Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Amerikanët frymëzohen nga jeta dhe vepra e Nënë Terezës (Shën Tereza e Kalkutës)

by

“Me gjak jam shqiptare; me nënshtetësi, indiane. Përsa i përket besimit, jam murgeshë katolike. Sipas thirrjes, i përkas botës. Por zemra ime i përket plotësisht Zemrës së Krishtit” – Shën NënëTereza

Nga Klajd Kapinova

BRONX, New York. Amerikanët e vlerësojnë shumë gonxhen e shqiptarëve dhe shën Nënë Terezën e botës. Ajo ishte Qytetare Nderi e SHBA, titull i dhënë shumë vite më parë nga Presidenti republikan Roland Regan, i cili e adhuronte shumë për punën e saj fisinike në shërbim të të varfërve amerikanë dhe botës. Ajo vetëm në New York ka disa shtëpi dhe më së shumti në Bronx dhe Brooklyn…

Duke shëtitur në disa kisha katolike në Bronx, New York dhe shtete të tjera të SHBA-së, kam parë shumë piktura murale me tematikë shqiptaren e madhe të përmasave botërore, të cilat i kam fiksuar me aparat dhe ndoshta ka ardhur koha t’i bëj publike, për bashkëatdhetarët tanë në vendlindje, lexuesit dhe biografët e shën Nënë Terezës, të cilat po i ofroj të shoqëruar me shkrimin e mëposhtëm.

Ajo ishte dhe mbeti e Shenjt

Tek figura e saj humane evidentohet si element plot vlerë unisimi mes filozofisë së saj humane, përkushtimit shpirtëror, duke dhuruar kompleksin e ndjejave që quhet mirësi njerëzore si veprim, ku, karakterizohet gjithçka si përkushtim, ndjenjë dhe mesazh filozofik, shoqëror e rezatues.

Kjo strukturë vlerash, projekton Atë, jo si moralizuese, por si objekt human, që mishëron diçka më shumë. Ajo, krijoi një filozofi sociale, me një kurs tokësor, me qëllim; kujdesin tokësor dhe jo pranimin e vuajtjes në emër të shpëtimit të shpirtit me një botë tjetër.

I shtrenjtë është ai njeri, i thirrur nga Zoti, në gjithçka që bënte derisa Zoti e mori në krahët mikpritës të Tij.

Butësia, buzëqeshja, identifikohen me devocion ndaj asaj shtrese më të varfër midis më të varfërve, më të përbuzur, mdis të përbuzurve, më të uritur midis të uriturve, njerëzve të braktisur si mbeturina të mbeturinave.

Ajo, u shtriu dorën e përjetshme të mirësisë. I mori në krahët e saj të ngrohtë, duke u thënë mos u merzisni, unë do t’ju mbaj me ngrohtësinë prindërore. Buzëqeshje, lumturi shpirtërore dhe ngrohtësi shoqërore u fali me gëzim përherë Nënë Tereza.

Si një mesazhere humane biblike, shenjtore e gjallë dhe e prekshme, Ajo sillte e përhapte atë gonxhe jete të mrekullueshme si vetë emri i saj, atë dashuri njerëzore kaq të zbehur gjatë shekullit XX, kur përbuzja, mjerimi, lufta e pakuptimta, kërcenin valle si në shtëpinë e tyre.

Një ushtri e vërtetë dashurie

Thjeshtësia, ishte bashkëudhëtare në jetën në shërbim të të varfërve, të sëmurëve me lëbrozë, antikapatëve, jetimëve, të moshuarëve, që padrejtësisht ishin braktisur nga aparaardhësit e tyre, fakirëve të Indisë, me të cilët gjithë jetën ndau vuajtjet e kësaj bote.

E donte thjeshtësinë, sepse njerëzit me të cilët punonte u dhuronte mirësinë me përkushtimin mbinjerëzor, duke ua dhënë me ëmbëlsi aq të dashurën fjalë të nënës – Dashurinë.

Ajo është lart në Qiellin e pavdeksisë së përjetshme, në atë banesë që e ëndrronte drejt lumturisë së pasosur në paqe. Ajo është ulur në tryezën e shenjtorëve të historisë së krishtërimit dhe po kuvendon për jetën tokësore me të cilën ajo u shkëput me dëshirë.

Në sintezë është mirë të thuhet

Është e vërtetë se shqiptarët ndër shekuj, janë ndeshur me të keqen dhe kanë dhuruar vazhdimisht mirësinë.

Për më tepër, ndër shekuj, besa, mikpritja, qëndresa, fjala, etj., si institucione të traditës popullore, mbetën kode morale, juridike, etike, kushtetuese, etj., të cilat, së bashku shpalosin veoritë e genit shqiptar, atë kumt e formulë magjike shekullore, që humbet në mugëtirat e lindjes së njerëzimit, të transmetuar nga brezi në brez, nga vitet në shekuj.

Edhe fjala, si varg konstitucional, ka me vete esencën e mëshirës, e cila në ballafaqim mendor të shqiptarit shprehet me një semantikë të veçantë, duke pohuar njëherazi bujarinë, dhurimin, dhënien e vetës, flijimin për të tjerë.

Purifikimi i shpirtit njërzor dhe mbushja e vullnetit të tij me dashurinë dhe përkushtimin për të bërë vetëm mirë, e për t’ju ndodhur pranë atij që vuan, se i kërcenohet vdekja, i është gjymtuar trupi, e turturon sëmundja, i mungon dashuria njerëzore, e tmerron braktisja e shoqërisë apo e shpërbën vetmia torturuese, janë abetare të virtytit terezian, të cilat mishëruan njerëzoren e pamëkatuar dhe bënë që hierarkia e lartë shtetërore të përkulej e të bënte apel përballë trupit të saj pa jetë, duke kërkuar një kod të ri moral.

E kësisoj, ky dhurim, kjo fjalë, ky flijim për gjakun shqiptar ka përmasa që kalon kufijtë e lindjes, duke pushtuar hapësira e vizione të reja përjetimi.

Dhe Shqipëria e vogël gjeografikisht, a nuk i dhuroi njerëzimit figura të mëdha krenarie, qofshin këto perendorë të tillë, si Konstandini i Madh me origjinë ilire, që në vitin 313 pas Krishtit, nxori Dekretin e Milanos, tek sanksionoi krishtërimin si fe zyrtare?

A nuk u përpoqën të parët e krishterë ilirë, tek të cilët kemi edhe martirët e parë të krishtërimit, si: shën Lauri, shën Flori, shën Asti (emrat e të cilëve përmenden në librin e njohur “Martyriologun romanum”, të cilët në kohën e perendorit Adrian në Ulpianë të Dardanisë, dy gurëgdhendësit (të parët shën Lauri e shën Flori) i mbysin në pus, për të mohuar fenë e Krishtit?

A nuk janë ndjekësit më të mëdhenj, në kohën, kur kisha po legalizohej si institucion shpirtëror, perandorët e gjakut ilir, në mënyrë sistematike përmes Decit, Aurelianit, Dioklecianit, bëjnë që të derdhet gjaku i fatosave të krishterë kudo?

Sa kontrast i madh!

Mirëpo kjo trevë e begatë dhe konkretisht nga Salona (Vlora), në vitin 183 mbas Krishtit, dhuron edhe një papë me emrin Gain, të pa zbardhur deri tani nga historiografët kishtar shqiptar.

E gjithsesi, bota e krishtërë dhe kisha në veanti, gjatë kësaj periudhe ballafaqohet edhe me herezi të shumta që të parë në prizmin njerëzor, kanë mundur të jenë edhe fatale. “Mirëpo, këtu shihet Provania Hyjnore dhe elementi Hyjnor i Kishës.”, -sintetizon studiuesi i shquar akademik prof.dr. Zef Mirdita, pedagor i historisë antike në Universitetin e Zagrebit.

Por historia është e lavdishme, sepse të tillë e bëjnë njerëzit në Tokë, duke kulmuar më tej me një nga prelatët më të mëdhenj të krishtërimit papa Klementi XI (Gjon Albani), i lindur nga prindërit me origjinë të trungut të mirëfiltë shqiptar në Urbino, duke qenë kësisoj i 250-i papë në Selinë e Shenjtë në Vatikan.

Ai, ishte përkrah papëve të famshëm, si: Gjoni XII, Gregori VII, Piu V, që kishin sukses në organizimin kishtar, etj.

Por të mos harrojmë se lutja e famshme dhe e mbarë krishtërimit “Te Deum”, është shkruar dhe kompozuar nga një peshkop shqiptar. Po shën Jeronimi ilir (340-420), që përktheu Shkrimin e Shenjtë (Bibla) në latinisht?

Kësaj radhe, Zoti me fisnkëri për Shqipërinë dhuroi plot bujari një Nënë të Madhe, që shquhej për nga forca shpirtërore deri në kufijtë e shenjtërisë.

Dhe kjo ishte Nënë Tereza e Kalkutës, e lindur në dekadën e parë të shekullit XX. Sa dorëlëshuar jemi treguar ne shqiptarët, sa shumë kemi dhuruar si komb deri aty, sa i falem njerëzimit Nënë Terezën!

Ajo u bë e famshme sa trimëria dhe vendosmëria e Heroit Kombëtar Gjergj Gjon Kastriotit legjendar, që si Atlet i Krishtërimit, u bë mburoja e civilizimit evropian, ndërsa Nënë Tereza e Kalkutës së mjerë, u bë mburojë dhe histori e gjallë feje, përkushtimi, duke ndryshuar fytyrën e botës së mjeruar.

Nëna, jetoi në varfëri, me të varfërit midis më të varfërve, duke përjetuar tërësisht filozofinë e Krishtit. A nuk u shndërrua ajo si e tillë se qe shqiptare?

Të gjitha këto janë pyetje me përgjigje shembullore të popullit shqiptar. Një Nënë prej gjak shqiptari, që do të lindte trupvogël e imët dhe shëndetlig, do të vinte një ditë që të shpërthente si një trëndafil i mrekullueshëm, të kthehej në trëndafil të dashurisë, duke u dhuruar skamnorëve dashuri të përjetshme.

Gonxhja tronditi botën, duke i apeluar, se kjo substancë e shformuar është pjesë dhe produkt i shoqërisë së sotme, që kontraston me qytetërimin.

Në fund të shekullit XX, Ajo rizgjon imazhin e Jezusit të Nazaretit dhe aksioni i saj human mori sendertim real, duke shpalosur tipare krejt unikale.

Ku ta dinte babai i Nënë Terezës, ky tregtar i thjeshtë shqiptar, se para thjeshtësisë së bijës së Tij, do të përuleshin me respekt të thellë mbretër, presidentë, prelatë të kishës dhe të gjithë besimeve fetare në botë!

Në historinë e botës plot vuajtje të ndryshme, si i lajmëruar prej një fuqie Hyjnore, ai vuri emrin e thjeshtë, por kuptimplotë gonxhe dhe gonxhja, si një syth trëndafili, nuk mund të rrijë plotësisht e tillë.

Ajo kërkonte me ngulm dritën dhe dashurinë. Ajo është një dhuratë e Zotit për t’i shërbyer me përvujtëri vetëm Atij. Me jetën dhe veprën e Saj, na tregoi, se do gjë është e mundur me Zotin. “Mbani qetësinë e zemrave, meditoni, sepse atje do të takojmë Krishtin, sepse edhe ne mund të ecim të takojmë Zotin tonë”- i porosistë bashkëudhëtaret e “Misionit të Dashurisë” kryemurgesha Nënë Tereza. Jeta pa vepra është e kotë, se veprat pa lutje janë të papërkryera.

Ajo nuk është e shkëputur nga universi shqiptare

Mbretëresha e humanizmit, e pëllumbit të paqes tokësore, nuk kishte se si të mos ishte shqiptare. Ajo është pjesë e hershme e genit shqiptar.

Rastësia nuk e solli atë që të lindte në këto troje me tradita të pastra, në këto treva ilire të lashta, aty, ku, kanë zanafillën e tyre kozmike erërat që sollën agimin e lindjes së qytetërimeve më të lashta se sa vetë historia e kontinentit të plakur të Evropës; aty ku ngjizi miti dhe legjenda, kënga e vaji, ninulla e fosnjes mitologjike, aty ku morën udhë shtrati i besimeve dhe drita e dijeve, filozofia e jetës dhe e vdekjes.

Gonxhja erdhi në jetë, në fillim të shekullit tonë, kur ende nuk kishte shtet shqiptar politikisht të krijuar dhe u largua nga kjo botë e zhurmshme në fund të shekullit, duke i mbyllur sytë në një vend të largët nga Atdheu, por shumë të dashur prej saj, atje, ku në saj të veprës që ajo realizoi, shnderrimin e madh të vetes dhe të moralit njerëzor në përmasa të tilla tronditëse, si rrallëkush tjetër.

Në tryezën e shenjtorëve të Romës do të ftohet të kuvendojë në paqe, mirësi dhe dashuri Hyjnore edhe Nëna e të gjithë Nënave.

Ndoshta, edhe një Nënë që po shëron plagët e nipave dhe mbesave të atyre shenjtorëve, që përfaqësojnë për nga origjina shtetet ku ato kanë lindur.

Tashmë Nëna në Shqipëri, është një institucion me vlera dashurie ndaj të gjithë atyre, që kërkojnë të triumfojnë mbi kulturën e vdekjes, për t’i dhënë dritë e shpresë kulturës së jetës.

Në rrugëtimin e Saj, mbështjellë me një frymë universale, krijoi mitin e shenjtit, të profetit të luftës kundër mjerimit, të engjëllit mbrojtës, që komunikoi me botën hyjnore, të shpresës dhe të guximit për një jetë më të lumtur.

Pamteoni i njerëzve të shquar, që me veprën e tyre të shumanshme kanë manifestuar virtyte të larta njerëzore dhe forcën inspiruese për bashkësinë sociale me mungesën tokësore të Nënë Terezës, pësoi një zbrazje të thellë e të gjërë.

Kur individë të tillë unikal lënë pas një filozofi, një moral dhe një përkushtim nga dishepujt, Ata (në këtë rast) Ajo, njëherësh gjenden në majë të panteoneve të vlerave universale të njerëzimit, duke rrëzuar njëherësh pseudovlerat.

Ajo me shpirtin e paqes ka bërë mrekulli. E shpirti i mrekullueshëm qe Nënë Tereza. Dhe shpirti e njohu, jetoi me Nënë Terezën, që ishte një njeri i tillë. “Çdo njeri ka lindur shenjt, por duhet të dëshiroj dhe t’a dëshmoj”- ka përkufizuar Nënë Tereza.

Gonxhja,. besonte shumë në familje si një bërthamë solide, që duhet ruajtur nga tjetërsimi i demtuesve mëkatorë.

Familja shtonte Ajo, aty lind, krijohet dhe vazhdon t’i jepet shoqërisë, kur shpesh takohej me të rinjtë shqiptarë.

Nënë, kam etje, dua të ha, të pi, kam ftohtë…

Nënë, kam etje, nënë dua të ha, nënë dua të pi, nënë kam ftohtë, nënë jam sëmurë, nënë o NENE, i thërret fëmija, i riu, i braktisuri, plaku që rënkon nga plagët e gërbulës, në çastet e hidhërimit e të gëzimit.

Mirëpo binomi Njeri-Nënë, që kërkon ndihmë, është një nyje e pazgjidhshme në çastet e hidhërimit të madh, në vuajtje e dhimbje.

Për njerëzimin dje dhe sot nëna është një titull, një ofiq, një gradë, një mision e mbi të gjitha një mesazh jete, buzëqeshjeje, gëzimi e hareje.

Në çdo gjuhë të botës, ajo është fjalë e parë dhe më e dashur që kanë mësuar të gjithë njerëzit në këtë planet, por në shenjë dhembshurie e dashurie të pakufi, ajo ka kuptimin e oksigjenit për çdo qënie njerëzore.

Ajo, me shpirtbutësinë bujare, përmes duarve të rreshkura që kanë pritur e përcjellë për shumë dekada miliona fëmijë në buzë të vdekjes së sigurtë.

Vdekjen e të sëmurëve e ka larguar, duke mëkuar dashuri njerëzore, për ditë të tëra në krye të të lënduarve, ka lidhur miliona plagë, sikurse u ka mbyllur sytë pranë një vdekje të qetë natyrale tek i përkdhelte me uratë në dorë.

Ajo ka ofruar jetën e ka larguar vdekjen e etur për flirte mjeranësh, në çdo kënd të globit; ka dhënë frymë, duke ngrohur trupat e ngrirë në borë pa përkujdesje.

Në shtegtimin e saj të gjatë, si ikonë e gjallë që adhurohet me dashuri nga të gjithë, është ledhatuar, ndjerë nga miliona njerëz, duke ndezur qiriun e dritës së përjtshme.

Njerëzimit iu dorëzua e gjallë, duke dhuruar trupin, zemrën, mendjen, fjalën, frymën, jetën e saj dhe gjeneroi me forcë dashurinë, këtë gonxhe të mrekullueshme të fshehur thellë në skutat e shpirtrave njerëzorë.

Postulatet e saj janë të thjeshta në formulim, por janë të thekuara si ide: “Nuk ka paqe pa dashuri”, “Nuk keni bërë pak nëse keni dhuruar buzëqeshje”, “Po, dashuria është e vërtetë dhe ju takon juve!”

Duke u endur e palodhur, Nëna e botës arriti ta gjejë, ta këputë këtë gonxhe dhe ua dëshmoi si shembull jetësie, se kjo është dashuria në Hyjin dhe njeriun, që Ai vëtë krijoi për të përballuar mirësitë e natyrës që përsëri vetë i dhuroi. Njerëzorja, autentike është institucioni më i lartë, më i pastër, më human dhe se institucionet e tjera, si: shteti, propoganda, ceremonitë, janë të vonshme, e jo të sinqerta përballë humanizmit dhe dashurisë.

Kur shihte bebe të vogla, vraponte që t’i përkthelte dhe i merrte në krahët e saj të ngrohtë, duke u dhuruar dashuri me një buzëqeshje fisnike.

Gonxhja – Nënë, kishte një optikë tjetër, kur vraponte nën moton, se dhimbja e tjetrit zbutesh kur kujdesesh për te, dhe kujdesi kryehet kur vetë jeton thjeshtë e bashkë me te.

Ajo shihte frikë nga vdekja ndaj edhe jetoi gjatë. Veshja e thjeshtë dhe këmbët e zbathura me sandale, asnjëherë nuk qenë garniturë moralizuese, por sfidë stoicizmi.

