. Aq sa me të drejtë sot një nga akdemikët tanë si Mehmet Kraja, pohon mundjen e shoqërisë, e shqiptarisë nga banditët e saj.
Ndërsa në Kosovë Akademia e letrave dhe e shkencës, polli çlirimin e vendit. Dhe më tej një luftë të brendshme klanesh. Në Shqipëri një klasë që mbi çdo gjë, mbi çdo dekoratë e titull, vën egon personale. Kjo është arsyeja që ndër ne demokracia vuan. Dhe herë më herë mendje të mbushura fyt, revokojmë përshembull shkollën e djeshme në raport me këtë të sotshmen. Edhe pse janë të pakrahasueshme, sistemi apo metodat, janë njerëzit ata që bëjnë dallimin. Në këtë kontetekst, ndërsa atëhere kuadrot shiteshin me dy dopio raki. Sot me kanabis e dashmore, me dhuratë një apartament a një makinë markë. Një gjë është e sigurtë, që kuadrot që shiten e blihen nuk bëjnë për demokracinë. Ndaj rënia kolektive është ulur këmbëkryq.
Por mua ajo që më shqetëson, në gjithë këtë zallamahi brenda një koalicioni qeverisës. E para është mefshtësia e opozitës. Mbahet e gjitha me atë rubrikën e qytetarit dixhital denoncon nëpër statute FB. Aq sa më trishton fakti që gjithë ajo forcë vitale e fillimit të demokracisë. Sot është e tëra një grusht autokratësh. Që mbajnë përpjetë dy gishtat të mpitë. Tamam si ato duart e atij marinarit të kapter Ramiut. Nga koha e qoftëlargut, kur donin të arratiseshin për të dëshmuar kundër Shqipërisënë Gjyqin e Hagës. Rrahin gjoksin si ithtarët e Enverit. Pa e kuptuar kurrë se në demokraci, mbi gjithçka sundon ligji. Sa kohë që nuk bëjnë shtet të ligjor. Sa kohë dështojmë ta bëjmë atë. O na dhimbset bytha jonë. Ose jemi pjellë e kalbur e sistemit që rrëzuam.
E dyta kjo mefshtësia sociale. E plot të rinjve që shohin përditë, e prekin përditë padrejtësinë. Që shohin botën dhe nuk po kuptojnë akoma rënien kombëtare. Ajo që nuk mbahet me dy gishta përpjetë, as me duart hapur me simbolin e Shqiponjës. As me këngët kuqezi.
As me krekosjet e kryeministrit që i mburret Greqisë me figura gjakatarësh nga koha, si ajo Ali Pashait. Kur vet populli ynë e quan gjarpër. Nuk është figurë për tu mburr një njeri që vret brenda një ditë një fshat të tërë. Atëhere i bie që i bjem më kot më qafë hitlerianëve karshi Borovës së djegur.
Shkurt e saktë një Greqie mesjetare, nuk kemi përse i përgjigjemi me mendje mesjetare.
Shkurt dhe përfund…, bëhuni zot i së ardhmes tuaj, se kjo e baballarëve i përket tërësisht asaj të brezave të humbur.
Mos humbni edhe ju.

Punë qensh e karvane me qenër

January 28, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Dikur një i përndjekur politik, me emrin Pjetër Arbnori, i quajti specialistë. Jo socialistë. Këta janë specialistë, tha, jo socialistë. Po, po kështu tha. Dhe si ai mjeku që ka zbuluar diagnozën e një rruge pakthim për pacientin, e la në shenjtërinë e vet. Drejt fundosjes, drejt shpërbërjes çikë e nga një çikë.

