Kolec Traboini – Page 13 – Dielli

ALBANOFOBI QË SHTIRET SI ALBANOLOG

January 8, 2016 by dgreca

Nga KOLEC TRABOINI/
Shumë shqiptarë të painformuar apo të keqpërdorur po na e shesin studiuesin grek Titos Johalas si një arvanitas të madh. Si një figurë e respektuar, kur ai nuk është i tillë, të paktën për ne shqiptarët jo. Mbase për grekët e Greqinë bëhet i tillë mjaftueshëm. Po vihet re se pas vrasjes së Aristidh Kolës dhe dëshirës së shfrenuar për të vënë në harrim veprën e tij, po dalin soj-soj figurinash që po na i shesin si studiues arvanitas apo ironikisht e mjerisht si “albanologë”. Është krejt e kuptueshme sepse tani mungon ai që kishte guximin tua thoshte të vërtetën në sy e përpara të cilit zgërlaqeshin. Kështu po del tani ky Titos Johalas që gëzon simpatinë e qeveritarëve të Athinës në mënyrë të përhershme, ndërkohë që për arvanitasit e mëdhenj heshtet. Akoma më tepër bëhet çfarë është e mundur të minimizohen historia e traditat e shqiptarëve të Greqisë, madje duke i konsideruar se nuk kanë asnjë lidhje me shqiptaret e Shqipërisë dhe të Kosovës. Janë një popullsi tjetër, thonë myteberrët e megaloidhesë, pra thjeshtë kanë mësuar të flasin shqip. Ky është argumenti i mediokritetit nacionalist grek. Cinizmi i tyre nuk ka fund e në këtë qëllim të shuarjes së çështjes së arvanitëve dhe mision mohues ndihmojnë sa të jetë e mundur studiues të tipit Titos Johalas që janë në të njëjtën hulli me politikën qeveritare madje të thuash saktë janë sejmenë të tyre.
Të bën përshtypje se edhe ish-kryeministri shqiptar(dhe jo grek) Aleksandër Meksi në një koment të tij na e quan këtë Johalasin si albanolog arvanitas. Mbase di më shumë ndaj dhe del e flet vërtetë dy fjalë por si të thuash i jep një nderim të madh “arvanitit” Titos Johalas-it. Por “taftotita” që jep Meksi nuk pi më ujë. Johalasin e kemi njohur herët që kur ishte në rrethin e miqve të ngushtë në oborrin e Dora Bakojanit dhe sillej zyrave të partisë së babait të saj kryeministër. Ky Tito Johalas mund të jetë çfarë të dojë por jo “albanolog arvanitas” siç e quan ish kryeministri Aleksandër Meksi. Shkrimtari minoritar Spiro Xhai edhe pse vetë ishte grek me origjinë, nuk e honepste këtë Tito Johalasin. Është oborrtar i politikës së Micotaqit, më thoshte në bisedat që bënim në Athinë. E pra Spiro Xhai që nuk jeton më, nuk i ndante shqiptarët nga vetja ani pse ishte grek. E këtë njeri dinjitoz aspak nuk e kujtojnë sepse e kanë mendjen tek Johalasi që tash së voni po kujtohet të shfaqet si mik i shqiptarëve sa dhe Akademia qorrfermane e Shkencave në Tiranë i përuroi edhe veprat në vitin 2012. Na ruaj zot nga kësisoj miqësh por edhe prej marrëzive tona na ruaj, se pleqtë e rrjedhur të Akademisë nuk e dinë çfarë bëjnë.
Tito Johalas me aq sa di unë që kam qenë emigrant në Greqi në vitet 1991-1995, ishte një regres i gjallë. Ai ndante me një fill të kuq arvanitasit e shqiptarët. E kam lexuar në reagimet e tij në shtypin grek. E kam dëgjuar në intervista në televizion. Mik i renegates plakë të rrjedhur Marie Dede e me kauzë të përbashkët që shqiptarët e arvanitët nuk kanë asnjë lidhje kulturore apo historike por as dhe prejardhje të përbashkët. Ky Tito Johalas ishte miku më i ngushtë i familjes së Konstandin Micotaqit, buallit të Kretës, i cili vërtetë gruan Marika e kishte arvanite, por i urrente shqiptarët deri në tërbim dhe krijoi operacionin famëkeq fshesa “Skupa ja tous alvanous”.
