Merita Bajraktari McCormack – Dielli

SHAQIR SALIHU, PORTRETI I NJE SHQIPTARI PATRIOT PERMES LIBRIT”RREFIME LIRIE”

November 17, 2018 by dgreca

Duke lexuar Librin “Rrëfime Lirie Shtegtimi i një mësuesi shqiptar nga burgjet serbe te Zëri i Amerikës”/

Shkruan Merita Bajraktari McCormack/

Falë dashamirësisë dhe mirësisë së autorit, unë pata kënaqësinë të marr dhe lexoj librin {Rrëfime Lirie të autorit Shaqir Salihu, gazetar i mirënjohur por edhe patriot i nderuar shqiptar.

Përmes historive personale, përvojes profesionale, rivizitave në biseda e ngjarje të ndryshme, na zbulohet portreti i një shqiptari patriot, të suksesshem në shumë sfera të jetës, përfshi ate profesionale. Sinqeriteti dhe detajet me të cilat Shaqiri rrëfen të benë të kuptosh se ke të besh me një person që ka dashuri të thellë per kombin, është dedikuar ndaj idealit të tij për të parë kombin e bashkuar e të lirë, është i etur për dije dhe arrinë të fitojë njohuri e aftësi profesionale sa ka mundësi.Njeh një person që pavarësisht rrëmujes politike dhe kërcënimeve të herëpasherëshme, ia benë të mundur të sfidojë ato dhe të mbrrijë në vendin e shumë nderuar prej të gjithëve e të krijojë një jetë të bukur e të qetë familjare, duke dhenë kontributin e tij në Zërin e Amerikës. Ai përjeton momentet historike për shqiptarët në vitet 1990 deri 1999 nga ky vend që Shaqa e ka tashmë atdhe të dytë.

Detajet nga persekutimi që Shaqiri ka pësuar në periudha të ndryshme të jetës së tij duke filluar me përndjekjet, arresimet , torturat fizike e psikologjike, janë fakte që nuk duhën anashkaluar pasi ato janë pjesë e dëshmisë kombetare dhe e historisë së shqiptarëve në përgjithësi.

Mbijetesa dhe forca e këtij shqiptari janë të admirueshme . Ai arriti që të bejë të mundur një trajektore jete mahnitëse nga burgjet politike tek Zeri i Amerikes, nje platformë e vyer dhe e respektuar mediatike nder shqiptaret kudo ku jetojnë. Keto tregojne se kemi të bejmë me një shpirt luftetari e këmbengulësi, pasi nuk ka qenë e lehtë dhe nuk është asnjeherë e lehtë, por që ky shqiptar e ka demonstruar dhe arritur. Fatkeqeësisht nuk mund të kalojë pa u venë re edhe eksperienca që ai ndan me lexuesin lidhur me disa maredhenie profesionale mes Shaqirit dhe te tjerë shqiptarë në Zërin e Amerikes, por shpresoj që këto të jenë zgjidhur tashmë,pasi gjaku nuk bëhet ujë dhe duke respektuar gjithësecilin permendur, unë uroj që të të jene zgjidhur e të ketë paqe në mes vëllazerisë shqitpare si brëdna vednit edhe jashtë tij.

I uroj Shaqirit shëndet, suksese, pension të mbarë e sa me shumë suksese në fushat e pasionit të tij sidomos në atë të pjesëmarrjes aktive në punë te mira per memedheun e larget.

Ermonela Jaho tund Uashington DC

May 17, 2017 by dgreca

Sopranoja e famshme Ermonela Jaho tund Uashington DC me aktrimin dhe zerin e mrekullueshem/Nga Merita Bajraktari-McCormack*-Uashington DC/“Madama Baterflaj” eshte opera mjaft e njohur e kompositorit Italian Xhakomo Pucini dhe nuk eshte hera e pare qe vihet ne skene ne Teatrin Kombetar te Operas ne Qendren Artistike Xhon Kenedi ne kryeqytetin Amerikan.Por kesaj here Qendra Kenedi duket sikur po pushtohet nga shqiptare te kesaj zone sepse ka lidhje me Shqiperine J ! Ne kete opera , historia e mirenjohur e vajzes japoneze qe eshte shnderruar ne nje gejsha per aresye financiare, por qe ka nje sinqeritet te pakrahasueshem dhe nje besim te patundur ne burrin qe ajo e konsideron jo vetem bashkeshort legjitim por pothuajse Zot te saj , duke perfunduar tragjikisht ne vetevrasje, u soll ne skene me nje talent te jashtezakonshem nga nje trupe e perzgjedhur artistike,ku rolin kryesor e luan shqiptarja shume e talentuar Ermonela Jaho.Ndersa kritikat profesionale le ti bejne ata qe enjohin artin muzikor si duhet, mendoj se ne shqiptaret e ketushem kemi shume per te thene gjithashtu. Jam e sigurt qe ashtu si u ndjeva une mbreme , me 15 maj, 2017, ashtu jane ndier te gjithe spektatoret e tjere, por me perjashtimin qe ne shqiptaret sikur kemi nje ndjesi me shume. Meritueshem keshtu! Ne shihnim historine e dhimbshme te Co Co Sanit , vajzes qe kishte emrin Baterflaj (flutur) dhe duke shijuar zerin e bukur te Ermoneles, qe here tingellon si kanarine, here si bilbil, here si thellenxe, here si shqiponje e here si luaneshe, ne perloteshim dhe buzeqeshnim. Sepse dritherimat qe sjell talenti i saj pershkonin gjithe sallen, sepse aktrimi I saj percon thelle ne shpirt ndjesine e personazhit, hapesira zanore e ermoneles ehste e papare, nga nota me e ulet ne ate me te larte, por dhe ne perloteshim e buzeqeshnim sepse ne mendjen tone e ne shpirtin tone na trokiste e na ngazellente mendimi : Ajo eshte shqiptare, ne dejet e saj vlon gjak shqiptari, ne shpirtin e saj ka emocione qe jane zhvilluar e pjekur me mekimin e nje familjeje shqiptare . Nuk besoj se ka ndonje shqiptar qe ka pare shfaqjen dhe nuk eshte ndjere ne kete menyre, kreanr per Ermonelen. Dhe ne pushim te shfaqjes ne e gjenim njeri –tjetrin, reagoninm, reflektoninm, gezonim. Sa bukur!Ermonela zbukuroi vendin e perseri shpertheu edhe ne aktin e dyte. Dhe ne fshinim lotet e mundoheshim te vidhnim ndonje skene per fotografi megjithese na qortonin ata qe ruajne rendin ne salle . Shfaqja mbaron, publiku nuk iken, publiku duartroket si kurre ndonjehere. Publiku duartroket e uron, ne shqiptaret therresim Bravo Ermonela, te Lumte, ngrejme duart , bejme simbolin e shqiponjes, te sigurt qe Ermonela na ndien, dhe na di , sepse nuk na sheh per shkak te ndricimeve, por ne perseri mblidhemi, gjendemi e drejtohemi tek vendi ku dalin aktoret, duam ti themi Ermoneles na ke mahnitur moj vajze dhe te falenderojme.Dhe ecim, e gjejme vendin dhe presim derisa dikush na thote, ju nese jeni miq te Ermoneles jeni te ftuar poshte, afer dhomes se veshjes se artisteve. Habitemi nga zemergjeresia, zbresim me vrap, dhe aty na del fluturza shqiptare, Ermonela, e qeshur, e bukur, sikur ska punuar hic per tre ore mushekerite e saj, e fresket dhe na perqafon, na falenderon e nap yet nje me je si jemi, si kalojme dhe na falenderon. E ne mbesim, jemi te gjithe si te shokuar nga madheshtia e talentit por me shume nga thjeshtesia e ciltersia e saj. Dhe keshtu tek bejme foto e ajo na trajton te gjitheve sikur te ishim motrat e vellezerit e saj te vertete ne ikim te mrekulluar sepse nje shqiptare jo vetem ka talent por ka shpirt te madh e na dhuroi nga miresia e saj. Dhe sic do mburrej me te drejte mikja ime kaninote Bona, “po eshte mbese nga Vlora ajo.. “ ne te gjithe themi edhe ne jemi pak Vlonjate sot, sepse te gjithe ishim aty pak si nena e saj, pak si familjaret e shoqeria e saj e afert, por me se shumti, si bashkepatriotet e saj nga te kater anet e trojeve amtare qe te gezojme me te e ta falenderojme e ti themi : “Ermonela faleminderit dhe suksese gjithmone! Dhe deri ne shfaqjen tjeter….Mirupafshim!