E gjitha kjo mu kujtua nga këto, replikat brenda qeveritare, me qentë dhe karvanin e ”progresit”. E me skenarë për futje droge në makinat e njëri-tjetrit. Modele të përkryra nga telenovelat bum nga tregu turk. Ku edhe pse të gjithë i thërrasin njeri-tjetrit, vëlla. Të gjithë për një synim vdesin…., të therin, të rjepin, ta pjekin.., t’ia fusin njëri-tjetrit.
Pra vëllai, vëllait. Modele që, aq sa të pabesueshme i duken dikujt. Aq të vërteta janë për palën tjetër. Një kulturë marrosje që reflektohet hera-herës në hollin e së dielës shqiptare. Me gjyqet midis birit e nënës. Dhe jo më…, mes socialistit me socialistin e ri. Apo shpurën e atyre lopçarëve me çizme, që, pasi molën mirë e mirë lopën e fqinjit, iu përveshën të nesërmen lopës së hasmit të tij.
Eshtë kjo e gjitha që ne sot karakterizohemi nga një shoqëri me një humnerë mosbesimi karshi njëri-tjetrit. Ku, për pak pushtet, për një palë çelësa, nuk e kemi vështirë të falim edhe kovat me gjak të vëllait. Nuk e kemi të vështirë t’i biem shkurt.
Ai që na mëson të njohim hasmin. Ai na mëson se si mund të marrim edhe kthesa të shpejta.
Megjithatë mua më dhimbet kjo mpirja kolektive që kemi fituar. Duke u bërë spektatorë inatçor se kush nga shefat ka të drejtë.
Madje me kollajllëkun më fin, u këpusim nga një të fshirë gome nga memoria. Se si i falim kaq lehtë qentë. Dhe se si qeverisim me ta.
Ndërkohë që na dhembin brinjët për pak komoditet njerëzor.
Sot plot qytetarë mendojnë se partitë janë një prurje intelekte e masave. Me forume, vendimarrje dhe programe për të përmisuar jetën e shoqërisë. Dhe plot prej tyre atashohen me këtë mendësi.
E vërteta është e kundërta. Janë seli forumesh plot intriga. Me mure klithmash nga thikat pas shpine. Nga prerja në besë. Nga prishja e pazareve të drogës. Ose komoditet nga tenderat e vjedhur prej parave tona. Ku mbi gjithçka, mbi çdo gjë, më shumë se përpjekja programore për përmisimin e jetës sonë, dominon lufta e kardashëve. Siç i thërrasin rëndom shoqi-shoqit aktorët turq.
Kjo është e gjitha.
Ndaj dhe ai, i perndjekuri i moçëm i quajti specialistë.
Dhe duam apo nuk duam ne, kjo frymë specialistësh, u përhap nga të gjitha anët.
Aq sa sot një shef partie më përpara se të prezantojë një program social a politik. Pret frymëmarrë prishjen qenve. Ndarje e qenve që kanë ngecur. Edhe pse i quan qen. E nuk lë pikë pështyme pa ua sprucuar fytyrës. Prapë kështu duhet, kësisoj bëhet. Jo ndryshe.
Pret prishjen e pazareve. Pastaj u thotë forumeve se do qeverisim së shpejti. Do kthehemi fitimtarë. Dhe flet për fitore qensh. Për karvane qensh.
Dhe duam apo nuk duam ne, vetëm aty një shefi partie nuk ia bën syri tërr nga drejtësia. E përse t’ia bëj.
Kemi çimentuar sistemin parti e drejtësi një e të pandarë.
Dhe çfarë tha partia e nuk e bëri drejtësia?!
Kujt qeni i doli fjale drejtësia?
Që partitë tona në tërësi, kanë humbur fillin e pluralizmit. Nuk ka më asnjë diskutim. Por që ta humbi dhe një popull i tërë. Ky është fakt i gjallë që po ndodh në Shqipërinë e sotshme. Ndaj marrëveshjet e heshtura, kolektive. Kur qentë zihen e grihen. Nuk janë asgjë tjetër, por pakt pajtimi me për një pluralizëm të vdekur. Me një demokraci, po të vdekur.

