KRIJUESIT MERGIMTARE-doli nga shtypi përmbledhja poetike e autorit Sokol Demaku, me titull “Magjia e zemrës” në botim të redaksisë së revistës Dituria në Borås, Suedi/
Nga Kadrije Meniqi/
Po të ndalemi në ditët e sotme do hetojmë se jeta është e mbushur me befasi, por ne duhet të jemi të pregaditur që asnjë e papritur mos të na befasojë. Kur u rekemi shtigjeve të dashurisë, të mërgimit, këtu kemi vargun i cili paraqet dashurinë në format e saj me të buta por edhe me të ashpra kur është fjala tek dashuria dhe mërgimi. Autori i cili ka një përvojë në lamin e peozisë na vjen para nesh me një tufë poezishë në librin e tij të radhës ”Magjia e zemrës” duke i hymnizuar vlerat e jetës, dashurisë.
Nga ajo që prezentohet në këtë libër, kuptojmë se këtu na paraqitet ndjenja e dinjitetit personal duke prezentua ate çka ai ndjen dhe mabanë në shpirtin e tij dhe me një stil të veçantë bënë përshkrim të gjithanshëm të gjërave të cilat do i hasim në jetën e përditshme.
Poezia e dashurisë në pamje të parë është si një përrallë e përjetshme. Është poezia një “instrument” për çlirimin e shpirtit dhe shkarkimin e ndjenjave, kjo mvaret nga ai që e perjeteon dhe din ta lexoj poezinë. Përgjigjen lidhur me këte si thash mund ta marrish nga vetë leximi por në menyrë më të drejtë nga kritika letrare e rangut të lartë. Poezia e këtij vëllimi poetik është përplot me engjëj të vërtetë, një elegji e shpirtit, me ndjenja të zjarrta që shpërthejnë nga brendia e shpirtit e që shprehen fuqimisht në vargun poetik. Kjo vërehet që në poezia e parë (Magjia e zemrës), të vëllimit, nga e cila poezi edhe merr titullin përmbledhja.
Në këtë kontekst do ndalemi në përmbajtjen e poezive të këtij vëllimi që kryekëput kanë një përmbajtje ku shprehen ndjenjat e mbrendshme dhe ato përmes një vargu i cili, është aq i zjarrtë sa edhe poezinë e benë shumë të vrullshme dhe të ndjeshme kur kemi të bëjme me ndjenjat e njeriut e këtu lexuesi nga ajo që lexon dhe ndjen gjendet në rrugën që ka si finalitet shkrirjen me qenjen kur depërton në një rrugëtim të përjetshëm nga ajo që ndjen në shpirt.
Këtu, dashuria nuk mban shenjat e një misteri te menduem, por ajo fanitet konform rregullave transparente sipas të cilave, pas ndjenjave tona fillojnë që edhe Pulëbardhat të flurojnë lirshëm në qiellin e kaltër.
“Një pulëbardhë,/Sa bukur fluturon,/E hijeshon qiellin,/Jetën zbukuron.”
Kur nga ndjenjat e brendshme shprehet dëshira që njeriu të jetë i lirë dhe të ndjej lirshëm ate çka mban në gji, e kjo shprehet vrullshem nga vegimet e trishtuara të baladave si ne i quajmë e ketë mund ta shofim tek “Eja zog shtegtar” kur autori thot:
“U zgjova nga ëndrra,/Përrallore për mua,
Nga vaji i zemrës,/Që me kohë përmallua.”
Por vëllimi vazhdon me poezite tjera të cilat në vete ngërthejnë ndjenjat e poetit e që në një aspekt janë edhe ndjenja të lexuesit sepse ato shprehin dhe paraqesin ate çka edhe i riu e ndjen në shpritin e tij si në vargun me poshtë:
“Në plazhin e mbrëmje verore/I dehur me verën e kuqe,/Ledhatuar nga jeta,/Në lojën moderne.”
Por përmledhja vazhdon me poezitë, të cilat e mbushin këtë vellim me sharmin letrar i cili i jep shpirt dhe jetë librit kur lexuesi thellohet në te. Por autori shkon edhe me larg dhe përshkruan vendlindjen me të gjitha bukurit e saja sikur edhe dashurinë në peozitë e para të vellimit. Ja si e sheh vendlindjen:
“Atje në shkrepat e thata,/Atje ku jeta është jetë,
Atje ku dita e nata,/Janë mafishet në jetë.”
Vazhdojnë ecjet e vargut, vazhdojnë, bezdisjet e vargut, pra vargu në shëtitje pa u larguar asnjëherë nga ngjarjet magjepse, në dashuri, mërgatë. Në një moment mundohet ta kapë këtë madhështi me vargun e tij, dhe ia arrinë ta paraqes ashtu si ai e ndjenë në shpirt gjendjen e ti, dashurinë, ndjenjen e miqesisë dhe humanizmit të shpirtit. Sonte diku në polin verior,/Vargu im rrugë ka marrë,
E presë ditën e re,/Agimin për të zbardhë.
Por nuk është e lehtë jeta. Gjithçka e bukur është vështirë të pasqyrohet ashtu siç është në esencë!
Më heret nga Sokoli kemi pasur rastin dhe mundësinë të kemi në dorë dy përmbledhjete e tija poetike ate “Mbrëmje në mërgim” si dhe “Lundra ime”