Ilir Levonja – Page 56 – Dielli

Njerëz të fjalës

January 14, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Njerëz të fjalës. Ka mbi disa ditë që mbetët duke ia nxjerrë sytë shoku-shokut. Edhe pse e dini fare mirë që jeni po aq fajtorë sa shefat tuaj. Po aq bashkmëkatarë sa ata. Dhe që i meritoni edhe vetë ato për të cilat akuzoni, ish shokët tuaj, ish shefat tuaj, ish bashkluftëtarët tuaj. Dhe sot anasjelltas, jo më shok, jo më shef, jo më bashkluftëtar. E për më keq, as gazetarë.

Mendimi juaj ky, jo imi.
Eshtë për të ardhur keq që acarit politik të këtyre viteve, po i bashkangjitet edhe acari i gazetarisë. Një lloj lufte paralele, e cila pa asnjë diskutim. Po e dobëson më shumë Shqipërinë tonë.
Indinjatat e grupeve për mos rilidhje kontrantash të përfunduara. Ku pas kuintave të një shoqërie kaos. Një i liruar nga puna, i përgjigjet me foto pranë oxhakut. Duke na e treguar veten si viktima më e pafajshme e demokracisë sonë. Një lloj qaramanie që ne vdesim ta tregojmë. Na bien më qafë kot. Shih se si ma punuan. Shih sa të poshtër që janë. Deri dje ishim shokë. Sot ma futën. Pse, se ja i telefonoi ai nga sipër etj. Fushata është përpara. Duhen të tjerë njerëz etj.
Kjo është më se normale në demokracinë shqiptare. Nuk është një risi që u shpik sot. Zotat janë ata që lëvrojnë paratë. Dhe këto para të pamerituara. Në atë ekonomi 100% informale. Janë ekzistenca e çdo lloj editori, shtypshkronje. Apo të tjera ngrehina të cilët bosët tuaj. Dhe ju i konsideroni si progres shqiptar. Në të vërtetë, janë kanceri shqiptar. Vatra ku buron rroga juaj, por dhe fama juaj. Pasi për moral as që bëhet fjalë fare. Gjithçka tjetër u duket më se e drejtë, pavarsisht se tek-tuk kritikoni sistemin, mjaft që çatia juaj të mos pikojë. Por ja që sistemi kafshon, urdhëron, të zbyth, të shburrëron. Të nxjerr në anë të rrugës me koshat e plehrave.
Edhe pse një vit më përpara të dha medalje nderi.
Edhe pse një vit në përpara ti u vrave për atë.
Le të përmendim disa gropa të tjera të demokracisë sonë.
Të paktën ju kemi mundësi zgjedhje, pasi u mbaron kontrata. Kemi bërë nga një vilë. Dhe keni rezervuar nga një apartament në Golem, si shtëpi verore. Dhe e fundit fare … për hatër të asaj devotshmërie mëngjarashe. Me mangësi morale nga profesioni. I keni ca numra llogarie bankare. Ca meleona. Në mos ju drejtpërdrejtë, gratë tuaja.
Kjo falë sistemit. Lojës së shefave tuaj, me lejet e ndërtimit, me televizionet kërpudha. Me metodat e Kremlinit si aferat e kamerave të fshehta etj. Me shantazhin ballas. Mjaft që shefi tu paguaj mirë.
Ka pena shqiptare që për hatër të shefit, i kanë kujtuar kolegut edhe varrin e të birit. Kjo është makabre. Kjo nuk është shqiptare. Megjithatë ka ndodhur tek ne.