Dosja e Musine Kokalarit

January 25, 2017 by dgreca

Dosja e Musine Kokalarit….Nuk është dosja e Musinesë, por e jona. Ndaj ta shfletojmë sheshit. Të lajmë gjynahet . Dhe tu themi bijve, se sa e shëmtuar është koha kur njeriu e ha njeriun.Pra, nuk është dosja e saj more zotërinj. Eshtë dosja jonë. E poshtërsive tona./

Nga Ilir Levonja/

Më 10 shkurt të këtij viti është 100 vjetori, i lindjes së Musine Kokalarit. Gruas simbol i vetvrasjes shqiptare. Po aq sa e bukur aq edhe e mënçur. Short që mëma natyrë rrallë i tok bashkë. Startimit të kulturës me identitet të mirëfilltë shqiptar. Ose përpjekjes për tu dalluar midis dalldisë së Anadollit dhe perëndimit mistik. Një qëmtuese e gjuhës sonë, ose akademia e leksikut të shqipes. Që po ta krahasosh me të folurën e analfabetëve të sotshëm, një batalion rrugëtarësh që hanë fara luledielli. Të vjen keq për fidanishten aktuale shqiptare. Një e folur vdekjeje me ha re ça ban. Dhe ojna huazimesh, sa nga Pireu, sa nga Bosfori, aq edhe nga Apeninet, Iberia. Apo Baltiku i sipërm. Një turli e përsosur e kuzhinës sonë të re, aktuales, ose ”moderne”.

Për një arsye a një tjetër përkoji që teksa po shfletoja jetën e saj. Krijimtarinë. Të sajën dhë të një martiri tjetër si At Zef Pllumi. Mëkatet shqiptare…, apo gropat tona që zor se kanë për tu mbushur. Që një web si Shqiptarja.com, njofton se si në ambjentet e Ministrisë së Mbrojtjes nis proçesi i hapjes së dosjeve. Dhe si dosja e parë, nga ato që do hapet, është pikërisht kjo e Musinesë.

Kryeveprës së krimit të Sigurimit të Shtetit. Këtij shteti që në kohë të caktuara të ha të gjallë. Dhe në një kohë tjetër të ngre lapidar.

Në fakt Musineja është jo çështje shtetërore, por kombëtare.

Dhe nuk e di se pse pikërisht në Ministrinë e Mbrojtjes duhet të ligjërojë një zëvendëskryeministër. Duke mënjanuar horrlliqet e një dikasteri simotër si Ministria e Brendshme. Apo një institucioni që pak ditë më parë festoi 104 vjetorin, e kujtoi me qindra oficerë në ca ambjente policie si kazerma skenash teatri. Me tryeza fantash e pjata plot antipastë. Kujtoi vetëm arritjet, jo firot. Jo zullumet. Dhe padiskutim…, që në këtë gosti kanë çekur gotat plastike edhe dënuesit e saj. Madje mund të mbajnë në shtëpi dekorata. E tu mburren nipërve e mbesave. Janë harxhuar kaq vite përgjimesh, survejimesh, e përndjekje sa i bie që mbi 80% e aparatit shtetëror të ketë mbi supe pjesë nga pesha e mëkatit.

Ndaj e them se Musineja nuk është çështje shtetërore, por kombëtare.

Ne shqiptarët nëse kemi Zot, qoftë ky Krishti apo Allahu…, por edhe po nuk patëm. Karshi Musinesë duhet një falje kolektive.

Madje nga ajo e tipit të bulevardit.

Duhet të shkojmë aty. E të rrëfejmë se si e përndoqëm. Të gjithë…, me ushtarakë, me interesaxhinj, me mjekë, me nënpunësa. Se si e çuam drejt kancerit një akademi të tërë. Vetëm e vetëm për të dëshmuar se sa të aftë jemi për dënime kolektive. Dënime në masë.

