Nga Kadri Tarelli/
Pak dit më parë, në mesin e tetorit 2015, Durrësi dhe durrsakët, si rrallherë edhe këtë vit, përjetuan tri dit të bukura feste të gëzueshme. Grupe fëmijësh nga vendi dhe Ballkani, të veshur me kostumet kombëtare dhe me flamuj në duar, u grumbulluan pranë Qendrës Kulturore të Fëmijëve për të nisur marshimin për gjatë bulevardit, shoqëruar nga orkestra frymore e qytetit. Ndaluan për pak kohë tek sheshi para Bashkisë, ku u përshëndetën nga përfaqësuesi i pushtetit vendor, z. Ardian Gurra, Drejtor për arsimin dhe kulturën pranë Bashkisë së Durrësit, i cili i uroi fëmijëve, mirëseardhjen dhe suksese në këtë veprimtari të veçantë, që bart në vetvete vlera trashëgimie, arti e kulture, dhe që rezaton paqe, qytetari dhe miqësi mes fëmijëve e më tej mes popujve. Në përshëndetjen që znj. Lindita Muka, Drejtore e DAR-së së Qarkut të Durrësit u drejtoi fëmijëve, mbeten në kujtesë fjalët: “Ju jeni ambasadorët më të mirë të paqes dhe miqësisë mes popujve! Presim që vitet e tjerë të kemi më shumë grupe dhe më shumë fëmijë pjesëmarës”.
QKF e Durrësit, tashmë në traditën e saj, organizoi për të tetëmbëdhjetin vit, veprimtarinë më të bukur, “Fest-loja. 2015”. Duke qënë se kjo ngjarje është shndëruar në tarditë, për shumëkënd mbase s`përbën lajm, veç presin vjeshtën, më sakt muajin tetor, që të kënaqen me prurjet artistike të fëmijëve, por për brezat e pjesëmarrësve do të mbetet çast i madhërishëm në jetën dhe kujtesën e tyre. Të pranishëm në këto tri dit të shënuara, ishin 30 grupe fëmijësh, që përfaqësuan të gjitha rrethet e vendit, njëkohësisht së bashku me ta edhe grupe të ardhur nga të gjithë vendet e Ballkanit, si nga Kosova (Prishtina dhe Kishnica), për herë të parë edhe një grup nga arbëreshët e Italisë, një grup nga Bosnja (Sarajeva), Turqia (Izmir), Bullgaria (Sofje), Rumania (Boroke), Mali i ZI (Podgorica), Maqedonia (Shkup), Serbia, dhe për herë të parë edhe një grup nga Greqia (Preveza).
Pas këtij manifestimi kostumesh, flamujsh, ngjyrash, dhe zëra të gëzueshëm fëmijësh, mes duartrokitjeve të qytetarëve durrsak që ndoqën me admirim këtë tubim të jashtëzakonshëm për qytetin, të gjithë grupe-grupe u nisën drejt Pallatit të Sportit, për të shpalosur lojrat popullore dhe vallet e përgatitura enkas për këtë takim moshatarësh. I gjithë programi i përgatitur me shumë art, seriozitet dhe përkushtim nga të gjithë grupet përfaqësuese, u ndoq me duartrokitje dhe brohorima nga mijëra qytetarë, prindër dhe fëmijë që mbushnin shkallaret e pallatit të sportit.
Veprimtaritë ndoqën njëra – tjetrën, sepse më pas u bë vizitë në amfiteatrin dhe muzeun arkeologjoik të qytetit për t`u njohur me trashëgiminë historike të Durrësit 3000-vjeçar. Përfaqësuesit e grupeve u pritën në një takim të ngrohtë nga prefekti Roland Xhelili, ku u shkëmbyen përshëndetje dhe dhurata. Nuk mund të ndalojmë me kaq, pasi në mbërmjen të ditës së dytë, për publikun durrsak u organizua në sallën e teatrit A. Moisiu, një koncert festiv me pjesët më të zgjedhura. Në vazhdim të ditës së tretë, më bukur nga herët e tjera, grupet bënë edhe një vizitë në qytetin e “Një mbi një dritareve” të Beratit, ku u pritën nga vetë kryetari i bashkisë, Z. Petrit Sina. Në mbyllje z. Fiqeri Kllari, konsull nderi i republikës së Bosnjë-Hercegovinës, në Shqipëri, , shtroi një darkë në afërsi të Shijakut, ku merrnin pjesë të gjithë shoqëruesit e grupeve, përfaqësues të Bashkisë dhe DAR-së dhe drejtuesv të shkollave mikpritse të Durrësit, ku u ndanë çmime dhe vlerësime për përgatitjen dhe arritjet artistike të secilit grup, duke mos lënë mënjanë edhe drejtuesit e tyre.