Dhe ta dini, kultura e shtypit tonë nuk është sa maja e thojit, e shtypit, e kolegëve me njëri-tjetrin si ajo e kohës së Branko Merxhanit.
Sikur edhe nesër Klani, ta pushojë nga puna Fevziun. Me aq reklamë sa i ka bërë. Me aq pompozitet librash. Sa armatave të tjera të krijuesve. U kërkohen maska kundragazi tek dera e televizioneve, gjoja si bartës të kolerës. Edhe pse janë taksa pagues. Dhe qytetarë të ligjit për shpërndarjen e taksave. Prapë nuk kanë asnjë sekondë reklamë në 5 vjetë. Jo më 5 orë reklamë javë. Pra sikur nesër ta heqi. E verteta është se e ka paguar, superpaguar. Aq sa madje pafrikë mund të jetojë në resorset e Turqisë një pensionim shekullor.
Në një rast të tillë askush nuk pyet për moralin e profesionit. Sedrën përballë parave të taksave paguesve. Mbytjen që i bëjmë hapësirës reale të fjalës. Apo kulturës tonë kombëtare në përgjithësi.
Pa zënë në gojë mendimin ndryshe.
Vetëm aty nuk duhet kund mendimi ndryshe, por vetëm ai i shefit.
Megjithatë, po e përsëris, se, sikur nesër nga puna ta pushojnë Fevziun. Njerëzit prapë Klanin do mallkojnë.
Eshtë një çudi shqiptare kjo, që merren me raportet midis njerëzve. Dhe jo me firot nga realiteti i mbrapshtë.
Vdesim për atë që po na i lëron arat. Vdesim për të qënë ithtarë për inat të mullixhiut.
Mirëpo sa gazetarë të tjerë nuk kanë asgjë. Veç barrierave të gardheve nga pushteti juaj absolut. Sa arsimtarë me lopata presin plot ankth trukun e ministrit të radhës. Për një testim, a një vend pune me ”sakrificë” partiake. Dhe aspak profesionale.
Dhe në fund të vitit. Kanë veç nga një palë brekë. Dhe u luten ëngjujve të tyre, për nga një rrogë shpërblim. Ndërkohë ata që punojnë në shkollat periferike, u duhet të depozitojnë shurrën për shkak të mungesës së banjove etj.
Ky është shteti ynë. Kjo është demokracia jonë. Ku shqiptari po e ha shqiptarin.
Shtypi jonë ka disa shoqata që herë më herë bëjnë deklarata. Dhe vetëm kaq. Por edhe në Turqinë e errët. Aty ku sot arrestohen gazetarë. Ka jo solidaritet, por pushim absolut të shtypit. Kështu edhe në Greqi. Ju nuk e bëni. U mjafton ajo keqardhje me lirizëm xhami nga dritarja e zyrës. Ndërkohë i bindeni unanimisht shefave të kapur. Dhe më e keqja akoma, zbuloni mangësitë e demokracisë sonë kur u lëndohet sedra e juaj. Në fakt jeni aty misionarë të shoqërisë. Që i falet një informaliteti me shumicë. Një varfërie të skajshme. Një shoqërie me mundësi fare të pakta për të zgjedhur.
Ku statuti i nënpunësit. I çdo të punësuari është thjesht një paçavure higjenike. Pasi kemi me shumicë, jo punëdhënës. Por bejlerë që po patën ndonjë qindshe në xhep, u japin pagë popullit. Po nuk patën, puthu me Milon.
Çfarë tjetër mund të përmend?
Eshtë kohë plot gropa.
Kohë kasetash fushatash.
Kohë e ikjeve.
E përsëris, koha kur shqiptari po e ha shqiptarin.
Dhe pasdikutim pjesë e këtij mëkati janë edhe njerëzit e fjalës.