*Merita B. McCormack , eshte Vatrane nga Dega e Uashington DC , eshte autore e disa vellimeve me tregime dhe me poezi dhe kontriuese e reegullt ne median shqiptare te diaspores ne USA dhe ne trojet amtare

The Adventures of Alice in the Albanian Wonderland

October 6, 2015 by dgreca

By Merita Bajraktari McCormack/

As the Western world breathed a sigh of relief after World War II and moved towards progress and freedom, Albania trotted along with the Eastern Bloc countries and for almost half a century walked a destructive path. The communist dictatorship and its totalitarianism affected every part of life in Albania. Among others, Alice’s Adventures in Wonderland was a victim left in its wake.

The first Albanian version of Alice was published in 1944 and titled Liza në botën e çudinavet [Liza in the land of wonders]. It was translated by Beqir Çela and Hysjen Çela (they were unrelated), and published in the Geg dialect of northern Albania. It has been said that for Albanian intellectuals, such as the Çelas, it was a crime to have known English or to hold a diploma from a western school in the 1940s, ‘50s and ‘60s. The sentence was twenty-five years in prison or even death. Hysjen Cela was jailed and released after some twenty years. Beqir Çela became a Member of the Albanian Parliament after WWII and, along with other intellectual Albanians and MPs, was quickly proclaimed an “enemy of the state” and executed in 1948. That brought about the end to the publication of the Çela edition of Alice. The book has all but disappeared, with the only surviving copy in tatters in the National Library of Albania.

The word beautiful comes to mind when the “A Mad Tea-Party” portion of the 1944 Albanian Alice is compared to the same text of the later editions published under Communist rule. Its translation is more dynamically equivalent and Carroll’s twists of meaning and nonsense are better explained. I had access to the book only in photocopies of the selected section, but one can easily feel the richness in words, meanings, rhymes, verses, and the serious effort to bring Alice in Albanian as close as possible to the original.

Alice was not available in Albanian from 1944 until 1961 when the “War of Classes” applied by the communists softened a bit and Drago Siliqi was made head of the state publishing house Naim Frashëri. He advocated that selected foreign literature be translated into Albanian; among these selected texts was Alice in Wonderland. He organized many writers and translators and tasked them with selecting foreign literature to translate. A number of the authors and translators selected were later persecuted by the communist regime, but a list of foreign literature was compiled and translators were put to work. Alice was part of that original list, and the translation by Maqo Afezolli, titled Liza në botën e çudirave [Liza in the land of wonders], was completed in 1961 and reprinted many times until 1998. This second Albanian edition and all editions of Alice since are written in the Tosk dialect, also known as the Unified Albanian Language. The short period during which Drago Siliqi directed the state publishing house was referred to by many in the Albanian literary world as “The Light Coming Along.” Unfortunately Siliqi was killed in 1963 in an airplane accident in China while on a professional visit. The years after 1965 brought a worsening of the “War of Classes.” Religion was banned and a cultural revolution occurred in every aspect of life—the ideology of Marxism and Leninism was prevalent and the crazy idea of Dictator Hoxha for “Creating a New Man” took full effect throughout Albania.

Maqo Afezolli’s translation of 1961 was reprinted in Albania and Kosovo and was the only Alice to appear in Albanian until the late 1990s. At this time several other versions were published, some as translations from the original English and several from Italian. In this essay I will discuss the 1985 reprint version of the Maqo Afezolli 1961 edition and the 2006 edition by the brothers Eri and Taulant Tafa who based their translation on an Italian version. It is also titled Liza në botën e çudirave [Liza in the land of wonders.]

The 1985 Afezolli reprint includes a foreword written by children’s book writer, Naum Prifti. It provides a short history of Alice, gives background on Lewis Carroll, and discusses critiques of the book. Prifti provides a general discussion of nonsense and parodied verses, a number of which are omitted from most Albanian editions. The foreword suggests that Alice mocks the western political class and its religion, something that would be unlikely for Lewis Carroll, a conservative Anglican Deacon.

The following analysis pertains to these two editions. I had wanted to compare the 1944 edition and any later one, but the lack of available copies makes the task difficult. Nevertheless, the 1985 edition translated by Maqo Afezolli and the 2006 edition translated from Italian by Tafa brothers differ in a few elements which makes an analysis more interesting and educational. Below I have followed the order of Warren Weaver. The reader should also keep in mind that this is the first ever analysis of Albanian editions. Consider these elements:

Parodied Verse

The parodied verse “Twinkle, twinkle little bat…” in both editions is translated mechanically. In the 1985 edition the verse is translated, in rhyme, as:

“The bat is twinkling,

I’m thinking hard as to where he is flying to”

In the 2006 version this verse is translated as:

“Quietly, quietly,

Quietly the bat is running

Covered with a cape”

This is based on an Italian edition and demonstrates a lack of knowledge of the well-known English poem by both the original Italian translator and the Tafas. The Albanian language is rich in such poems that could have been parodied. The Tafas, in e-mail correspondence with me, admit to creating a debatable but artistic translation and said that their choice of words and their case usage in Albanian could have been better because it would have brought something new to the translation.