Veprimtarinë e përshëndeti përfaqësuesja e Ministrisë së Arsimit dhe Sportit znj. Marjana Lako, inspektore e arsimit parauniversitar, e cila, e mrekulluar nga paraqitja artistike, larmia e kostumeve, valleve dhe lojrave popullore e të gjitha grupeve, u shpreh: “Nuk munda të rri pa u emocionuar nga bukuria, tradita dhe arti, që artistët e vegjël përcollën me çiltërsinë e tyre të moshë. Fëmijët pjesëmarrës në “Fest lojë” i fshinë kufinjtë e Ballkanit. Kjo traditë e bukur le të vazhdojë sa më gjatë, sepse i sherben miqësisë dhe paqes mes popujve që jetojnë në këtë pjesë të Europës”.
Pas kësaj “Dasme me kaq shumë dasmorë”, Z. Avni Çuni, drejtor i QKF së Durrësit, qetësisht shprehet: “Pavarësisht se ka vite që organizohet “Fest-loja”, preokupimi dhe shqetësimi ynë ishte i madh. Ne u përpoqëm për këtë veprimtari, që i tejkalon fuqitë dhe mundësitë e QKF që unë drejtoj. I qendroj besnik idesë që lindi që në fillesë këtu e 18 vite të shkuar, dhe që qëndron në themel të kësaj veprimtarie, se “Fëmijët janë më të mirët ambasadorë të paqes dhe miqësisë mes njëri – tjetrit dhe mes popujve të Ballkanit”. Ndaj më pëlqen një fjalë e shkruar diku nga mediat tona: “Durrësi për tre dit bëhet kryeqyteti i fëmijëve të Ballkanit”. Është një mendim dhe veprim fisnik që i vlen dhe u bën zë të gjitha kohëve. Ne u munduam të bëjmë më të mirën. Tani që gjithçka përfundoi, ndjehem shumë i kënaqur nga gatishmëria e të gjithë punonjësve të qendrës, njëkohësisht nga mbështetja që gjeta tek pushteti vendor, Bashki, Prefekturë, DAR, njëkohësisht edhe tek drejtuesit e shkollave. Mos llogarisni të tjerat, mendoni për një çast të vetëm: Kishim 750 miq të vegjël, që u shpërndanë nëpër shtëpitë e moshatarëve durrsak, dhe që u pritën me aq ngrohtësi e bujari nga prindërit e tyre. E për të vazhduar më tej, sistemimi i 150 shoqëruesve. Besoj se nuk janë pak. Pavarësisht nga vështirësitë, ne ja dolëm mbanë. Kur them ne, kam parasysh bëshkëpunëtorët e mi: Arian Plaku, Çlirim Kume, Enid Furxhi, Agron Xhyra, Arben Tanko, dhe të tjerë, të cilët i falënderoj, sepse nuk u kursyen për të dalë faqebardhë në këtë “dasmë” të madhe”.
I ndodhur në bisedë Z. Naim Kërçuku, ish drejtori i QKF-së për shumë vite me radhë, shprehet: “Kam disa vjet që jam shkëputur nga drejtimi, pasi kam dalë në pension, por shpirtërisht i qëndroj pranë QKF-së. Më shtyve në kohë e të sjell ne kujtesë vitet e shkuara. Kur e ideuam dhe e vumë në jetë “Fest – lojën”, nuk e mendonim se kjo veprimtari do të merrte përmasa të tilla ndërballkanike. Nuk na shkonte ndër mend, se do të kishte jehonë ndërkombëtare. Mjafton të përmend se “Fest-loja.3” e vitit 2001, u financua tërësisht nga Komiteti Olimpik Shqiptar dhe botëror. Tani që shikoj dhe shijoj këtë pjesëmarrje dhe organizim kaq të mirë, mendoj se kemi bërë një punë të mirë e të dobishme. Koha po tregon se puna jonë nuk shkoi kot, ose siç i themi me shaka: nuk humbi rrugës. Edhe sot e kësaj dite më vijnë përshëndetje nga miq e shokë nga i gjithë Ballkani. U jam mirënjohës. Fjalët mbase nuk e shprehin kënaqësinë që ndjej në këto çaset, megjithatë i përgëzoj e falënderoj me mirnjohje drejtuesit e rinj, të cilët edhe pse kanë shumë vështirësi, përpiqen ta çojnë më tej këtë veprimtari dhe mesazhin e saj: “Miqësi e paqe mes fëmijëve”.