14 janar 2017

Lushnja e preshit

January 12, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Herë më herë Lushnja e preshit, shfaqet në opinione të ndryshme si vendi habi i protestave të vitit 1997-të. Herë më herë, si vendi që damkosi karrierën politike të Tritan Shehut. Ajo pengmarrja e tij në ambjentet e stadiumit të qytetit. Herë më herë si qetësia e humbur e myzeqarit të urtë. E Myzeqesë së shtruar. E cila në kryqëzimin e zhvillimit të demokracisë shqiptare. U dogj e u vra brenda vetit, aq sa do duhen gjenerata të tëra, për të riparuar këto vrasje e pengmarrje. Fise të vjetra morën arratinë. Ashtu sikur edhe fise të reja u shuan. Lufta nuk kishte asnjë lloj morali, veç atë të shfarosjes së njëri-tjetrit. Për ta dalluar këtë, nevojitet një vizitë njerëzore në varrezën e qytetit. Një shëtitje mes qivureve që veç mermerit të kuq, kangjellave etj. Të tmerrojnë me datimet dhe emrat e fiseve.

Nuk e di pse duhej t’i ndodhte një qyteti aq të kulturuar e bujar. Vendit ku nuk mbeti këmbë e ”armikut të popullit” pa u strehuar. Ose më saktë…, nuk e di se si e humbi urtësinë qyteti im. Se si ra preh e mllefeve të luftës politike. Aq sa më shumë aty dukej sikur kishte demokratë e komunistë, se sa qytetarë. Por ja që i ndodhi.
U përfshi nga idinjata kolektive. Përballë një pushteti që arrestoi bosin e fajdeve etj. Dhe sot plot nëna, motra, gra shamizeza rrinë e dëgjojnë dënglat e të paprekshmëve. Retorikën në distancë të ishëve, që na rrëfejnë si një herë e një kohë, si Enver Hoxha kujtimet me Stalinin. Por nuk ke se çfarë i bën. Kështu është kur në një vend që pretendon se ka një shtet demokratik. Merret me nxjerrjen e bojës së sojit për sojin. Kaq. Dhe nga ana tjetër, njerëzia e griposur i gëzohet borës. Në një vend ku drejtësia është ngrehina më e kapshme. Dhe se në kronikat e lajmave dominojnë fytyrat e të paprekshmëve. Dhe kontigjentet me tonelata drogë të kapura nga policia italiane dhe ajo greke. Pasi e jona, e kallkanosur me rekrutë partish. Fërkon duart dhe i shton dru oxhakut. Duke postuar statute me begati mirëqënie të bindur se janë më të ndershmit në botë.
E para, jo Tritan Shehu…, por edhe vet perëndia të vinte aty. Atë ditë në Lushnje. Do merrej peng. Tritani erdhi si deputet dhe si njeri që kishte vite që kontribuonte, të paktën në fushën spitalore të qytetit.
Erdhi me dëshirën e mirë. Tjetër gjë se demokratët ngrenin supet. Kishin paketuar valixhet etj. Në fakt lushnjarët ishin të revoltuar për shkak të arrestimit të bosit të fajdeve. Një lushnjari që quhej Rrapush Xhaferri. Kërkonin lirimin e tij për tu siguruar për shumat e depozituara pranë fondacionit. Kjo është e gjitha.
E dyta, eshtë një fatkeqësi e jona që merremi gjithmonë me denigrimin e çështjeve. Madje kam parë e dëgjuar luftë të ashpër fjalësh në studiot televizive të vendit. Se kush i filloi së parthi protestat. Cili qytet, Lushnja apo Vlora?
Ndofta është kjo arsyeja që tek ne është bërë e modës. Këto vite demokraci. Të mos ketë fajtorë. Por vetëm të paprekshëm që japin intervista nga distanca. Nga vatra e oxhaqeve. Herë si demokratë rilindas. Herë si ëngjuj të mashtruar nga ish padronët.
Ndërkohë që vet lushnjarët, jetojnë në dyzimin e hasmërive dhe epitetit si Lushnja e preshit.
E treta, të paprekshmit rrëmbyen tanke. Urdhëruan hapjen e depove të armëve. Armatosjen e popullatës etj. Rrëmbyen paratë e Xhaferrit. (Tonat lekë gjaku…) Dhe ne i shpallëm nder i kombit.
Të paprekshmit sot jetojnë në vilajete e sanxhakë. Pronar trashgimtarë nga prindër teserash. E tri turnesh… Dhe ne u përgjërohemi në ekzsistenëcn e tyre. Në luftën e tyre në distancë.
Luftë që zhytë përditë e më shumë në vrasje e çfarë vjen pas.
Ne u ofrojmë sofrën e fjalës. Magjepsemi sepse asnjëherë nuk shkojmë nga varrezat. E, nuk i kujtojmë ata që i humbëm.

