Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

SOCIALISTA APO SPECIALISTA

by

-Seks për një vend pune/
Nga Kolec TRABOINI/
Kishim dëgjuar në dy dekada në këtë pseudodemokraci që nëse je femër në Shqipëri e je në hall për një vend pune, gjatë gjithë viteve të sundimit të ekipit batall të Saliut por edhe të Fatos pijanikut kishte vetëm dy mundësira për të mbijetuar:
1- Duhej të paguaje 4 deri në 5 mijë euro për një vend pune. Kjo pa dallim seksi. Këtë fenomen e kanë ditur dhe e dinë të gjithë, por ky popull që di shumë, është urtësuar po aq shumë saqë ia ka prerë gjuhën vetes dhe nuk ankohet. Po edhe të dojë të ankohet, kujt t’i trokasë në derë?! Mentaliteti i popullit të mjerë ka mbetur në kufinjtë e ekzistencës, “kush ka ha, kush nuk ka vjedh” se edhe të presësh vdekjen duarkryq nuk ka kuptim. Më keq nga të gjithë në këtë sistem absurd e katrahurë e kanë gratë, sepse ato nuk janë dhe aq zonja sa të dalin e të vjedhin, por edhe atyre, u ka lënë një palo zgjidhje në mënyrën më mizore ky palo shtet patriarkal me mashkulloritet të neveritshëm, një zgjidhje si të ishin skllave mesjete. Po cili vallë është ai shteg për mbijetesë për gratë e vajzat e mjera?
2- Nëse ryshfeti për punësim nuk është në axhendën e punëdhënësit, grave e vajzave u ofrohet një mundësi tjetër më e rafinuar, tatimi në natyrë, thënë ndryshe ta shpërblejë punëdhënësin me një seks të fortë në krevat. Burrëria e shpifur e kombit që zë kyçet e partive, të shtetit, të institucioneve kërkon haraç nga seksi i dobët. E jo vetëm një herë. Në fakt ata nuk e thonë kaq hapur dëshirën e shfrenuar, mund të përdorin termat mbërthecka, a diç tjetër, por qëllimi është i njëjtë. Pa u palluar nuk ka punë. Kjo mënyrë u bë kaq e njohur sa vajti deri në atë derexhe sa ta zinin edhe Ministrin e Kulturës në linjën zyrë-shtëpi duke ia lyp punëkërkueses, pra seks për një punë. Ministri si një hamshor i harbuar në livadhet e demokratëve doli dhe e pa mbarë Shqipëria.
Gjyqi e stimuloi perversitetin me qindra mijëra euro që duhej të paguante Top Channel TV , gjykata e Apelit e rrëzoi, ndërsa ish/kryeministri Berisha e bëri drejtor të një drejtorie këtë hamshor blu të pafre. Por populli nuk u çudit fare sepse kjo praktikë është ndjekur nga më të shumtët e punëdhënësve, se kush në Shqipëri të jep një vend pune xhaba, falas, fjalë turke që e përdorin xhambazët. Flasim për punët në administratën e shtetit se në privatët bëhët kërdia e askush nuk e vret mëndjen sepse konsiderojnë të drejtën e padronit, si të beut në natën e parë të “Dasmës së Sakos” në romanin e Vath Koreshit.
Këto ishin dy alternativa që na i afroi në mënyrën më shpërftyruese pushteti Berisha – Nano. Po koha u ndërrua. Luftuam të ikë qeverisja e keqe e vrastare e të vijë më e mira e mundshme. Buzëqeshëm. Disa u buzëqeshën aq shumë e lodhshëm deri në ngërdheshje. Ishin ata që skërmisnin dhëmbët për një copë kolltuk e pushtet jo për të punuar për popullin. I vetmi qëllim ishte glorifikimi i vetvetes, sundimi mbi njerëzit.

Tabloja sinoptike pas rrotacionit shpresëdhënës:

1-Kapitulli euro për vendin e punës ekziston, por është bërë shumë i sofistikuar dhe pak vështirë është të ta thonë hapur se duam 5 mijë euro për një vend pune anipse fjalët qarkullojnë edhe për disa deputetë se i kanë blerë vendet në lista elektorale për 200-400 mijë euro e më shumë. Por hipoteza janë. Edhe Don Full Hajni i Bankës Shqiptare kështu thotë, mos u merrni me hipoteza e se çdo gjë shkon mirë e bukur në Bankë dhe paratë tuaja janë të siguruara. Por ky nuk po e dimë a garanton siguri se edhe punësimet nuk i ka bërë siç bënin ata të kohës së përmbysur. Deri tani ka patur vetëm një shenjë që Fullani të ketë shprehur ca dëshira e kjo nëpërmjet faktit të lakuar gjërë e gjatë në shtyp se në rinovimin e Bankës së Shqipërisë(lexo e Fullanit) kishte në plan për të krijuar një dhomë gjumi me krevat dopjo. Tani kushdo që ka dy para mend në kokë e kupton se pse duhet një krevat dopio në institucionin që e drejton si një pasha vilajeti. Dihet, por nuk flitet.
Kësisoj pra kemi gjurma sado të mjegulluara, por disi të fshehta të këmbimit të punës me mish të bardhë e të freskët dhe deri sa nuk e ke kapur faktin me dorë nuk mund të flasësh. Pra kapitulli 5 mijë euro për një vend pune hë për hë mbetet evaziv, kjo nuk bëhet dot pa u konsoliduar administrucët nëpër kolltuke e të ndjehen të paprekshëm vip-rripat tanë.
2-Problemi qëndron më i ndërlikuar në alternativën seks për vend pune pas ndërrimit të pushtetit. Kjo është një alternativë që nuk ka njohur zbritje, qëndron jo vetëm në biznese private, por edhe ato shtetërore. Një vajzë në një bisedë të rezervuar bëri me dije se një botues që kërkonte një sekretare që të rrinte në zyrë i kish thënë se puna është pak e ndërlikuar, duhet ndënjur me orë të zgjatura por ndonjëherë, të paktën një herë në javë edhe natën. Por ti mos u shqetëso se do rrimë bashkë e do ia kalojmë mirë. Të gjithë fjalorët e perversëve një natyrë kanë. Do vemi me makinë edhe jashtë Tirane, do të kënaqemi. Më hapur nuk kish si thuhej. Kish ikur e llahtarisur vajza me universitet të mbaruar por pa punë, se ai katundar që kishte zbritur në kryeqytet e që ishte bërë botues i kishte kallur dhe datën si të ishte një përbindësh dhe jo një njeri.
Po në sektorin publik si vete puna? Shih e shkruaj. Se kështu, reklamë e publicitet bëhet me bujë sikur gjithçka në këtë vend, po shkëlqen nga përsosmëria. Lulka. Se ja ja ku plasi në Sarandë, del sekretari i Deputetit që ka mbështetje në ambicie për t’u bërë edhe Kryetar Bashkie, që pa ia bërë syri tërr i thotë punëkërkueses nënë e katër fëmijëve jetimë, ta jap punën, por më parë duhet të më sjellësh vajzën 14 vjeçe e të bëjmë seks të tre së bashku në krevat. Dhe ky matuf argumenton perversitetin e vet kësisoj, se vajza është e re dhe ka plot hormone që duhen shkarkuar. I tejkalon kufinjtë njerëzorë kjo egërsi e cinizëm ndaj një vajze që ende është një fëmijë i brishtë dhe aq më tepër jetime dhe pambrojtje. Ky pervers e ka menduar mirë viktimën e tij.
Një kërkesë e tillë nuk ishte dëgjuar ndonjëherë, apo mbase ndodhin përditë, por njerëzit nuk kanë kurajo t’i denoncojnë, sepse mostrat hakmerren. Akoma më keq është kur në vend që njerëzit që kanë lidhje me këtë monstër sociale ta denoncojnë, përpiqen edhe ta mbulojnë. Bëhet presion për ta mbajtur ngjarjen nën kontroll sepse na u prishka reputacioni i deputetit që të gjithë e dinë se kush është pa patur nevojë të thërrasin në ndihmë një poshtërsi të tillë. Po fundja mor deputet me se merresh, kë ke rreth vetes? Merr fundërrinat e na i bën sekretarë, po ti e di se po u përzieve me krundet të hanë pulat. Në diktaturë more zoti deputet, që atbotë që ke qënë ushtarak, e zunë një drejtor si këtë birbon e Sarandës, sekretarin e tënd, e zunë në zyrë tek bënte një intervistë picak-lakuriq me një punëkërkuese dhe do ta dënonin. Po si ta bënte Partia se e kish kuadër. E thirrën. U tha ai: po kemi luftuar bashkë bre si do të më dënoni. Ata ia kthyen: O Luto, të gjithë e duam atë gjënë e ëmbël, por nuk guxojmë, ti që guxove haje tani.
Fjala që vjen këto këmbimet e vendit të punës me para apo me sekse nuk janë një gjë e re në Shqipëri, ato përditë ndodhin, po të kishim një mijë kamera të fshehta të jeni të bindur se njëmijë emisione skandaloze do të realizonit. Por Media jonë që herë ka guxim në zbulim e herë guxim në mbulim, ia jep publikut me pikatore se u duhet mbrojtur dinjiteti palltarëve punëdhënës dhe shefave të tyre më lart..