Urojmë që kjo veprimtari të vazhdojë sa më gjatë dhe Durrësi ynë i lashtë të jetë përhera kryeqendra e fëmijëve të Ballkanit!
NJË “DREKË LETRARE”,NË BREGDETIN E DURRËSIT…
Nën kujdesin e mikut, Kadri Tarelli/
Nga Murat Gecaj/
1.Kishte disa ditë që, kolegu e miku ynë i përbashkët, Kadri Tarelli, arsimtar veteran e publicist i njohur, e kishte “projektuar” një takim të ngrohtë, ndërmjet disa krijuesve ose, siç po dëshiroj ta pagëzoj tani, një “drekë letrare”. Nuk ishte hera e parë, që ai e bënte një gjë të tillë. Megjithatë, kësaj radhe kishte një arsye tjetër të përligjur. Pra, jo shumë kohë më parë, ai bëri një operacion jo aq të vështirë, aty në qytetin bregdetar, por që pas tij iu desh të qendrojë afër tri javë në spital. Sigurisht, lidhjet me mikun tonë nuk i ndërpremë, në ato ditë të pakëndshme për të. Dikush i bëri vizitë në spital, ndërsa të tjerë i telefonuan, për ta mësuar gjendjen e tij shëndetësore, por edhe për t’ia larguar sadopak mërzinë njohur, që përjeton secili, kur ndodhet brenda mureve të një spitali.
Ndoshta, u zgjata paksa, në këto radhë hyrëse. Ndërsa, po e zbuloj këtu një “sekret”. Megjithëse dje ne u takuam me Kadriun dhe kaluam së bashku jo pak orë, me sa di unë, asnjëri nga ne nuk pyeti as nuk bisedoi, për sa tregova më lart. Pra, dashur pa dashur, sikur e lamë të gjithë pas krahëve ose në harresë, atë që kishte ndodhur. Kjo gjë erdhi se, për fat të mir, miku ynë Kadri tani është i shëruar e në gjendje të kënaqshme shëndetësore dhe urojmë që ai të jetë i tillë, përgjithnjë!
2.Pasi gjatë udhëtimit ishim lidhur 2-3 herë me celular, kur zbritëm nga autobusi i linjës Tiranë-Durrës, unë dhe miqtë e mi, Viron Kona e Bashkim Saliasi, e takuam Kadri Tarellin në stacionin e trenit. Sakaq, aty ia mbërriti me veturën e tij, ish-drejtori i një gjimnazi të atij rrethi bregdetar, Bajram Gashi. Kështu, të katër shkuam në afërsi të Detit Adriatik, përballë Universitetit të Durrësit. Me shaka, i thamë mikut tonë vlonjat, Vironit, se ai nuk shkëputet ose nuk qetësohet dot, pa dëgjuar shushurimën e valëve të Adriatikut…
Kur po ecnim drejt një lokali mikpritës, në bregdet, pamë që aty na prisnin kolegë e miq të tjerë, të cilët i kishin të njohur që më parë. Sigurisht, kjo ishte një suprizë tjetër e Kadriut dhe befasi e këndshme për ne. Ja, po ua tregoj emrat e atyre, që tashmë janë të njohur, në fushën e letrave dhe të botimeve: Vaso Papaj, Shpend Topallaj e Agim Bajrami.
Pasi kishim zënë vend rreth dy tavolinave, duke përshëndetur e kërkuar të falur për vonesën e saj të përligjur, aty mbërriti poetja Merita Kuçi-Thartori, drejtoreshë e shkollës 9-vjeçare”14 Nëntori” të Durrësit. Me atë, ishim takuar e njohur edhe më parë, pra kur shkollën e saj e vizituam bashkë me arsimtarin e krijuesin e njohur shqiptar, me banim në Boras të Suedisë, Sokol Demaku.
Si për ta “ëmbëlsuar” tërë takimin tonë, Merita na vuri përpara disa pasta, që i shijuam të gjithë me kënaqësi. Ndërsa Bajrami na gostiti me produkte nga shtëpia e tij në fshat, si djathë dhe speca turshi me gjizë, aq të kërkuar, sidomos gjatë pijes. Nuk mund të lë pa përmendur këtu, se unë u “vetëpërjashtova” nga mezetë, me peshk e prodhime deti edhe pse jam rritur brigjeve të Valbonës kaltëroshe. Ka vite që nuk e ha peshkun, edhe pse në fëmijëri shpesh i kam ngrenë troftat pikaloshe, që i zija me koshin e thuprave të shelgjeve, i shoqëruar nga bashkamoshatarët e mi?!