12 janar 2017

Kohë që na ka mundur si popull

January 7, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Eshtë për të ardhur keq që, arrestimit të Ramush Haradinajt…, qeveritarët shqiptarë, si në Kosovë dhe Shqipëri, po i përgjigjen spontanisht. Me statute fejsbuku. Që duket sikur po garojnë qytetarët. Ndofta nga një ankth paradoksal i sojit të tyre, pasi e drejta e të të shprehurit tashmë është e mundshme nga kushdo. Nga çdo kënd i botës shqiptare. Mjafton një telefon celular dhe pak internet me ofertë etj. Dhe të gjithë diskutojnë. Të gjithë i flasin njëri-tjetrit, pavarsisht distancave. Pra realiteti apo mundësia e komunikimit është shumë më e prekshme. Dhe krejt i largët nga ata. Më reale, nga sa e thonë foltoret apo reporterët e gazetave tashmë fantazma të vetvetes. Tu rrojë historia dhe sallat e koktejleve ku mblidhen për inat të njëri-tjetrit. Ku ndajnë çmime.  Duke vrarë me ndërgjegje të përditshmen e humbur. Mjaft të kujtojë festat e mbrëmshme në përvjetorin e RD-s. Sot një gazetë e vdekur plotësisht. Dhe që mburret me 78 mijë kopjet në janarin e vitit 1991. Me fjalën dhe portret e korifejve të kohës, për mendimin ndryshe, si Qosja, Kadare apo Berisha. Që sot janë të ndarë e të zëmeruar në një sherr tipik shqiptar. Vetëm e vetëm që tu shkojë e tyrja. Apo një grusht të tjerë intelektualësh, që po shqyhen të gjejnë se, kush e shpiku RD-n. Çfarë mëndje magjike qe ajo. Sot është për të ardhur keq se si një eveniment historik i shqiptarëve. Që ata të cilët kanë memorie, u dridhen akoma duart nga pesha e rëndë e saj. Për shkak të një llave popullore që donte ndryshim. Po kjo do mendje të hapura që ta kuptojnë. Do zemra vullnetmira. Progresiste. Dhe jo, grupe që bëjnë çin-çine me demode europe. Dhe kostume provinciale të diplomave fallco.  Ndaj ata vrapojnë në fejsbuk. Njëri pas tjetrit. Njëri më patriot se tjetri. Kush mund ta dojë sa më shumë Ramushin! Kultura e zgjebosur e jona. Që pasi vdes, apo burgoset tjetri…, ngordhim t’i thurim lavde. Shqipëria dhe shteti i Kosovës duhet të dalin në bllok. Por kur shikon se si zgjidhet një kryeministër atje. Se si bëhen aleancat qeverisëse në Shqipëri. Zor se ka unifikim të një proteste shtetesh. Loja e shahut mes Isës dhe Hashimit. Nuk është asgjë tjetër. Njësoj si aleancat e Shqipërisë midis qelbësirës së djeshme. Dhe xhevahirit të sotshmën. Aq sa përshembull Edi Rama nuk e ka problem tu thotë socialistëve se sa strategjike është pakti me Ilir Metën. Ai që në sfond të mëndjes së tyre është sa mëkatar aq edhe shenjtor jetik. Eshtë njësoj si ajo mendësia orientale, që na ra për pjesë dhe duhet ta mësohemi të jetojmë me të keqen.  Dhe ashtu si në Shqipëri, edhe në Kosovë, është koha kur pushteti e ka mundur popullin. Kjo ndodh herë më herë. Sidomos kur i relaksohesh Ankarasë së sotme. Dhe kur u kthehesh për karshillëk, Perëndimit, lidhjeve të etërve me Kremlinin. Dy demokraci diktatorësh që të vrasin e presin veç për fjalën e gojës.  Eshtë kjo arsyeja që një shkrimtare plot sharm fjale dhe portreti femëror si Elif Shafak. I thoshte pak ditë më parë botës se, Turqia e saj ka humbur prej kohësh vlerat e një shteti laik. Njerëzit nuk janë më të lirë të dalin natën, të festojnë ndërrimin e viteve me përqafime. Apo të zbukurojnë pemën e vitit të ri…, pasi u konsiderohet si pemë e krishtlindjes. Ndërsa nga ana tjetër grave u imponohet shamia dhe kodet e nënshtrimit të femrës së bindur islame.  Dhe sot është një fakt i gjallë. Thuajse mëndjet progresiste të shoqërisë turke, jetojnë në ekzil. Këtij rreziku nuk i kanë shpëtuar qeveritë e shqiptarizmës. Sado statuteve të fejsbukut, patriotizmit apo ngërdhjeshjes. Arrestimi i disahertë është rezult me suport nga show politik i Thaçit, Ramës, Vuçiçit etj. Ndaj mos u revoltoni kundër Francës. Franca pavarsisht simpatisë dhe adhurimit tonë. Ka qënë gjithmonë pro serbëve. Vendi i të drejtave të njeriut, e di shumë mirë genocidin karshi nesh. Dhe nuk na godet rastësisht. Dhe kot. Pasi Ramush Haradinaj është treguar më francez se ata. Kur në marsin e 2005 la postin e kryeministrit dhe iu nështrua drejtësisë së Europës.  Kryeministrat e tjerë të Shqiptarizmës, do ishin strukur maleve të Skraparit. Ose minierave të braktisura në Kurbnesh. E kurrësesi drejtësisë së Hagës. Mirëpo fakti që pushteti i mbrapshtë, ajo koha kur një grup dështakësh e mund një popull, po lulëzon në shqiptarizmën tonë…, e nxjerr demode heroin. Një material statutesh figurash që i ka dhjamosur korrupsioni dhe krimi. E kësisoj është mëse normale që në politikën e jashtëme të arrish sukses veç me selfie. Dhe gjetje treg për shitje droge e prostituash nga Moldavia.  Kjo është fatkeqësi për një popull. Kur heronjtë i burgosen. Dhe ata merren me borën. Të ftohtin…, apo ambasadorët politikë të Obamës dhe Trumpit.