Në zyrë të deputetit bën fole perversiteti

Shumë debate po bëhen në këtë vend dhe meqë politika nuk rri dot pa futur duar në punët e pista edhe kësaj radhe nuk mund të rrinte në një anë. Dëgjohen sulme të tilla absurde se kështu janë të gjithë socialistat, konkluzione marroke keto. Pozita në pushtet, që duhej të nxirrte mësime me kërkim falje se u përdorën zyrat e deputetit të vet për perversitet seksual, del e thotë se “ju ministrin e rehabilituat, ne perversin e futëm brënda ditës në burg”, kësisoj duke vënë shënjat e barazimit për dy raste që në thelb janë një, por shkalla e poshtërsisë në rastit e dytë shemb edhe tavanat e zyrës së partisë socialiste në Sarandë.
Pra nuk dalin me një kërkim falje si shërbëtorë të popullit e jo padronë të tij, se populli heq të zezat e paguan edhe qeverinë, edhe deputetët, por edhe këta zagarët që duan të tundin dybekun në zyrat e deputetit. Më skandaloze është dalja e zyrës së deputetit me një komunikim me shkrim, ku më shumë se me dënimin e aktit, merren me mbrojtjen e përversit pedofil Agron Cane. Ja çfarë shkruajnë ndër të tjera në faqen elektronike të deputetit Koço Kokëdhima:
“Agron Cane është familjar, 61 vjeç, me arsim të lartë dhe me karrierë të spikatur në ushtri, ka qenë komandant brigade. Në qytetin tonë është i njohur si një person serioz. …”. Absurditeti nuk njeh kufi. Cinizmi i paskaj. Papërgjegjësia një çmënduri delirantësh. Ky deputet dhe stafi i tij vërtetë e kanë humbur si Xhaferri simiten. Në vënd të bëjnë një analizë të thellë, t’i kërkojnë banorëve të Sarandës dhe të gjithë Shqipërisë një falje të madhe, sepse këtu bashkë me vajzën jetime adoleshente është cënuar tërë elektorati socialist e më gjërë, janë përdhosur 1 milion shuplakat që iu dhanë pushtetarëve të zbuar, e pra pikërisht këta gjejnë kohë të formulojnë një konsideratë të tillë sikur pedofilin Agron Cane do ta propozonin për dekorim. Që ky pedofil kishte miqësi të fortë me deputetin Kokëdhima, kjo është e kuptueshme, i bashkon shërbimi ushtarak e ia dinë vlerat njëri-tjetrin në të bardhë e në të zezë, por që të dalësh e t’i thuash shqiptarëve se pedofili ka karrierë të spikatur dhe është person serioz, kjo nuk ka vend ku të rrijë, o i nderuari deputet. Në vend të flitet se si është e mundur një monstre të tillë t’i bëhet vend në zyrat e deputetit të partisë që ka në lajtmotiv Rilindje, bën një karakteristike të tillë në shkallë marramëndëse. Kjo nuk është vetëm një turp, por edhe një sfidë, është një dhunim i idealeve të partisë tënde. U mësuam me sfita tashmë. Kjo klasë politike në të dy krahët as që pyet më për opinionin publik. As që pyet se çfarë mendon populli të cilin e thërrasin vetëm të hedhë votën për listën që paraqesin e kurrkush tjetër nuk ka të drejtë të ketë asnjë opsion. E lemerishme mënyra se si zgjidhen njerëzit për deputetë, për pushtet e për kolltukë madje deri në rang ministri, thjesht se i do qejfi të parit të partisë që bën ligjin e Maliqin, që e merr tjetrin nga ana e anës dhe e bën drejtor institucioni vetëm për mjekrrën e bukur. Është e trishtueshme se si ju mbijnë të tillë koncepte shpërfillëse të gjithë atyre që vijnë në pushtet. Një ministre që u katapultua nga Franca na thotë hapur e në sy duke ju regjistruar EMEI e celularëve “ne nuk ju vëzhgojnë, por ju ndjekim”. Të tronditesh vërtet. Ku janë këta në “Animal farm”? Këta paskan ambicie më të mëdha se diktatura komuniste që të dinte sa lugë e pirunj ke në shtëpi. Këta dashkan edhe më shumë, t’u hyjnë njerëzve edhe në brekë.

Deputeti me sejmenin e vet nën sqetull, socialista apo specialista?!