E komentonte gjithnjë fjalën “Kam etje” (“I’m thirsty), për dashurinë e njerëzve, ashtu sikurse e thotë Krishti në kryq.

Ajo bëri atë që bënte me dashuri, i jepte ujë të uriturit, veshte të zhveshurit, mëkonte me ngrohtësi prindërore më të braktisurit.

Dhe këtë rit e përsëriti për shumë dekada, duke sfiduar përherë moshën e vet, sëmundjet e njëpasnjëshme që e shoqëruan kudo, dhe mbi të gjitha kohën që jetojmë.

Nënë Tereza është poezia e jetës, poezia njerëzve të varfër.

Ajo u shpall shenjtneshë, por nëse altari shpirtëror, do të mbaj në koleksionin e tij si brilant emrin Shenjt, altari i vërtetë i prekshëm tokësor, human, bartë Nënë Terezën e vërtetë, e cila duket tashmë e shpërndarë si eter në veprën e misioneve të Saj, të cilat me stoicizmin e tyre janë plazmor si specie tereziane, aq të mirëpritura e të respektuara…

Nënë Tereza në Harlem, Bronx dhe Brooklyn, New York

Në dy qytetet e mëdha të New York City, Bronx me 2.2 milion banorë dhe Brooklyn me 2.4 milion banorë, ka disa shtëpi të motrave të Nënë Terezës, që shërbejnë edhe sot për të varfërit, të pastregët, të sëmurët, të braktisurit, jetimët etj. përkujdesi i motrave është i madh e i vazhdueshëm. Ajo ka udhëtuar disa herë nga New York në Romë dhe anasjelltas edhe pse shpesh nuk ishte mirë me shëndet, sikurse tregon mjeku i Nënë Terezës, Dr Patricia Aubanel. “Pra, ne e konsiderojmë këtë si një mrekulli”.

Ajo rrezikonte shëndetin e saj të dobët duke fluturuar nëpër botë për të vizituar njerëzit e varfër në Harlem, të cilët i donte shumë. Një herë Nënë Tereza po ecte me Princeshën Diana në rrugët e Bronx-it.

Kështu ajo hapi misionin e saj të parë në vitin 1970, në East 145 St. në jug të Bronx-it.

Në vitin 1997 Nënë Tereza qëndroi në Misionin e Bronx-it për disa javë dhe gjatë muajve maj – qershor të vitit 1997 ajo u takua për herë të fundit me Princeshë Diana. Muaj më vonë, bota po mbante zi të dy ikonat, të cilët vdiqën vetëm pesë ditë larg.

Misioni më vonë e zgjeroi shërbimet e tij në Harlem, ku drejton një strehë për gratë dhe Brooklyn, ku ka një shtëpi për nënat e pamartuara.

Në vitin 1985, urdhri i Nënë Terezës hapi një shtëpi në Greenëich pacientët me AIDS dhe të shtëpi tjetër për të pastrehët në Newark (New Jersey). “Në ato ditë nuk mund t’i tregoja askujt që po merrej me njerëzit me AIDS,” kujton Gene Principe, 85 vjeç, i cili ka qenë vullnetar me misionet e Nënë Terezës që nga viti 1983.

Principe kujtoi një vizitë që ajo bëri në Harlem disa vjet para se të vdiste. Ishte pas një stuhie të madhe dëbore, dhe pastruese e borës kishin ende shumë punë hapur rrugën në Ëest 127th Street.

“Dy djem të rrugës vrapuan në makinë,” tha Principe. “Ata e kapën dhe e shoqëruan atë. Ajo që më bëri përshtypje më shumë ishte se këta djem kishin kaq shumë dashuri dhe respekt për të…” (James Keivom, New York Daily News)

Në vitin 2010, me rastin e ditëlindjes së 100-të, mbështetësit kërkuan të nderonin ikonën e ndjerë me një shfaqje të dritës së Empire State Building, por zyrtarët ndërtesës gjigande nuk dhanë aprovimin e tyre, ndezi kritika të ashpra në mëdia. Refuzimi asokohe preku shumë komunitetin e madh katolik në SHBA dhe shtetin e New York-ut.

“Si një ndërtesë në pronësi private, ESB ka një politikë specifike kundër ndriçimit të figurave fetare ose kërkesave nga fetë dhe organizatat fetare”, tregon Anthony Malkin, CEO i ndërtesës dhe presidenti i saj.

Literatura:

1. Who was Mother Teresa? 5 Facts about Mother Teresa, acton.org‎

2. Mother Teresa of Calcutta, America Magazine Jesuit Revieë‎

3. Tony Marcano, May 28, 1997, Mother Teresa Has Quiet Day At Her Convent in the Bronx, May 28, 1997,

4. Leonard Greene, Harlem, the Bronx and Brooklyn held special places in Mother Teresa’s heart, New York Daily News March 9, 2016)

5. Chelsia Rose Marcius and Larry Mcshane, Bronx man who served as a driver for Mother Teresa during her visits to New York, NYDaily News, March 15, 2016.  

6. Amanda Marinaccio, Dedication set to honor Mother Teresa, Bronx Times, October 21, 2011.

7. Allerton Ave mural of Mother Teresa inspires neighbors, New York Bronx News

Radikalja komuniste Alexandria Ocasio-Cortez: Kapitalizmi në SHBA është mbeturinë – (Garbage)

by

Nga Klajd Kapinova

AOC: Roland Reagan ishte racist!!!

Para disa ditëve portorikanja e ekstremit të majtë, me prirje të mirëfilltë komuniste, genjeshtarja kongresiste AOC, ka rrejtë dhe manipuluar publikun (për të qenë në qendër të medias pa reputacion të majtë FAKE NEWS), se Presidenti republikan Roland Reagan ka qenë racist!!! 

Shqiptarët e mençur dhe të urtë, thonë një shprehje, që tregon zgjuarësinë e tyre: “Basi, si kujtusi”. Në këtë rast ajo është raciste dhe mendon se të gjithë janë si ajo. 

AOC urren hapur dhe pa dorashka çdo gjë me vlerë dhe progresiste, që kanë bërë deri tani për të mirën e SHBA përfaqsuesit e lartë republikanë. 

Sëmundja e urretjes, që i vlon në shpirt AOC ndaj republikanëve po shprehet në çdo takim të thjeshtë, që ajo po bën me njerez të ndryshëm. 

Por nga ana e tjetër, i menjëhershëm ka qenë reagimi i medias dhe analistëve, duke pohuar të vërtetën me fakte historike, se republikani i suksesshëm Reagan, nuk ishte racist.

Gazetarët bashkëautorë Craig Shirley & Mark Weinberg, të cilët shkruajnë për të përdishmen Washington Examiner,më 12Mars 2019, përmes një editoriali, kanë përgënjeshtruar shpifjen dashakeqe të saj. 

Ndër të tjera, analistët theksojnë se pretendimi i saj se Reagani, gjoja “vuri përballë” njerëzit punëtorë të bardhë kundër minoriteteve në mënyrë, që “të shanin të gjithë amerikanët e klasës punëtore”, veçanërisht afrikano-amerikanët dhe hispanikët, është një rrenë 100% e pastër dhe e keqe.

Sikur Ocasio-Cortez të shqetësohej të bënte detyrat e shtëpisë, ajo do të kishte gjetur ndryshe pretendimin e sajuar të saj.

Dhe faktet janë kryeneçe. Kur Reagan ishte guvernator i Kalifornisë, ai emëroi më shumë afrikano-amerikanë në pozita qeveritare sesa çdo ekzekutiv i mëparshëm i shtetit. 

Në fushatën presidenciale të vitit 1980, Reagan u miratua nga udhëheqësit me ngjyrë të të Drejtave Civile Ralph Abernathy, Charles Evers dhe Hosea Williams.

Ishte pikërisht Reagan, i cili, nënshkroi projekt-ligjin, që ktheu ditëlindjen e Dr Martin Luther King Jr. në një festë zyrtare kombëtare të SHBA. (Martin Luther King Jr. Day)

Unë si shtetas amerikanë, kam punuar disa herë në ditët festave dhe jam paguar dyfish e gjysëm, mbasi dita e dr. Martin Luther King Jr. është National Holiday,  (Festë Kombëtare), ditë pushimi për të gjithë amerikanët pavarësisht nga raca dhe shteti, ku jetojmë e punojmë. 

“Në Amerikë, në vitet ’50 dhe ’60, një nga krizat më të rëndësishme me të cilat përballeheshim ishte diskriminimi racial. Njeriu, fjalët dhe veprat e të cilit krijuan kombin tonë në thellësitë e shpirtit të saj, ishte Dr Martin Luther King Jr … Tani kombi ynë ka vendosur të nderojë Dr Martin Luther King Jr, duke lënë mënjanë një ditë çdo vit për ta kujtuar atë dhe për shkakun e duhur për të cilin ai qëndronte. Ne kemi bërë përparime historike që kur Rosa Parks refuzoi të shkonte në anën e pasme të autobusit. Si një popull demokratik, ne mund të krenohemi me dijeninë se ne amerikanët kemi njohur një padrejtësi të rëndë dhe kemi marrë masa për ta korrigjuar atë. Dhe duhet të kujtojmë se në shumë vende, njerëzit si Dr King nuk kanë kurrë mundësi të flasin fare. … Por gjurmët e fanatizmit ende e bëjnë Amerikën. Pra, çdo vit në ditën e Martin Luther King, le të kujtojmë jo vetëm Dr. Kingun, por ripërtërisim veten tek Urdhërimet që ai besonte dhe kërkonte të jetonim çdo ditë.” – theksojnë bashkëautorët Shirley & Weinberg.

Presidenti Reagan caktoi të parin afrikano-amerikan, Colin Powell (i cili më vonë u emërua si Sekretar i Shtetit edhe në kohën e presidentit George W. Bush), si këshilltar për Sigurinë Kombëtare dhe Lauro Cavazos, ishte hispaniku i parë, në një post kabineti si Sekretar i Arsimit.

Në vitin 1980, kandidati Reagan mori mbi 43% të votës hispanike. Por presidenti nuk u mjaftua me kaq. Ai bëri shumë gjëra pozitive. Reagan, mbështeti shtetësinë për Porto Rikon, shtet nga e ka origjinën e saj edhe AOC.

Administrata Reagan shkurtoi taksat dhe krijoi më shumë se 18 milion vende pune dhe nisi një periudhë 26-vjeçare të rritjes ekonomike. Larg të qenit një forcë ndarëse, Reagan u largua nga zyra me mbështetjen e 70% të popullit amerikan në përgjithësi dhe 41% të afrikano-amerikanëve. 

Ai ishte presidenti më unifikues, që nga koha e shkurtër e presidentit demokrat John F. Kennedy. Demokratët në senat dhe kongres, kanë qenë gjithnjë pengesë për programet e zhvillimit, që ai ndërmori në zonat e prapambetura. 

A nuk po ndodh e njëjta gjë sot, me Presidentin patriot Donald J. Trump, ku, shumë kundëramerikanë në kongres dhe senat (sikurse është komunistja e thekur AOC), po përpiqen t’a pengojnë dhe bllokojnë gjithnjë me urretje patetike tash 2 vjet zbatimin e platformes dhe premtimet ndaj elektoratit amerikanë, për t’a bërë SHBA të shkëlqyer, nën moton kuptimplote: America First…

Gjatë kohës së presidencës së tij të suksesshme 8-vjeçare Reagan kurrë nuk ka gjykuar askënd mbi bazën e ngjyrës së lëkurës, sepse ai u ngrit në Shtëpinë e Bardhë (Ovale), për t’i trajtuar të gjithë njësoj si amerikanë. 

Babai i tij, Jack, refuzoi të lejonte djalin e tij të shihte “Lindjen e një kombi” për shkak të përmbajtjes raciste, edhe pse ishte një nga filmat më të preferuar të Woodrow Wilson. Reagan mbajti atë ndjenjë të barazisë racore në zemrën e tij, gjatë gjithë jetës së tij.

AOC dhe binjakët e saj të majtë 

shqiptarë në New York

Kam shumë vite që jetoj dhe punoj në Atdheun e dytë në shtetin e New York-ut. Kam parë dhe dëgjuar shumë gjëra pozitive dhe negative, por kam heshtur dhe ruajtur qetësinë, duke i ruajtur thellë në kujtesën time. 

Kur fillova të punoj në gazetën shqiptaro amerikanë ILLYRIA (themeluar nga bisnesmeni Hajdar Bajraktari), më ra në sy gjatë punës në zyrë, se shqiptarët janë shumë kompleks në sjelljet dhe veprimet, që bëjnë brenda komunitetit të tyre dhe jashtë saj. 

Shumë persona të ardhur nga Shqipëria, që dikur kanë pasur pozitë dhe pushtet në kohën e diktaturës dhe diktarit Enver Hoxha, sot kanë arritur të bëhen shtetas amerikanë. Edhe pse kanë ardhur këtu, shumë prej tyre pak kanë ndryshuar nga karakteri dhe mentaliteti i vjetër i kohës së Dullës. 

Për bindjet politike, ata janë regjistruar si demokrat, meqenëse pikëpamjet e majta të dikurshme në Shqipëri janë të njëjta me ato që gjetën këtu në SHBA. Tek partia e majtë e Obamës dhe Hilarit, ata kanë gjetur kënaqsi dhe prehje shpirtërore. 

Në shumë raste kur shkoja për të shkruar tema të ndryshme për komunitetin tonë në terren, këto tipa të shkathët ishin në krye të tavolinave dhe shpesh luanin rolin e menaxherit të aktiviteteve, që zhvilloheshin në restorantet e Bronx-it dhe rallë në Manhattan. 

Për t’a bërë atmosferën më tërheqëse dhe joshëse për të pranishmit (ku shumica nuk dinin pse kishin ardhur), fillonin suprizat kur shihnin se në sallë hynin politikanë të lartë nga Shtëpia e Bardhë, senatorët amerikanë, presidentë demokratë si Clinton me gruan Hilarin, Obama, Ollbrajt, governatorët etj. 

Pjesëmarrësit harronin mezet dhe verën e kuqe në tavolinë dhe shtyheshin se kush të paguante $500-5.000 për të bërë një foto me miqët special të ftuar nga organizatërt, që më së shumti këtë e bënin për të bërë ca dollarë më shumë, se sa për atdhedashurinë, që su hante aspak barku për atë punë. 

Këto foto edhe sot gjendet në rrjetet sociale edhe pse ato tashmë janë të zvedhura (vjetra), sikurse ish politikanët e majtë tashmë në pencion. 

Në gazetat dhe website sheh po të njëtit fytyra, që ekspozojnë me mburrje foto dhe fryhen si gjelat mbi pleh, duke thënë se është takuar me këtë apo atë president, kongresist, senator apo guvernator të këtij apo atij shteti. Dhe kur e pyet se për çfarë “biseduat”, ai si naiv ngre supet dhe shton se nuk i kujtohen fjalët…

Edhe gazetat e komunitetit tonë janë bërë monotone, të kthyer me kohë si kopje rutinë të gazetave online në vendlindje. E thënë shkurt dhe saktë: sot kemi gazeta për gazetë apo website për website. Aty sheh me shumë shkrime të stërbotuara të autorëve (miq të editorit) nga Shqipëria dhe Kosova se sa nga intelektualët që jetojnë në SHBA. 

Nëse dikush kritikon një politikan të majtë në OKB dhe politikën kundëramerikane të ish bijve dhe bijave të numeklaturës së kuqe komuniste, ai që fshikullon nuk ka shanse t’a shoh shkrimin e tij (shqetësimin si shqiptar), në faqet e gazetave të “komunitetit” tonë. 

AOC, është një kongresiete komuniste e ekstremit të majtë dhe një kundërsemitiste e dalluar me deklaratat e saj të papërgjeshme kundër Izraelit dhe pro palestinezëve të Hamasit, sikurse Shqipëria dhe tuqeliu erdoganist Rama-zani.

 Po e njëjta gjë ndodh edhe me Shqipërinë dhe diplomacinë e saj në SHBA dhe botë. Ata vazhdimisht promovojnë kulturën dhe vlerat e majta socialiste, duke imituar me ose pa vetëdije AOC. 

Shqipëria e ditëve tona, disa herë ka votuar kundër SHBA dhe Izraelit, qysh pas Luftës së Dytë Botërore kur themelohet Selia e OKB, traditë të cilën e vijojnë rutinë edhe sot…

AOC dhe Shqipëria janë në rezonancë me njera-tjetrën!?

Gazetarët dhe bashkëpunëtorët e tyre me ose pa pagesë pothuajse në çdo të përkoshme javore kritikojnë me fjalë apo shprehje foklorike komunizmin imagjinar në Shqipëri dhe i buzeqeshin me servilizëm socializmit ekstrem të Partisë Demokratike Amerikane në shtetin blu të New York-ut. 

Atyre nuk u intereson të shkruajnë për shqetësimet e mprehta të komunitetit këtu, sikurse janë: papunësia, sistemi, taksat e larta dhe politika e keqe e PD socialiste amerikane në shtetin e NY apo edhe në shtetet e tjera, ku sundojnë të majtët ekstrem. 

Edhe ndonjë shqiptar, që përfaqson vetën në Albani, asnjëherë nuk flet dhe shkruan deklarata në rrjetet sociale për uljen e taksave të bashkëatdhetarëve të vet, por shajnë dhe mallkojnë presidentin Trump pse na i uli taksat federale në masën 20-40%, uli papunësinë etj. 

Në shtetin e New York-ut governatorët dhe kryetarët e bashkisë, qe janë ndërruar cdo katër vjet, fatkeqsisht gjithnjë kanë qenë dhe janë demokratë apo socialistë ekstrem. 

Ato nuk na i ulin taksat, por na i mbajnë ato të larta, sepse duan të mbajnë me benefice, pjesën e madhe të komunitetit afrikano-amerikanë, ispanjik, që nuk duan të punojnë dhe kanë shumë femijë… Ato gjatë verës poshtë pallateve tona këndojnë, duke tymosur marijuanë gjithë natën me autoporlante makinash dhe ditën vazhdojnë avazin e qefit në plazhet dhe pishinat e NYC… 

Në New York ka 1.500.000 përfituesa të beneficeve (sa gjysma e popullsisë së Shqipërise ose e gjithë popullsia e Kosovës), që marrin ndihmë nga shteti kapitalist dhe përkrahin AOC për t’a kthyer SHBA në shtet komunist dhe socialist… 

Por ndodh edhe e kundërta në shtete ku drejtojnë qeveritë e përfaqsuesve republikanë, ku, shqiptarët që jetojnë dhe punojnë atje përfitojnë shumë dollarë nga ulja e taksave të shtetit përkatës dhe nga federalja. 