Na telendise Ledina

December 22, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Sot webet tona i ka harbuar veshja transparente e prezeantueses së Festivalit të këngës. Këtij të radhës, i 55-ti në Radio Televizionin ”Publik” Shtetëror. Shpina e saj, të pasmet, kofshët janë kthyer në një indinjatë kolektive. Kushedi kujt ia dha mendja të shkrepi një foto nga auditori. Nga pas kuintave, si e si me mendjen e një njeriu që edhe i pëlqen, por edhe i plas shpirti. Se nuk e arrin dot… Me ato qejfet tona shpotitëse. E perverse… Qejf o qejf qerrata. Dhe e ka hedhur në internet. Këto janë sot më se të zakonshme. Dhe nga ana tjetër një lloj beteje kuintash ku ne vdesim për tu përfshirë. Sidomos pas zgjedhjes që bëjnë tarafet e drejtuesve. Apo nga ato qokat e grupeve të medhënj me artistë të vegjël etj. Një histori shoqërish në kulturë, por me kontigjent masiv të pakultuarish. Sepse nuk ka asnjë çudi. Dhe nuk ka pse të jetë skup një rast i tillë, pasi veshjet e të tjerat konkludohen më përpara. Dhe jo në çast, si befasi etj. Por nuk ia vlen. Pasi është një zhurmë e pamoralshme.