Me dhjetëra mijëra policë grekë u lëshuan si qen të tërbuar anë e mbanë Greqisë e ishujve, si nazistët në Gjermani mbi çifutët, për të kapur shqiptarët. I kam parë me sytë e mi në stacionin e autobusit të Athinës( Praktorio) dhjetëra shqiptarë të lidhur me zinxhirë si në mesjetë e jo pak por me grupe deri në 20-30 së bashku. Kam parë në Athinë mesjetën, atë që kisha parë nëpër filma në kohën e skllavërisë dhe mesjetës së hershme. Prandaj mos i merrni këto lloj antishqiptarësh në rrethin e miqve, të mos i bëjmë varrin vetvetes. Një të tillë e fton Akademia e Shkencave, i bën nderim të madh kjo Akademi mediokre pa palcë kombëtare dhe thene hapur e rrjedhur, që as nuk e kujton Aristidh Kolën, dhe as nuk i vete mendja që në vend të bustit të Sabri Godos të vejë atë të Aristidh Kolës. Se Akademia e Shkencave nuk është Akademi Politike. As Akademia e Sigurimit të Shteti komunist ku dikur ka qenë i inkuadruar Sabri Godo. As Akademia e puthadorëve të megaloidhesë së Athinës.
Ky Tito Johalas është një fytyrë antipatike që ka punuar e punon kundër shqiptarëve me teorinë e tij arvanitët popull tjetër nga shqiptarët, por natyrisht në një mënyrë të tillë që të duket sikur është një studiues i shquar e aq më tepër si një albanolog. Është mënyra më e mirë e hijeve të Akropolit për të lënë në harrim veprimtarët e studiuesit e mëdhenj arvanitas Anastas Kullurioti, Aristidh Kola, Vangjel Labi, Jorgo Maruga, Luka Çiçipi, Jorgo Miha, Jorgo Jeru. Dhe harrojnë se kemi një studiues të madh me përmasa evropiane nga Prevezë e Çamërisë si Niko Stillo, të cilit duhet më shumë ti kushtojmë vëmendje e më shumë ti hapim rrugën e mundësisht ta pranojmë si anëtar nderi të Akademisë së Shkencave sepse me veprën e tij nderon në tërësi kombin shqiptar.
Aristidh Kola ua dinte rrënjë e dhëmballë këtyre pseudomiqeve si Titos Johalas. Zoti Meksi nuk i di punët mirë sepse vinte në Greqi si kryeministër e kudo e shoqëronte një salltanet i madh që grekët e politikës dinë ta bëjnë, por duke të futur ujin nën rrogoz e pastaj të thuash “O Zot, e paskam bërë në brekë!”. Kësisoj i ndodhi ish kryeministrin Meksi në Athinë. Personalisht i thashë zotit Meksi në pritjen që u bë në ambasadën shqiptare në Athinë mbrëmjen e 17 majit 1993, bëj diçka për emigrantët e mbetur pa mbrojtje zoti kryeministër, e Meksi ma ktheu, se për ju po mundohemi. Në të vërtetë kish firmosur një marrëveshje për ekstradimet dhe disa probleme gjyqësore, por asgjë për emigracionin nuk ishte e saktë dhe jeta e afro një milion shqiptarëve ishte e pasigurt dhe e pambrojtur.
Mbas pak kohë të vizitës euforike të kryeministrit shqiptar, në Greqi filloi fushata e tërbuar e kryemikut të Tito Johalasit, maskarait dhe e fytyrës së urryer Konstandin Micotaqi, kryeministri i Greqisë. Mbi gjysmë milioni shqiptarë u riatdhesuan të rrahur e të keqtrajtuan, të lënë pa bukë pa ujë, por pati edhe shumë të vrarë. Nuk dihet shifra po janë me mijëra emigrantë shqiptarë të zhdukur në Greqi pa lënë gjurmë. Sa për kujtesë atë kohë botoja në Athinë gazetën e parë në gjuhën shqipe në Greqi “Egnatia”, 1993-1995 dhe isha në korrent të gjithçkaje që trajtonte media greke në lidhje me emigrantët. As dhe një mbrojtje e vetme nga ana e qeverisë që drejtonte Aleksandër Meksi nuk u shfaq. Atë kohë për të tërhequr vëmendjen e politikës e të shtetit për fatin e emigrantëve shqiptarë në Greqi botova shkrimet “Emigracioni dhe Diplomacia” si dhe “Emigracioni dhe politika”. Por qeveria atë botë kishte probleme të tjera, që të shiste për një copë bukë çdo gjë që kishte mbetur si trashëgim nga ekonomia e përbashkët socialiste. Ndërkohë që shkatërronin prisnin çekun e bardhë që nuk erdhi kurrë. Gjasat janë që edhe atë kohë, me euforinë e asaj vizite të dështuar me ujë grek nën rrogoz, Aleksandër Meksi të këtë takuar edhe plot njerëz te kallëpit të Tito Johalas ndaj dhe ka aq nderim për të, duke e quajtur as më pak e as më shumë por “albanolog” në vend që ta quante albanofob.