Kur tavolinat u mbushën me gjitha të mirat dhe ngritëm dollitë e para, bisedat tona morën “zjarr”. Kadriu nuk harroi ta çonte shëndetin edhe për një të ftuar tjetër, në këtë takim, pra për arsimtarin e publicistin Sejdo Harka, i cili nuk mori dot pjesë, për arsye familjare. Siç mund ta nënkuptojë secili lexues i këtyre radhëve, pothuajse tërë kohën, bisedat tona u sollën rreth krijimeve e botimeve tona, për letërsinë e artin etj.
Ndërsa mjedisi u gjallërua më tepër, kur fjalën e morën poetët. Ata nuk mbajtën “fjalime”, por nisën të lexonin poezi të tyre, sigurisht, ndër më të zgjdhurat. Kështu, recituan bukur e me pasion: Vasoja, Shpendi e Agimi. Përkrah kishim edhe Meritën, e cila nxori nga çanta disa fletë të thjeshta, ku e kishte të derdhur frymëzimin e saj poetik. Kështu, ajo recitoi me pasion e frymëzim, dy-tre krijime të bukura të saj.
Ju kërkoj ndjesë këtyre kolegëve, që nuk arrita t’ua shënoj dot titujt e poezive të tyre, që recituan. Por nënvizoj se ato ishin me tamatikë të larmishme, që nga ajo atdhetare e shoqërore, për dashurinë etj. Pas çdo rectimi, nuk munguan as duartrokitjet tona, në shenjë pëlqimi e miratimi, si të poezive dhe recitimeve.
3.Nuk dua të zgjatem më shumë, në këto pak radhë, por tregoj se, pasi qendruam aty jo pak kohë, me pëlqimin e të gjithëve bëmë një shëtitje pranë brigjeve të Adriatikut.Me atë rast, së bashku, bëmë disa fotografi, për t’i patur kujtim nga ajo “drekë letrare”. Vërtetë ajo u organizua, ashtu si spontanisht, por na la mbresa të pashlyera në kujtesë. Prandaj, falënderimi ynë shkon, së pari, për “sebeçiun”, kolegun e mikun tonë të përbashkët, Kadri Tarelli. Gjithashtu, e falënderojmë mikun Sh.Topallaj, i cili na dhuroi, me nënshkrim, disa libra të tij, si: “Ironia e moshës”(poezi të zgjdhura), “Unë kam qenë në Mat’hauzen”(roman biografik, për tropojanin Ahmet Zenel Çekaj) etj. Mirënjohje shprehim edhe për arsimtarin veteran, B.Gashi, i cili na shoqëroi, me makinën e tij, deri në kryeqytet. Kënaqësi ishte për mua, kur sëbashku e sollëm në kujtesë këngëtarin e njohur popullor, Dervish Shaqja e ai më dha një kopje të shkrimit, shoqëruar me dy fotografi, që ka publikuar, “Dervish Shaqja: 30 vjet, në dorë sharki, zemrën në Kosovë dhe vetë në Shqipëri”.
…Urojmë e shpresojmë që, përsëri e përsëri, ne do të shihemi, të çmallemi e të bisedojmë përzemërisht me njëri-tjetrin dhe, pse jo, të recitojmë e të këndojmë, së bashku. Se kështu jeta jonë bëhet më e bukur, merr ngjyrat e kaltra të Adriatikut dhe të luleve plot aromë, që ndodhen pranë tij.
Tiranë, 20 tetor 2015
NJË VEPRIM SHQIPTARIE NGA IDEALISTET
Përgatiti:Kadri Tarelli/
Në kushtet e ditëve të sotme, kur të gjithë i kanë sytë tek paraja dhe sa të mundin po rendin ku është fitimi, gjithkush mund të mendojë se fisnikëve idealistë u erdhi fundi, për të mos thënë se edhe kur çfaqen shikohen si të dalë mode, apo të ardhur nga nonjë planet tjetër.
Pavarësisht se nuk ka dobi të merresh me analizën e shkaqeve dhe rrjedhojën e kësaj dukurie shoqërore, duhet thënë se kjo racë e idealistëve nuk shuhet kurrë. Analiza nuk i shërben askujt, sepse askush pa e patur në shpirt, ndërgjegje, botkuptim, kulturë e prejardhje fisnike, nuk mund të bëhet idealist me urdhër, vendim apo dekret institucionesh. Le që po e hape këtë temë muhabeti, të shikojnë me mospërfillje, (kjo më e ëmbla e më e buta), pasi ka edhe kundërshti me zë të lartë, për të mos thënë deri në cinizëm. Të turren e të japin një dynja me shembuj e argument se shpirti nuk mbahet me idealizma, ose kjo frymë e përvojë nuk sjell para e fitim për jetë bollëku, qejfi e lluksi.