A mos dolëm jashtë teme ndoshta? Mos e bëmë qimen tra në këtë diskutim publik të ankthshëm? Jo, besoj se përversiteti nuk është vetëm ajo çfarë bëri ai pedofili i deputetit, por edhe shtrati që e ka pjellë, se diku e gjeti terrenin që lulëzoi kjo farë e keqe që kërkon vajza 14-vjeçare si të ishte një pasha i kohës moskurrit.
A nuk ju kujton ngjarje me Aishe Vatën 18-vjeçare me kokën e prerë në një arë me misër? Sa shpejt e harruat. Ky është trajtimi ndaj vajzave shqiptare, të mjerat vajza kur janë jetime e të pambrojtura nga shteti e shoqëria. Ndaj të duket skandaloze që më shumë se e akuzojnë na tregojnë meritat e ish-ushtarakut Agron Cane. Mbrojtja që salistët i bëjnë Full–Hajnit guvernator i Bankës Shqiptare, heshtja e pushtetit në këtë rast vjedhje si një kompromis i ndyrë, është bërë një kancer i vërtetë në jetën politike, por edhe shoqërore shqiptare veçse me të njëjtin stil po punohet edhe në këtë rast skandaloz.
Desha t’ju them edhe gjithë atyre atyre që e lehtësojnë Koço Kokëdhimën me sejmenin e tij pedofil duke menduar gabueshëm se kështu mbrojnë PS-në, se për mua përgjegjësi më të madhe ka Deputeti sesa Pedofili. Kokëdhima u kish dashtë të japë dorëheqjen, sepse është jo vetëm e turpshme, por edhe e dënueshme e sa për atë që nuk e dinte se çfarë mënxyre ishte Agron Cane, mos gënjeni veten. Agron Cane këto ka bërë edhe më parë dhe madje në ushtri ia kanë mbuluar raste të kësaj natyre. Ky marrok e ndjente vetën hamshor, që i jepte guxim qënia si sekretar i i përkdhelur i deputetit, i cili nuk ka asnjë justifikim në mbajtjen e tij si sekretar. Por duhet të ketë diçka më shumë në këtë mbrojtje. Po kush t’i bëjë hetimet? Ata që nguten ta paraqesin një rast patologjik i vetmuar?
Është e vërtetë se incidente të tilla njihen gjithë botën, por kësisoj zullapërie si në Shqipëri nuk ka bota, këta nuk e njohin institucionin e dorëheqjes, sikur krimi më i përbindshëm të ndodhë në sektorin, dikasterin apo zyrat e tyre. Mendoni sikur në zyrën e një kongresmeni amerikan do të ndodhte kjo gjë me një 14-vjeçare. Katastrofë për kongresmenin. O shqiptarë të marrosur pas partive, e dini se ka patur një Nikson në këtë botë, President Amerikan që për një përgjim, nga ekipi i tij zgjedhor dha dorëheqjen.
E keqja më e madhe e këtij vendi në të vërtetë nuk janë perverset si Agron Cane, por ata që i bëjnë shtrat të ngrohtë Agron Canëve që nuk janë të pakët, prandaj nëse ka dinjiteti deputeti Koço Kokëdhima duhet të lëshojë Kuvendin e do të jetë më i nderuar, përndryshe emri i tij mbetet i lidhur përgjithmonë me emrin e një pedofili.
Si pjestar i deritashëm i barrikadës tuaj kundër të keqes në këtë vend, marr guximin t’ua them hapur të nderuar pushtetarë, se kësisoj deputetësh nuk i duhen Partisë Socialiste se të ngjallin imazhin se këta janë jo socialista, por specialista-thënie proverbiale e Pjetër Arbnorit. Ndaj mund të them se deputeti me atë perversin që e mbante nën sqetull është e mira të dalin nga sytë e opinionit publik, të tërhiqet nga jeta politike e t’i lëshojë vendin dikujt që është më i devotshëm për popullin sesa për miqtë, tarafin xhepat dhe dhe pronën e vet. Të tillë specialista nuk i duhen Partisë Socialiste e nëse kryetari që është dhe kryeministër do të vazhdojë të mbajë afër të tillë figura, që më shumë jetojnë në delire se në realitet, duhet ta dijë se po shkel në një dërrasë të kalbur, po prish reputacionin e vet. E kjo nuk është në të mirën e askujt.

17 gusht 2014

PUNË KULTURASH- NGA TIRANA NË PRISHTINË

by

E di që Bibliotekën Kombëtare në Tirane e kanë rrudhur keq e më keq, e kanë vendosur me dalje nga pjesa anësore e Pallatin të Kulturës si apendiks, me shkakun se ky shtet që shet edhe brekët e veta, ua ka dhënë me qera hyrjen kryesore të këtij Pallati që e ka mbiemërtimin Kulture, disa kompanive e firmave private, por edhe Biblioteka Kombëtare e Prishtinës nuk më pelqen, më duket si saraj sulltanësh./
Nga Kolec TRABOINI/
Gjithmonë i kam vlerësuar bibliotekat sepse ato janë thesari i dijeve njerëzore dhe kam vënë re se në Amerikë bëjnë kujdes dhe japin fonde të mëdha për biblitekat e shteteve. Nëse do të merrnim një shëmbull në Boston do të thonim se godina e “Boston Public Library”është me të vërtetë një ndërtim i madh mbrëslënës, një ndërtesë me kollona larta që sapo e sheh të çon mendjen tek stilin glorioz romak. Gjithçka flet për lavdinë e dijeve brenda një trukture solide sikur të thoshte se në këto tempuj dijesh qëndrojnë themelet e shteteve. E di që Bibliotekën Kombëtare në Tirane e kanë rrudhur keq e më keq, e kanë vendosur me dalje nga pjesa anësore e Pallatin të Kulturës si apendiks, me shkakun se ky shtet që shet edhe brekët e veta, ua ka dhënë me qera hyrjen kryesore të këtij Pallati që e ka mbiemërtimin Kulture, disa kompanive e firmave private. Madje njëra nga ato e ka modifikuar për sallë filmash apo mbledhjesh përkundrejt shumave të mëdha 400 apo 600 euro për një ore promovin apo premiere filmi. Me e trishtueshme është se masakrat ndaj institucineve të artit vazhdojnë të jenë të pandryshuara edhe me ndrrimin e qeverisjes. Kësisoj në qëndër të Tiranës kemi një Pallat Kulture që nuk ka të bëjë në asgjë me kulturën, e fale zotit që nuk e kanë mbyllur dhe Teatrin e Operas dhe Baletit, salla e të cilës është katandisur si një teater provincial me ndenjëse erë djersë a diç më shumë.
Po le të kalojmë në kryeqytetin tjetër të shqiptarëve se tashmë kemi si shqiponja me dy krerë edhe dy kryeqytete. Kisha parë në fotografi shumë herë Bibliotekën Universitare të Prishtinës por asnjë herë nuk e kisha kuptuar pamjen e saj. Që në fillim kishte lindur një lloj mospëlqimi mes meje e atij ndërtimi që e konsideroja apokaliptik. Këto ditë gushti u gjenda pranë ngrehinës së Bibliotekës së Kosovës. Këtu problemet nuk qëndronin si në Tiranë. Shteti këtu nuk ja kish shitur shpirtin bizneseve siç ndodh në Pallatin e Kulturës në Tiranë. Madje në këtë pikëpamja vumë re se Fakulteti Filologjik i Universitetit të Prishtinës dhe Biblioteka aty pranë ishin në hapsira të lira dhe gjelbrim, por gjithsesi nuk rri dot pa shkruar për ndjesinë në lidhje me ndërtesën e Bibliotekës së Kosovës që ka jo pak por 5 mijë antarë të regjistruar. Një stukturë e mbyllur me kube që të kujtojnë orjentin, hamamet e lindjes së mesme, a ndoshta diçka edhe nga fryma mistike bizantine. Gjithë kjo më ngjallte mendime të ndryshme por asnjë herë me dritë. E sodita gjatë, dhe u përpoqa ta largoj sadopak ndjesinë që kisha marrë prej imazheve kartolineske por nuk qe e mundur. Zymtësia më shoqëroi që nga pamja e jashtme madje edhe hyrja si në koridoret e errta të ndërtimeve mesjetare. Mu duk se papritur do të më shfaqej trimërisht ndonjë luftëtar mesjete i veshur deri në dhëmbë me hekur.
Nuk e di kush e ka krijuar këtë model, nga janë frymëzuar arkitektët dhe sa vlerë i japim si zgjidhje një ndërtese guri futur në një strukturë hekuri që të krijojnë imazhin e një saraji mesjetar, a përndryshe të ngjallte ndjesinë e përjetimëve filmikë kur ndodhte që zinin një kryengritës, e fusnin në kafaze prej hekuri dhe e shëtisnin në popull. Asgjë në këtë konstruksion nuk më kujtonte dritën, as dijen, as të ngjallte ndjesinë se në zemër të kësaj ngrehine gjënden dritëzat që ndriçojnë mendjet njerëzore. Përkundrazi. Po qellimi im i ardhjes këtu nuk ishte të prekja me dorë një imazh arkitekturor që më kishte krijuar një ndjesi të turbullt sa herë e kisha parë në foto, por ngase doja të sillja një sasi librash nga krijimtaria ime, sepse mjaft gjatë kemi shkuar në mosnjohje të njëri tjetrit. Se njohja nuk është vetëm të takohemi e të pimë një kafe në një lokal veror të Prishtinës apo ish Bllokun e Tiranës, por edhe të dimë çfarë mendojmë e çfarë ndjejmë si bashkombas pa fare dallimi në mes nesh, anipse ca fjalamanë profesionistë Tirane i kanë përrallisjet e ndarjeve në maj të gjuhës. Po dihet, flet më shumë paraja e serbit se sa mendja e shqiptarit mediatik.
Kësisoj dhurova 6 tituj librash, “Flamuri në Deçiq”, “Aristidh Kola”, dhe katër vëllimet e mia të fundit me poezi. Ndërkohë që po dorëzoja librat nënpunësi plot respekt më njoftoi se Biblioteka tashmë ishte ndarë, në atë Universitare dhe Biblioteka Kombëtare e Kosovës që është e emërtuar “Pjetër Bogdani”. Më erdhi mirë për këtë emër megjithëse mendoj se emërtimi i bibliotekave kombëtare që janë unike në një shtet, nuk ja ndjejnë nevojën ndonjë emri për tu dhënë identitet.
Edhe tek dilja u përpoqa ta zbus vështrimin, me dëshirën ta shoh ndryshe këtë ndërtesë që më ngjallte një ndjesi të turbullt por nuk munda. Gjithçka mund të ishte, një muze armësh të ndryshkuara mesjetare a diç tjetër por jo një qëndër prej të cilës buron drita e dijes. Të paktën ta kishin dhënë me qera e ta bënin bibliotekën në ndonjë ndërtesë tjetër- thashë me vete,- ta bënin si pushtetar-tregtarët e Tiranës të cilët duke mbetur peng të mosdijes, ndërkohë që Bibliotekës Kombëtare i kanë gjetur një furrik,ballin e Pallatit të Kulturës ja kanë dhënë tregtarëve, si te ishte shteti një fajdexhi qiradhënës. Kush e di ndonjë ditë do të shitet aty edhe djath kaçkavall si mënyja më preferuar e honxho-bonxhove të kulturës shqiptare. E akoma më tej ndërtesën e quajtur Piramida në bulevardin Dëshmorët e Kombit e kanë lënë të rrënohet madje edhe ta zhveshin nga pllakat e mermerit të blera si frëngu pulën në Itali. Vërtetë kush e mori mermerin e Piramidës, banjot e cilit deputet a ministër zbukurojnë? E këto nuk janë vetëm punë kulture por edhe punë vjedhjesh e matrapazllëqesh shtetërore. Për ndërtesën e Lidhjes së Shkrimtarëve shqiptarë, që shteti i Salit në mënyrë banditeske ua mori me forcë krijuesve duke i nxjerrë në rrugë të madhe do flasim një herë tjetër. Meriton vemëndje për faktin se ky akt despotik i shfaq shtetarët e qeveritarët tanë si urithët e antikulturës paçka se në të vërtetë vishen firmato nëpër dreka e darka qeveritare apo partiake, por të shkretën mëndje e kanë kashtë e byk.