Puns

“To murder the time” is excellent in both editions and it is well used. In Albanian language the phrase “po e vret kohen” which means “to kill the time” is an everyday slang and often is used to joke and to also mock the lazy and the sluggish people. Albanian society, as in many Eastern European countries, is known for wasting time— on coffee and cigarettes for men, gossiping for women, and long hours of outdoors playing for children—so “killing the time” makes good sense when read in Albanian.

“To draw” is missed in both books. Both editions have simply used the verb “draw” as “take out liquid from somewhere or something” and have not elaborated further. The translation is done mechanically and the double meaning “to draw a picture” is totally left out in the translation. In the 1944 edition the authors had made an effort to explain in Albanian the double use of the English verb ‘to draw’ but missed the meaning. In the 1961 and 2006 editions it is missed completely.

“Well-in” is missed in the 1985 edition. In the 2006 edition the word

“BRENDA” (Well-in, inside) is capitalized to emphasize the word, as was also done in the Italian edition.

Manufactured or Nonsense Words

The manufactured word “muchness” is omitted in the 1985 edition and the letter “m” connection is used simply as an irrelevant joke by inserting funny words like moustache, mouse, and mule that could make the reader happy or fearful.

The translators of the 2006 edition mechanically translate the word “muchness” from the Italian version and also fail to make the connection between the Albanian word and other words beginning with m. The word “muchness” was translated as shumë (it actually means “much”) and the reader can be easily confused as it begins with s and the objects all begin with the letter m. The translators could have done better by including other Albanian words beginning with s.

Jokes That Involve Logic

The logical joke of “having less than what is present” has been included in both editions. They are translated well. The Albanian editions should take some pride in “Albanianizing” Carroll’s nonsense in this section of the “Mad Tea-Party.” Both translations are done accurately and effectively and because the Albanian language provides specific applicable words, this comes across as a good joke. Both editions render the jokes the same way as the original.

Twists of Meanings

The efforts to translate twists of meaning are present and while a few are effectively translated and bring the humor equally as in the original, there are some that are translated verbatim and one that makes no sense. The March hare saying “Suppose we change the subject” is present in both editions. The word “treacle” is translated as “karamel” (caramel) in the 1985 edition and as “musht” (a fruity mush) in the 2006 edition.

“Learning to draw, you know” is missed in both editions. As previously explained the lack of double usage of the verb ‘to draw’ was difficult to translate. Some effort could have been made to bring a fair or even poor translation up to the level of the original English edition as the 1944 edition does. But unfortunately none of the post 1944 editions show such an effort.

“Why with an m-?” and “Why not,” the rude answers to the questions are present in both editions. Unfortunately they are mechanically translated and are not logically connected to the “muchness” subject. This relates in particular to the 2006 edition, which makes some effort to elaborate on the “muchness” word but fails to deliver. The 2006 edition translates “Spring Hare” as Martian Rabbit, while Dormouse is translated both as Gjeri (Dormouse) and in a few instances as Ketri (Squirrel), which the translators have said was an oversight.

This year-long “Alice in Translation” project took me through quite a fascinating journey back to the country of my birth and youth, searching and researching, reading and making notes, telephoning and emailing, the end result being an honest though simple account of The Adventures of Alice in the Albanian Wonderland. I expect we will have more editions of Alice in the future as the book will be a staple forever in every Albanian child’s library.Author’s note: This whole effort would never have materialized without the generous support of my husband, John McCormack, who understood what it meant to me to work on this Albanian language literary project; and our three children Sabrina, Kevin, and Edward for their constant help and encouragement; the respectable Albanian of Boston, the gentleman Mr. Van Christo of Frosina Information Network, for having faith in me and recommending me to get involved with this project; Mr. Jon Lindseth and his team for guiding, listening to me, and most of all being very patient with me throughout the process; Ms. Rezarta Dyryzi–Zotaj who is always there for me and rescues me all the time by “fixing” my English or my problems; Mrs. Vojsava Dyryzi for securing the books in Albania; Miss Lindita Komani for her tireless effort at the National Library in Albania, sorting through titles, photocopying, emailing, providing information, and aiding with the bibliography; Mr. Grant Harris of the Library of Congress for obtaining a reference book from a distant location and for his insightful advice and thoughts on the process; Mr. Lekë Mirakaj and Mr.Simon Mirakaj from the Albanian Association of Politically Persecuted for the information on Beqir Çela; Prof. Lluka Qafoku for his valuable information on the late Beqir Çela; Prof. Astrit Bishqemi for information on the Çela translators; Mrs. Laura Siliqi Konda for her information on her father, the late Drago Siliqi; Mrs. Drita Siliqi, authors Naum Prifti and Pëllumb Kulla; Elvis & Gjergji of Shtëpia e Librit for finding a copy of the scarce 1961 edition of Alice; the Dielli newspaper for running ads for the 1944 edition, sadly without success; the Tafa brothers for their invaluable information, communication, and tireless efforts to explain in detail their 2006 edition; Dr. Dashamir Malosmani, the son of the publisher of the very first Alice in Albanian, with whom we recently established contact and who is optimistic that a copy of the lost 1944 edition will be found; and last but definitely not least Mr. Vladimir Misho who traveled a lot, phoned many people in many cities of Albania searching for books, people, resources, and materials. To all I am forever grateful!