Kujtojmë, se Obama që mbahet sot nga sondazhet e ndryshme si presidenti më i dobët, në të gjithë historinë e presidentëve të SHBA e rriti shumë numërin e nxjerëzve “punëdashës”, për të marrë ndihmë maksimale nga shteti në 20.000.000 vetë, ndërsa bisnesmeni i suksesshëm Trump e shkurtoi në 15.0000.000, duke nxjerrë jashtë kësaj asistence mbi 5.000.000 dembela stambolli… Dhe për këtë gjë Trumpi shahet dhe mallkohet nga AOC dhe shokët e saj shqiptarë ne Albani e gjetkë.

Edhe pse nuk ngre asnjë peshë vota e tyre në Bronx shumë shqiptarë kanë votuar për AOC. Hajde merri vesht shqiptarët “kapitalistë” këtu në New York! 

Kjo komuniste e Che Guevarës, dje deklaroi, se: “SHBA është PLEH…!!!

AOC nuk di asgjë për votuesit e saj shqiptaro amerikanë, ku, komunizmi në Shqipëri vrau e preu sa deshti në emer të pushtetit dhe politikës idiote… Ajo nuk ka lexuar asgjë për komunizmin e zi në Kinën e Mao Ce Dunit, i cili vrau dhe preu mbi 60.000.000 njerëz te pafajshëm. 

Në Kinën e Maos, i hidhnin fëmijët e gjirit lart në ajër dhe ushtarët sadst i therrnin me bajoneta dhe pastaj i pjeknin e i hanin… A vërtetë shqiptarëve në SHBA u pëlqen komunizmi i Maos apo Fidel Kastros, Modoros se Venezueles apo AOC së Bronx-it!!!!???

Ajo është portorikane (1989), e lindur në lagjen Parkchestere njohur me inicialet AOC. Ajo ka familjen në Puerto Rico, ku gjyshi i saj jetonte në një shtëpi pleqsh para se të vdiste pas Uraganit Maria. 

Pas vdekjes së babait të Ocasio-Cortez (2008), nëna dhe gjyshja e saj u zhvendosën në Florida për shkak të vështirësive financiare. Ajo identifikon vetën si katolike dhe e përshkroi besimin e saj me DREQIN e saj!!!

Ka vite që ajo është antare e PD, si një politikane komuniste me ide ekstremiste të majtë në SHBA, aktiviste zhurmëmadhe, që urren me fanatizëm kapitalizmin e suksesshëm këtu.

AOC ështëdiplomuar në marrëdhëniet ndërkombëtare dhe ekonomike në Universitetin e Boston-it (2011).Studentja egoiste shërbeu si praktikante në zyrën e imigracionit, gjatë vitit të fundit të mandatit të senatorit amerikan Ted Kennedy.  

Para se të kandidonte për Kongresin, ajo shërbeu si drejtore edukative për Institutin Kombëtar Hispanik. 

Ajo u zgjodh si kongresiste në Dhomën e Përfaqsuesve të SHBA-së, duke përfaqsuar rrethin e 14-të New York-ut, që nga 3 janari 2019. Ajo ka marrëvotat e zgjedhësve të shumë shqiptaro amerikanë, që përfshin pjesën lindore të Bronx-sit dhe pjesët e Queens-it në veri të qytetit në New York-ut. 

Më 26 qershor 2018, AOC mundi kryetarin e Grupit Demokratik Joe Crowley, në zgjedhjet primare (paraprake) afatmesme (2018), ku mori 57.13% e votave (15.897) dhe 42.5% që mori rivali Joe Crowley (11.761).

New York-u nga të gjithë njihet si shtet ekstremist demokrat (socialist). AOC fitoi lehtë ndaj republikanit Anthony Pappas në zgjedhjet e përgjithshme më 6 nëntor 2018. Ajo në moshën 29 vjeçare po shërben në Kongresin e Shteteve të Bashkuara si antare e Socialistëve të Amerikës. 

Ajo fitoi zgjedhjet me 78% të votave (110,318) nga 14% që mori republikani Pappas (17,762).

Zoti Pappas,jeton në Astoria (Queens NY), dhe është profesor i ekonomisë në Universitetin e shën Gjonit. Ai bëri një fushatë të dobët, i bindur se nuk mund të fitonte, për faktin sepse shteti i New York-kut tradicionalisht është blu dhe përkrah PD. Demokratët e regjistruar në shtetin e madh të NewYork-ut janë më shumë se republikanët, pothuajse 6 me 1. (New York Post) 

Mos të harrojmë se në këtë regjistrim përfshihen edhe 95% e shqiptarëve, që janë të njohur si socialist edhe pse ato kanë ardhur nga vendet e diktaturës komuniste.

AOC u miratua nga Obama

Absurdi arriti kulimin, kur ajo foli në konferencën e Netroots Nation në gusht 2018 dhe u quajt “yll i padiskutueshëm i konventës”. Që nga shkurti i vitit 2019, portorikanja ka 3.1 milionë ndjekës të Twitter, më shumë Nancy Pelosi kryedemokrate e Kongresit.

Sot idetë e saj radikale kanëmbështetjen deri tani të 100 kongresitë “demokratë”, që i janë bashkuar me zemër AOC, kundër sistemit të sukseshëm kapitalist në SHBA. 

Në Kongresin dhe Senatin e SHBA shumë antarë të saj janë të pasur dhe 95% e tyre janë të gjithë demokratë. Kështu Nensi Pelosi ka një shtëpi me vlerë $140.000.00 dhe me hipokrizi përkrah idetë komuniste ekstreme. 

Gjatë intervistave të ndryshme në publik dhe rrjetet sociale, njerëzit janë shprehur se Pelosi si Kryetare e Kongresit Amerikan duhet ta shes shtëpinë dhe t’ia japë të varfërve dhe të pastrehëve që ndodhen në California, në distriktin e saj elektoral. Por ajo nuk e ka bërë deri tani këtë gjë! 

AOC u mbështetet në një platformë absurd regresive, që përfshin premtime boshe me kosto trillion e trillion dollar, si: Medicare For All, një garanci për punë federale, një propozim të ri të gjelbër të ri, që shfuqizon Imigracionin dhe Doganën e SHBA, shkollën e lirë publike dhe shkollën e tregtisë dhe një normë marxhinale 70% mbi të ardhurat mbi 10 milionë dollarë. 

Shteti i gomarëve blu të New York-ut

 

Shteti gomarëve blu të New York-ut dhe zyertarët e lartë i dhanëpërkrahjen AOC e cila në vijim u miratua nga organizatat e regresive dhe të drejtave civile si MoveOn, Demokratët e Drejtësisë, Kongresi i Ri i Markave, Mësimet e Zeza, dhe Demokracia për Amerikën dhe nga kandidatia guvernatorial Cynthia Nixon.

Të gjithë zyrtarët “demokratë” iu bashkuan ideve radikale komuniste të kandidatës së re tashmë të zemrës së tyre.

Kështu Guvernatori Andre Cuomo miratoi Crowley, ashtu si edhe Senatori i Nju Jorkut, Chuck Schumer dhe Kirsten Gillibrand, si dhe kryebashkiaku i New York City Bill de Blasio, 11 përfaqësues të SHBA, 31 zyrtarë të zgjedhur lokalë, 31 sindikata dhe grupe progresive si Sierra Club, Parenthood Planned, Partia Familjet që punojnë, NARAL Pro-Choice Amerika dhe Nënat kërkojnë Veprim për Gun Sense në Amerikë, ndër të tjera. Përfaqësuesi i Kalifornisë, Ro Khanna, një demokrat i “drejtësisë” si Ocasio-Cortez e miratoi atë në një mbështetje të pazakontë të dyfishtë.

Mediat e majta u shokuan, por edhe e përktahen menjëherë, sespe ajo në të ardhmen do të përbëj lajme dhe mundësi për punë për gazetarët e merzitshëm dhe gënjeshtar, që deri tani ishin marrë me FAKE NEWS, kundër Presidentit Donald J. Trump.

Revista ultra e majtë TIME (Koha) e quajti fitoren e saj “turbullira më e madhe e zgjedhjeve të 2018 deri më tani”, kurse simotra e saj CNN, bëri një deklaratë të ngjashme.

Një tjetër media e ekstremit të majtë për dekada New York Times e përshkroi humbjen e Crowley si “një humbje kryesore shokuese të martën, humbja më e rëndësishme për një udhëheqës demokratik në më shumë se një dekadë dhe një që do të ndiqet gjatë në parti dhe vend“. 

 Merriam-Webster raportoi se kërkimet për fjalën “socializëm” dhe “komunizëm” shënuan 1.500% pas fitores së saj. Crowley pranoi humbjen natën e zgjedhjeve. 

AOC flet për një marrëveshje të re të gjelbër përpara ndërtesës së Kapitolit në shkurt të vitit 2019, duke deklaruar se bota do të përfundojë 12 vjet nëse problemi nuk është ndalohet!!!

Komentet e saj absurde për Shtetet e Bashkuara që “Të kalojë në një rrjet elektrik që operon me 100% me energji të rinovueshme dhe për t’i dhënë fund përdorimit të lëndëve djegëse fosile brenda 10 viteve etj., ndryshime, të cilat vlerësohen të kushtojnë rreth 2.5 trilionë dollarë në vit, do të financohen sipas AOC pjesërisht nga taksat më të larta për të pasurit!!!”(Daily News)

Ky plan absurd i quajtur Marrëveshja e Re e Gjelbër, ka fituar mbështetje tek disa senatorë komunist “demokratë”, duke përfshirë “Native american” Elizabeth Warren, Bernie Sanders dhe Cory Booker; 130 demokratë të tjerë, si Dianne Feinstein, ndërsa Kryetarja e Dhomës Nancy Pelosi dhe Kryetari i Shtëpisë së Energjisë dhe Komiteti i Tregtisë Frank Pallone, kanë shprehur kundërshtimin. 

E rëndësishme është se asnjë ligjvënës republikan nuk ka shprehur mbështetje. 

Plani i tyre bën thirrje për zbatimin e “kostos sociale të karbonit” që ishte pjesë e planeve të tashmë të shfyqizuar të administratës së Obamës, për të trajtuar ndryshimet klimatike dhe tranzicionimin e Shteteve të Bashkuara në burimet e ripërtëritshme të energjisë me zero emetim 100%, duke përfshirë makinat elektrike dhe sistemet hekurudhore me shpejtësi të lartë. 

Ajo kaloi në botën e përralla, duke propozuar futjen e një takse margjinale deri në 70% mbi të ardhurat $10 milionë, për të paguar për marrëveshjen e gjelbër të AOC. 

 

Doktrina Truman dhe Plani Marshall

Presidenti Donald J. Trum: SHBA kurrë nuk do të kthehet në socializëm

Hapi i parë kundër komunizmit dhe bijës së saj hibrite socialiazmit ishte “Doktrina Truman” e marsit të vitit 1947, e cila reflektonte luftën e Presidentit Harry Truman. 

Truman donte të “frikësonte ferrin” nga Kongresi, duke argumentuar se Greqia dhe Turqia mund të bien viktimë e përmbysjes pa mbështetjen e kombeve miqësore, Truman i kërkoi Kongresit të autorizonte $400 milion si ndihmë emergjente. 

Për të justifikuar këtë kurs, ai tha: “Unë besoj, se duhet t’i ndihmojmë popujt e lire, që të përpunojnë fatin e tyre në mënyrën e vet.”

Çelësi për të parandaluar përmbysjen e kombeve të lira ishte të sulmonte kushtet e “mjerimit dhe dëshirës“, që ushqen totalitarizmi.

Dhe shumë shpejt ky parim i përgjithshëm u zbatua në Evropën Perëndimore në tërësi. Në qershor të vitit 1947, Sekretari George C. Marshall propozoi zgjerimin e ndihmës ekonomike masive për vendet e shkatërruara të Evropës, duke thënë se politika e Shteteve të Bashkuara nuk ishte e drejtuar “kundër asnjë vendi apo doktrine, por kundër urisë, varfërisë, dëshpërimit dhe kaosit. Qëllimi i tij duhet të jetë ringjallja e një ekonomie punësimi në botë, në mënyrë që të lejojë ekzistencën e kushteve politike dhe sociale demokratike, në të cilat mund të ekzistojnë institucionet e lire.”

Ajo që Sekretari i Shtetit la pa thënë ishte se ndërsa plani amerikan do të ishte i hapur ndaj Bashkimit Sovjetik dhe satelitëve të saj në Evropën Lindore, ajo theksoi ekonominë e tregut të lirë si rruga më e mirë për rindërtimin ekonomik dhe mbrojtjen më të mirë kundër komunizmit në Evropën Perëndimore. 

Kongresi iu përgjigj propozimit të Marshallit, duke autorizuar Programin Evropian të Rimëkëmbjes, i njohur më mirë si Plani Marshall. 

Kështu frytet e para filluan të dalin. Me një investim prej 13 miliard dollarësh në Evropë, gjatë disa viteve të ardhshme rezultoi në rindërtimin jashtëzakonisht të shpejtë dhe të qëndrueshëm të një Evrope Perëndimore demokratike.

Asimilimi i turqëve në Gjermani dhe asimilimi i shqiptarëve në Turqi

by

Për Erdoganin Asimilimi i turqve në Gjermani është krim, ndërsa asimilimi i shqiptarëve në Turqi është sevap!!!!

1 Krime

I URREJ VIKTIMAT, QË RESPEKTOJNË PERDHUNUESIT DHE EKZEKUTORËT E TYRE (Jean-Paul Charles Aymard Sartre)/1 GjergjiNga Klajd Kapinova*/

Heroi Kombetar kryetrimi i Arbërisë dhe Europës Gjergj Gjon Kastrioti rivlerësohet nga Ministri i Brendshëm i Italisë Matteo Salvini

Presidenti i Partisë Nacionaliste Italiane, më popullore dhe të përkrahur sot me emrin Lega Nord, njëkohësisht Ministri i Brendshëm i Italisë Matteo Salvini, e ka të qartë strategjinë se si duhet luftuar globalisti ekstremist majtis hungarezo ameikan Xhorxh Soros.

Në një prej takimeve të tij, Salvini ka akuzuar “bamirësin” Soros, për përpjekjen e tij me ide dhe qëllime të çmendura, për shkatërrimin e sistemit kapitalist.

Ai po shpenzon 18 miliardë euro, nëpër vende të ndryshme në Europës dhe SHBA, përmes të ashtëquajturës “shoqëri e hapur” për ide komuniste, kundër nacionalistëve atdhetarë, konservatorëve kundërkomunist, kundërsocialist, kundërglobalist etj.

Salvini, u tregua shumë fisnik me citimin pozitiv të historisë e lavdishme të shqiptarëve, sepse nxori në pah domosdoshmërinë e sotme të luftës shembullore të burrshtetit Gjergj Gjon Kastriotit, i cili, u bë mburoj e vendit të tij dhe Europës së krishterë, kundër radikalëve islamik otomanë.

Ai e tha hapur pa dorashka, se Europa e Italia, për të ringritur vlerat e saj të nëpërkëmbura nga politikanët sharlatanë të majtë globalist dhe socialkomunistë në Bashkimin Europian, Parlamentin e saj dhe qeveritë e majta kundëruropiane, kanë bërë që sot të ndihet nevoja e domosdoshme e Gjergj Kastriotit, i cili, me stoicizëm luftoi pa u trembur kundër islamikëve shkatërrimtarë e barbar otomanë…

Edhe pse politikani i lartë i djathtë Salvini, bëri këtë paralelizëm të goditur, që është gjithashtu një vlerësim për ne dhe Gjergjin e Madh, sërisht media e majtë globaliste komuniste në Shqipëri e quajti ekstremist të djathtë, sepse padroni i tyre diktatori islamik imam Erdogan i ka urdhëruarato.

Është pikërisht kjo media shqipshkruese e folëse, që ka heshtur ndaj deklaratave të mirëfillta shoviniste, neo-otomanizuese dhe ri-islamizuese të Erdoganit, gjatë vizitës së pastër fetare pa ngjyrë diplomatike shtetërore të tij në Tiranë.

Dhe ai duke vepruar sikur të jetë zot i shqiptarëve muslimanë, hapur bën thirrje: “Nuk ka rëndësi se kush jeni shqiptar, turk, boshnjak apo rom, por jini të bashkuar me njëri-tjetrin. Podgorica, TIRANA, Sarajeva, Shkupi; ZEMRAT E TYRE DUHET TE RRAHIN NE ISLAM. Siç thoshte edhe Mehmet Akif Ersoj, nëse jemi të bashkuar as topi nuk na ndan.” (Prezë, 13 Maj 2015)

Bota dhe Europa, asnjëherë nuk i harrojnë njerëzit e shquar të tyre, për të cilin ata kanë folur dhe shkruajnë ndër shekuj dhe do të vijonë të ecin me këtë shembull rivlerësimi të merituar. Po ne shqiptarët a kemi nevoj për Gjergj Kastriotin, sepse si Kosova dhe Shqipëria janë të pushtuar sot nga influenca e mentalitetit arkaik neo-otomane!?

Në shenjë mirënjohje dhe krenarie nacionalisti italiandashës Matteo Salvini është i qartë në trimërinë, virtytet dhe cilësinë e shembullit më pozitiv historik të Heroit Kombëtar të Shqiptarëve dhe vendit të shqiponjave me kryetrimin legjendar Gjergj Gjon Kastriotit, i cili, luftoi me stoicizëm Perandorinë Kalifatiste Islame Osmane për më shumë se 25 vjet.

Armiku i shqiptarëve janë vetë shqiptarët

“Turqia, bërthama e Perandorisë Islame Pushtuese, ajo që me shpatë dhe kur’an kishte bërë ç’nuk e ç’mos për ti kthyer ballkanasit nga europianë në otomanë, e nga të krishterë në islamikë, në mbarim të kacafytjes përfundoi ajo vetë në një shtet laik e republikan.”– I. Kadare.