gusht 2014

SHKODRANIA AKTORE E PARË E TURQISË

by

Shkruar nga KOLEC TRABOINI/
Në kohën kur zhvillohej lufta në Kosovë, në shtëpinë time në Boston, ndiqja gjithçka që botohej në shtypin amerikan për shqiptarët. Duke lexuar një gazetë të vogël që dilte për artistët në Hollivud, ndesha në intervistën e Eliza Dushkut, e lindur kjo në Boston në vitin 1980, që atëherë ishte vetëm 19 vjeçare dhe krejt e panjohur në Shqipëri. Ajo i kishte thënë gazetares amerikane se jam e trishtuar për vuajtjet e shqiptarëve të Kosovës edhe me shkakun se prejardhja ime është prej atij vendi. Pasi kërkova nëpër numura telefonash e shtëpitë e shqiptarëve në Boston rashë në gjurmët e babait të saj Filip Dushkut me origjinë nga Korça, madje krejt saktë me shtëpi të gjyshërve në rrugën Fan Noli. Përgatita një shkrim të cilin dërgova në revistën “Klan” me titull “Eliza shqiptare e Hollivudit”. Me këtë botim publiku shqiptar mësoi për herë të parë për aktoren me origjine shqiptare. Tashmë ky fakt është i njohur, i vjetër, ai shkrim mbase është harruar krejt , por gjithsësi është një prej kujtimeve të mia të bukura në gazetari sepse lidhet edhe me profesionin tim si kineast. Krejt rastësisht, 15 vjet më pas zbulimit të Eliza Dushkut, rashë në gjurmët e një aktorje tjetër, e cila ndryshe prej Eliza Filip Dushkut, kjo aktore e panjohur kishte lindur në Shkodër. Tani le të shohim kush është kjo aktore me emër të madh në Turqi por që nuk njihet as në Shqipëri dhe mjerisht është harruar krejt edhe në vendlindjen e saj në Shkodër.

Një shkodrane me emrin Halide

Në familjen shkodrane të një ushtaraku më 16 korrik të vitit 1906 lindi një vajzë të cilës i vunë emrin Halide. Ishte një fëmijë i bukur, i shkathët e lojcak që u bë gëzimi jo vetëm i shtëpisë, i prindërve te vet por edhe i komshinjve. Një vogëlushe që sillte kudo gëzim dhe e donin të gjithë. Po ai gëzim fëminor i shkodranes së vogël do të ndërpritej me një tragjedi që për moshën që kishte nuk e kuptonte se gjithçka do të kthehej në rrjedhën e jetës së saj, për të ikur përgjithmonë larg vendlindjes. Në vitin 1909 vritet babai i saj. Nuk dimë në çfarë rrethanash por të dhënat thonë se ishtë vrarë në krye të detyrës dhe konsiderohej nga shteti osman si dëshmor. Halideja do jetonte edhe mjaft kohë në Shkodër derisa gjyshi i saj vëndosi të lërë Shkodrën e të shkonte në Stamboll me ndihmen e një koloneli të ushtrisë me emrin Salih. Nëna e vogëlushës duhet të ketë mbetur në Shkodër por në të dhënat biografike nuk thuhet se si ndodhi që vajza u shkëput nga nëna e saj. Halidës së vogël i mungonin shumë gjëra në Stamboll, së pari i mungonin prindërit, i mungonin fëmijët me të cilët loste e gëzohej. Kjo nuk po ndodhte në Stamboll e fëmijëria e saj sikur kishte humbur. Në Stamboll kishte më shumë njerëz nëpër rrugë, por nuk kishte të njohur, nuk gëzonte ato përkëdheli që ua bëjnë jetën më të bukur dhe i rrisin fëmijët. Por pa shkuar gjatë shkodranës së vogël që rrinte e vetmuar në një qytet të madh i vdes edhe gjyshi për ta lënë krejt të vetëm. Tashmë ajo nuk kishte më ku të shkonte dhe nuke dinte të ardhmen e saj. Ju sigurua një pension jetese për babain e vrarë. I japin bursë për shkollë dhe rritet në konviktet e shkollës.