Sidomos për ne shqiptarët. Që sapo del një Bleonë me transparente. Sapo del një Gixhari, apo një Tuna me zogun zbuluar etj. Këtej shqyejnë sytë të shuajnë nepsin. Këtej fillojmë e shqyejmë botën mbarë shqiptare. Sikur të na ketë rënë kolera. Ka një vërshim nervash, flitet për nderin. Diskutohet dhe dënohet në masë. Me një fanatizëm kolektiv sa të krijohet përshtypja se shpina, të pasmet, apo kofshët e kësaj Ledinës janë nderi i shtëpisë së çdo shqiptari. Në fakt revistat pornografike, apo Playboy, janë sot me shumicë sirtarëve. Mëkatet dhe mëkatarët po ashtu.
Na e mori nderin nëpër këmbë Ledina, Bleona etj. Dhe na indinjon kjo. Na shkumos. Na vreros. Na shpërthen në sharje. Në mallkime sepse shikon fëmija në shtëpi. Shikon vajza etj. Na tmerrojnë këto lakuriqësi. Na i bombardon nervat. Dhe ne jemi rraca, a soji më i ndjeshëm në rruzullin tokësor. Na shkallojnë…
Megjithatë, ne të ndershmit. Qelibarët. Nuk e kemi për asgjë. Madje
të fusim dorën në zjarr. Për një kryeministër frekuentues plazhesh nudo. Ta bekojmë e ta votojmë. Madje të të vrasim në emër të tij.
Ta mbajmë portretin e tij në gjoks. Nuk e kemi problem, të falim njerëz. Nga ata që akuzohen për përdhunim në grup. E çfarë nderi i humbur është shpina e Ledinës? Përballë një aktivisti përdhunuesish në grup. Këtu askush nuk llogjikon e të pyesi veten. Sikur e përdhunuara të ishte vajza e tij. Askush nuk pyet veten se, kush e çnderos shqiptarin. Përdhunuesi apo shpina dhe kofshët e Ledinës? Këtu për inat të si me vjerre, i votojmë. Madje i bëjnë kryetarë bashkish. I bëjmë deputet etj.
Megjithatë ne të ndershmit. Që na harbon lakuriqësia, si demin e kuqja. Nuk na harbon aspak lufta personale. E burave të shtetit. Që në 26 vite demokraci. E kanë kthyer kuvendin e shqiptarëve në arenë denoncimesh. Aq sa sot kësaj dite mund të themi pa frikë se… I përkasim asaj soj rrace njerëzore. Ku tek kushdo mund të kemi besim. Veç si shqiptarë, tek njeri-tjetri jo!
Eshtë epoka e damogogjisë dhe kulturës së denoncimit.
Mund të denoncosh, demaskosh, shash, fyesh, pështysh, më se normalisht. Kjo quhet politikë e fortë. Asgjë nuk ndodh. Veçse ai që vdes ka emrin popull. Ai që burgoset, vidhet, ripet është popull. I parëndësishëm. Ai që quan nderin e humbur, shpinën e Ledinës.
Jo dënimin me çnderimin e tij. Duke u detyruar të votojnë trafikantë droge, prostitucioni, shushunja tenderash, ligjëvënës që dehen bordellove të Europës. Që vjedhin marketeve. Që kanë nga dy emra.
Megjithatë ne të kulluarit… Nuk na habit aspak. Nuk na i acaron nervat. Kjo kurvëria kolektive sidomos sot. Kur një i dënuar publik. Një burrë me rraso. Për të cilin u kujtuam se e nderoi edhe Papa.
Një fetar i mbijetuar. Një ”armik” i klasës, u flet një auditori me bijë nomeklature. Me akuza për përdhunim në grup. Për vrasje. U flet për dashuri ndaj popullit. Po ne nuk na habit. Nuk na befason. Nuk na bën të ulërasim. Kur shohim xhondemokratët, se si i ofrojnë viktimës podin e fjalës. Se i buzëqeshin…, pasi e shtrydhën, ropën, përdhunuan. Gjysmë shekulli, ditë më ditë, natë më natë. Si e sa herë u desh qejfi. Jo, kjo nuk na harbon. Kjo nuk është kurvëri.
Veç shpina e artë e një gruaje, po!

