Nga Fadil LUSHI/

Disa ditë më parë, në Republikën e Maqedonisë, u duk kryeministri i Serbisë, Ivica Daçiq. Erdhi në Shkup për të ndërtuar një komunikim!? Por ama asnjeri nuk e mori vesh se ç’kuptim kishte ky “komunikim” i tij. Disa thanë se mos vallë ishte një komunikim i moderuar, erotik,  nacionalist, politik, klandestin, fëmijëror, institucional, instinktiv, komunikim – mexhlis katundesh, komunikim emocional (hiq mënjanë komunikimin racional), provincial dhe, së fundi, komunikim dialektor…, (ata që ishin të angazhuar në protokollin e tij., thanë se kjo e “folme e tij dialektore” nuk u përkthye, ndoshta nuk kishte nevojë për një gjë të tillë). Disa të tjerë thanë se ky “llaf-muhabet” më shumë i përngjante një komunikimi me “isharete”, një komunikim i ndërtuar nga njerëz që në surratet e tyre kishin vënë maska mortore, maska shoviniste a edhe maska nacionaliste. “Inatçorët politikë shqiptarë” assesi nuk mund të thonë se ky komunikim nuk ishte “identik” me ato “delet që nuk japin qumësht…, ose me ato llaf-muhabetet pa bereqet”!? I gjithë ky komunikim me “isharete” ngërthente në vete një temë goxha serioze, gjegjësisht temën që përfliste gjendjen aktuale të shqiptarëve të Luginës së Preshevës…, të cilët edhe kësaj radhe dëshmuan burrërinë e tyre, atë pjekurinë politike të tyre, sa për të mos ua prishur rehatinë dhe për mos ua trazuar indiferencat politikanëve të Tiranës, po edhe atyre të Prishtinës (kuptohet atyre të pushtetit), të cilët edhe kësaj radhe nuk bën asnjë të vetmen përpjekje që të lirohen nga ngërçi i kompleksit të virgjërisë politike (hiq mënjanë atë të Edipit dhe të Elektrës), nga kompleksi i virgjërisë a edhe rrospisë urbane, nga kompleksi i provincializmit e të tjera komplekse. Kështu siç u ndërtua ky komunikim, të krijon përshtypjen se nuk i ka mbetur as faqe, as surrat, as ballë, as bisht, as buzë, as sy, as “din e iman”, as prapanicë, as lesh, as esnafllëk, as lezet e tjerë. Ka ardhur vakti që “raca e mykur e njerëzve legen që mëtojnë të ndërtojnë kësi komunikimesh thjeshtë të bitiset”.

Prezenca e tij në Shkup prodhoi më shumë gjeografi dhe kureshtje ndaj historisë së lapidarit të kalit të Skënderbeut të vendosur në anën e djathtë të lumit Vardar, sesa ndonjë protokoll të mirëfilltë. Logjikisht, Ivica Daçiqi nuk është kalë, ai është njeri, por është pasardhës dhe zëdhënës i politikës së Millosheviqit. Që nga dita kur u hoq lapidari në Luginë, disi ka filluar të krekoset e të çallëmdiset…, aq shumë po preokupohet e dalldiset me atë folk-patriotizmin e tij foshnjarak, saqë do humbasë aftësinë e të dalluarit të sendeve a gjërave. Ka filluar të ëndërrojë se si mund të luajë me koqet e shqiptarëve të Luginës së Preshevës dhe në veçanti me koqet e kalit të Skënderbeut!? Mendon se ato (koqe) mund të hahen. (Sipas ambientalistëve dhe vegjetarianëve, meqë njerëzit sot hanë çdo gjë prej mishi, assesi nuk kanë të drejtë dhe nuk duhet të therin kuajt, pasi që janë shumë të bukur dhe gjithsesi fisnikë, ndonëse ka pasur raste kur ata kanë ngrënë edhe koqet e njëri-tjetrit. Briggite Bardot thotë se është gjynah të hash mishin e kalit, në veçanti herdhet e tij). Ky i mjeri Daçiq, këto koqe kohë pas kohe i koncepton si lodra për fëmijë të lazdruar…, njëkohësisht ka filluar të hiqet si këshilltar politik për Ballkanin. Thjesht, po bën inatçorin. Eh, ky ka nevojë vetë për një këshilltar koqesh. Sipas nesh, ky çallëm nuk i shkon moshës dhe karakterit të tij.

I nderuar lexues, a e di pse nuk i shkon e gjithë kjo!? Ja po ta them unë: ky Ivica, ka faqe adoleshenti dhe paksa u përngjan atyre “dylberëve” të padishahut, i cili në sarajin e tij dikur moti mëtonte të organizonte do “gara” të çuditshme? I pari i garave të padishahut konsiderohej ai “dylber” që do të pshurrte drejt dhe më larg!? Ky zoti Daçiq, nuk ma mbush rradaken se në një garë të tillë mund të zinte ndonjë vend meritor. Jo pse nuk mund të urinojë përtej Pashallëkut të Beogradit, por pse dyshoj se do të kishte “pshurrur shtrembër”! Ata që “pshurrin shtrembët”, sipas fesë, shumë shpejtë marrin “mësysh”!?