Nga Shkodra e Shqipërisë në Shkodrën e Bosforit

Pasi diplomohet në shkollën e mesme ajo u emërua mësuse shkolle në Uskudar . Ja vlen të ndalemi në këtë rajon të Stambollit në ngushticën e Bosforit sepse emri i këtij rajoni me një popullsi afro një milion banorë ka të njëjtin emertim historik siç e ka edhe Shkodra, Scutari. Ky emërtim i këtij rajoni është bërë herët sepse ai është një qytet i lashtë, shumë kohë para se të themelohej Kostandinopojë . Scutari u themelua aty nga shekulli i 7-të para Krishtit, fillimisht me emrin “Qyteti i Artë”. Ky emërtim ka disa të dhëna, por një historian i lashtë grek shkruan se ky qytet e mori emrin Krisopolis/Qytet i Artë sepse perandoria perse kishte atje një thesar të madh të fshehur ose sepse ky qytet lidhej me Agamemnonin dhe të birin Krises. Por sipas një shkrimtar tjetër i shekullit të 18-të qyteti e ka marrë emrin i Artë për shkak të përsosmërisë së portit të saj. Qyteti është përdorur si një port dhe kantier detar dhe kishte një pozicion i rëndësishëm dhe është bërë arenë e luftërave mes grekëve dhe persëve.
Në vitin 324, në këtë qytet u zhvillua beteja më e rëndësishme dhe përfundimtare mes Konstantinit I, perandor i Perëndimit, dhe Licinius, perandorit romak të Lindjes, në të cilën Konstantin e mundi Licinius. Kur Konstandini i njohur për prejardhjen e tij Ilire, krijoj kryeqytetin e perandorisë Bizantine me emrin e tij, Krisopolit i humbi rëndësia e mëparshme dhe u bë periferi megjëthese mbeti i rëndësishëm gjatë gjithë periudhës bizantine, sepse të gjitha rrugët tregtare në Azi fillonin atje, dhe të gjitha njësitë e ushtrisë bizantine që drejtoheshin për në Azi mblidheshin pikërisht atje. Në shekullin e 12-të, qyteti ndryshoi emrin e tij në Skoutarion –Scutari, emër që kishte edhe pallati i perandorit aty pranë. Në 1338 udhëheqësi osman Orhan Gazi mori Skutarin, duke i dhënë mundësi osmanëve të kenë një bazë fare pranë Konstandinopojës.
Sa i përket emërtimin besohet se emri Scutari, siç e kishte edhe Shkodra, do të thotë “lëkurë të papërpunuara”. Është i njohur fakti se edhe Shkodra e Shqipërisë ka qënë një qënder ku mblidheshin lëkurë të kafshëve të pyllit dhe tregtoheshin në Venedik e gjetkë përmes anijeve tregtare që kalonin në Bunën e lundrueshme aso kohe. Të tjerët të cilët e shkuan në atë zonë e kanë quajtur atë edhe Eksüdar ose Escutaire.
Në kohën kur shkoi aty Halide Piskini (është e nevojshme të sqarojmë se nuk dimë nëse në Shkodër ka ende familje me këtë mbiemër ani pse me mbiemrin Prisku ka) , kjo periferi e Stambollit ishte pjesa më karakteristike, me rrugica të shtrëmbra e shtëpitë e vogla prej druri, me dyqane të shumta artizanale. Po këtu ishte dhe vendi i varrezave të mëdha e të moçme të Stambollit, duke përfshirë ato myslimane por edhe hebraike dhe të krishtera.
Në këtë qytet aq te ngjashëm me Shkodrën e vëndlindjes sepse rrethohej dhe ky me ujra, madje në vitin 1910 qarkullonte një kartolinë në Stamboll por edhe në Shqipëri në të cilën qenë bashkuar pamjet e këtyre dy qyteteve me emrin Scutari të cilët dhe në imazh aq shumë ishin të përafërt. Në Scutarin e Bosforit Halide Piskini do të pësonte një tjetër tragjedi. Kur ishte mësuese shkolle kishte rënë në dashuri dhe u martua me një tregtar pambuku. Dhe ishte fare e re në moshë. Po muajt e martesës i kaluan shumë shpejt. Fati tragjik sikur e ndiqte hap pas hapi në jetën e saj plot dhimbje e humbje. Ashtu siç i kishte ndodhur vrasja e babait kur ishte 3 vjeç, vetëm tetë muaj pas martesës së saj dhe kur ndjehej më e lumtur se kurrë i vdes burri. Tashmë ajo e shihte të ardhmen më të zezë se kurrë.

Aktorja e parë e Turqisë

Në vitin 1923 ishte krijuar nga Sadi Fikret një grup teatror i lëvizshëm që aso kohe ishin aq shumë të preferuar. Nuk vinte spektatori në teatër por shkonte teatri shetitës fshat në fshat e qytet në qytet. Shumica e shfaqjeve ishin skeçe e vodevile, kryesisht skena humori. E rekomanduar nga një i afërt, drejtuesi i trupës së teatrit shetitës e pranon për një turne në Izmir. Shfaqjet teatrore në atë kohë nuk kishin aktore femra. Ishim meshkujt që losnin rolet e femrave. Kjo ka ndodhur edhe në Shqipëri deri vonë. Halideja kishte një natyrë pak e zymtë. Ishte pikërisht jeta e saj pa dashurinë prindërore dhe me fatkeqësi në jetë që e bënin të ishte hijerëndë. Dhe krejt ndryshe prej moshës që kishte, roli që i dhanë ishte ai i një halle, e cila kishte si karakteristikë të folurën hundore të forte, tip të cilin ajo e realizoi shumë bukur dhe që do ta vazhdonte për vite të tëra si personazh në situata të panumërta dhe në gjini të ndryshme si në teatër por edhe në emisionet e radios. Mirëpo në vitin 1925 ndodhi që grupi i teatrit lëvizës nuk mundi të vazhdonte veprimtaritë. Meqë ishte e para aktore e skenës e moren pa shume hezitim në Teatrin e Stambollit.
Në vitin 1933 ajo u bë shumë e njohur me rolet e veta në filma dhe një aktore e kërkuar. Madje në kronikat e kohës shkruhej se spektatorët u dyndeshin në të gjitha kinematë e vendit për të parë lojën brilante të Halide Piskin. Kalon një periudhë të vështirë dhe detyrohet të punojë në radio gjithnjë me tipin humoresk që kishte krijuar, me skeçe e humore të cilat i përgatiste vetë. Ajo konsiderohej gjithashtu edhe si një krijuese shumë e mirë e materialeve letrare të skenës.
Në vitin 1944 pasi që kishte punuar në kompani të ndryshme teatrore u kthye sërish në teatrin e Qytetit të Stambollit duke u bërë një nga aktoret kryesore.
Ajo ka një repertor të gjërë si aktore por edhe si shkrimtare filmi si në “Kivircik PASA” (1941),/ “Duvaksiz Gelin” (1942) dhe “Dügün gecesi “(1933). Ne Filmografine per Halide Piskin mund te rradhisim edhe : “Kafes Arkasında” (1930), “Fermanlı Deli Hazretleri” (1930), “Kafatası” (1932), “Yanlışlıklar Komedyası” (1938), “Anna Karenina” (1939) , “Lüküs Hayat” 1950, “Yelpaze” (1955), “Kızımın Başına Gelenler” (1958) , “Bir Kilo Namus” (1959).
Filmi i saj i fundit i Halide Piskin ishte “Çfarë ka ndodhur me vajzën time”, për të cilin ka shkruar edhe skenarin. Ishte një aktore e madhe, e talentuar, e kompletuar si artiste por edhe autore e shume shkrimeve e skenarëve, skeçeve, artistja e parë e varieteteve në Turqi, e konsideruar një talent i madh, i jashtëzakonshëm dhe i papërsëritshëm. Edhe pse pa arsimimin e duhur profesional për skenë, arriti të bëhet aktorja e parë dhe më e njohura në Turqi. Dhe për më tej edhe pse e kish ndjekur fati i keq në jetë, në skenë ajo ngjallte aq shumë humor, aq shumë dritë e besim tek njerëzit të cilët e donin shumë. Siç mbeti e vetmuar në fëmini në Shkodër ashtu i shkoi jeta, gjithsësi një jetë e vrullëshme artistike, pasiononte, me një individualitet të spikatur, kurrë pa u shkëputur nga skena e teatrit apo ekrani i filmit.
U nda nga jeta për shkak të dëmtimin të veshkave në moshen 53 vjeçare, me 1 nëntor 1959 në qytetin e Stambollit. Filmat e saj në Turqi edhe sot e kësaj dite shihen dhe admirohen, aq shumë ka lënë gjurmë në kinematografinë turke artistja e madhe që lindi në qytetin e Shkodrës, Halide Piskin.