MBM

MERITA BAJRAKTARI-McCORMACK: Dashuria ime e parë,muzika dhe letërsia

January 7, 2015 by dgreca

Nga Fadil SHEHU, Florida/
Ndonëse ka përshkuar një rrugë të gjatë, të mundimshme,duke përjetuar çdo moment etiketimin: familje me “njolla në biografi”, sërish besonte se do të prekte synimin. Ndonëse e talentuar si poete dhe këngëtare që në moshën 13 vjeçare, i prenë ëndërrat dhe i thyen zëmrën, duke mos e lejuar jo vetëm të mos vazhdonte shkollën e muzikës ku kishte fituar konkursin, por madje mos të ishte nxënëse e gjimnazit në Korçë. Kjo është poetja, shkrimtarja, drejtuesja e shoqatës Shqiptaro-Amerkane, editorialistja e disa gazetave prestigjioze në Amerikë, Shqipëri, Itali, Kroaci,vlerësuar me disa çmime, Merita Bajraktari-Mc Cormack,ikona e kësaj interviste.
-Si lindi dëshira për letërsinë, në veçanti poezia tek ju?
-Letërsia ka qenë bashkëshoqëruese e imja që kur mbaj mend. Pra vargëzimi dhe krijimtaria letrare në përgjithësi, kanë qenë dhe mbeten pjesë e pandarë e jetës sime.
-Ju jepej mundësia, që gjatë viteve të adoleshencës, të lexonit libra me poezi apo romane?
-Po, më jepej mundësia, sepse u rrita në një ambient ku gjithëkush lexonte. Babai im gjithnjë lexonte. Një pjesë e librave nuk ndodheshin nëpër raftet e bibliotekave të sistemit komunist, pasi ishin të ndaluara. Vëllezërit e mi përherë i mbaj mend me libra nëpër duar. Prindërit e mij shpesh herë lexojnë bashkë, ose babai lexon e nëna dëgjon tek bën punë dore. Familja ime ka qenë e mbetet një fole shumë e ngrohtë dhe artëdashëse.
-“Djepi” i Korçës dhe i Devollit nga keni prindërit tuaj, kanë nxjerrë njerëz të shquar, të letërsisë, artit dhe shkencës, si.Vangjush Miho,Dritëro Agolli, Elida Cangonji,… vëllezërit Belushi dhe mjaftë shqiptarë të tjerë që jetojnë këtu në Amerikë. Sa ju kanë frymëzuar këto figura, jeta dhe natyra piktoreske e trevës suaj?
-Padyshim që figurat e shquara dhe bukuria natyrore e trevës sonë, të cilat sot i kujtoj me mall e mirënjohje, kanë luajtur rol të veçantë në pasionet e viteve të adoleshencës. Por thurrjen e ëndërrave dhe pasioneve që të ofronte kjo moshë, pavarësisht nga geni letrar dhe ai muzikor, ne nuk mund ti shfaqnim. Mua dhe vëllezërve të mij, nuk na lejohej të bënim atë çka bënte Dritëroi, shkencëtarët apo artistët, sepse ne ishim “me njolla”në biografinë politike dhe duhet të pranonim realitetin që të mbijetonim. Por si fëmijë që ishim, bënim sikur harronim dhe i jepeshim jetës furishëm dhe ëndërronim sërish….e kur binim ndesh me “JO”-të e autoriteteve qeveritëse, na thyhej zemra e sërish ngriheshim. Ja kështu ka qenë frymëzimi, zhgënjimi e rifillimi, gjithnjë bashkëudhëtare.
-Ju kujtohet periudha kur keni shkruar poezinë e parë dhe kujt ia kushtonit?
-Poezinë e parë e kam shkruar në moshën tetë vjeçare, të cilën ja kushtoj nënës sime.
Ia dërgova revistës së atëhershme për fëmijë “Pionieri”. Natyrisht nuk u botua. Kush isha unë që të më botohej? Ndërsa prindërit dhe mësuesit e mij të dashur, ndjenin keqardhje për brezin tonë, brez që i thyhej zemra dhe i mbylleshin dyert. Unë nuk e kuptoja keqardhjen, por kujtoj sytë e tyre plot dashuri dhe buzëqeshjet e tyre tek na shihnin çdo ditë. Të gjithë mësuesve të mij që lexojnë këto rreshta ju them : FALEMINDERIT.
-Ju keni pasion edhe muzikën, por historia juaj lidhur me një moment të veçantë, të dhimbëshme. Ju e keni trajtuar atë në tregimin “Broken dreams”,(Endërra të thyera). Përse ky tregim është botuar në Anglisht dhe jo në Shqip?
-Këtë tregim e kam shkruar në anglisht, pasi e kisha disi të pamundur ta shkruaja në shqip, sepse më dhimbte thellësisht. Në Anglisht ishte pak më e lehtë, pasi dukej sikur fokusohesha në saktësinë gjuhësore e jo në mesazhin që përcillej, pra e detyrova veten të qëndroja jashtë ndodhisë. Ajo histori është kështu: Mësuese Kristina Demiri(Dojçe), drejtoreshë e shkollës sonë, duke parë që unë isha një nxënëse që jo vetëm shkruaja por edhe këndoja, më nxiti që pas përfundimit të shkollës 8-Vjeçare, të konkuroja për të studiuar në shkollën e mesme të muzikës“Tefta Tashko Koço” në Korçë. Pas disa javësh paraktikë me pedagogët e nderuar Sami Bujarin dhe Sotiraq Vangjelin, fitova konkursin për muzikë dhe të drejtën për të vazhduar këtë shkollë. Kisha bërë gati valixhet, rrobat, madje kisha filluar të njihja edhe shoqet e shokët e klasës. Por partia në pushtet kishte tjetër plan… Kurrësesi nuk mund të lejohej mbesa e kulakut të shkonte në shkollë arti. Gjyshi im, Minir Kalaja ishte shpallur kulak që në fillimet e luftës së klasave dhe asnjë nga familja e nënës sime, nuk u lejua të shkollohej në vitet e komunizmit. Nuk na takonte thoshin deri në brezin e tretë. Byroja e partisë në kooperativë e thirri babanë tim për vendimin që kishin marrë. Ishte fund gushti 1980. Pra ishte një fakt i kryer. Merreni me mend shokimin e një fëmije 13 vjeçare nga ky lajm. Opsioni i fundit mbeti shkolla e mesme bujqësore, e cila ishte hapur katër vite më parë në fshatin Progër, qëndra e koperativës, pasi për të vazhduar gjimnazin në Korçë apo Bilisht, për fëmijët nga fshati ishte “mollë e ndaluar”. Mbaj mend se atë natë nuk fjeta fare dhe e laga jastëkun me lotët e mi. Kur dola të nesërmen në mëngjez për të mbushur ujë tek çezma në krye të fshatit, para se të shkoja në punë (ne punonim në kooperativë gjatë verës), ishte duke kaluar sekretari i partisë. Në vend që ta përshëndesja, të ndaloja e t’ja reshtoja ankesat e kërkesat e mia, kur u këmbeva me të, vrapova shumë larg prej tij, me sa fuqi që kisha, sepse m’u duk sikur mu ndal zemra dhe fryma, tek pashë fytyrën e tij të ngrysyr. Frika dhe paniku më pushtuan dhe më mbajtën gjatë…aq gjatë sa edhe kur e shkrova këtë tregim nuk guxoja ta shkruaja në gjuhën shqipe