Nuk e di se çfarë peshe ka një dekoratë kur kujton rastin Musine Kokalari.? Të dëshmojmë se dimë të vetvritemi.

Se sa të pamëshirshëm jemi për të lidhur duart e të vdekurit. Për ta varrosur lidhur me tela me gjëmba.

Ndaj them se nuk është çështje shtetërore, por kombëtare dhe sociale.

Të dalin ata mjekë që i mbyllën dyert e spitalit.

Ata survejues dhe mbajtës protokolli se sa lopata me llaç hidhte. Sa libra lexonte. Në ç’orë shkonte në banjo. Me kë shoqërohej. Më kë fliste. Më kë shëtiste.

Të dalin ata që u gajasën së qeshuri kur Enver Hoxha u habit e tha se, akoma gjallë është ajo rrospija.Kështu vjen një palë në pushtet dhe e kujton duke dhënë ca fonde për botimin e veprës së saj. Që sapo e shikon … me atë letër të shpifur. Dhe shtypur si mos më keq…, në ca shtypshkronja pa emër.

Nuk është e vështirë të kuptosh poshtërimin e dytë e të Musinesë.Vjedhjen tonë klasike, që më jep 5 për këtë punë. Se e bëj me 1 lekë diku. Dhe të tjerat i ndajmë bashkë. Ashtu sikur nuk është e vështirë të kuptosh sot, këtë poshtërimin e tretë. Që bijtë e etërve xhelatë. Hiqen sikur nderojnë martirët e kombit. Nga dikasteret e Ministrisë së Mbrojtjes. Ministrisë që na mbron nga armiqtë e jashtëm. Një fallcitet i radhës. Një politikë e vrasjes natën dhe e qarjes ditën. Nuk është dosja e Musinesë, por e jona. Ndaj ta shfletojmë sheshit. Të lajmë gjynahet . Dhe tu themi bijve, se sa e shëmtuar është koha kur njeriu e ha njeriun.

Pra, nuk është dosja e saj more zotërinj. Eshtë dosja jonë. E poshtërsive tona.

25 janar 2017

Raporti me të vërtetën raporti me rrugën e duhur

January 20, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Tek ne ka filluar një debat i madh mbi votimin elektronik. Në gazeta. Në studio. Dhe si për shumë probleme të tjera. Ne vdesim të përmendim si pjesë të dijes. Si njohuri dhe sukses, vende të ndryshme nga bota. Amerika është parësorja. Modeli. E ku di unë se çfarë. Veç për një gjë shoh siguri ama… Kur thonë se, kur isha në vitin kaq apo aq. Në shtetet e bashkura. Aty votohej kështu e ashtu. Pse të mos e bëjmë edhe ne. Ja kështu voton Amerika etj. Pse të mos e bëjmë edhe ne ë?. Dhe bërtasin! Aq sa pas pak, ambjenti i debatit kthehet në një kuvli grerëzash. Dhe njerëzish që janë gati ta hanë njëri-tjetrin. Aq sa ato fjalët e atij prefekti të nderuar nga Tirana. Me të cilin ne kemi gjithë jetën që qeshim. Kur thotë se, kur zdryp katunaria m’qytet, atdheu osht’ m’rrezik. Mirëpo ky rreziku është bërë rutinë tashmë për ne. Një nromalitet. Madje një modë efikase për tu quajtur lojtar i fortë i politikës shqiptare.