8 janar 2016

KUR AUTORJA E TUZIT KËRKON QIQRRA NË KISHË

January 8, 2016 by dgreca

Nga KOLEC TRABOINI/
Autorja e një libri, Farije Kajoshaj, libër që nuk e dimë mirë çfarë përmbajtje ka, se në Shqipëri e Kosovë botohen tashmë qindra mijëra libra, të shumtit krejt kot, kjo autore pra është lëshuar me një mllef e uturimë kundër Patër Pashkut të Kishës së Tuzit në shënimin me titull “Nuk u lejua shpërndarja e librit “Rruga pa kthim”.
Ky titull pompoz të pshtjellon sikur ke të bësh me ndonjë libër të famshëm e kush e di se çfarë, që na paska dalë urdhëresa e ndalimit. Një vetëledhatim publik i pa parë ndonjëherë nga ndonjë autor në Shqipëri e Kosovë.
Lexoni çka shkruan kjo autore: “Këtë gjest të tij (Patër Pashkut- shënimi im K.T.), nuk e shoh si diçka të mirë për Malësinë dhe malësorët meqë libri as që ka nocione antifetare, por është novelë me motive kombëtare.”.
Ky libër pra, sipas autores me banin në Mynih, Gjermani, por origjinën e ka nga Tuzi, na paska motive kombëtare dhe tanë Malësia jonë e Madhe paska humb se Patër Pashku nuk e paska dhanë mundësinë për ta lexuar malësorët librin e saj.
Kështu lexuesi merr vesh që Patër Pashku e paska fik Malësinë. Tragjedi e madhe kjo punë. Kjo punë për një libër. Një novelë e një autoreje, emrin e të cilës për herë të parë e dëgjojmë. Ja çfarë xhevahiri lëshon në shkrimin e vet autorja: “Shqiptarët në Malësi janë bërë si “brienat në thes”.
Meqë përmend edhe thesin edhe brenat po ja mbajmë edhe ne avazin kësisoj: Fryj moj erë nga Gjermania, fryjë, se kur ti fryn edhe tullumbacet ngjitën lart e me lart, madje deri në maj maleve tona kombëtare. Dhe me tej ajo shkruan:
“ Prifti në fjalë e refuzoi shpërndarjen me një arsyetim paksa kriptik se “nuk dëshiron që ai libër të shpërndahet në kishë“ – mirëpo vetëm pasi kuptoi se kush është autori. Ndoshta refuzimi i tij nuk do kishte ndodhur po qe emri im të kishte vetëm një shkronjë ndryshe (nga „Farije“ ne „Marije“) …”
Me kësisoj arsyetimesh fantazore autorja ja ka gjetur bukur mirë rrfanën vekshit.
Kërkesa e Farije Kajoshaj na paska qenë as më pak e as më shumë por me e vu Patër Pashkun me ja shpërnda librin e kësaj shkrimtares së madhe ndër besimtarë katolikë që vinë të luten në Kishë. Një kërkesë me të vërtetë për të çuditur edhe harabelat e Tuzit në fluturim. Por po na i del krah edhe Simon Gjon Sinishtaj kësaj kritike pa bereqet, që jam i bindur se nuk e ka lexuar atë libër në asnjë rresht, por do të gjendet edhe ai në sebep.
Duke lexuar ankimet në adresë të Patër Pashkut dua të them:
Ku keni parë ju, o ankimtarë, që të marrë kleriku libra e ti shpërndajë në Kishë përpos letërsisë fetare të botuara këto nga institucioni fetar. Po çka ishte ky libër i kësaj zonje, ndonjë libër për fenë, moralin, edukimin a diçka tjetër libër psikologjik a pedagogjik? Nuk shpërndan Kisha literature artistike, çojani edhe Hoxhës së Xhamisë së Tuzit por edhe ai do ti kthej mbrapsht, more çojeni edhe në Prishtinë po deshët dhe po ajo përgjigje do të jepet. I kisha këshillua kësaj zonjës shkrimtare që të marrë një deng me libra e ti çojë në Vatikan dhe të kërkojë t’ia shpërndaj vetë Papa Francesku të dielën e meshës se madhe ne sheshin e Shën Pjetrit. Kush e di mbase ndodh ndonjë mrekulli. E nëse nuk ja shpërndan autorja të lëshojë një komunikatë si kjo kundër Patër Pashkut se edhe Papa i Romës na bëka dallime fetare.