-Keni përfunduar studimet për Ekonomi Agrare në Shqipëri dhe për Administrim Biznesi në Angli. Ishte ky profesion që e bënit me shumë dëshirë, apo gjithmonë mendonit për dashurinë tuaj të parë muzikën dhe letërsinë?
-Shkollimi në Angli ishte një plotësim ose përmirësim i njohurive të mëparshme. Pra administrimi i biznesit megjithëse u bë një profesion i imi, nuk ishte dashuria ime e parë. Shkollimin për atë fushë e bëra pas martesës, por historia e edukimit profesional është disi e gjatë, me shumë dhimbje dhe zhgënjime, që mbase në ndonjë bisedë tjetër mund të trajtohet. Gjithësesi dashuria ime e parë, mbetet muzika dhe letërsia.
-Mendonit që ky profesion për ju tashmë do të qëndronte“prapa liste”?
-Siç e përmënda më përpara, profesioni në fushën e ekonomisë, asnjëherë s’ka qenë primar në kuptimin e dëshirës ose pasionit dhe po të kthehemi tek përputhja e pasionit dhe profesionit, mendoj se nuk ka distancë më të madhe në veten time, se ajo mes profesionit për të cilin kam marrë klasa, me dashurinë dhe pasionin për letersinë e artin, fusha për të cilat nuk kam edukim formal.
-Kur e kishit kuptuar se në vitet që trokisnin, gjëja kryesore që do të bënit, ishte të shkruanit?
-Mendoj se përparësia që ka marrë letërsia tek unë, kanë qenë vitet kur unë u bëra nënë e rrisja fëmijët, sepse pjesën më të madhe të kohës gjatë ditës e kaloja me ta. Kur ata flinin, unë kisha kohë të lirë, isha në qetësi fizike e shpirtërore. Atëhere shkruaja…
Si e kujtoni sot momentin e transferimit tuaj, në SH.B.A.,duke lënë një pjesë të ëndërrës pas?
-Largimi im nga Shqipëria ishte si një “shokim”, sepse kur u njoha me bashkëshortin, ai ndodhej në Shqipëri. Aty kisha njeriun e zemrës dhe familjen. Më pas kur ika, e kujtoj shumë mirë atë kohë, më dukej sikur kisha lënë pas një pjesë të shpirtit tim…dhe kështu edhe pas njëzet vitesh, ajo pjesë që ka mbetur në Shqipëri, më mundon në kuptimin e mallit dhe dashurisë për njerëzit, vendin, dashurinë e miqësinë që më mbrujti e më dha identitetin tim si vajzë shqiptare, që shërbeu si bazë për integrimin si grua e si nënë, në një botë krejt ndryshe nga ajo që lashë në Shqipëri.
-Në SH.B.A. jeni“ankoruar”së pari në Nju Jork dhe më pas në Uashington DC. Si i përjetuat fillimet e jetës së integrimit në këto vende ?
-Im shoq kishte të afërm në Nju Jork dhe kjo e lehtësoi integrimin, por natyrisht për mua çdo gjë ishte e re, dhe mezi u mësova siç mëson një fëmijë. Transferimi në Uashington DC, ishte disi më i lehtë, sepse Amerika si të thuash është njëlloj kudo.
-Si do e vlerësonit bashkëpunimin tuaj me shkrimtarë, poetë, këngëtarë, aktorë shqiptarë, të cilët mbartin vlera kombëtare e botërore ?
-Fakti që në SH.B.A. ka një numër të madh artistësh, shkrimtarësh, muzikantësh që janë breza të dytë e të tretë emigrantësh me origjinë shqiptare më ngazëllen. Me disa njihem personalisht është gjithnjë eksperiencë prekëse dhe e bukur të jesh mes tyre, të mësosh prej tyre, të bashkëpunosh dhe t’i admirosh ata! Me disa nuk njihem dhe mjafton geni shqiptar të na bëjë të lumtur. E rëndësishme është që shumëkush nga këta shqiptaro-amerikanë ndjehen krenarë për origjinën e tyre dhe kjo është një gjë shumë e mirë.
-Në harkun kohor të pak viteve, keni shkruar tre vëllime me poezi, të titulluar “Me zërin e Zemrës”, “Tinguj malli “, “Dritaret e Shpirtit”, dy antologji dhe një libër me tregime në shqip dhe një në anglisht. Ndërkohë jeni vlerësuar me çmimin “Pena e Artë” nga Shoqata e Shkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë dhe çmime të tjera letrare. Si ndjeheni përballë këtyre vlerësimeve?
-Këto janë shkruar vërtet në një kohë të shkurtër, por siç jua thashë, transformimi im si nënë, më mundësoi krijimtarinë intensive…Duke mëkuar fëmijët, tek shihja jetën e re që rritej me ta, gjithnmonë kam dashur të ndaj ndjenjën e të qënit prind dhe nënë. Kështu filloi procesi i të shkruarit poezitë që janë trajtuar në këto tre vëllime. Tregimet dhe antologjitë janë shkruar në kohë të ndryshme. Mendoj se këto libra janë pritur mirë…kam pasur shumë letra e mesazhe falenderuese nga lexues, miq të vjetër e të rinj të cilëve ju jam borxhlie. Duke u thënë të gjithëve faleminderit, ndjej se urimet e tyre më shërbejnë për motivim më shumë në rrugën si krijuese.
-Në cilat prej poezive tuaja qëndron i ndezur malli për vendlindjen, ku ju kaluat vitet më të mira të rinisë suaj?
-Librat kanë shumë vjershërime për mallin….aq sa libri i dytë mori titullin “Tinguj Malli”. Vajza ime, autore e kopertinave, për librin e dytë e pikturoi me doçkat e saj, pasi mësoi mesazhin e vargjeve përmalluese.