Edhe pse është një theqafje me ndërgjegje të plotë. Prapë ne e bëjmë.
Pse të mos e bëjmë edhe ne, ë? Ja kështu voton Amerika!
Amerika modeli krahasues i politikës sonë.
Mirëpo shumë e shumë gjëra jo që nuk janë aspak ashtu. Dhe nga ana tjetër. Janë krejtësisht të pamundura për tu konceptuar, e jo më për tu pranuar në politikëbërjen tonë.
Dhe çfarë më habit me shumicë. Eshtë mundësia e refuzuar. Më saktë e injoruar qëllimisht. Hashiqare kur thotë njerëzia. E një bashkëpunimi institucional mes komunitetit shqiptar dhe shtetit të tyre. Tërësisë së institucioneve, me ata që jetojnë jashtë vendit.
Thjesht për të dëshmuar. Qoftë edhe në një studio televizive se votohet përshembull në Alaska të shteteve të bashkuara. Lërini ata t’ua tregojnë. Dhe jemi me fat që kemi shqiptarë nga të katër qoshet e kontinentit të madh. Lerini ata nga Texasi përshembull të të tregojnë se si votohet dhe proçedohet aty.
Shqiptarët e Amerikës, kudo që janë. Janë mirë informuar. Organizuar. Me shtyp e shoqata.Janë pjesëmarrës aktivë dhe votues. Si shtetas amerikan. Me të drejta të plota. Janë qytetarë të botës së madhe. Prisheni këtë kulturën se si bëhet atje, sesi veprohet. Pasi ne gjithçka mund të kemi, veç vullnetit të mirë për të bashkëpunuar me njëri-tjetrin. Nuk janë ligjet ato që bëjnë shtetet dhe njerëzit. Por anasjelltas…, janë njerëzit dhe vullneti i mirë i besimit reciprok në një garë që duhet respektuar.
Unë nuk e di se si votohet në New York. Edhe pse jetojë në Amerikë. Mund ta njoh si proçedurë thjesht për informacion. Por di me siguri se si votohet në shtetin e Floridës. Ku edhe jetojë e votojë prej vitesh. Po e përmend këtë pasi dëgjova e lexova në shtypin shqiptar. Mbi votimin elektronik këtu. Se si na vendosin përpara ca makinerive ku na del surrati, të dhënat gjenalogjike pasi vendosim gjishtin tek ekrani etj. E çfarë nuk dëgjova, e lexova. Dhe në fund, ajo gangrena shqiptare. Hë, pse nuk e bëjmë kështu, ë…? Ja kështu bëhet në Amerikë.
Po përmend votimin e fundit atë të nëntorit të vitit të kaluar, 2016. Zgjedhjet presidenciale. Këto që i fitoi Trump. Dhe që inagurohen sonte me paradën tradicionale në Washington DC.
Karta e rregjistruesit më vjen në shtëpi prej gati një muaj përpara. Një kartë e vogël që më tregon se jam qytetar zgjedhës. Dhe se dy javë përpara datës së caktuar. Kam mundësi të shkojë kur të dëshirojë të votojë. Madje mund ta bëj edhe nga shtëpia, online. Qëndrat e votimit janë hapur. Kjo për tu ofruar qytetarëve mundësinë, pasi pjesa dërrmuese e shtetasave bëjnë disa punë. Dhe shkuarja për të votuar, edhe detyrim moral, nuk është shkak për të pasur ditë pushimi. Ditë propogande që të votosh këtë apo për atë. Jo, jo, aspak. Thjesht, u paraqita para një komisioni, që veç të tjerave…, veç mirëseardhjen dhe qeshjen kishte në fytyrë. Paraqes patentën. Ndërkohë zotërinjtë më gjejnë emrin dhe shënojnë një kryq përbri. Më japin fletën e votimit. Shkoj tek dhoma që quhet privatllëk. Jo e fshehtë. Aty në fletë pas kandidatëve (dhe partive përkatëse) për president të vendit, janë një sërë emrash deri tek gjykatësit suprem. Ti zgjedh duke çekur në krye të emrit të kandidatëve. Ke kohën tënde. Pasi mbaron shkon tek kutia e votimit. E cila nuk është nga ato që hapet, apo nuk hapet. Por thjesht një skanues. Një makineri sa një fotokopje, ku ti vendos fletën përmbys. Pa e palosur. Ajo (makineria) e tërheq dhe në çast të thotë që vota jote u numërua dhe depozitua. Kaq… Kur del në derë, të ngjisin një rrethorkë në gjoks. Ku thuhet se unë votova.