Pse po e sulmon kjo zonja Farije Kajoshaj, Patër Pashkun në një shkrim që nuk ka nivelin e shkrimtares, por të një stili të flet-rrufeve të viteve ‘70 të shekullit të kaluar në Shqipëri? Për mendimin tim shumë mirë ka bërë Patër Pashku që ja ka kthyer mbrapsht at soj libri që nuk e dimë çfarë është. Që të jemi të sinqertë, unë dyshoj edhe në vlerat artistike, se një shkrimtar i mirë nuk ngre kësisoj problemesh me një mungesë të plotë etike, por është modest për veprën e vet. Nuk ngutet për të sulmuar një klerik vetëm pse ai nuk ka marr përsipër rolin e një postieri siç kërkoj kjo autorja Farije Kajoshaj, për të cilën kërkuam në Google dhe na doli vetëm në dy vende, një nga të cilët në facebook. Pra me librat e vet nuk na del e njohur kurrkund, madje krejt e panjohur. E vetmja njohje e vërtetë na qenka ankimi për Patër Pashkun në një blog interneti. Tani po i them kësaj autoreje meqë problemin e trajton se prapthi, unë kam plot libra, e kam në fis Patër Pashkun e Tuzit, jemi të dy nga Hoti, po asnjë libër nuk ja kam dërguar me e shpërnda në Kishë. As nuk kërkoj ta bëjë këtë gjë. Se Kisha nuk shpërndan libra ndër besimtarë. Kisha ka tjetër funksion e nuk është ndërmarrje për qarkullimin e librave. Meqë jetoni në Tuz, çojeni librin tuaj në Bibliotekën e qytetit. Rruga e hapur është. Atëherë pse u dashka që Frati me ja shpërnda librin e Farijes? Dhe kjo Farije ma quan dukuri negative që Kisha nuk ia shpërndan librin e saj. As Kadare nuk do të ankohej kësisoj. Pa le të tjerët.
Kaq e pa takt e agresive në akuzën e vet po më duket kjo autore që arrin të shkruaj të tilla shprehje vulgare, për të mos thënë marrëzira :
” Moslejimi i shpërndarjes, madje falas, të literaturës kombëtare shqiptare në Malësi, flet për një dukuri tejet negative nga ana e klerit – kur dihet që Malësisë sot më shumë se kurrë i nevojitet literatura shqipe, bashkëveprimi dhe mirëkuptimi i ndërsjelle. Me gjeste të tilla, Patër Pashku po krijon paragjykime dhe ndasi fetare të panevojshme.”.
Na ruaj Zot prej kësaj mendësie. Po edhe prej këtij deliri që e konsideron novelëzen e vet “literaturë kombëtare shqiptare në Malësi”. Kur shprehet kështu pa pikë etike, modestie dhe përgjegjësie, merret me mend niveli i librit që ka shkruar. Kjo autore kërkon të gjejë qimen në qull, a ndryshe kërkon qiqrra në hell, duke e trajtuar problemin se po i bëhet një padrejtësi se qenka e fesë tjetër. Po kush po të pyet çfarë feje i përket. Një shkrimtar që i hyn këtyre hullive të përkatësive fetare, tregon se është i cekët e ka një nivel mjeran. Si mundet autori të edukojë me veprën e vet kur është në këtë mendësi e duke kërkuar konflikte religjioze aty ku nuk ka. Mos vallë duhet që unë të shkoj te Hoxha i Tuzit e ti kërkoj të më shpërndaj librat e mi ndër besimtarët e vet, e nëse ai nuk pranon duhet të shkruaj se ai ma bën këtë se ka paragjykime për katolikët. Edhe logjika më e thjeshtë e naive nuk të lë ta trajtosh problemin në këtë mënyrë. Kjo autore më të vërtetë duhet të ndalohet e të analizojë veten e nëse vuan nga këto paranoja do ti kërkoja një gjë. Të mos shkruaj më asnjë libër. Është gjëja më e mirë që mund të bëjë. Të shpëtojë ajo nga mundimet e shkrimit, por kësisoj edhe Malësia, edhe Tuzi, edhe Patër Pashku, por edhe ne nga kjo katraurë ku po kërkon të na fusë, thjeshtë prej egoizmit personal dhe aspak profesional sa i përket letërsisë. Gjithashtu aspak atdhetar kombëtar siç pretendohet.
Për ata që po gjejnë sebep për të lëshuar helm kundër Patër Pashk Gojçajt duhet ta dinë se ai përtej klerikut të devotshëm është një erudit, një shkrimtar i mirë me vepra edukative e i përkushtuar në botimet periodike fort të çmuara të Kishës së Tuzit. Po ju them gjithashtu disa shkjepulëve në të folur, mos flisni gjëra që nuk qëndrojnë dhe mos i lëshoni frerin gojës se turpi mbetet mbi atë që nxjerr një pisllëk nga goja e jo atij që i drejtohet.