Adile Nashit – një tjetër aktore e madhe, mos vallë me origjinë shqiptare

Në kohë pak të mëvonëshme kishte dalë edhe një aktore tjetër e suksesshme e teatrit dhe filmit, Adile Nashit, e cila ka lindur me 17 qershor 1930 ne Stamboll dhe vdekur me 11 dhjetor 1987. Jane dy aktore që kanë punuar thuajse në role që i afroheshin njëra tjetrës por gjithnjë me një individualitet të fortë. Po kishin edhe një fat të përngjashëm në fatkeqësitë e tragjeditë familjare. Por të dyja punonin në fushën e humorit dhe tërë jetën ishin në mes të këtyre dy ndjesive, tragjedisë që përjetuan në jetë e nevojës për të qënë të qeshura para publikut apo dhe ekranit.
Askush nuk e mendonte çfarë fshihej pas të qeshurave të këtyre dy grave aq të admiruara nga spektatorët e teatrit dhe filmit.
Adile Nashiti ishte bijë e një aktori të njohur në Turqi, Ozkan Nashi dhe në të njëjtën kohë edhe vëllai i saj ishte i lidhur me teatrin. Në një foto familjare të Adile Nashit diçitura përshkruese thotë se është mjedisi i shtëpisë së saj, në mur janë varur fotot e djalit të vet 15 vjeçar Ahmet, i vdekur, fotografia e nënës dhe e babait. Duken tre foto,
Por në një nga kornizat gjënden jo një por dy foto. Në njërën foto duket një burrë me veshje qytetare e me fes të zi që është quajtur aso kohe tanuz, ndërsa foto tjetër më e madhe njeriu është veshur me rroba karakteristike popullore krejt si shqiptarët e fillimit të shekullit 20, çfarë të çon në dilemën është apo jo me origjinë shqiptare, madje krejt ngjashëm si në veshjet e zonës Krujës dhe Shqipërisë Lindore.

Në asnjë rast nuk i kemi parë turqit të jenë veshur ta zëmë si krutanët, dibranët, apo malësoret e Veriut dhe të Kosovës. Karakteristikë është edhe qeleshja e bardhë, plisi siç i thonë në Kosovë. Vetë fotografia, ku ndodhen edhe i biri i Adiles është një dëshmi, por ne nuk kemi librin e jetëshkrimit të saj që të mund të gjejmë ndonjë shënim në kujtimet e saj për origjinën e babait e gjyshërve të saj. Edhe varri familjar i aktores Adile Nashi është në Uskudar, Scutari , pra në Shkodrën e Bosforit që gjasat janë të ketë qënë një qytet ku shkonin e banonin me shumicë shqiptarë.
Gjithësesi këto dy aktore, njëra lindur në Shkodër Halide Piskin, tjetra që mban në shtëpi si shënjë identiteti një foto të një personi me veshje shqiptare, Adile Nashi( koha i solli në skenë në një kohë të përafërt, madje shpesh herë edhe në filma të përbashkët, u bënë aktoret më të dashura në Turqi dhe janë krenaria e kinematografise turke e pjesë e historisë së saj.

Kontribut i madh dhe njohje e vogël e vlerave që ka nxjerrë kombi shqiptar për popujt e tjerë.

Është për të ardhur keq që nuk ka veprimtari kulturore të ndërsjellta mes të dikastereve të kulturës, shoqatave artistike që do të ndikonin në krijimin e një klime të tillë që të mësohej më mirë kontributi shqiptar në kulturën e popullit turk, por edhe në të gjithë popujve e tjerë ballkanikë. Kujtojmë se shqiptari Abedin Dino është një figurë e madhe e artit, piktor, kineast, poet, të cilit i kanë kushtuar edhe monumente në Turqi, siç vëllait i tij Ali Dino , konsiderohet karikaturisti i parë më i kompletuar në Greqi dhe ka qënë deputet në parlamentin grek si dhe themelues i shoqatës së parë të karikaturistëve greke. Apo se Eleni Bukura piktorja e parë femër në Greqi është një arvanitase, Niko Egonopulos, një piktor i madh me dimensione panevropiane është arvanitas, pra me gjak shqiptar. A doni tju rithem se dritën e Rilindjes Evropiane e ka përhapur në Rusi një shqiptar nga Arta, nxënës e dishepull i Girolamo Savonarola, rilindësit të madh italian që ka një monument në Firence? Po le të kalojmë në të sotmen, se njëri nga aktorët më të mëdhej të filmit në Turqi Halit Ergenc, që interpreton sulltan Sulejmanin, ështe me prejardhje shqiptare, çfarë e deklaron me krenari në media: “Më duhet të them që të parët e mi nga ana e mamasë sime në periudhën osmane kanë ardhur në Turqi, … mund të them me plot gojën që edhe në damarët e mi ka gjak shqiptari. Unë dua të përshëndes gjithë Shqipërinë. Shpresoj që sa më shpejt të gjëj mundësinë të vizitoj tokën shqiptare dhe të njihem me ju”.
Besoj që është e mjaftueshme të themi se atë që nuk e bën politika në krijimin e një Ballkani Europian për nga dimensionet e kulturës, mirëkuptimit e paqës e bëjnë më së miri arti dhe kultura të cilat krijojnë ura miqësie në mes të gjithë popujve dhe duke i tejkaluar kundërshtitë, moskuptimet, atavizmat e mentalitetet e të shkuarës. Për Ministrinë tonë të Kulturës dhe programet e saj do të kisha një sugjerim, që vërtetë ne dëshërojmë të shkojmë në Europë, kemi pasion për kulturën perëndimore, flasim e përkushtohemi gjërë e gjatë për atë frankofone, japim edhe fonde përkthimesh për këtë tendencë mbi bazë shijesh personale, por duhet të jemi open mind, e të mos bëjmë sikur nuk e dimë që në kulturë e art nuk ka prioritete gjeografika e as busulla të ngrira që tregojnë veç një drejtim, në art e kulturë nuk ka as Jug e as Veri dhe as Lindje e as Perëndim. Gjithesesi, se pari e mbi gjithçka stimulohet arti e kultura kombëtare bashkërenduar kjo me afirmimin e kontributit shqiptar në popujt e tjerë.

gusht 2014

JO TA SHKARKOJNË POR TA ARRESTOJNË FULLANI!

