(Bashkëvuajtësve të mi)
Cikël me Poezi nga Ilir Spata/
PAS DEKADASH/
Në vite , kurrë, s’e kam menduar/
Se prapë do kthehem unë këtu?/
Me trup e shpirt keq i lënduar/
E kambë e duar krejt randue./
Të hap një portë me krismë e gjamë/
Që m’u mbyll prapa, larg, një ditë./
Të shkel mbi gjurmët ku m’u vranë/
Të amblat vite të rinisë./
Këputun, ndryshkun, varen telat
Mbi shtyllat thyer, rreth e qark.
Dritaret shqyer kanë kangjellat;
Kalldrëm i ndotun kullon gjak.
Çatitë e rana s’e mbajnë shiun
Me qiellin hapur kat më kat.
Mes kapanonesh frymë njeriu
S’e sheh askund, në rrugë e prag.
Kam mall t’i mbush këto shkretina;
Nga jeni e s’jeni t’ju sjell këtu!
Po s’më lenë korbat, suferina,
E dashunia që kam për ju.
T’i zgjoj dhe shokët tek “Kodrina”
Me gurë e dhé ku janë mbulue.
Kam frikë se zgjohen krrakarrimat
E krismat netëve që tmerruen.
FLASIN SPIUNËT
Kur flasin spiunët më vjen të përzier;
Diçka më mbështillet e ngelet në fyt?
Mes makthesh, vegimeve, një nofull e shqyer
Gjakosun lëshon hijen mbi murin e ndytë.
Kur flasin spiunët zënë ferrat e gurët
Të trembura pëshpërisin: ” Janë prapë ata!? “
Rrënqethjet prapë kthehen, tmerret, torturat
Që mishrat m’i dogjën e shpirtin m’kanë vra.
Kur flasin ata kanë veshë edhe muret
Çdo vrimë e çdo plasë duhet mbyllun në derë!
Kthejnë netët pagjumë kur s’ më rrinin poturet
E trupi drobitun bashkë me hijet përzjerë.
Kur dalin n’ ekrane, e flasin pa droje
Ata që gremisën, ku s’ gjendet, tim atë?
Gjithë Bota hap veshët në ankth të dëgjojë
Mes frikës e dridhmash mos kthehen prapë?
Kur zajnë edhe flasin, mes lotëve përqullen;
Ankohen për Kohën që ngritën e mbajtën;
Zanë tokës ku prehen kufomat të skuqen
Nga njollat e gjakut që skuqën mesnatën.
RRUGA E KALVARIT
(Etërve Katolikë,
martirëve të fesë e kombit)
I morën, vunë, të gjithë në rrjesht
Nën krisma nate e me bërtimë.
Mblodhën “gjynahet” ku qenë e s’qenë
Ua varën torba t’i kenë mbi shpinë.
Idetë e djallit morën për mostër,
Kur u hartuan “aktpadinë”.
Ju drejt kalvarit të gjatë sa jeta
Me shpirtrat dritë e kryenaltë.
Me dhëmbëshurinë e Jezu Krishtit:
“Nuk dinë çfarë bëjnë; Zoti i faltë!”
Mes krisma armësh, dyersh që shqyhen,
Ju vunë përpara natës si pus.
Shkarkoi rrebeshe gjaku e lotësh,
Mbi Mëmëdheun qielli Rus
E biri i tij , si vetë Antikrishti,
Shpirtin e kombit thyen e krrus.
Ju plotë besim e shpresë tek Zoti
Pëshpërisnit rrugës për në kalvar:
“Janë të verbuar; nuk dinë ç’bëjnë.
Shpëtoi, o Zot, shpirtrat e vrarë!”
Rrebeshet ranë e netët grisën.
E prenë shpresën, dritën e prenë.
Ju barrët supesh kalvarit nisur,
Dhe n’humbëtira burgjesh s’u lënë.
Të etur mbledhin llumrat e baltën;
Trazojnë demonët atje ku flenë.
Ju sytë lart ku mbahej shpresa,
Me shpirtin dritë e zemrën valë:
“Nuk dinë çfarë bëjnë, janë pre e djallit.
Mshiroj o Zot! Po bëjnë faj.”