Otomanët dje dhe turqit laraman sot, nuk harrojnë të na identifikojnë me vetën e tyre. “Shqiptarët muslimanë përfaqsojnë identitetin turk në Europë…”, thotë shkrimtari i famshëm stambollas Orhan Pamuk, azilant politik në SHBA, fitues i Çmimit Nobel për Letërsi. Ai është i vetmi turk që ka pasur kurajon civile që ka kritikuar qeverinë radikale islamike të Erdoganit, e cila mohon Gjenocidin barbar kundër popullit të krishterë armen. Dhe për këtë ai është denuar me vdekje nga klika e Erdoganit.

Me zgjuarsi dhe mprehtsi poeti ynë shqiptar i rilindjes Çajupi,iu përgjigje në kohën e tij me këtë poezi brilante:

 Kur bëre derr’ dhe arinë, 

Ç’deshe që bëre Turqinë? 

Se të mos qenkej kjo farë, 

bota do të vinte mbarë, 

dhe do të lulëzonte, 

Shqipëria do t’gëzonte. – Andon Zako Çajupi

Rama dhe Presidenti neo-otoman Erdogan po punojnë së bashku për të realizuar neo-otomanizmin e trojeve tona:”Po punojmë që në gjithë Ballkanin, dhe sidomos Maqedoni, Bosnje, Kosovëdhe Shqipëri tëketënjëRilindje tëkultures sonëislame… Shqiptarët muslimanëjanëmbetje osmane…”, shprehet ish Ministri i Jashtëm, ish Kryeministër neo-otomanist i Turqisë Ahmet Davutoglu.

Armiku i shqiptarëve janë vetë shqiptarët! Kjo nuk është shprehja e imja, por e rilindasve të vërtetë shqiptarë, që me dhimbje e kanë pranuar të vërtetën historike.

Kështu është vepruar tash 700 vjet. Janë bërë të zakonshme në media dhe në ambientet publike e fetare opinionet dhe deklaratat kundërshqiptare të shumë hoxhallarëve, që flasin shqip, për inerci se jetojnë në ambientet apo në qendrat e banuara shqiptare.

Kur disa pseudohoxhallarët shqipfolës urrejnë historinë tonë të përgjakur ndër shekuj, viktimat e krishterë etnik arbëror… dhe lavdërojnë e falen me ndërgjegje dhe krenari për krimet e sulltanë çfarë pret më shumë në Kosovë e Shqipëri pro osmane dje dhe sot!!!!  (Shiko fotot, që shoqërojnë shkrimin)

Perandoria Osmane, ka ngritur mur mes shqiptarëve dhe Europës. Në radhë të parë me ideologjinë fetare islame si ideologji e saj shtetërore, por jo vetëm me te.

Robëria turke ka cënuar rëndë zhvillimin natyror të popullit shqiptar: ia ka këputur lidhjet, që deri atëherë ka vene me Europën; ia ka nderruar drejtimin, që deri atëherë ka përvijuar; ia crregulluar ritmin jetësor, që deri atëherë ka krijuar.

Duke e shkëputur prej Europës, pothujase në të gjitha pikpamjet, robëria turke do të vonoj zhvillimin e popullit shqiptar, mandej në të gjitha fushat: materiale, ekonomike, kulturore, qyteruese, urbane.

Besimi tjetër, kodi tjetër juridik, parime tjera morale, mënyra tjetër e jetesës, që s’përputheshin me besimin, kodin zakonor dhe kulturor të popullit shqiptar. (Akademik Prof. dr. Rexhep Qosja, ne librin: “Strategjia e Bashkimit Kombëtar”).

Shqipëria duhet mposhtur me çdo kusht, me hekur, zjarr e barot

“Faji është i të gjithë neve, sepse u lanë të ndërhyjnë fanatikët islamik të Prishtinës, Shkupit e të Tetovës, që deshtën të tregohen me turq se turqit.” –Luigj Gurakuqi, 5 Shtator 1912.

Urdhëri i Sulltanit ishte i prerë: “Shqipëria duhet mposhtur me çdo kusht, me hekur, zjarr e barot.”

Ne, jemi i vetmi popull në botë, që pushtuesit më barbarë osmanë i quajmë vëllezër, pse kanë vrarë dhe prerë jo muslimanet, qe sa për sy e faqe, sot vazhdojmë t’i quajmë vëllezër…

Si mund të quhet vëllezër osmanët e kontinentit të Azisë, që i kemi mijëra milje larg Atdheut tonë, nuk flasin gjuhën tonë, nuk kanë gjakun as paraqitjen antropologjike si shqiptarët!?

Kushdo e di se me ato muslimanë (në Afrikë, Azi, pellgun arabik etj.) me ngjyrë, kombësi të ndryshme, racë, territore të ndryshme, kulturë, veshje, tradita e zakone, nuk na lidh asgjë.

E vetmja gjë e përbashkët është se si njerëz ne dhe ato jetojmë në të njëjtin planet që quhet Tokë, por Zoti na vendosi me të drejtë në shtete dhe kontinente të ndryshme dhe ne jemi shumë vjet dritë kozmike për nga historia e civilizimit me ato popuj…

Shqiptarët e krishterë, si: ortodoksët, katolikët, protestantët etj., nuk i quajnë asnjëherë vëllezër, të krishterët europianë apo të botës, si fjala vjen italianët, grekët, serbët, maqedonasit, francezët, amerikanët, rusët, skocezët, gjermanët, etj.

Izraelitët, kanë humbur 6.000.000 ebrej, gjatë kohës së Luftës së Dytë Botërore nga nazistët gjerman dhe deri më sot asnjëherë nuk kam parë apo degjuar që ky popull martir e i zgjedhur i Zotit (sikurse thotë Libri i Shenjtë Bibla) t’i quajnë vëllezër përdhunuesit dhe persekutorët e tyre mizorë nazistët gjermanët dhe arkitektin e gjenocidit Adolf Hitlerin…

Qysh nga mbarimi i Luftës së Dytë Botërore dhe deri më sot, nuk ka në Izrael (apo në 88 shtetet e tjera të botës, ku jeton ky popull si komunitet) asnjë kishë apo sinagogë, që i kushtohet ekzekutorëve të tyre nazistëve gjermanë, Gestapos, SSS apo kryekriminelit Hitler.

Edhe kinezët (me sipërfaqe shumë të madhe dhe popullsi 1.6 bilion banorë sot), koretë (Veriu komunist dhe Jugu kapitalist), ishujt Filipine, etj., që kanë qenë të pushtuar nga Japonia fashiste, në kohën e Luftës së Dytë Botërore, nuk i quajnë vëllezër përdhunuesit dhe ekzekutorët e të parëve të tyre…

Po ashtu edhe Native America (Indianët e Amerikës), nuk i quajnë kurrësesi vëllezër europianët e kohës së zbuluesit gjenovez Kristofor Kolombit, të cilët bënë krimet më cnjerëzore asokohe, duke filluar nga shek. XV deri në shek. XVII… apo edhe amerikanët e mëvonshëm, që zhdukën shumë nga fiset më të famshme indiane lëkurëkuq këtu në SHBA.

Unë kam parë disa herë Muzeu Kombëtar i Indianit Amerikan (National Museum of the American Indian), që ndodhet në Bowling Green, New York, NY, që i kushtohet indianëve. Këtu njeriu shokohet për krimet cnjerëzore, që janë kryer kundër fiseve të New York-ut të zhdukura pothuajse totalisht, si: Mohawk, Oneida, Onondaga, Cayuga, Seneca, Tuscarora, Abenaki, Munsee, Mohegan, Montauk, Shinnecock, Mohican dhe Wappinger.

Edhe grekët, serbët, bullgarët, rumunët, sllovenët, kroatët, maqedonasit etj., kanë qenë të pushtuar nga Perandoria Otomane, por ata asnjëherë dje dhe sot nuk i quajnë vellezër otomanët, sikurse bëjmë shqiptarët muslimanë…

Profesori amerikan Alon Ben-Meir, thotë se shqetësimi që kemi ne qëndron tek axhenda e Presidentit Erdogan dhe axhenda e tij është të nxisë islamizmin ku të mundet, si edhe rikthimin e një varianti të Perandorisë Otomane dhe ai e ka thënë vetë një gjë të tillë.

Ish-kryeministri i tij (Ahmet) Davutoglu dhe shumë zyrtarë me të cilët ne flasim rregullisht, tha se deri në vitin 2023, që përkon me 100-vjetorin e Republikës së Re Turke, do të ketë një pushtet dhe ndikim të ngjashëm me atë që Perandoria Otomane kishte gjatë 500 vjetëve që kishte në kontroll gjithë këtë zonë.

Axhenda e tij është mjaft keqdashëse. Ai nuk po e bën këtë për të mirën e Kosovës dhe Shqipërisë, por ai do t’i tërheqë ato në orbitën e tij për t’i larguar nga Bashkimi Evropian.

Erdogan, po përdor fenë islame si instrument politik, për të promovuar islamin politik në axhendën turke, veçanërisht në vende me shumicë myslimane.

Presidenti Donald J. Trump për Ditën e Pavarësisë Greke

“Turqit janë barbarë, mohues të Zotit dhe të pistë. Turku është si një qen, që hiqet si i egër (ujk), por ia mbath kur duhet të përballet me armikun. Rruga e vetme më efektive për t’u përballur me turqit është grushti dhe vendosmëria.” – Elefterios SINADOS, europarlamentari grek.

Presidenti patriot republikan Donald J. Trump nënshkroi një Proklamatë për Ditën e Pavarësisë Greke nga Perandoria Kalifatiste Islame Otomane më 25 mars 1821.

Populli grek në vendlindje dhe diaspora e saj në SHBA dhe vecanërisht në New York, cdo vit në Manhattan NY zhvillojnë Paradën e Fitorës kundër Perandorisë Otomane dhe nuk kemi parë asnjë parullë apo deklaratë të ndonjë presidenti, kryeministër apo ministër helen, që t’i quajnë vëllezër otomanët apo turqit e sotshëm, sikurse bëjnë shqiptarët…

Për më shumë parada në fjalë, përkujton Deklaratën e Pavarësisë Greke nga Perandoria Kalifatiste Islame Otomane më 25 mars 1821. Megjithatë, paradën në NYC zakonisht mbahen në një ditë të ndryshme. Ajo shkon përgjatë Avenue 5 nga 64 në 79 Street dhe sponsorizohet nga Federata e Shoqërive Helenike e Madhe New York.

Dita e Pavarësisë Greke, është një festë kombëtare në Greqi, Qipro si dhe në diasporën greke, që përkujton Luftën e Pavarësisë Greke kundër Perandorisë Islame Otomane dhe formimin e një shteti të pavarur grek. Dita festohet më 25 mars dhe përkon me kremtimin e Kishës Ortodokse Greke të Lajmërimit të Theotokos.

Më 25 mars shkollat në Greqi dhe Qipro mbyllen së bashku me shumë biznese. Një tipar i përbashkët i Ditës së Pavarësisë së Greqisë brenda Greqisë e Qipros, janë paradë të shkollave lokale në shumë fshatra, qytete dhe qytete, nxënësit marshojnë në kostume folklorike tradicionale greke dhe mbajnë flamuj grekë.

Festimi më i madh zhvillohet në Athinë, ku një paradë ushtarake vjetore përkujton ngjarjen, ku merr pjesë presidenti i Republikës së Greqisë dhe zyrtarë të tjerë të lartë shtetërorë, së bashku me qindra spektatorë civilë.

Parada e Athinës fillon në mëngjesi duke e bërë nga Vasilissis Sofias Avenue, kalon në Parlamentin Helen dhe Akademinë e Athinës në Rrugën Panepistimiou.

Pjesëmarrësit e paradës përfshijnë burrat dhe gratë nga të gjitha degët e Forcave të Armatosura Helenike dhe shërbimet civile si Shërbimi Zjarrfikës Grek dhe Policia Helenike.

Parada vjetore mbahen në qytete si Chicago dhe New York. Një pritje e vecantë bëhet në Shtëpinë e Bardhë nga Presidenti i SHBA, i ndjekur nga shumë amerikanë të shquar grekë. Kjo traditë ka filluar fillimisht nga Presidenti Ronald Reagan në vitin 1987.

Në Australi paradat mbahen në disa qytete përfshirë Melbourne dhe Sydney, ndërsa në Kanada parada mbahet në Toronto dhe Montreal.

Deri më sot asnjë president amerikan nuk ka nderuar me një deklaratë speciale Ditën e Pavarësisë së Shqipërisë nga Perandoria Kalifatiste Islame Otomane, sepse shqiptarët nuk janë të sigurtë se a janë të pavarur qysh nga 28 nënori i vitit 1912, mbasi ne vazhdojnë të jemi të pushtuar me mendje dhe zemër nga ish pushtuesit tanë “vëllezër” otoman.

Për këtë arsye amerikanët kanë rënë në hall dhe nuk dijnë se cfarë të bëjnë me shqiptarët dhe festën e tyre!!

A ishte kalifat pushtimi i trojeve të Arbërisë!?

Përgjigjen e saktë të pyetjes historike e japin librat e mbushur me dokumente otomane me përmbatje historike, të shkruar nga autorë të ndryshëm dhe më të shumti britanik dhe të pranuar edhe më fund edhe nga vetë otomanologët. Ja disa citime të autorëve dhe referencat e librave nga i kemi marrë.

Perandoria turke e themeluar në fund të shekullit XIIInë Azinë e Vogël veriperëndimore, në rrethinën e Bilexhikut dhe Sëgytit, nga kreu fisnor oguz turk Osmani. Pas vitit 1354, osmanët kaluan në Evropë, dhe me pushtimin e Ballkanit, Bejllëku Otoman u kthye në një perandori transkontinentale.

Otomanët i japën fund Perandorisë Bizantine në vitin 1453 me pushtimin e Kostadinopojës nga Mehmet Fatih-u, i cili e ka xhaminë më të madhe në botë në Prishtinë, qëmbrohet sot me fanatizëm nga komuniteti musliman i quajtur shqiptarë në Kosovë.

Kalifati otoman filloi në vitin 1517-1924, nën dinastitë otomane të Perandorisë. Ai ishte kalifati i fundit sunit islamik i epokës mesjetare vonshme dhe të hershme.

Gjatë periudhës së rritjes otomane, sundimtarët otomanë pohonin autoritetin kalifor, që nga pushtimi i Muratit I (që u vra në Fushë Kosovë nga heroi kombëtar dardan Millosh Kopiliqi) në Edirne në vitin 1362.

Më vonë, Selimi I, nëpërmjet pushtimit dhe unifikimit të tokave myslimane, u bë mbrojtësi i qyteteve të shenjta të Mekës dhe Medinës, e cila më tej e përforcoi pretendimin otoman për kalifatin në botën muslimane.

Humbja e Kalifatit Otoman u bë për shkak të një erozioni të ngadaltë të pushtetit në raport me Europën Perëndimore dhe për shkak të përfundimit të shtetit otoman.

Abdulmecid II, kalifi i fundit osman, mbajti pozicionin e tij kalifor për disa vjet pas ndarjes, por me reformat laike të Mustafa Kemalit dhe me mërgimin pasues të familjes mbretërore Otomane nga Republika e Turqisë në vitin 1924, pozita kalifore u hoq me ligj.

Që nga shekulli XIV, kalifati u pretendua nga sulltanët turq të Perandorisë Otomane duke filluar me Murati I, dhe ata gradualisht u konsideruan si udhëheqës de facto dhe përfaqësues të botës islame. dhe më vonë nga Konstandinopoja (Stambolli i sotëm), sultanet otomanë sunduan mbi një perandori, që në kulmin e saj mbulonte Anatolian, pjesën më të madhe të Lindjes së Mesme, Afrikën e Veriut, Kaukazin dhe u shtri thellë në Evropën Lindore (ku bëjnë pjesë edhe trojet e Arbërisë).

Me lindjen e Revolucionit Industrial, fuqitë evropiane u riorganizuan dhe sfiduan dominimin kalifatist islam otoman.

Për shkak të udhëheqjes së dobët, normave arkaike politike dhe paaftësisë për të mbajtur hapin me progresin teknologjik në Evropë, Perandoria Otomane nuk mundi të reagoj në mënyrë efektive në ringjalljen e Evropës dhe gradualisht e humbi pozitën e saj si një fuqi e madhe islame.

Perandoria Oromane, nuk kishte në forcën ushtarake të rivalit kryesor të saj, Perandorisë Cariste Ruse dhe pësoi disa humbje në luftërat me Rusisë.

Edhe pse turqit e rinj e kishin detyruar sulltanin në cilësinë e tij si Kalifi, për të deklaruar një xhihad të ri, që i nxiste të gjithë muslimanët që t’i rezistojnë shkeljeve të aleatëve në tokat e tyre, përpjekja ishte e pasuksesshme.

Qeveria turke e Rumanisë dha dorëheqje në masë dhe Enveri, Talati dhe Qemali u larguan nga Turqia me një anije luftarake gjermane. Sulltan Mehmed VI, i cili u shpall Sulltan pasi vellai i tij Mehmed V vdiq nga një atak në zemër në korrik, ra dakord për një armëpushim.

Trupat aleate arritën në Konstandinopojë dhe pushtuan pallatin e sulltanit, duke i dhënë fund sundimit të tij. (Lambton, Ann; Lewis, Bernard (1995). The Cambridge History of Islam: The Indian sub-continent, South-East Asia, Africa and the Muslim west. Cambridge University Press. p. 320. Retrieved 13 March 2015.An Economic and Social History of the Ottoman Empire, 1300–1914. 2. Cambridge University Press. Quataert, Donald (2005). The Ottoman Empire, 1700–1922 (2 ed.). Cambridge: Cambridge University Press. M. Naeem Qureshi (1999). 

Gjenocidi ndaj armënëve të krishterë

Historikisht, dihet se 1.500.000 tëkrishterëarmen janëvrarënga kalifati i Perandorisë Islame Otomane, vetëm pse ata ishin tëkrishterë.

Armenët, asnjëherënuk i quajnë vellezër turqit e djeshëm dhe të sotshëm, të cilët, në vitet 1915-1923 kanë shkaktuar Armenian Genocide, me motive të pastra fetare, e cila vazhdon sot të mohet nga Perandoria dhe Erdogan.

Shumë shtete të botës, duke përfshirë Senatin dhe Kongresin Amerikan, kanë miratuar zyrtarisht një Rezolutë, që njeh zyrtarisht gjenocidin armen, të shkaktuar mizorisht nga Perandoria në fjalë. Dhe faktet flasin vetë.