Edhe kur përpiqesh të kapesh te shumë figura atdhetarësh të vjetër e të rinj, apo të mbështetesh te bëmat e rilindasve tanë të ndritur, që shkrinë mençuri, energji dhe pasuri për ta bërë këtë copë Shqipëri, bëjnë sikur nuk dëgjojnë nga ai vesh, e të përgjigjen me përçmim: ishte kohë tjetër atëherë. Kësaj llogjike të çoroditur i shkon përshtat pragmatizmi i çastit, që shkon deri në harrimin, për të mos thënë mohimin dhe shkatërimin e vlerave të kombit, për të cilat aty-këtu, edhe ngrihet zëri, pa shtruar pyetjen pelin të hidhur: Kush i dëgjon, e kush i pyet? Ndëras mbledhim buzët e fjala meket për veprimtarët që, heshturazi, pa bujë e klithma për lavdi, mundohen me çka mundin të thonë fjalën e tyre, të mbledhin e të ruajnë me fanatizëm, ato sende e objekte që i shërbejnë historisë, traditës dhe kulturës shqiptare dhe t`i shfaqin në publik, jo thjesht për njohje, por për edukim me ndjenja krenarie kombëtare e atdhetarie.
Nuk mund të rrinja pa i thënë këto fjalë, tani që u njoha me një veprimtari të çmuar shqiptarie, të ndërmarrë kohët e fundit nga Qëndra Mbarëkombëtare të Koleksionistëve Shqiptarë në Tiranë, me presidentin e saj, historianin e koleksionistin e njohur Shpëtim Sala. Është një njoftim në faqet e internetit me shumë pak fjalë, ku i kërkohet krijuesve shqiptar të dhurojnë libra të shkruar në gjuhën shqipe, për fëmijët, shkollat dhe bibliotekat shqiptare të Plavës dhe Gucisë. S`besoj se ka nevojë të komentohet më gjatë ky njoftim dhe veprim, bile kam frikë se fjalët e shumta e zbehin vlerën dhe rëndësinë e kësaj ndërmarrje të guximëshme, që ka brenda shqiptari, fisnikëri e idealizëm pa kufi. Edhe krahasimet, sado të bukura e të qëlluara qofshin, janë të padobishme, pasi secili le gjurmë duke bërë jetën dhe historinë në kohën që jeton, në kushtet, rrethanat dhe mjetet që ka.
Edhe unë, së bashku me z. Bajram Gashi, si shumë krijues të tjerë i`u përgjigjëm thirrjes, duke çuar secili nga pesë kopje të librave tanë, përkatësisht “Misionarë në udhën e dijes” dhe “Një shekull në udhën e dijes”, ku në faqe të parë shkruam shënimin: “Dhuratë për Plavë e Guci”.
Një kafe me z. Shpëtim dhe vizita në shtëpinë e tij, na mundësoi të njihemi më mirë me veprimtarinë e Qendrës Mbarëkombëtare të Koleksionistëve Shqiptar, me ekspozitat e hapura në Tiranë, Prishtinë, Prizren, Ulqin, Strugë, Durrës, Korçë, Pogradec, Vlorë e deri në Budapest të Hungarisë. Në të gjitha rreh pulsi i atdhetarëve pasionant për kulturën materiale të gjetur e grumbulluar dhe të ruajtur me aq kujdes e dashuri, pa u kursyer edhe për shpenzimet që dalin vetvetiu. Ky është vështrimi i parë dhe i përmasave mbarkombëtare, por mrekullohesh kur njihesh nga afër me objektet që ka secili, në këtë rast vetë z. Shpëtim. Pa i përmendur të gjitha, po mjaftohem vetëm me koleksionin e plotë të flamurëve shqiptar, mijëra dokumenta e fotografi të arsimit e shkollës shqipe, e deri tek kopjet origjinale të fjalorëve të Kristoforidhit e Thimi Mitkos. Një “thesar” i tërë për historinë dhe kulturën tonë, me të cilin do krenohej secili nga ne. Një thesar njohjesh e dijesh për publikun shqiptar, e në veçnti për shkollarët dhe të rinjtë.