INTERVISTA DELIRANTE DHE SFIDA SPEKTAKOLARE E METËS NDAJ AMBASADORIT AMERIKAN

January 6, 2016 by dgreca

-Përkitazi me porositë e Ramiz Alisë për pinjollët e komunizmit /
Nga KOLEC TRABOINI/
Televizionin News 24 më datë 5 janar 2016 dha një intervistë me të vërtetë delirante të kryeparlamentarit shqiptar Ilir Meta, mbi drejtësinë, i cili vetë paradoksalisht ka qenë problematik me drejtësinë sa, po të mos hynte në mes ish kryeministri Berisha do të ishte krejt ndryshe udhëtimi i tij politik. Shtuar kësaj edhe se u bë shkak për demonstratën e 21 janarit 2011 çfarë solli 4 vrasje në mes të ditës e para kryeministrisë apo aktin e përfolur për vrasjen e deputetit Tom Doshi, të cilën çështje drejtësia jonë zulmëmadhe me osh-osh e mbylli mbështetur në një akt gjoja amnistie. Shtyj të shtyjmë. E çuditshme është se sa ky person që gëzon mjaftueshëm antipatinë e popullit, aq shumë i ka ngjitur shkallët e pushtetit dhe të dëlirit njëkohësisht, sa tha as më pak e as më shumë se reformën në drejtësi nuk e pengojnë duart me ora të shtrenjta. Mesazhi që përcjell është krejt i kuptueshëm. Veç ndonjë tru batall nuk e kupton. Dhe do ta themi hapur atë çfarë nënkuptuam: Ambasadori Donald Lu, fol sa e si të duash, por dimë ne si e bëjmë drejtësinë e do ta bëjmë pikërisht në atë mënyrë që neve të orëve të shtrenjta të mos na hyj ferrë në këmbë. Siç nuk i hyri vetë Metës në aferën e 700 mijë eurove që e pa të filmuar gjithë Shqipëria në përplasjen me ish ortakun e vet në parti e qeveri, Dritan Prifti. Përvojë e mirë kjo për Shqipërinë e kaosit dhe e politikës mafioze, të kastave të parive që nuk japin llogari për asgjë, ku mos ndëshkueshmëria e politikanëve dhe e shtetarëve të korruptuar është njëqind për qind por, nuk do të kishte shtet tjetër në Evropë, që një njeri të tillë me këto rropulli mbi supe ta ngjiste në shkallën më të lartë të shtetit pa pasur asnjë kundërshti, asnjë opozitë, asnjë zë sado të vogël kundër në parlament apo publik. E gjasat janë ta bëjnë edhe president për të na kujtuar romanin me tematikë historike “Si u bë pirati Papë”. E kjo flet shumë për natyrën e politikës dhe qeverisjes në shtetin me korrupsion deri në palcë. A thua ambasadorët e Bashkimit Evropian dhe Amerikës nuk e dinë këtë?! Edhe ata nga halli bëjnë kinse nuk i dinë dhe, duan nuk duan i thonë derrit dajë.
Tani se çfarë pret ky popull nga të tillë njerëz që e kanë shaluar këtë vend në një çerek shekulli dhe në mënyrën më të përçudnuar sa për t’ia pasur zili edhe Enver Hoxha, është e kuptueshme. Mjafton të lexojmë fjalimin e fundit të Ramiz Alisë në tetor 1989 kur tha se ngado që të vinë e të vërtiten punët në Shqipëri, pushtetin do ta kenë vetëm pinjollët e komunizmit.
Ja çfarë u porositi Ramiz Alia pinjollëve të komunizmit, që këta po e zbatojnë sot e kësaj dite pikë për pikë si një program strategjik afatgjatë:
“Le të krijojnë kundërshtarët tanë parti të djathta, të majta apo të qendrës, madje do t’i nxisim dhe ne vetë, por kryesore është që të gjitha këto parti të kontrollohen nga ne vetë. Për këtë, edhe programet e themelimit duhet t’i formulojmë ne. Për drejtimin e këtyre partive duhet të gjenden njerëz që të përkrahin strategjinë tonë. Partia që do të marrë pushtetin, jo vetëm që është e lirë të shajë pushtetin, por këtë ta bëjë fort, sepse kështu do të fitojmë simpatinë e Perëndimit dhe të disidencës antikomuniste.”
Sa i përket të persekutuarit politikë, Ramiz Alia porosiste atë çfarë për njëzet e pesë vjet u zbatua një e për një edhe si program politik i partive bijëza të Partisë së Punës së Shqipërisë gjithashtu edhe një si veprim praktik pa i lëvizuar asnjë presje:
“Ata që janë nëpër burgje, të dënuarit dhe të persekutuarit politikë antikomunistë, sigurisht që do të na shajnë. Por edhe pse këta e urrejnë komunizmin, do ta shihni që do të na vijnë afër dhe do të na përkrahin. Këta do t’i afrojmë dhe do t’u japim punë të ndryshme, por jo të rëndësishme; por kurrë nuk do t’i lëmë të na përvetësojnë pushtetin. Dhe e dini pse?! Sepse sapo të marrin fuqinë, do të fillojnë të hakmerren dhe do t’u shërbenin atyre, në vend që ta të na shërbejnë neve.
Në zbatim të drejtave të njeriut, duhet t’u japim edhe kompensimin në para, të burgosurit polikë t’i kompletojmë me komoditetet banimi. Të sekuestruarve dhe të shpronësuarve do t’u japim nga një letër në dorë që t’u njihet prona, por prona vetëm në pak duar do të bjerë, pasi ligji do t’i ngatërrojë njëri me tjetrin. Por një gjë duhet të kemi parasysh; të kemi kujdes nga fëmijët e të persekutuarve politikë, pasi ata vetë janë aq pleq apo të sëmurë sa mezi rrinë në këmbë. Kësaj kategorie mendoj që t’i japim pasaportë për t’u larguar nga Shqipëria më mirë dhe me kaq do të jenë të kënaqur. Pasuria e tyre na përket neve, sepse ne e bëmë.”( Gazeta “Illyria” New York f. 11 2/19/04)
Dhe ja ku jemi në vitin 2016. Më thoni për diçka që të ketë ndryshuar në këtë platformë të metamorfizmit të komunizmit në një pluralizëm fals, vetëm e vetëm për të mbajtur pushtetin në mënyrë të kamufluar?
A i doni emrat e atyre që sot janë në pushtet apo në parlament? Jo nuk po sjellim ato por disa emra të baballarëve apo të afërmeve të tyre besnikë deri në vdekje të diktatorit Enver Hoxha : Spiro Koleka, Sulejman Bushati, Rrapi Gjermeni, Sofokli Lazri, Llambi Gegprifti, Xhelil Gjoni, Hamit Beqja, Sulo Gradeci, Lenka Çuko, e të tjerë që dinë si ti humbin gjurmët në këtë turbullirë me emrin e shpifur tranzicion. Ata na shfaqen edhe si ambasadorë apo nëpunës të lartë të shtetit. I vetmi që ka mbetur hapur është Gramoz Ruçi. Ish ministër i brendshëm i diktaturës komuniste në vitin 1990, për njëzet e pesë vjet dominon parlamentin shqiptar gjoja pluralist. A gjeni në vendet e Evropës Lindore ish-komuniste ndonjë ish ministër të brendshëm diktaturës të vazhdojë të jetë në parlament? Po këta si nuk u lodhën në pushtet e në parti. Ku jemi e ku vemi, o popull?
Tani këta pinjollët e komunizmit e ndjejnë veten më të fuqishëm se kurrë, sa nxjerrin kunjin edhe me amerikanët, si babai i tyre Enveri kur erdhi në pushtet në 1944 dhe nuk la asnjë ambasador amerikan të shkeltë në Shqipëri për 50 vjet. Po këta pinjollët e komunizmit po ja kalojnë edhe babait të tyre shpirtëror, këta i pranojnë amerikanët, por thjeshtë si figura, sa për të legjitimuar një lloj demokracie false. Kinse i dëgjojnë ambasadorët, rrinë urtë si qengja para tyre, ndërsa prapa krahëve u tregojnë bërrylin. Çfarë kuptimi tjetër ka të ironizosh shprehjen e Ambasadorit Amerikan Donald Lu që duart me ora të shtrenjta janë shenja të korrupsionit, ndërkohë kryeparlamentari i Shqipërisë të thotë se drejtësia nuk varet prej orëve të shtrenjta. Po realisht sot në Shqipëri prej kujt varet drejtësia dhe ata që do na bëjnë sot drejtësinë a nuk kanë ora super të shtrenjta dhe vila milionëshe, shto pasuri të pafund të padeklaruara. Pse nuk del të thotë kryeparlamentari sa pasuri ka dhe sa i kushton vila në Gjirin e Lalëzit, ku palmat i janë sjellë me helikopter? Ky lakim e përgojim i fjalëve të ambasadorit për orët e shtrenjta do të thotë as më pak e as më shumë por thjeshtë “Çaj dërrasa Ambasador!”
Të dale tani ndonjë kasnec i Partisë Lesh e Li e të na shpjegojë ndryshe këtë domethënie….