Në vitin 2008, Erdogan kritikoi fushatën “Unë kërkoj falje”, mbajtur nga intelektualët turq, për të njohur gjenocidin armen, duke thënë: “As nuk e pranoj as mbështes këtë fushatë. Nuk kemi kryer një krim, prandaj nuk duhet të kërkojmë falje … Nuk do të të ketë ndonjë përfitim tjetër përveç nxitjes së problemeve, shqetësimit të paqes tonë dhe zhdukjes së hapave që janë ndërmarrë.”

Në nëntor 2009, ai tha, “nuk është e mundur për ata që i përkasin besimit musliman për të kryer genocid.”

Po të cilit besim ishin ata otomanë që bënë krime mizore shumë shekullore në trojet e Arbërit!?

Erdogan, po përpiqet ta paraqesë djallin e veshur me lëkurën e engjëllit. Në emër të islamit otomanët i bënë krimet dhe vranë e prenë me qindra e mijëra nëna, fëmijë të gjirit, pleq, fëmijë të pambrojtur, mbasi ishin frikacakë të ndesheshin me trimat e Heroit Kombëtar Gjergj Gjon Kastriotit.

Kjo është natyra e hipokrizisë së Erdoganit, që kërkon të fshij nga historia e botës krimet e Perandorisë së tij të zemrësdhe po mundohet t’a restauroj me riemërimin e vet si sultan i ditëve tona…

Në vitin 2011, Erdogan urdhëroi shkatërrimin e Statujë të Njerëzimit, një Monumenti miqësie turke në Kars, e cila u caktua në vitin 2006 dhe përfaqësonte një metaforë të afrimit të dy vendeve pas shumë vitesh mosmarrëveshjeje rreth ngjarjeve të vitit 1915.

Por diktatori arsyetoi heqjen e saj, duke pohuar se Monumenti ishte në afërsi të varrit të një dijetari islamik të shekullit XI dhe se hija e saj shkatërroi pamjen e asaj faqeje, ndërsa zyrtarët e komunës së Kars thanë se u ndërtua ilegalisht në një zonë të mbrojtur.

Megjithatë ish-kryetari i Karsit, i cili miratoi ndërtimin origjinal të monumentit, tha se komuna po shkatërronte jo vetëm një “monument për njerëzimin”, por “vetë njerëzimin”.

Prishja nuk ishte e pabazuar; ndër kritikët e saj ishin disa artistë turq. Dy prej tyre, piktori Bedri Baykam dhe bashkëpunëtori i tij, koordinatori i përgjithshëm i Pyramid Art Gallery Tugba Kurtulmus, u therën pas një takimi me artistë të tjerë në qendrën kulturore të Stambollit Akatlar.

Më 23 prill 2014, zyra e Erdoganit lëshoi një deklaratë në 9 gjuhë (duke përfshirë dy dialektet e armenëve), duke ofruar ngushëllime për vrasjet masive të armenëve dhe duke deklaruar se ngjarjet e vitit 1915 kishin pasoja çnjerëzore.

Deklarata përshkroi vrasjet masive si dhimbjen e përbashkët të dy popujve dhe tha: “Duke përjetuar ngjarje që kishin pasoja çnjerëzore – si zhvendosja – gjatë Luftës së Parë Botërore, (nuk duhet të parandalojnë turqit dhe armenët që të krijojnë dhembshuri dhe të ndërsjelltë human qëndrimet midis njëri-tjetrit“.

Parlamenti Otoman i vitit 1915 kishte përdorur më parë termin “zhvendosje” për të përshkruar qëllimin e Ligjit Tehçir, i cili rezultoi në vdekjen e mbi 1,800,000 civilëve armenë në atë që zakonisht quhet genocid armen. (Tait, Robert (18 November 2008). “Turkish PM dismisses apology for alleged Armenian genocide”. The Guardian. Retrieved 1 July 2011. Hürriyet Daily Neës. 11 August 2009. The Guardian. Retrieved 25 August 2013.)

Në trojet e Arbërit respektohen ekzekutorët otomanë

Erdogan: Asimilimi i turqve në Gjermani ështëkrim, ndërsa asimilimi i shqiptarëve në Turqi është sevap!!!!

Kur shaj Turqinë me akuzojnë se paguhem nga greku, kur shaj Greqinë thonë që paguhem nga turqit, Kur shaj grekët dhe turqit më thonë punoj për CIA. Kur hesht thonë qe u shit te të dy shtetet.

Turqit, turq mbeten; të rinj a të vjetër, ata janë, siç thotë shprehja latine popullore eiusdem farinœ (të të njëjtit brum).

Në tërë perandoritë që kanë ekzistuar, janë gjendur në kombin sundues mendje bujare, për të marrë në mbrojtje kombet e nënshtruara.

Po a mund të përmendet që prej katër shekujsh qoftë edhe një fjalë e vetme e një turku të vetëm në favor të Shqipërisë?

Kjo fjalë vërtet do të meritonte në këtë rast të shkruhej e gdhendur mbi një pllakë bronzi dhe të varej në muret e klubeve tona popullore si një relikte kurioziteti.

Turqit na mohojnë edhe ato cilësi që vëzhguesit e huaj i pranojnë njëzëri… Turqit na mundën, por pa arritur të na mposhtin, edhe pasi na imponuan Muhametin e tyre, shkruan eruditi i madh shqiptar Faik (Domenik) Konica, Albania 121, nr. 12, 1909.

Ne, nuk kemi asnjë permendore, që të perkujtoj trimin dhe heroin kombëtar dardan Millosh Kopiliqin, i cili, burrërisht vrau në cadren e tij sulltan Muratin I, por perkundrazi për ekzekutorët tanënëPrishtinëetj., ekziston tyrbja dhe xhamia kushtuar sulltanit mizor vrasës, sikurse edhe xhamia mëe madhe në kryeqytetin kosovar, kushtuar sulltan Fetih-ut, që në shqip do të thotë sulltan Pushtuesi etj.

Dhe nuk mjaftohen me kaq. Kryemyftiu i gjithë muslimanëve dhe hoxhallarëve të Kosovës otomani Naim Tërnava, fyen historinë dhe shqiptarët etnik, duke treguar hapur s ene nuk jemi shqiptarë, sepse në damarët tanë është future ndër shekuj gjaku i kalifatit turk: “Turqit dhe shqiptarët i kanë familjet dhe gjakun e përzier me njëri-tjetrin. Ky vend flet për historinë tonë dhe ky vend flet se ne si dy popuj kemi familje të përziera dhe gjakun e përzier tash e 622 vjet dhe falë Sulltan Muratit ne sot jemi besimtarë myslimanë me shumicë”. (2013, Kosova Haber)

Kryemyftiu Naim Ternava, herë pas herë ripërdhos me ndërgjegje shqiptarët e krishterë dhe ateistët autoktonë, të cilët asnjëherë nuk pajtohen me deklaratat kundërshqiptare: “Dhe kurrë mos thoni për ata të cilët vdesin në rrugën e Zotit (islamit) se ata janë të vdekur. Jo! Jo, ata janë të gjallë dhe në vazhdimësi të furnizuar me begati të madhit Zot. Është obligim për ta kujtuar Sulltan Muratin, i cili kontribuoi në çlirimin e popullit shqiptar nga okupatori sllav, që kishte zaptuar trevat shqiptare duke zbritur nga malet e Rusisë me qëllim që shqiptarët t’i asimilojnë plotësisht duke i zhdukur. Me ardhjen e Sulltan Muratit I, zullumqari i quajturi car Lazar u fshi nga faqja e dheut. Për 500 vjet të tjera “shqiptarët dhe turqit bashkëjetuan dhe bashkëqeverisën këto troje”. (Prishtinë, 15 Qershor 2015)

Muslimanët shqiptare, qëpërbëjnë“shumicën” (sipas regjistrimit të fundit të administratës otomane)nëShqipëri e mbajnëme fanatizëm si hero të tyre sadistin Ali pashë Telepenen, që i shërbeu me besnikëri kalifatit islam otoman, duke bërëkrime tek arvanitasit dhe trimat e pamposhtur suliot dhe gratë e vajzat fisnike suliote shqiptare.

Gratëe krishtera suliote u hodhën nga shkëmbinjtënëhumnera sëbashku me foshnjat e gjirit, për tëmos rënënëduart e kriminelëve kalifatistë shqiptare tëturqizuar tëAli pashë Tepelenës…

Aliu me vesin e pervesit otoman i merrte forcërisht peng (mbasi u kishte vrarë prindërit) vajzat minorene tëkrishtera shqiptare e i dergonte nësarajet dhe haremet e mbushur me prostitucion të sulltanit nëStamboll…

Ky kriminel turqeli, sot ka monument nëqytetin e Tepelenes, ku femijët vendosin lule dhe e nderojnë me krenaripse ka vrarëtëparët e tyre…

Trojet shqiptare, janëtëmbushur me fakte tronditëse tëtrathtisëkombëtare dhe dashurisëpa kufi nga ana e tjetër për pushtuesit e kalifatit islam osman, qëerdhën me “lule” nëtrojet tona.

Në qytetet Shkup, Tiranëdhe Prishtinëdhe fshatrat e tyre, xhamitëi kushtohen pushtuesve dhe me sëshumti sultan Muratit I. Akademia e “Shkencave” tëShqipërisëdje dhe sot dhe Insituti “Albanologjik” i Kosovës tëgjithëxhamitëosmane i kanëshpallur monument kulture tërëndesisësëvecantë, qe mbrohen ligjshmërisht nga shteti e i studiojnëme dashuri, duke shkruar libra me përralla.

Ata duke shfrytëzuar pozitën e titujve politik akademik, që u dhuroi diktatori Enver Hoxha dje dhe sot bijtë e tij binjakët Basha (Berisha) dhe Rama, u shpërlajnësistematikisht trurin njerëzve, duke i paraqitur ato si “vlera” historike shqiptare shumëshekullore.

Pse dhe vetëm pse!?

Shqiptarët muslimanë, janëi vetmi komunitet nëbotëqërespekton me fanatizëm pushtuesit apo ekzekutorët me gjakësor tëtyre shumëshekullor, duke u falur 5 herë në ditë për sulltanët…

Pse shqiptarët pavarësisht nga besimi fetar duhet tëpaguajnëedhe sot haraq, për tëmirëmbajtur tyrbën e sulltan Muratit I, qëishte pushtues dhe ka bërëkrime mizore mbi popullsinë etnike tëkrishterëshqiptare vetem pse ata ishin shqiptarëdhe tëkrishterë!?

Pse eshtrat e sultan Muratit I dhe shumësulltanëve tëtjerëvijojnëtëqendrojnë pa kuptime në mënyrë absurde nëtrojet e Arbërit, qëjanëgjakosur nga këto sulltan mizorë!?

Pse nuk ka asnjëxhami nëShkodër qët’i kushtohet fjala vjen ish tëperndjekurit politik Hafiz Sabri Koci, por tëgjitha i kushtohen ish pushtuesve kalifatist islam osmanë, jenicerëve, pashave, vezirëve etj., qëe rrethuan Shkodrën antike dy herëdhe e shkatërruan me zjarr e topa kështjellën legjendare tëRozafatit!?

Pse njeri pas tjetrit kryetarët e Bashkisë sëTiranës, prefektet e qarkut, deputetet muslimanëkanë ngritur njështatore gjigande e cila turpërisht i kushtohet komandantit pushtues kalifatist islam otoman Sulejman pashëBargjinit duke e quajtur si figurë historike se gjoja ka themeluar qytetin otoman mbi themelet ilire dhe ka ndërtuar xhami turke nëTiranë!?

Kalaja e Lezhës dëshmon për gjurmët e një qytetërimi të lashtë parahistorik qysh në shekullin IV para Krishtit. Pse u vendos mbi portën kryesore të monumentit parahistorik të vitit 1440 në kështjellën historike të Lezhës nga Qeveria kuislinge neo-otomane e Ramës një pllake perkujtimore kushtuar kriminelit kalifatist islam otoman sulltan Sulejmanit, ku në osmanisht osmanisht shkruhet se Zoti e përjetësoftë mbretërimin e tij dhe i dhëntë jetë të gjatë dhe ministria e Kulturës Otomane, Mirela Kumbaro – Furxhi shkruan “Mos kini frikë nga monumentet e kulturës” duke i krahasuar të rinjtë lezhjanë që e hoqën menjëherë pllakën e turpit me terroristet radikal islamik të ISIS-it, e cila historikisht ka vepruar në Iraq dhe Siri nën shembullin e Perandorië Kalifatiste Islame Otomane!?

Pse qeveria kuislinge otomane e Ramës kishte provokuar ndjenjat dhe plagët e katolikëve shqiptare, duke lejuar vendosjen e simbolit të flamurit turk në digën e hidrocentralit të Qafë Mollës në Mirditë e cila ka revoltuar me të drejtë dhjetëra vendas, historianë dhe intelektualë të cilët u ngritën në proteste duke e shkatërruar me forcë simbolin otoman, që ishte vendosur nga firma turke e cila ka ndërtuar këtë objekt energjetik!?

Pse në qytetin e Shkodrës u lejua të ndërtohet një permendore që i kushtohet komandantit pushtues kalifatist islam otoman Hasan Riza Pashës kur ai erdhi dhe shërbeu si pushtues i Perandorise Otomane dhe për me keq një kolegj i financuar dhe administruar nga otomanët ka emrin e tij në këtëqytet!?

Pse vazhdon të qëndroj në bazën ushtarake shqiptare të Vlorës së Pavarësisë së Shqipërisë më 28 Nëntor 1912 toponimi otoman Varri i Pashait plak (Gjedik Ahmet Pasha), ku historianëtthonëse kjo ka ardhur nga legjenda, duke iidentifikuar turqit si autokton nëtrojet tona me shprehjen “simboli i ardhur nga legjenda”dhe krijuar bindjen tek banorët e hershëm vendas dhe të rinjtë sot se ne nuk jemi shqiptarëpor turq etnik, mbasi për këtë deshmojnë edhe varret e “lashta” të otomanëve!?

Pse një rruge në qytetin e Shkodrës i është vënë emri i një kronisti otoman, që gezohej kur shihte se si femijët e krishterë ballkanas dhe arbëror vriteshin nga jenicerët, cili i përshkruante fitoret e otomanëve kalifatist me gëzim dhe pasion si fitore për nënshtrimin e shtetëve dhe popullsive të etnike të krishtera të Ballkanit dhe Arbërisë!?

Pse në shumë qytete, fshatra, vendbanimet vijojnë të jenë në gjuhën turke, toponime të cilat i janë vendosur otomanët forcërisht për të realizuar de-shqiptarizmin e trevave tona dhe turqizimin e tyre!?

Pse sot edhe pas Pavarësisë sonë nuk rikthehen në Turqi eshtrat e shumë kriminelëve sulltanëve, komandantëve, jeniçerëve, vezirëve, pashave etj., kur dihet se Arbëria është tokë e shqiptarëve dhe jo shtojcë ose pjesë e Turqisë!?

Pse lejohet Erdogani të bëj propagande neo-otomane me politikën e de-shqiptarizmit dhe turqizimit të Shqipërisë dhe Kosovës permes investimeve pa vlerë qënuk krijojnë vende pune por boshatisin dhe shpërlajnë trurin naivëve, që i sherbejnë interesave kundërkombetare shqiptare!?

Pse Parlamenti i Shqipërisë dhe Kuvendi i Kosovës nuk e njeh Gjenocidin Armen, të shkaktuar nga Perandoria në fjalë, që do t’i hapte rrugën edhe njohjes së gjenocidit shumë shekullor mbi popullin shqiptar!?

Pse Shqipëria dhe Kosova nuk i kërkojnë Turqisë së Erdoganit të kërkojnë Ndjesë për Gjenocidin Shqiptar dhe më së shumti ndaj popullsisë etnike të krishterë në trojet tona.

Pse vazhdon të fyhen shqiptarët kur nuk rikthehen në Turqi eshtrat e sadistit vrasës, otoman sulltan Murati I, por ato mbahen si relike në Prishtinë dhe Kryemyftia falet cdo ditë për ate!?

Pse qeveria e Kosovës dhe Shqipërisë nuk i kërkojnë Turqise demshpërblim për Gjenocidin ndaj popullit shqiptarë, por e kanë dorëzuar qeveritë në dorë të neo-otomanizmit dhe diktatorit Erdogan!?

Sulltan Mahmuti II vrau 1000 feudalë të krishterë toskë

“Zgjidhja ideale do të ishte për shqiptarët të zhduknin njëherë e mirë ndikimet orientale, duke shkëputur çdo lidhje, fetare islame, morale apo letrare me turqit. Mirëpo, gjë e bukur të ndodhte kjo në çast. Zgjidhja do ishte e realizueshme po qe se stërgjyshërit tanë do ta kishin përgatitur me kohë për ne; atëherë neve do të na duhet ta përgatisim këtë zgjidhje për nipat tanë të ardhshëm.” – Faik (Domenik) Konica, Albania 2, 1907.

Shekullit XIX ishte shekulli i formimit të kombeve me një luftë nacionale e mbështetur nga patriotët e mbështetur nga shtetet më të fuqishme evropiane.

Perandoria Otomane kishte shfaqur dukshëm shenjat e tjetërsimit të saj dhe ishte koha e duhur për kultivimin e idesë kombëtare dhe formimit të shtetit shqiptar.

Në vitet 1830 kemi luftën e pashallarëve shqiptarë për të krijuar shtetin autonom shqiptar, të shkëputur nga sulltani. Por duke qenë një bastion i lakmuar, osmanët bën të pamundurën për të shtypur çdo iniciativë dhe kryengritje për luftën për autonomi të shqiptarëve.

Sulltani i djallëzuar përdori të gjitha mënyrat për nënshtrimin e pasardhësve të kryetrimit të Arbërisë Gjergj Gjon Kastriotit.

Me dredhi ai arriti të mposhtte kështjellën e Janinës dhe përpjekjen e Bushatllinjve të famshëm. Urdhëri i Sulltanit ishte i prerë: “Shqipëria duhet mposhtur me çdo kusht, me hekur, zjarr e barot”.

Dhe pashallarët që ishin shërbyes të zellshëm të Sulltanit patjetër që do kryenin rolin e kolonës së pestë për Shqipërinë e brishtë. U eleminuan një nga një krerët e kombit shqiptar.

Sulltani dëshironte të shtynte dhe një shekull zotërimin e tij në trojet shqiptare. Dhe si gjithmonë do përgatistë një nga masakrat e saj më të mëdha që ka hyrë në histori si masakra e Manastirit.