Përshëndetje falënderimi dhe urimi për suksese në përmbushjen e pasionit të tyre, është më e pakta gjë që mund të themi për këta misionarë të heshtur të historisë dhe kulturës materiale.
Përgatiti
Kadri Tarelli
Durrës më: 20. 07. 2015
KOHËN E NDALI DASHURIA
Nga Kadri Tarelli/*
I çuditshëm ky titull libri me poezi, shkruar nga Agim Bajrami dhe publikuar kohët e fundit. U nguta kur shkrova fjalën i çuditshëm, pasi çfarë nuk pret nga poetët, që nga titujt më të bukur e deri tek ato më të habitshmit, sepse kanë brenda frymëzimin, artin dhe magjinë e fjalës. E them këtë pasi nuk besoj se ka ndodhur që koha është lodhur e po bën pushim, ndaj nuk po lejon dashuri. Nuk besoj edhe për një arrësye tjetër, në të gjitha poezitë e këtij libri, që nga fillimi e deri në fund, kanë brenda lëng jete dhe dashuri, diku me nota e ngjyra të zbeta e diku të ndezura prrush. Në fakt ky titull kaq ngacmues është një varg i huazuar me goxha fantazi nga poezia “Meditim”, pjesë e këtij libri, ku autori na e thotë mrekullisht atë që dijetarët e të mençurit e kanë thënë prej kohësh dhe ne e ujdisim për ta përsëritur sipas qejfit tonë: “pa dashuri nuk ka jetë”, ose “jeta pa dashuri nuk ka vlerë e bukuri”, etj, etj. Po shikoni çfarë gjetje na rrëfen Agimi:
“Dhe sot më dalin mangut vitet.
Sa herë i mbledh diçka mungon.
Një pjesë ma vodhën hipokritët
Një pjesë kjo kohë që s`dashuron”.
Ajo që bie në sy për çilindo lexues, është frymëzimi i çastit që e godit poetin dhe shtyn të mendojë e të shprehë mendimet, ndjenjat, filozofinë dhe hyjnoren dashuri. Pa bërë mëkat, dashurinë e gjen dhe e stis edhe pa shkak, si krijesë të brishtë të ndjesive të tij të holla që dalin nga shpirti i trazuar, i hazdisur, i turbulluar, shpesh i përmbajtur, mbase i trishtuar nga zhgënjimet, por i vendosur pa mëdyshje. Ja gjykoni vetë këto vargje të poezisë, “Dallëndyshja e shtëpisë së vjetër”, me të cilën pimë gllënjkën e parë të shurupit erëmirë:
“Mos ki frikë prej meje
dallëndyshe,
Zogu im i shenjët, i adhuruar.
Fundi asnjëherë mos më gjettë
ndryshe,
Veç në krahët e tu
i përqafuar”.
Ka një mision letrar, artistik dhe human në këtë libër, që e bën të këndëshëm e të dobishëm për këndonjësin e moshave rinore, të pjekura e më tej të thinjura, sepse dashuria nuk është pronë vetëm e djalit dhe vajzës, që dalldisen e marrosen në puthje e përqafime, siç jemi mësuar t`i lexojmë e vlerësojmë së shumti në poezitë dhe librat. Te Agimi, dashurinë e gjejmë të shpërndarë kudo, në kohë e hapsitë, madje edhe tek gjërat e vogla që hasim, prekim dhe shkelim në jetë. Shkon njësoj si uji në enët komunikuese, që nga shkelja e syrit e tek puthja e vajzës biondine, te gruaja, shoku, pulbardha, valët e detit, shiu që lag rrugicat e qytetit dhe këpucët e poetit, tek qyteti i vogël sa një thua, vazhdon tek cigarja e dollia e rakisë e deri tek vjeshta veshur me të verdha, tek dimri i acartë, tek era e çmendur dhe rrjedha e lumit që përmbyt fushën me inat.
Nuk do shumë kujdes për të vënë re, një përmbajtje të vetvetes edhe në rrethana e çaste të “vështira”, kur fare lehtë mund ta humbësh toruan e të bësh prapësira, për të mos thënë marrëzira. Është me mend në kokë e këmbë në tokë poeti ynë, ndaj ka një elegancë fine për të dalë njerëzishëm, fisnik e me kokën lart, pa u skuqur e zverdhur nga situatat dashurore të hasura jo rrallë. Besoj se lexuesi është në një mendje me mua, kur të lexojë e të japë gjykim, se si edhe mjeshtrit e mendimit e të fjalës, e kanë çarë gardhin për të dalë nga situata të tilla delikate:
“Mollë e ëmbël majë degës,
Jo! S`e harruan, por s`e arritën dot”.