6 janar 2016

PORNOPOEZIA- si zabarosja e qenve të rrugës –

December 22, 2015 by dgreca

Nga Kolec TRABOINI/
Njerëzit që pretendojnë të merren me letërsi, por të paftë të trajtojnë probleme me të cilat përballohet individi në raport me natyrën dhe shtetin, me vetveten dhe mjedisin rreth tij, sepse ai është një qenie shoqërore, në përpjekje pra për të tërhequr vëmendje, i lëshohen vulgariteteve duke u përpjekur ti estetizojnë ato me pretendimet e artit. Nga këto vulgaritete të shituara në publik si sapunin për djathë, kryevendin e zëne ato seksuale. Këto vulgaroseksualët tanë shqiptarë bëjnë kinse nuk e dinë se bota eksperimentet poetike me vaginë- penis i ka tejkaluar prej kohësh, dekadash thuaj, sepse nuk kanë sjellë asnjë risi dhe janë braktisur anipse i praktikon ndonjë i fandaksur që i ka ngecur ora në kohë tjetër . Dihet që për të plotësuar epshet një kategori e njerëzve që parapëlqejnë përversitetet, kanë krijuar pornografinë, një lloj prostitucioni në shkrime e imazhe filmike, por që nuk kanë të bëjnë në asgjë me artin e vërtetë. Kuptohet që këtu luan rol edhe ana e tregtimit, sepse është një biznes me fitim të lartë e shpenzime të vogla. Mirëpo kur ky treg ngec, pra pëson inflacion, përpiqen deri në fund që ta bëjnë të pranueshme pornografinë duke përdorur mjetet të cilat i përdor arti nga ana teknike. Kështu siç është video pornografia ka lindur edhe letërsia pornografike po na shpifet edhe pornopoezia a thënë me saktë pornovargëzimi. Por koha e ka vërtetuar se çdo tentative për ta spekuluar artin për qëllime të kësaj natyre kanë dështuar. Askush ndër ata që dinë të shijojnë artin, kur shohin a lexojnë të tilla vepra pornografike të hapura apo të kamufluara qofshin, nuk i merr për art por për stisje të njerëzve të paaftë të bëjnë art të vërtetë që e i shërben shoqërisë. Veç ndonjë mendje e çartur ndoshta që me dëngla përpiqet gjoja të estetizojnë për artin e zgjedhur që u dashka ta kuptojnë vetëm ca mendje të holla që pornoletërsinë e konsideron art. Një masturbim publik ky i neveritshëm. Një spekulim fund e krye, sepse qëllimi i vërtetë është largimi i artistëve nga trajtimi i problematikave sociale, është një dinakëri e ultë për përdorimi i artit si një mënyrë për të dhënë përshtypjen brenda e jashtë Shqipërisë se ky popull e këta njerëz nuk kanë asnjë problem tjetër veç estetizimit të organit të vet seksual. E kështu krijues mendje ngushtë të etur për popullaritet mediatik, behën edhe vegla qorre të atyre që janë shkaktarët kryesorë për gjendjen reale të mjerueshme në të cilën ndodhet shoqëria shqiptare e si të thuash i veshin rroba të reja mbretit tonë lakuriq, i cili në këtë rast është pushteti dhe politika e korruptuar deri në palce. Me gjithë jehonën e përcipte në kategori të ultë në pikëpamje kulturore, apo në ato ekstravagante që e vënë seksin e vet në lule të ballit, ato pornokrijime mbeten surogato pa asnjë vlerë. Kuptohet se këto llokoçitje seksuale kur i kthejnë në libra, do të kenë edhe përkrahje nga disa njerëz që duan përfitime ekonomike apo notojnë në të njëjtin pornopellg shoqëror. Mediokriteti përpiqet të mbijetojë duke thirrur në ndihmë përversitetin tek fjala apo imazhi. Kështu edhe autorë që e konsiderojnë veten poet sepse dinë teknikisht të thurin vargje, siç thuren triko e çorape leshi, këto i janë lëshuar trajtimeve seksuale kinse sjellim diçka të re. Në të vërtet gjendesh para vargjeve shterp sepse janë si ca femra që vërtetë e kanë vaginën (edhe lopët e dhite kanë vaginë), por problemet e pjellorisë së mirë i kanë në mitër e cila nuk ua ngroh vezët e kësisoj konsiderohen shterpa. Këta mjeranë vargjesh të thatë e steriotipe nuk bëjnë art por shou mediatik kinse çuditin botën me seksin e tyre të depiluar a jo (relative kjo), po gjithsesi të parfumuar të cilin e kanë për nën shalë. Vargjet e tyre me kujtojnë zabarosjet e qenve