Më 9 gusht të vitit 1830, Mehmet Reshit Pasha i fton feudalët shqiptarë të toskërisë në Manastir për t’i njoftuar reformimin e ushtrisë osmane sipas stilit evropian.

U vendos që ushtria turke të realizonte një paradë ushtarake dhe më pas do organizohej një festë enkas për feudalët shqiptarë të Jugut.

Në kohën kur ushtria po parakalonte para të ftuarve, turqit i drejtuan armët nga tribuna dhe brenda pak minutash 1000 feudalë shqiptarë vriten në mënyrë makabre. Një pjesë e madhe e kokave të tyre përfunduan në Stamboll.

Kjo ishte një masakër e përmasave të mëdha sepse pjesa më e madhe e tyre ishin patriotë dhe luftonin për të mirën e Shqipërisë.

Kështu u zhdukën një nga një patriotët tanë duke e lënë vendin tonë të fundit në Ballkan në krijimin e shtetit shqiptar.

Një histori e trishtë dhe fatkeqe që e ka karakterizuar ndër shekuj vendin tonë. (Marrë nga Historia e Popullit Shqiptar)

Erdogani dhe rilindja e Kalifatit në Turqi

Rexhep Taip Erdogan deklaroi botërisht, se: “Pushtim do të thotë Meka, pushtim do të thotë Sulltan Saladin, do të thotë që të valëvitet flamuri i islamit në Jeruzalem, pushtim do të thote ruajtja e trashëgimisë së sultan Fatih Fatih Mehmetit, Pushtim do të thotë rimekembeja e Turqise. Ju jeni gjenerata, që do të pushtoj Damaskun dhe Jeruzalemin.” (Me 30 maj 2015, “Perkujtimi i 562-vjetorit të Pushtimit të Konstantinopojes” (Gazeta gjermane “Die Welt”)

Në Turqi laikët, republikanët dhe ataturkët e quajnë Erdoganin diktator dhe kopje e Hitlerit. Kalifati është i lidhur ngushtëme një periudhën e 17 dinastive kriminale të sulltanëve islam otomanë, njëkohësisht ishte dhe autoriteti shpirtëror i të gjithë muslimanëve anëkënd botës.

Në shekullin XIV, otomanët rikthyen konceptin e vjetër të kalifatit, duke deklaruar se sulltani dhe kalifi ishin një.

Ajo mbeti e tillë, e pandryshuar deri në vitin 1924, vit në të cilin Mustafa Kemal Ataturku, modernizuesi i madh, e shfuqizoi dhe ajo i përkiste të kaluarës. Ataturku me origjinë shqiptare, këmbëngulte se turqit duhet të ndërtonin një Turqi të re dhe nuk duhet të pretendonin një perandori të dobët, të përkohshme ose shpirtërore.

Kalifati po shfaqet në Turqi. Të bindur se historia nuk ka asnjë rëndësi, liderët e vetëmashtruar perëndimorë refuzojnë të njohin vizionin e Presidentit Recep Tayyip Erdogan për Turqinë “e tij”.

Ai ëndërron jo vetëm lavdinë neo-otomane, por dhe një kalifat të rilindur dhe të udhëhequr nga një turk. Në thelb, të dy sulltani dhe kalifi do të kthehen në një fron turk, shkruan ish oficeri në pension i ushtrisë amerikane Ralph Peters, gazetar i New York Post dhe analist strategjik i kanalit televiziv Fox News.

Për më tej, duke shpallur gjendjen e jashtëzakonshme menjëherë pas përpjekjes së dështuar për grusht shteti, Erdogani dhe aleatët e tij pretendojnë se 100 mijë turq janë të përfshirë në këtë komplot.

Tashmë të gjithë jemi dëshmitarë të shkatërrimit të shoqërisë laike të Turqisë dhe imponimit të rikthimit të disiplinës ushtarake fetare dhe obskurantizmit, të intolerancës dhe fundamentalizmit shtypës.

Ky është triumfi i xhamisë mbi modernitetit, jo i shtetit të së drejtës, por zëvendësimit të tij. U desh gati një shekull në Turqi, por sërish besimi dëshmoi se është më i fortë se civilizimit – në të gjithë botën islame ka një prirje për gjakderdhje.

Masat represive vazhdojnë dhe duna qeveritare në ambientet akademike dhe publike vijon me forcë kudo. Akademikëve u është ndalur që të udhëtojnë jashtë vendit.

Qeveria kërkoi dorëheqjen e të gjithë dekanëve të të gjithë shkollave të larta dhe universiteteve. Ndërkohë, rrugës është dhe ndalimi i librave dhe djegia e librave nuk do të ishin aspak një surprizë për mua.

Vëzhgues të ndryshëm, efektet e grushtit të shtetit i kanë krahasuar me ato të djegies së Rajhshtagut, zjarrvënia e mistershme e parlamentit gjerman që i dha Hitlerit mundësinë që të justifikonte shtypjen e të gjithë opozitës politike në vend.

Paralelizmi fatkeqësisht është i saktë. Elita intelektuale turke pothuajse është në të njëjtën gjendje të pasigurtë si ajo e intelektualëve dhe hebrenjve në Gjermani në vitin 1930…

Që nga Kancelari i Rajhut deri tek Fyhreri, ose që nga presidenti deri tek sulltan-kalif, për Erdoganin hapat duken të pashmangshëm. Kjo është thjesht çështje kohe.

Një nga nismat cinike të përpjekjeve për t’u bërë sulltan dhe kalif, ishte dhe artikulimi i mundësisë për rithkimin e dënimit me vdekje për tradhëti, në mënyrë që të eleminojë kundërshtarët kryesorë të përhershme dhe të frikësojë ata që mund të mbijetojnë.

Por, urdhëri i ekzekutimit të vërtetë është lëshuar: Erdogan vrau Turqinë laike të Ataturkut, ëndrrën që një komb mysliman mund të kishte vendin e tij në rreshtin e parë të qytetërimit, shkruan Ralph Petersgazetar i New York Post dhe analist strategjik i kanalit televiziv amerikan Fox News.

  • Per me shume fotografi ilustruse shih ne publikimin ne facebook gazeta Dielli

 

Kolec Pikolini ndërroi jetë në Detroit

by

Ndërroi jetë në Detroit, në moshën 96-vjeçare kundërkomunisti Kolec Pikolini/

1 Kolec Pikolini

Nga Klajd Kapinova /

Miku im i vjetër Franz Llesh Grishaj me telefon më dha një lajm të hidhur, se miku ynë i përbashkët aktivisti veteran Kolec Pikolini, ndërroi jetë në Detroit të Michigan-it, në prani të familjes dhe miqëve të tij të dashur.

1 Libri KolecitShkodrani me tradita të hershme qytetare në Shkodër Kolec Pikolini, deri sa kaloi në amshim ishte një mik i dashur i familjes atdhetare dhe antikomuniste Grishaj në Detroit, familje e cila ka kaluar kalvarin komunist, mbasi qysh në fillim ishte krahu i djathtë i patriotit të shquar kundëkomunist Prekë Cali (1872–1945), për të cilin kam shkruar një studim të gjatë dhe hollësishëm shumë vite më parë…

Koleci, për shumë dekada punoi pa u lodhur dhe me pasion si elektricist në Detroit për Ford Motor Company deri sa doli në pension. Ai ishte një ndër themeluesit e zjarrtë të kishës katolike shqiptare të shën Palit dhe shën Pjetrit në Warren, Detroit, Michigan.
Aktivisti i palodhur i kishës Pikolini, ishte ai që për herë të parë gjeti tokën ose vendin se ku do të ndërtohet kisha e shën Palit dhe shën Pjetrit në Warren, Detroit, MI dhe shërbeu për shumë vite si antar i këshillit të kishës katolike shqiptaro amerikane.
Kundërkomunisti shkodran Kolec Pikolini, kishte një pasion të madh për artin e bukur të fotografisë. Ai kishte blerë disa aparate fotografikë, të cilat i përdorte për të fotografuar dhe fiksuar në celluloid historinë, aktivitet e ndryshme atdhetare, që organizonin shqiptarët emigrant për çështjen kombëtare të lirisë dhe çlirimin e Kosovës dhe lirinë e rrëzimin e komunizmit të zi në Shqipërinë e diktatorit Enver Hoxha.
Fotografi amator Pikolini, ishte i pari që i dhuroi kishës katolike shqiptare të shën Palit dhe shën Pjetrit fotot origjinale të Dedë Gjon Lulit dhe liberatorit demokrat Luigj Gurakuqit, të cilat, i zmadhoi dhe edhe sot perdoren në ambientet e kishës në fjalë, në Ditën e Flamurit dhe Pavarsisë, më 28 nëntor 1912, në Vlorën historike dhe për përkujtimin e përvitshëm të ngjarjes më të rëndësishme në historinë e popullit shqiptar, sikurse ka mbetur Kryengritja e Malësisë më 6 Prill 1911 e udhëhequr nga fatosi i lirisë Dedë Gjon Luli.
Qysh nga dita që mbërriti në tokën e premtuar të SHBA, Koleci, ka marrë pjesë në të gjithë demostratat patriotike të shqiptarëve në SHBA, të cilat zhvilloheshin kundër pushtimit serb të Kosovës dhe kundër rregjimit komunist të Tiranës së kuqe.
Ai vazhdimisht deri në vitin 1991, ngriti zërin në mbrojtje të disidentëve shqiptarë që ishin në burgjet komuniste të diktatorit Enver Hoxha. Ai u takua disa here në qytetin e Shkodrës me ish antar të Shoqatës së ish të Persekutuarve Politikë të qytetit të Shkodrës dhe Malësisë së Madhe.
Ai e vizitoi disa herë Shqipërinë dhe qytetin e tij të lindjes Shkodërlocën. Librin me kujtime të hidhura të jetës së tij, nënës, villain e tij dhe shokët e mbijetuar të idealeve dhe veprimtarive kundërkomuniste, në kohën e diktaturës komuniste deri sa arratiset me shumë mundime nga burgu dhe Shqipëria komuniste…
Ai ishte një familjar i devoshëm, me parime konservatore tradicionale qytetare shkodrane. Fotografi Pikolini, ishte babai i tre fëmijëve: Antonio, Liliana dhe Kristina. Gruaja e tij fisnike Filja, është derë e fisit Kalaj nga Gruda e Malësisë në Mal të Zi.
Shumë vite më parë, Koleci në moshë të thyer ishte rikthyer nga Florida e ngrohtë për të jetuar sërisht në Detroit.
Nga familja dhe miqët e tij mësojmë, se trupi i tij do të prehet i qetë në jetën e pasosun pranë vorrezave katolike në qytetin e madh industrial të Detroit-it.
Ai ishte një aktivist i palodhur i komunitetit shqiptaro amerikanë në Detroit, një dashamirës dhe kontribues i palodhur për rrëzimin e komunizmit në Shqipëri.

Kolec Pikolini rrëfen historinë e ikjes nga burgu

Po sikur autori i librit me kujtime origjinale  rrënqetheëse “Rregjimi i hienave” Kolec Pikolini të ishte pushkatuar pas dënimit kapital dhënë në pretencën e gjyqit farsë, a do të binin në dorë të lexuesit kujtimet e gdhendur thellë në kujtesën e shkruesit!?
Familja e tij u përshkua vazhdimisht nga keqtrajtimi. Vëllau Paloka u masakrua nën tingujt e këngëve dhe valleve partizane, që kishin ardhur si pushtues dhe “triumfator” nga Jugu i Shqipërisë.
Me një urretje të thellë për banorët e qytetit kundërkomunist partizanët komunistë menjëherë vranë 8 martirë shkodran para Bashkisë së Shkodrës. Por dufi i tyre nuk soset me kaq. Fyerjet e komunistëve vijuan para turmës fanatike komuniste, që gëzohej, këndonte e hedhte valle para pamjeve horror… të kufomave shqiptarë…
O Zot çfarë po ndodhte kështu!? Historia, është një mësuese e mirë, por njerëzit që abuzojnë janë nxënës të këqinj. E për fat të mirë autori mbijetoi, për të dëshmuar, fakte dhune të tërmetit komunist, që hienat i ngrinë buzëqeshjen në buzë shkodranëve për shumë dekada deri në vitin 1990…

Drejtësia është burimi i përbashkët i virtyteve

Nëpër faqet e librit me kujtime të dhimbshme “Rregjimi i hienave”, kushdo e kupton se Pikolini, ka pasur parasysh Aristotelin e madh grek, i cili, ka thënë: “E dua Platonin, por më shumë dua të vërtetën.”
Pse autori nuk i botoi kujtimet më 1990, kur Shqipëria e lodhur filloi të hapë dyert e shkatërruara!?
Pas bisedave të shpeshta me autorin, mësova, se Kolec Pikolini me zgjuarsi kishte pëlqyer qetësinë e njerëzve, që ngjarjet e së kaluarës të mos i përjetojnë emocionalisht dhe pa paragjykime.
Ai mendoi, që kujtimet të jenë pronë e bashkëvuajtësve kundërkomunist të kohës së rregjimit kundëshqiptar të Enver Hoxhës.
Në faqet e librit me kujtime, Pikolini përpiqet të japë një pasqyrë të zhvillimit të ngjarjeve të viteve 1938-1952, dhe më pas, kur bën realitet planin e ikjes apo arratisjes nga burgu komunist…
Vërtetë është një hark kohor i shkurtër, por ngjarjet që përfshihen në libër janë të ngjeshura me dramacitet.
Këtu nuk kemi të bëjmë me trillime artistike apo kompozicion vlerash narrative, por histori të përjetuara.
Në mbarështrimin e problematikës, ai përfill dhe trajton hollësisht çdo ngjarje, që i ka ndodhur nga përsonazhet publikë ose jo të qytetit.
Duke kaluar episode të shpeshta, fare lehtë lexuesi mund të dalloj njerëzit të ndarë në dy anë të kundërta: kundërkomunistë e anasjelltas, të shoqëruara me fakte, dialogje origjinale për Shkodrën, qytet e katundet e ndryshme, që iu desh të kalonte, me shteg e pashteg, duke pasur kokën në rrezik nga asgjësimi fizik…, pasi ndiqej këmba-këmbës kudo.
Hapësirë e rëndësi në kujtime Pikolini i ka dhënë martirëve të klerit katolik në Shkodër e Shqipëri, në ruajtjen e qëndresës së popullit shqiptar gjatë historisë e në vitet e zeza të diktaturës.
Autori, sapo u arratis, me të mbërritur në Jugosllavi nisi të hedhë kujtimet në letër, duke krijuar kështu bllokun e shënimeve, një pjesë prej të cilave kujtonte ai nuk mundën të mbijetonin.
Ato janë përshkrime për njerëzit, që jeta i mundësoi të kishte kontakte në rrethana të ndryshme, fshatrave e fshatarëve, maleve e kodrave, shkurreve e anës lumenjve, që iu desht të kalonte çdo ditë, për të shkuar drejt “tokës së premtuar” (Jugosllavi), që shpesh do ta zhgënjente.
Autobiografi tregon haptas për jetën e tij, ku, frika e ankthi ishin bashkëudhëtarë gjatë ecejakjeve, se mund të zbulohej nga Sigurimi famkeq i Dullës së Gjirokastrës.
Dhe nëse ndodhte arrestimi, jeta e tij përfundonte përballë togës së zezë të ekzekutimit, që nuk e ndërronte me mishin e dashit.
Pikolini, bënte një jetë endacaku plot vuajtje. Shpesh iu desht që ditën të bënte gjumë letargjik, i mbuluar vetë me mjetet rrethanore, për të mos rënë në dyshim e zbulim nga njerëzit përreth.
Ai hapte strofën me këmesen e vogël që kishte me vete, dhe ngrysej pa futur asgjë në gojë.
Koleci, nisë të flasë për familjen, kur vendosën në Shkodër për herë të parë. Kujton me radhë fëmijërinë e lumtur, duke vlerësuar virtytet më të dobishme edukative të shkollës private.
Me freski e përkujton vizitën e parë në Podgoricë (Mal të Zi), atmosferën festive që ndiente, këngën që kishin kënduar kushtuar trimit të bjeshkëve Dedë Gjo Lulit…
Nga leximi i pjesëve ngjarjet, marrin një drejtim real dhe zbardhën pas shumë viteve në libër.
Autori, risjellë situatën e qytetit pas ardhjes së italianëve: “Karabinieria e Kuestura ishin të rreptë. Policia e fshehtë u shihte rrallë. Unë ditën shkoja në shkollën profesionale dhe në mbrëmje punoja në kinema. Më vonë u bëra operator dhe aty u njoha pothuajse me të gjithë shkodranët që vinin në kinema, sepse ishte i vetmi dëfrim për qytetarin…”
Jo larg vëmendjes nuk ka mbetur në analizën e ngjarjeve politike botërore, ku përplaseshin dy rryma politike e ushtarake: boshti fashist Romë-Berlin-Tokio dhe forcat e rezistences kundërfashiste brenda e jashtë vendit.
***