Cilat vargje kujtoni më shpesh, që ngjasojnë si trëndafil i çelur në buzë?
Do të veçoja vargje të mallit për vendlindjen, si dhe poezitë “Adriatik” dhe “Vargje për Vendlindjen”.

Libri juaj i fundit është ai me tregime “Lulet e Jargavanit”.Në këtë krijesë, ndodhen personazhe, të cilët jetojnë midis ëndrrës, emocionit, zhgënjimit,dhe shpresës. Mendoni se ju e gjeni veten dhe u përkisni një prej këtyre kufijëve?

Shumë prej tregimeve kanë elementë autobiografikë, por jo të gjithë. Fantazia krijuese punon dhe kam krijuar personazhe fiktivë, ambjente e situata nga më të ndryshmet për të sjellë histori që mund të tërheqin lexuesin. Por esenca e shumicës bazohet mbi ngjarje reale, ku përshkruhen vragat e traumat, që pësuam ne në vitet e fëmijërisë.
-Ju keni tre femijë. Cili prej tyre ka marrë nga tharmi juaj si poete dhe shkrimtare?
-E kam të vështirë të veçoj. Të tre shkruajnë dhe kanë talent. Nuk ka as organizatë partie, as këshill të bashkuar t’ia diktojë jetën vajzës, e cila tashmë është në Universitet. Ajo këndon shumë bukur dhe ka interpretuar në skena prestigjioze amerikane, përfshi dhe qëndrën Kenedi.Të shohim se çfarë do tu ofroj e nesërmja.
-Jeni nënë, bashkëshorte, punoni, shkruani dhe jeni e angazhuar në komunitet. Si e përballoni këtë trysni në jetën tuaj të përditëshme?
-Çdo njeri ka aftësi dhe një dhunti speciale. Zoti na ka krijuar unikë dhe na ka dhënë diçka që ne duhet ta mirëprdorim në shërbim të Tij dhe njerëzimit. Mendoj se ne shqiptarët të lindur mes viteve 1950-1990 nuk patëm as mundësinë, as rastin të shfaqnim talentet e mundësitë tona, dhuratën speciale, atë që quhet vokacion në jetë. Ne përfunduam ku na “hodhi” partia dhe këshilli i bashkuar. Im shoq, që nuk është shqiptar, kur mësoi të kaluarën e familjes time dhe vuri re dëshirën time për t’u marrë me artin e të shkruarit, më mbështeti fuqimisht. Ai është shtylla e familjes dhe ai që më jep forcë e kurajo. Ne punojmë si një skuadër e pandarë për familjen dhe kohën e lirë e përdorim sipas pasioneve dhe motivojmë njeri-tjetrin. Xhoni ka pasion hipizmin dhe unë shkoj kur ai ka gara, ndërsa kur unë dua të shkruaj, Xhoni më siguron mjedisin dhe më nxit të përfundoj atë ç’kam nisur.
-Ju shkruani në gazeten e VATRES ”Dielli” dhe ne ate kmunitetit “Ilyria”në Nju Jork,dhe revistat letrare,“Pena”,“Kuvendi”SH.B.A.,”Poeteka”Shqipëri,“Informatori”Zagreb,Kroaci,”Rrënjët”Itali,Ditët e Naimit”,Tetovë, Maqedoni. Mendoni se një pjesë e shkrimeve në këto organe ju kanë shërbyer si burime frymëzimi për të shkruar poezi?
-Po, besoj se nëse hapësira gjeografike e lexueshmërisë zgjerohet, po ashtu përgjegjësia e shkruesit ndaj lexuesit rritet, sepse ai apo ajo që shkruan, nuk mund të përdorë një organ publik thjeshtë për të shprehur një mendim apo botuar vargje, por por të kontribuar në diskutimin e një çështje. Në këtë pikëpamje, mund të them se frymëzimi duhet ti shërbejë qëllimit.
-Ju keni jetuar në shumë vende të botës si në Afrikën e Jugut, Europë dhe për shumë vite në Nju Jork dhe Uashington DC tashmë, ku jetoni për afër një dekade. A ka patur Merita kontakte me shqiptarë që ndodhen në këto komunitete?
Komunitetet shqiptare në Europë janë shumë të organizuar dhe po ashtu edhe në SH.B.A. Në Nju Jork ka komunitet të madh, ndërsa në DC disi më i vogël. Për komunitetin shqiptar në SH.B.A. dhe të kudondodhur, kam vetëm respekt dhe admirim. Nuk është e lehtë të lësh vendin e të rifillosh nga e para, por është pikërisht ky komunitet që mbështet njeri-tjetrin dhe jo vetëm për tu vendosur në SH.B.A. por edhe për t’u integruar. Nuk janë të paktë krijuesit në diasporë dhe për të gjithë kam respekt dhe mirënjohje.
-Lexuesit shqiptaro-amerikanë e më gjërë, i keni servirur krijimtari artistike letrare, si editore e dy antologjive letrare nga 26 krijuesë shqiptarë. Si janë pritur ato?
-Antologjitë letrare, janë mirëpritur dhe vlerësuar si në emigracion ashtu dhe në trojet amtare. Libri “Nënës” është i pari në këtë zhanër, kushtuar nënës, sepse dihet letërsia e realizmit socialist, mbante fillin ideologjik dhe nuk futej shumë në thellësinë e duhur për të krijuar, por i binte sipër e sipër, mjaftonte të ishte ideologjikisht korrekte.
-Ju keni përkthyer disa vepra nga anglishtja në shqip, duke veçuar këtu poemat e mirënjohura në botën anglisht folëse “I pamposhturi”,“Kolosi” etj. Sa kohë ju merr përkthimi letrar dhe si ndjeheni kur përktheni kryevepra të këtij niveli?
-Mund të them se përkthimi letrar kërkon një përkushtim të veçantë profesional. Nuk është e thjeshtë, një strofë mund të marrë ditë dhe një poezi mund të marrë javë të përkthehet, ose shqipërohet tamam e të flasë siç flet origjinali, ndonjëherë edhe më bukur (kujto si e ka përkthyer Noli Shekspirin, model që duhet mbajtur parasysh dhe që është i paarritshëm).
-Njiheni si drejtuese e degës “VATRA” në Uashington DC. Kështu u prezantua emri juaj nga“Albanian Excellence”në programin me rastin e 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë. Mund të na flisni pak për këtë aspekt të jetës suaj?
– Si çdo shqiptar në SH.B.A.dhe unë ndjej detyrimin tim moral për çështjen kombëtare shqiptare në kuptimin e forcimit të identitetit, ruajtjen e promovimin e vlerave dhe forcimin e miqësisë së kombit shqiptar me atë amerikanë. Shpesh artikujt dhe opinionet lidhur me misionin VATRA, reportazhet nga aktivitetet etj., botohen tek “Dielli”që është organ i VATRES. I lutem zotit të më japë forcë e kthjelltësi që të justifikoj besimin e dhënë.
-Poeti Kolec Traboini ka shkruar për ju poezinë “Bilbilat e Cangonjit”, ndërsa shkrimtari, i ndjeri Riza Lahi, ka shkruar romanin “Serenatë në Nju Jork”, i cili i kushtohet tërësisht jetës suaj. Çfarë përmbajnë në vetvete këto dy gjini?
-Mund të them se i ndjeri Riza, më surprizoi dhe përjetë do të mbetem mirënjohëse . Rizai ishte një mik dhe një njeri i mirë në shpirt. Lidhur me poezinë e Kolës mund të them se jam ndier tejet e nderuar. Të dy këta krijues zemërgjërë janë treguar shumë bujare me mua. Falenderime.
-Kantautori i mirënjohur korçar Mihallaq Andrea, ka kompozuar disa këngë nga poezitë tuaja.Po ashtu dhe kompozitori nga Kosova me banim në Londër, Akil Koçi, ka kompozuar një këngë me lirikat e tua titulluar “In Absentia” interpretuar në skenat evropiane. Si ndjeheni për këto arritje?
-Jam shumë e prekur dhe shumë e detyruar ndaj tyre. E çmoj bashkëpunimin me këto dy figura të nderuara të muziikës shqiptare.
-Cila është dita më e bukur në jetën tuaj ?
-Kam shumë ditë të bukura, por nëse do detyrohesha të veçoja ndonjë, ato janë martesa me Xhonin, lindja e fëmijëve dhe ribashkimi me familjen time.
-Cilin vend për të shkruar preferon më tepër, duke e cilësuar si “limani” i krijimtarisë suaj?
-Shpesh herë mjafton një qoshe e qetë në shtëpi, por mund të them se bregdeti, gjelbërimi në pranverë dhe bora në dimër janë disi më frymëzuese.
-Çfarë synoni të arrini si krijuese për vitin 2015, i cili posa ka nisur maratonën e vet?
-Po shkruaj histori reale nga jeta në Shqipëri, kalvarin nëpër të cilat kalova unë dhe familja ime e mes tyre do të përfshihen dhe histori, që janë tipike e që përshkruajnë jetën përgjatë rregjimit komunist me synimin e shërimit dhe pajtimit kombëtar. Në aspektin e përkthimit, po përfundoj përkthimin në Anglisht të një libri që përshkruan historinë reale të një familje shqiptare gjatë periudhës së përndjekjeve serbe dhe ndërhyrjes së Natos për çlirimin e Kosovës. Eshtë një histori tepër e dhimbshme, por që përçon një dashuri të jashtëzakonshme, që mund të thuash se vetëm shqiptarët e mëshirojnë në atë formë dhe me atë forcë.