nëpër rrugët e Tiranës. Në konceptin gjuhësor kush bën art të vërtetë e quajnë artist, kush bën filma e quajnë kineast, kush pikturon në telajo e quajnë piktor, punon me dorë e quajnë punëtor, kush punon me penis e quajnë zhigolo dhe kush punon me vaginë e quajnë prostitutë. Ndaj them, ta konsiderosh art çdo vargëzim banal, ku shpreh marrëzia të tejskajshme saqë të kërkosh me vaginën tënde të besh seks me Zotin, nuk është asgjë tjetër veç marrëzi e shkallës sipërore, është prostituim me poezinë, gjithashtu të përdhosësh dhe besimin njerëzor. E kur kjo mizori shkon deri në atë shkallë sipërore, pakrahasimore, sa që të vlerësohet me çmime nga institucionet kulturore e artistike apo instancat e pushtetit atëherë me plot gojë mund të themi se poezia tashme në Tiranën e tallavave konsiderohet si kurvë, madje kurvë e përdhunuar ligsht dhe institucionalisht. Natyrisht kësisoj nuk mund të jetë poezia e vërtetë e cila ekziston në Shqipëri por nuk përkrahet. Sepse përkrahet e stimulohet nga myteberrët e kulturës, ajo që vetëquhen elitare, poezia e marrëzishme, e vaginave shterpë që nuk thonë kurrgjë tjetër veç bla-bla-bla…lesh me qime lesh pa qime. E këtyre, me këtë pornoletërsinë e zgjuar së voni në kohën e postmodernizmit letrar, do tu thosha me plot gojë veç një gjë: Ju pshurrsha artin!
Ja një Info që ta kontretizojmë problemin: Ministria e Kulturës i ka dhënë çmimin libri i vitit 2014 vëllimit poetik “Vrima” nga i cili nxjerrim këtë ekstrat. Të mos harrojmë se për të çuditur botën me vrimat tona, libri është përkthyer edhe frengjisht:
“Tani hiqi brekët, ule kokën dhe shih mes kofshëve…”
“E nëse nuk pranon shko në manastir e bëhu murgeshë.
Oh…oh Kam dhimbje. Dhimbja sjell lumturi.”
“Kush na e fali këtë kënaqësi nëse jo Zoti?
Ku e di ti ç’është kënaqësia që të fal Zoti?
A i je dhënë ndonjëherë atij?
Jo se ma kanë prerë kërthizën që më lidhte me të.”
Atyre që kanë dalë në mbrojtje të “Vrimës” dhe na konsiderojnë ne, që nuk kemi mendjen e tyre të ndritur, që na konsiderojnë pra të paaftë për të shijuar bukuritë e asaj poezia, krejt atyre desha t’ju them: ajo vrima për të cilën na përrallisni nuk është letërsi erotike, por në kufijtë e pornografisë, dhe si e tillë le të kultivohet nga kushdo që ka kohë për të humbur a për të fituar, apo që dëshiron të bëjë ushtrime seksuale. Nuk na intereson aspekti personal çfarë bën tjetri me vaginën apo penisin e vet, ku e çon e kujt ja jep. Por që ti jepet çmim libri më i mire artistik i vitit 2014 nga Mirela Kumbaro një vrime si ai libër, na vjen keq po këtu kemi mospajtime, këtu kemi kundërshti sepse shfaqet një përkrahje e hapur institucionale për letërsinë me tendenca përshkrimesh intime të marrëdhënieve seksuale. Pushteti nuk guxon të stimulojë pornografinë si art apo aty ku ka tendenca të tilla, përkundrazi të ketë program për edukimin e popullit. E dimë që në shkolla bëhen edukime seksuale për nxënësit dhe kjo është gjë e mirë, por letërsinë porno autorët le ta bëjnë privatisht pa pasur nevojë të stimulohet nga shteti. Nga ana tjetër shfrimet seksuale nuk janë letërsi erotike siç po keqinterpretohet me qëllim për ta anashkaluar problemin . Letërsinë erotike e shkruajnë lirisht pothuaj të gjithë poetët, ai është një lirizëm i thellë por i pa bastarduar, nuk mbështetet në organet që përdor njeriu për të kryer aktin seksual, por në ndjesitë shpirtërore që i ngjall prania e të dashurës apo të dashurit, qoftë edhe në momentet më intime. Vrimë kanë edhe lopët edhe dhitë, edhe macet edhe mijtë, por nuk besojmë se edhe ato ja ndjejnë nevojën letërsisë pornografike të çmimit 2014 kur bëjnë seks, siç ja ndjenë ta zëmë honxho-bonxhot e Ministrisë së Kulturës. Kur ta kesh mbushur kupën e marrëzive dikasteriale plot e përplot a nuk është ky rast i dobishëm për të lëshuar vendin e pamerituar të ministres së kulturës shqiptare?
22 dhjetor 2015