by

Çfarë krim tjetër më i madh e më i përbindëshëm duhet bërë në këtë vend që të dalësh para togave të zeza? Mos vallë duhet vjedhur një bukë si Zhan Valzhani ….e jo 7 milionë euro?/
Shkruar nga KOLEC TRABOINI/
Pse hesht Qeveria, se Opozita nuk ka çfarë të flasë meqë Fullanin me dallaveret bankare e kishte aleat për kokë kryeministrin që iku, e që largohet nga kjo temë hajdutllëku supergjigant si djalli nga temjani. Nuk ndjehen as pasuesit e ish kryeministrit që akuzojnë qeverinë edhe për incidentin më të vogël tip thashetheme fshati, se kështu e ashtu tha kryeministri në takim me të vetët, apo të gjithë këta trimosha opozitarë tashmë bëjnë pulën, sepse kanë të punësur në Bankën e Shtetit fëmijët e të afërmit e tyre. Po pse more kështu funksionon shteti, si vegël e klanit? Vërtetë kemi përpara një opozitë të qorrollepsur që nuk arrin të rinovohet sepse partia është kapur nga individë që luftojnë si hiena për pushtet, për kolltuk e karrige.
Vërtetë punë e paqme me një zgjuarsi mafiozësh, njëra dorë lanë dorën tjetër dhe të dyja fytyrën e pistë të korrupsionit e të vjedhjeve. Ndaj mos prisni qe opozita te flase për Fullanin sheikun e parave të shqiptarëve. Mirë opozita hesht sepse është e menderosur deri në fyt e nuk po arrin të bëjë adetin e shpëlarjes pas zgjedhjeve të 23 qershorit 2013, por, cilin paska korruptuar Fullani në qeverisjen e re që nuk po dëgjohet asnjë deklaratë? Pse është e friksuar qeveria që me këtë heshtje jep të kuptojë se e mbron Fullanin me prapësitë e tij. Dhe nuk mund të harrojmë se opozita e djeshme e qeveria e sotme ka bërë një luftë shëmbullore në parlament duke e demaskuar Fullanin me akuzave bindëse për shpërdorim të parave të popullit.. Po tani çfarë ndodhi! Ku ngeci entusiazmi reformues?
Qeveritarët duhet ta dinë se e vetmja gjë që kanë në dorë votuesit është të flasin dhe nëse nuk pranojnë ti dëgjojnë, atëherë s’ju mbetet tjetër vetëm të protestojnë kundër hajdutëve të djersës së tij, sepse nuk e vodhi njeri Qeverinë, nuk e vodhi njeri Opozitën, por vodhi popullin që ka 24 vjet që dëgjon vetëm të tilla mynzyra nga ata që kurrë nuk u ngopën se vjedhuri, madje edhe së vrari. E, që të jemi të ndërgjegjshëm për ato që konstatojmë, përditë e më shumë ky shtet po shkatrrohet nga antikombëtarët.
Po le ta shohim problemin nga ana tjetër. Të shumtë ishin zërat trimërorë kundër ish kryeministrit Sali Berisha, “kumbarit” të paralliut Fullanit, po tani kundër Balit të tij as që po ndjehet njeri, çfarë të bën të kuptosh se lufta ndaj Sali Berishës nuk paska qënë veç për përfitime e jo për ideale të së drejtës, e shpëtimit nga e keqja shoqërore që e kishte pllakosur këtë vend. Ky shejku i parave Fullani, me pasuri familjare përrallore, është një spekullator i vërtetë, që vetëm për blerjen fiktive të Hotel Dajtit, shteti i shtet shtetit hotelin me disa dhjetra milion euro, duhej dërguar në burg sepse ishte një korrupsion i pastër, një mënyrë gjoja legale për të nxjerr para nga thesari, që ti merrte qeveria e Sali Berishës dhe ti shpërdoronte duke darovitur sahalëpirësit e politikës, bosat e medias vizive, apo miliona të shpenzuar për koncerte partiake duke darovitur këngëtarët. Përse nuk po flitet më për këto? Qëndrimi i Qeverisë së re ndaj këtij Furfullani në dhomat e thesarit ështe letër lakmuesi që tregon të vërtetën se kemi a s’kemi drejtësi në mënyrën e qeverisjen se re, dhe a është marrë seriozisht lufta kundër hajdutllëkut në shtet apo gjithçka, mjerisht,(çfarë nuk duam ta besojmë) është një fasadë premtimesh të rreme elektorale.
Qëndrimi ndaj Fullanit, mos dënimi i krimeve dhe hajdutëve, ministrave milionerë që i përmbysi populli me votë e vullnet të lirë, është një gur prove se çfarë qeverisje kemi. Njerëzit nuk janë budallej. Nuk e japin votën për sytë e bukur të askujt por për të punuar me ndërshmeri e me drejtësi për këtë vend. Nëse vazhdohet kështu është jo vetëm e frikëshme por edhe e neveritshme dhe populli duhet të lëvizë e të tregojë se nuk është aq durimshumë që ta përdorin si kalë në lëmë.

3 gusht 2014

FEJTON ME SHUFRA ARI

by

Pse u harrua ari i vjedhur i Thesarit të Shtetit? Po prokuroria çfarë ka bërë në kaq vjet, fle mbi dosje? Ja po i themi ca llafe për ta nakatosur problemin e vjedhjes së shekullit që shkoi, se kush e di na dëgjon Prokuroria dhe zgjohet nga gjumi i thellë letargjik, sepse i bën nani-nani edhe politika./
Shkruar nga Kolec TRABOINI/
Të nderuarit gjumashët tanë të Drejtësisë së Leshit e të Preshit- meqë nuk e kini vënë ujin në zjarr të kapni hajdutët e Arit të Thesarit të Shtetit, të paktën me ata te policisë se fshehtë( ca po na thonë se do kemi edhe FBI shqiptare) që keni de, që rrinë kot, të fshehur qofshin apo edhe hapur, shkoni e bisedoni me popullin, pyesni popullin se ai e di shumë mirë kush e ka vjedhur Arin në tunele sikur të vidhnin një thes me misër apo një gomar me shalqinj. Veç ato shkresurinat që keni sajuar atëbotë harrojini, dhe lërëni atë punën e fshatarit me gomar se nuk e ha njeri sapunin për djathë në Shqipëri. Por le ti vimë pakëz rrotull tuneleve me ca pyetje. Kush e ruante thesarin?! Kush i caktonte rojet. Kanë qënë të zgjedhur me konkurrim e zotësi apo miq tarafi e fisëri, si në këtë vjedhjen spektakolare të këtyre ditëve që ca po thonë kap shifrat 40 apo 60 milion e kusur valute europe. U fshin nga faqja e dheut nën hundën e guvernatorit Fullani që na mban edhe leksione mbi ca fitime e zhvillime financiare e ekonomike fantazore. A e keni lexuar se kush punon në Bankën e Shtetit ku ruhet paraja e popullit. Të mjerit popull thuaj. Të gjithë bij të politikës, fis i guvernorit, të këtij e atij e, asnjë njeri i vetëm i ardhur me zotësi dhe që nuk ka një mik a kushuri në politikën e lartë. Asnjë nga populli i thjeshtë. Gjithçka nga blloku i ri, nga byroja e re politike, nga Komiteti i ri Qëndror… A e doni listen e të punësuarve në Bankën ku guvernon një figurë e lartë e kupoles si Adrian Fullani, i cili si të ishte shejk apo faraon bën një jetë përrallore. Shkruajnë gazetat për mysebetet e tij por as qeveria e vjetër as kjo e reja nuk kanë vesh të dëgjojnë, kanë vetëm gojë për të ngrënë e gjuhë për të llapur. Ja ky më poshtë është ekipi i tarafeve e çokave të politikës në Bankën e Shtetit Shqiptar që drejtohet nga Adrian Fullani , botuar kjo në gazetën “Sot”:

1. Miranda Rama,(kunata e Sali Berishës) Këshilltare e Guvernatorit.
2. Adela Bode, (vajza e Ridvan Bodes) Departamenti i Stabilimentit Financiar.
3. Megi Topalli, (vajza e Jozefina Topallit) Departamenti i Kërkimeve
4. Odeta Nishani, (gruaja e Bujar Nishanit) Departamenti i Administrimit.
5. Helga Strazimiri, (motra e Genti Strazimirit) Departamenti i Mbikëqyrjes.
6. Blerta Kruja, (motra e Keltis Krujës) Departamenti i Administrimit.
7. Anila Muçka, (kunata e Adriatik Llallës) Departamenti i Burimeve Njerëzore.
8. Evis Çeli, (kunata e Arben Imamit) Departamenti i Sistemeve të Pagesave.
9. Gejsi Çeku, (djali i Robert Çekut) Departamenti i Kontabilitetit.
10. Anjeza Harizaj, (vajza e kryetarit të PD-së Kavajë, nusja e djalit të Fatos Bejës)
11. Kristi Kromidha Nano, (vëllai i Xhoana Nanos) Departamenti Juridik.
12. Eduart Roku, (nipi i Guvernator Fullanit) Departamenti i Burimeve Njerëzore.
13. Elsa Zhulali, (vajza e Safet Zhulalit, kunata e Aldo Bumçit) Departamenti i Marrëdhënieve me Jashtë.
14. Onos Topi, (djali i tezes së Blendi Fevziut) Departamenti i Statistikës.
15. Besnik Dedja, (daja i gruas së Samir Mane TEG-ut) Arshiva Elektronike
16. Lorna Tabaku, (motra e Jorida Tabakut) Departamenti i Mbikëqyrjes
17. Lavdie Memiaj, (kunata e Shaban Memisë) Departamenti i Pagesave
18. Ledia Bregu, (kushërira e parë e Majlinda Bregut) Departamenti i Kontrollit
19. Juna Bozdo, (motra e Eno Bozdos) Departamenti i Mbikëqyrjes
20. Eduard Sinani, Drejtor i Sigurimit, vëllai i Dëshira Subashit (ish- anëtare e Komisionit Qendror te Zgjedhjeve).
21. Arben Beja, (djali i Fatos Bejës) Agjencia e Sigurimit të Depozitave.
22. Marilda Shkurti, (vajza e dajës se Guvernator Fullanit) Agjencia e Sigurimit të Depozitave.