Dy familje ebreje shpetohen nga familja Pikolini
Dy familje ebrej janë shpëtuar pa bujë e zhurmë nga familja Pikolini dhe media komuniste 1944-2019, në vendlindje dhe diasporë vijon të hesht!
Fakti është fakt, se në familjen Pikolini, kanë qenë strehuar dy familje çifute. Dhe detajet e kësaj historie kanë domethënien e tyre.
Eshtë i habitshëm fakti, se edhe në Konferencën e zhvilluar shkurt të vitit 2019, në Selinë e OKB-së nga një nga organizatorët e saj ambasadorja e Shqipërisë Besiana Kadare, nuk ftoi asnjë pjesëtar të familjes Pikolini, për të marrë pjesë, ndonëse ata prej shumë dekadash jetojnë në Detroit, MI.
Kjo është bërë me paramendim, sikurse bëri nga viti 1949-1985 idhulli i tyre shpirtëror e ideologjikisht diktatori kundërisraelit Enver Hoxha, për të treguar se vetëm komuniteti musliman shqiptar ka shpërtuar ebrejt në ish vendin tonë.
Dhe ndodhi ajo që nuk pritej. Shqiperia socialiste votoi kundër SHBA dhe Izraelit. Dhe këtu nuk bëhet fjalë për vitin 1949, kur Shqipëria e njeh Izraelin si shtet të riformuar në vitin 1948, por flitet për vitin 2018, kur Qeveria socialiste votoi kundër SHBA, për të njohur Jeruzalemin si kryeqytet të Izraelit, të cilin historikisht Libri i Shenjtë – Bibla e permend 95 herë si kryeqendër të madhe tregtare, administrative, kulturore, fetare të ebrejve autokton…
Shqipëria radikale socialiste, me perfaqsuesit e saj në New York, u kujdes që të ftoj më shumë komuniste, për ti treguar ebrejve dhe SHBA-së (Pjesëmarrës në takim), se ishin komunistët 1941-1944, që i shpëtuan ebrejt dhe nuk ka asnjë rast, që kundërkomunistët t’i kenë shpëtuar ebrejt… Kështu ka thënë Enveri dhe kështu vijon tradicionalisht edhe sot pasuesit e tyre me diplomacinë hipokrite dhe shumë fytyrëshe gjoja shqiptare…
Ebrejt, për t’i shpëtuar përndjekjeve nga gjermanët, kanë gjetur tek Pikolinët bujarinë shqiptare, besën, fisnikërinë e mikëpritjes shkodrane, deri sa çifutët vendosen vetë vullnetarisht, që të largohen në një shtet tjetër.
Autori shkruan: “Kaloi një kohë dhe u dha lajmi se dy civila e një ushtar gjerman janë gjetur të ekzekutuar diku jashtë qytetit. Gjermanët nuk dinin se në shtëpi ishin të strehuar dy familje çifute. Për këtë ishin në dijeni vetëm tregtari Tefë Pogu e familja Jani (komshiu)”.
Kolec Pikolini, trajton vitin 1945: “… mortaja bolshevike e përcjellur prej një të ftohtit të fortë, filloi një ofensivë me qëllimin e nënshtrimit të maleve të Veriut të Atdheut të Lekëve, që turku e sllavët asnjëherë nuk munden që t’i nënshtronin.”
Kelmendi i Norës dhe Malësia si krahinë pushke dhe rezistence kundërkomuniste bëhen personazh interesant në libër.
Hisgtorikisht, dihet se malësorët tanë ndër shekuj kanë luftuar kundër pushtuesit turk, sllav dhe u përballen me një armik tjetër (1941-1990), që mbante veshjet e armët angleze, por kishte gjuhë e gjak shqiptari.
U vranë me e pa gjyq, trimi i maleve, atdhetari i flaktë Prekë Cali, i cili, u pre në besë nga komunistët. Kështu 14 vetë u pushkatuan në varrezat e vjetra katolike të Rrmajit me poetin e ëmbëlsisë martiri i kishës dom Ndre Zadejën.
Duke iu rikthyer për së afërmi librit, vërejmë se aty ka përpjekje nga autori, për të nxjerrë sa më mirë në dritë figurat e fyer nga diktatura. Këtu për herë të parë mësojnë një sekret të rëndësishëm të familjes Pikolini, ku, nëna e tij, në acar dimri tërheq mes dhembjes kufomen e të birit, që ishte braktisur nga ekzekutorët dhe se njeriu roje që e ndiqte skenën ishte autori i kujtimeve.
Luftëtarët e lirisë kundërkomuniste krijuan lidhje të ngushta, në Mirditë, Dukagjin, Pukë, Malësi e Lumë. Luftëtarët e lirisë “ishin në lëvizje me aksione të vazhdueshme”, shkruan Pikolini.
Ai ndalet në elementët që i shërbyen me fanatizëm sistemit, duke i analizuar portretin e gjithsecilit, jo me fjalë të përgjithshme, por me veprime konkrete gjatë kohës që vuante në burg.
Eshtë i habitshëm fakti, se disa prej tyre kanë arritur të vijnë në SHBA dhe kanë fituar letrat dhe shtetësinë amerikane si të “persekutuar”…
Natyrshëm jepet i përshkruar çasti i arrestimit… Torturat mizore, që në ditën e parë ishin të vështira e ushtroheshin rregullisht. Ai kujton gjyqet e zhvilluar pak kohë më parë ndaj qytetarëve të ndershëm të qytetit.
Në kinema “Rozafat”, ku, kishte punuar, filluan seritë pambarim të gjyqeve farse.
Autori shkruan: “… Seancat vazhduan me atmosferen e terrorit në sallë… Një rast kur salla ishte duke u zbrazur, në momentin e daljes atë Gjon Shllaku, me zë të ulët na tha: “Kjofshi bekue se s’na keni lanë gojen me na u tha dhe na keni shërbye… Në shesh, grumbuj njerëzish, prindër dhe familjet e tyre donin t’i jepnin zemër të lidhurve dorë për dorë, të rrethuar me roje të shumta. Ata priteshin nga një turmë rrugaqësh, duke brohoritur e kënduar disa këngë “ala partizanshe”.
Këtu shfaqen të përjetuara torturat, të cilat autori është përpjekur t’i rishfaqë me korrektësi e detaje në kohën që vuante dënimin.
Çdo akuzë ishte shtim i torturave komuniste-naziste, që pa kursim rëndonin trupin e dobësuar. Krypa në gojë, lidhja e duarve, varja në çengela për shumë orë, grushtat e shqelmat, nuk e mposhtën.
Kolec Pikolini, nuk trathëtoi shokët e vet të idealeve antikomuniste. Edhe atëherë kur gjaku e pështyma i ishin trashur nga torturat dhe nuk kontrollonte vetën apo i sillnin dëshmitarë të rremë me plot provokime, asnjëherë nuk harroi se cilët kriminela kishte përballë dhe për inat të tyre mbijetoi.
Në burgje ai ka qëndruar e biseduar me njerëz të ndryshëm, duke njohur nga afër karakterin, burrërinë, gjakëftohtësinë, besën, sinqeritetin, miqësinë e tyre.
Edhe pse priste që të pushkatohej (u rrëfy tek prifti), ka patur në mendje një ide fikse, që të largohej me çdo kusht burgut.
Ishte 21 gusht 1952, kur Koleci me bashkëvuajtësin Gjovalinin ishin përgatitur përmes një plani të detajuar të iknin prej burgut të ofiçinës…
Koleci me dy gra të familjes së tij, hynë në qytetin e Shkodrës i veshur me rrobat e gruas. E rëndë ishte situata në popull, pasi frika kishte depërtuar thellë mes banorëve të qytetit. Ai njeri, familje që kapet duke strehuar “diversantë” (luftëtarë lirie), të ikur nga burgjet denohej ose syrgjynosej me internime pambarim.
Ankthi, frika, ferrat, shkurret me plot rreziqe, të lehurat e qenjve, lëvizjet e ushtarëve të Sigurimit, vështirësuan rrugën drejt Mal të Zi. Humbja e Gjovalinit gjatë ndjekjeve (pritë), ritakimi, humbja përsëri, janë pjesë të dhimbshme.
A nuk ngjasojnë ngjarjet me ikjet e skllevërve në kohën e Spartakut, për të shpëtuar nga masakrimi i gladiatorëve të Romën?!
Libri “Regjimi i hienave, me autor Kolec Pikolinin, është botuar nën kujdesin e Shtëpisë Botuese “Camaj-Pipa” në Shtypshkronjën VOLAJ, Shkodër.

