Poezi nga JULIA GJIKA/

Nena ime, e mira ime,/

mos e prano kete nate,/

te te vere poshte!/

Kete nate te erret me shi te dendur/

qe si mijra gjelpera te çpon ne gjoks./

Te hidheroi shikimin,. kaq papritur te qorroi./

Nene, mos e prano kete nate/

qe  drejt e ne zemer te pickoi./

te mbuloi dhimbja,

dhe tu hap plaga,

e neteve me psheretima

ne  udhen tone te mundimeve.

Ne imagjinaten time

ne çastin fatal me erdhi ajo, feminia

kur m’u mbyll rruga

te kujtohet nene?

kur endrrat  e mija s’kishin vend per te vrapuar?

kur na kish rethuar harrimi?

Kur brenda nesh frymemarja ishte mekur?

Buka perzihej me lotet tane te nxehte pelini?

Mos e prano kete nate e shtrenjta ime!

jam diku , po te pres, e di qe nuk do te vonohesh

Ky shi qe me verboi shikimin nuk do te jete.

Miqte po thurrin kurora lulesh

ne kete vjeshte perfekte

jam dehur ne parfumin dhe engjej me kane rethuar.

Mos e prano kete  vajtim

bashkohu ne korin e zogjve qe po fillojne shtegetimin.