Çeshtja shtrohet mos vallë ashtu siç ndodhi me vjedhjen e shufrave të arit, edhe kësaj radhe i kishin vënë ujkut mëlçinë në qafë për ti ruajtur. Ka mundësi. Se ashtu bëri Fullani, vuri hajdutin për të ruajtur paratë. Ose vihen ca policë matrahulë që edhe ata flejnë gjumë e nuk ruajnë asgjë. Por problemi është se mirë u vodhën, po ku shkuan shufrat e arit se ato nuk ishin gjëlpëra që të humbisnin në mullarë. Është e thjeshtë. Kush shkelqeu dhe u bë bos i madh në Shqipëri, pra nga asgjëja na doli gjëja? Por që të flasim pak më shkoqur është mëse bindëse ajo që thuhet se i vodhi politika. Cili do thoni ju. Cili nga këta të politikës e ngjeu gishtin në mjaltin e Thesarit, të Arit të Shtetit? Kjo është pyetja që bëjnë të gjithë, madje edhe njerëzit që nuk dinë por edhe ata që e kanë vjedhur vetë po kështu pyesin. Edhe ju që i lexoni këto radhë pyesni. Po ju edhe pse e dini mjaftueshem te verteten, pyesni e bëni kinse. Çudi….sa të zgjuar janë shqiptarët…. As hetuesit nuk pyesin kështu. Madje ata as nuk pyesin fare. Pse, paratë e babait i kanë që të interesohen për to? Populli për atë punë është për tu rjepur e për tu vjedhur, por ndonjëherë edhe për tu vrarë. Nuk e dini se Gërdeci bashkë me 21 janarin u harruan ani pse së bashku kanë 30 varre duke përfshire edhe gra e fëmijë, nuk po zemë në gojë ata viktimat e politikës e mafias shqiptare që ikin një e nga një se ata janë aq shumë sa duhet të shkojmë në shekullin tjetër pa le se mos mbërthejmë ndonje fajtor pasi të ketë shkuar në botën tjetër.
Kështu punët në Shqipëri. Vritet, vidhet, dhe askush nga qeverisësit e pushtetarët nuk flasin. Keni parë ju se edhe opozita hesht se Qeveria nuk di çfarë të bejë më parë se e se i ka KLD dhe sejmenët e Drejtësisë kundra e akoma nën komandën e Qoftëlargut. Presidenti po ashtu i heshtur sikur të mos ketë ndodhur gjë këtu tek ne, tek populli i vet, po në Republikën e Zulullandit, nëse ekziston ende ky emërtim konician. Kryeprokurori ngec-ngec. Asnjë fjalë. Kap policia e lësho drejtësia si në lojë të kungulleshkës a si macja me miun. Populli qesh, e ç’të bejë tjetër populli. Kush e pjerdh popullin në Shqipëri. Gjykatat kanë halle se nuk po dinë ku ti fshehin rushfetet, shtëpitë, pasuritë, se frika sa një mal, se sidokudo ka nisur rruspi. Gjin Gjoni nuk di ku ka kokën. Po sa Gjin Gjona ka Shqipëria. Madje ky Gjini i shkretë mund të jetë vrima e fundit e kavallit. Më e pakta se ky riosh u ekspozua shume tek po i gëzohet zbukurimoreve e sendeve të çmuara, me varëse të mëdha ari e me unaza me kalorës, sigurisht dhe makina lluksoze si çdo fshatar që zbret nga provinca dhe me një kurs tremujor (shkolla e Sudes politike), u bë Maliq-Kadi.
E he, janë ca punë të thella vërtetë, por, po të duan, gjëndet fare lehtë se kush e vodhi thesarin, kush e vodhi shtetin, kush e bëri qametin në Shqipëri. Aq më tepër se Thesari, me shufra qofte a me letra, nisi vërtetë si në një legjendë persiane “Sazan hapu!”, me një fshatar me gomar ( Ali Baba), por ama atë çast e përkëtej vidhet për çdo ditë që ka falur Zoti dhe e manipulon robi.
Por, që të mos i zgjasim llafet tërkuzë, a e doni të vërtetën lakuriq siç e thotë populli? Po…- thonë të gjithe, – të vërtetën e duam! Po ku ka të vërtetë që tua bëj qejfin të gjithëve?! Me të vjedhur e me hajdutë, me viktima e me vrasës. Po ka një pistë që të çon tek e vërteta. Këta që kanë patur apo vazhdojnë ti kenë kyçet e shtetit e që heshtin e kanë vjedhur, sepse po të mos e kishin vjedhur vetë, do ti kapnin jo vetëm hajdutët e thesarit por edhe vrasësin e Santos, sepse edhe ajo punë parash ishte. Dhe paratë janë aty në bankë. Ku ka para ka gjurmë gjaku, aty fshihet krimi. Dhe enigma e çdo sekreti bashkë me paratë janë. Kot kërkohet nëpër qymeze fshati për të gjetur vrases të paguar. Edhe po ti kapni nuk dinë asgjë. Mafia punon me duar të pastra, me doreza të bardha me bisturi të mprehta e të holla. Madje a nuk i patë policët se si bënin sehir, ndërkohë që vrasësi me nge paloste të mjerin bankier. Madje pa harruar edhe një plumb të fundit në kokë që të përfundonte me sukses të plotë biznesi i vrasjeve të porositura nga lart, por jo nga larg. Dhe ishte bankieri më i madh i Shqipërisë. Investitor marramëndes. (Please! Mos pyesni si u bënë kaq shumë para në një vend kaq të varfër se u del kallaji të gjithëve sikur ti gervishni fare pak. Madje, edhe atyre të huajve që na mësojnë si luftohet korrupsioni dhe si bëhet shtet. Buzët me mjaltë dhe ata). Por le të vazhdojmë për ti dhënë fund këtij fejtoni tragji-komik: Polici me revole në brez shihte skenën jo më shumë se pese metra larg. Pastaj vrapoi me bisht ndër shalë. Kështu ruhen bankat dhe njerëzit në Shqipëri. Kështu punon edhe drejtësia, edhe politika, edhe shteti. Peshorja e drejtësisë shkon gjithnjë andej nga del leku. Rri e vras mendjen, ani pse e di që kot e kam që grindem me vete, po si more nuk u vete mendja këtyre që kanë shtetin e pushtetin, që kanë gjithçka e nuk bëjnë asgjë, që për të paktën 5 vjet të sjellin prokurorë e gjyqtarë nga Amerika dhe Europa, ti venë të punojnë për së mbari, tu bien korrupsionit me top, të shohim pastaj kush ishte hajduti e kush kopuku, që ti e vë roje e ai të vjedh shtëpinë me kuç e me maç.
Po jo more jo, nuk sjell njeri prokurorë e gjykatës nga jashtë, as nga Europa e as nga Amerika, nuk e bën atë gabim politika, as shteti, as leshi e as preshi, Nuk janë aq budallej këta rrufjanët tanë sa të sharrojnë traun ku kanë vënë këmbët, a të thyejnë qypin ku përditë e fusin gishtin në mjaltë. Kurrë!

30 korrik 2014