BOTOHET LIBRI ABATI I FUNDIT I MIRDITES IMZOT FRANO GJINI

by

Arrestimi, hetuesia, pushkatimi, martirizimi dhe lumnimi i Abati të fundit të Mirditës imzot Frano Gjinit /
1 Mrijaj-Laci-Gjini
“Rrnoft Krishti Mbret! Rrnoft feja katolike dhe katolikët në botë! Rrnoft Papa! Gjaku dhe trupi jem mbeten këtu, por shpirti dhe zemra asht te Papa. Rrnoft Shqipnija!”- Këto kanë qenë fjalët e fundit të Abatit të fundit të Mirditës imzot Frano Gjinit, para togës së zezë të pushkatimit, më 11 mars të vitit 1948.
ok klajd-kapinova
Nga Klajd Kapinova/
Tashmë lexuesit do të kenë në dorë një libër historik, me dokumente dhe arkiva origjinale: “Martiri i kishës katolike Abati i Mirditës imzot Frano Gjini” (Në 132-vjetorin e lindjes, 70-vjetorin e pushkatimit dhe 2-vjetorin e shenjtërimit).
Vepra voluminoze në fjalë, është shkruar mbas hulumtimeve shumë vjeçare në Arkivat Qendrore të Shtetit në Tiranë, nga bashkautorët studiues dhe publicistë: shqiptaro amerikani Tomë Mrijaj nga New York-u dhe Leonora Laçi nga Shkodra.
“…Në rastin e këtij vëllimit i shtohet profilit agiografik të Lumit imzot Frano Gjini edhe ai më shkencor, fryt i kërkimit të autorëve.
Imzot Gjini është një figurë e spikatur e grupit të 38 të Lumëve të shpallur në vitin 2016, njeri i kulturuar, meshtar i zellshëm, bari i zhdërvjelltë i grigjës; hallkë e artë e zinxhirit që ka mbajtur të bashkuar Kishën Katolike në Shqipëri gjatë viteve të para të regjimit, i cili e shkatërroi me dhunë këtë kishë; pikërisht duke shpresuar që duke hequr qafe atë, i gjithë zinxhiri do të kishte humbur forcën e tij tërheqëse.
…Frika e çdo pushteti njerëzor është ajo e kundërshtarëve të tij; prandaj përballet me ta në të njëjtin nivel. Por në rastin e hierarkisë katolike të shkatërruar nga regjimi komunist është bërë gabimi i nënvlerësimit të atij “pushteti”, duke e barazuar me atë të cilësdo formë pushteti njerëzor: nuk e dinte diktatori që mbretëria e Krishtit “nuk është e kësaj bote”.
Dhe kështu, në përngjasim të Shenjtërve të Pafajshëm, imzot Gjini e gjen Martirizimin për Mbretërinë e Qiellit për përmbushjen e së cilës ka bashkëpunuar përgjatë kalimit të tij në këtë botë. Dhe tani jeton i lumë në lavdi…” – shkruan në hyrje të librit në fjalë Shkëlesia e Tij imzot Angelo Massafra O.F.M., Arqipeshkëv Metropolitan Shkodër-Pult.
Ky libër është një përpjekje serioze për të sjellë para opinionit shqiptar për herë të parë të dhëna arkivore, familjare, dëshmi, faksimile, kujtime, dorëshkrime, letra, procesverbale etj., duke pasqyruar për herë të parë në këtë libër ngjarje dhe episode historike, për personalitetin e lartë fetar, Abatin e fundit të Mirditës prelatin imzot Frano Gjinin dhe sekretarin e fundit të tij dhe Abacisë së Mirditës mons dr. Zef Oroshin (1912-1989), themeluesi i Lidhjes Katholike Shqiptaro Amerikane (15 Qershor 1962) dhe revistës kulturore Jeta Katolike (New York, 1966).
Në ketë mënyrë mons. dr. Oroshi si një mirditor i vendosur çoi në vend amanetin apo testamentin e eprorit të tij, prelatit dhe Abatit të Mirditës imzot Frano Gjini, i cili, ia kishte lënë porosi apo në besë këtij burri sypatrembur me tradita e zakone tipike shqiptare, kur e porositi që të hap kisha të reja për popullin apo emigrantët shqiptarë kudo që të jenë, duke dëshmuar se shqiptarët e kanë dashur dhe e duan shumë shembylltyrën e Krishtit të përvuajtur dhe të kryqzuar për ne…
Tashmë ky libër i pasur me dokumente dhe fakte historike, do të mbetet padyshim një vepër me vlera të pa kontestueshme, për historinë e dhimbshme por edhe krenare dhe të lavdishme të martirizimit të mons. Frano Gjinit, klerit katolik dhe komunitetit të përvuajtur të krishterë të saj.
Prelatët shembullorë dhe krenarë, trima dhe të pamposhtur përballë fortunave komuniste të jetës prelatët Gjini – Oroshi, qysh në rini në vendlindjen e tyre kanë bashkëpunuar gjithnjë për famullitë e  devotshme katolike të Mirditës, për të mirën e qendrës së saj të famshme historike Oroshin, dhe për të gjithë tokën  e katedraleve apo kishën katolike brenda territorit të Abacisë së Mirditës.
Por regjimi i ri nuk mundi të durojë gjatë, nuk mundi të qëndronte pa gënjeshtrat e veta e pa gënjeshtarë në gjithçka. Filloi shpejt përsekutimi, një përsekutim i posaçëm në botë e në historinë e kombit tonë, një masakër fanatike dhe e vazhdueshme pesëdhjetëvjeçare, për të rrenue gjithshka me vlerë që ishte arrijtë sidomos mbas pavarësisë.
Lufta kundër Kishës e besimit katolik në këtë kohë mund të ndahet në tri faza:
E para, fillon nga vjeti 1945 deri në 1950. Asht ajo e zhdukjes së klerit me burgime e pushkatime, mbas torturave fort çnjerëzore, të zhdukjes së vlerave shpirtnore e kulturore katolike në mbarë Shqipninë, nën udhëheqjen e Partisë Komuniste, drejtue prej Enver Hoxhës, mbështetë në politiken sllave direkt në Shqipni, drejtue prej Titos.
E dyta fazë, nisë nga vjeti 1951 deri në 1960 e asht ajo, që na po e quajmë një lloj pakësimi të ashpërsimit të luftës kundër fesë, mbas prishjes së marrëdhanieve me Jugosllavinë.
E treta, mbas prishjes me Bashkimin Sovjetik 1960, por tue mbajtë vijën staliniane, ajo e periudhës kineze, kur do të ngjajnë presione kineze, mbyllja e kishave dhe e të gjitha institucioneve fetare në Shqipni, me revolucionin kultural, deri në 1990, – vlerëson ish drejtori i revistës popullore kulturore fetare shkodrane “Kumbona e së Dielës”, imzot Zef Simoni (1928-2009), Ipeshkëv Ndihmës në Arqipeshkvinë Metropolitane Shkodër, Albania, në librin: “Persekutimi i Kishës Katolike në Shqipni, nga 1944-1990”.
Është shumë e vështirë në Shqipëri të gjesh dokumente historike të kohës së diktaturës komuniste dhe në veçanti të klerit katolik, ku ato të mos jenë shkatërruar, manipuluar apo deformuar me paramendim nga origjinali i kohës kur ato janë kthyer në dokumente me ose pa vlerë historike.
Kjo për faktin, se regjimi komunist ka vepruar në mënyrë sistematike, për t’i manipuluar ato, duke futur dorë dhe rishkruar sipas dëshirës së tyre. Ajo që është interesante është se pjesa më e madhe e shkrimeve apo dëshmive janë dekonspiruar qysh në fillim, duke ia dhënë ato medias e cila si vegël qorre apo ndihmëse e regjimit të egër komunist i ka publikuar gënjeshtrat, me paramendimin se mund të poshtëroj figurat kryesore kundërkomuniste dhe klerin katolik. Të tilla janë shkrimet e turpit të botuara për shumë vite nga gazetat qendrore dhe lokale, si: Zë(h)ri i Popullit, Bashkimi, Puna, Hosteni etj.
Sekretarët e partisë komuniste dhe gazetat e tyre kanë shkruar artikuj denigrues me shpifje dhe trillime nga viti 1948-1952 në pothuajse çdo numër për të dy prelaët e pamposhtur kundërkomunist imzot Frano Gjinin dhe imzot dr. Zef Oroshin.
Ky fakt, tregon se klerikët tanë ndër shekuj kanë qenë të vendosur dhe në një mendje për besnikërinë e treguar gjithnjë ndaj Krishtit, si misionarë të vendosur të Tij, në çdo kohë dhe situatë, që u krijohet nga rrethanat dhe koha; besnik të palëkundur ndaj Selisë së Shenjtë në Vatikan dhe Atit të Shenjtë papës së Romës. Ato të bashkuar, po me ketë dashuri kanë dashur me gjithë zemër Atdheun e tyre të shtrenjtë, Shqipërinë dhe popullin e përvuajtur dhe masakruar shqiptar.
Bilanci historik është fatal për klerin katolik, por është edhe krenar njëkohsisht për kishën, klerin dhe popullin shqiptar, sepse sot kemi shumë shenjtë të kishës universale në botë. Kështu del se të gjithë klerikët katolikë shqiptarë gjatë diktaturës komuniste kanë kryer së bashku 881 vjet burg ose afro 9 shekuj, ndërkohë që të gjithë klerikët kishin kryer së bashku 450 vjet studime në 24 universitete të Evropës.
Nga të gjithë ata që diktatura gjeti gjallë, rezulton se: janë pushkatuar mizorisht 29 klerikë (13%); janë mbytur ndër tortura 29 klerikë (13%); janë burgosur dhe internuar 93 klerikë (41%); kanë kaluar ndër kriza mendore deri në çmendi 6 klerikë (3%); janë detyruar të arratisën ose s’jane lejuar të kthehen në atdhe 35 klerikë (15%); janë përjashtuar nga shërbimi 19 klerikë (8%) dhe kanë vdekur në ankth e dhimbje pjesa e mbetur 15 klerikë (7%).
Kur komunizmi erdhi në Shqipëri përdori me efikasitet teknikat dhe praktikën e dhunës totalitare nga ish Bashkimi Sovjetik, si model origjinal të revolucionit socialist të tetorit të vitit të zi 1917.
Sikurse shihet edhe në librin arkivor, hartuar me shumë kujdes nga bashkautorët Tomë Mrijaj dhe Leonora Laçi: “Martiri i kishës katolike Abati i Mirditës imzot Frano Gjini” (Në 132-vjetorin e lindjes, 70-vjetorin e pushkatimit dhe 2-vjetorin e shenjtërimit), del se vetë Hoxha ishte i bindur se feja i kishte rrënjë të thella, siç dëshmon një letër e shkruar vetë prej tij në vitin 1967, në të cilën i instrukton sekretarët e parë në rrethe të jenë të kujdesshëm, por edhe të pamëshirshëm, sepse feja ka ndikim të madh në popull.
Ndër punët e para që bëri Qeveria komuniste me në krye kryeministrin dhe Sekretarin e Përgjithshëm të PKSH, Enver Hoxha ishte se krahas organizimit nga organet e Policisë Sekrete ideologjike komuniste, shpalli një vendim urgjent, për paralizimin e institucionit të klerit katolik.
Këshilli Ministerial (6 mars 1946), Vendim: Të mbyllen të gjitha institutet shkollore të çdo natyre dhe të çdo grade të mbajtur dhe të drejtuar prej klerit katolik; Të mbyllen të dy seminaret, ai françeskan e ai jezuit; Shpërndarjen e organizatave e shoqërive të ndryshme, si dhe ndalimin e çdo veprimtarie të tyre; Rekuizimin e gjithë pronës së këtyre organizatave, instituteve dhe shoqërive qoftë të luajtshme ose të paluajtshme; Konfiskimin e gjithë pasurisë së luajtshme dhe të paluajtshme të Urdhërit jezuit; Gjithë kjo pronë konsiderohet pronë shteti dhe marrja në dorëzim të bëhet menjëherë; Gjeneral Enver Hoxha (firma)
Në shkurt të vitit 1967, feja u ndalua zyrtarisht dhe Shqipëria u bë vendi i parë dhe i vetëm ateist i botës.
Fjalimi i mbajtur në Minierën e Memalias më 6 shkurt i 1967 nga diktatori E. Hoxha mbi fenë solli ateizmin zyrtar në Shqipëri. Me dekret Nr. 4337, më 19 nëndor 1967: “Mbi abrogimin e disa dekreteve”, u shfuqizuan dekretet e viteve 1949-1951, që legalizonin kartat e komuniteteve fetare.
U ndaluan të gjitha ritet fetare e u vendos penalizime për shkelësit. Në vitin 1967, objektet fetare u shndërruen në teatro, palestra, punishte, vatra “kulture” dhe deri banjo publike.
Ndëshkimet e para të klerikëve fillojnë në vitin 1944, kur Hoxha ende nuk e kishte marrë pushtetin plotësisht. Ndëshkimi i diktatorit posaçërisht ndaj klerikëve katolikë i kapërcen caqet e përfytyrimit. Shumë u arrestuan dhe u ekzekutuan. I pari ndër ta dom Lazër Shantoja në kohë e sipër që komunistët qenë duke ardhur në fuqi. Ekzekutimi i Shantojës u bë me urdhër të drejtpërdrejtë të Enver Hoxhës, siç dëshmon ky kabllogram i nënshkruar prej tij:“Korpusit 3, Gjykatës Ushtarake Shkodër.Gjegje shkresës numër 5 datë 10 fruer 1945. Aprovohet ndëshkimi me vdekje i Don Lazër Shantojës dhe Sulçe Beg Bushatit. Stop. Na lajmëroni datën e ekzekutimit.Enver Hoxha”. (Blendi Fevziu, Marrë nga libri “Enver Hoxha”)
Kundërklerikalizmi dhe kundërkatolicizimi i regjimit të diktatorit Enver Hoxhës (nip hoxhe), ishin fryt ose rezultat i përplasjes së rrymave ideologjike dhe traditave të ndryshme.
Nga ana e tjetër, si lëvizje elitash intelektuale, komunizmi i varfër në elitë intelektuale në Shqipëri kishte frikë vetëm rivalitetin dhe konkurencën e fortë të unitetit dhe stoicizmin e kishës dhe katolicizmit shqiptar, mbasi lëvizje të tjera të mendimit elitar nuk kishte asokohe në vedin tonë.
Nga historia e shekujve të kaluar mësojmë, se katolicizmi si vlerë dhe kulturë e trashëguar brez mbas brezi brenda Atdheut tonë, kishte një traditë pozitive me prova dhe rezultate shumë të mira. Kisha dhe kleri katolik, për shekuj me radhë ishte dhe mbeti institucioni qëllimmirë më i organizuari dhe mbante të pashkëputura gjithnjë lidhjet e forta shpirtërore, kulturore më të rregullta me civilizimin dhe Perëndimin.
Kleri katolik kontributin e vet do t’a vazhdoj edhe në shembjen e komunizmit në Shqipëri dhe Kosovë, ku politika milosheviqiane kishte shuar autonominë e vendit (më 1989), të shoqëruar me persekutime ndaj shqiptarëve. Kjo dhunë mori fund me ndërhyrjen e NATO-s, mu aty ku kishte filluar kriza e Jugosllavisë.
Nga gjithë ajo që u tha më sipër, më plotë gojën mund të thuhet se askush nuk e ka ruajtur autoktoninë tonë ilire-arbërore-shqiptare më shumë se sa kleri ynë dhe krishterimi.
Dhe së këtejmi, nga ky krishterim i lashtë e martir dolën edhe dy përfaqësuesit më të mëdhenj të shekullit XX: Patriku ekumenik gjithëortodoks, Atenagora I dhe shën Nëna Tereze.
“Kleri ynë… është duke i vazhduar me sukses arritjet mijëvjeçare të klerit katolikë në këto treva duke ndërtuar edhe Katedralen në Prishtinë kushtuar të Shenjtës Nëna Terëzë, Katedrale kjo që dita ditës është duke e rikthyer Kosovën në Europë, pjesë e së cilës ka qenë gjatë gjithë historisë së saj.” (Dr. Jahja Drançolli, Kontributi i Klerit Katolik Shqiptar për “Fe e Atdhe” (Ligjëratë e mbajtur në Tribunën Shkencore Ditët e Shën Nënë Tereza, në Zagreb, 17 nëntor 2017).
Pas ripushtimit fatkeq të vendit, gjatë viteve 1944-1990 nga shqipfolësit fanatiku Hoxha dhe klika e tij kundërshqiptare edhe pse përdori sistematikisht hurin dhe litarin, nuk arriti të vendoste nën kontroll kishën katolike, meqenëse krerët e saj refuzuan të shkëputnin lidhjet me papën, Selinë e Shenjtë në Vatikan.
Komunizmi dhe arrestimi i abat Gjinit, trajton në gjerësi dosjen e plotë të gjyqit të mons. Frano Gjinit, letrat, që ai më pas i dërgon Gjyqit të Lartë Ushtarak në Shkodër në vitin 1948 apo letra që familjarët e tij i dërgojnë po kësaj Gjykate për faljen e tij, janë element që tregojnë se komunizmi ishte kthyer në një juntë ushtarake, që po hante shqiptarët për së gjalli. Gjyqet ndaj klerit katolik drejtohen dhe kontrollohen deri në fazën e ekzekutimit të tyre me radiograme direkte nga gjeneral Enver Hoxha.
Abat Gjini dhe mons. dr. Zef Oroshi, janë dy figura të mëdha të Mirditës, të cilët këto vitet e fundit falë studiuesve po ndriçohen mbi bazën e dokumenteve historike. Këto prelatë të kishës katolike shqiptare në vendlindje dhe diasporë, për fat të mirë po zbardhen shumë mirë në librin në fjalë, që tashmë kemi në dorë, të shkruar me gjuhën e fakteve dhe dokumenteve të reja nga bashkautorët Mrijaj – Laçi.
Në ditët kur regjimi komunist po konsolidonte diktaturën e vet ushtarake, në abacinë e Mirditës, sikurse shkruan studiuesi Tomë Mrijaj, një ndër miqët më të ngushtë të mons. Oroshit, zhvillohet një takim shumë i rëndësishëm në Abaci, në mes abatit të Mirditës mons. Frano Gjinit, mons. dr. Zef Oroshit dhe Kapidanit të Mirditës Llesh Gjonmarku që kishte ardhur nga forcat e rezistencës kundërkomuniste të maleve të Mirditës…
Ai iu drejtua abat Gjinit duke i thënë: “Abat, unë kam ardh me ju thanë se situata këtu me këto bisha të egra komuniste, që nuk njohin as fe as atdhe, nuk asht e mirë dhe po druj se mos po ju ndodh ndonji e papritun. Na me nacionalistët anti komunist të maleve, kemi mundsi që t’ju largojm shendosh e mirë jasht, deri sa t’a çlirojm vendin nga komunistët, na prap ju kthejmë në Abaci. Abat Gjini nuk iu përgjigj pyetjes së Kapidanit, por vetëm si shej falenderimi i buzëqeshi lehtë… Dhe Abati, me një qetësi karakteristike mu drejtue me këto fjalë: “Dom Zef, për Kapidanin edhe vdekja asht fitore. Ky ka vendos të luftoj deri në frymën e fundit. Zoti ju ndihmoftë këtyne trimave të lirisë, që po sakrifikojnë rininë e tyre. Unë prap i drejtohem Abat Gjinit, se Kapidan LLesh Gjonmarku e pat mirë që ju tha të largoheni nga Shqipnia, se komunizmi ka vendos me na vra të tanve. Por Abati i ynë, tha se nuk mendoj të largohem nga Shqipnia dhe që as më takon mue në ketë moshë si zot shtëpie të la Mirditën dhe grigjën vetëm në keto ditë të vështira për të gjithë ne… Ju duhet të largoheni dom Zef, se komunizmi e ka marrë të gjith vendin dhe po ban krime të përbindshme mbi popullin shqiptar dhe klerin katolik. Zoti i madh e din se sa ka me zgjat kjo mortaj komuniste në trojet tona. Ju duhet të largoheni për t’i dëshmue botës krimet, që janë ba në tokën tonë martire. Detyra e juaj asht që nji ditë të riktheheni në trojet e Arbërit, në Mirditën legjendare, ma të përgatitun, që t’i ndërtoni nga themelet rrënojat, që po ban çdo ditë komunizmi i zi. Ju duhet me ba presion politik në vendet dhe qeveritë perendimore, ku ju do të jetoni që të rrëzohet komunizmi tek ne. Tregoni botës se shqiptarët nuk e duan këtë regjim gjakpirës bolshevik rus…”
Dhe mons. dr Zef Oroshi e plotësoi amanetin e lënë nga Abat mons. Frano Gjini, shumë dekada më parë në Mirditë, duke ndërtuar kishën e parë katolike shqiptare në SHBA, kishë e cila edhe sot mbas disa dekadave është shtëpia e ngrohtë e madhe atdhetare dhe fetare për të gjithë shqiptaro amerikanët. Ai, me fuqinë e Zotit, arriti të bëj realitet qëllimin fisnik të misionit të tij…
Mons. Oroshi, tha meshën e parë në natën e Krishtlindjes në vitin 1969, pranë Qendrës Katolike Shqiptaro Amerikane Zoja e Këshillit të Mirë, sot Zoja e Shkodrës, në Hartsdale New York, në prani të mijëra besimtarëve, pa dallim feje dhe krahine nga të gjithë trojet etnike shqiptare. Inagurimi zyrtar i Qendrës në fjalë u bë më 12 prill të vitit 1970. Kjo ngjarje e madhe historike (e përcjell me një shkrim special edhe nga gazeta e famshme amerikane The New York Times), shënon fillimin e historisë së jetës së famullisë të Kishës së Parë Katolike Shqiptare në SHBA.
Katolicizmi, në mënyrë të hapur u godit qysh në vitin 1944 barbarisht dhe pamëshirë si fe përparimtare dhe kulturë e mirëfilltë perëndimore, si parim dhe konkurrencë e fortë e atyre elitave, që regjimi komunist i shihte si kërcënim ndaj hegjemonisë mbisunduese, të cilën si kopje bolshevike dhe më vonë kineze kishte përpiluar të vendoste në vendin tonë.
Tek terrori kundërkatolik i viteve 1945-1948 komunistët e hoxhës së Gjirokastrës u frymëzuan nga praktika e çmendur e luftës klerikale në Jugosllavi asokohe, të cilët në mënyrë të ngjashme po asgjësonin hapur elitat katolike kroate pro italiane etj.
Kësisoj agresiviteti që u tregua ndaj kishës katolike, besimtarëve të devotshëm të saj dhe institucioneve të bashkëlidhura me të duhen parë si rrjedhoj e ateizmit fanatik të komunistëve.
Pas shumë vite pune të pandërprerë kërkimore shkencore, nga e gjithë kjo e dhënë rrënqethëse, Vatikani, duke u bazuar nga faktet dhe dokumentet e shumta historike përzgjodhi mes tyre 38 klerikë, duke i shpallur martirë (më vonë shenjtër të kishës katolike), ku prej të cilëve 28 prej tyre nuk kanë fare varr. Nga këto klerikë të shpallur martirë të kishës katolike dhe më pas të shenjtë, një është gjerman, një polak dhe një italian.
Dëshmitë më rrënqethëse mund ti mësosh shumë duke lexuar me shumë kujdes librin faktografik të bashkautorëve Mrijaj – Laçi, përkushtuar me shumë respekt dhe dashuri abatit të mirditës Frano Gjini. Ato janë në sinkronikë me dëshmitë dokumentare, shënimet historike dhe dorëshkrimet e botuara nga disa klerikë të mbijetuar të sistemit komunist.
Kështu meshtari dom Lazer Shantoja, pasi hetuesi i preu këmbët me sopatë, e pushkatuan dhe e hodhën në një gropë pa emër; atë Serafin Koda, vdiq pasi hetuesi i futi thonjtë në fyt në kuptimin e vërtetë të fjalës; Maria Tuci, pasi refuzoi të bëhej e dashura e kryetarit të degës së Brendshme të Shkodrës, u torturua duke e futur në një thes të mbyllur bashkë me një mace dhe e qëllonin me shkop; papa Josif Papamihali, u torturua dhe u mbyt në baltën e kënetës së Maliqit; imzot Jul Bonati, u mbyll pa qenë i sëmurë në çmendinë e Durrësit dhe vdiq teksa mjekët bën me të eksperimente si një kavie; dom Aleksandër Sirdani, pasi u tërhoq zvarrë i lidhur pas një kali, u mbyt në një gropëfekalesh.
Dom Lazër Shantoja u pushkatua në prani të nënës së tij plakë, siç dëshmojnë disa prej pjesëtarëve të togës së pushkatimit, të dënuar edhe ata më vonë.
Aq shumë ishte torturuar trupi i tij, saqë e ëma, kur e pa në atë gjendje i kërkoi Mehmet Shehut që drejtonte hetimin e tij“E paguej unë plumbin që ta pushkatoni tem bir. Nuk mund të shifet prej askuj në atë gjendje”.Sipas dëshmive, ajo që e qëlloi ishte një femër.
Edhe pse Dom Lazër Shantoja kish qenë i afërt me italianët, historia nuk mbaron këtu. At Bernardin Palaj vdiq në burg nga tetanozi që kish marrë prej telit me gjemba me të cilin i mbanin duart të lidhura ditë e natë.
Nga shqyrtimi i dokumenteve ajo që të bën përshtypje është qëndresa e pabesueshme e këtyre shërbëtorëve të Zotit.
Historia e Dom Shtjefen Kurtit preku rëndë Ronald Reganin. Me t’u bërë President i ShBA, ai iu referua së paku në dy raste asaj, si njërës prej historive më të trishta që kishte dëgjuar në jetë.” – (Blendi Fevziu, Marrë nga libri “Enver Hoxha”)
E megjithatë të gjithë klerikët katolik shprehën besnikërinë e palëkundur ndaj Jezu Krishtit, papës, Selisë së Shenjtë, në të cilin besonin si atë Gjon Shllaku O.F.M., etj., që përpara se ta pushkatonin tha: “Rrrnoft Krishti Mbret! I falim armiqt tanë! Rrnoft Shqipnia edhe pa ne!”
Poeti i ëmbëlsisë dom Ndre Zadeja, do të paralejmëronte rrezikun e komunizmit të zi, duke porositur që të kenë kujdes rinia e famullisë dhe popullit të tij, ku ai shërbeu për shumë vite deri sa arrestohet: Dy fjalë i kam sot me ju, sidomos me ju, o të rij. Një re e zezë me një ideologji të kuqe po vjen mbi kokat tuaja. Ajo ka ndërmend të shprazet mbi ju, por atëherë s’keni çfarë t’i bëni, veçse me mbajtë mbi shpinë dhe me duru të këqiat e tij. (Klajd Kapinova, në librin: “Mes Kryqit e Atdheut”, Shkodër, 2002)
Kleri katolik shqiptar, të gjithë e dimë, ishte i pari e i vetmi në Shqipëri, që i dha dinjitet gjuhës së shkruar shqipe. Buzuku, Bardhi, Bogdani, Kazazi e të tjerë, janë dëshmuesit e pamohueshëm të kësaj veprimtarie kulturore-letrare, që zgjati plot dy shekuj.
”Kleri tjetër rregulltar paten lane vendin mbas të himit turqvet ndersa françeskanët ndejen. Gjatë katër shekujve bartën me popullsin e vet besnik peshën e rande të salvimeve gati të pashkëputuna.” Dr. Gr. Uhlhorn, ”Prej historis kishtare në Shqypni”, Revista ”Hylli i Dritës”, 1940, 12. f.566
Por dimë edhe se me Kazazin kjo veprimtari ndërpritet. I dërmuar nga persekutimi, kleri shqiptar vijon të japë më shumë prova martirizimi, sesa shkrimi. Po fara e hedhur nuk humbet e flakëza e ndezur nuk shuhet.
”…duke qenë lidhur me lëvizjen e rezistencës popullore të kohës, veprimtaria e autorëve katolikë të Shqipërisë së Veriut vuri bazat e letërsisë dhe të gjuhës letrare shqipe, duke bërë një hap të rëndësishëm përpara me përdorimin e gjuhës popullore – shqipen.” – Prof. Aleks Buda, në librin: ”Shqiptarët dhe Trojet e tyre”, f.20, Botim i Akademisë Shkencave të RPS të Shqipërisë, Tiranë, 1982.
Pse ne jemi krenarë sot për vlerat e trashëguara të krishtërimit tonë!? Përgjigja vjen e natyrshme dhe përgjigjen e jep vetë nëna histori.
Merita e madhe e krishtërimit ndër shqiptarë, është ndër të tjera tek ndihma e madhe që ka dhënë në lëmin e gjuhës shqipe, historisë, kulturës, artit, etj., zhvillimin e muzikës dhe tjera.
Shqiptarët katolikë mbetën pararoja e hyrjes shqiptare në Evropë…”, vlerëson Prof. Sami Repishti, ish i burgosuri politik (1946-1956) në Shqipëri dhe aktivist për të Drejtat e Njeriut në New York. (Prof. Sami Repishti, “Krishtërimi – pararojë e hyrjes shqiptare në Evropë”, Revista Jeta Katolike, New York)
Sëfundi, klerikët shqiptarë, si apostuj të vërtetë të fesë së Krishtit e të jetës së popullit, lindën, u formuan, jetuan e punuan në vende e institucione të ndryshme, me ideale e qëllime të shumta, prapseprapë mbetën bijtë e popullit dhe tokës arbërore.