Intervistoi : Fadil Shehu
Janar 2015

Prifti katolik Shqiptar Dom Gjergj Meta foli në Uashington DC.

November 18, 2014 by dgreca

Nga Merita B McCormack/
Uashington DC- Fundjava e datave 14, 15 dhe 16 Nëntor 2014 do të mbetet e paharruar në kujtesën e shumë Shqiptaro-Amerikanëve dhe shumë Amerikanëve që patën fatin e mirë të takohen dhe të mësojnë për historinë e Shqipërisë, për të kaluarën jo shumë të largët, për martirët, për faljen e pajtimin, si dhe për shpresën e së ardhmes.
Fundjava filloi me takimin në Bibliotekën e Kongresit Amerikan, Divizioni Europian. Pjesëmarrësit ishin të fushave të ndryshme, duke përfshirë Diplomatë Amerikanë që përgatiten të shkojnë për të punuar në ambasadat Amerikane në Shqipëri e Kosovë, shkollarë, studjues amerikanë, këshilltarë nga Komisioni i Lartë i Helsinkit për të Drejtat e Njeriut si dhe shqiptaro amerikanë që jetojnë e punojnë në Uashington DC.
Merrnin pjesë edhe shkëlqesia e tij Ambasadori Fuqiplotë i Republikës së Shqipërisë në Uashington DC Z.Gilbert Galanxhi dhe zonja e tij Eva, Znj. Mamica Toska, Ministre Fuqiplotë e Ambasadës Shqiptare në Uashingtn DC, Z. Sami Kastrati, Zv.Ambasador i Republikës së Kosovës në Uashington DC, Znj.Daniela Kristo-Nesho, Konsulle e Republikës së Shqipërisë në Uashington DC. Në takim mori pjesë edhe Dr.Gjon Buçaj, President i Federatës pan -shqiptare të Amerikës “VATRA” dhe vatranë nga Uashingtoni. Aida dhe Gjergj Balaj, çifti nga Nju Jorku, ishin shoqëruesit e Dom Gjergjit në gjithë këtë fundjavë dhe fotot janë kortezi e tyre.
Nisur nga suksesi i vizitës papnore në Shqipëri, Dom Gjergj Meta ishte i ftuar nga Divizioni Europian në Bibliotekën e Kongresit Amerikan dhe ai bëri një prezantim të shkëlqyer lidhur me motivet e vizitës së Atit të Shenjtë, me mesazhet që ai përcolli dhe me homazhet që ai bëri. Bashkëorganizatore e aktiviteteve në DC për Dom Gjergjin ishte edhe Dega e Vatrës për Uashington DC.
Dom Gjergji e paraqiti prezantimin e tij në gjuhën angleze duke kapur tre aspekte kryesore të cilat ai i përmblodhi në temën domethënëse: “ Mbi krahët e shqiponjës: “Triptiku i një udhëtimi apostolik: Martirizimi, Bashkejetesa dhe Shpresa ne Shqiperi”
Prezantimin e hapi Drejtori i Divizionit Europian dhe njëkohësisht edhe kreu i Koleksionit të librave e materialeve në gjuhën shqipe në Bibliotekën e Kongresit Amerikan, Z.Grant Harris. Para se ta prezantonte Dom Gjergjin, Z.Harris vuri në dukje se organizatorëve iu desh të ndërronin sallën e takimit për shkak të numrit të shumtë të pjesëmarrësve, gjë që nuk kishte ndodhur asnjëherë më parë. Kjo, tha ai, tregon se ka shumë interes për temën dhe ligjeruesin. Prezantimi i Dom Gjergjit u prit me shumë interes dhe vemendje nga audienca. Përmbajtja e ligjeratës ishte tejet e pasur, informative, edukative dhe e shëndoshë teologjikisht e filozofikisht. Elokuenca dhe anglishtja e Dom Gjergjit shtuan në bukurinë e lehtësinë e përcjelljes së mesazhit dhe në absorbimin e tij nga të pranishmit. Kjo u duk qartë edhe nga pyetjet e shumta që iu bënë Dom Gjergjit dhe nga shoqërimi disa orësh për drekë që iu bë atij nga një grup i madh pjesëmarrësish në drekën pas takimit.
Eshtë për të theksuar se prezantimi ishte i balancuar, i preku të gjitha aspektet e jetës shqiptare dhe Dom Gjergji foli jo vetem si prift katolik e për probleme pastorale lidhur me kishën dhe besimtarët katolike, por edhe si një shqiptar që mbart me vete shqetësimin kombëtar për çështje që kanë të bëjnë me shoqërinë shqiptare në të kaluarën dhe në ditët tona. Ai theksoi se kujtesa dhe falja janë dy gjëra që shkojnë krah për krahu dhe duhen bërë të balancuara e të jenë procese produktive. Duke u folur pjesëmarrësve e sidomos duke iu drejtuar në veçanti diplomatëve të ardhshëm të ambasadës amerikane në Tiranë në Uashington DC për vizitën e Papës në Shqipëri në pjesën: Martirizimi: kujtesë dhe falje, Dom Gjergj Meta tha se:
“E kaluara nuk mund dhe nuk duhet të harrohet. Ajo duhet t’u mësohet brezave të rinj, ashtu sikurse ka qenë, pa deformime apo zbutje. Për fat të keq, ka sot në Shqipëri edhe akademikë e njerëz të shkencave historike që duan të rivendosin në panteon apo të rivlerësojnë figura kriminale, që gjatë komunizmit kanë vrarë ata vetë e kanë dhënë urdhër të vriten njerëz të pafajshëm. Ky gjest rehabilitimi në vetvete është kriminal. I ngjan fort negacionizimit të shoahut të Luftës së Dytë Botërore. Një shoqëri e lirë dhe demokratike nuk mund t’ia lejojë vetes këtë gjë. Është e rëndësishme të kujtojmë për të mos harruar, se ndryshe mund të përsërisim.”