Dhe ditën kur mori udhë për në hapësirat e qeverisë së Maqedonisë, nga dritarja e veturës me të cilën kishte shëtitur, kishte parë lapidarin e Skënderbeut dhe koqet e kalit të tij. Kali i Gjergjit është më i bukur se Daçiqi…, kali nga Gadishulli Ilirik ecën më bukur se ky politikan me memorie dhe moral të dyfishtë…, ndonëse i ka të dyfishta, asnjë prej tyre nuk i shërben e nuk i hyn në punë. Meqenëse Ivicës i kishte interesuar historia e kalit shqiptar si dhe gojëdhënat që i dedikohen, ja unë po i shpjegoj ca: “Ti mund ta dërgosh kalin te burimi, por s’mund ta bësh atë të pijë ujë”! Thonë se kali nuk të dëmton po nuk e teprove së rrahuri vitheve të tij, kali nuk ha bar e nuk pi ujë pse e do ti atë, kali thjesht dhe pa hile bën punën e vet. Kali i mirë e shton vetë tagjinë…, kali nuk fle, kali nuk zgërdhihet si pronari i tij, kali nuk urinon kur do pronari i tij, ai e bën këtë kur…, kali shqiptar nuk ka “dërrasa mangët…, deri më tani nuk kam dëgjuar kuajt të kenë rrjedhur nga “fiqiri”…. Kam krijuar përshtypjen se kali, si kafshë shtëpiake, “fiqirin gjithmonë e ka esëll”, kurse Ivica shpesh e ka “tapë”. A mos vallë keni parë ndonjëherë kalë të shëmtuar… Malësorët shqiptarë, për kalin thonë edhe këtë mendim: “Kalit po t’i biesh nga vithet, bën përpara, po t’i biesh nga koka, ecën prapa”? Kur para shumë vitesh, Brukseli dhe NATO-ja ia mëshuan Millosheviqit vitheve, ai bëri pordhë, kur i ranë nga koka, bëri teatër ose edhe cirk!? Kur i ranë koqeve, bëri alarmin dhe alarmistin…, kur ia futën…, filloi t’i djersitet bytha.

I nderuar lexues, ditën që Daçiqi “e pa lapidarin e Skënderbeut me kalin e tij”, sikur deshi që nikoqirit të tij, z. Nikollë, t’ia shpjegojë fabulën për kalin.

Dikur moti, një fermer kishte blerë një kalë, një ekzemplar të shkëlqyer!!! E kishte paguar goxha shtrenjtë, por pas një muaji kali u sëmur. Kështu fermeri, i dëshpëruar, thirri veterinarin:

– Ç’të them…, kali juaj ka një virus dhe duhet të pijë këto ilaçe për tri ditë; pas ditës së tretë do vij ta kontrolloj: nëse nuk do të bëjë më mirë, do na duhet ta vrasim!

Derrkuci që ishte aty afër e dëgjoi të gjithë bisedën. Pas ditës së parë me ilaçe, asgjë nuk ndryshoi! Derrkuci iu afrua kalit dhe i tha:

– Jepi mik, ngrihu në këmbë!

Ditën e dytë po njëlloj, kali nuk po reagonte.

– Jepi mik, ngrihu, ndryshe do të vdesësh! – e paralajmëroi derrkuci.

Ditën e tretë ia dhanë prapë ilaçet, por asgjë!

Veterinari erdhi dhe tha:

– Fatkeqësisht nuk kemi zgjidhje tjetër, duhet ta vrasim sepse ka virus dhe mund të infektojë kafshët e tjera!

Derrkuci, si i dëgjoi këto fjalë, vrapoi te kali për ta paralajmëruar:

– Hë pra mik, ka ardhur veterinari, jepi, o tani o kurrë më! Shpejt, ngrihu në këmbë!!!

Menjëherë kali i dha vetes, u ngrit në këmbë dhe filloi të vrapojë!

– Mrekulli!!! Duhet ta festojmë – bërtiti fermeri.

– Hajt të bëjmë një festë! Të therim derrin e të gostitemi!

Në këtë fabul ka ca të pavërteta. Fillimisht kali i Skënderbeut, kurrën e kurrës nuk ka pasur virus, asnjëherë nuk ka ndenjur shtrirë dhe së fundi nëse ky kalë ka pasur prejardhje anadollake, atëherë pranë tij nuk ka mundur të ketë një derrkuc nga Shumadia. Edhe z. Nikollë nuk e pëlqeu këtë fabul, sepse ishte në versionin serb! Ku ta dijë njeri, ndoshta edhe ai ka të drejtë. Unë e di se atyre që “do të trazojnë kalin e Gadishullit Ilirik” do t’u hiqet koka.