NËNË TEREZA – ZEMËR SHQIPTARE

December 19, 2015 by dgreca

Nënë Tereza i shfaqi njerëzimit virtytin që i kish marrë me qumështin e nënës shqiptare që e mëkoi/
Nga KOLEC TRABOINI/
Nënë Tereza tani është kthyer në një simbol, në një virtyt që shpreh tiparet më të larta të popullit që e ka lindur. Të gjithë udhëtarët e botës që kanë kaluar nëpër Iliri-Arbëri-Shqipëri( ku hyn Shqipëria, Kosova, gjysma e Maqedonisë, Çamëria, trojet shqiptare në Mal të Zi, ( kujtoni Bajronin, Pukevilin, Edith Durhamin, Ipen e plot të tjerë), kanë vënë re pikërisht këtë tipar,bujarinë shqiptare, tipar që tek Nënë Tereza jonë u trashëgua e mori përmasat universale të gjenialitetit. Tanimë ky virtyt, si dinjitet e simbol, i përket gjithë njerëzimit por kurrë pa ju mohuar origjinës, Shqipërisë e shqiptarëve. Nënë Tereza i shfaqi njerëzimit, në mënyrën më të devotshme se kurrkush tjetër, virtytin që e kish marrë me qumështin e nënës shqiptare që e mëkoi. Ajo me veprën e saj humane si asnjë tjetër, i lartësoi dinjitetin dhe bëri të njohur e të respektuar popullin shqiptar kudo në botë, pikërisht atëherë kur ky popull ishte poshtëruar e rronte si skllav nën zgjedhën e djajve të kuq të ferrit komunist. Edhe ky moment duhet vlerësuar sepse shumë kush aso kohe mendonte se Shqipëria kish njollën e zezë të diktaturës mizore, ndaj dhe ish lënë në harresë e përbuzje prej qarqeve që vendosnin ekuilibrin e kësaj bote. Është në dinjitetin tonë kombëtar, historik, që ajo kur po merrte çmimin Nobel për Paqe, tha tekstualisht “nga gjaku jam shqiptare”. A ka dëshmi më të madhërishme dashurie se sa kur e shpall faqe botës me krenari të qenit me gjak shqiptar, e pikërisht atëherë kur Shqipëria ishte e deklaruar si sinonimi i dhunës e diktaturës me të tmerrshme në Evropë. Në momentin solemn e kujtoi popullin e Atdheun e vet faqe gjithë njerëzimit. E kjo nuk është pak. Për një popull të vogël e të nëpërkëmbur në histori si i yni, është shumë, është më se e mjaftueshme për ta ngritur Nënë Terezën në piedestalin e njerëzve më të shquar të kombit shqiptar. Kapur pas rrëfanës se ajo nuk e dinte aq mirë gjuhën shqipe, disa pasionantë interneti, përpiqen ta mohojnë tërësisht, mirëpo harrojnë këta zotërinj se më se shumti nuk ka rëndësi çfarë gjuhe flet, por e vërteta që thua, nuk kanë fort rëndësi fjalët që thotë goja para dashurisë që mban zemra… Ka shumë shqiptarë në botë që e kanë harruar gjuhën shqipe, por në zemër kanë Shqipërinë. Ne nuk mund t’ua shkoqim nga zemra e tyre dashurinë vetëm me shkakun se nuk dinë të flasin shqip sepse ata flasin me gjuhën e zemrës. Dhe një gjë mos e harrojnë ata që duan ta shohin historinë ndryshe nga se ka qenë në të vërtetë, apo duan ta modifikojnë atë për hir të interesave të kohës, se turqit e historisë (e jo të sotmit sigurisht) dihet mirëfilli se i digjnin shqiptarët të gjallë po t’i zinin tek shkruanin gjuhën shqipe, madje nuk kanë qenë aspak më të mirë se grekët, që vranë shenjtorin e shqiptarizues Papa Kristo Negovani, të cilin edhe sot e kësaj dite greku Janullatos ne krye të Kishës Autoqefale Shqiptare dhe pasuesit e tij e mohojnë. Po të përmendje Gjergj Kastriotin, në kohen e sundimit të sulltanëve të egër të Stambollit, ushtareët e Perandorisë Osmane të fshinin nga faqja e dheut, por populli Skënderbeun e mbajti në zemër nëpër shekuj robërie, dhune, gjaku e tmerresh, paçka se me gjuhë të ndaluar. Ja pra çfarë force madhështore ka gjuha e zemrës. Gjuhën mund ta ndalosh të flasë, por zemrën nuk mund ta ndalosh të rrahë për mëmëdheun sa kohë që njeriu është gjallë dhe ka dashuri për atdheun e vet. Atëherë pra, si mund t’i mohohej Nënë Terezës dashuria për Atdheun e vet, si mund t’i mohohej asaj dashuria për nënën që e kishte lindur, për babain Kol Bojaxhiun që ja kishin helmuar pushtuesit serbë, për motrën që i vdiq në Tiranë (diku në një shtëpi përdhese tiranase) e që të gjithë flisnin vetëm shqip, gjuhën e Shqipërisë e të shqiptareve. A thua për këtë e ndaloi Enver Hoxha që të takonte nënën e motrën e vet në Tiranë, se e hante meraku diktatorin se nuk do të mund të merreshin vesh në gjuhën shqipe? Jo për atë zot, nuk ish ky shkaku i mohimit të diktaturës, nuk është ky shkak i vërtetë as dhe sot, prej disave që vazhdojnë ta mohojnë me të njëjtin pasion të egër, sepse: Dashuria para së gjithash është në zemër e jo në fjalë! Kurrë mos harrojmë ta lexojmë e ta rilexojmë thirrjen e Nënë Terezës, drithërimën nga thellësia e shpirtit drejtuar shqiptarëve në vitin 1997, kur shteti po shkërmoqej si një grusht rërë, populli po vuante e rinia po vritej, varret shumoheshin si brenga në truallin arbëror. Në atë letër ka dashuri në përmasat madhështore të personalitetit të saj. Ajo në atë letër është shqiptare në çdo qelizë në çdo frymëmarrje. Ajo në atë letër është më shqiptare se çdokush tjetër ne këtë dhè e, ku e ku në krahasim me ata që, ani pse e flasin gjuhën shqipe standart, shpesh herë e përdorin atdhetarinë si medaljon. Populli ynë ende ka nevojë për figura të mëdha të ndritura që e lartësojnë emrin e Shqipërisë e të shqiptarëve faqe botës, sepse ata shtojnë admirimin, shtojnë miqtë e përkrahësit e shqiptarëve, çfarë deri në fillim të këtij shekulli më së shumti na kish munguar. Dhe të mos harrojmë se nuk është e lehtë ti lindësh botës të tillë personalitete që nderohen nga mbarë njerëzimi, tej e përtej religjionit, sepse tipari themelor i saj ka qenë humanizmi, përkushtimi për mbarë njerëzimin. Fundja duhet ta dimë, e në mos e ditshim ta mësojmë ( ani pse tejet të vonuar në këtë mësim), se gjuha shqipe para së gjithash duhet të jetë dashuri…e dashuria është gjuhe e përbotshme që i tejkalon të gjithë kufijtë e barrierat me të cilët historia deri më tash mjaft keq i ka ndarë e përçarë popujt. Shqiptarët kryekreje. E së fundi, fjala para se të dale nga goja duhet të kalojë nga zemra. Vetëm atëherë ajo është e vërtetë si drita e diellit, një e vërtetë që gjen strehë ndër zemra të tjera, siç gjenin strehë tek njerëzit, popujt e kombet e tjerë, fjalët e Nënë Terezës, Nënë Terezës sonë me gjak e zemër shqiptare.