Kështu shkruan këtu e mijëra vite më parë, poetesha e antikitetit Safo. Kjo është zgjidhja që i dha mosarritjes së dashurisë, duke e lënë shigjetën me harkun ngrehur tek pamundësia. Ndërsa Ezopi i lashtësisë, në fabulën “Dhelpra dhe rrushi”, rrudh buzët e tharton fytyrën nga inati e thotë me përçmim: “Rrushi i papjekur s`është për mua. Nuk e dua”. Po s`e beson njeri. Ndërsa poeti ynë, në poezinë “Treni i puthjeve”, i ndodhur në mjedis të rinjsh që putheshin e ndukeshin pa pushim e pa droje, i përhumbur në kënaqësinë e tyre, mbase pak i xhelozuar që s`po kujtohej ndonjë vajzë që të paktën t`i hidhte një bisht syri, i inatosur sa s`pëlcet kur thotë “Dhembja gjoksin ma pickon”. Ai nuk vajton apo mallkon fatin, as nuk e pranon humbjen, ndaj në heshtje i thotë vetes, por edhe ta dëgjojnë të gjithë:
“Si t`ua them vallë se jam i bukur
Dhe brenda rris kaq poezi,
Ta dini vajza ç`keni humbur,
Do zinit radhën që tani”.
…….
Dhe inati i tij nuk soset këtu, ndaj vazhdon me flakërima zjarri:
“Me flokët kërleshur si në garë
Do linit djemtë e shkretë qyqarë”.
Po kur vjen fjala për vajzat korçare, Agimi e ndërron penelin e ngjyrave. Bëhet më bujar e nikoqir në fjalë e shprehje letare. Nuk di se nga i vjen, mbase nga serenatat dhe netët pa gjumë, apo nga nazet dhe çapkënllëqet e çupkave që i prishin mendjen dynjasë nga sevdaja e bukurisë:
“Me zor kanë pritur të zbardhë dita
T`i shtojnë asaj ca puthje rozë”
……………….
“Kur i ke pranë të ikën truri
Dhe do dy javë të vish në vete”….
Agim Bajrami në të gjitha poezitë e këtij libri, si mjshtër i fjalës, është kujdesur t`i përcjellë vargut forcë e tingull muzikor, që ta lexosh duke kënduar! Ky është stili i tij që buron së brendëshmi. Kështu them unë. Po ku ka poet që “kujdest”, kur ai merr zjarr, apo fluturon tek yjet? Ndërsa Agimi është i drejtpërdrejtë. Ai digjet si eshka nën masat, por që ka fuqi të ndezë edhe ujin, dhe ne arrijmë të besojmë se është vetvetja, i matur, i saktë dhe i besueshëm për atë që ndjen e thotë, pa teprime e lale-lule që e zbehin forcën dhe bukurinë e fjalës e të vargut. Këtë po, do ta pranoni pasi mbaron së lexuari poezitë e këtij libri kaq të mirë e të bukur.
Vetëm poeti ka fuqi që me pak fjalë të thotë atë që të tjerët harxhojnë kohë, bojë e letër pa hesap. Agimi në të gjitha shkrimet e tij, me pak vargje, apo me një poezi, jep mesazhe jete sa dhjetra romane bashkë. Nuk e teproj kur shprehem kështu. Mjafton t`i hidhni një sy poezisë “Stacioni i vjetër në Athinë” e të bindeni në të vërtetën dhe njerëzoren bashkë, për çka provojnë të gjithë mërgimtarët e mjerë, kur ndjejnë shikimin, zerin, prekjen dhe dorën e dhembsur të një nëne:
“Një nënë e panjohur më qëndronte përballë,
Me rrudhat e moshës ngarkuar me mall.
Më shihte pa fjalë me sytë e menduar,
e një gjysëm koromane ma vuri në duar”…….
“Nuk është e nevojëshme të pish tërë butin, për të provuar verën. Mjafton vetëm një gotë”, thotë i mençuri. Ndaj unë qëmtova vetëm pak vargje, duke qënë i bindur se libri thotë shumë. Duke e lexuar, kemi mundësi të ndjejmë e shijojmë bukurinë e vargut, muzikën e rimave dhe thellësinë e mendimit.
Libri “Kohë që s`dashuron” është një prurje me vlerë në dorën e lexuesit dhe në poezinë e letërsinë shqipe.
Urime poetit Agim Bajrami dhe suksese e libra të tjerë po kaq të bukur në të ardhmen.