Pak supë nëse mundesh

December 18, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

-Të jap edhe 5 dollarë?/

-Pak supë zotëri, pak supë nëse mundesh…./
1)Një i njohuri im më tha se, ishte dita ku ai duhej të shërbente ushqim në mencat e të varfërve. E bënte këtë për vite me radhë. Punë e besimit të tij kristian. Aq sa kur ulemi ndonjëherë bashkë, më vë në siklet me lutjen e tij për bukën dhe Zotin. E bën kaq natyrshëm, kaq njerëzishëm…, sa më duket vetja një masiv guri, karshi këtyre
xhesteve të imta njerëzore. Shoh së gjalli një sinqeritet të qënies njeri, në raport me frutet e punës së tij. Atë krijesë që duket qartazi se e gëzon vërtetë çdo minutë e ditës. Dhe se ushqimi më përpara se një lëndë stomaku. Eshtë një mundësi për të të qënë mirënjohës.
2)Këto mencat shërbesë janë të përditshme. Kanë ca tabela të mëdha mbi krye, Ushqim për të varfrit.Veç në ditë të shënuar si ajo e falenderimeve. Apo e krishtlindjes…, mbipopullohen. Edhe për faktin e shërbestarëve. U shtohen kontigjente administratash. Nga shteti dhe privati. Kontigjent nga hirearkitë e larta. Njerëz të politikës, besimeve etj. Edhe shërbejnë, por edhe hanë.
Një rracion supe. Në ato pjata të thjeshta me bazë ricikluese. Prej letre kryesisht. Pasi bota e madhe amerikane. E konsideron ricklimin prioritet. Mjaft i vodhëm tokës ato që nuk ia kthejmë dot më. Ato që do i duhen me mijra vjet për t’i rikrijuar. Veçanërisht mineralet…
Nga ana tjetër ata që presin me pjata, janë një moral më vete. Edhe pse hallexhinj me shumicë. Kush ka humbur shtëpinë, kush punën…
kush vjen nga bota e drogës, alkolit. Nga ajo e vujatjes së dënimit. Plot të tjerë nga rruga, nga semaforët ku lypin me një copë kartoni, ku shkruajnë arsyen pse janë në rrugë. Me një moral tjetër, aq sa ajo kënga. Ti nuk din me ma lyp…, këtu stonon si pjesa më e madhe botës sime. Pasi dinjitetin e një lypsi këtu, nuk e ka aspak ai që vishet firmato. Apo vozitë rrugëve me një Porsche Cayenne.
Ndaj dhe ky i njohuri im, kur i tha njërit prej tyre se dëshironte të t’i jepte edhe 5 dollarë. Nga që e njihte. Në të kaluarën e largët e kishte patur fqinj. Ai i tregoi tasin e thellë prej kartoni.
-Pak supë zotëri, pak supë nëse mundesh…
Ndofta aty nuk ishte vendi, për shkak të respektit karshi urisë.
Presin dhe pasi u mbushet pjata. I falen Zotit. Hanë në heshtje dhe po ashtu pastrojnë tavolinën vet. Megjithëse hirearkia i lutet, u shërben. I prek supet etj.
3) Kjo pikëpjekje botësh, hirearki, varfëri, Zot…, është ora ku njëra palë pranon atë, që, sa kohë ka të varfër. Të pastrehë, fatkeqër. Dhe viktima të veseve. Puna e shtetarit dhe e Zotit nuk është bërë siç duhet. Ndaj tjetra palë shfaq mëshirë me shumicë. Por edhe dinjitet.
Dhe dinjiteti i lypësit, i të varfrit vret më shumë se firmë kostumi.
4)E gjitha kjo mu kujtua nga një bëlbëzitje në shtypin tonë. Kisha e Shqipërisë, ditën e krishtlindjeve, ka vendosur të shërbejë ushqim për të varfërit. Thonë se është inisiativë e një prifti të ri, që Zoti e bekoftë. Për këtë punë të paqme. Duke i sjellur shqiptarët e hallakatur në rrugën reale të shoqërive simotra.
Duke hequr atë butaforinë e festave fetare. Kur hirearkia dhe njerëzit e besimeve. Ndanin përqafime publike. I shtronin darka shesheve, shoqi shoqit. Deklamonin madhështinë e rreme, karshi vobektësisë apo derteve. Duke mos u ngopur kurrë me faktin që po mundnin njerëz përditë. Një shkëlqim veladonësh dhe kollaresh, aq sa sot, ata që i janë futur rrugës së zotave që u besojnë. Janë me shumicë xhihadistë se sa besimtarë.
Ndofta atë ditë, gjithë kontigjenti i atyre që duan strehë, punë. Kontigjenti i nismës bëje të mirën dhe hidhe në lumë. Kontigjenti i periferive do dali nga guacka e ndrojes. E turpit që është i varfër. Eshtë lypës. Eshtë njeri pa shtëpi. Pasi tek ne të pranosh se je i varfër, është më e rëndë se të shkosh në burg. Do dalin e të ballafaqohen. Për të kuptuar se cili është ndryshimi midis një faqeje burri shtetar përshembull, të parruar për qejf dhe për modë. Dhe asaj faqeje burri që nuk ka para as për një pako brisqe. Për të kuptuar dallimin midis shkëlqimit të Zotave dhe mëshirës së shenjtë të të varfërve. Eshtë e gjitha një botë e padrejtë…, edhe pse flasim papushim për arritje. Një botë që e verteton një tas supe. Mëshira dhe dështimi i njeriut karshi njeriut.