Dom Gjergji referoi në anglisht, ndërsa pyetjeve iu pergjigj në shqip. Shumë dilomatë amerikane bënë gjithashtu pyetje në shqip. Perkthimin e përgjigjeve nga shqipja në anglisht e bëri Nesti Gjeluci, Shqiptaro-Amerikan në Uashington DC.
Pas takimit mbresëlenës në Bibliotekën e Kongresit dhe drekës në ato ambjente, Dom Gjergji pati një tur privat të koleksioneve shqipe aty.
Darka e bollshme për të nderuar Dom Gjergjin si mysafir i veçantë ndër shqiptarët në Uashington u sponsorizua nga disa familje Shqiptaro-Amerikane vatrane, dhe u mbajt në shtëpinë e Eduard dhe Dana Buçajt. Aty merrni pjese klerikë, diplomatë e shkollarë, besimtarë e adhurues të Zotit.
Disa priftërinj nga Dioqeza e Arlingtonit ishin pjesëmarres dhe aty u shfaq edhe një dokumentar i shkurtër, dëshmia e Dom Ernest Troshanit, dhënë më 21 Shtator 2014, para Papa Franceskos në Katedralen e Shën Palit në Tiranë. Kjo dëshmi ishte në gjuhën angleze dhe e lehtësoi komunikimin. Në atë mbrëmje iu bënë disa pyetje Dom Gjergjit sërish dhe ai iu përgjigj si zakonisht, duke folur të vërtetën dhe duke e përcjellë atë me bukurinë e fjalës shqipe. Enkelejda Shtjefni, një vajzë shqiptare e porsa mberritur ne Amerike, bëri një perkthim fantastik për atë mbrëmje.
E nesermja, e shtuna e datës 15 nëntor filloi herët. I shoqëruar nga çifti simpatik Aida dhe Gjergji Balaj, Dom Gjergji udhëtoi në Virxhinian e Veriut, ku bëri koncelebrim të Meshës së Shenjtë në Kishën e Shën Gjonit të Dashur në qytetin Meklejn , Virxhinia, afër Uashingtonit, famulli e Dioqezës së Arlingtonit dhe ku jetojnë edhe disa familje me origjinë shqiptare.
Pas Meshës aty, Dom Gjergji u takua me meshtarë e besimtarë dhe bëri nje prezantim verbal dhe me DVD lidhur me martirët shqiptarë, faljen, pajtimin dhe kërcënimin e lirive themelore te njeriut në ditët e sotme.
Ai bëri edhe një prezantim te shkurter viziv te kishës se Shën Luçisë ku ai është famulltar.
Meshtarët e kishës se Shën Gjonit dhe besimttarët e kësaj famullie e pritën shumë ngrohtë dhe e mbushën sallën e konferencave të kishës, aq sa disa pjesemarrës që nuk gjenin dot vend ku te uleshin, qëndruan më këmbë.
Besimtarët pjesemarrës në prezantim, të prekur nga historitë e treguara dhe duke parë në video gjendjen e ndërtesës së kishës së Shën Luçisë dhe ndërtesat rreth saj, bënë ngadonjë dhurim personal të hollash, sipas mundësive, për Dom Gjergjin, i cili i falenderoi ata nga zemra dhe ne emër të besimtarëve të famullisë së tij. Ndërsa prezantimi u bë në gjuhën angleze, pyetjeve të pjesëmarrësve Dom Gjergji iu përgjigj në shqip. Ato pergjigje i përktheu në Anglisht sërish Nesti Gjeluci.
Pas këtij aktiviteti në Meklejn, Dom Gjergji, me ftesë të “Zërit të Amerikës”, seksioni shqip, vizitoi studjot e ketij insititucioni amerikan shoqëruar nga çifti Balaj dhe Rudina Dervishi, gazetarja e njohur e Zerit. Në orën 12 të ditës sipas orës së Uashingtonit, Dom Gjergji u intervistua nga gazetarja tjetër e njohur e Zërit të Amerikës Keida Kostreci, në programin e lajmeve “Ditari”

***
Pas intervistës Dom Gjergji pati një takim me disa amerikanë të interesuar për Shqipërinë, lirinë e besimit dhe fenë katolike në përgjithësi, të cilët e shoqëruan Dom Gjergjin edhe në Basilikën Mariane Kombëtare “The National Shrine of the Immacualte Conception” në DC, ku Dom Gjergji pati edhe një takim të këndshëm të rastit edhe me Kardinalin Timothy Dolan të Nju Jorkut, që ndodhej aty për një pelegrinazh një ditor me besimtarë nga Nju Jorku. Kardinali Dolan e përgëzoi Dom Gjergjin për veprimtarinë e tij në DC. Dom Gjergji vizitoi Basilikën tej e mbanë dhe bëri një lutje speciale edhe në kapelën ku gjendet mozaiku replikues i ikonës legjendare “Zonja e Këshillit të Mirë” (Zoja e Shkodrës).
Darka atë mbrëmje u bë në një restorant në Uashington DC, ku të pranishmit falenderuan Dom Gjergjin për vizitën dhe i uruan atij suksese.
Të nesërmen , të Dielën më 16 Nëntor, Dom Gjergji, koncelebroi Meshën e Shenjtë të së Dielës dhe u takua me shumë meshtarë e besimtarë të tjerë në kishën e Shën Gjonit të Dashur, dhe kështu përfundoi këtë vizitë tre ditore në kryeqytetin amerikan. Besimtarë nga kjo famulli i dhuruan Dom Gjergjit për përdorim personal një replikë të krucikifsit të kishës së tyre si kujtim për të mbajtur mend dashurinë e madhe qe Zoti ka për njeriun, aq sa flijoi birin e tij per të na shpëtuar ne, krijesat e tij. Dom Gjergji u largua nga DC në mesditën e së dielës.