Pra kështu votova. Kështu kam votuar prej vitesh. Nuk më kanë vendosur ndonjë makineri përpara. Dhe nuk kam shtypur gishtin.
Për të nxjerrë gjenalitet. Kaq.
Dhe rezultati ka dalë kur unë kam shkuar në shtëpi.
Jo si tek ne… ku komisione partiakësh e militantësh të helmosur, mbyllen me ditë të tëra… me javë të tëra për të nxjerr të vetmin trangull nga thesi me domate.
Mirëpo në Shqipërinë e ndryshimeve drastike. Që edhe as të kopjojë nuk di. Janë problem madhor makineritë. Sistemet mazhoritare a proporcionale. Ku 136 parti janë si metastaza për 3 milonë njerëz.
Ndërkohë në Amerikën ”model” të tyre. Janë vetëm dy edhe pse ata janë mbi 350 milionë banorë. Janë të gjitha problem. Dhe duan kohën e vet. Edhe pse kemi bërë ndryshime kampion kushtetute. Kemi bërë punë vullnetare me shumicë. Kemi tharë fusha pambarim kënetore në pak muaj. Prapë kur vjen puna tek vota, votimi apo sistemi i votimi, mënyra etj. Duhen vite, kohë e para.
Ndërkohë në Amerikën model, siç do ta shikoni edhe sonte. Në tavolinën kryesore të fituesit, është edhe konkurenti humbës. Pra Hilari Klinton. Gjë që në kulturën e demokracisë shqiptare është herezi. Një lloj barbarie midis hienave për një kockë pushtet.
Po nuk ke se çfarë i bën. Ne tashmë u mësuam. Ajo zhurma e grerëzave të sjell në pushtet. Të bën të fortë. Madje sa më shumë politikë të denonocimit karshi njëri-tjetrit. Prada, për pradën. Versaçi për versaçin. Rrezatim. Mirëpo në Amerikë, politikani i thotë popullit që, hiqe nga mendja se jemi ne ata që zgjidhim problemet tuaja. Përkundrazi, ne ua shtojmë ato. Janë fjalë kongresmeni. I tha Ben Garson. Një republikan me taban që humbi brenda drejtësisë së votës së shtetarëve në garën e zgjedhjeve të fundit. A i thotë njëri në politikën tonë? Asesi… Por ama tek ne vdesin për të bërë foto me ata. Si këto që mbeti duke postuar Meta dhe Hashim Thaçi. Apo si ky rasti i fundit fare. I Lulëzim Bashën me Ted Cruzin, senatorin e Teksasit. Me që ra fjala, Luli. Se e shoh edhe na statutin tënd. Ted Cruz nuk ka lindur në Teksas dhe rritur në Kanada. Por e kundërta. Ka lindur në Kanada dhe rritur në Teksas. Një detaj të cilin e shfrytëzoi edhe Trump duke i kujtuar kushtetutën. Se kush e ka të drejtën të zgjidhet president në Amerikë etj. Mirëpo kur bën politikë denononcuese me humbëse si Grida, edhe pse e markës Prada. Më vjen keq të them. Por shoh një PD që është më e dobët në opozitë se sa në qeverisje. Megjithëse kjo është një gangrenë e asaj mendësie, kulture apo standarte të demokracisë sonë. Në përgjithësi. Megjithatë, sonte shqiptarët duhen ta shohin inagurimin e presidentit të Amerikës. Ndofta më në fund do bëjnë vet dallimin se çfarë do të thotë ndërrim pushtetesh. Çfarë do të thotë burra shteti. Dhe çfarë qytetarë votues. Të cilët me të drejtë ndihen krenarë për zgjedhjet që bëjnë. Për vet fatin e tyre.

20 janar 2017