*Ese kushtuar librit “Kohë që s`dashuron”, të poetit Agim Bajrami./
DY MUZIKANTË SPANJOLL KONCERT NË DURRËS
Shkruan: Kadri Tarelli/
Këto dit të mes qershorit 2015, një ngjarje e rrallë për qytetin dhe jetën artistike në Durrës. Klubi i artit dhe kulturës “Sigal”, në bashkëpunim me ambasadën e Spanjës në Shqipëri dhe shoqatën “Syri blu” në Tiranë, organizoi në mjediset e tij, një koncert me muzikë nga Spanja. Dy muzikantët u pritën nga artdashësit durrsak me ngrohtësi e duartrokitje. Salla u mbush plot e përplot si rrallë herë.Për të qënë të vërtetë e të saktë me veten dhe qytetarët, duhet thënë se janë të shumta veprimtaritë artistike që organizon kjo qendër në qytetin tonë bregdetar, për gjatë gjithë vitit. Mjafton të përmend se vetëm brenda Qershorit, në një muaj dit, janë zhvilluar katër veprimtari të tilla, të ndryshme në emërtim, pamje, lloj e përmbajtje, por që i lidh e i përshkon i njëjti fill i përbashkët, që është arti me mesazhet universale për shpirtin dhe të bukurën, për fjalën dhe vlerat njerëzore, për letërsinë, poezinë, historinë, pikturën dhe muzikën. Janë veprimtari që mbushin boshllëkun artistik të qytetit, duke ndihmuar sado pak në zhvillimin dhe mbajtjen gjallë të traditës artistike e kulturore të Durrësit të lashtë tremijëvjeçar. Për këtë duhen falënderuar dhe përshëndetur ideatorët dhe organizatorët.
Për të pasur një ide më të plotë mbi veprimtaritë e fundit të kryera në këto mjedise, po përmend shkurt vetëm katër prej tyre:Si fillim: mbrëmje poetike organizuar nga poeti dursak Ruzhdi Gjolaj, i cili në një formë tepër origjinale, recitoi para publikut pjesë të zgjedhura nga veprat e tij.
Pa kaluar java, shkrimtarja durrsake Vitori Xhako, përmes emocioneve të forta, paraqiti librin e saj të fundit “Mos m`i vrisni arinjtë e bardhë”. Veç shkrimtarëve dhe artistëve durrsak ishin të pranishëm edhe shumë të ftuar nga Tirana dhe Elbasani.
Një tjetër veprimtari që meriton të përmendet është takimi muziko-letrar, kushtuar 101-vjetorit të vdekjes së Kolonelit hollandez Tomson. Me këtë rast studjuesit Fluturak Germenji publikoi librin “Koloneli Tomson. MISIONI HOLLANDEZ”, kushtuar këtij ushtaraku e burrë shteti, që dha jetën për çështjen shqiptare, në moment të vështira të historisë sonë të trazuar të viteve të para pas pavarsisë. Historian dhe studjuesi durrsak Skënder Lila, njohës i mirë i ngjarjeve të atyre viteve, vlerësoi lart librin dhe punën e autorit, sepse me dokumenta paraqet dhe plotëson më së miri, atë periudhë tragjike për historinë e ngatwruar tw Shqipërisë dhe shqiptarëve.
Në këtë hulli artistike është edhe koncerti i dy muzikantëve spanjoll, Daniel Bellon dhe Diego Maceiras. Të dy në moshë të re, rreth të tridhjetave, virtuozë në lojën e tyre muzikore në gajdë dhe fizarmonikë, shumë të njohur në Spanjë e vende të tjera, së fundi edhe tek ne në Shqipëri e në Durrës. Ata sollën për artdashësit durrsak muzikë folklorike tradicionale të krahinës së Galicisë në Spanjë, ritme muzikore të shpejta, të hareshme, do t`i quaja të nxehta, që burojnë e i shkojnë përshtat një populli gazmor e me shpirt të ndezur mesdhetar, siç janë spanjollët. Duartrokitjet e publikut i shoqëruan të gjitha pjesët. Çuditërisht gjuha e muzikës s`do përkthyes. Ajo i kapërcen kufinjtë e shteteve dhe dallimet mes popujve. E bukura është e bukur, pëlqehet nga të gjithë, pavarësisht vendit nga vjen.
Urime më të mira organizatorëve të klubit “Sigal”, për veprimtari të tjera artistike po kaq të bukura e të dobishme.
Ne Foto: Daniel Bellon, djathtas dhe Diego Maceiras.
- « Previous Page
- 1
- …
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- …
- 10
- Next Page »