NGA KRIS KIRKA*/
Si sot 88 vjet më parë lindi heroi, idhulli, babai im Niko Pirro Kirka në Boston, Massachusetts. Do të vazhdoja të shkruaja më gjatë për Familjen Kirka, por sot do të shkruaj pak vetëm për babanë tim. Djal I vetëm, I përkëdhelur nga të gjithë, si trashëgimtar I vetëm I mbiemrit Kirka, ai do ta mbante të pastër të pa përlyer këtë mbiemër…
Unë mesova rreth kalvarit të familjes dhe vecanërisht të babait tim jo vetëm cmë është treguar nga pjestarë të familjes, por nga njerëz të huaj, të njohur dhe të pa njohur. Të njohur dhe miq do e mos do ta lavdëronin dhe do ta ngrinin në shkallë superiore emrin Niko Kirka, por cfarë më bën të krenohem është kur armiqtë të lavdërojnë. Një prej kriminelëve, hetues komunist që po e godiste tim At pa mëshirë prej orësh, pasi dy të tjerë më parë ishin lodhur, i egërsuar i tha: “por prej hekuri je ndërtuar, si nuk rënkove një herë o qen” (e thënë në një dasëm, pasi ky katil ishte pirë tapë dhe e pyetën se kush të ka lënë mbresë në qëndresë kundrejt torturave, dhe ai tha Niko Kirka), cdo kush do të qe prekur duke ndjerë keqardhje, unë ndjehem krenar. Se ti o im At në moshën 19 vjecare kur si i ri duhej të shijoje jetën mes të qeshurave dhe qejfeve rinore, u përplase pa mëshirë në qelat e errëta dhe plot ujë të komunizmit thjesht se ishe bir i një Atdhetari.
Por unë do të shkruaj pak rreth kohës së më vontë kur unë isha fëmijë. Se harroj kurrë kur vija dorën mbi supin tënd dhe notonim bashkë në detin blu të Adriatikut. Shpatulla jotë ishte siguria ime. Dhe pastaj më merrje mbi shpatulla dhe më hidhje duke më mësuar si të bëja kollotumba. Të faleminderit, unë isha shumë I gëzuar në ato momente…
Kur u rrita, nuk harroj kur të shihja duke punuar si murator i komunales nëpër rrugët e Durrësit, i veshur me rroba të arnuara, dhuratë e diktaturës. Por nuk ishe ti ai, për mua ti ishe ai burrë që visheshe me kostum, e kravatë, këmishë të bardhë si borë që mamaja sa do e lodhur prej punës rraskapitëse në NISH Goma (Cernobili I Shqipërisë) gjente gjithmonë kohë të të hekuroste. Ti për mua ishe/je ai burrë që kur flisje të gjithë të dëgjonin fjalën tënde me endje, se ishe/je me të vërtetë një Enciklopedi mobile.
Dhe tani kur mosha po të rëndon ditë e më shumë supet, ulesh me kohë të gjatë para kompjuterit dhe dëgjon, lexon me endje të rejat rreth Mëmëdheut, e ke ushqim shpirtëror se kështu ta ka ushqyer këtë ndjenjë gjyshi Kristo pa asnjë qëllim, jo si bijtë e komunistave që sic kam munduar ta rimoj, “punojnë jo për Vatanin por për Armanin”, konkluzionin e nxjerrim vetë.
Gjithmonë të kujtoj kur ecje drejt me një hap pak të shpejtë në boulevard, gjithmonë me një cigare që të ndihmonte ndoshta të futeshe në mendimet e tua. Tani hapi është ngadalësuar goxha, mosha të ka kërrusur pak, tani unë të mbledh të tërin në përqafimin tim, por për mua ti gjithmonë do jesh një gjigant. Sytë të ndrisin gjithmonë kur Niko i vogël të vjen e të përqafon, e di tek ai ti shikon të ardhmen, pavdekësinë e mbiemrit Kirka.
Do të shkruaja dhe më gjatë, por jam në punë dhe më duhet të largohem.
Dua ta mbyll duke jo vetëm uruar për ditëlindjen, por duke të thënë: Faleminderit. Faleminderit që më ke lënë pasurinë më të madhe: Nderin, të pastër dhe të pa njollosur. Krenarinë, që më mbush kur më thërrasin bir I Niko Kirkës.
* Këto radhë janë shkruar me rastin e 88 vjetorit të Lindjes së babait tim të dashur Niko Kirka. E risjell për lexuesit si homazh për babanë që nuk jeton më, si adhurim për babanë, njeriun, atdhetarin, qëndrestarin, të papërkulurin, që më mësoi se si duhet të eci në jetë me kokën lartë. Faleminderit baba! E sjell edhe si Falenderim për të gjithë ata që na e lehtësuan dhimbjen duke e përcjellë tim atë në pushimin e përjetshëm.
FALENDERIM I FAMILJES KIRKA
Te dashur miq e dashamires,
Ju falenenderojme per respektin qe treguat nepermjet fjaleve ngushulluese dhe prezences suaj ne keto dite kaq te hidhura per familjen tone. Dashamiresija juaj lehtesoi dhimbjen tone kaq te madhe.
Ju a shperblefshim ne gezime!
Me nderim dhe rrespekt,
Familja Kirka